[Onderstaande teksten waren alle bestemd voor het Buisdorpweblog op Weblog.nl maar daar heeft niemand ze gelezen omdat ik ze niet plaatste – het weblog had niet meer de indeling van voor de migratie, ik voorzag dat het boven mijn macht zou zijn een kolom als de voorhene te creëren. Tot maart schreef ik desondanks dagelijks een tekst (soms ook deed ik dat achteraf), toen begonnen zich hiaten in de continuïteit voor te doen en uiteindelijk hield ik er maar helemaal mee op.]
01-01-12. Mogelijk doordat ik een halve fles Martini Asti gedronken had (en vooral een viertal glazen whisky) wist ik in tegenstelling tot voorgaande jaren makkelijk in slaap te komen, ik geloof dat het al om kwart voor een was. Het uiteinde was allerminst zalig geweest omdat ik met groot persoonlijk leed te maken had gekregen. Wat wilde het geval? Ik had me voorgenomen om oudejaarsdag aan Emma te wijden. Ik begon met het zien van de twee uur durende verfilming met Gwyneth Paltrow (1996) en ging meteen door met de vier uur durende BBC-adaptatie uit 2009, waarna de nog langer durende uit 1972 aan de beurt was. Nadat ik drie afleveringen van de 2009-miniserie gezien had gebeurde het: de volgende aflevering was niet de vierde van Emma maar er een van War and Peace. Hier met die whisky!
02-01-12. De katten hadden zich weinig van het vuurwerk aangetrokken, hadden althans niet laten merken dat ze er last van hadden. Maar misschien zijn het binnenvetters die zich niet uiten: een blaasontsteking kan stress als oorzaak hebben en vuurwerk kan tot stress leiden. Ik merkte vanmorgen dat Huig een paar keer kort na elkaar de kattenbak opzocht. Plasproblemen? Voor de zekerheid de dierenkliniek gebeld. De arts zou er pas vanmiddag om drie uur zijn, ik kon hem nu (elf uur) alvast brengen, dan kon de assistente zien of het ernstig was. Huig bleek een zware blaasontsteking te hebben alsmede gruis in de blaas. Toen ik hem om halfzeven ophaalde had hij nog geen medicatie gekregen: die mocht ik vanavond zelf beginnen toe te dienen. Eerst serveerde ik het speciale voer: dat gaat er makkelijker in dan een pil.
03-01-12. Januari is van oudsher een vrije maand (dat wil zeggen: voor mij). Het voordeel daarvan is dat als je in februari met werken begint, het jaar alweer richting de lente gaat. Bovendien kan er in de januarimaand volop geschreven worden. Het lukt me niet altijd flitsend van start te gaan, ditmaal gaat het met horten en stoten want het is toch wel een opgaaf, schrijven over Esther, haar dood en de nasleep. Gisteren schreef ik een uurtje, vandaag dito, in beide gevallen drie pagina’s handschrift (A4). Voor de rest was ik bedenkelijk lui: weliswaar om kwart voor negen eruit gegaan om de katten ontbijt te serveren maar daarna er weer in, tot tegen halftwaalf bewusteloos geweest – en daar volgde nog een middagdutje op (kunnen er ook twee geweest zijn), waarna ik maar niet te laat ging slapen.
04-01-12. De katten beginnen hun dag met een zakje zacht voer dat ik over de drie voerbakjes verdeel. Daar wordt zeer van gesmuld, dus ik was op het idee gekomen de pilletjes tegen de blaasontsteking fijn te malen en door het zachte voer te roeren maar Huig merkte dat op de een of andere manier (wellicht door zijn magistrale reukvermogen) en het wilde dan ook niet erg lukken hem het voer te laten verorberen – en als hij niet alles at dan kreeg hij de voorgeschreven medicatie niet naar binnen. Dat gaf me genoeg stress om zelf ook een blaasontsteking te krijgen. Hoe kreeg ik de pilletjes erin? In een keukenkast vond ik een trommeltje uit Esthers nalatenschap, met spullen van Loekie, waaronder een spuit waarin je een pilletje klemt dat je in de bek kunt schieten. Het werkt!
05-01-12. Het zal niet meevallen om het dit jaar allemaal gelezen te krijgen. Om te beginnen is 2012 een Dickensjaar, waarin wordt stilgestaan bij de tweehonderdste geboortedag van de geweldenaar. Het oeuvre van Dickens is nogal enorm, je zou een maand of wat met iets onschuldigs (een of twee gebroken benen) op bed moeten liggen, anders krijg je het lezen van al die romans en verhalen niet binnen twaalf maanden voor elkaar. En bleef het maar bij Dickens: het is ook nog eens een Toonderjaar: hij werd honderd jaar na Dickens geboren. Ben bezig in de hereneditie van de Bommelverhalen, lees er elke dag een (van de 177), ik zou ook de autobiografie willen herlezen voordat in het najaar de door Wim Hazeu geschreven biografie verschijnt. (Zal blij zijn als het 2013 geworden is en het Bomans-/Carmiggeltjaar begonnen.)
06-01-12. Het dit jaar lezen van de volledige Dickens zou een opgaaf zijn, ook nog de complete Toonder tot me nemen zou zeker niet lukken – en dan verschijnt er het nodige dat eveneens aandacht behoeft. Zo komt in april The Wind through the Keyhole, van Stephen King, voor zijn doen een dunnetje (400 pagina’s) dat in een dag te lezen is, ware het niet dat de roman deel uitmaakt van de Dark Towercyclus. Geen vervolg op het slotdeel maar een tussendeel dat een plaats krijgt tussen Wizard and Glass en Wolves of the Calla – er zal niet aan te ontkomen zijn dat ik niet alleen dat nieuwe deel lees maar ook de overige zeven herlees. (Bovendien heb ik Emma bijna uit en begin ik in de stemming te komen om de rest van Austens oeuvre te gaan herlezen.)
07-01-12. Behalve lezen is er ook schrijven aan de orde. De afgelopen twee jaar kwam het er helaas niet van (vorig jaar alleen een paar korte verhalen verbeterd), voordien had ik de goede gewoonte de vrije januarimaand te gebruiken om een roman in de steigers te zetten (Literaire giller, Tijd voor stampij). Ditmaal iets heel anders: ik schrijf over Esther. In de tweede helft van het afgelopen jaar begon ik met het overtypen van dagboekfragmenten die onder meer over haar gaan (en dat werden voor de jaren 2002-2011 in totaal 162.764 woorden – daar moet nog in geschrapt worden). Momenteel ben ik bezig met het beschrijven van de gebeurtenissen op haar overlijdensdag. Dat is uiteraard geen vrolijk karwei, vandaar dat ik minder opschiet dan het geval zou zijn als ik een werk met een komisch strekking onder handen had.
08-01-12. Ben nog niet verder gekomen dan Esthers sterfdag. In het aan haar gewijde boek (getiteld Esther, door mijn ogen) worden de gebeurtenissen sinds 9 juni 2011 van dag tot dag beschreven, afgewisseld met telkens een jaar aan dagboekfragmenten. Die had ik al overgetypt (wat een kolerewerk was), vandaag de print met fragmenten uit 2002 gelezen en aardig ingekort: van 16.466 tot 13.591 woorden. De bekortingen hadden voornamelijk betrekking op het elimineren van verhaallijnen die op zich wel de moeite waard zijn maar die eraan bijdragen dat het een wel erg omvangrijk geheel wordt. (De dagboekfragmenten 2002-2011 tellen tezamen 162.764 woorden, ik bedoel maar.) En nu ik dit zo schrijf realiseer ik mij dat deze rubriek weer bij de basis beland is: op 1 januari 2006 begon ik met een ‘real life blog’ over het schrijven van Sabbatical.
09-01-12. Het was vorig jaar tien jaar geleden dat Zoute griotten verscheen en het aantal uitleningen door bibliotheken was dan ook aan de minimale kant. Toch had ik niet te klagen, want Lira keerde ook geld uit voor een multimediaal product waar ik niets mee te maken heb gehad, zoals ik ze meerdere keren duidelijk heb geprobeerd te maken maar ze zijn daar koppig. En dus werd er in december 37 cent op mijn rekening bijgeschreven. Mijn goede grootvader placht te zeggen: ‘Ik ben eerlijk onder de honderd gulden’ en daar besloot ik mij aan te houden en die ten onrechte toegekende 37 cent te retourneren. Maar aan het vorige week ontvangen afschrift zag ik dat er in december ook nog eens maar liefst 44,96 euro was gestort! Opnieuw voor iets waar ik geen bemoeienis mee had gehad!
10-01-12. ‘Al enige jaren verkeert u ten onrechte in de veronderstelling dat ik betrokken ben bij de multimediale uitgave Help, mijn kind leer lezen!. Vele malen heb ik u er per mail op geattendeerd dat ik met die uitgave niets te maken heb (gehad). Het had geen zin dat ik dat deed, u blijft mij hardnekkig het auteurschap van de uitgave toedichten en heeft onlangs dan ook 0,37 euro op mijn rekening overgemaakt. Maar we zijn er nog niet. Ik kreeg op 29 december jl. ook nog eens 44,96 euro op mijn rekening bijgeschreven. (…) Ten onrechte ontvangen vergoeding: 0,37 + 44,96 = 45,33 euro. Af administratiekosten: 4,53 euro. Af BTW over de administratiekosten: (laat maar zitten). Af kosten gemaakt voor mailverkeer (inclusief uurloon): 40,80 euro. Op uw rekening terug te storten: 0,00 euro.’ Zou men dit snappen?
11-01-12. Vroeger had je dat het in deze tijd van het jaar sneeuwde en vroor, gisterochtend fietste ik handschoenloos naar Pathé Buitenhof, waar om elf uur een vertoning van Clint Eastwoods J. Edgar van start ging. Misschien hebben mensen tegenwoordig net als ik in januari vrij, de zaal raakte aardig gevuld. Omdat ik een besproken plaats had moest ik twee jongeren wegjagen van wie er een op mijn stoel zat. Deze jongeren waren niet de enige jongeren: op mijn rij zaten een jongen en meisje die te jong waren om van J. Edgar Hoover gehoord te hebben en waarschijnlijk naar de bioscoop gelokt waren omdat Leonardo DiCaprio in de hoofdrol te zien was. Moest af en toe denken aan Citizen Kane, waarin Orson Welles in diverse stadia van ouderdom getoond wordt. Volgende keer gaat Clint Eastwood weer acteren!
12-01-12. Ook gisterochtend handschoenloos op de fiets maar wel met de capuchon over het hoofd. Het reisdoel was de tandarts, een tochtje van Loosduinen naar de Statenlaan, en het motregende. Ik dacht: ach beetje motregen, capuchon over het hoofd. Het is raar, maar van gedurige motregen kun je aardig doorweekt raken, zoals mijn broek overkwam. ‘U had niet gezegd dat het zou regenen,’ zei ik dan ook tegen de tandarts. Meer kritiek heb ik niet op hem, want hij heeft me in al die jaren geloof ik maar twee keer geplombeerd – de vorige tandarts maakte om de haverklap foto’s en zag in het kleinste gaatje een aanleiding om de boor in werking te stellen. Dan mijn huidige tandarts. Een kies was eens uit elkaar gevallen, dat vond-ie geen reden om in te grijpen, slechts de restanten wat bijgeslepen.
13-01-12. Beleefde onlangs plezier aan het zien van twee Emma-adaptaties. Dergelijke kostuumdrama’s zijn bijzonder populair. Een reden daarvoor zal zijn dat er een onrealistisch romantisch beeld gegeven wordt. Ik bedoel niet van de amoureuze verwikkelingen maar van de omstandigheden waarin men leefde in de tijd waarin het verhaal speelt. Het stonk toen meer dan verschrikkelijk. Er was geen riolering, men kakte op een tonnetje dat in de sloot werd geleegd en die sloot ging daar niet beter van ruiken. Wc-papier mocht destijds nog geen naam hebben en de meeste kak koekte dan ook hardnekkig aan. Als men in bad ging dan weekte de aangekoekte kak los en dat kwam de atmosfeer niet ten goede. Omdat vrouwen hun benen niet schoren waren die nog hariger dan die van mannen. Dat komt in een kostuumdrama allemaal niet aan de orde.
14-01-12. Ik zit nog niet in een schrijfritme, dat komt doordat ik mijn tijd de laatste tijd gebruik voor andere dingen, zoals het zien van twee seizoenen Medium, voordelig aangeschaft bij Blokker. Vanmiddag bracht de koerier de eerste Amazonzending van het jaar, houdende onder meer de complete series FlashForward en Jericho. Gisteravond zag ik de laatste afleveringen van Medium en toen ook nog de film Dog Day Afternoon en de extra’s daarbij. Het was de bedoeling na het klaren van die kijkklus vandaag weer flink te gaan schrijven maar ik was wat gammel geweest toen ik ging slapen en werd vanmorgen gammel wakker. Dat zijn natuurlijk geen omstandigheden om onder te gaan schrijven, dus nadat ik een poosje gelezen had en ook geslapen ging ik vanmiddag maar naar FlashForward kijken. De gammelheid gaat nog niet gepaard met koorts.
15-01-12. Menigeen, zo iemand dit leest, zal bij het lezen van de vorige aflevering zijn gaan fronsen. Gammelheid? De Martin die we kennen is een toonbeeld van gezondheid, heeft tot in lengte van afgelopen jaren geen dag wegens ziekte hoeven verzuimen. Die Martin is ineens ‘gammel’? Dat zit zo. Op 1 januari rookte ik mijn laatste sigaar en dronk mijn laatste glas whisky. Ik deed een week met een kistje van 53 euro en idem met een fles whisky van 22 euro, dat is 75 euro per week is 3900 euro op jaarbasis. Stoppen dus. Tot nu toe geen behoefte gehad aan sigaar of whisky, wel dus gammel geworden. De rook om mijn hoofd hield de bacillen op afstand, de whisky doodde de bacillen die desondanks in me doordrongen. Zonder sigaren en whisky heb ik geen weerstand meer.
16-01-12. En nog altijd gammel, dat wil zeggen rillerig en hoestend en proestend. Zag de afgelopen dagen alle 22 afleveringen van FlashForward. Deed er voor mijn doen lang over omdat ik het kijken lardeerde met tukjes die soms een paar uur duurden en waar het resultaat van was dat ik als het tijd geworden was om te gaan slapen met geen mogelijkheid meer in slaap kwam. En als ik nou ononderbroken in mijn nest kon liggen zieken. Maar nee, dan kijk ik naar FlashForward en denk: waar ken ik haar van? En dan ga ik er maar uit en daal af en zet de pc aan en bezoek de IMDb en zie daar dat het de actrice was die in Lost Penelope Widmore voor haar rekening nam, wat ik onder gezonde omstandigheden wel uit mezelf geweten zou hebben.
17-01-12. Bij de gammelheid, het hoesten en het proesten heeft zich koorts gevoegd. Geen huizenhoge maar toch een verdere ontwrichting van mijn gestel en een aanslagje op mijn welbevinden. En dan heb ik het nog niet eens over de katten gehad. Als ik ziek lig te buizen (momenteel Jericho) ligt Aagje op mijn benen, Poemba op mijn borst en Huig langszij. Daar wordt de laatste zo lui van dat hij ’s nachts flink aan de gang gaat en jacht maakt op Poemba. Zij springt op de tv, een van beide raakte het stereotorentje en schakelde daarvan de radio in, zodat ik nachtelijk ontwaakte van stemmen gehuld in geruis (omdat er geen antenne-aansluiting is). Vul de wakende uren met Jericho, zag meteen dat de acteur die ik herkende in Lost de Man in Black was. Ga dus richting herstel.
18-01-12. Had aan het begin van de afgelopen nacht de 39ste en laatste aflevering van Jericho gezien, alsook de extra’s. Het lukte me niet om snel in slaap te komen, maar ontwaken geschiedde als altijd tegen halfnegen, op aandringen van de katten. Ging naar beneden, serveerde de katten hun ontbijt en ging met een kop Senseo weer bedwaarts. Zag dat het boven op de grond staande drinkbakje leeg was. Ik zette de Senseo naast de dvd-speler en vulde in de wc het waterbakje. Toen ik dat doende was stormde Poemba de trap op, vluchtend voor Huig. Gewoontegetrouw sprong ze op de tv, ditmaal onderweg de nog ongedronken Senseo een zet gevend, zodat ik panisch aan het deppen sloeg om te voorkomen dat er dvd’s verdronken. (Daarbij moet bedacht worden dat ik door ziekte gehinderd werd in mijn handelen.)
19-01-12. Na Jericho vervolgde ik met Little Dorrit naar Charles Dickens, omdat het diens jaar is en omdat ik nog flink wat adaptaties van zijn werk moet zien. Zelfs als je nog een beetje ziek bent is dat volop genieten. Deze Little Dorrit is uit 2008. Het valt op (je merkt dat ook bij Jane Austen) dat de kwaliteit van de bewerkingen toeneemt: niet zozeer inhoudelijk als wel visueel. Vroeger oogden buitenopnamen beduidend anders dan binnenopnamen en aan binnenopnamen viel af te zien dat ze in de studio tot stand waren gekomen en niet op locatie. Toen ik Little Dorrit gezien had besloot ik het boek te gaan lezen. Je kunt van Dickens niet zeggen dat zijn werk vlot leest: had een kwartier nodig voor de eerste twee pagina’s. Maar ik was dan ook nog een beetje ziek.
20-01-12. Het gebeurt niet vaak dat ik inwendig vloek (ik doe het liever uitwendig), vanmorgen gebeurde het. Wat wilde het geval? Het geval wilde dat ik een voordelig aangeboden set boeken wilde bestellen en dat de betreffende aanbieding niet meer gold. Een aanbieding die ik gisteravond nog in beeld had gehad op de website van Amazon.co.uk. Vijf romans van Jo Nesbo (The Snowman, The Redbreast, The Redeemer, Nemesis, The Devil’s Star) voor minder dan negen pond, een bedrag dat niet onredelijk zou zijn als het voor een enkele titel gevraagd werd. Maar vijf! Ik besloot een bestelling te plaatsen maar zag dat de Jo Nesbo Gift Set niet voorradig was en slechts ‘available from these sellers’. Uit woede bestelde ik voor tien pond de vijfdelige Skulduggery Pleasant Collection en voor negen pond de Shiver, Linger, Forever Boxed set.
21-01-12. De vorige keer dat ik met Hans die kant opging reden we driemaal door de Velsertunnel, ditmaal volstond een enkele keer. Destijds was het voor Esthers begrafenis, nu voor haar eerste postume verjaardag. Het was onderweg droog maar toen we in Beverwijk op het kerkhof uit de auto stapten deed Esther een wolk breken en moesten we onder de paraplu grafwaarts. Haar graf was nog niet van een steen met vlinder voorzien, een bejaarde dame die twee ligplaatsen verderop is ondergebracht was op 4 januari ter aarde besteld en afgedekt met een steen die razendsnel moet zijn aangebracht. Wellicht had ze die al klaarliggen voor het geval dat. Als je je einde ziet aankomen kun je dat soort dingen zelf regelen, dan hoeft alleen de sterfdatum nog toegevoegd te worden als het einde gekomen is. Dag Esther.
22-01-12. Van Beverwijk zetten we koers naar Heemskerk, waar Esthers moeder taart en soep had toegezegd. Er was niet alleen dat, Ans had bovendien vijf zussen en Ron in huis. Esther was jarig op de verjaardag van haar opa, zag ik op de wc-kalender, de volgende dag waren twee zussen jarig die geen tweeling waren maar vijf jaar van elkaar verschilden. Niet alleen kregen we taart en soep toegediend, ook koffie, sap, kaasblokjes en zalmsalade. Hans toonde de tekst die Norma over Esther geschreven had en waar Hans muziek bij maakte; de tekst ontroerde me – want we zaten hier nu wel gezellig bij elkaar maar de jarige die de aanleiding voor de bijeenkomst vormde was niet meer in leven. Wij waren al naar het graf geweest, de anderen gingen na de taart et cetera: toen de zon scheen.
23-01-12. Van schrijven wil het nog niet erg komen. Dat komt vermoed ik doordat ik eerder deze maand voortvarend van start ging en een passage naar wens op papier kreeg. Dat gaf me het vertrouwen dat het verder wel in orde zou komen, zodat ik wel even wat anders kon gaan doen. Dat wat anders doen is nu al meer dan twee weken aan de gang. Een verzachtende omstandigheid is de eerdergenoemde grieperigheid die weliswaar van de baan is maar de snotterigheid intact heeft gelaten. Vermoedelijk morgen komt er een koerier die namens Amazon twee seizoenen Breaking Bad bij zich heeft. Het is mijn bedoeling die achter elkaar te gaan zien, waarna ik zoals het er nu naar uitziet aanstaande donderdag het schrijven op volle kracht zal hervatten en in een schrijfritme raak als de vakantie voorbij is.
24-01-12. Het valt tegenwoordig niet mee om iets goed geregeld te krijgen. In december maakte ik een afspraak voor een onderhoudsbeurt, vandaag. Ik kon al om acht uur in de garage terecht en zette de wekker – niet omdat ik er per se om acht uur wilde zijn maar omdat er bovendien een koerier met een pakje verwacht werd en het zaak was dat ik bijtijds weer thuis was. De man aan de balie zag op het formulier dat het een kleine beurt zou worden. Dat was het vorig jaar ook geweest, klopte dat wel? bracht ik in. De balieman maakte een aantekening op het formulier, er zou naar gekeken worden. Om kwart voor vijf haalde ik de auto op. Grote beurt? Nee, kleine. Klopte dat? Nee, dat klopte niet. Daarom wordt het volgend jaar een Heel Grote Beurt.
25-01-12. Heb nog twee maanden de tijd maar nu al word ik op de naderende belastingaangifte geattendeerd omdat de jaaropgaven arriveren. Daarbij zit er een van de verzekeraar die tevens bankzaken voor zijn rekening neemt en waar ik me eind vorig jaar bij aangesloten heb vanwege de laatste kans gebruik te maken van de spaarloonrekening. Ik parkeerde er 613 euro en zie aan de jaaropgaaf dat me dit in 2011 al 55 cent rente heeft opgeleverd. Maar daar gaat het niet om. Er staat: ‘Vrijvalinformatie: Jaar 2016’ – wat krijgen we nou? Kan ik pas in 2016 over mijn geparkeerde geld beschikken? De spaarloonregeling hield toch op te bestaan, het gespaarde geld zou toch dit jaar uitgekeerd worden? Ik had gedacht vrij te kunnen beschikken over die 613 euro en die 55 cent, maar het wordt vier jaar tandenknarsen.
26-01-12. Er zijn dagen waarop alles tegenzit, er zijn ook dagen waarop alles meezit en zo’n dag was het vandaag. Wat wilde het geval nu weer? Het geval wilde niet alleen dat ik thuis was toen de pakketbezorger aan de deur kwam met een pakje van Amazon, nee, het geval wilde bovendien dat ik de kapper bezocht waar een gespreksonderwerp me in de schoot viel. Vooraf zag ik het somber in want de voetbalcompetitie ligt wegens de winterstop stil en bovendien is de straat waar de kapperszaak aan ligt niet langer aan renovatie onderhevig. Bij binnenkomst kon ik meteen plaatsnemen. Ik keek naar buiten, zag dat de lucht begon te betrekken, grote kans dat het weldra enorm zou gaan regenen. ‘Het lijkt wel of het nacht wordt,’ zei de kapper. Gezellig een kwartierje over het weer kunnen kletsen.
27-01-12. Januari wil maar geen schrijfmaand worden. Dat komt mede door Amazon: er kwam gisteren een pakje houdende het derde seizoen Big Love en het enige seizoen Firefly. Ik zou bijvoorbeeld overdag kunnen schrijven en ’s avonds afbouwen met een aantal afleveringen van Firefly maar het zou er hoe dan ook van komen dat ik alle afleveringen van die serie gezien kreeg, dus waarom niet gewoon alle afleveringen achter elkaar bekeken? Firefly is van Joss Whedon, de bedenker van Buffy en Angel. Firefly, een aparte mengeling van western en sciencefiction, was geen lang leven beschoren, na veertien afleveringen vond Fox het welletjes. Twee jaar later kwam er een speelfilm die ik gezien had zonder er veel van te snappen omdat ik de serie niet kende – dus na het zien van Firefly ook nog Serenety gezien. En niet geschreven.
28-01-12. Momenteel doe ik het rustig aan met dvd: ik wacht nog even met het zien van de drie seizoenen Big Love totdat het vierde op dvd verschenen is, met het zien van de twee seizoenen Vampire Diaries totdat het derde er is. Vanmiddag vervolgde ik het lezen van Little Dorrit, dat zeker een week stilgelegen had. Het is onvoorstelbaar maar toen ik verderging waar ik gebleven was wist ik nog waar het over ging. Dat is te danken aan het onlangse zien van de BBC-adaptatie: de acteurs die daarin gestalte geven aan de personages zie ik bij het lezen voor me. Maar dat wil niet zeggen dat ik met vaart door het verhaal ga. Bij de doorstart had ik een kwartier nodig voor de eerste anderhalve pagina. En ondanks die BBC-adaptatie moest ik regelmatig het personenregister raadplegen.
29-01-12. Er was gisteren weer eens PVV-gedoe in de media, ditmaal stond de fractie in de Haagse gemeenteraad in de schijnwerpers. De partij is nogal gekant tegen het Verkeerscirculatieplan (VCP), dat sinds een aantal jaren in Den Haag operationeel is en waar dus weinig meer aan te doen zal zijn. Dat weerhoudt de PVV er niet van tegen het VCP ten strijde te trekken en burgers op te roepen hun grieven over het VCP kenbaar te maken. Daar werd nauwelijks gehoor aan gegeven, zodat de PVV per mail opriep tot het indienen van fictieve klachten. Dat kwam natuurlijk uit en nu ziet de partij degene die de klok luidde als de kwaaie pier. Daar zijn ze altijd sterk in: heel hard roepen dat er een hetze gevoerd wordt om te overschreeuwen wat er in eigen boezem mis is.
30-01-12. In vroeger tijden als ik in januari vrij was kon het ervan komen dat ik tot aan het einde van de ochtend in slaap bleef. Zulks gebeurde omdat ik de nacht grotendeels vulde met lezen. Dat is er niet meer bij, dankzij de inwoning van drie katten. Twee van hen (Aagje en Poemba) laten me slapen, Huig onderneemt wekpogingen die gedoemd zijn te lukken omdat hij aan een kastdeur rammelt, zo tussen acht en halfnegen. Ik ga eruit en serveer het ontbijt. Van de week ging ik aansluitend weer naar bed maar langer dan een uurtje slaap wist ik er niet uit te slepen. Bovendien is de rust niet weergekeerd als de katten hun zakje voer gegeten hebben want dat zakje werp ik in de vuilnisemmer en Huig klimt daar luidruchtig in om het op te diepen.
31-01-02. Ik merkte gisteren dat het frisjes was: hoewel er al aardig hysterisch gedaan werd over de eerste schaatsmarathon op natuurijs ging ik hardlopen, in twee truien en een T-shirt. Het was redelijk te doen omdat er nauwelijks wind stond. Vanmorgen was het andere koek, er stond een stevige bries die ervoor zorgde dat de gevoelstemperatuur ver onder nul lag, zodat ik het bij zeven minuten hollen hield (was gisteren elf geweest). Het ziet ernaar uit dat het de komende dagen alleen maar kouder wordt en dat mijn animo om te gaan hardlopen navenant zal afnemen. Dat is een ongunstige gang van zaken want ik ging vanmorgen na lange tijd weer eens op de weegschaal staan en zag dat de extra calorieën opgedaan tijdens de vreetdagen en in de aansluitende luie januarimaanden zich hadden vertaald in beduidende gewichtstoename.
01-02-12. Het is een fraaie boel want de vakantie zit erop en van het voorgenomen schrijven daarin is te weinig gekomen. Wel liep vanmorgen weer de wekker af, dat wil zeggen zulks zou het geval geweest zijn als ik vijf minuten voordien (06.05 uur) niet uit mezelf ontwaakt was. Het bleek een frisse bedoening te zijn, buiten. Een gunstige omstandigheid was dat ik niet tussen het janhagel bibberend op de tram hoefde te wachten maar me in een van verwarming voorziene auto kon verplaatsen – al duurde het even voordat die verwarming vruchten afwierp, zodat ik aanvankelijk handschoenen voerde. Een maand van afwezigheid betekent ten kantore een zeer gevulde mailbox en ik voerde dan ook weinig meer uit dan het bekijken van honderden mailtjes. Had net zo goed thuis en in mijn nest kunnen blijven maar dat is napraten.
02-02-12. Die kou is goed en aardig maar dient wel buiten de deur te blijven. Als ik boven verblijf behoef ik geen verwarming, beneden is op de bank zitten zonder dat de verwarming in werking is ondoenlijk omdat de ramen voorzien zijn van luchtroosters. Die zijn ’s zomers handig als je wat koelte in je woonomgeving wilt toelaten, maar ’s winters zijn ze een crime omdat ze niet afdoende af te sluiten zijn: er hangt een steel aan waarmee je ze dicht kunt duwen maar dat lukt niet volledig. Daarom ging ik vanmiddag over tot maatregelen die er niet om logen. Ik bracht de luxaflex in de hoogste stand en ging op de bankrand staan, waarna ik (boven mijn macht!) met tape de luchtroosters dichtplakte. Maar hopen dat er geen koolmonoxide vrijkomt, anders was dit mijn laatste bericht.
03-02-12. Omdat ik rijp van jaren ben heb ik vele koude winters meegemaakt, zodat ik wist wat me te doen stond en me dan ook al een paar dagen niet geschoren heb. Het is nog geen baard van jewelste maar elke stoppel is er een als het gaat om bescherming tegen de snijdende wind. Het was op kantoor een kwestie van uit het raam kijken: sneeuwde het al? Om halftwaalf begon het te sneeuwen, ik maakte dat ik in de auto kwam. Niet op huis aan maar naar het huis dat mijn zus twee uur voordien gekocht had. Toen ik het bereikte was er een beduidende hoeveelheid sneeuw gevallen en het was geen pret om daar op mijn rode Converse gympen doorheen te lopen. Maar ik heb qua koude voeten erger meegemaakt, dus ik liet me niet kennen.
04-02-12. Het wreekt zich zoals nu dat ik me te zelden in de actualiteit verdiep, zodat ik niet over de toestand op het spoor kan meepraten omdat ik niet precies weet wat Rover eigenlijk is. (Ja, een reizigersorganisatie, maar dat is de ANWB ook.) En dan heb je ProRail, een instelling die, vermoed ik wegens de naam, iets te maken zal hebben met de rails. En dan is er nog de NS die treinen laat rijden, al was daar vandaag niet veel van te merken. Dat lag volgens de NS niet aan de NS dus zal het wellicht aan ProRail gelegen hebben of misschien wel aan die reizigersorganisatie Rover. Het zal geen lol zijn, urenlang vergeefs op een trein wachten. Op het Journaal ging het er in de sfeerreportages verhit aan toe, wat dan weer een meevaller was.
05-02-12. Het had afdoende gevroren, het was tijd om te gaan schaatsen. Bij voorgaande gelegenheden deed ik dat op een vaart nabij De Uithof, waar ik dan per fiets naartoe ging. Hier voor de deur lag nog zoveel sneeuw dat fietsen geen goed idee was. Ik ging daarom te voet, met via de iPod The Raconteurs in de oren, die verder onbeschermd bleven en flink wat koude wind te verduren kregen. Binnen een halfuur bereikte ik de dichtgevroren vaart, waar zo vroeg (kwart voor elf) niemand op schaatste. Het ijs oogde betrouwbaar maar ik durfde het niet aan in mijn eentje het ijs op te gaan, zodat ik maar weer op huis aan ging, met nog altijd The Raconteurs in de oren, die wegens meewind voor mijn gevoel niet langer het gevaar liepen van mijn kop te vriezen.
06-02-12. Ik ben een dwarsligger, altijd in de contramine – en desondanks zo burgerlijk gehoorzaam als maar kan. (Ik hou me altijd aan internationale verdragen.) Zag gisteren op lokale Teletekst dat er vandaag alleen vuilnis zou worden opgehaald in straten waar gestrooid was en omdat zulks hier voor de deur niet gebeurd was ging ik gisteravond om tien uur eerst zien of er aan een weg een eindje verderop waar wel gestrooid was vuilniszakken gezet waren en toen dat zo bleek te zijn keerde ik terug om daar mijn eigen zakken aan toe te voegen. In het portiek passeerde ik een buurman die de zijne net voor de deur had gedeponeerd: ze zouden hier heus wel komen ophalen. Hoofdschuddend om zoveel domheid bracht ik de vuilniszakken weg – en zag vloekend aan het einde van de ochtend de vuilniswagen voorrijden.
07-02-12. Het is feestelijk om door een sneeuwomgeving naar een schaatsgelegenheid te lopen maar het stemde me eergisteren ook wat somber, vooral toen ik het pannenkoekenhuisje passeerde waar ik onder vergelijkbare omstandigheden met Esther neerstreek, ter bekroning van een wandeling die begon toen de zon bezig was met ondergaan. Mooi is zo’n wit geworden bosachtige omgeving als het licht is uitgegaan en je in de verte het pannenkoekenhuisje ontwaart dat ook nog eens is ingericht als een huis uit een sprookje. Warme chocolademelk met slagroom en poffertjes in een sprookjesachtige ambiance, met een dierbare vriendin van wie je niet kunt vermoeden dat die een paar jaar later een einde aan haar leven zal maken. En op de dag dat ik dit schrijf laat Ron per mail weten dat hondje Chica zal moeten inslapen, ze logeerde vaak bij Esther.
08-02-12. Schrijven over Esther schiet ondanks dat het begin er is nog niet erg op. Wel maakte ik gisteren een soort van schema: een samenvatting van de gebeurtenissen die plaatsvonden op de dag na haar overlijden (die aan de beurt is om beschreven te worden) aan de hand van verzonden en ontvangen e-mails en de dagboekaantekening van 10 juni vorig jaar. Daar had ik een uurtje werk aan en toen vond ik dat ik wel weer genoeg gedaan had. Via Facebook berichtte Ron vandaag over het inslapen van hondje Chica en hij deed er drie foto’s bij. Een van het entingsboekje met eronder geviltstift geboorte- en sterfdatum, een van de gegraven kuil in de tuin met Chica erin en een van het graf van Esther en Loekie – want Chica is niet de enige dierbare vriendin die hij verloor.
09-02-12. Gisteravond begon het Journaal met een persconferentie waarop aangekondigd werd dat er de komende dagen geen Elfstedentocht gehouden zal worden. Het is een mededeling die binnen een minuut gedaan kan worden, ik geloof dat heel het Journaal ermee gevuld werd. De enige vraag die er gesteld hoefde te worden was of er volgende week een Elfstedentocht gehouden zou worden, met als enig logisch antwoord: het kan vriezen en het kan dooien. Maar goed, geen Elfstedentocht, dan wellicht nog een Elfstegentocht, een gevat genaamde tocht langs elf Leidse stegen, die op de nominatie staat om aanstaande zondag van start te gaan. Of dat het geval zal zijn wordt morgen bekendgemaakt (een bekendmaking waarmee het Journaal denk ik niet gevuld wordt). Als het doorgaat doe ik wellicht mee – en als het niet doorgaat ook, want wie zal me tegenhouden?
10-02-12. Er zijn dagen dat de wind niet mee is. Omdat ik niet gauw opgeef besloot ik vanmiddag nog een schaatspoging te wagen, opgejut door foto’s die een vriendin van haar succesvolle schaatserij op Facebook had geplaatst. Nabij De Uithof was het van de week prut geweest, daarom ging ik op weg in de richting Delft – mocht ik onderweg geen schaatsgelegenheid tegenkomen dan kon ik aldaar op de grachten terecht. Welnu, onderweg passeerde ik een miezerig stukje ijs waarop drie figuren onwaardige rondjes draaiden en in Delft werd er nergens op de grachten geschaatst, wat me niet verbaasde toen ik bij een zo’n gracht een televisietoestel uit het ijs zag steken. Twee uur gefietst, niet geschaatst. ’s Avonds een overleg van de huurderscommissie waarop de voorzitter werd heengezonden – en wegens gedonderjaag van hackers heeft KPN het mailverkeer geannuleerd.
11-02-12. Het is niet mijn gewoonte om op te geven, dus toen omstreeks halfdrie vanmiddag de koerier een pakje had afgeleverd en ik niet langer thuis hoefde te zijn, zette ik net als gisteren per fiets koers naar een schaatsgelegenheid. Deze was een onder water gezet gebied waarover op het internet gejuicht werd omdat het water ijs geworden was waar volop overheen geschaatst werd. Had zo’n driekwartier nodig om de locatie te bereiken. Er werd inderdaad druk geschaatst – en tot zover het goede nieuws. Want toen ik de fiets gestald had en op een bankje zat om de schaatsen aan te leggen bracht een luidspreker een lied van Anouk voort en even later nog een, waarna Marco Borsato aan de gang ging. Dat was geen doen: de schaatsen uitgetrokken en naar huis vertrokken. (Ditmaal slechts anderhalf uur gefietst.)
12-02-12. Vandaag kon er wegens dooiomstandigheden helemaal geen sprake zijn van schaatsen en daarom zette ik het op een hardlopen. Dat had ik deze maand nog niet gedaan, zodat ik vermoedde dat het met de conditie niet veel soeps zou zijn. Ik ging behoedzamer van start dan anders omdat er een sneeuwbui gaande was. Die was net op gang gekomen, waardoor het op het woonerf dat ik doorkruiste nog niet spekglad was – en even later bereikte ik een fietspad waar gestrooid was en de sneeuw geen kans kreeg voor gladheid te zorgen. Al voordat ik het fietspad bereikte laste ik een wandelpauze in: zo belabberd was mijn conditie eraan toe, ondanks dat ik de afgelopen twee dagen stevig gefietst had, gedeeltelijk zelfs over een fietspad dat afgesloten was, waarschijnlijk omdat het bestond uit sneeuw, ijs en bevroren aarde.
13-02-12. Als je een heel seizoen van een televisieserie op dvd bemachtigd hebt (hetzij door aanschaf, hetzij zoals in onderhavig geval via de bibliotheek) valt het niet mee om je te beheersen en maar een enkele aflevering te zien – dat is net zo onmogelijk als je te beperken tot het eten van een enkele pinda als er een bakje vol binnen handbereik is. Ik leende het eerste seizoen van Downton Abbey en was vrijwel meteen verkocht, zodat ik naar verwachting morgen alle afleveringen en de extra’s gezien heb. Het doet denken aan Upstairs, Downstairs en Gosford Park, het wedervaren van de rijken en hun bedienden, met toppers in de hoofdrollen: Maggie Smith, Jim Carter (die een nog mooiere kop heeft dan in The singing Detective) en Brendan Coyle (die als hij lacht op A.F.Th. van der Heijden lijkt).
14-02-12. Ik zag een programma aangekondigd staan waarin de biologische klok behandeld zou worden. Dieren hebben er ook een, mijn katten althans en dan met name Huig. Elke ochtend omstreeks halfacht weet hij dat het omstreeks halfacht is en onderneemt dan wekpogingen. Het begint mogelijk met een bescheiden miauw (Huig kan niet goed miauwen) – ik weet het niet zeker omdat ik die miauw niet hoor. Dan legt hij zich toe op kastmorrelen, een evergreen die me altijd weer uit de slaap weet weg te rukken, waarna ik opsta en afdaal om de drie katten van ontbijt te voorzien. De enige dagen waarop ik ontkom aan een wekking rond halfacht zijn de werkdagen, als om tien over zes de wekker afloopt, wat niet gebeurt omdat ik dan vanwege mijn eigen biologische klok wakker word voordat de wekker kan aflopen.
15-02-12. Door al dat al dan niet schaatsen van eind vorige week kwam het niet van nader ingaan op de vergadering van de bewonerscommissie, afgelopen vrijdag. Het is prettig om met gelijkgestemden van gedachten te wisselen over de verhuurder, zeker als die Haag Wonen heet. Mensen maken gewag van gedane toezeggingen die niet worden nagekomen, brieven die niet beantwoord worden. Ik bracht ter sprake dat de trien die er beheersconsulent (of hoe heet dat) is vorig jaar maart een brief op de portiekdeur aanbracht: de volgende week zou begonnen worden met het opruwen van de galerijvloer. Na vele weken was er nog niet begonnen, wel was de brief weg. Ik belde daarom de trien op, die doodleuk beweerde dat het opruwen had plaatsgevonden. Alsof ik daar niets van gemerkt zou hebben, werkers die op de galerij planken aanbrengen!
16-02-12. Het mooie en ontmaskerende is dat ik daags nadat de trien van Haag Wonen ten onrechte beweerd had dat de galerijvloer opgeruwd was de opzichter tegenkwam van de firma die belast is met de opruwwerkzaamheden. Hij zei dat het opruwen nog moest gebeuren. Dat is tien maanden geleden, op de vergadering van de bewonerscommissie kregen we te horen waarom er nog altijd geen werk was gemaakt van het opruwen, iets wat haast had want als het regent kun je uitglijden en een heup breken en ook bij de val een verbrijzeld achterhoofd oplopen. De trien beweerde dat opruwen niet kan omdat dit mosvorming (of iets dergelijks) in de hand werkt. Dat is te zien aan het galerijdeel dat wel is opgeruwd – maar ook aan mijn onopgeruwde galerijvloer, want die maak ik sinds de opruwaankondiging niet meer schoon.
17-02-12. Omdat mijn moeder vandaag jarig had kunnen zijn bezocht ik aan het begin van de middag haar graf, waar niets op aan te merken viel. Aan gene zijde van een afscheiding was een graf gedolven, daar zou weldra wel een kist in zakken. Had voor ik grafwaarts ging op internet gelezen dat Anil Ramdas op zijn verjaardag zelfmoord had gepleegd. Wat bezielde hem, een dag nadat de opname van een tv-uitzending. Als mediaman zou hij geweten hebben dat zijn dood nieuws was, hij had niet kunnen bedenken dat hij uit beeld verdween toen de berichtgeving over bedolven Friso op gang kwam. Ging vanavond geregeld voor de tv zitten, zag zo de aankomst te Lech van Willem-Alexander, die een hoed droeg à la Indiana Jones. (Het zal je maar gebeuren, familieleed en constant de pers op je nek.)
18-02-12. Ik was er bijtijds genoeg uit om het Journaal van acht uur te zien – vanwege het gelazer in Lech werd er elke uur bericht over de stand van zaken. Meer dan een enkel Journaal hoefde je niet te zien omdat er geen nieuws te melden was. Het valt niet mee om een Journaal te vullen met geen nieuws, toch gebeurde dat keer op keer. Pauw en Witteman hadden diverse deskundigen uitgenodigd die niet meer wisten te vertellen dan dat er dit of dat aan de hand zou kunnen zijn met de prins. De gewichtigste deskundige was een medicus die op Martin Clunes leek en die overkwam als iemand die er niet van houdt tegengesproken te worden en die niet gewend zal zijn dat hij tegengesproken wordt en die op een akelig arrogante manier zijn deskundige visie gaf.
19-02-12. Ondanks het spamfilter komt er zo nu en dan spam binnen. (Dat spamfilter is eigenlijk flauwekul: als er iets voor spam wordt aangezien belandt het in het postvak Ongewenste e-mail en is het dus ook binnengekomen.) ‘Afgelopen jaar is de ABN-AMRO, samen met veel andere nederlandse banken, doelwit geworden van grootschalig internetfraude. Daarom zijn wij afgelopen maanden een grootschalig project gestart om dit te bestrijden. Alle online bankrekeningen dienen te worden gekoppeld aan nieuw ontwikkeld beveiliggingssysteem, waarmee verdachte bewegingen en uw online bankrekening sneller worden getraceerd en opgelost.’ En: ‘Er is geconstateerd dat uw online ABN-AMRO rekening nog niet voorzien is van het nieuwe beveiligingssysteem. Wij vragen u dan ook 5-10 minuten van uw tijd om deze update compleet te maken, om zo de beveiliging te voltooien.’ Laat ik eerst maar eens een rekening bij ze openen.
20-02-12. Persvoorlichters van politie (‘In het belang van het onderzoek kunnen wij hier geen mededelingen over doen’) zouden zich op hun gemak voelen in de roman Nineteen-Eighty Four, de Rijksvoorlichtingsdienst hanteert de roman van George Orwell vermoedelijk als richtlijn bij het naar buiten brengen berichten: je wordt er niets wijzer van en hebt altijd het vermoeden dat er gelogen wordt. Daarom was het verfrissend dat Janneke Koelewijn in het Journaal vertelde dat Friso geen schedelbasisfractuur had (de klemtoon op basis, wat bevreemdt wat het is geen basisfractuur maar een fractuur aan de schedelbasis), hetgeen zij kon weten doordat haar medische man een behandelend arts gesproken had. Vandaag zegt een woordvoerder van het ziekenhuis dat haar berichten grotendeels incorrect zijn. Maar als het bericht dat Friso geen schedelbasisfractuur heeft wordt tegengesproken, dan wordt gesuggereerd dat hij die wel heeft.
21-02-12. Ik ben zo gewend aan koffie dat ik er ’s morgens niet wakkerder van word en er vlak voor het slapengaan nog een kan drinken. De afgelopen dagen functioneerde het koffiezetapparaat niet naar behoren: het duurde zeer lang voordat de koffie doorgelopen was en de mok raakte slechts voor de helft gevuld, de rest was verdampt. Het apparaat was aan vervanging toe, bij BCC vond ik er een dat 14,95 kostte en waar je eveneens geen filters bij nodig had. De doos waarin het apparaat zat was beschadigd maar de inhoud oogde in orde. Toen ik thuisgekomen was zag ik dat de koffiekan kapot was: terug naar BCC, nieuwe kan gekregen. Was na de tweede thuiskomst toe aan koffie, maar kreeg de ‘draaibare filterhouder’ niet gedraaid. Weer naar BCC, waar een medewerker er geen moeite mee had.
22-02-12. Een week na de Elfstedenkou zat ik gisteren op het Buitenhof in de zon een patat pindasaus te eten, vanmorgen werd het lentegevoel verdrongen door intens gegrom. Daar was weer een mail van Toyota met een herhaald verzoek om naar aanleiding van het garagebezoek in januari een vragenlijst in te vullen. ‘Aangezien wij continu werken aan de verbetering van onze dienstverlening, willen wij graag deelgenoot worden van de door u opgedane ervaringen. Op deze wijze kunnen wij in de toekomst nóg beter op uw wensen en behoefte inspelen.’ Stik maar met je vragenlijst: ‘Het zou inderdaad een goed idee zijn voortaan beter op wensen en behoeften in te spelen, niet zozeer de mijne als die van de auto.’ En ik pakte uit over de kleine beurt die een grote had moeten zijn. Maar mijn mail was onbestelbaar.
23-02-12. Stom dat ik in dit Toonderjaar geen boekje over onze vriendschap geschreven heb. Bij drie gelegenheden heb ik hem ontmoet: bij de presentatie van de cd-rom Een leven lang, bij de openbare viering van zijn negentigste verjaardag en in het Rosa Spier Huis. Ik heb hem tweemaal een brief gestuurd, hij stuurde een brief terug, hij belde me eenmaal op – en ik sta met hem op de foto. Dat lijken me genoeg uitgangspunten voor een pagina of honderd, als ik er persoonlijke herinneringen bij doe aan een leven lang Toonder lezen. Ik kwam op dit idee door het bespreken van Dat moet ik Marten Toonder vertellen, geschreven door Klaske Kassenberg, waarin zij verslag doet van haar jaren met Toonder, die met haar een zielsband onderhield, ondanks de bijna vijftig jaar leeftijdsverschil. Dat wil ik later ook wel.
24-02-12. Het eerste waar ik na de persconferentie aan dacht was de opgevoerde circusact van Jannetje Koelewijn en haar echtgenoot Tulleken, die in Lech goed nieuws had gehoord over Friso: Friso had geen schedelbasisfractuur opgelopen. (Tulleken kwam van de week aan het woord in Pauw & Witteman, waarbij zijn wederhelft in het publiek zat en als zij in beeld kwam dusdanig mallotig op zijn uitspraken reageerde dat ik dacht: rare tante.) Het was wellicht waar dat Friso geen schedelbasisfractuur opgelopen had maar het was zeer bedenkelijk om dat naar buiten te brengen als zijnde goed nieuws wanneer daarnaast de prinselijke hersenen driekwartier van zuurstof verstoken bleven. Daar ga je met je goeie nieuws en daar ging ook NRC Handelsblad door het nieuws op de voorpagina te zetten. De hoofdredacteur deed vandaag een beschamende poging zich eruit te lullen.
25-02-12. En dan was daar ook nog een real life docu om van je stoel van te vallen en die dan ook gauw weer van de buis is verdwenen. Een bedrijf dat daar geld mee hoopte te verdienen (want daar gaat het tenslotte om) kwam op het idee te gaan filmen op de afdeling spoedeisende hulp van een tot dan toe gerenommeerd ziekenhuis. Niet met ingewikkelde cameraploegen die verplegers en patiënten maar voor de voeten zouden lopen maar met opgehangen camera’s. Aan de patiënten zou toestemming gevraagd zijn en, verdedigden de makers en het betreffende ziekenhuis zich, er lagen ook folders waarin stond dat er gefilmd werd. Je bent, ik noem maar wat, door een winkelruit gefietst en komt met een bloedende kop op de intensive care en gaat dan op je gemak een folder lezer. Totale schaamteloosheid.
26-02-12. Vroeger moest ik voorafgaand aan een bloeddonatie rustig aan doen met sporten, anders zou het ijzergehalte in mijn bloed te laag zijn. Hoewel ik binnen twee weken vanaf afgelopen maandag aan de beurt ben ging ik vanmorgen hardlopen. Dat deed ik gedurende negen minuten, waarbij ik het draven tweemaal onderbrak om te gaan wandelen: zo bedenkelijk is het met de conditie gesteld. Ik denk dat het komt doordat ik sinds 2 januari geen sigaren meer rook en niet meer drink – niet uit gezondheidsoverwegingen maar uit financiële, nadat ik becijferd had hoeveel boeken en dvd’s ik wel niet kan kopen van het geld dat ik anders aan genotmiddelen zou uitgeven. Ik heb weinig zin in bloed geven, daarom zal ik morgen zeggen dat ik niet kan omdat ik voor de City-Pier-City train en mijn ijzergehalte te laag is.
27-02-2012. Het net lijkt zich te sluiten rond NRC Handelsblad, Jannetje Koelewijn en Kees Tulleken. Afgelopen zaterdag probeerde de hoofdredacteur van die eertijds gerespecteerde krant de waanzinnige berichtgeving over Friso goed te praten – ik heb de tijd nog meegemaakt dat NRC Handelsblad er schande van sprak dat een journalist van De Telegraaf na een vliegongeluk een overlevend slachtoffertje in het ziekenhuis ging interviewen, daar werden de privacyregels met voeten getreden. Nee, dan de NRC. Vanmiddag kwam Teletekst met het bericht dat de Oostenrijkse neuroloog die de bron van alle ellende zou zijn heeft ontkend dat hij vertrouwelijke informatie over Friso aan Koelewijn heeft verstrekt: hij sprak slechts over de standaardbehandeling van een lawineslachtoffer, van wie Koelewijn vervolgens Friso maakte. Geen wonder dat ik haar laatst bij Pauw & Witteman in het publiek vond overkomen als een rare tante.
28-02-12. Zal Suzzy mijn zielmaat worden? Ik weet het niet, ik weet het niet. Ze mailde onlangs: ‘Greetings, My name is Suzzy, I came here to look for my second half, my soulmate, my friend is to tell about my life as i haven’t see you in person but i feel something inside, i feel like a little sign of hope that am not doing this in vain, please if you don’t mind i will like us to be friends and know each other, i will tell you more about my self and also send you my photos as soon as you reply this letter, remember age, colour or distance are nothing when it comes in a true friendship. So Pls am waiting for your lovely response! Thanks From Suzzy.’ Ik kan hier geen lovely response op bedenken.
29-02-12. Dat is toch wel een raar bericht op NOS.nl. Er schijnen cybercriminelen te bestaan die een methode hebben ontwikkeld waarmee ze via internet geld van je rekening kunnen halen. Ze doen dat door in te breken terwijl mensen online aan het bankieren zijn (iets wat je by the way natuurlijk nooit moet doen) en dan geld weg te sluizen. Een bankwoordvoerder zegt dat het grootste deel van dergelijke transacties onderschept wordt. Zelf maak ik me geen zorgen omdat ik niet online bankier en bovendien via de mail gewaarschuwd word, zoals eergisteren, door de afdeling Internet Bankieren van ABN AMRO BANK, die vroeg of ik op een link wilde klinken en mijn gegevens wil bevestigen. Na de bevestiging van mijn gegevens zal er een automatische update plaatsvinden in het systeem en daarna word ik nog persoonlijk opgebeld ook.
01-03-12. Bemachtigde gisteren de nieuwe postume Voskuil en dat had nogal wat voeten in de aarde. Het begon ermee dat ik in een schrift noteerde dat het boek op 23 februari zou verschijnen, zodat ik maandag, toen het de 27ste was, met goede moed Verwijs betrad. ‘Heeft u de nieuwe Voskuil.’ ‘Alleen de paperback, is dat erg?’ ‘Dat is heel erg.’ Ik fietste door naar Paagman, waar men zelfs de paperback niet had. Daarom thuisgekomen Verwijs gebeld. ‘Bent u de uitgever?’ vroeg een kennelijk verwarde dame toen ze opnam. Ik plaatste een bestelling, zou gemaild worden. Gisteren nog niets gehoord, maar eens gebeld. Ja hoor, het boek was er maar niet voor me opzij gelegd, dat gebeurde nu. Het was de dag ervoor al binnengekomen: verwarde dame toen kennelijk te verward om me daarover als beloofd te mailen.
02-03-12. En dan was er ook nog de nieuwe postume Louis de Funès, een boxje met vier films. (De achternaam wordt vaak verkeerd uitgesproken als Funè, Funee en zelfs Fuun: de uitspraak is als de schrijfwijze, met een hoorbare laatste letter, net als bij Pierre Boulez). Er wordt, mooi mooi, tegenwoordig werk gemaakt van de heruitgave op dvd van zijn films. (Lachfilms, noemden we ze vroeger.) Box 5 is net uit, die bevat onder meer Sur un arbre perché, die ik veertig jaar geleden in de bioscoop zag en ook zijn voorlaatste, La soupe aux choux die ik alleen van de tv ken. Er zijn in Nederland tot nu toe zesendertig van zijn films op dvd verschenen; zoveel heb ik er althans, en het lijkt me genoeg: in veel nog onuitgebrachte films heeft De Funès slechts een bijrol.
03-03-12. Een geslaagde missie naar de definitieve rustplaats van Esther. We vertrokken om vijf voor halfelf, Hans was enigszins hersteld van de spit die hem parten gespeeld had, ik reed dusdanig geroutineerd dat ik onderweg naar Beverwijk nauwelijks de routeplanning hoefde te raadplegen. Na een uur bereikten we de begraafplaats. Het graf was sinds ons vorige bezoek voorzien van een pilaartje met een vlinder, ook werd het afgedekt door een bak met prachtige schelpen, erg mooi. Door naar haar moeder in Heemskerk, die wist van onze komst en dan ook als gebruikelijk had uitgepakt: gebakwerk, koffie, soep en broodjes belegd met beleg en besmeerd met naar schatting een pakje boter elk. En weer verder, om het nieuwe huis van mijn zus te bekijken: het oogt nadat de winterschilders geweest zijn helemaal magnifiek: woensdag komen de verhuizers in beweging.
04-03-12. De met enige vertraging bemachtigde nieuwe Voskuil heb ik uit en daarmee zou ik het hele oeuvre gehad moeten hebben – maar er ligt (en gelukkig maar) nog het nodige ongelezene. In 2003 kocht ik Requiem voor een vriend en dat heb ik nog altijd niet gelezen. Ik weet niet waarom, ik denk omdat ik dacht dat het een heel ander boek zou zijn dan Bij nader inzien en Het Bureau. Maar toen ik in het negen jaar geleden aangeschafte boek begon was meteen duidelijk dat het weer net zoiets was. Dan heb ik nog de wandeldagboeken liggen. Daarvan heb ik er een in elk geval gedeeltelijk gelezen omdat ik een jaar (of twee jaar) geleden het plan opvatte de hele Voskuil chronologisch te lezen, dus Het Bureau verruilen voor een wandeldagboekpassage als er een wandelvakantie aangebroken was.
11-03-12. De techniek staat voor niets, ik voor een raadsel. Vroeger had je dat er iets kapotging en dat bleef dan kapot. Daar was niets aan te doen, tenzij er een reparateur aan te pas kwam of je zelf voor herstel zorgdroeg (in het geval van een kapotte gloeilamp bijvoorbeeld). Maar tegenwoordig maak ik regelmatig mee dat een defect iets het ineens weer doet, zoals de wisselaar van de cd-speler die bleef hangen, totdat het probleem zichzelf oploste. En dan de mail die gestuurd naar info@buisdorp.com (en nog wat van die @buisdorp.coms) in mijn Outlook tevoorschijn dient te komen. Dat gebeurde niet meer sinds XS4ALL het overnam van KPN, zelfs niet toen ik via de webmailinstellingen bij XS4ALL orde op zaken stelde. Maar zie: ineens begonnen testmailtjes weer binnen te komen zonder dat er nader ingegrepen was.
12-03-12. Journalistiek is soms tot daar aan toe maar dan heb je ook nog figuren die op de website van een krant op berichten reageren, wat ik soms voor mijn amusement lees. Terwijl ik me aldus amuseer vraag ik me af waar dat gekanker op links vandaan komt en wat ermee bedoeld wordt. Want als je roept dat er met links (de linkse kerk!) wat mis is moet je voor een buitenstaander toch duidelijk maken wat er precies mee mis is. Idem voor het verwante gescheld op de PvdA die in het verleden met linkse politiek het land om zeep zou hebben geholpen en weer zal helpen als de verkiezingen verkeerd uitpakken. De Partij van de Arbeid heeft nooit alleen in de regering gezeten maar altijd met het CDA (of een voorloper daarvan), D66 en zelfs de VVD.
14-03-12. De vraag of ik een ochtend- of een avondmens ben kan ik niet zo goed beantwoorden. Ik werd een ochtendmens toen ik in februari 1973 het ochtendblad Trouw begon te bezorgen: kort voor zessen eruit. Later kwam er een tweede krantenwijk bij (voor vijven eruit) en toen nam ik ook nog het agentschap op me, inclusief het klaarleggen voor de kranten voor de andere bezorgers (een uur of vier eruit) en de nabezorging: en dat tot en met december 1979. In 1978 ging een bezoek aan het North Sea Jazz Festival over in het bezorgen van kranten en toen was ik zowel een ochtend- als een avondmens, om niet te zeggen nachtmens. Tegenwoordig is door de aanwezigheid van katten uitslapen niet mogelijk maar omdat ik altijd goedgeluimd als ik de katten voer ben ik waarschijnlijk een ochtendmens.
15-03-12. Als je beelden of foto’s van het Boekenbal ziet dan vraag je je af waarom mensen daar met alle geweld naartoe willen. Bij boeken gaat het in de eerste plaats om schrijvers, dus wat doen ze daar allemaal, de bibliotheekdirecteuren, de boekhandelaren, de managers, de politici, de bekende Nederlanders die hun bekendheid niet aan het schrijven van een boek te danken hebben. Toch doen veel schrijvers al het mogelijke om bij dit evenement binnengelaten te worden. Er werd ooit een alternatief bal voor geweigerden in het leven geroepen en zelfs daar schijn je niet zomaar toegelaten te worden. Zelf had ik twee kaartjes voor het Boekenbal 2002, omdat in november 2001 Zoute griotten de boekwinkel bereikt had. In maart 2002 had ik al geen zin meer mensen van de uitgeverij tegen te komen, dus ik ging niet.
26-03-12. Als je de kranten leest, vooral op internet, gaat het van kwaad tot erger. Op de Dierenselaan zijn er ruiten ingegooid bij iemand die er volgens buurtbewoners niet meer welkom is. Omroep West schreef daar gisteren op de website over: ‘Buurtbewoners zijn niet verrast dat dit gebeurd.’ En ook: ‘Een andere buurman zegt dat de man zijn gezin al tijden bedreigd.’ Ik denk dat ze rekening zijn gaan houden met de doelgroep. Dat zijn in de eerste plaats mensen die op dergelijke berichtgeving reageren en in de reacties worden niet zelden de grammaticaregels met voeten getreden. Deels zal dat komen doordat men de toetsen indrukt terwijl er stoom uit de oren komt, deels doordat de burger mondig is geworden, zijn mondje roert zonder dat er zoals op school een meester of juf is die de opmerkingen corrigeert.
30-03-12. Ik wist wel dat het onbegonnen werk zou zijn maar ik had het me net als de vorige keer voorgenomen: van het nieuwe seizoen The Office (in dit geval het zevende) elke avond een schijfje zien, niet meer. Enfin: in drie dagen tijd de vijf schijfjes gezien – en dan hield ik me nog in. Het komt niet vaak voor dat meerdere versies van een serie geweldig zijn (Engelse Steptoe and Son, Nederlandse Stiefbeen en Zoon en Amerikaanse Sanford and Son), van de Amerikaanse versie van The Office heb ik soms het idee dat die beter is dan de Engelse. In het zevende seizoen heeft Ricky Gervais twee cameo’s, eenmaal een scène samen met Steve Carrell – die daarin leuker is. Net als Gervais verlaat hij het bedrijf, anders dan toen Gervais dat deed weet Carrell dan te ontroeren.
31-03-12. Vanmorgen voor achten begon ik aan een ommetje hardlopen. Er zullen er zijn die zeggen: je bent niet goed wijs maar het blijkt wetenschappelijk verantwoord te zijn dat ik dat doe. Van de week las ik in Brein meester : 12 principes om het beste uit je brein te halen (John Medina) dat bewegen een gunstige uitwerking op de hersenen heeft. Daar moest ik aan denken toen ik eveneens van de week (maar een paar dagen later) een oude buurtgenoot sprak die zijn auto vroeger nabij de mijne in de garage stalde. Ik maakte wel eens een praatje met hem, een hartelijke baas. Nu zat hij op een bankje en wist meer wat er gebeurd was met de auto die hij bezeten had. Hij was soms in de war, zei hij. Ik dacht: was maar gaan hardlopen!
07-04-12. Wat een schrijfdag had moeten worden werd een kattendag, ik bedoel dat ik op een gegeven moment dacht: morgen maar, schrijven. Het is tegenwoordig hun gewoonte dat de katten me vanaf ongeveer zeven uur ’s ochtends het slapen onmogelijk maken door hetzij over me heen te lopen, hetzij rumoerig rond te rennen, hetzij door idem op een kast te springen. Als ik dan maar opsta en voor ontbijt zorg duurt het niet lang voordat ze gaan slapen. Vanmorgen kwam daar nog bij dat Aagje herhaaldelijk (een keer of zes) de kattenbak betrad. Dat leek op een blaasprobleem te duiden, iets wat zich meestal voordoet als het weekend is en de dierenarts een navenant tarief rekent. Ik was 99,23 euro kwijt voor een prikje en wat pilletjes, waarna ik geen zin meer had om nog te gaan schrijven.
30-04-12. De neerslag van de afgelopen dagen beloofde veel maar, zoals dat in sommige krijgen genoemd wordt, het Oranjezonnetje scheen. Ik was hoestend uit bed gekomen en ging binnen driekwartier hardlopen, kwam zo goed als geen mens tegen op straat. Toen ik een uur later de braderie ging inspecteren was dat anders. Lang geleden liep ik er met Esther, ze kocht er een schrijfmachine (die nu bij mij staat), bood ook een aantal jaren spullen die ze kwijt wilde te koop aan bood. Eenmaal had Dulma een plek naast haar: allebei pleegden ze vorig jaar zelfmoord. De braderie was druk, de wandeling ging trager dan stapvoets. Ik maakte maar dat ik zo snel mogelijk wegkwam en ging op weg naar het Alphons Diepenbrockhof om te zien of het daar rustiger was. Dat was het: er was geen braderie.
01-05-12. Een ware griep is het tot nu toe niet, koorts is volgens mij uitgebleven (de thermometer heb ik ongebruikt gelaten), toch ook vanmorgen flink moeten hoesten terwijl ik op aandringen van de katten om zeven uur uit bed ging. Niet alleen was de gezondheid nog niet helemaal teruggekeerd, ook was het weer weer omgeslagen en regende het dat het goot. Het een heeft met het ander zo goed als niets te maken, ik wilde alleen schetsen hoe het met de gezondheid en het weer gesteld was. Want ondanks dat bedenkelijke gehoest en die meedogenloze neerslag ging ik om kwart voor acht de deur uit om te gaan hardlopen. Dat gaat in de regen best lekker en ik hoefde me er geen zorgen over te maken dat ik een koutje zou oplopen want dat had ik al opgelopen.
02-05-12. Er is verbijsterend veel gedoe rond de honderdste geboortedag van Marten Toonder – bij Louis Paul Boon gaat het er vrij bescheiden aan toe en het zal erom spannen of er volgend jaar veel ophef gemaakt zal worden over de dan honderd jaar geleden geboren Bomans en Carmiggelt. Maar goed, Toonder. NRC Handelsblad bevatte vandaag in plaats van foto’s tekeningen en dat losse nummer moest ik hebben. Een buurtboekwinkel zou de krant omstreeks halfvijf binnen hebben. Er lag toen nog maar een exemplaar, waaraan twee katernen ontbraken. Ik begon terwijl het donderde en regende een fietstocht naar winkels aan het Alphons Diepenbrockhof, Savornin Lohmanplein, Walnootstraat, Hildo Kroplaan en zelfs Kijkduin. Door naar boekhandel Paagman en zelfs Rode Kruisziekenhuis. Nergens was nog een NRC uitverkocht. Geweldig, al die belangstelling voor Toonder (en dat mijn geabonneerde zus de krant bewaart).
© Copyright Martin de Jong, Den Haag. Alle rechten voorbehouden.