2008

01-01-08. Terwijl ik dit aan het tikken ben hoor ik mezelf niet tikken omdat aan de overkant het bombardement op het Bezuidenhout nagespeeld wordt. Was vroeg op de avond naar mijn krakkemikkige moeder gereden om hond Hendrik uit te laten. Als je rond middernacht in Den Haag in de auto zit heb je grote kans dat je in een fuik rijdt en dat je auto dan op een brandstapel getild wordt. (Hangt van de stemming van het feestvierende geteisem af of ze je de gelegenheid geven voordien uit te stappen.) Nee, wonen in Den Haag is niet elke dag een groot voorrecht. Ik geloof dat wanneer het aantal door verdwaald vuurwerk afgerukte ledematen en zoekgeraakte oogballen een bepaald aantal niet overschrijdt, er straks gesproken zal worden van een rustige jaarwisseling. Vooruit dan maar weer: een gunstig 2008 gewenst!

02-01-08. Het nieuwe jaar was tot halfdrie gevorderd. Er waren een paar glazen rode wijn en een paar blikjes bier naar binnen gegaan, zodat ik met een gerust hart kon gaan slapen. Er was niet alleen sprake van nachtbraken (gelukkig alleen in figuurlijke zin, ondanks dat er flink wat zalm gegeten was), ook van dauwtrappen: mijn oudejaarsdag was om zes uur ’s morgens van start gegaan. Om halfdrie naar bed dus. Ik had helaas verzuimd vredesbesprekingen te voeren met het buurtgespuis dat nog volop met explosieven in de weer was. Knal, knal, knal. Om halfvier was het voorbij, dat betekende een beduidende verbetering ten opzichte van een van de vorige jaarwisselingen, toen om vier uur de een of andere bezetene op zijn voorbalkon ging staan en in een tergend traag tempo zijn laatste tientallen rotjes tot ontploffing bracht.

03-01-08. Het zal ermee te maken hebben dat ik zelf geen licht ben. Het was mijn bedoeling deze vrije januarimaand lezend de nacht in te gaan. Maar gisteravond ging dat al mis omdat er geen licht kwam uit het leeslampje dat aan het hoofdeinde van mijn bed geknepen zit. Het gekke was dat hij het even deed en toen niet en daarna weer even wel. Wellicht mankeerde er wat aan het lampmechaniek. Ik tikte er een beetje op maar wilde het niet te dol maken met ingrijpen in de constructie: als kind had ik even onder stroom gestaan toen ik iets doms deed met een bureaulamp. ’s Middags een nieuwe leeslamp gekocht en aan de bedrand bevestigd. De gloeilamp die in de kaduke lamp gezeten had erin gedraaid en toen bleek dat het een defecte gloeilamp geweest was.

04-01-08. Soms hoor je dat iemand is overleden en denk je: leefde die dan nog? Dat was het geval bij het overlijdensbericht van Carel Beke, die 94 jaar was blijven leven. Van hem las ik vele Pim Pandoerboeken, die door Malmberg in dezelfde vorm werden uitgegeven als die over Arendsoog. In een opruimwoede die aan ontoerekeningsvatbaarheid grensde heb ik begin jaren tachtig alle Arendsogen en Pim Pandoeren weggedaan. Kreeg snel spijt en slaagde erin 27 titels van vader J. en zoon P. Nowee weer in bezit te krijgen, ze waren nog leverbaar. In 1984 en 1985 verscheen van enkele Pim Pandoertitels een ‘ongewijzigde heruitgave’. (Was helaas te laat om het eerste deel te bemachtigen.) Geweldige serie: nobele held (Fer Donkers), enge tegenstander (de Rode Spin) en een klunzige, rauwdauwige en komische oom Bas, die graag Sammernappels! mocht roepen.

05-01-08. In Amsterdam gaat het MKB een proef nemen om winkeldiefstal te ontmoedigen. Het is de bedoeling dat er bij de ingang van winkels een sprinklerinstallatie gemonteerd wordt. Als iemand er zonder te betalen met goederen vandoor wil gaan, kan dan de sprinklerinstallatie aangezet worden. Die produceert hetzij verf, hetzij een middel dat de dief laat stinken. Op die manier moeten winkeldieven gemakkelijk aan te houden zijn. Dat is om te beginnen geen goed nieuws voor mensen die van zichzelf al stinken. (‘Vuile stinkerd, je bent een dief!’) Je mag een verdachte wel aanhouden, maar hem of haar geen letsel toebrengen. Hoe zal de rechter oordelen als de winkeldief verf in zijn ogen gespoten kreeg en blind raakte? En hoe zit het ten slotte met de winkelaars die gelijktijdig met de dief onder de sprinklerinstallatie lopen? Onfris plan.

06-01-08. Hoef me op 4 februari pas weer op kantoor te melden en dat betekent dat tot die tijd de wekker niet afloopt. Het uitslapen dat momenteel binnen mijn bereik ligt is er nog niet van gekomen – niet later dan negen uur opgestaan, tot nu toe. Dat staat in schril contrast met het geleidelijke opschuiven van het inslaapmoment, dat is gevorderd tot omstreeks 03.00 uur. Het heeft te maken met het schrijfwerk dat sinds 2 januari aan de orde van mijn dagen is. Ben verder gaan werken aan de roman waar ik in augustus vorig jaar twee dagen aan geschreven had: synopsis plus krap drie pagina’s handschrift. Die zijn uitgegroeid tot tweeëndertig pagina’s en dat zijn (overgetypt en verbeterd) zo’n 12.000 woorden in vier dagen tijd. (Het gaat zo snel omdat het verhaal grotendeels in mijn hoofd zit.)

07-01-08. Als het goed is vloeit er vandaag weer bloed. Ik heb een oproep ontvangen om te komen doneren. De vorige keer ging dat niet door omdat ik geveld was door ongezondheid. Om de kans op het vloeien van bloed te maximaliseren heb ik de afgelopen dagen niet gesport en diverse producten geconsumeerd die ijzer bevatten. Ik word soms afgekeurd op een hb-gehalte dat een tiende te laag is en dan heb ik voor niets ijzerhoudend gegeten en niet gesport. Bepaalde soorten sappen bevatten ijzer. Dronk gisteren een sapdrank waarvan ik vermoedde dat daar ijzer in zat. Als ik me vergiste heb ik vergeefs een liter van dat smerige spul gedronken. IJzer zit in vlees maar zit het ook in babi pangang met kerriesaus? Als het er niet in zat mij een zorg want het was zeer lekker.

08-01-08. Sabbatical in Progress indeed. In de brievenbox lag een zending uit Vlaanderen: een exemplaar van het literaire tijdschrift De Brakke Hond (nummer 97) met daarin over twaalf pagina’s een fragment van de roman Sabbatical. Het manuscript was hier en daar geweigerd, ik begon te geloven dat het aan mij lag maar zo’n voorpublicatie brengt je op betere gedachten. Bij de biografische gegevens had ik laten opnemen dat ik in 2001 debuteerde met het ‘onopgemerkte’ Zoute griotten en dat ik momenteel behalve aan Sabbatical werk aan de roman Literaire giller. Dat is inderdaad het geval. Sinds twee januari voltooi ik dagelijks (eerst handschrift, dan pc) voorlopige versies van meestal twee hoofdstukken van zo’n 1500 woorden elk. Gisteren was het slechts één hoofdstuk maar dat telde 2600 woorden. Schrijven is geloof ik wel een verstandige invulling van de vakantie.

09-01-08. Het blijft als de brandweer gaan: ik schreef gisteren het elfde van de beoogde twintig hoofdstukken en de elf hoofdstukken tellen tezamen meer dan 18.000 woorden – het zijn niet al te lange hoofdstukken dus maar het is nog steeds een tempo van 3000 woorden per dag. Schrijf een hoofdstuk eerst met de vulpen in het van iemand cadeau gekregen luxe schrift, tik dat daarna over in (niet lachen) WordPerfect 5.1. Ik doe dat in WP omdat ik dan niet te maken heb met de kuren die Word graag vertoont, omdat er een onderwaterscherm is en omdat de WP-spellingcontrole me beter bevalt. In een later stadium tover ik de teksten om in Word maar dat latere stadium is nog niet in zicht. Eerst vele malen in WP verbeteringen aanbrengen: bij elke herlezing valt me een aantal feilen op.

10-01-08. Mijn bioritme heeft zich gestabiliseerd in de vakantiestand. Sinds het begin van het jaar (ik wou dat ik dat in december kon schrijven) niet voor twee uur naar bed gegaan. In voorgaande januarimaanden gebeurde dat late slapengaan (dat toen naar vier uur opschoof) vanwege het verzonken zijn in een boek. Nu is dat ook het geval maar het gaat niet om het lezen maar om het schrijven van een boek. Dat houdt me tot tegen tweeën aan de pc gekluisterd. Het voorhene nachtbraken combineerde ik met mijn winterslaap: ik kwam pas uit bed als het middag geworden was en ik het eigenlijk de moeite niet meer vond aan de dag te beginnen. Momenteel ga ik er energiek door het schrijven bijtijds uit. (En ook omdat poes Duimpie niet kan hebben dat ik om negen uur nog slaap.)

11-01-08. Is dat lachen. Ik weet niet of het vaker voorkomt, ik weet niet of ik me zorgen moet maken (misschien is het verstandig als het nog een keer gebeurt doktershulp in de buurt te hebben). Maar het gebeurde me nu eenmaal. Ik was de hond van mijn krakkemikkige moeder aan het uitlaten en ik kreeg midden op de openbare weg een hardoppe schaterbui. Het zou allemaal nog tot daar aan toe zijn geweest als ik iemand van zijn fiets had zien vallen of had moeten lachen om een mop die hond Hendrik me vertelde terwijl hij zijn poot optilde. Maar nee, er was geen andere oorzaak aan te wijzen dan ikzelf. Dames en heren, ik, Martin de Jong, schoot op 9 januari 2008 te omstreeks 14.45 in de lach om een schijtlollige romanpassage die ik geschreven had.

12-01-08. Als de patiënt grappen begint te maken is de genezing bijna in zicht. Eergisteren zat ik in de wachtkamer te gapen terwijl mijn krakkemikkige moeder door de fysiotherapeut onder handen genomen werd. Ze was dwars door de deur heen te horen want ze neemt niet alleen nooit een blad voor de mond, ze is ook geen liefhebster van fluisteren. Ik hoorde haar tegen de behandelaar zeggen dat alleen Nederlanders ‘hè hè’ verzuchten, die verzuchting bestaat in geen enkele andere taal. (Ze had daar geen onderzoek naar gedaan maar het ergens gelezen.) Gistermiddag passeerde er een opoe met rollator voor haar raam. Binnenkort is zij zelf ook in het bezit van zo’n helse machine en ze nam zich voor wedstrijden te gaan houden, wie het snelst om het plein is. Ik moest denken aan de wagenrennen in Ben-Hur.

13-01-08. Omdat ik nogal bezig ben met schrijven heb ik niet zo in de gaten wat er momenteel in de wereld gaande is maar soms zet ik Teletekst aan en dan is het prettig om te lezen over de man die wekenlang als psychiater werkzaam was in een zorginstelling en toen ontmaskerd werd als iemand die in een andere zorginstelling als patiënt te boek stond. Hij werd tegenstribbelend naar die andere zorginstelling teruggebracht. Het bericht vermeldde niet of de neppsychiater het goed gedaan had als therapeut. Hij kon zich waarschijnlijk goed inleven in de mentale kwalen van zijn patiënten. Het verhaal deed een beetje denken aan wat je vroeger wel over een ministerie hoorde. Daar kwam men er dan achter dat iemand die vele jaren in een kamertje aan het werk geweest was niet tot het personeel behoorde.

14-01-08. Een vrouw die een fiets aan de hand met zich meevoerde vroeg of ik wist waar woning nummer 3 van de Louis Armstrongkade was. Ik was uit de auto gestapt om het hek van de garage te ontsluiten. In het kinderzitje van de fiets lagen poststukken. We bevonden ons voor nummer 5, daarnaast zat niet nummer 3. ‘Ik geef de post maar weer terug,’ zei de vrouw. Toen ik mijn auto weggezet had trad ik uit de garage. Daar was ze weer. Verrek, het heette hier Louis Armstrongplein en niet Louis Armstrongkade. Ik besloot deze gebeurtenis aan te grijpen om hier te klagen over de privatisering van de postbezorging. Maar op het nieuws van TV West was ’s avonds een bericht over een TNT-postbode die de post in z’n kamer had opgeslagen in plaats van te bezorgen.

15-01-08. Er kwam een gunstig bericht van de internetredacteur van Radio West: hij had op Westonline een hoekje ingericht voor Buisdorp. De complete link derwaarts is een joekel die buiten het kader van deze kolom valt, in trefwoorden opgedeeld komt onze locatie aldaar neer op: Westonline.nl – Thema – Hoorspelen – Buisdorp. Tot de inboedel van deze webplek behoren de scripts van de zeven Hot Talkuitzendingen die we gemaakt hebben plus de links naar de geluidsopnamen daarvan. Van de laatste twee afleveringen moeten op het moment dat ik dit schrijf (maandagnacht 01.30 uur) de teksten en links nog worden toegevoegd en van de eerste vier leiden de links naar de opnames nog nergens naar: er werden indertijd geen podcasts van gemaakt en de geleerden moeten nog zien uit te vinden hoe de betreffende uitzend-cd’s via de site hoorbaar kunnen worden gemaakt.

16-01-08. December was een dure maand, januari is tot nu toe een gure. Ik keek gistermiddag naar buiten en dacht: mooi weer om een erfenis te verdelen. En zie: om 19.09 uur kreeg ik de aankondiging van een erfenis in de bus – in de box (de mailbox.) Een zekere Rosemary Everson, een dame van 59 jaar, is hard op weg dood te gaan. Binnen een uur na het verzenden van de mail zou ze onder het mes gaan – niet om haar hoofd afgezaagd te krijgen maar om chirurgisch opengemaakt te worden. Ze had besloten mij 2 miljoen euro na te laten want anders zou het geld naar haar familie gaan en dat waren zondaars. Die 2 miljoen kan ik goed gebruiken, december was duur. Ik ga nu haar advocaat mailen. (Altijd leuk, kettingbrieven waarin ze je poen beloven.)

17-01-08. Het is kennelijk kettingmailtijd. Behalve de aankondiging van een erfenis van 2 miljoen van een mij onbekende stervende dame die haar geld niet wilde nalaten aan zondige familieleden kwam er nog een ferme viruswaarschuwing: ‘Zwaar computervirus op komst! Direct lezen en doorsturen! Geen geintje!’ Kreeg ’m doorgestuurd van Susanne, bij wie de stress wegens die viruswaarschuwing tot ruim boven de wenkbrauwen gestegen was. Ze had niet uit zichzelf in de gaten dat het kettingmail betrof – en dat terwijl haar meisjesnaam Ketting is. De mail was zogenaamd afkomstig van een ‘Allround Administratief Medewerker’ van KPN, bij uitstek een functionaris dus die zich bezighoudt met het verspreiden van officiële viruswaarschuwingen. (Er was zo’n haast bij dat er diverse tikfouten gemaakt waren.) Ik had nog niet naar CNN gekeken: daar had men al bericht over in New York uitgebroken paniek!

18-01-08. Je bent aan een boek bezig en je geest verkeert in een verheven sfeer. Er komt echter een moment dat je de deur uitgaat en te maken krijgt met dagelijks leven. Gistermiddag was dat een bezoek aan de viskraam. Ik bestelde om te beginnen een makreel en toen voor de terugwandeling een portie kibbeling. Visboer: ‘Welke kruiden wilt u op de kibbeling hebben?’ Ik: ‘Geen.’ Dat was wellicht te compact geformuleerd want terwijl de kibbeling in het vet op temperatuur kwam vroeg de visboer: ‘Wil u er kruiden op?’ ‘Nee, dank u.’ Dat moest afdoende zijn. Maar nadat de kibbeling uit het vet gevist was: ‘Wilt u er kruiden op?’ ‘Nee, hoor. Dat was pas de derde keer dat u het vroeg!’ (Het leek wel of niet ik maar de visboer een boek aan het schrijven was.)

19-01-08. De tweeëntwintig hoofdstukken van Literaire giller zijn geschreven, sinds een aantal dagen is herschrijven aan de orde van mijn dag. (Ik ontdek bij elke herlezing feilen.) De roman kwam zoals meestal bij mij het geval is tot stand met muzikale begeleiding. Omdat Duke Ellington erin voorkomt van hem een tiental cd’s gedraaid en ook alles van Harry Nilsson, symfonieën van Mahler, alle Blue Note Trip– en Supperclubdubbelaars, van The Mamas & The Papas het volledige oeuvre, cd-boxen van The Band en van Scott Walker en daarnaast ook eigentijdsere klanken: Killers, Editors (twee), Kings of Leon, Interpol en The Good, The Bad & The Queen. De tweede soundtrack van de tv-serie Twin Peaks, een verzamelaar van The Peddlers en een van Simon & Garfunkel. Nu maar hopen dat er ook in het boek muziek zal blijken te zitten.

20-01-08. De lijst van gisteren, een opsomming van muziek terwijl ik schreef, was verre van compleet. Ik hoorde ook Billie Holiday, haar Verve-opnamen uit de jaren 1945-1959. Twee recent in verbeterde staat heruitgebrachte Elvistitels: Pot Luck en Girls! Girls! Girls!. Voorts aan het begin van het jaar de geweldige vorig jaar aangeschafte Deluxe Editions van The Who beluisterd (My Generation, Tommy, Live at Leeds, Who’s Next plus gewone edities van At The BBC en At The Royal Albert Hall). Die draaide ik echter niet tijdens het schrijven maar ervoor, erna of tussendoor, dus dat telt waarschijnlijk niet. Gisteren zes uur bezig geweest met het verbeteren van de tekst, wat gepaard ging met luisteren naar DAAU, ofwel Die Anarchistische Abendunterhaltung (de naam is meen ik ontleend aan de roman Het kralenspel van Herman Hesse) en hun landgenote An Pierlé.

21-01-08. Lang geleden was het meer dan gratis: als je geld op een zogenoemde salarisrekening had staan kreeg je maandelijks een beetje rente over het laagste saldo van die maand. Nog niet zo lang geleden (vorige week woensdag) werd er door de Postbank 30,95 euro van mijn girorekening gehaald: de vergoeding voor het voorrecht dat zij een jaar lang mijn geld beheren. En voor de toezending van de nieuwe Postbank Card want die verloopt. Op 5 januari kwam het bericht dat er binnen vier weken een verse in de bus zou vallen, met tevens vermelding van de uiterst geheime vijfcijferige activeringscode. Een paar dagen nadien een envelop met een duidelijk zichtbaar pasje in de brievenbox. Wat minder opzichtig had wel gemogen, zeg. Maar het was loze reclametroep: een weerzinwekkende BankGiroCard met een nummer dat ik moet activeren. Nooit!

22-01-08. Het Journaal meldt dat de koersen kelderen en dat is niet zo gek want het gaat niet geweldig goed met Amerika. Dat het niet geweldig goed gaat met Amerika is evenmin zo gek want het gedonderjaag in Irak kost iedere Amerikaan 20.000 dollar. Tot nu toe heb ik me niet in het debat gemengd maar de weinige lezers van deze rubriek zijn me zo dierbaar dat ik besloten heb een financieel advies te verstrekken. Aandelen? Begin er niet aan! Liggende gelden? Haal ze van de bank of uit de oude sok en pomp ze in de economie! Geld ontwaardt: een euro is momenteel minder waard dan destijds een gulden. Investeer verstandig: koop koffie(pads). Op die van Albert Heijn zitten spaarpunten. Als je 250 punten opgeplakt hebt krijg je gratis koffie(pads). Hoe duur de koffie straks ook is!

23-01-08. Het is geloof ik wel een gunstige tijd voor mijn schrijverij en naburige zaken. Op 8 januari maakte ik hier melding van de ontvangst van nummer 97 van het Vlaamse literaire tijdschrift De Brakke Hond, waarin een fragment uit Sabbatical stond. Een week later had ik het bericht van een vers aangelegd Buisdorponderkomen op Westonline. Er is opnieuw een week verstreken: gisteren werd ik door een bevriende mogendheid erop geattendeerd dat er in Vrij Nederland van 19 januari een bespreking stond van het winternummer van De Brakke Hond: ik zou daar wel trots op zijn. Ging er meteen op af en ontdekte op pagina 63 de bespreking (14,5 regels lang). Er wordt gerept van ‘een paar schrijvers met een sterke toon’, waarna er geciteerd wordt uit twee bijdragen, waaronder die van de bijna trotse Martin de Jong.

24-01-08. Het geld kwam in december binnen en is sindsdien alweer teruggepompt in de economie: het was dan ook slechts 42,80 euro, de uitkering leenrechtvergoeding. De specificatie daarvan kreeg ik gisteren. Zoute griotten was in 2007 door de bibliotheken die gepeild werden 438 keer uitgeleend. Langzaam maar zeker loopt het terug, wat niet zo verwonderlijk is als het gaat om een bijna zeven jaar geleden verschenen boek dat al jaren niet meer in de boekhandel verkrijgbaar is. Las ergens op de pc dat er in 2005 nog 809 uitleningen geturfd waren. Zou boven eens op onderzoek uit moeten gaan en de uitleengegevens sinds 2002 (het eerste jaar dat het boek in de bibliotheek lag) bij elkaar optellen. Van het boek werden zo’n duizend exemplaren verkocht, vermoed dat ik met uitleningen erbij in de buurt van de zesduizend kom.

25-01-08. Het gebeurt wel eens dat je opgelucht ademhaalt wanneer een politicus eindelijk uit de schijnwerpers is getreden. Maar als zo iemand nog niet hoogbejaard is bestaat het gevaar dat hij een rentree maakt in het publieke leven en voor je er erg in hebt wordt hij dan naar voren geschoven als beoogd burgemeester van Den Haag. Het voordeel van Van Aartsen is dat hij te bekakt is voor de plathaagse tongval van zijn voorganger en dat hij ook niet de glunderkop heeft die Deetman in Den Haag bij sommigen bemind maakte. Als hij afscheid neemt hoeven we dus niet bang te zijn dat daar zo’n kermis van gemaakt zal worden als van Deetmans vertrek. TV West zette de platst pratende presentatoren in om diens afzwaaien met gruwelijke grappen en grollen in beeld te brengen. Een stuitende vertoning.

26-01-08. Aangehouden ben ik nog nooit maar je zult zien dat je onmiddellijk aangehouden wordt wanneer je geen legitimatie bij je hebt: dus als ik ga hardlopen zit het rijbewijs in mijn joggingbroekzak. Daarin zit bovendien de sleutelbos, want een bos met zeven sleutels in de hand holt niet lekker. Eergisteren ontdekte ik een gaatje in de broekzak – dat gaatje zou ik met behulp van naald en draad gaan dichten maar dat vergat ik weer. Gisterochtend opnieuw hollen. Na een minuut had de sleutelbos zich door het broekzakgaatje heen gewerkt en zakte in de broek richting enkel. Aan de openbare weg de broek uittrekken en ondersteboven houden leek me niet wenselijk. Daarom handmatig de broekzakscheur groter gemaakt en de sleutelbos opgevist en met sleutels en rijbewijs in de hand verder gehold. ’s Middags met naald en draad doende.

27-01-08. Tien, vijftien jaar geleden was de verwachting dat het papier zou gaan verdwijnen: je kon teksten immers op de computer opslaan. Nadat ik Literaire giller op 15 januari voorlopig voltooid had las ik het bestand (groot meer dan 36.000 woorden) een paar keer van begin tot eind na, turend naar de 12-punts Times New Roman op het scherm. Ik was daar zes uur mee bezig en het viel niet mee om dat ononderbroken (het schenken van koffie en thee daargelaten) te doen. Gisteren las ik voor het eerst de print die ik van het bestand gemaakt had. En dat duurde niet langer dan drie en een half uur, waarbij ik comfortabel half onderuitgezakt op de bank zat. Zo lezend vallen foutjes je eerder op en ik bracht dan ook een aantal verbeteringen aan. Morgen nog een keer.

28-01-08. Mijn inmiddels alweer wat minder krakkemikkige moeder voorziet een gouden toekomst voor de rollator. Zij is sinds enige tijd bezitster van dit steunmobiel en gebruikt dat als ze hond Hendrik uitlaat, die er als een sledehond voor loopt. Mijn moeder had al geprofeteerd dat het plein waaraan zij woont wegens de enorme hausse in rollators mettertijd verkeersbrigadiers te zien zal geven. Gistermiddag bedacht ze dat er in navolging van fietspaden ook rollatorpaden in het verschiet lagen. (Humor is er in familiekring niet uit te slaan: terwijl zij nog zeer hevige rugpijn had en zich gestut door krukken voortbewoog riep ze: ‘Olympische Spelen voor gehandicapten!’) Mijn oma was toen ze naar de negentig liep eveneens instabiel geraakt, van de dokter moest ze met een stok lopen. Dat deed ze: de stok hing als een handtas aan haar arm.

29-01-08. Het is hier niet de begane grond, dat is een meevaller. Je bent daar veel kwetsbaarder, bijvoorbeeld wanneer er ineens een personenauto met explosieven of een uit de bocht gevlogen vrachtwagen voor het vensterraam opduikt. Een woonlaag hoger zal de schade in dat geval minder zijn. Er is rondom dubbel glas. Dat biedt enige bescherming maar ik vertrouwde het niet helemaal en daarom was ik een tijd in de weer met het aanbrengen van een traliewerk waar je niet zo gauw doorheen komt en dat ik bovendien op het lichtnet heb aangesloten. ’s Nachts gaat de boel onder stroom. Helemaal legaal is dat geloof ik niet, maar in tijden dat de politie staakt is het ieder voor zich. De maatregelen die ik kon nemen heb ik genomen, ik ben er klaar voor. Laat die Wildersfilm maar komen!

30-01-08. Vroeger vond je nog wel eens een door iemand verloren liefdesbrief op straat of een woedend weggeworpen brief waarmee de relatie juist beëindigd was. Tegenwoordig gaat dat allemaal per e-mail en sms. Als je nu een briefje vindt handelt het heel ergens anders over. Er zijn in dit woonblok vierendertig woningen (verdeeld over twee woonlagen) waarvan de bewoners in het portiek komen. Een van hen verloor een briefje waarin ik las: ‘werkwijze nu bevalt het niet ik wil nu een week rooster die ik op een vaste dag in de week kan ophalen want jullie zijn de werkgever en niet maevita ik ben bereid om 30 uur per week te werken. Want nu is het zeer wisselvallig. Want ik ben het zat waarom kan ik niet bellen omdat ik torenhoge rekeningen krijg.’ Welke buur zal het zijn?

31-01-08. Verandering van spijs doet eten, verandering van genre doet lezen. (Dat laatste rijmt niet denderend maar het is nu eenmaal gedichtendag en dan doe je wat je kan.) In drie dagen tijd vijf geweldige jeugdromans van Per Nilsson gelezen. Had ook twee andere van hem willen bemachtigen maar ze waren uitgeleend. Geen nood, beslag gelegd op een jeugdbaksteen (782 pagina’s) van Aidan Chambers, Dit is alles : Het hoofdkussenboek van Cordelia Kenn. Het sleepte me mee, ik las het in een middag, een avond en een stukje nacht uit. Zo vlot ging het niet toen ik gisteren overschakelde op De broers Karamazov (Dostojevski). De aandacht mag geen seconde verslappen: de vele personages hebben een achternaam, twee voornamen en vaak meerdere koosnamen en het valt niet mee om continu in de gaten te hebben over wie het gaat.

01-02-08. De ene dag domineert Wilders de media, de andere dag is het Deep Throat: de liefhebbers van film komen de laatste tijd aardig aan hun trekken. Het leukste is op het Journaal zo’n verbeten SGP’er te zien maar ook de voorman van de ChristenUnie mag er zijn. Zulke figuren vinden het al een schandaal dat er fellatio bestaat. Dat gold indertijd ook voor Van Agt: hij wilde de schade beperken door de vertoning van dat soort films alleen te gedogen in zalen met maximaal vijftig stoelen – en over een paar weken komt-ie gewoon op tv. Voordat het malle plan van Van Agt kracht van wet kon krijgen toog ik met een collega-redacteur van de schoolkrant naar Amsterdam om Deep Throat in de bioscoop te zien. In de consternatie vergaten we een verslag voor de schoolkrant te maken.

02-02-08. Omdat er beloofd was dat het flink zou gaan neerslaan besloot ik zo bijtijds mogelijk naar de binnenstad te fietsen: het was vroeg in de ochtend nog volledig droog, de wolken zagen er niet naar uit dat ze op korte termijn regen zouden gaan lekken. Het waaide vrij enorm maar dat deerde me niet omdat ik wind mee had. De terugreis was andere koek: niet alleen bleek ik nu wind tegen te hebben, op een minuut of vijf fietsen van mijn vertrekpunt liep de lucht uit mijn achterband. Leverde de onbruikbare fiets onderweg in bij de fietsenmaker, die verstand van zulke dingen heeft. Heb in mijn jonge jaren menig bandje geplakt maar dat werd vaak een deceptie: plakken lukte, bij het om de velg vouwen van de band gebruikte ik bandenlichters die de band weer lek prikten.

03-02-08. ‘Ik heb de afgelopen tien minuten geen tv gezien, wat is de actuele stand van zaken?’ ‘Hij schijnt gelogen te hebben dat hij gelogen heeft.’ ‘Dus hij sprak de waarheid?’ ‘Mogelijk.’ ‘Leg het nou nog eens uit.’ ‘Ze hadden het op het strand gedaan, zij werd niet goed en ging dood. En toen heeft hij gebeld.’ ‘De dokter.’ ‘Nee, een vriend met een bootje.’ ‘Waarom?’ ‘Om haar lichaam in zee te dumpen.’ ‘Die vriend vond dat meteen een goed idee.’ ‘Kennelijk.’ ‘En toen zijn ze samen met het lijk de zee op gegaan.’ ‘Nee, dat deed die vriend met het bootje in zijn eentje.’ ‘Dat dan moet wel een bijzonder goede vriend zijn, dat hij zijn hand er niet voor omdraait een lijk in zee te dumpen.’ ‘Ja. Maar het kan dus zijn dat er gelogen is.’

04-02-08. Terwijl de rest van Nederland van spektakel naar spektakel zapte, van Boer zoekt vrouw naar Peter R. zoekt dader, bereidde ik me op het ergste voor: de wekker moest voor het eerst sinds eind vorig jaar gezet worden. Om tien over zes vanmorgen liep hij af, in samenwerking met het alarm op mijn horloge. Maar waarschijnlijk werd ik voordien al wakker, zo werkt mijn biologische klok nu eenmaal. Die biologische klok kan het ook niet goed hebben dat ik voorafgaand aan het vroege wakker worden bijtijds in slaap kom, zodat ik deze tekst gisteravond alvast maar schreef – ben bang dat ik vanmorgen om tien over zes te brak was voor zo’n inspanning. (Was vrijdag even op kantoor geweest en zag toen dat er tijdens mijn afwezigheid zo’n 650 mailtjes binnengekomen waren. Ga ik op mijn gemak lezen.)

05-02-08. Het is momenteel gisteravond 22.30 uur en het gaat redelijk. Door het late in slaap komen en het voor zessen opstaan bedroeg de nachtrust na het zien van Peter R. de Vries hooguit vier uur. Maar we zijn er nog niet. Over een halfuur begint Pauw & Witteman met daarin te gast Peter R. de Vries, die ik eerder al op het Journaal zag en die woensdag bij Larry King zit en daarna bij Oprah en wie weet ook nog bij Dr. Phil. Vandaag (dus niet op het moment dat ik dit schreef maar gewoon vandaag) reis ik per trein naar Amsterdam, waar ik met Tieka een lichte lunch zal gebruiken. Ik weet niet in hoeverre zij ontregeld is door de heisa in de media maar ik zal haar geruststellen: ik heb geen vriend met een bootje.

06-02-08. Wakker worden een paar minuten voordat de wekker afloopt is eigenlijk wel prettig. Je hoeft dan niet mee te maken dat de wekker dwars door een droom heen tekeergaat, zoiets is doorgaans geen dikke pret. Bij het vanzelf ontwaken is oplettendheid geboden. Gisterochtend werd ik een kwartier voor het aflopen van de wekker wakker – dacht ik. Het was echter niet vijf voor zes maar vijf voor vijf. Heb het eens meegemaakt dat ik na vanzelf ontwaakt te zijn me voorbereidde op het vertrek naar kantoor en toen ik bijna reisklaar was op de klok keek en zag dat het kwart over vijf was. Een collega vertelde dat ze een keer op zaterdagochtend in de startblokken stond voor een kantoorreis. Tieka had mogen beleven dat haar broertje ’s nachts om vier uur meende dat hij naar school moest.

07-02-08. ‘Vrijdag, 29 juni, is de verjaardag van Z.K.H. Prins Bernhard. Alle jongens en meisjes uit héél Nederland wensen hem een prettige verjaardag toe!’ Aldus de rubriek ‘Hier spreekt Donald Duck’ in Walt Disney’s Donald Duck – een vrolijk weekblad van 30 juni 1956. (Toen was die verjaardag alweer voorbij, realiseer ik me ineens.) Wat krijgen we nou, zit hij de Donald Duck te lezen? Dat komt zo. Ik had genoeg gekregen van Peter R. de Vries en van de deskundigen die ook gisteren weer van het scherm dropen. Ik had bij de bieb een heruitgegeven halve jaargang Donald Duck gehaald, die van 1956. Even weg uit het Nederland van 2008 en onderduiken in Duckstad. Maar wat staat er in de inleiding? ‘1956 was trouwens het geboortejaar van (…) misdaadjournalist en politicus in spé Peter R. de Vries.’ Merde!

08-02-08. Als er door de intercom gevraagd wordt: ‘Politie, wilt u opendoen?’ dan is het prettig als dat verzoek gevolgd wordt door: ‘We moeten niet bij u zijn.’ Ik ontsloot op afstand de portiekdeur en zag even later twee agenten het keukenraam passeren en een paar huizen verderop aanbellen. Er werd geen gehoor gegeven, de agenten vertrokken weer. Hoorde gisteren van een buur dat de betreffende bewoner illegaal onderverhuurde aan Polen. Het was te lang rustig geweest: een paar jaar geleden werd een naburige woning bewoond door een louche figuur die die tevens onderdak bood aan buitenlandse dames van uitzonderlijk lichte zeden die ’s avonds naar hun werk gingen. Later kreeg de louche figuur gezelschap van twee zoons, een dochter en een echtgenote, wat vrij veel volk was voor een eenpersoonshuis. Ze werden er dan ook groepsgewijs uitgezet.

09-02-08. Literaire giller is voltooid (geloof ik, hoop ik) en daarom de tijd genomen om weer eens wat te lezen. En ik las: The Jane Austen Book Club (Karen Joy Fowler), Dit is alles (Aidan Chambers), Koetsier Herfst (Charlotte Mutsaers), De broers Karamazov (Fjodor Dostojevski) en Alleen op de wereld (Hector Malot). Een daarvan leende ik van Tieka, drie van de bibliotheek, dus het aantal te lezen eigen boeken is maar met een afgenomen. De komende tijd moeten aan bod komen: het biebboek De geheime missie van het Benedict Genootschap (Trent Stewart) en wat eigen aanwas betreft de nieuwe Stephen King (Duma Key), de nieuwe John Grisham (The Appeal), The Who and the Making of Tommy (Nigel Cawthorne), Uitzicht (Hella Haasse) en vier van de week bezorgde (bij Amazon.co.uk bestelde) boeken van Aidan Chambers (tezamen 1950 pagina’s). Pfff.

10-02-08. Lang geleden luidde de leus: ‘Twee uur rijden, een kwartier rusten.’ Dat sloeg op het autorijden. Het ging waarschijnlijk om internationale verplaatsingen want in de jaren zeventig was er veel minder filevorming dan tegenwoordig, dus als je een binnenlandse bestemming had was je na twee uur aardig in de buurt en had een kwartier rusten geen zin. Het voorafgaande schoot me gistermiddag te binnen toen ik doende was met slaaplezen. Ik was begonnen in de nieuwe Stephen King, die ik op bed lag te lezen. Na een poosje (misschien wel na twee uur, wie zal het zeggen) kreeg ik slaap, legde het boek naast mijn kussen en sloot de ogen. Een kwartier later werd ik verkwikt wakker en las verder tot ik weer gaperig werd. (In theorie zou je 24 uur per dag slaaplezend bezig kunnen zijn.)

11-02-08. Het lijkt wel lente en dat vinden we allemaal geweldig, dus het gezeik over het weer houdt maar niet op. Vorige week waren het de herfstige stormen waarover men niet uitgekakeld raakte, nu zijn het weer de onverwachte zonneschijn en de dito hoge temperaturen voor de tijd van het jaar. Veel mensen die nog niet eens van hun winterdip bekomen zijn tuimelen rechtstreeks de voorjaarsdepressie binnen, ze halen volop reinigingsmiddelen in huis om aan de grote schoonmaak te beginnen maar voordat het daarvan gekomen is vallen ze van de voorjaarsmoeheid op de bank in slaap. Het blijft nog een paar dagen zonnig, hopelijk is omstreeks woensdag het nieuwe eraf en hoeven we het niet meer over het weer te hebben en gaat het weer over andere interessante zaken, zoals de naderende krokusvakantie (en niet te vergeten Pasen).

12-02-08. Na vier wekkerloze dagen was het geen gigantisch genot om weer kantoorwaarts te gaan en daar gapend de pc aan te zetten. Er waren 55 mailtjes binnengekomen. De eerste die ik bekeek ging vergezeld van een bijlage in Word. Toen ik die aanklikte ging de virusscanner aan de gang en nam daarvoor de tijd: na een kwartier was het scannen nog altijd gaande. Word geprobeerd af te sluiten – er bleek wat loos te zijn, ik kon aangeven dat ik een ‘rapport’ wilde verzenden. Ik bekeek de volgende mail en probeerde die te printen maar dat ging ook al niet. Hoorde anderhalf uur later van een collega dat we van server veranderd waren en dat ik nog aan de oude was verbonden. Omdat ik de vorige avond twee uur Little Britain gekeken had zei ik: ‘Computer says no.’

13-02-08. Dat gebeurt me niet vaak: wakker worden van een aflopende wekker die een droom torpedeert. Als zoiets zich voordoet sta ik wat minder fris op dan wanneer ik uit mezelf bij kennis kom. Had een beetje last van hoofdpijn (ik geloof in mijn hoofd). Maar we laten ons niet kennen, gewoon om zeven uur op het werk de pc aangezet. Monitor kwam tot leven, ik logde in, en daar bleef het zo ongeveer bij. De mail was te openen, de bijlagen in Word waren dat niet, het was niet mogelijk te printen – het was een meevaller dat de automaat cappuccino en choco-de-luxe prijsgaf. Nadat ik van beide de nodige koppen gedronken had ging ik maar weer op huis aan. Voor vrijdag en maandag staan er uithuizige reportages op het programma, wellicht kan er dinsdag weer kantoorgewerkt worden.

14-02-08. Er was gisteren van alles mis met me. De dag ervoor (eergisteren dus) was de lentezon zo prettig dat ik ging hollen met twee T-shirts aan in plaats van met een T-shirt plus afgeschreven trui. Gisterochtend ging ik opnieuw hollen. De zon was wegens de mist niet te zien en een minuut of wat voordat ik de hardloopschoenen aantrok zei de heer van het weer dat het hooguit vijf graden zou worden. Dat was aan mijn dove oren: hup daar ging ik, met slechts twee T-shirts ter bedekking van het bovenlijf. (Onderweg kreeg ik last van kouwe duimen.) Na de training de Bibliotheek Twello gebeld: wist niet meer hoe laat ik daar afgesproken had. Het bleek halftwee te zijn. En ik wist ook niet meer dat ik niet op vrijdag had afgesproken maar op donderdag – vandaag dus.

15-02-08. Valentijnsdag, dan krijg je dat. Ik wilde het portiek op maar moest wachten tot een buur met haar begeleidster was afgedaald. De afdalende buur stelde me twee vragen: 1. ‘Ben jij een klootzak?’ 2. ‘Of ben je lief?’ Ik geloof dat ze begeleid woont, dat ze net niet in aanmerking komt voor permanente opname. Ze behoort tot de categorie Uiterst Eng, zeker wanneer er onvoldoende medicijnen in haar zitten. Toen ze hier pas woonde wist ze door hevig te schelden twee opgetrommelde politieagenten weg te jagen. Ze nodigde een keer een buurvrouw bij zich thuis uit, deed de deur op slot en hield de buurvrouw een dag gevangen. Ze stelde gistermiddag een derde vraag: ‘Ben je getrouwd?’ Ik wees op de begeleidster en zei: ‘Ik ga met haar trouwen.’ De begeleidster kon dit bevestigen – ook weer geregeld.

16-02-08. Het is half februari en het is koud – op zo’n manier heb je ook niet veel aan het broeikaseffect. Ik heb de kachel aan en vul de vrije tijd met het lezen van boeken die ertoe doen. Donderdagavond was het Ik ben geen racist, een prachtig jeugdboek van Per Nilsson, over de Zweedse jongen Svenne die de spil wordt van een politieke beweging die de aanwezigheid van vreemdelingen tot speerpunt heeft. Zeer aanbevolen voor jong en oud. Gisteren en vandaag las en lees ik de nieuwe John Grisham, The Appeal – niet alleen een als vanouds spannend boek, ook een kijkje achter de schermen van de wereld waar politiek en bedrijfsleven samenkomen, waar politici gekocht kunnen worden en waar een groot concern dood en verderf zaait met illegale giflozingen. Beklemmend omdat het ware fictie is. Ook zeer aanbevolen.

17-02-08. Niet te geloven, mijn moeder is vandaag tachtig jaar geworden. Ze viert haar verjaardag in familiekring. Van mijn zus heeft ze van de week al twee paar schoenen gekregen – ze verslijt ze als een gek sinds ze een rollator voortduwt. Van mij krijgt ze een schoenendoos gevuld met: 14,50 euro aan Leonidasbonbons, 200 gram Dove Amicelli, 250 gram Merci, 250 gram gelijksoortige chocoladestaafje van Albert Heijn, 100 gram Zwitserse chocolade met stukjes hazelnoot croquant, 100 gram melkchocolade koffie-praliné, 200 gram Côte d’Or met stukjes hazelnoot en van de Twellose HEMA 200 gram praliné visjes en 200 gram herfstmix – mijn moeder houdt nogal van chocola. Tachtig is een aardige leeftijd maar je haalt er NOVA niet mee, dat duurt nog even, zie Hella Haasse (negentig) en ook Johannes Heesters. (Als mijn moeder zijn honderdvier haalt ben ik vierenzeventig!)

18-02-08. Mijn moeder begon haar tachtigste verjaardag ad rem. Ik was vroeg bij haar om hond Hendrik uit te laten en ontbijt te serveren, waar zij speciaal voor uit bed kwam. Ik zei dat er nog een lange weg te gaan was voordat zij de leeftijd van Johannes Heesters bereikt had. Ze zei: ‘Ik ga zangles nemen, dan word ik ook honderdvier.’ ’s Middags kwam ik nog een keer aan de deur, voor het officiële gedeelte van de viering (hazelnootgebak!). Om haar te inspireren op de ingeslagen weg voort te gaan vertoonde ik een op video vastgelegde recente documentaire over de legendarische Britse komiek Norman Wisdom, die een beduidende voorsprong heeft: hij is tweeënnegentig. Maar hij trekt nog altijd voortreffelijk gekke bekken en krijgt zelfs een huppelpasje voor elkaar. Mijn moeder had het gretig over races met rollators.

19-02-08. Verstandig eten is in de eerste plaats weinig eten. Ik had vorige week zeer licht ontbeten, dus toen ik aan het begin van de middag in Twello was aangekomen was ik wat rammelig geraakt. De stereotiepe reiziger gaat zich in zo’n situatie te buiten aan kroketten en andere gefrituurde vettigheid – nee, dan ik. Bij een supermarkt kocht ik een pak Liga, bedoeld voor de opgroeiende jeugd jonger dan een jaar maar het smaakte me daarom niet minder. Gisteren belandde ik na een bescheiden ontbijt maagrammelend in Coevorden. Ik dacht: weet je wat, ik ga een stapje verder. En dus kocht ik een pak Liga geschikt voor mensen vanaf 12 maanden. De Liga voor de wat rijpere jeugd is gemaakt in de vorm van beertjes. Sluit aan bij de nieuwe C1000-folder, die reclame bevat voor Griezelpasta en Apenkoekjes.

20-02-08. Als halve intellectueel sta je er niet dagelijks bij stil dat er ook mensen bestaan bij wie het IQ is blijven steken in de dubbele cijfers. Van de week zag ik een uitzending over mensen die zichzelf failliet lenen. Ze zien een tv en denken: die moet ik hebben. De afbetaling daarvan kan geregeld worden via de leverancier van de tv, is dat even makkelijk. Het is triest dat mensen geen geld voor een tv hebben maar als er geen geld is waarom zou je dan in godsnaam een plasma-tv gaan kopen? Zo’n ding kost contant 1300 euro, als de aankoop gefinancierd wordt 1800 euro, zo leerde de uitzending. Gisteren was ik in zo’n winkel voor de aanschaf van een voicerecorder: dat ding werd niet gefinancierd maar volledig betaald door de werkgever. Zo kan het dus ook!

21-02-08. Een uitspraak van mijn moeder die het verdient om klassiek te worden is deze: ‘Als de Derde Wereldoorlog uitbreekt dan wordt er op het Journaal gezegd: Zojuist is de Derde Wereldoorlog uitgebroken. Maar nu eerst sport.’ Als het niet over voetbal gaat dan gaat het wel over Ajax. Ook het RTL-Journaal van gisteravond begon ermee: Johan Cruijff (73) gaat bij Ajax orde op zaken stellen en daar had Johan Derksen (84) het een en ander over te zeggen. Ook werden aanwezigen op de Albert Cuyp naar hun mening gevraagd. Wie was ook alweer de Griekse knakker van de uitdrukking ‘Geef het volk brood en spelen’? Tegenwoordig volgen de hypes elkaar snel op. Eerst de aanstaande film van Geert Wilders, toen het circus Joran van der Sloot, straks de wederopstanding van André Hazes in de Arena. Wees erbij!

22-02-08. Biograaf Onno Blom schreef Zo is het genoeg : Het laatste jaar van Jan Wolkers, een voorproefje van de biografie die over een jaar of vijf moet verschijnen. Het is niet onverstandig nu al met dit boekje te komen: hoe groot zal over vijf jaar de belangstelling voor Jan Wolkers nog zijn? In een recente folder van De Bezige Bij staan de vier tot nu toe verschenen delen dagboek van Wolkers afgebeeld. Onder de eerste staat: ruim 15.000 verkocht! Dat is eigenlijk geen reden om te juichen: de eerste druk van De kus (november 1977) was 90.000 exemplaren en in januari 1978 kwam er al een herdruk. In november 1979 verscheen De doodshoofdvlinder: 100.000 exemplaren (die liep minder hard, de derde druk is van 2000). In de folder wordt niet vermeld hoe de andere drie dagboekdelen liepen.

23-02-08. Het stond vroeger op de voorpagina van de krant, een kleine advertentie waarop een boekomslag was afgebeeld met daaronder de attendering: ‘Gisteren op tv, vandaag in de winkel!’ Een tijd van weinig zenders, zodat soms miljoenen de vorige avond de schrijver van het boek op hun scherm hadden gehad. Toen Onno Blom geïnterviewd werd over zijn beschrijving van het laatste jaar van Jan Wolkers zei de presentator dat het boek sinds die dag in de winkel lag. De volgende dag ging ik tevergeefs in twee Haagse boekwinkels kijken. Een fikse promotiemisser. Deed me denken aan het verlate verschijnen van het Dagboek 1976 van Wolkers. Ik kocht het op 7 december vorig jaar, bijna twee maanden na zijn overlijden. Het zou de verkoop enorm gestimuleerd hebben als er geadverteerd was met: ‘Gisteren de uitvaart, vandaag in de winkel!’

24-02-08. Van de pen leven kunnen maar weinig schrijvers en de schrijvers die het kunnen zijn niet altijd gevrijwaard van geldzorgen – zie Agatha Christie. In de gedegen en dikke (485 pagina’s plus 30 pagina’s eindnoten) biografie Agatha Christie : An English Mystery (2007) van Laura Thompson is te lezen over de enorme productiviteit van de schrijfster. In haar toptijd schreef ze in tien jaar zeventien boeken. Op haar naam staan detectives (Miss Marple, Hercule Poirot), stukken voor toneel (zoals The Mousetrap) en romans geschreven onder de naam Mary Westmacott. Haar oeuvre geldt (vergeet J.K. Rowling, vergeet Stephen King) als het best verkochte na de Bijbel en het werk van Shakespeare. Toen ze overleed liet ze 106.000 pond na. Waarom zo weinig? Omdat Amerika besloten had met terugwerkende kracht belasting te gaan heffen op door buitenlandse auteurs ontvangen royalty’s.

25-02-08. The Hour of Power waar hij altijd naar kijkt begint ’s morgens om acht uur al en dus zal er geen sprake zijn geweest van nachtbraken. Een gemiste kans, want toen hij in het Catshuis voor The Hour of Power geïnterviewd werd schijnt hij gezegd te hebben dat de zondag (en die begint al om middernacht) er is voor bezinning. Het had zo knus kunnen zijn: het gezin Balkenende dat naar Deep Throat keek, vader die door naar de tv te wijzen zijn kroost nadere normen en waarden kon bijbrengen: ‘Zie je wel, niet praten met een volle mond!’ En wie weet ook refererend aan oude zegswijzen als ‘met de mond belijden’. De film trok 907.000 kijkers. Benieuwd of het waar is dat kijken naar porno schadelijk is en dat er eind november een geboortegolf zal zijn.

26-02-08. In december had ik al zoveel in de rugzak zitten dat kopen geen doen was, drie weken geleden kwam het er niet van omdat ik een koffieafspraak met Tieka had. Maar gisteren sloeg ik toe: bij de New English Bookstore in de Kalverstraat voor 25 euro een cassette met tien James Bondboeken gekocht. Even later bij Waterstone’s in dezelfde Kalverstraat triomfantelijk geconstateerd dat een enkele identieke Fleming er 15,40 kostte (en wat ik gekocht had dus 154 euro). Geweldig jeugdsentiment: op de lagere school, lang voordat ik de film mocht zien, spaarde ik met een vriendje de zwart-witte kauwgomplaatjes van de film Thunderball. En wat een triomf toen ik, slechts dertien jaar oud, in bioscoop Olympia naar binnen mocht toen de Bondfilm You only live Twice daar in reprise draaide. Want die was voor boven de veertien.

27-02-08. De Thunderballkauwgomplaatjes kochten we bij een sigarenboer die geen Engels sprak en daarom klonk zijn James Bond bijna als damesbont. Wij de slappe lach natuurlijk. Voor een Mod, een Rocker, een Pleiner of een Dijker waren we te jong maar het ging de goede kant op want bij de sigarenboer kochten we zo nu en dan lucifers waarmee we dingen in brand staken. Met een ander vriendje van de lagere school rookte ik sigaretten. We waren bij hem thuis, hij jatte van zijn moeder een peuk die we buiten doormidden braken en oprookten. Even later weer naar binnen voor de volgende door te breken sigaret. Maar ik was niet altijd slecht: van mijn opa kreeg ik een kwartje en daarvan wilde voor mijn vader een pakje sigaretten uit de automaat trekken. (Helaas: er had 1,25 in gemoeten.)

28-02-08. En dan hadden we natuurlijk Batman nog. Hij was dankzij de KRO wekelijks op de tv te zien en kwam ook via de merchandising tot ons. Er konden kleurenfoto’s op het formaat van een ansichtkaart gespaard worden en die kreeg je onder meer bij aanschaf van de zeer vieze zoetigheid die Oké heette en waarvan de reclameleus luidde: ‘Jij hebt een Oké verdiend!’ Voorts kon je voor 1,95 een Groot Batman Album kopen, met maar liefst ‘1.001 geheimen van Batman en Robin. Gevaarlijke ontsnappingen, raadsels, Batman’s uitvindingen, de geheimen van de batarangs!’ Zo’n batarang had mijn vader voor mij uit hardboard gefiguurzaagd. Er zat een soort snoer aan, zodat ik langs de gevel op het dak kon komen. (Maar meestal maakte ik de batarang gewoon aan de trapleuning vast en gebruikte de traptreden om boven te komen.)

29-02-08. Aan het begin van de nacht naar de dag die maar eenmaal in de vier jaar voorkomt zat Jan Wolkers met het gedicht ‘Mijn broer’ in de Dode Dichters Almanak. In het boekje van Onno Blom over het laatste jaar van de schrijver is te lezen dat er in dat jaar veel poëzie zat: steeds vaker welden er dichtregels in Wolkers op, met hem stierf een levende poëzieanthologie. Zijn schrijven was voornamelijk nog het noteren van dichtregels. Het einde naderde hij met grote gebreken. Het hanteren van de pen viel hem zwaar; evenals Marten Toonder leed hij aan het carpale-tunnelsyndroom: kromgegroeide vingers, beknelde zenuwen. En dan zijn voeten: wondroos maakte dat hij zich schuifelend voortbewoog. Maar Wolkers gaf niet op: hij trainde met een fysiotherapeut om bij Pauw & Witteman zonder hulp een trap op te kunnen.

01-03-08. We kunnen niet zeggen dat we niet gewaarschuwd zijn: er werd over gesproken in de diverse Journaals, het was gisteren en vandaag op Teletekst te zien. Maar we trekken ons er niets van aan: ze waarschuwen wel vaker en nooit heb ik aan den lijve calamiteiten ondervonden. Nee, we vertrekken omstreeks halfacht. Weer of geen weer, ondanks de waarschuwing voor zware storm. We begeven ons niet naar een gebied waar toorn heerst vanwege Wilders maar naar het Paard, want daar begint om halfnegen het optreden van Hooverphonic. Hopelijk althans: onlangs stond er een verontrustend bericht op de Vlaamse Teletekst, Geike had problemen met haar stem en er waren twee concerten afgelast. Vrijdagavond zouden ze weer op het podium staan en dat zal vanavond dus ook het geval zijn – als ze onderweg niet door de storm weggeblazen werden.

02-03-08. Buurvriendin Esther kwam aan het eind van de ochtend op de thee en liet daarbij de tranen de vrije loop. Ik had haar voor haar verjaardag een kaartje voor Hooverphonic gegeven, daar zouden we gisteravond samen naartoe gaan. Ware het niet dat Esther het kaartje niet meer kon vinden. Ze had vergeefs haar inboedel binnenstebuiten gekeerd. Bij wijze van second opinion ging ik met haar mee voor een tweede inspectie van de woning. Die was al net zo succesvol. Op internet stond bij het concert niet vermeld dat het uitverkocht was, dus als we er vroeg bij waren was er wellicht nog een kaartje te bemachtigen (zo niet dan duwde ik haar naar binnen met mijn kaartje). Een uur na de mislukte inspectie belde ze vrolijk op: kaartje terecht, zat in een cd-doosje van een Hot Talkuitzending.

03-03-08. De vorige keer was 6 oktober 2006 – Hooverphonic kan niet vaak genoeg in het Paard optreden. Ten opzichte van het jongste bezoek waren er kleine veranderingen doorgevoerd: ditmaal twee keyboards in plaats van keyboard plus viool. Op het podium had het muzikale brein (annex bassist) Alex Callier van plaats geruild met ‘de eeuwig jonge’ Raymond Geerts. Tussen hen in de weer subliem zingende Geike Arnaert. Het laatste concert van de Nederlands-Belgische tour, we moesten bedacht zijn op practical jokes van de crew. Maar de grappen kwamen vooral van Alex, waaronder iets onduidelijks (‘Excuses voor mijn Vlaamse accent’) over ‘onreinheid in de koets van de koningin’. Muziek als vanouds prachtig: de melodie van Imagine werd onder Sometimes gezet, hoorde ook de lome baslijn van Walking on the Moon. De reguliere set duurde 66 minuten, daarna bijna driekwartier toegiften.

04-03-08. Omdat ik nog geen last had van voorjaarsmoeheid kon ik het er wel op wagen. Je moet twee keer per jaar je matras omdraaien. Ik had het eerder gedaan, zo was aan gene zijde te zien aan de vlekken van gemorste koffie, wijn en bier. Het matras is niet zozeer zwaar als wel omvangrijk: 160 x 200 cm, een lastig formaat om mee te manoeuvreren, met name als je wilt voorkomen dat je het aan het voeteneinde staande tv-toestel tegen de grond veegt. Ook diende de dvd-stapel verticaal te blijven. Toen het matras tegen de badkamerdeur leunde de twee platen hardboard-met-gaatjes verwijderd en de onderliggende lattenbodem opzij geschoven. Vervolgens met de stofzuiger onder het bed tekeergegaan en ten slotte alles weer in de oude staat teruggebracht. Met uitzondering van het matras: dat werd in omgedraaide toestand neergelegd.

05-03-08. Nee, van wijzer worden van ervaringen is in dit huishouden nog geen sprake. Wanneer vond de vorige grote stroomstoring (nou ja, duurde tien minuten) ook alweer plaats? Iets meer dan drie maanden geleden. De zon ging toen eerder onder dan nu, ditmaal was het nog goeddeels licht toen de Hyvespagina die ik bekeek ineens foetsie was en de tv uitviel en ook de telefoon het niet meer bleek te doen. Gauw naar het keukenkastje, waarin zich een kaars moest bevinden. Die bevond zich er mogelijk ook maar ik had nog altijd de inwendige troep niet opgeruimd. Vond slechts een collectie waxinelichtjes uit het kerstpakket. Weet niet waarom ik er twee van aanstak, ik zat er tamelijk lullig bij: je kunt bij waxinelicht niet lezen. Na een kwartier kon ik de klokken weer gelijk zetten. Vandaag keukenkastje uitmesten!

06-03-08. Het uitmesten van het keukenkastje vond geen doorgang want ik had er geen zin in. In plaats daarvan een kleerkast vanbinnen kritisch bekeken. In de betreffende kleerkast hingen diverse truien. Ik keek die truien zo eens aan en dacht daarbij: wanneer draag ik nou eigenlijk een trui? In huis soms, buitenshuis nooit. Daar is het een T-shirt of een shirt met een T-shirt eronder, of twee T-shirts zonder shirt. Deze winter draag ik een enkele keer de winterjas die ik de vorige winter ongedragen had gelaten – winter kan je het eigenlijk niet noemen. En dus een stuk of acht truien overgeheveld van de kast naar een vuilniszak die tot de volgende ijstijd in een gangkast is ondergebracht. De vrijgekomen kastruimte gebruikt voor het wat ruimer ophangen van broeken, shirts en jasjes. (Vandaag wellicht alsnog het keukenkastje uitmesten.)

07-03-08. Als ik ongevraagd iets in de bus krijg dan neem ik de vrijheid er ongevraagd iets van te zeggen. Bij de post zat het maartnummer van de Zandloper, een blaadje voor mensen die geïnteresseerd zijn in hun overlijden. Een weinig originele naam, de Zandloper. Mogelijke alternatieven: De kuil. De raaf. Helemaal stijf. Ik bekijk zoiets eerst vluchtig en meen dan dat er sprake is van ‘urnen van gene zijde’ maar er staat bij zorgvuldiger lezen ‘urnen van zijde’. Zien er wel kek uit. De coverstory is gewijd aan een dame die een uitvaartdansje kan komen maken: ‘funaire dans’. Een goochelaar zou ook wel leuk zijn, of een boeienkoning. Of een stand-up comedian – er is altijd wel een gevat familielid te vinden, iemand die grapt dat de overledene zich er nooit onder liet krijgen, zich niet liet kisten.

08-03-08. Amazon had twee boeken opgestuurd die ik omstreeks gisteren verwachtte. Toen ik na een ommetje hollen mijn vertrekpunt naderde en een bestelbusje van de post zag staan trok ik dus een sprintje. De koerier bevond zich al op de galerij, waar hij bij derden aan de deur stond. Ik riep van verre of hij iets voor mij bij zich had en dat bleek zo te zijn. Een grote opluchting – soms maakt Amazon gebruik van een alternatieve koeriersdienst en dan kan ik als ik bij het afleveren niet thuis was meteen naar het depot rijden. Bij de post (is dat TNT of TPG?) komen ze de volgende dag, als je eveneens naar je werk bent, nog een keer en pas de dag daarna kan je naar het postkantoor, waar je lang in de rij moet staan. (Nog wel.)

09-03-08. Waar ik wel eens last van heb is dat ik enthousiast een boek koop maar er jarenlang niet toe kom het te lezen. Gebeurde me onder meer met fantasytitels van Margaret Weiss en Tracy Hickman. Hun trilogie Dragonlance Chronicles las ik maar dat gebeurde (nog) niet met de vervolgtrilogie Dragonlance Legends. Daarna kocht ik van dezelfde auteurs ook nog in het Nederlands de cyclus De poort des doods, zeven boeken in cassette, in totaal 2548 pagina’s. Eveneens ongelezen: Moesjasji van Josjikawa, volgens de achteroptekst ‘een grandioos verhaal over zwaardkunst, liefde en avontuur, en een authentieke getuigenis van het Japanse leven in de zeventiende eeuw’ (1280 pagina’s, een dunnetje). Er zijn mensen die zich er zorgen over maken of er leven na de dood is, ik hoop dat er in elk geval lezen na de dood zal zijn.

10-03-08. Het spamfilter van de provider werkt vrijwel feilloos: praktisch alle onzin wordt apart gehouden in een map die Junk heet en dagelijks zie ik in een paar oogopslagen wat daarin zit, waarna ik de boel definitief onschadelijk maak. De laatste tijd glipt er soms spam de inbox binnen. Het spamfilter is op het verkeerde been gezet doordat de afzenders de indruk weten te wekken dat het om e-cards gaat. Zo kwam er gistermiddag een binnen die aldus begon: ‘Hello buddy! Natasha sent you animated card’ – en die kaart zou dan haar ‘nude photos’ bevatten. Een paar uur later kwam er een e-card van een ‘Ethel’, die me met ‘Good evening, dear!’ begroette. Ethel liet weten dat ‘Barbara S.’ in de bijlage haar nude photos gestopt had. Waarom Barbara S. dat zelf niet liet weten weet ik niet.

11-03-08. Laat ik het maar spattingmail noemen: een kruising tussen spam en kettingbrief. Je krijgt wel eens amusante mail van in Afrika verblijvende grappenmakers die je een miljoentje of wat in het vooruitzicht stellen als je ze helpt hun kapitaal het land uit te smokkelen. Tot twee keer toe ontving ik een bedelmail van Ana Henriques. ‘Hello everyone’ begint ze gezellig maar dan komt het leed uit de mouw: er moet geld opgebracht worden voor de vierjarige Beatriz, zodat haar Portugese vader haar voor behandeling naar Cuba kan transporteren. De kleine meid heeft een ernstige ‘desiese’. Niet zomaar een ernstige ‘desiese’ maar een ‘unknown Syndrome’ dat door de vergeefs behandelende artsen is gediagnosticeerd als mogelijk ‘Triple X’ – nou, dan weet je het wel: je reinste Invasion of the Bodysnatchers. Benieuwd wat ze daar op Cuba aan kunnen doen.

12-03-08. Je zou er bijna naar gaan leven, het thema van de Boekenweek: oude mensen, derde leeftijd. Ik trok me daar tot nu toe niets van aan en stond gisteravond dan ook vooraan bij het concert van Wir Sind Helden in het Paard. Zeer vrolijke muziek gemaakt door zeven zeer vrolijke muzikanten: zangeres/gitariste, gitarist/toetsenist, bassist, drummer, drie blazers (ze bliezen op sax, trompet, trombone en dwarsfluit) van wie er een op toetsen bijkluste. Ik moest op en neer springen – dat wil zeggen: dat moesten we allemaal. De muziek was ernaar: dankzij de blazers kon er ska klinken. En wat te denken van een cover van Why can’t I be You van The Cure? (Kende de muziek niet, ging er op goed geluk naartoe. Door het van het podium trekken van de setlist weet ik wat ik gehoord heb.)

13-03-08. Het prettige van zo’n weeralarm is dat de mensen denken: het waait, linke soep, ik ga maar niet de snelweg op. En dus was er geen filevorming toen ik gisterochtend naar Tiel reed en een paar uur later weer terug. (We zijn hard op weg een land van weerwatjes te worden. Omdat het tegenwoordig haast niet meer sneeuwt is het land in rep en roer als het eens een keer gebeurt en doen verslaggevers in het Journaal verslag van vallende vlokken.) Op de snelweg kon je met goed gevolg 120 rijden maar dat deed ik alleen waar het toegestaan was. Nabij Rotterdam mag je bijvoorbeeld maar 80 – behalve natuurlijk als je de Majesteit bent, die passeerde me wat sneller dan 80 op de linkerbaan, voorafgegaan en gevolgd door een motoragent. Ik vermoed dat de Majesteit haast had.

14-03-08. Er worden wettelijke maatregelen voorbereid die raken aan de fundamenten van onze beschaving. Ik las op Teletekst dat er een wetsvoorstel van de PvdA is ingediend waarmee beoogd wordt seks met dieren te verbieden. Ik rijd zo nu en dan het land door op weg naar een interview en dat zijn vaak zeer saaie ritten langs groene landschappen waar geen einde aan lijkt te komen en dan is het altijd een welkome afleiding als je in een weiland een boer op een krukje ziet staan die met de broek op de enkels tegen een koe aan staat te biggen. Ik mag daar in het voorbijgaan graag naar kijken. Het is tegenwoordig boer zoekt vrouw wat de klok slaat – maar lang niet iedere boer vindt ook een vrouw. Gun de alleenstaande boer z’n verzetje met een koe!

15-03-08. Ik ken de dame niet, zij mij ook niet – want ze stuurt me post gericht aan ‘Geachte heer of mevrouw De Jong’. Wat is haar functie? In een bericht van een paar weken geleden ondertekende ze met ‘Managing Director Nationale Postcode Loterij’, in het bericht van gisteren noemt ze zichzelf ‘Directeur Nationale Postcode Loterij’. De eerste keer ging de ondertekening vergezeld van een foto waarop ze blond poseert, met foute oorbellen en foute lippenstift die is afgestemd op haar truttige kleding – gisteren was die foto wijselijk achterwege gelaten. Wat wil deze dame? Ze stuurt me een ‘Postcode-Pas’ die ik kan ‘activeren’ om kans te maken op 17,8 miljoen euro. Die prijs gaat ‘gegarandeerd’ vallen. Je vraagt je af waarom zij dan zelf niet meedoet. Als ze wint kan ze een make-over en ook wat sprankelender kleding kopen.

16-03-08. Als er op tv reclame uitgezonden wordt staat hier standaard het geluid uit maar het beeld krijg ik soms onder ogen. Zo zag ik in een uiting van TNT (‘tie en tie’) Post de leus geschreven staan: ‘Wij bezorgen als enige zes dagen per week.’ Alsof het om te juichen zou zijn dat deze doodnormale dienstverlening nog niet beëindigd is. Vroeger werd er niet alleen zes dagen per week post bezorgd, maar zelfs tweemaal daags. (Zo was het ook normaal dat je wekelijks een afschrift van de giro ontving en niet zoals tegenwoordig tweewekelijks of zoals bij sommige banken eenmaal per maand.) Je had indertijd op elke straathoek een telefooncel. Als je een telefoonnummer moest hebben liep je naar de telefooncel, zocht het in een van de telefoonboeken op en scheurde de pagina met het nummer eruit.

17-03-08. Om 09.58 uur vertrok de trein naar Amsterdam. Ik had een oeroud medium bij me: een walkman met een cassettebandje erin. Op kant A klonk Because of the Times van Kings of Leon, op kant B Aha Shake Heartbreak van Kings of Leon. Toen de conducteur om een kaartje kwam haalde ik net als een dame aan de andere kant van het gangpad De pianoman van Bernlef tevoorschijn. Vind het een prettige manier van reizen: in plaats van een kaartje kopen een boek tonen. Het zou helemaal prettig zijn als er zich naast de NS nog meer sponsoren van de Boekenweek zouden melden. Dan zou je op zo’n zondag niet alleen gratis met de trein kunnen reizen maar bijvoorbeeld ook in het restaurant van je keuze kunnen neerstrijken voor een gratis menu van een gangetje of drie.

18-03-08. Van een supermarkt die vroeger verkondigde dat er op de kleintjes gelet werd zou je zoiets niet verwachten: toen ik gisterochtend 17,94 euro aan boodschappen afrekende las ik op de balie dat de Smurfen op waren. Hoe moet dat nou verder en zal het ooit nog goed komen? Ik moet nog hebben: de Grote Smurf, de Smurfin, de Voetbalsmurf, de Klussmurf, de Muzieksmurf en de Lolsmurf. Het zal ruilen worden om de collectie compleet te krijgen. Dat kan, want ik heb dubbel: de Babysmurf, de Baksmurf, tweemaal de Brilsmurf, tweemaal de Luilaksmurf en driemaal Gargamel. In afwachting van ruilers een anekdote. Omstreeks 1970 was Frank Zappa hier op tournee (met Flo & Eddy in de band). Benzinemaatschappij BP voerde een Smurfenactie, onder het motto: Smurf mee. Zappa en band lazen daarin de dubbelzinnige Engelstalige boodschap: Smurf me.

19-03-08. De aangifte is gedaan – schriftelijk uiteraard, elektronische aangifte is niet vrij van gevaren en kan op vele manieren in de soep lopen. Onlangs mochten 730.000 belastingbetalers hun elektronisch ingediende aangifte nog eens doen want bij de belastingdienst was er iets een beetje misgegaan. Maar ook als indiener van de aangiften sta je aan mogelijke blunders bloot: hoe makkelijk maak je niet een tikfout? Als het in je nadeel is kost het je geld, als het een tikfout in je voordeel was kan je als ze het ontdekken een naheffing en misschien ook nog een boete verwachten. In HP/De Tijd onlangs een verhaal over de belastingdienst. Leuker kunnen ze het daar niet maken maar de vele diepe groeven die er op een foto te zien zijn in het gelaat van hoogste baas Jenny Thunissen ogen allerminst als lachrimpels.

20-03-08. ‘En altijd kwam het gesprek wel op Hugo’ (aldus Remco Campert in de bundel Tot zoens over zijn Antwerpse jaren) ‘en dat was dan Hugo Claus, zoon van Vlaanderen die buiten de grenzen gewiekt was. Had iemand de Hugo de laatste tijd nog gezien?’ Inderdaad wemelde de tv gisteravond van de aangeslagen sprekers die de Claus een week, een dag, een uur voor zijn overlijden gebeld of gezien hadden. Na de dood van Kurt Vonnegut las ik elf van diens boeken, na de dood van Jan Wolkers las ik er van hem twaalf. Er zijn vijf vrije dagen voor de boeg, een uitgelezen kans om het enorme oeuvre van de Hugo te lijf te gaan. (2001: A Space Oddyssey las ik nog niet zo lang geleden, zodat ik de dood van Arthur C. Clarke al verwerkt heb.)

21-03-08. Het is lente en in tijden heeft het niet zo hevig geregend. De wind en de temperatuur doen eerder denken aan een barre herfst dan aan het begin van het zonseizoen. De mensen die zo denken vergeten dat het nog maar kort geleden winter was. De temperatuur zakte onder nul in plaats van daar zoals momenteel ruim boven te blijven. Je kon niet over straat gaan zonder winterjas, in huis loeide de verwarming op volle kracht. En dan de zon – die laat zich momenteel nauwelijks zien maar als hij te zien is, is het langer dan tijdens de winter die achter ons ligt. De zon komt eerder op, gaat later onder. Ik zeg: leve deze lente! (Dit was uiteraard bedoeld als persiflage op de juichkreten van Bush bij het vijfjarig jubileum van de rampzalige inval in Irak.)

22-03-08. Als het kwam door de verandering van het klimaat zal het structureel zijn en kunnen we Goede Vrijdag voortaan wel Gure Vrijdag gaan noemen. Voor een lezer bestaat er geen aangenamer weer: regen die op het dakraam valt terwijl je in een boek verzonken bent. Met de regen zat het wel goed, het duurde een tijd voordat ik een boek gevonden had om in te verzinken. Wat zou het worden? Hugo Claus? Ik was op de dag van zijn overlijden al Clausmoe geraakt (bij Wolkers duurde het een paar dagen): die onophoudelijke huldeblijken, het mateloze prijzen, het tegen elkaar opbieden (‘Ik heb hem gisteren nog gesproken.’ ‘Ik had hem een uur voor zijn dood nog aan de lijn!’). Nee, geen Claus. Het werd ook niet de nieuwe Henning Mankell, het werd het eerste Arabatboek (van Clive Barker).

23-03-08. Zondag en Pasen, dan ligt een eitje voor de hand. Soms bak ik er twee: het wit geheel weggeklutst. Kocht tot voor kort eieren waar vier granen in zitten (hoe ze die erin krijgen weet ik niet) maar daar kwam een einde aan toen ik via de tv was voorgelicht over de diverse soorten eieren. Scharreleieren zijn uit den boze, de kippen die ze leggen leiden een onvrolijk leven. Ze zitten dicht op elkaar en zijn ontdaan van hun snavels, opdat ze elkaar niet zullen pikken. (Het verwijderen van de snavel is geen pretje voor ze.) Op elk ei staat een nummer: hoe lager hoe beter, nul is het best. Op mijn eieren stond een twee, dus kocht ik maar biologische, daar stond een nul op. Ik vond ze echter niet zo lekker, vandaar vandaag geen paasei.

24-03-08. Werd halverwege de nacht wakker en zag dat het dakraam voor de helft bedekt was met sneeuw. Het was gelukkig dus niet waar, dat we te maken hadden met verandering van het klimaat. Hier waren vooroorlogse vaderlandse spreekwoorden aan de orde: ‘maart roert z’n staart’ – en als het zo doorging: ‘aprilletje zoet geeft nog wel eens een witte hoed’ en ‘april doet wat-ie wil’. Sliep gerustgesteld verder en ontwaakte een paar uur later met zin in hardlopen – tocht door een witgesneeuwd park, wat wil je nog meer. Gisteren las ik het geweldige Engleby, van Sebastian Faulks, vandaag wordt het The Shipping News, van Annie Proulx. Dat betekent dat ik geen bezoek zal brengen aan een meubelboulevard en dat ik dus niet in het Journaal te zien zal zijn – want dat heeft vanavond geheid een item over meubelboulevards.

25-03-08. En inderdaad, het stond op Teletekst: vele duizenden hebben gisteren een bezoek gebracht aan een meubelboulevard. Vermoedelijk doen ze dat elk jaar – mensen die geen betere besteding van een vrije dag kunnen bedenken zullen wel moeten. Maar wat doen ze daar? Hebben die mensen nog geen meubelen? Kopen ze elk jaar met Pasen nieuwe? Meubelboulevards zijn in mijn optiek ware oorden van verschrikking. Ik weet waar ik het over heb want ik ben er een keer geweest. Ik vergezelde mijn moeder en mijn zus: mijn moeder ging verhuizen en had behoefte aan enkele nieuwe meubelen – legitiem dus. Het werd een uitputtende rondtocht langs diverse winkels. Mijn moeder bekeek misprijzend een of andere afschuwelijk ogende tafel en zei voor verkopers en overige winkelenden duidelijk hoorbaar: ‘Het lijkt wel of die tafel aids heeft.’ Dat was wel weer leuk.

26-03-08. Een week of drie geleden was ik voornemens het keukenkastje op te ruimen – een wijs besluit omdat ik toen de stroom was uitgevallen in dat kastje de weg niet had kunnen vinden. Pas eergisteren kwam het ervan. Wat een troep kan een mens in een keukenkastje bewaren! Ik vulde een vuilniszak met de overtollige inhoud van het keukenkastje en met in de gangkast aangetroffen overbodigheden. Ben niet vaak verkouden maar als verkoudheid aan de orde is koop ik papieren zakdoekjes waarvan ik het restant in het keukenkastje mik. Vond daar een vrij omvangrijke collectie papieren zakdoekjes, zit wat verkoudheid betreft de rest van het jaar goed. Houd mezelf voor kerngezond maar trof toch vergeten medicamenten aan, zoals ongebruikte pijnstillers overgehouden aan een treffen met de kaakchirurg. Kan de komende maanden weer volop troep in het keukenkastje dumpen!

27-03-08. Volgende week komt er een medewerker van de woningcorporatie over de vloer voor een ‘warme opname’ – observeren hoe in de praktijk mijn keuken en douche functioneren. Ik ga er maar van uit dat ‘warme opname’ niet inhoudt dat ik tijdens de inspectie onder de warme douche moet gaan staan want het is allemaal al erg genoeg. Ze willen keuken en badkamer gaan opknappen maar met name de keuken verkeert in vrij onberispelijke staat. Die is een jaar of acht geleden voorzien van een nieuw keukenblok plus aanrecht en geavanceerde kranen. Ik maak liever niet nog een keer mee dat mijn keukenblok wordt weggehakt om plaats te maken voor een nieuw, laat staan dat ik uitzie naar eventuele werkzaamheden in de badkamer, zoals het rumoerig van de muur en de vloer verwijderen van tegels. Het worden slapeloze dagen.

28-03-08. Het ging gisteravond maar over film. Het filmpje van Wilders was virtueel in roulatie gegaan, de film Joe Speedboot gaat niet door (en zal vermoedelijk zelfs niet op internet te zien zijn). Bij De Wereld Draait Door geen aandacht voor Joe Speedboot, wel voor Wilders, in wiens filmpje schokkende beelden schijnen voor te komen. Een ander item ging over schokkende beelden van lang geleden. Te gast waren daarin Wim T. Schippers en IJf Blokker, vanwege het vandaag uitkomen van een dvd-box met de tv-serie Barend is weer bezig (plus onder meer het fameuze De ondergang van de Onan). Dat waren nog eens schokkende beelden om vrolijk van te worden. Er werd een fragment vertoond van een blote dans uit de jaren zeventig, waar Schippers terecht van zei: ‘Het blijft leuk.’ Toen was uitzonderlijke tv nog heel gewoon.

29-03-08. Binnen vijf minuten tweemaal in aanraking gekomen met de politie, wie doet me dat na? Het gebeurde gistermiddag toen ik de parkeergarage onder kantoor verliet en rechts ging en het voetgangersgebied van de Grote Marktstraat opreed. Waarom deed ik dat? Omdat de alternatieve route, links gaan, me naar de Gedempte Burgwal zou voeren waar ik niet in mocht omdat het eenrichtingsverkeer was. Hoe dat nu weer? Die Gedempte Burgwal wordt voorzien van nieuwe ondergrondse riolering. Dat gebeurt in twee stappen: eerst wordt het gedeelte van de Paviljoensgracht tot aan de Achter Raamstraat geschoren, waardoor ik niet over de Gedempte Burgwal naar de Paviljoensgracht kan rijden. De andere kant op mag dus niet maar over het voetgangersgebied uiteraard evenmin. De wandelende politieagenten die ik tegenkwam hadden begrip voor me, de automobiele die me honderd meter verderop aanhielden eveneens.

30-03-08. Het kwam bekend voor: Robbert Ammerlaan hield een toespraak, Remco Campert las een gedicht voor. Ditmaal lag niet Jan Wolkers in de kist maar Hugo Claus, die bij de vorige gelegenheid in de zaal zat en broos naar de kist van Wolkers staarde. Het was een nogal plechtige plechtigheid, de uitvaart van Claus. Het is al niet leuk dat er iemand dood is, als er niet of nauwelijks gelachen kan worden wordt zoiets helemaal een treurige bedoening. Was dat in de geest van de overledene? Claus had zo te zien veel Nederlandse vrienden (Nooteboom, Palmen, Mulisch, Freek) maar Wolkers had Maarten van Rossem, die vorig jaar oktober voor vele vrolijke noten zorgde die gisteren gemist werden. (De gedichten van Claus die werden voorgedragen waren ook al geen dijenkletsers.) Volgens de Vlaamse Teletekst was de zaal niet uitverkocht.

31-03-08. Bij spam dacht ik een paar jaar geleden nog aan Monty Python en hun spamsketch (in de voorlaatste aflevering van het tweede seizoen, uitgezonden 15 december 1970). De spam die, als het spamfilter even niet oplet, tegenwoordig met de mail binnenkomt is soms ook om te lachen, zoals de greeting card die ik gisteren had kunnen bekijken. (Niet gedaan, open nooit attachments van onbekende herkomst.) Hoe ze het voor elkaar krijgen weet ik niet, maar de mail was gericht aan accounting@buisdorp.com en kwam hoewel mijn imperium geen afdeling accounting heeft toch aan. ‘Good evening, old chap!’ stond er boven het bericht. Moest eerst lachen, toen denken aan Old Shep (van Elvis) en ook nog aan From Russia with Love, waarin Bond argwaan krijgt als een zogenaamde collega-agent hem maar old man blijft noemen. (Gevecht in de trein!)

01-04-08. Op 1 april zijn mensen op hun hoede, dus worden er al op 31 maart aprilgrappen gemaakt. Tenminste, dat denk je, als je op Teletekst ziet staan dat de Deense cartoonist nu ook een cartoon van Wilders gaat maken. Ik heb toch het liefst dat ze gewoon op 1 april tegen je zeggen dat je veter loszit – daar trap ik zelfs in als ik veterloze enkelhoge laarzen draag. Lang geleden leuk: in de tijd dat de tv-programma’s het nog waard waren moest er kijkgeld betaald worden. Je had zogenoemde ‘zwartkijkers’ die dat niet deden maar er waren ambtenaren op pad om hen te betrappen. Het Journaal had vlak voor 1 april een item over aluminiumfolie: dat op de buis gelegd maakte dat zwartkijken niet geconstateerd kon worden. Op 1 april beelden van mensen die koortsig aluminiumfolie insloegen.

02-04-08. Ik had de keuken en de badkamer van boven tot onder, van links naar rechts en overdwars een sopje gegeven, bij daglicht glimt het sindsdien zo dat het pijn aan je ogen doet. Ik dacht dan ook: als ze dat zien gaat de beker aan mij voorbij. Maar de inspecterende medewerker van de woningcorporatie had geen oog voor wat hem tegemoet blonk. Het blinkende keukenblok wordt eruit gesloopt, de tegels worden van de muur gehakt. In de badkamer dito, daar worden bovendien de tegels uit de vloer gehakt. Het stond niet op de inspectielijst maar ik liet toch het toilet zien. Er komt geen water uit het kraantje, de aansluiting van de pot met de rioolbuis lekt soms. Niks aan de hand: er komt een nieuwe pot, nieuwe kraan, en de tegels worden aan alle kanten weggehakt.

03-04-08. Het is momenteel vannacht tien voor vijf, dus ik betwijfel of deze tekst veel soeps zal worden. Zojuist teruggekeerd van een geslaagde missie naar Groningen, samen met Tieka, waarbij wij door omstandigheden en diverse omrijdingen 659 kilometer aflegden. De tentoonstelling van Russische sprookjes in het Groninger Museum gezien, enveloppen en postzegels gekocht, het Stripmuseum bezocht, bij De Drie Gezusters Pub tot aan het verzadigingspunt gedineerd, een uurtje uitgebuikt en om negen uur bij zaal Vera naar binnen, waar om halfelf het geweldige optreden van We Are Scientists begon, dat wij vanaf de eerste rij mochten meemaken. Wat een feest! De aanzienlijke omrijding op de terugweg maakte Tieka niet meer mee want toen had ik haar al thuis afgeleverd. Drink nu een glas wijn leeg en ga dan nestwaarts: moe maar voldaan – nee, zeer moe maar zeer voldaan.

04-04-08. Als er door iemand gesproken wordt dan is het niet altijd zo dat degene tegen wie er gesproken wordt ook verstaat wat er gezegd wordt. Een bekend oud voorbeeld hiervan is dat van de man die verlaat op een verjaardag arriveert en zich tegen de gastheer verontschuldigt met: ‘Ik moest mijn schoonmoeder vermoorden,’ wat niet verstaan wordt door de gastheer, die met een glimlach de aangeboden jas aanneemt en deze niet controleert op bloedsporen. Toen we woensdag in De Drie Gezusters Pub te Groningen zaten te eten kwam een serveerster aan onze tafel om iets te vragen en zonder haar vraag gehoord te hebben antwoordde ik tussen twee happen vriendelijk: ‘Nee, hoor.’ Ik was in de veronderstelling dat ze gevraagd had of ik nog wat wilde drinken maar ze was benieuwd geweest of alles in orde was.

05-04-08. We worden verwend met amusement. Eerst Wilders als een Calimero (zij zijn groot en ik is klein) in de Tweede Kamer. Circus Wilders was nog niet afgereisd of Circus Verdonk zette de tenten op. Politics’ Next Top Model kwam op krukken de catwalk op en maakte met zo’n entree dat het onbegonnen werk is haar te parodiëren. Het Journaal had fragmenten van de ferme taal die ze uitsloeg. Ze klonk als mijn kapper, aan wie ik gisteren een bezoek bracht. Hij had het erover dat er in Nederland zoveel fouten gemaakt worden. ‘Ze’ krijgen hier een taakstraf van 200 uur en na 20 uur laten ‘ze’ zich niet meer zien. Nederland was volgens hem een bananenrepubliek geworden. Hij heeft geen politieke aspiraties en dat is jammer want hij heeft een lollige kop die veel stemmen zou trekken.

06-04-08. Op 5 februari controleerde ik aan de hand van de nieuwe print of de correcties in de vorige print van Literaire giller correct waren uitgevoerd, bracht twee verbeteringen aan en had het idee dat de verste versie naar wens was. Ik stuurde de eerste twee hoofdstukken naar De Brakke Hond en een aantal complete manuscripten naar uitgeverijen. Woensdagnacht reikte Tieka me het exemplaar aan dat ik haar gezonden had en waarin ze een aantal opmerkingen had aangebracht. Toen ik twee dagen later de moed kon opbrengen die te bekijken bleek niet alleen dat ze als redacteur van een uitgeverij grondige kennis van zaken had maar ook dat ik keer op keer mijn eigen fouten niet in de gaten had gehad. ‘Het’ waar het ‘Hij’ had moeten zijn, en zelfs ‘lag’ in plaats van ‘lach’ – wat een blamages!

07-04-08. Zaterdagavond, telefoon. Ik nam op: ‘Hallo?’ Net als van de week toen de ander zei: ‘Spreek ik met de heer De Jong?’ en ik terugzei: ‘Wie wil dat weten?’ Ditmaal vroeg een dame of Mia er was. Het was een Duitsig sprekende dame, ik zag aan de nummerherkenner dat ze vanuit een buitenland belde. Ik zei dat Mia hier niet bekend was. Klopte het nummer dat ze gedraaid had? Ze somde het nummer op, dat klopte. Ze had het van die Mia gekregen. Helaas was ik thuis en stond het antwoordapparaat niet aan: lang geleden werd dat om de paar weken ingesproken door een mij onbekend Engelstalig figuur, die in Afrika teruggebeld wilde worden. Ik had toen als welkomsttekst: ‘Spreek na de piep een blijde boodschap in’, waarop een platte Hagenaar eens insprak: ‘Wat nah, blijde boodschap?’

08-04-08. Soms, vaak, bijna altijd krijg je later spijt als je dingen wegdoet. Maar je kunt niet alles bewaren en daarom nam ik lang geleden afscheid van de vele exemplaren die ik bezat van de stripweekbladen Pep en Eppo (Eppo kwam voort uit het samengaan van Sjors en Pep). In 2001 kocht ik in een stripwinkel in Alkmaar om jeugdsentimentele redenen een jaargang, die van 1971. Daarin veel geweldige strips, maar ook wekelijks aandacht voor popmuziek. (1971, dus iedere popster staat met buitensporige bakkenbaarden op de foto.) Stukken over The Kinks, Zappa en The Who. Geen enkele groep bestond zo lang als zij (wel twaalf jaar!). Ze hadden net een nieuwe plaat gemaakt, Who’s Next. Geïnterviewde Townshend vertelde dat hij een meisje kende dat Barbara O’Riley heette en dat hij over haar het nummer Barbara O’Riley geschreven had.

09-04-08. Verdonk zegt trots op Nederland te zijn. Ik weet niet of ze ook trots is op anderen die trots op Nederland zijn want ze heeft haar wikipagina gesloten omdat vele trots op Nederland zijnden daar alle mogelijke onzin op plaatsten. Als ze allen die trots op Nederland zijn in de Tweede Kamer wil vertegenwoordigen wordt dat nog wat. Op de wikipagina werden als mogelijk thema aambeien opgediend. (‘Ook moet aambeienzalf gratis verstrekt worden aan iedereen.’) Verdonks gelaatsuitdrukking doet vermoeden dat zij een ervaringsdeskundige op dit terrein is maar ik acht de kans klein dat zij aambeien tot speerpunt (Spertipunt?) van haar verkiezingsprogramma zal maken – al weet je het maar nooit. Zo iemand roept dat er naar het volk geluisterd moet worden en dat zal ze ook doen (als ze maar zo vaak mogelijk op tv kan zijn).

10-04-08. De acteur Dennis Weaver overleed twee jaar geleden, er is dus geen speciale aanleiding om hem hier nu ter sprake te brengen. Hij had een kleine maar fantastische rol in de film Touch of Evil, van Orson Welles. Een jonge Steven Spielberg castte hem in Duel, waarin Weaver als automobilist belaagd wordt door een vrachtwagenchauffeur die hem van de weg probeert te rijden: de hele film lang. Het bekendst werd Weaver in de rol van sheriff Sam McCloud uit Taos (New Mexico) die in New York gestationeerd wordt en daar volgens zijn eigen methodes de misdaad bestrijdt. (De serie is afgeleid van de Clint Eastwoodfilm Coogan’s Bluff). Gistermiddag een McCloud op SBS6. Ze houden zich daar strikt aan de begintijden: toen McLeod’s Daughters (geen familie) aan de beurt waren werd McCloud hup midden in een scène weggedrukt.

11-04-08. Een dag die oorspronkelijk gereserveerd was voor klussen gevuld met achterstallig dvd-kijken: BBC-adaptaties van romans van Anne en Charlotte Brontë en Jane Austen. Daar hoeft niemand jaloers op te zijn want ik had er bijna dertien uur werk aan en er belandden drie zakdoeken in de wasmand. Ik zag achtereenvolgens: The Tenant of Wildfell Hall, Jane Eyre, Sense and Sensibility, Persuasion en Northanger Abbey. De tv-series uit de jaren tachtig ogen minder sprankelend dan die uit de jaren negentig maar alom wordt er voortreffelijk geacteerd. Timothy Dalton doet het geweldig in Jane Eyre. Als Mr Rochester krijgt hij het zwaarder te verduren dan een paar jaar later als James Bond: hand eraf, oog eruit, andere oog blind. Gelukkig komt het met het blinde oog weer helemaal goed als hij samen met Jane Eyre een kindje heeft voortgebracht.

12-04-08. Ook de tweede dag achterstallig dvd-kijken was aardig gevuld. Het begon met een dubbele dosis Pride and Prejudice: eerst de BBC-versie, daarna de slechts twee uur durende film uit 2005 (de BBC nam driemaal zo lang de tijd om het verhaal te vertellen). Vergelijken is moeilijk. De BBC had een betere Mrs Bennet en betere slijmerd Mr Collins en het valt niet mee Colin Firth als Mr Darcey voorbij te streven. In de film weet Donald Sutherland niet alleen ironie aan Mr Bennet te geven, hij weet (vooral aan het slot) ook te ontroeren. De zusjes Bennet waren in de film aanmerkelijk jonger dan bij de BBC, dat paste beter bij hun rollen. Na al die pracht had ik nog vijf uur Vanity Fair te gaan: magnifieke productie en muziek en de mooiste markante koppen sinds Fellini.

13-04-08. De derde dvd-dag in successie begon met Mansfield Park. Mooie rol van Angela Pleasance als de vrolijk simpele Lady Bertram en Fanny Price fantastisch vertolkt door Sylvestra Le Trouzel (wat wil je, met zo’n naam). Het was een BBC-productie uit de jaren tachtig, de laatste, Emma, stamde uit 1972 maar de beeldkwaliteit was niet minder. Emma Woodhouse ziet haar plannen om mensen bij elkaar te brengen en uit elkaar te houden mislukken en heeft bij al haar ge- en ontkoppel niet in de gaten dat Mr Knightley haar op het oog heeft. De show wordt gestolen door de manisch panische oude Mr Woodhouse: ‘Emma, lief kind. Je gaat toch niet wandelen in deze tijd van het jaar?’ (Dit alles was nog geen tien uur kijken, daarom aansluitend de film David Copperfield en twee afleveringen van Charmed gezien.)

14-04-08. Het is ophef van een tijdje geleden die alweer vergeten is. Zo gaat het tegenwoordig met ophef. Het land is korte tijd (ophef duurt steeds korter) in alle staten, de mensen hebben weer iets om zich druk over te maken. Het ging ditmaal om een dame die het zwembad uitgestuurd was wegens het dragen van kleding. Een badpak en een badmuts zijn ingeburgerd, lichaamsbedekking die daar stilistisch van afwijkt brengt wenkbrauwen aan het fronsen. De lollig genaamde boerkini haalde het Journaal, geïnterviewde zwembadgasten beschouwden die als het begin van islamitische overheersing en zo. Zag de afgelopen dagen een BBC-verfilming van Northanger Abbey. Daarin gingen dames groepsgewijs in een badhuis te water. Hoeden op en jurken aan en daaronder meerdere lagen ondergoed, er viel geen tepel te ontwaren (ik lette er speciaal op). Kortom: andere tijden, andere zeden.

15-04-08. Je hebt soms pas in de gaten dat je wat bijzonders voor elkaar gekregen hebt als derden paf van je staan. Vroeger liep ik jaarlijks een marathon. Wekelijks legde ik een wat langere afstand hollend af, totdat ik moeiteloos twee uur lang op de been bleef. Als ik dat eenmaal onder de knie had kreeg ik de meer dan drie uur die de 42 kilometer me kostten ook wel voor elkaar. Sommigen die van al dat trainen niet gehoord hadden stonden versteld van mijn prestatie, zelf vond ik die niet zo bijzonder. Als je maar afdoende trainde. Gisterochtend zei ik tegen een verbijsterde collega dat ik met het oog op Jane Austen, William Makepeace Thackeray en Anne en Charlotte Brontë in drie dagen tijd te bed negenendertig uur dvd had liggen kijken. Gewoon een kwestie van trainen.

16-04-08. Vermoedelijk in 2003 (zie het amusante ‘Avonturen met Anthos’) werden de resterende exemplaren van Zoute griotten vernietigd en raakte het boek onverkrijgbaar. Ik was verrast toen ik op een Vlaams weblog een recente recensie (27 maart) ontdekte van André Oyen, die spreekt van een ‘gepekelde liefdeskomedie’: ‘Dit debuut van Martin de Jong heeft me beurtelings ontroerd en doen schaterlachen. Zoute griotten is trouwens ook een zéér doordacht boek, met ijzersterke personages, een goede verhaalstructuur. De auteur verstaat de kunst om slapstick aan ernst te koppelen. Hij doet het niet zo provocerend als Anton Grunberg maar wel op een verfijnde manier die ik best kan appreciëren en die tevens voor mij iets vrij unieks heeft. Het is een boek dat ik al mijn vrienden die zich nog jong “voelen” cadeau zou willen doen!’ Dat zal helaas niet gaan.

17-04-08. Het goede nieuws van gisteren was dat de ANWB automobilisten adviseert om voluit op dieren in te rijden. Overstekend wild is daarmee vogelvrij verklaard en dat werd tijd ook. Sinds jaar en dag zijn dieren de natuurlijke vijand van de weggebruiker. Denk maar aan Lucky Luke: in de aan hem gewijde strip zie je koeien op de rails liggen waar de stoomtrein voor moet stilhouden, een onverteerbare zaak. Ook kan een boswandeling een hel zijn voor de wandelaar die blootstaat aan onophoudelijke vogelgeluiden en die bovendien op zijn hoofd gekakt kan worden. Kortom: nuttig geadviseerd van de ANWB, al handelde ik jaren geleden al zo. Zag een keer een aantal kuikens blindelings de weg oversteken. Abrupt op de rem gaan staan? Leek me niet wenselijk de achterligger wegens een paar kuikens door de voorruit te laten vliegen.

18-04-08. Zeer lang geleden ging ik naar een vertoning van de film 2001: A Space Odyssey. Die voltrok zich in een niet al te grote bioscoop in Zoetermeer. Toen het licht uitgegaan was werd er op het doek een tekst geprojecteerd waarin verzocht werd niet te roken. Het verzoek werd in vier talen gedaan. Hieruit sprak een aandoenlijk optimisme: men hield er rekening mee dat er niet alleen figuren zoals ik vanuit Den Haag naar deze bioscoop trokken maar dat men dat ook vanuit Engeland, Duitsland en Frankrijk deed – om nog maar te zwijgen van andere landen waar respectievelijk Engels, Duits en Frans gesproken werd. Ik moest daaraan denken toen ik gisteren in de Loosduinse Krant las over een Haags informatienummer dat men in den vreemde kon bellen. Zou de Loosduinse Krant ook in den vreemde gelezen worden?

19-04-08. Over acteren gesproken: de Britse acteur Bernard Hepton doet het voortreffelijk als Sir Thomas Bertram in de BBC-verfilming van Mansfield Park (1983). Een paar dagen geleden zag ik hem in Bleak House (1985) en daarin speelt hij even voortreffelijk Krook, iemand uit de onderste laag van de samenleving met een platte tongval. Mijn dvd-kijken betreft momenteel Dickens, ook daar heeft de BBC moois van gemaakt. Een aantal romans van Dickens staat hier nog ongelezen in de kast maar die heb ik inmiddels tot leven zien komen. Bleak House zag ik twee keer: een versie uit 1985 en een uit 2005. In de eerste speelt Diana Rigg de rol van Lady Deadlock, in de tweede doet Gillian Anderson dat. Zij laat zien dat ze meer in haar mars heeft dan in The X-Files ‘Mulder, where are you?’ roepen.

20-04-08. In 1982 maakte de BBC van twee boeken van Anthony Trollope (The Warden en Barchester Towers) een miniserie, The Barchester Chronicles, verkrijgbaar op dvd. Volgens de hoestekst (waar hij ‘Alain’ genoemd wordt) betekende de rol van Obadiah Slope de grote doorbraak voor Alan Rickman. Hij oogt stukken jonger dan de Snape die hij in Harry Potter neerzet maar ook hier is hij verre van een gezellig tiep. In Keeping up Appearances heeft Clive Swift het als Richard niet makkelijk met Hyacinth maar bij Trollope treft hij als Bishop Proudie een wederhelft die pas echt feeksig is. En dan zijn er nog prachtrollen van Nigel Hawthorne (Yes Minister) – beurtelings sympathiek en onsympathiek – en vooral Donald Pleasance, als warden die cello speelt en op momenten van stress met zijn linkerhand denkbeeldige snaren beroert en met zijn rechter strijkbewegingen maakt.

21-04-08. Het leukste aan een nieuw apparaat is de gebruiksaanwijzing. Om de een of andere reden is die altijd meertalig (in dit geval in maar liefst 23 talen) en om dezelfde of een andere een of andere reden krijgen ze het voor elkaar lachwekkende mededelingen te doen. ‘De eerste keren dat u uw strijkijzer gebruikt, kan er een beetje rook en een onschadelijke geur vrijkomen.’ Behoedzaam twee T-shirts en een shirt gestreken en daarbij geen rook gezien of onschadelijke geur geroken. Wat een machine! Ook in het ouderlijk huis behoorde een strijkijzer tot de inventaris. Als je wilde weten of er gestreken kon worden spuugde je erop. Siste het dan was het oké. Maar hier gaat er een lampje branden als je ’m aanzet. Als het lampje uitgaat kan je beginnen met strijken! Het werd een waar strijkfestijn.

22-04-08. Vorig jaar kende ik een apart iemand die via een weblog al haar gemoedstoestanden wereldkundig maakte en zulks onder haar volledige naam. Toen ze melding maakte van een nieuwe betrekking, dacht ik: zo leren haar collega’s haar meteen goed kennen. Een eigen collega voert als weblognaam slechts haar voornaam maar doet er diverse afbeeldingen van zichzelf bij. Ze bericht over een onderhoud met de directeur, die zeer over haar te spreken is. Ook onthult ze de inventaris van haar tas: ze heeft altijd extra ondergoed bij zich, want je weet maar nooit. Tevens worden haar gynaecologische omstandigheden gepresenteerd: ze is permanent voorzien van een maandvoorraad aan Tampax, maandverbanden, inlegkruizen en wat er allemaal nog meer komt kijken bij de hygiënische verzorging van de derde oksel. Je krijgt de indruk dat ze dagelijks een hutkoffer naar kantoor zeult.

23-04-08. In de nacht van maandag op dinsdag werd ik wakker uit een droom die te ver voert om hier samen te vatten en die toen ik weer sliep gevolgd werd door een andere droom die me is bijgebleven. Hij werd vermoedelijk aangewakkerd door de dreigende opknapping van keukens, badkamers en toiletten die de huisbaas in petto heeft voor het woonblok waar ik in resideer. Dat gaat gepaard met waarschijnlijk onbeschrijflijk gehak (er zal sprake zijn van de eliminatie van tegels die tot op heden onlosmakelijk met de muur en de vloer verbonden zijn). In mijn droom kwam daar nog bij dat men besloten had aan de wanden van mijn woonkamer tegels aan te brengen, en in het kader daarvan zouden alle planken met alle boeken even verwijderd moeten worden. Zo’n droom kan toch maar beter bedrog zijn.

24-04-08. Logeerkat Loekie heeft het pand na vijf dagen vrijwillig verlaten. Dat is wel eens anders geweest: enkele vorige keren dat hij hier onderdak had genoten en bazin Esther hem weer kwam ophalen was hij snel de trap op gevlogen en had zich onder het bed verschanst en was zij onverrichter zake weer vertrokken. Hij is bij haar een buitenkat die er dagelijks op uit trekt, bij mij een binnenkat. Hier ligt hij beneden op een stoel of boven op de tv. In eigen huis is hij gewend laat te ontbijten, als logé zit hij als poes Duimpie me om zes uur wekt al klaar bij het voerbakje. Soms zoekt hij toenadering tot poes Gregor, die dan naar hem blaast – niet omdat ze lesbisch is (ze blaast ook naar Duimpie) maar omdat ze zeer aan haar privacy hecht.

25-04-08. Over mij zal niet in de krant geschreven worden dat mijn Porsche in beslag genomen is nadat ik er met 240 kilometer per uur mee over verkeersdrempels ben gevlogen – mede omdat ik niet in het bezit ben van een Porsche. Onderweg van Den Haag naar snelweg rijd ik over een weg waar je tachtig mag en daar houd ik mij aan. Op het laatste stuk van die weg mag je maar vijftig. Ik kreeg er twee keer een bon omdat ik zestig gereden had, sindsdien rijd ik er angstvallig vijftig, voorbij gezoefd door weggebruikers die dat niet doen, met vaak aan de achterbumper een vrachtwagen die door me heen wil. Kies daarom soms een andere route, binnendoor. Maar ook daar is het oppassen geblazen, wat ik op 26 maart niet deed: reed er zestig. Boete 27 euro.

26-04-08. Door de onkunde van de postbezorger moest ik een week geleden à tien cent per minuut bij de VARA om een nieuw exemplaar van het magazine verzoeken. Gisteren arriveerde er uit Vlaanderen een envelop waar ik geen smet aan kon ontdekken. Desondanks was er een plastic zak omheen gedaan waarop stond: ‘Tijdens de verwerking van de briefwisseling gebeurt het soms dat een zending per ongeluk wordt beschadigd. Dit is toevallig het geval geweest met de inhoud van deze omslag. Beste klant, in naam van De Post druk ik mijn spijt uit voor de onaangenaamheden die dit voorval zouden kunnen veroorzaakt hebben. Gelieve ons hiervoor te verontschuldigen, De Postmeester.’ Met daaronder een mogelijkheid tot heradressering: ‘Adres bestemmeling (enkel over te brengen indien onleesbaar op de ingevoegde envelop.’ Is het denkbaar dat TNT Post zich zo hoffelijk zou verontschuldigen?

27-04-08. Camiel Eurlings verschijnt altijd glunderend op tv, alsof hij permanent lol in het leven heeft maar als man met de hamer keek hij in het Journaal op het bezorgde af ernstig. Het ging dan ook om een zaak van leven of dood. We moeten allemaal een hamer bij ons hebben als we in de auto stappen, anders lopen we het risico te verdrinken als we in de plomp belanden. In mijn tijd waren automobilisten die een hamer binnen handbereik hadden afkomstig uit een volkse laag van de samenleving: ze hadden die hamer nodig om een verschil van mening met een andere weggebruiker te beslechten. Tegenwoordig heb je veiligheidshamers die eruitzien alsof je er geen deuk in een pakje boter mee slaat maar je kunt er wel je raam mee inrammen als je onderwater bent geraakt. Zeggen ze.

28-04-08. Volgens de jongste peiling wordt Circus Verdonk de tweede partij van Nederland – daar zal ze trots op zijn. Zolang Wilders de aandacht op zichzelf weet te vestigen zal ook hij het goed doen en zo raakt de weg vrij voor het kabinet Verdonk-Wilders, waarin gevochten zal worden om de portefeuille Vreemdelingenzaken. Maar het is te vroeg voor het schrikbeeld van malloten aan de macht. Er wordt bij zo’n peiling altijd gevraagd op welke partij men zou stemmen ‘als er nu verkiezingen zouden worden gehouden’. Als er nu verkiezingen zouden worden gehouden, zou er campagne gevoerd worden door alle partijen en was er in de media niet alleen wegens de waan van de dag aandacht voor Circus Verdonk of Circus Wilders, dan werden we ook getrakteerd op acts van Circus Balkenende, Circus Bos, Circus Rutte en de rest.

29-04-08. Bij de post zat van de week een krantje dat Politiepost genaamd is. Het is een huis aan huis verspreide uitgave met voorop prominent de tekst ‘Gepakt dankzij uw sms’je’ en daarbij afgebeeld een jongeman die door een lachende agent in de achtergreep genomen is en die door een lachende agente wordt aangezien. Ze zijn met z’n drieën ook op pagina twee te zien, alwaar in kleine letters tussen haakjes: ‘foto’s zijn in scène gezet.’ Als ze toch aan het ensceneren waren hadden ze net zo goed een jongeman van Nederlandse komaf als arrestant kunnen tonen maar kennelijk vindt men dat vooroordelen bevestigd moeten worden. Binnenin heeft Politiepost een overzicht van buurtinitiatieven. Dat van Loosduinen heet ‘Altus Global Alliance’ en heeft als belangrijkste doel: ‘de kloof tussen bevolking en politie te verkleinen’. Iedereen arresteren, zou ik zeggen.

30-04-08. Niet de gehoopte twee briefjes van tien kwamen er uit de geldautomaat maar een briefje van twintig. Dat moest natuurlijk gewisseld worden want met een briefje van twintig kan je op de braderie geen zaken doen. Een feest van herkenning als ik straks over de Loosduinse braderie wandel. Dezelfde troep als vorig jaar, afkomstig van andere aanbieders. (Veel mensen kopen zich wegens de lage prijzen helemaal suf aan wat ze eigenlijk niet nodig hebben. Er zit maar een ding op: het jaar erop zelf een laken op de grond leggen om het allemaal weer kwijt te raken.) Ik dacht er een keer een ontdekking te hebben gedaan. Een paar euro voor de eerste druk van Een roos van vlees, die was voor mij. Thuisgekomen zag ik op internet dat deze Wolkers ook niet veel meer waard was.

01-05-08. Op Koninginnedag raken mensen uit hun doen. Al in het Journaal van halfnegen ging het mis: een naar Friesland afgereisde verslaggeefster had het over een prins die er wel of niet (ik luister maar half naar dat soort non-nieuws) bij zou zijn: ‘De prins is geopereerd aan een buikoperatie.’ Een latere nieuwslezers berichtte over de aankomst van de ‘koonklijke familie’ in Friesland. Hier in Loosduinen viel er veel regen op de braderie. Ik maakte een rondwandeling toen het nog droog was en blikte in een doos die Tarzanstrips bevatte. ‘Alleen Tarzan?’ vroeg ik. ‘Wat zoekt u?’ was de wedervraag van de handelaar. ‘Wie zegt dat ik wat zoek?’ zei ik. Daar had hij niet van terug, behalve hoofdschudden. Waar je ook keek: troep. Als ik zelf dat soort troep uitgestald had zou ik onmiddellijk hard weggerend zijn.

02-05-08. De onophoudelijke afwisseling van zon en neerslag maakt dat de natuur haar kans grijpt. De balkontuin staat sinds een aantal weken volop in bloei en het wachten is op de wespen die op al dat groen af zullen komen en het balkonzitten tot een niet ongevaarlijke bezigheid maken. Wat groeit er zoal in mijn balkontuin? Dat is een vraag die ik met geen mogelijkheid kan beantwoorden maar nog veel lastiger te beantwoorden is de vraag hoe al dat groeisel op het balkon terechtgekomen is. Want geplant heb ik niets, alles is spontaan op komen bloeien, tussen de tegels vandaan. Onder die tegels zit beton, en dat voedt minder goed dan tuinaarde, zou je zeggen. Ergens is er een tak omhoog geschoten, met blaadjes eraan en wie weet straks ook bloemetjes. Vandaag zont het, dat wordt water geven.

03-05-08. Verandering van spijs doet eten, verandering van schrijver doet lezen. De afgelopen dagen was ik ondergedompeld in het oeuvre van Jane Austen: las alle zes romans van de Oxford Illustrated Jane Austen. Had zin om het lezen van negentiende-eeuwse grote Britten te vervolgen, er was nog een aantal delen van de Oxford Illustrated Dickens ongelezen, zoals Bleak House. Het werd een ander boek dat ik recent geadapteerd had gezien: Vanity Fair, van William Makepeace Thackeray. De tweedelige uitgave die ik heb duurt 876 pagina’s. Een geweldig boek, maar na 300 pagina’s wilde ik even weg uit de traag lezende negentiende eeuw en switchte naar Hold Tight, de nieuwe Harlan Coben, een vanoudse pageturner. Had toen ik ging slapen nog maar zo’n twee uur lezen te gaan – en het duurde verdomme twee uur voordat ik in slaap viel.

04-05-08. Het is de bedoeling dat we de dingen die we al hebben nog een keer kopen: wat op lp stond kochten we op cd, de voorbespeelde videobanden werden dvd’s. Vervolgens dienden we de cd’s te vervangen door kwalitatief betere sacd’s en dvd’s door Blu-rays. In dat laatste ben ik tot nu toe niet getrapt, wel heb ik sommige dvd’s die ik al had opnieuw gekocht, omdat er een nieuwe editie op de markt was gekomen die de moeite waard was: James Bondtitels met audiocommentaar van Roger Moore, Stanley Kubrickfilms met een extra schijfje vol documentaires. Een ultieme versie op vele schijfjes van Ben-Hur en Twin Peaks. Dat is allemaal nog enigszins te verdedigen. Maar dit niet: gistermiddag ontdekte ik in een dvd-stapel Wuthering Heights. Die had ik onlangs zonder het te beseffen voor de tweede keer gekocht.

05-05-08. Omdat ik er niet aan dacht heb ik om acht uur de doden niet herdacht. Ik zat geconcentreerd aan de pc en maakte daarbij gelukkig geen oneerbiedige geluiden waarmee ik de gevallenen in plaats van ze te herdenken zou hebben geschoffeerd. (Stil ben je natuurlijk nooit helemaal, gedurende de twee minuten dat je geacht wordt stil te zijn, er ontsnapt je een kuchje of een nies en als het heel erg stil is hoor je jezelf ademhalen.) In sommige onder het christendom ressorterende gemeentes was de dodenherdenking een dag vervroegd omdat men er van mening was dat de twee minuten stilte de zondagsrust zouden verstoren. Vandaag moet er bevrijding gevierd worden en dat doe ik ook al niet: het is een gewone kantoordag – tenzij het door mijn onnozelheid niet tot me doorgedrongen is dat we vrij hebben.

06-05-08. Je bent van huis uit socialist of je bent het niet: J.J. Voskuil koos de Dag van de Arbeid om dood te gaan. Je moet niet te lang wachten als er een schrijver van formaat overlijdt. Was nog niet toegekomen aan Claus en nu moet Voskuil alweer herlezen worden. Heb hem jaren geleden telefonisch geïnterviewd. Belde op goed geluk een Voskuil die in het Amsterdamse telefoonboek stond. Dame nam op, ik zei: ‘Ik wist niet of dit het goede nummer was, maar ik hoor dat u Nicolien bent.’ De schrijver kwam aan het apparaat, een bijzondere man, met rare fobieën: hij durfde bijvoorbeeld een bibliotheek niet in te gaan, zich in zo’n gebouw tussen de mensen te begeven – terwijl hij er geen moeite mee had in het kader van een optreden tegenover een bescheiden menigte te staan.

07-05-08. In een aflevering van een tv-serie van een paar jaar geleden zie je mensen een destijds geavanceerde cell phone uit de binnenzak halen – een kleine koelkast vergeleken met wat er momenteel gangbaar is aan formaten mobiele telefoon. Ze zullen nog eens zo klein worden dat je een kaasprikker moet gebruiken om een nummer in te toetsen. Sms’en is dan niet meer te doen. Het is mogelijk van een mobiele telefoon naar een vaste te sms’en, de boodschap wordt dan voorgedragen. Ze hebben daar een machine voor in dienst die de ingetikte tekst monotoon opzegt, waardoor die soms totaal onbegrijpelijk is. Die van gistermiddag was me volkomen duidelijk. Er kwam een gesproken sms mijn oor binnen van een onbekende die vermoedelijk een verkeerd nummer getoetst had: ik moest hem onmiddellijk op kantoor bellen. Heb dat maar niet gedaan.

08-05-08. Soms hebben mensen hard voor een sportevenement getraind en dan hopen ze dat ze genoeg getraind hebben – ik heb sinds zondag niet meer hardgelopen en hoop dat dat genoeg niet-sporten was. Er moet vandaag weer bloed gedoneerd worden en intensief sporten heeft een ongunstige uitwerking op het hb-gehalte in het bloed. De vorige donatiepoging was vergeefs, ik kwam enige tienden aan hb tekort. Ditmaal ben ik wat rigoureuzer ijzerhoudend gaan consumeren dan een aantal maanden geleden: in een paar dagen tijd bijna een complete pot suikerstroop uitgesmeerd over vele bruine boterhammen die ook flink van ijzer voorzien waren. Ontbijtkoek. Rode wijn. Zilvervliesrijst. Babi pangang. Cornedbeef. Cranberry drink. Handjes amandelen. Nog meer stroop. Mocht blijken dat mijn hb-gehalte toch te laag is dan kan ik me troosten met de gedachte dat ik flink wat kilo’s aangekomen zal zijn.

09-05-08. Onderweg naar de bloedbank reed ik een eindje om, langs Oud Eik en Duinen. Er was niets te zien van de uitvaart van Voskuil. Mijn moeder, die nabij woont, laat zich zo’n buitenkans niet ontgaan en was met rollator en hond Hendrik derwaarts getrokken. Ze arriveerde te vroeg. Er was buiten de poorten geen bankje waar ze op kon gaan zitten en omdat ze verzuimd had haar portemonnee bij zich te steken kon ze ook niet op het terrasje van een nabije frietkraam neerstrijken. Ik bevond me intussen bij de bloedbank, waar je een legitimatie moet tonen. Ik stak mijn rijbewijs richting baliedame. Ze probeerde het uit mijn hand te trekken, wat ik natuurlijk niet toestond. Het prikken in de vinger leverde een hb-gehalte van 8.3 op, het afnemen van een buisje 8.4: er kon gedoneerd worden!

10-05-08. Voor de ware liefhebber van boeken gaat er niets boven een goed geoutilleerde boekhandel – maar bestellen via internet heeft ook wel wat. Ik had de Engelse vestiging van Amazon opdracht gegeven een drietal boeken bij me af te leveren. Omdat niet alles op voorraad was, het verschijnen van twee boeken was vertraagd, zou de verzending in etappes geschieden. Ik kreeg het bericht dat een boek verzonden was, een dag erna waren beide andere in aantocht, geschatte afleverdag respectievelijk 9 en 10 mei. Ik zette gisterochtend een ligstoel op het voorbalkon om lui te gaan liggen lezen en zag de TNT-bestelbus voorrijden: daar was de Jane Austenbiografie van Park Honan. Drie uur later: de koerier van Selekt Vracht reed voor met twee delen P.G. Wodehouse. En zojuist werd een nagekomen bestelling bezorgd: The Host, de nieuwe Stephenie Meyer.

11-05-08. Je krijgt er huidkanker van, rimpels, een zonnesteek, uitdrogingsverschijnselen – jawel, de weerman had het juichend over het zalig zonnige weer dat ons is toegevallen. Het valt onder zulke omstandigheden niet mee om in slaap te komen en je wordt bovendien vroeg wakker, ik maak het al een aantal dagen mee. Gisternacht een paar keer voortijdig wakker geworden, dat kwam er ook nog bij. Eenmaal uit een droom waarin werd vooruitgelopen op de verbouwing van keuken, badkamer en toilet die aanstaande is. In de droom stond ik in de keuken en zag over de galerij een aantal lieden met een raam passeren. Even later liepen ze niet meer over de galerij maar bevonden zich in mijn keuken, waar algauw een gat in de vloer ontstond. De werklieden droegen uiterst smerig schoeisel waarmee ze modder op het gangtapijt aanbrachten.

12-05-08. Hardlopen was gisteren vroeg op de ochtend goed te doen, de zon was nog niet op krachten. Ik ging kalm van start: stoep af, straat overgestoken en woonerf op. Ik keek daar om en niet waar ik liep en struikelde en landde op de stenen – met mijn rechterknie, beide handpalmen en rechterelleboog. Bij zoiets is het handig als je vakkundig kunt valbreken. Ik leerde dat toen ik als zesjarige aan judo deed maar heb het geleerde nadien nimmer in de praktijk gebracht, zodat ik mijn handpalmen en elleboog openhaalde. Omdat ik geen pijn had nog even doorgelopen, toen besloten wat aan het vrijgekomen bloed te gaan doen: onder de douche de wonden gewassen. Er was geen jodium of Betadine in huis, wel iets homeopathisch van de dierenarts. Ik had me het begin van Moederdag heel anders voorgesteld.

13-05-08. Wisselen was spannend, weet ik nog. Een tand, een kies kwam los te zitten en je tong ging tekeer tot het ding losliet – en na een tijdje was je van je melkgebit verlost. Zweedse broodjes zijn lekker maar hard. Harder dan de kies die ’m gemalen probeerde te krijgen. De betreffende kies is rudimentair en bestaat grotendeels uit vulsel, niet van echt te onderscheiden. De jongste vulling raakte ik na een paar weken alweer kwijt. Door de confrontatie met het Zweedse broodje heeft het kiesrestant slagzij gemaakt, kon hem bewegen als een losse melkkies. En op den duur kon ik hem zelfs lostrekken, heerlijk. Er bleef nog wat overeind staan: een schroefje dat het vulsel bijeen moest houden. Maar dat had ik er met een schaartje ook gauw uit. Benieuwd of er een nieuwe kies gaat groeien.

14-05-08. Een bezoek aan Albert Heijn kan je eigenlijk geen sentimental journey noemen, maar ik was in de buurt waar ik opgroeide bij een leverancier van kattenbaksteentjes en ik besloot meteen levensmiddelen in te slaan. (Ik kwam al in het gebouw toen er nog een bioscoop in gevestigd was, het Rembrandt Theater.) Ze stemmen hun assortiment af op de behoeften van de klanten en die hadden kennelijk geen behoefte aan rijstbuiltjes want die waren sinds enige tijd niet meer leverbaar. Met een slechts half afgewerkt boodschappenlijstje naar mijn reguliere Albert Heijn, waar een pinstoring aan de gang was. De bedrijfsleider, die ging glunderen van belangrijkheid, zei dat we alleen op de ‘klassieke’ wijze konden betalen. (Hij bedoelde contant.) De pinautomaat voorbij de kassa’s deed het, dus daar werd de rij lang. Prettig, zulk oponthoud, als het tropisch is.

15-05-08. Het is een lange reis, van middelbare school naar middelbare leeftijd. Leuk van Hyves is dat je maar een naam hoeft in te tikken of je krijgt iemand uit het verleden in beeld. Daar had je haar op een foto. Ze zat op een stoel in de tuin en ik had zicht op haar benen. In onze tijd waren die benen zeer bewonderenswaardig geweest – dat konden wij weten want de mode was mini. Ze fietste in dezelfde richting naar huis als ik, die soms achter haar reed, hopend op een los van het zadel geraakt wapperend rokje. Al die jaren later waren de benen het aanzien veel minder waard en zijzelf zal in haar huidige staat niet gauw in mijn dromen opduiken, zeker niet mijn dagdromen. Ook ontluisterend: ze houdt tegenwoordig van Frans Bauer en Marco Borsato.

16-05-08. Een brief met non-nieuws en nog slecht Nederlands op de koop toe. Casema gaat samen met twee andere instituten en heet voortaan Ziggo. So what? dacht ik dan ook, toen ik de desbetreffende mededeling van algemeen directeur Bernard Dijkhuizen gelezen had. ‘Als abonnee van Casema willen wij u nu alvast persoonlijk informeren’ – daar staat dat een abonnee van Casema mij gaat informeren. Enfin. Vanaf vandaag andere adressen, bla bla bla. Adresgegevens staan op ‘het handige bijgevoegde stickervel’. ‘Plak de stickers op een voor u praktische plek, bijvoorbeeld in uw agenda, op de PC of in de meterkast. Zo weet u altijd hoe en waar u Ziggo kunt vinden.’ Blij toe dat ik elders een telefoonaansluiting heb: bij Ziggo spreken ze niet van ‘Telefonie’ maar van ‘Telefonie Z1’. Ben te oud om zulke aardverschuivende veranderingen aan te kunnen.

17-05-08. Dat was nog eens timing: op de dag dat de Journaals openden met de rare arrestatie van de cartoonist Gregorius Nekschot was een aflevering van Het uur van de wolf gewijd aan diens collega Bernhard Holtrop. Die kon en kan er ook wat van: het VARA TV Magazine vulde een pagina met een portretje van de als Willem tekenende Holtrop. Ter illustratie was er een spotprent uit 1968 van wijlen koningin Juliana, die was afgebeeld als een raamhoer met een prijskaartje van 5.200.000 gulden, zijnde het destijdse jaarinkomen van het staatshoofd. Het Journaal toonde een paar knap getekende cartoons van Nekschot waar ik me niet gekwetst door voelde. Zeer bedenkelijk, iemand oppakken wegens kwetsing. Hoe meet je gekwetstheid? Er voelt zich altijd wel iemand ergens gekwetst door en dus zou op elke artistieke uiting arrestatie kunnen volgen.

18-05-08. Het kan nooit kwaad om een tijdje niet naar een tekst te kijken: als je er dan weer naar kijkt sta je er fris tegenover en vallen je feilen op die je eerder niet opgevallen waren. Ik had het manuscript van Literaire giller begin februari voltooid en er pas twee maanden later weer een beetje naar gekeken – een beetje, want het ernaar kijken betrof het in de eigen print overnemen van de correcties en opmerkingen die Tieka in haar exemplaar had aangebracht. Dat waren er maar liefst tegen de dertig. Gisteren bestudeerde ik het hele manuscript nog een keer kritisch en bracht daarbij ongeveer honderdtien verbeteringen aan: allemaal stilistische, de tikfouten waren door Tieka al opgespoord. Belangrijker dan het aanbrengen van die bijna honderdveertig verbeteringen in het bestand was dat het manuscript als zodanig me nog beviel.

19-05-08. Was er in maanden niet op geattendeerd dat er een uitvaart op komst is – zeker als het zulk zomers weer is denk je er niet dagelijks aan dat alles wat je doet je naar de ondergang voert. Maar daar bevatte de brievenbox ineens weer een brochure met informatie over de CUVO-uitvaartpolis. ‘Leef met een zorg minder’ staat er voorop en of die ene zorg minder nog niet genoeg reden tot vreugde is wordt er ook nog een dolgelukkig gezinnetje afgebeeld: lachende jonge moeder, lachende jonge vader, drie lachende jonge kinderen. Ze gaan op den duur allemaal dood, maar dankzij de CUVO-uitvaartpolis wordt hun pret niet gedrukt. ‘We worden allemaal het liefst 100 jaar,’ gaat het op pagina 2 verder. Wie dat wil weet niets van het leven van een honderdjarige. Dan nog liever meteen de kist in.

20-05-08. Gaap. Gisteren weer aangehouden door de politie, het wordt saai. De enige variatie zit ’m in het soort agent. Was al eens tot stilstand gesommeerd door een wandelend duo en door een zich per surveillancewagen verplaatsend tweetal, ditmaal was het bereden politie. Een ruiter tuurde omlaag terwijl ik via het neergedraaide raam tegen hem opzag. Wat deed ik in de Grote Marktstraat? Ik kwam uit de garage gereden, legde ik uit. En met inwendig dolle pret toonde ik het geprinte schrijven van de gemeente. Een brief die ik desgevraagd aan de politie moet laten zien, het bewijs dat ik gerechtigd ben mij met mijn automobiel in de Grote Marktstraat te bevinden: omdat de Wagenstraat en de Gedempte Burgwal in zandbakken zijn veranderd is er geen andere mogelijkheid om in/uit de parkeergarage van de Achter Raamstraat te komen.

21-05-08. Voor het naar de ondergang leiden van je huisraad hoef je geen sterke jongens langs te laten komen: met katten kom je ook een heel eind. Wijlen kat Paling had bij leven en welzijn de gewoonte zijn nagels in het behang te zetten. Poes Duimpie is minder destructief aangelegd, zij scherpt haar nagels keurig aan de deurmat, waar dan ook niet veel van over is. Poes Gregor leeft zich graag uit op de vloerbedekking die de binnentrap bedekt: die was tot voor kort onverslijtbaar. In een eerder stadium richtte Gregor zich op de bank, die zij ietwat vilde en vervolgens van de vulling begon te ontdoen – dit alles uiteraard als ik uit de buurt was. Gisterochtend zelf de huisraadafbraak een boost gegeven door een kop Senseo om te stoten en geheel in de bank te laten lopen.

22-05-08. Als kinderen hielden we van variatie, dus volgde op de knikkertijd een toltijd en daarna was het tijd om te gaan touwtjespringen. Dat laatste kon ik niet goed, zodat ik het niet tot bokser schopte. Momenteel is het uitvaarttijd: alweer een attendering op de sterfelijkheid in de brievenbox. ‘Je staat er niet altijd bij stil’ staat erboven – prettig, zo’n aansporing er weer eens bij stil te staan. Een firma biedt voor 3495 euro een compleet verzorgde uitvaart aan. Ik ben nog nooit begraven of gecremeerd en weet dus niet of dat een gunstige prijs is. Dinsdagavond kwam buurvriendin Esther vertellen dat ze voor 5000 euro een vier jaar oude Suzuki Alto gekocht had. Dat is beduidend meer dan zo’n uitvaart kost maar als het goed is heb je van een vier jaar oude Suzuki Alto langer plezier.

23-05-08. De kogel is door de kerk en gaat vervolgens door mijn huis – als met die kogel tenminste een sloperskogel bedoeld wordt. (Mijn huis raakt niet ten prooi aan een sloperskogel, ik bedoel het figuurlijk gesproken – spreken in beeldspraak geeft vaak spraakverwarring.) Er lag een bericht van de verhuurder in de brievenbox: vanaf 30 juni wordt er werk gemaakt van de renovatie: keukenblok eruit, keukentegels eruit, badkamertegels (inclusief vloertegels) eruit, wc-tegels eruit, wc-pot eruit. Twee weken voordat de brekerij van start gaat krijg ik te horen wanneer ik aan de beurt ben, zodat ik maatregelen kan nemen: alles uit de keuken halen (koelkast! gasfornuis!), alles uit de badkamer halen (wasmachine! wasdroger!), alles uit de wc halen (wc-borstel!) Ze gaan gedurende acht werkdagen tekeer, vanaf ’s ochtends zeven uur. Als alles opgeknapt is ben ik zelf waarschijnlijk helemaal afgeknapt.

24-05-08. Omroepen hadden vroeger de onbegrijpelijke gewoonte om uitgezonden programma’s te wissen. Tegenwoordig gaat men zorgvuldiger om met wat er opgenomen is en dat geldt ook voor bewaarde oude opnames. De afgelopen dagen zeer genoten van The Prisoner (1967-1968) die dankzij de digitale oplapping oogt of er gisteren gefilmd is. Een uitzonderlijke serie, bedacht door hoofdrolspeler Patrick McGoohan, die haar tijd zo ver vooruit was dat ze vandaag de concurrentie met bijvoorbeeld Lost zou aankunnen. De dvd-box (hier niet verkrijgbaar, uit Engeland laten overkomen) bevat een boek van 288 pagina’s en bij de vele extra’s een documentaire van anderhalf uur. Zag daarin Peter Wyngarde terug, 74 jaar oud. Had indertijd als Jason King een uitbundig kapsel, een snor van jewelste en bakkenbaarden die zijn hoofd twee keer zo breed maakten. Nu: een grijs ringbaardje en verder volledig kaal.

25-05-08. Het is al kwalijk genoeg dat er in het Journaal buitensporig veel aandacht is voor sport, nu beginnen ook nog de randverschijnselen aan bod te komen. Philip Freriks is zeer bedreven in het zich verspreken, hij weet bovendien grollen in zijn teksten te verwerken. Zo ging het gisteravond over de Oranjekoorts die nog niet veel voorstelt en die hij dan ook ‘een lichte verhoging’ noemde. Ondanks dat er nog geen sprake was van een epidemie slaagde men erin een Oranje gekleurde straat in beeld te krijgen alsook enkele malloten die hun woningen die kleur hadden gegeven. Balkenende hoeft zich er geen zorgen over te maken dat de mensen negatief tegen de dingen aankijken: laat alle mesjokkenen hun huis en zichzelf oranje schilderen, geef ze een toeter om op te blazen en ze kunnen hun geluk niet op.

26-05-08. Over burengerucht gesproken. Sinds vorige week bekend werd dat de renovatie van het huizenblok aanstaande is, is er een geruchtenstroom op gang gekomen. Ik sprak een buurvrouw en die hoorde van een andere buurvrouw, die iemand kent die bij de verhuurder werkt, dat het pimpen van de huizen bedoeld is om ze in waarde te laten stijgen, zodat ze over tien jaar meer opbrengen als ze verkocht worden aan de gemeente, die ze vervolgens zal slopen. Dat is een grote opluchting: als dat waar is kan ik mijn huis helemaal uitwonen, het is niet meer nodig het in de oorspronkelijke staat op te leveren als ik verhuis. Voor de rest niets dan mogelijk leed: stel je voor dat het water gedurende meerdere dagen wordt afgesloten, dat je dagenlang niet onder de douche of naar de wc kunt.

27-05-08. Het valt niet mee om van je geld af te komen. Oké, de 963 euro’s die de fiscus van me wil hebben waren snel op een overschrijvingskaart ingevuld. Maar waar laat ik de munten? Groot en klein vielen bij de euro snel af: haast nergens worden biljetten van 100 of 250 euro geaccepteerd, bijna geen winkel heeft munten van 1 en 2 cent in de kassa. Ik heb nog twee rollen met elk 50 maal 2 cent. Die van 1 cent raakte ik kwijt bij toiletbezoek in Vroom en Dreesmann, waar de juffrouw van de retirade uit haar vel sprong toen ik 25 muntjes op haar schoteltje deponeerde. De rollen van 2 cent wilde ik inzetten bij het verzenden van een manuscript, maar de man van het postagentschap zei afwerend dat hij niet van het postkantoor was.

28-05-08. Mijn opa was geen liefhebber van televisie: wat had je daar nou aan, bewegende poppetjes? Toen de kleuren-tv in opkomst was en reclamemakers de aandacht vestigden op de verhoging van het kijkgenot die deze apparaten bij het volgen van voetbalwedstrijden bewerkstelligden, vond mijn vader dat het veel te druk was, voetbal in kleur. Maar het zwart-wittoestel begaf het en er kwam een kleuren-tv en de voetbalwedstrijden leidden in huiselijke kring niet tot overbelasting van het gezichtsvermogen. Nog altijd wordt er een verband gelegd tussen voortgeschreden techniek en het plezier dat er te beleven zou zijn aan het zien van voetbal. Teletekst meldde dat mensen een maandinkomen in een plasma-tv steken, om zo optimaal mogelijk van de wedstrijden te kunnen genieten. (Dat gaat gepaard met de aanschaf van een bierpomp, die al de kijkvoordelen weer teniet zal doen.)

29-05-08. Een scooter zou misschien uitkomst brengen: het wordt met de dag ingewikkelder en ondoenlijker om in Den Haag van A naar B te komen, laat staan van C naar D. Tot maandag ben ik gerechtigd met mijn auto over de Grote Marktstraat te scheuren, een gebied dat normaliter is gereserveerd voor hulpdiensten, voetgangers, fietsers en ik geloof ook scooters, maar dat tijdelijk tevens toegankelijk is voor particuliere motorvoertuigen met meer dan twee wielen (mijn Peugeot heeft er vier). De zijstratige zandmassa’s zijn nog lang niet met asfalt bedekt, benieuwd hoe de situatie maandag is. Intussen is de Oude Haagweg deels afgesloten wegens het aanleggen van kuilen. Moest gisterochtend omrijden via de Laan van Meerdervoort en dacht te kunnen sluipen over de Mient, maar kwam daar voor een wegversperring te staan. (De Oude Haagweg blijft zes weken onbegaanbaar.)

30-05-08. Tegenwoordig gooi ik reclame van dealers ongelezen weg. Dat is wel eens anders geweest. Ik was een jaar of twaalf en vulde bonnen in die ik naar een antwoordnummer stuurde, waarna er een dikke envelop arriveerde vol bijvoorbeeld folders van duurdere types Mercedes Benz. Mijn vader werd een keer gebeld door een dealer, die informeerde of hij zin had in een proefrit met zo’n dure Mercedes. Mijn vader had al een oude Wartburg (1964). Dat was er een met stuurschakeling die reed op mengsmering (olie bij de benzine) omdat de motor tweetakt was. Als je harder dan tachtig reed kon je vanwege de herrie geen gesprek voeren. Het was met die auto mogelijk terug te schakelen zonder te ontkoppelen: toen we hem naar de sloop reden probeerde m’n vader of opschakelen ook zonder ontkoppelen ging. Het ging.

31-05-08. Meer dan tien uur bezig geweest met het turen op de tekst van de Gids Boek en Jeugd 4-12, die over een paar maanden zal verschijnen. Had al snel in de gaten dat het een aardige klus zou worden: deed een uur over de eerste zeventien pagina’s. Het was monnikenwerk en dat is iets waar ik op den duur lol in krijg. Ooit kreeg ik een Engelstalige tekst te corrigeren die gescand was. De gescande tekst had ik niet op papier ontvangen maar stond op het scherm. Het scannen stelde in die tijd kwalitatief niet veel voor. De letter l kon erdoor in het cijfer 1 veranderen, een m was soms een n, en stond daar nou een e of was het een c? Een normaal mens zou wanhopig worden, ik genoot van het speuren naar fouten.

01-06-08. Zag de afgelopen dagen een aantal afleveringen van The Saint, uit 1962. Daarin paffen Roger Moore en zijn mede- en tegenspelers er flink op los. Om niet te detoneren stak ik af en toe een sigaar op. Ik onderbrak het kijken en het roken om kennis te nemen van het RTL Nieuws. Daarin een item waaruit bleek hoeveel er in 46 jaar veranderd is: op 1 juli gaat het rookverbod in de horeca in en velen die een drankschenkerij drijven zijn daar niet op voorbereid. Als mensen niet kunnen roken, drinken ze meer. Let op, dat zal op termijn leiden tot een drankverbod in de horeca. Wat het rookverbod aangaat werd er alvast gewaarschuwd voor de overlast van rokers die dan maar buiten de kroeg zullen gaan roken. Zouden ze daarbij meer rook uitstoten dan passerende auto’s?

02-06-08. Ik liet een keer in de sigarenwinkel het net gekochte doosje Hajenius Panatella uit mijn handen vallen. Ik wist dat de vijf sigaren verloren waren en ook dat de verkoper daar achter mijn rug pret om moest hebben. Een sigaar moet ongeschonden zijn, een gaatje erin en hij is onrookbaar. Haalde een tijdje terug bij een benzinestation een doosje Oud Kampen Amadeus. Thuis ontdekte ik dat drie van de vijf lek waren. Ben niet iemand die dan terugkeert en met zijn vuist of iets anders op de balie slaat (zeker niet met iets anders). Kocht er zaterdagavond Amadeus en Delicatesse, die bij inspectie ongeschonden waren. De kassabon gaf slechts de 4,80 van de Amadeus aan – maar na aanvankelijk inwendig juichen (ha, de miskoop van de vorige keer goedgemaakt!) zag ik eronder het gepinde bedrag van 12,80 staan.

03-06-08. In een aflevering van The Saint uit 1962 loopt Roger Moore in een zwembroek die tot boven de navel reikt – het modebeeld wat badkleding aangaat is sindsdien zeer veranderd. Het lijkt me niet waarschijnlijk dat de navelbedekkende zwembroek binnenkort een rentree zal maken, andere soorten kleding kennen een kringloop. Zo mailde dierbare vriendin Tieka dat ze een mooie nieuwe broek met wijde pijpen had gekocht. In mijn jonge jaren waren zulke flairs ook aan de orde van de dag. Ik bezat onder meer een wit exemplaar dat tot aan de knie zeer strak zat en daaronder uitwaaierde tot 27,5 cm, waardoor mijn schoenen aan het zicht onttrokken werden. Ik droeg als zestienjarige ook glimmende shirts, zodat mijn zevenjarige zusje een popster in me zag. Ben benieuwd of na de wijde pijpen ook de glimmende shirts zullen terugkomen.

04-06-08. Vorig jaar vergaarde ik zoveel mogelijk exemplaren van het erbarmelijk belabberde geschenkboekje omdat daarin een kortingsbon van de NS zat. Deze Maand van het Spannende Boek is het anders geregeld: je krijgt zo’n kortingsbon in de bibliotheek, bij lening van een spannend boek. Dat ging maandag zomaar niet. Op de romanafdeling van de Bibliotheek Den Haag met een spannend boek naar de balie. Dame aldaar wist van niets. Bij de benedense uitbalie waren ze beter geïnformeerd: de eerste kortingsbon. Op naar vestiging Loosduinen en de informatiebalie voor een kortingsbon. ‘Leent u een boek?’ ‘Een spannend boek!’ ‘O, dat maakt niet uit.’ Tweede kortingsbon! Gisteren weer naar de Centrale. Dame aan de uitleenbalie gaf me twee kortingsbonnen! ‘U bent te aardig.’ ‘In je eentje op reis is niet leuk.’ ‘O, u wilt mee!’ En toen weer naar Loosduinen.

05-06-08. Soms heb je zin in amusement en dan lees je een brief van de Postbank. Gisteren kwam er weer een van drs. V.P. van den Boogert MBA, een oude bekende voor regelmatige lezers van deze rubriek. Hij is nog altijd doctorandus, zeker geen tijd om aan zijn dissertatie te werken. Moet de hele dag brieven schrijven! Hij herinnerde eraan dat mijn overschrijvingskaarten bijna op zijn. ‘In het verleden ontving u dan automatisch een nieuw boekje.’ Dat zal dan wel niet meer zo zijn. V.P. wil weten of ik een nieuw boekje wil ontvangen: dat kost namelijk 5 euro. Behalve voor wie zoals ik een Betaal- of Royaalpakket heeft. Dan is het gratis. Als ik een nieuw boekje met overschrijvingskaarten wil ontvangen, dan hoef ik niets te doen. Dat ontvang ik dus automatisch. Net als in het verleden.

06-06-08. Voetbal is niet alleen oorlog, het is ook handel. We moeten naar de supermarkt om bij de kassa oranjekleurige hebbedingetjes te ontvangen. Bij Blokker en andere winkelketens kunnen we terecht voor oranjekleurige lakens en oranje toeters om op te blazen. Het macaberste tot nu toe kreeg ik gisteren in de bus: een wedstrijdschema van alle deelnemende landen. Erboven staat: ‘Volg het EK met NIVO’ – en NIVO is van de uitvaartverzekering, zoals achterop uitgelegd wordt. Ik zie voor me hoe dat zal gaan. Man krijgt na gemiste penalty hartstilstand. Vrouw: ‘Gauw, gauw, de kalender! Daar staat het nummer van NIVO op!’ Commotie in huis. Vrouw belt NIVO. Medeweker NIVO: ‘Mevrouw, kijkt u eens op onze kalender. Wat dacht u van vrijdag de crematie?’ Vrouw: ‘Nee, cremeren op vrijdag komt niet goed uit, dan is er ’s avonds Nederland-Frankrijk.’

07-06-08. Balkenende bij Bush – hij deed me denken aan de boerenknecht die aan de burgemeester het eerste kievitsei mag aanbieden. Boerenknecht praat onverstaanbaar in voornamelijk medeklinkers, burgemeester hoort hem minzaam glimlachend aan. Balkenende praat al niet prettig Nederlands, zijn Engels is helemaal rampzalig. Bush kent Balkenende nauwelijks. Bij een vorige gelegenheid verwelkomde hij de hoge gast uit Nederland met: ‘Hello, friend,’ ditmaal zei hij na diens dankwoorden: ‘Thank you, sir.’ Om een goed beeld van de verhoudingen te krijgen moet je eens op een wereldbol de afmetingen van Nederland en de Verenigde Staten vergelijken. De premier had de president geadviseerd de gevangenis op Cuba te sluiten. Het was een ‘openhartig’ gesprek geweest. (Een ‘frank discussion’, zou Bush het genoemd hebben.) Teletekst maakte geen melding van de sluiting van de gevangenis. Misschien is Bush het openhartige gesprek alweer vergeten.

08-06-08. Over Oranjegevoel gesproken – hoe zouden de Oranjeklanten zich voelen? 30 april was als elk jaar een mogelijkheid om hossend de verbondenheid met het Koningshuis te kanaliseren, vijf weken later twee slagen in het gezicht. Eerst HP/De Tijd met een aardig verhaal over Juliana, die op geheel eigen wijze uiting gaf aan haar excentriciteit door geen spier te vertrekken als haar hondje in bijzijn van ministers op het tapijt kakte. Daags nadien de onthulling in NOVA over haar mindere helft, die een erfenis van minder dan een ton wist op te krikken tot een miljoen. Daar zou ik graag van meepraten: familie van vaderskant behoort tot de erfgenamen van rederes Neeltje Pater, over wier erfenis al honderden jaren gebakkeleid wordt. Het schijnt om enige miljarden te gaan, vele families maken aanspraak. Ik zal de regering maar eens inschakelen.

09-06-08. Een paar dagen geleden landde er een bericht van Vera in mijn mailbox, dat aldus begon: ‘Rot toch op man! Jij weet echt geen ene zak van mij!’ Wat ze me voor de voeten wierp was zeker waar: ik wist inderdaad geen ene zak van haar. Ik had zelfs nog nooit van haar gehoord. Verder lezende zag ik dat ze zich niet tot mij richtte maar tot een ander die geen ene zak van haar wist: het betrof een maandenlange correspondentie tussen hen, beginnend met een bericht waarin ze hem verzocht haar mail te checken en om dat makkelijker te maken haar wachtwoord noemde. Ik mailde terug dat ze dat wachtwoord moest wijzigen, stel je voor dat ook anderen het ontvangen hadden. Dat was inderdaad het geval: de via Hyves verstuurde mail was naar 600 mailboxen gegaan.

10-06-08. De telefoon gaat vooral als ik boven ben (de telefoon staat beneden). Een paar dagen geleden nam ik op en hoorde een man zeggen: ‘Met … van Nuon.’ Colportage! Ik verbrak zonder enig woord de verbinding. De volgende dag, ik was boven aan het werk, ’s ochtends de telefoon. Een dame: ‘Met … van Nuon’ – opnieuw onmiddellijk opgehangen. Ze probeerde het seconden later nog een keer, met hetzelfde resultaat. Ik was ’s middags op pad en zag bij terugkeer aan de nummerherkenner dat er iemand gebeld had, een onbekend nummer, ‘out of area’. Hm, waarschijnlijk weer Nuon. ’s Avonds moest ik de binnentrap opnieuw afdalen. ‘Hallo?’ ‘Met …. van Nuon.’ Vroeger kon je de hoorn op de haak gooien, bij moderne telefoons alleen een knopje indrukken. Dat bevredigt niet, dus ik riep: ‘Sodeflikker op met dat Nuon!’

11-06-08. Beter kan je het als schrijver niet hebben: een aanbeveling van een collega op je boek. Zo zegt Michael Palin over A Liar’s Autobiography van mede-Python Graham Chapman: ‘It wil be so staggeringly popular that Graham may very likely be made Pope.’ Soms maakt de hoffelijkheid een roekeloze indruk: op de pocket Pig Island van Mo Hayder staat een enthousiasmerende quote van Karin Slaughter: ‘The most terrifying thriller you’ll read all year’ – niet zo snugger opgemerkt van iemand die zelf elk jaar een thriller op de markt brengt. Bij de bieb leende ik de dvd Dark Water, door de Volkskrant een ‘nagelbijter’ genoemd. Ik wachtte tot het donker was om de engheid te maximaliseren maar ik zat tijdens het kijken geen moment in angst. Vrouw loopt continu over verlaten galerijen maar ze komt er geen chainsawzwaaier tegen.

12-06-08. Er kwamen bij de Consumentenbond in een dag tijd 2500 klachten binnen over Ziggo. Nog veel meer mensen moeten klachten hebben want niet iedereen zal weten dat de Consumentenbond een oproep heeft gedaan om klachten in te dienen. Het leuke van zoiets is dat er enorme bedragen worden uitgetrokken om dat bedrijf op een positieve manier onder de aandacht te brengen en dat al die moeite met een enkel persbericht van de Consumentenbond teniet is gedaan. Ik heb hun juichende reclame hier nog liggen – Casema wordt Ziggo! staat erboven. Dat is niet zomaar een aankondiging, dat is vanwege het uitroepteken een juichkreet die misplaatst gebleken is. Net zo misplaatst als: ‘Doen zich toch problemen voor, dan vertrouwen we op uw begrip. Wij doen er in dat geval alles aan om het zo snel mogelijk op te lossen.’

13-06-08. Koken is een lastig karwei waar veel mensen op den duur aan bezwijken. Omdat de medische wetenschap voortschrijdt en meer en meer voorheen dodelijke kwalen weet te genezen, zou het me niet verbazen als op den duur ‘geen zin in koken’ doodsoorzaak nummer een wordt. Soms valt er aan koken niet te ontkomen en dan doe ik aldus: een builtje zilvervliesrijst plus een blikje goulash of gehaktballetjes in satésaus plus een hoeveelheid ijsbergsla extra. Het bereiden duurt tien minuten maar dan heb je ook wat. Gistermiddag vulde ik een pan met water en haalde de ijsbergsla uit de koelkast – en ontdekte dat ik geen goulash of gehaktballetjes in satésaus had. Het werd daarom de magnetron: een maaltijd Hollandse hachee met rode kool en aardappelpuree. En daaroverheen de ijsbergsla. Vanavond een maaltijd bladspinazie uit de magnetron. Met ijsbergsla.

14-06-08. Het zijn 493 pagina’s maar het zijn grote letters en het verhaal heeft vaart, dus ik had Pig Island van Mo Hayder snel uit: ’s morgens begonnen, aan het begin van de avond klaar. Het werd tijd ook, de Maand van het Spannende Boek is al een halve maand aan de gang en ik was tot nu toe vooral bezig met het lenen van spannende boeken bij de bieb om zoveel mogelijk NS-kortingskaarten te vergaren – geleende boeken bracht ik de volgende dag ongelezen terug. Is het inderdaad ‘the most terrifying thriller you’ll read all year,’ zoals Karin Slaughter aanprijst? Dat kan ik pas zeggen als ik Dark Horse en The Alibi Man (Tami Hoag) gelezen heb, The Poe Shadow en The Dante Club (Matthew Pearl) en De Chinees (Henning Mankell). De maand duurt nog maar twee weken!

15-06-08. Gewoon een zondagskind was kennelijk niet ongewoon genoeg: ik werd bovendien op Vaderdag geboren. Ook mijn vijftigste valt op vaderdag. Ik herinner me dat mijn elfde verjaardag op die dag viel en dat ik dacht dat het een elfjarige cyclus was maar dat was niet zo. Hoe zou het voor mijn vader geweest zijn om op Vaderdag vader te worden? Ik kan het hem niet meer vragen, mijn vijfentwintigste verjaardag was de laatste die hij levend meemaakte, vijf maanden later stokte zijn hart en hield hij op met leven, zesenvijftig jaar oud. Ouderdom komt met gebreken maar ik werd vanmorgen fitter wakker dan op mijn veertigste verjaardag het geval was. De dag voor die dag had ik in Leiden een marathon gelopen. Zo meteen ga ik hardlopen – maar geen marathon, dat soort uitsloverij is voor de jeugd.

16-06-08. Het komt bijna zo zelden voor als het voorbijkomen van de komeet van Halley. Ik was op Vaderdag geboren en vierde ook mijn elfde verjaardag op die dag. Dacht toen dat het een elfjaarlijkse cyclus was maar dat was als gemeld niet zo. Ontving gisteren van Esther een schoenendoos ten geschenke die geen schoenen bevatte maar behalve een luxueus brok chocola acht blikjes bier van acht verschillende merken, bedoeld om door het vergelijken van de bieren mijn smaak te verfijnen. Dat was lief maar ook een onmogelijke opgaaf: als je vijftig geworden bent stellen reuk- en smaakvermogen niets meer voor. (Hoge tonen dito: luidsprekers die de 20.000 hertz halen zijn aan mij niet meer besteed.) Ik kan rode wijn nog wel van witte onderscheiden (niet alleen door de kleur), tussen soorten rode wijn proef ik nauwelijks verschil.

17-06-08. Als je te horen krijgt dat je twee jaar langer te leven hebt is dat goed nieuws, als je hoort dat je twee jaar langer moet werken is dat even slikken. Ik heb collega’s uitgezwaaid die op hun zevenenvijftigste vervroegd uittraden en dus toen al op hun luie reet konden gaan zitten, als ik voordien niet bezwijk zal ik tot mijn zevenenzestigste in het harnas moeten blijven. Er is iets voor te zeggen. Vroeger waren mensen op hun vijfenzestigste stokoud, morgen wordt Paul McCartney zesenzestig, ik zag hem onlangs nog uiterst vitaal op het podium staan. Maar niet in alle beroepen blijf je kwiek: mensen van boven de vijfenzestig moet je geen straten laten maken. Op kantoor kun je als vijfenzestigplusser waarschijnlijk wel blijven rondsloffen – maar of er veel werk uit je handen komt valt te betwijfelen.

18-06-08. Al aan de hand van een vingerafdruk bij Albert Heijn betaald? Ik heb te veel historisch besef om aan zoiets te beginnen. In de film Diamonds are Forever (1971) bezoekt James Bond een Amsterdams grachtenpand en doet zich bij de daar wonende Tiffany Case als diamantsmokkelaar voor. Zij vertrouwt hem niet onmiddellijk en controleert de vingerafdruk die Bond op een glas heeft achtergelaten. Dat ziet er zorgwekkend uit voor Bond, ware het niet dat Q Bond heeft voorzien van een afneembare valse vingerafdruk, zodat hij Tiffany’s vertrouwen wint en later in de film bij haar in bed belandt (Bond, niet Q). Het is dus niet alleen mogelijk om met een gefingeerde vingerafdruk bij Albert Heijn levensmiddelen af te rekenen, je moet er ook op bedacht zijn dat onverlaten zich meester maken van de vingerafdrukken die je achterlaat.

19-06-08. Tegen de natuur leg je het af, dus als er tussen de tegels op mijn voorbalkon spontaan dingen ontspruiten bemoei ik me er maar niet mee. Er ontstonden bloemen en ook iets takkigs waar groene bladeren uit kwamen en dat oprees tot boven de balkonrand. Mijn zus was van mening dat het een esdoorn in wording was en sprak een waarschuwing uit. De wortels hadden de tegels al opzij geschoven en zouden het beton kunnen doen rotten – zelf zag ik het balkon al van mijn huis lazeren. En dus de verwoester met wortel en tak losgetrokken. Ik wachtte tot het donker was, zeulde de boom door woonkamer en gang, opende de voordeur en zeilde ’m de donkere diepte in richting het groen op de begane grond. Als de esdoorn er wortel schiet gaan de benedenburen wat beleven!

20-06-08. Het leed is een paar weken uitgesteld en dus nog lang niet geleden. De vernietigende renovatie die ik ga meemaken (keuken, badkamer en toilet worden ontmanteld) gaat eerst in een ander woonblok gebeuren. Ik vernam dat van een voorlichtingsdame die wekelijks in een modelwoning spreekuur houdt. Ze kondigde meteen ook aan dat er in september schilderwerk gaat plaatsvinden: een uitstekende manier om van mijn resterende vakantiedagen verlost te worden. Volgend jaar gaat dan nog alles in de steigers en wordt de gevel gezandstraald. Een rumoerige bedoening, zodat ze er ongetwijfeld om zeven uur ’s morgens mee beginnen. Een paniekerige buurvrouw kwam ook op het spreekuur en verliet dat volkomen overstuur. In de modelwoning was nog geen modelkeuken te bezichtigen! Nu wist ze nog steeds niet hoe de kleuren die ze besteld had in het echt oogden! Prozac!

21-06-08. Had De Chinees van Henning Mankell uit en ging donderdag verder met Dark Horse van Tami Hoag. Meende dat ik door het boek (557 pagina’s) heen zou racen maar er waren onderbrekingen en om middernacht had ik nog een lange leesweg te gaan. Ik was fit, het verhaal was spannend, ik hoefde er niet vroeg uit: ik las door. Zo tegen halfdrie de trap af voor een kop koffie en tevreden uit het raam gezien dat heel Loosduinen sliep. Om halfvier had ik de thriller uit en kon ik me bij de rest van Loosduinen aansluiten. Maar dan. Uur later wakker geworden uit droom, uur later nog een keer en ook nog door de zich roerende natuur (zingende vogels) gewekt. Stond gisteren te laat op, zodat het met The Alibi Man van Tami Hoag weer nachtwerk werd.

22-06-08. En het bleef nog lang rustig op straat (afgezien van het halve minuutje vuurwerk dat uit frustratie afgestoken werd). Had me ingesteld op een avond van lezen met hindernissen: de concentratie om de zoveel tijd kwijtraken door het rumoer dat zou volgen op een Nederlandse treffer. Dat rumoer klonk maar een keer. Er was in de buurt geen openbare uitzending van de wedstrijd, een raadsel hoe ze het klaarspeelden seconden na een doelpunt met toeters op straat te staan. Misschien was het een kwestie van het raam openschuiven en naar buiten blazen. Hoe moet het verder met al die in oranje gehulde figuren die zich voorgenomen hadden tot na de finale op een toeter te blazen en op en neer te springen? Het is een eind rijden, terug naar Nederland. Zeker als je de pest in hebt.

23-06-08. Het is als de bejaarde schaatser Ard Schenk die na veertig jaar besluit nog een keer mee te doen met de Olympische Spelen. De kritiek op Ik Jan Cremer : Derde Boek was niet mals en het zal niet meevallen daar nog een bestseller van te maken, laat staan een onverbiddelijke. Er was ook waardering, bijvoorbeeld voor de inderdaad fraaie eerste zin: ‘Ik schreef een boek, en zou met dat boek wereldberoemd worden.’ Herlas gisteren het stuk over Cremer dat Willem Frederik Hermans opnam in Klaas kwam niet. Hij bespreekt Cremers Logboek en heeft waardering voor de schrijfstijl van Jan: ‘Cremer is een heel opmerkelijk stilist, hij vergist zich nooit in zijn beeldspraak.’ Hermans citeert het essay De Jan Cremer Mythe (1972), waarvan de eerste zin luidt: ‘Ik schreef een boek, en werd met dat boek wereldberoemd.’

24-06-08. Seks is een heel gedoe maar een makkie vergeleken bij schrijven erover. Als je de puberteit ontwassen bent lees je een beschrijving van gekrik niet meer met rode oren en soms schiet je erbij de lach, wat de bedoeling van de auteur niet geweest kan zijn. In zijn derde Ik schrijft Jan Cremer: ‘Kreunend en gillend zocht ze haar hoogtepunt.’ De dame was kennelijk buiten zinnen geraakt omdat ze dat hoogtepunt nergens kon vinden. En even verderop: ‘Ze vlijde zich achterover op mijn rode bank en tastte voorzichtig met de namaakpik haar robuuste schaamlippen af op zoek naar de opening. Toen ze het gat eenmaal gevonden had was er geen houden meer aan.’ In de eerste zin is dat ‘voorzichtig’ potsierlijk, in de tweede prikkelt het ‘eenmaal gevonden’ de lachspieren: alsof er een enorme zoektocht ondernomen werd.

25-06-08. Achilles had zijn hiel, ik heb mijn grote teen (de linker) en de nagel die erop groeit. Mijn eerste halve marathon liep ik op kort tevoren aanschafte Nikes die in de winkel als gegoten zaten. Maar tijdens het rennen van een grote afstand zet de voet uit: bij het bereiken van de finish voelden mijn voeten niet meer zo prettig aan. De nagel van de grote teen (de linker) werd blauw en toen bruin en viel er toen af. Er zat gelukkig een reservenagel onder. Zaterdag ontsealde ik een zespak bier en legde de blikjes in de koelkast. Bij vijf daarvan lukte dat, het zesde liet ik uit mijn hand vallen, het viel op de al zo geplaagde ongesokte teen (de linker). Een blikje Dommelsch. Drommelsch! Ik was te verbouwereerd om te vloeken of au te roepen.

26-06-08. In Dr. No treft James Bond in bed een ongunstige spin aan. Het zweet gutst terwijl hij uit bed weet te komen en het dier onschadelijk maakt. Zoiets had ik gisternacht ook. Je ligt te lezen, het is donker, het raam staat open en al wat vliegt wordt aangetrokken door het licht van de bedrandspot. Zo ook die mot (als het dat was). Heb lang geleden in de badkamer een hagedis aangetroffen, ontsnapt bij een benedenbuur, dus je zou denken: ach, een mot. Maar ik schoot panisch overeind en voelde de hartslag pas afnemen toen ik hem doodgemept had. In Dr. No hakt Bond met een schoen in op de al dode spin, ik deed hetzelfde met een krant ten opzichte van de uiteengevallen mot. Bond ging aansluitend in de badkamer braken, ik gewoon verder met lezen.

27-06-08. Het zal je werk maar zijn, lukraak mensen opbellen op een tijdstip dat het ze niet schikt over een onderwerp dat ze niet interesseert. Je kunt ze herkennen aan de nummerherkenner, die het nummer van de beller niet herkent. Ik neem op met ‘Hallo?’, de beller noemt zijn/haar naam plus het bedrijf en dan druk ik op de knop die de verbinding verbreekt. Woensdagavond trof ik een hardleerse jongedame. Ik zei ‘Hallo?’, zij noemde haar naam en firma en ik verbrak de verbinding. Twee seconden later was ze er weer. ‘Waarom hing je op?’ Ze had het nog niet gezegd of ik had alweer opgehangen. Seconden nadien probeerde ze het opnieuw: ‘Waarom hing je op?’ Ik zei niet waarom maar deed het opnieuw. Toen gaf ze het op. (Vraag me af of het wel een colportrice was.)

28-06-08. Er wordt veel energie verspild aan zinloos geklets. Het ergst van Nelson Mandela’s verjaardagsfeest waren de sprekers die elkaar in hun loftuitingen probeerden te overtreffen. (Hij was onder meer de grootste man die ooit op aarde heeft rondgelopen.) En dan de Nederlandse commentatoren, die onnutte informatie verstrekten en als het zo uitkwam gewoon door het begin van een act heen lulden. Schakelde na afloop van de spetterende set van Queen (en Paul Rodgers) over naar de BBC voor drie uur Glastonbury – en daar had je alweer twee van die commentaar leverende types die niks zinnigs te melden hadden! En dan ook nog van The Fratellis niet meer dan het feestnummer Chelsey Dagger in beeld brengen! Momenteel zijn de Kings of Leon al twintig minuten aan de gang, dus als het zo doorgaat wordt het een geweldige kijknacht.

29-06-08. Vroeger hoorde je er niet over als een bekend persoon zichzelf aan het ondermijnen was met drank en middelen. Als het onverhoopt uitlekte was het gebruikelijk om zulk gedrag als tragisch en treurig te beschouwen. Er kwam een periode dat overmatig gebruikers het de pers zelf maar lieten weten als ze voor een ontgifting een kliniek bezochten. Tegenwoordig is dat geen nieuws meer en wordt er uitgezien naar het moment waarop het bekende persoon ten onder gaat. De afgelopen dagen kreeg Amy Winehouse dat te verduren: voordat ze achtereenvolgens op het feestje van Nelson Mandela en op Glastonbury het toneel betrad hoorde je de commentatoren kwijlend speculeren: zou ze komen opdagen? Op tijd? Of toch een overdosis? Amy kwam en zong. Haar mededelingen tussen de nummers door waren niet altijd coherent – maar ze was er en zong.

30-06-08. Er komen in oktober pas werkers om onder meer de keuken te lijf te gaan, maar ik ben alvast begonnen. De luxaflex hing daar al veertien jaar, ik dacht: weg ermee. Kon de schroeven waarmee destijds bevestigd was niet onmiddellijk vinden, maar dat was bij met geweld lostrekken niet van belang. Het houtwerk rond de ramen geschuurd, geplamuurd en gegrond – dat kan ik dan nog wel. Ik had een jaar of vijf geleden een nieuwe voordeur gekregen (niet voor mijn verjaardag) en daarvan moest de binnenzijde nog geschilderd worden – kon in een moeite door. Weet je wat: de keukendeur aan de voor- en achterkant ook maar doen. En de deur van de meterkast. En die van de gangkast. Gistermiddag zat er overal olijfgroene zijdeglans op. Vandaag ga ik vermoedelijk dingen met de gangmuur en het plafond doen.

01-07-08. Op de kleuterschool beleefde ik veel plezier aan postkantoortje spelen, dus toen ik hoorde dat de postkantoren gesloten gaan worden, vond ik dat erg zielig voor al die mensen die hun brood verdienen met postkantoortje spelen. En dan de dienstverlening waaraan een einde kwam! Maar dat viel mee: ik kan post aanbieden bij een Brunafiliaal en daar sta ik minder lang in de rij dan soms in een postkantoor. Gisteren kocht ik bij zo’n postkantoor een kaartje voor het North Sea Jazz Festival, ook bood ik een envelop ter verzending aan. De balieman zei dat er twee postzegels van 44 op moesten: ik kon een postzegelsetje kopen. Ik zei dat er bij het postagentschap voor me gefrankeerd werd. ‘Wij zijn geen postagentschap.’ Dienstverlening? Op zaterdag kan ik op het postkantoor tot halftwee terecht, bij Bruna tot halfzes.

02-07-08. Gaat er wel eens wat mis als je aan het schilderen bent? Ja, hoor. Maandagavond was ik met het gangplafond bezig en liet de kwast vallen, die vol op mijn linkerwang terechtkwam. Gisteravond waren de ongedekte gangplekken aan de beurt, zoals het gebied om de lamp, die ietsje van het plafond hangt. Kon er met een dunne kwast net onder, maar niet helemaal. Besloot de lamp los te schroeven. Dat moest mogelijk zijn, want er zat een schroefje in. Na twee wentelingen viel de schroef eruit en bungelde de lamp aan draden. Vijf minuten zoeken naar gevallen schroef, kwartier peinzen over het opnieuw bevestigen. (Eigenlijk had de stroom uit gemoeten, maar er stond een cd op.) Kreeg de schroef er na veel vloeken en puffen in – het was bijna dertig graden maar de gevoelstemperatuur lag stukken hoger.

03-07-08. Bij boekhandel Selexyz Verwijs rekende ik twee boeken af (nieuwe Karin Slaughter, nieuwe Mo Hayder). Op die van Slaughter zat een sticker: 5 euro korting. De knaap aan de kassa, vermoedelijk een vakantiekracht, had die sticker niet in de gaten en sloeg de volle mep aan, zodat ik hem op de sticker attendeerde. Hm, 5 euro in mindering brengen: daar had de knaap veel tijd en zelfs een collega voor nodig. (Het verwerken van de boekenbon ging snel.) Met mijn aankopen wilde ik de winkel verlaten maar er ging een alarm af: de beveiliging zat er nog op. Terug naar de knaap. ‘Er gaat niet veel goed, vandaag,’ zei ik en moest dat twee keer herhalen voordat hij het verstond. En toen begon hij luide weerwoord te geven, zelfs toen ik weer bij de uitgang beland was!

04-07-08. In je eigen huis vind je blindelings de weg maar door het geklus van de laatste dagen word ik soms op het verkeerde been gezet. Zo staat er boven aan de binnentrap tijdelijk een rek met acht paar schoenen: daar moet ik overheen stappen. Toen ik met het trapleer afdaalde raakte ik in levensgevaarlijke aanraking met de strijkplank die beneden geparkeerd stond. Voorts de gebruikelijke blamages, zoals met een blote voet op het deksel van een pot verf gaan staan (de kant met verf eraan). Het oogt overigens apart: het bubbelgumrood aan gangmuren en -plafond, het appelgroen aan keukenmuren en -plafond. En niet te geloven maar waar: mijn gezonde verstand blijft vooralsnog de overhand houden: toen ik gisteravond met een blikje verf en een blikje bier de trap opging nam ik een slok uit het blikje bier.

05-07-08. Het klussen viel gisteren tussen wal en schip omdat mijn energie een andere richting had gekozen. Had in de BBC-uitzendingen over Glastonbury een paar bands gezien waarvan de muziek me zeer beviel en dus naar Delft gefietst, waar een paar cd-zaken zitten die het belabberde aanbod van ketens als Free Record Shop en Van Leest verre overtreffen. The Raconteurs, The Zutons, The Fratellis ingeslagen en weer naar Den Haag gefietst. Had in een stevig tempo gereden, zodat ik maar een rustmoment inlaste. Het werd kortom pas avond voordat ik een blik verf opentrok (had eerder met veel meer animo een blikje bier opengetrokken) en er wat in rondroerde. Nadat ik de deur van de koelkast een tweede laag paars (grape) had gegeven was de puf op: de zon op het raam maakte van de keuken een broeikas.

06-07-08. Wat begon als het schilderen van de keuken en de binnenkant van de voordeur dreigt te ontaarden in een totale verkleuring van het huisinwendige. Op keuken en voordeur volgden gangdeuren, -muren en plafond, daarna werd er verf aangebracht op de deuren boven, en gisteren kwamen daar in twee etappes de deuren van de kasten in de slaapkamer bij. Had eerder al besloten dat de wc lichtblauw (blue loo) wordt en dat gebeurt straks. Maar als ik eenmaal denkend ben blijven ook de gekste ideeën niet uit. Het jongste op dat gebied behelst het blauw schilderen van het gehele slaapvertrek, wat een gigantisch verschuiven van meubilair ten gevolge zal hebben. Daar komt nog bij dat ik vanavond weer naar school moet: in mijn voormalige schoolgebouw is nu een restaurant gevestigd waar mijn zus haar verjaardag en afstuderen viert.

07-07-08. Deze plek zou gevuld kunnen worden met een verslag van de verjaarsbijeenkomst bij mijn gisteren jarige zus, die ontaardde in een etentje voor zeven volwassenen, vier kinderen en een hond in het restaurant dat gevestigd is in de school die ik dertig jaar geleden na het bemachtigen van een diploma verliet. (Ik vertelde de disgenoten dat ik destijds als redacteur van de schoolkrant wc-papier langs de gevel uitrolde.) Of dit zou een impressie kunnen zijn van de schilderwerkzaamheden, die vandaag een kritieke fase ingaan: de schildering van het slaapvertrek, inclusief de gedeeltelijke ontruiming daarvan. Maar niets van dit al want ik typ dit provisorisch in de bibliotheek omdat mijn pc er geen zin meer in had en zich heeft laten overbrengen naar de reparateur. Hoop de dienstverlening en berichtgeving binnenkort op de oude voet voort te zetten!

08-07-08. Voordat je een computer kunt transporteren moet je een groot aantal snoeren uitpluggen. (Ik heb op die snoeren nummertjes geplakt om te weten waar ze weer in moeten.) Sjouwde het zware apparaat om tien uur het huis uit, de trap af en de auto in. De vriendelijke dame aan de balie vroeg bij het invullen van de reparatiebon mijn adres en postcode en onderbrak me na vijf cijfers omdat ik mijn telefoonnummer aan het opzeggen was: dat kwam pas na mijn postcode aan bod. Was het druk? Er waren vijf apparaten voor me. O jee, ik had mijn pc hard nodig. Ze zou ‘spoed’ op de bon zetten. Om vier uur was hij gerepareerd: de aan- en uitknop was door mijn keiharde middelvinger inwendig afgebroken. Vaak weet je niet eens dat je je eigen kracht niet kent.

09-07-08. Soms moet je rigoureus dingen wegmieteren, ook als ze nog werkzaam zijn. Tijdens het witten (als je iets blauw verven tenminste witten kunt noemen) van het slaapvertrek zag ik op een kast de 386-pc met toebehoren liggen, die daar al jaren overbodig verbleef. Want ik had zo’n elf jaar geleden de pc gekocht waarop deze tekst tot stand komt, het apparaat op de kast stamde uit 1990. Had ’m een paar jaar geleden ontstoft toen de huidige pc naar de dokter was en ik verwerkte er een dag of wat teksten via WP 4.1 op. Het toestel herbergt een primitieve versie van Windows, zeg maar Windows met glas in lood. Voordat ik de configuratie over drie vuilniszakken verdeelde de harde schijf geformatteerd: heb ik altijd al eens willen doen. (De eveneens aangetroffen platenspeler uit 1972 bewaar ik.)

10-07-08. Een kassameisje in de supermarkt geeft soms te veel geld terug en dan geef ik het te vele terug – zij wordt er tenslotte op afgerekend als de kas(sa) niet klopt. Het is wat anders als je te maken hebt met een landelijke multinational en bovendien de onjuiste transactie geen kwestie is van een kasverschil maar een verkeerde aanslag: dan klopt de kas(sa) namelijk. Bij de HEMA, waar verf in de aanbieding is, vroeg ik of de 15% korting die gold verrekend was. Dat kon het kassameisje niet zien, na raadpleging van een collega paste ze achteraf korting toe en daar maakte ze 50% van. Gisteren betaalde ik veel te weinig voor een cd die 15 euro kostte en me na verwerking van 10% korting op 6,75 kwam te staan: er was niet 15 euro maar 7,50 aangeslagen.

11-07-08. Het einde van het schilderen komt in zicht en het zal tijd worden ook. Veertien jaar geleden was het schilderen van het slaapvertrek ook al een vrij heidens karwei omdat een schuine bruine kurkwand wit moest worden (daar gingen vele lagen muurverf overheen). Ditmaal moest ik de inboedel grotendeels opzijschuiven, wat nogal een gedoe was. De zware en onhandelbare matras (160 x 200 cm) rechtop tegen een deur gezet en het bed verder ontmanteld tot het op z’n kant gezet kon worden. En toen maar schilderen, waarbij ik vrij snel in een vlaag van gecombineerde onoplettendheid en nonchalance de verfemmer omstootte: geweldige poel van azuurblauwe verf op het tapijt (gelukkig onder het bed). Toen ik me op weg haastte naar reinigingsmiddelen moest ik me langs de matras wringen, waar poes Duimpie (21) net verticaal tegenop geklommen was.

12-07-08. Er zijn boeken die je niet leest maar zo nu en dan genietend doorbladert. Zo’n boek is 1001 films : de meest spraakmakende films aller tijden, wat een minder geslaagde titel is dan de oorspronkelijke: 1001 Movies you must See before you Die. Er zijn meer rare dingen aan de hand met de vertaling. Tijdens het genietend doorbladeren kwam ik hier en daar bedenkelijke vertaalblunders tegen. Zo wordt in het stuk over Dr. Strangelove gesproken over de ‘dementerende dr. Strangelove’ – oorspronkelijk zal er ‘demented’ gestaan hebben, wat heel wat anders is en beter vertaald had kunnen worden met ‘waanzinnige’. Een andere topfilm: Touch of Evil (1958). Daarvan verscheen in 1998 een gerestaureerde versie: ‘de aftiteling loopt nu niet meer over de beroemde openingsscène heen’ – weet de vertaler niet dat de aftiteling per definitie aan het eind zit?

13-07-08. Het klussen is geklaard – nou ja, dat denk je dan. De laatste ongedekte plekjes muur gedekt met azuur, waarvan dan een druppeltje lekt op een deur die grape is, waarna je als het azuur opgedroogd is wat extra grape over het gelekte azuur moet aanbrengen. En dan de keuken, waar ik een druppeltje azuur gelekt had op de koelkastdeur die ook grape geworden was. Dat kon ik wel wegpoetsen, het azuur was nog nat. Maar het gaf een vlek en die probeerde ik te maskeren met een vleugje grape en toen dat opgedroogd was zag je duidelijk kleurverschil, zodat de hele koelkastdeur straks over moet. Voor de rest is het een verademing: alle tijdelijk verplaatste spullen teruggeplaatst, niet meer je nek breken over verplaatste spullen waarvan je in het donker vergeten was dat je ze verplaatst had.

14-07-08. Voor zover ik voor eigen parochie preek is het vloeken in de kerk maar ik moet zeggen: Ahoy heeft wel wat, als locatie voor het North Sea Jazz Festival. Neem alleen de toiletten al: voor een euro mag je daar onbeperkt gebruik van maken, je krijgt een stempeltje op je hand. Zag tussen kwart over vier en middernacht complete sets van: Zappa plays Zappa, C-Mon & Kipsky, The Mars Volta en Mark Ronson and the Version Players – een feestelijke afsluiter waarbij er op en neer gesprongen mocht worden. Voorts stukjes set gezien van Joe Jackson, STriCat en Maceo Parker. Bijna overal kon ik vrijwel vooraan staan, de zalen waren duidelijk aangegeven, de meeste acts begonnen keurig op tijd – kortom: het is niet zo rampzalig als gedacht wordt dat het North Sea Jazz Festival in Rotterdam is ondergebracht.

15-07-08. Dan de minpunten. Voordat Zappa plays Zappa van start ging kwam er een malloot het podium op die wilde weten of we happy waren. Make some noise! (Want het moet in het Engels). De malloot zou in struif gedrenkt het podium verlaten hebben als de bezoekers eieren bij zich gehad hadden. Een vraag. Stel, je spreekt niet goed Engels, je hebt geen kaas gegeten van interviewen, wat doe je dan? Als je Rick de Leeuw bent mag je op North Sea Jazz voor de camera’s van Bol.com artiesten interviewen. Ik zag hem aan het stuntelen met Mark Ronson, die (Engelse opvoeding) bewonderenswaardig kalm bleef. Er werd een vraag gehakkeld, er kwam een antwoord. Rick wachtte op meer, dat niet kwam, zodat ze elkaar secondenlang aanstaarden. Vreemd: gisteren had het interview de site van Bol.com nog niet gehaald.

16-07-08. Wetenschappers beweren dat mens en dier voor tachtig procent uit water bestaan. Dat is natuurlijk onzin maar momenteel heb ik te maken met mens en dier die door vocht in de versukkeling zijn geraakt. Mijn moeder ligt al bijna een week in het ziekenhuis, waar vocht achter haar longen vandaan gehaald wordt en men haar hart ongestoord probeert te laten slaan. Gistermiddag was ik met poes Gregor bij de dierenarts omdat zij al een paar dagen (voor zover ik het in de gaten kon hebben) het eten en drinken liet staan. Dat had geresulteerd in enige uitdroging en daarom kreeg zij per infuus onderhuids een vochtige fysiologische zoutoplossing toegediend. Ook nam de dierenarts wat bloed af (dat kostte maar
20 euro). Onderzoeking daarvan bracht aan het licht dat haar nieren het niet goed doen. Verder nauwelijks klachten.

17-07-08. Het bezoek aan mijn ziekenhuizende moeder begint routine te worden maar je mag natuurlijk nooit blind op je routine varen. Ik kwam gistermiddag haar kamer binnen en trof daar een gezellig gezelschap van buitenlandse komaf aan. Ze zaten om het bed van mijn moeder, waar iemand anders in lag. ‘Waar is mijn moeder?’ vroeg ik bezorgd. Mijn moeder was naar huis. Gisteren al? Wat raar. Toen begon er een vermoeden bij me op te komen. Was dit wel kamer 49? Nee, dat was het niet. In verderoppe kamer 49 lag nog steeds mijn moeder. Er zou vandaag door de medische staf beraadslaagd worden over haar ontslag, het ziet ernaar uit dat dat morgen aan de orde zal zijn. Mijn moeder zette het niet onmiddellijk op een juichen. Hier wordt elke dag het beddengoed verschoond, luidde haar tegenargument.

18-07-08. Ben zelf inmiddels ook toegetreden tot de ziekenboeg: een stevige verkoudheid in combinatie met koorts. Dat is natuurlijk verwaarloosbaar bij de toestand van poes Gregor. Haar nieren functioneren nog maar voor dertig procent, zo bleek. Dat komt niet meer goed, mogelijk kan voorkomen worden dat de functies verder uitvallen. Er kunnen diverse stadia van aftakeling aan de orde komen maar wie weet loopt het los. Mijn moeder loopt sinds vandaag ook weer los: het ziekenhuis heeft haar niet meer nodig. Zij deelde de kamer met een oude dame die bedreven was in het laten van luide scheten. ‘Het lijkt wel een vulkaan,’ merkte mijn moeder op. Ondanks de grieperigheid bij IKEA een ladenblokje gekocht, het monteren leverde me slechts een enkele pleister op, Esther slaagde erin bij de montage een blikje bier over het tapijt te stoten.

19-07-08. Het weerbeeld sluit aardig aan op mijn gezondheidstoestand, het lijkt in niets op zomer. Ik had een jasje aan, een paar dagen geleden. Op de fiets in twee T-shirts, wat eigenlijk te fris was, in de auto met een jasje aan, wat dan weer te warm was. Voor je er erg in hebt heeft de grieperigheid je te pakken gekregen. Gelukkig gebeurde dat vorige week niet: het North Sea Jazz Festival was topsport waarbij ik in topconditie moest zijn. Dit is mijn derde dag van gammelheid. Gisteren ondanks die gammelheid naar IKEA gereden en het bankje gekocht dat de door poes Gregor aan flarden gekrabde bank moet vervangen. Met haar zag ik het somber in: ze leek de eet- en drinklust weer kwijtgeraakt te zijn maar ze begon gisteravond weer te drinken en deed dat zojuist opnieuw.

20-07-08. Als koper van de eerste druk van Verscheur deze brief! Ik vertel veel te veel – de verzamelde correspondentie tussen Willem Frederik Hermans en Gerard Reve – was ik benieuwd naar wat het Hermans Magazine over deze uitgave te melden had. Dit omdat ik in de NRC had gelezen dat uitgever De Bezige Bij weer eens flodderwerk had afgeleverd. De publicatie bleek een haastklus te zijn, het boek moest en zou voor de Boekenweek verschijnen. En wat dat ‘verzamelde’ betreft: het verzamelen ging door tot vlak voor verschijning. Een week voordien kwamen er vijftien Hermansbrieven boven water die erin moesten. Enfin, altijd leuk om gekanker op een uitgever te lezen. Elders in het magazine wordt opgemerkt dat Hermans in Au pair niet handvaten schrijft maar handvatten. Natuurlijk deed hij dat, het meervoud van handvat is handvatten en niet handvaten.

21-07-08. Als je wilt meedoen met ontwikkelingen ben je duurder uit dan degenen die een afwachtende houding aannemen. Toen ik in 2002 de op dvd verschenen James Bondfilms kocht kostten die meer dan dertig euro per stuk. Tegenwoordig koop je voor dat bedrag zes films. In eigen land zijn volop voordelige dvd’s te krijgen maar het loont de moeite te kijken op bijvoorbeeld de site van Amazon in Engeland (waar ze net als hier regio 2 voeren). Soms verschijnen er luxueuze uitgaven waar geen stormloop op komt en die daarom verramsjt worden. Zo vond ik bij Amazon een honderd pond afgeprijsde box met 21 films van Cary Grant, waar ik maar 51 euro voor hoefde te betalen (inclusief de bezorgkosten). En ook de eveneens honderd pond afgeprijsde Ultimate Hammer Collection: 21 films voor 44 euro. Hartverwarmende Hammer horror!

22-07-08. Er is een tweezitsbank in aantocht. Dat betekent dat de huidige bank ruim baan moet maken en daarom dienen er lieden die in het grofvuil emplooi hebben ontboden te