2008

01-01-08. Terwijl ik dit aan het tikken ben hoor ik mezelf niet tikken omdat aan de overkant het bombardement op het Bezuidenhout nagespeeld wordt. Was vroeg op de avond naar mijn krakkemikkige moeder gereden om hond Hendrik uit te laten. Als je rond middernacht in Den Haag in de auto zit heb je grote kans dat je in een fuik rijdt en dat je auto dan op een brandstapel getild wordt. (Hangt van de stemming van het feestvierende geteisem af of ze je de gelegenheid geven voordien uit te stappen.) Nee, wonen in Den Haag is niet elke dag een groot voorrecht. Ik geloof dat wanneer het aantal door verdwaald vuurwerk afgerukte ledematen en zoekgeraakte oogballen een bepaald aantal niet overschrijdt, er straks gesproken zal worden van een rustige jaarwisseling. Vooruit dan maar weer: een gunstig 2008 gewenst!

02-01-08. Het nieuwe jaar was tot halfdrie gevorderd. Er waren een paar glazen rode wijn en een paar blikjes bier naar binnen gegaan, zodat ik met een gerust hart kon gaan slapen. Er was niet alleen sprake van nachtbraken (gelukkig alleen in figuurlijke zin, ondanks dat er flink wat zalm gegeten was), ook van dauwtrappen: mijn oudejaarsdag was om zes uur ’s morgens van start gegaan. Om halfdrie naar bed dus. Ik had helaas verzuimd vredesbesprekingen te voeren met het buurtgespuis dat nog volop met explosieven in de weer was. Knal, knal, knal. Om halfvier was het voorbij, dat betekende een beduidende verbetering ten opzichte van een van de vorige jaarwisselingen, toen om vier uur de een of andere bezetene op zijn voorbalkon ging staan en in een tergend traag tempo zijn laatste tientallen rotjes tot ontploffing bracht.

03-01-08. Het zal ermee te maken hebben dat ik zelf geen licht ben. Het was mijn bedoeling deze vrije januarimaand lezend de nacht in te gaan. Maar gisteravond ging dat al mis omdat er geen licht kwam uit het leeslampje dat aan het hoofdeinde van mijn bed geknepen zit. Het gekke was dat hij het even deed en toen niet en daarna weer even wel. Wellicht mankeerde er wat aan het lampmechaniek. Ik tikte er een beetje op maar wilde het niet te dol maken met ingrijpen in de constructie: als kind had ik even onder stroom gestaan toen ik iets doms deed met een bureaulamp. ’s Middags een nieuwe leeslamp gekocht en aan de bedrand bevestigd. De gloeilamp die in de kaduke lamp gezeten had erin gedraaid en toen bleek dat het een defecte gloeilamp geweest was.

04-01-08. Soms hoor je dat iemand is overleden en denk je: leefde die dan nog? Dat was het geval bij het overlijdensbericht van Carel Beke, die 94 jaar was blijven leven. Van hem las ik vele Pim Pandoerboeken, die door Malmberg in dezelfde vorm werden uitgegeven als die over Arendsoog. In een opruimwoede die aan ontoerekeningsvatbaarheid grensde heb ik begin jaren tachtig alle Arendsogen en Pim Pandoeren weggedaan. Kreeg snel spijt en slaagde erin 27 titels van vader J. en zoon P. Nowee weer in bezit te krijgen, ze waren nog leverbaar. In 1984 en 1985 verscheen van enkele Pim Pandoertitels een ‘ongewijzigde heruitgave’. (Was helaas te laat om het eerste deel te bemachtigen.) Geweldige serie: nobele held (Fer Donkers), enge tegenstander (de Rode Spin) en een klunzige, rauwdauwige en komische oom Bas, die graag Sammernappels! mocht roepen.

05-01-08. In Amsterdam gaat het MKB een proef nemen om winkeldiefstal te ontmoedigen. Het is de bedoeling dat er bij de ingang van winkels een sprinklerinstallatie gemonteerd wordt. Als iemand er zonder te betalen met goederen vandoor wil gaan, kan dan de sprinklerinstallatie aangezet worden. Die produceert hetzij verf, hetzij een middel dat de dief laat stinken. Op die manier moeten winkeldieven gemakkelijk aan te houden zijn. Dat is om te beginnen geen goed nieuws voor mensen die van zichzelf al stinken. (‘Vuile stinkerd, je bent een dief!’) Je mag een verdachte wel aanhouden, maar hem of haar geen letsel toebrengen. Hoe zal de rechter oordelen als de winkeldief verf in zijn ogen gespoten kreeg en blind raakte? En hoe zit het ten slotte met de winkelaars die gelijktijdig met de dief onder de sprinklerinstallatie lopen? Onfris plan.

06-01-08. Hoef me op 4 februari pas weer op kantoor te melden en dat betekent dat tot die tijd de wekker niet afloopt. Het uitslapen dat momenteel binnen mijn bereik ligt is er nog niet van gekomen – niet later dan negen uur opgestaan, tot nu toe. Dat staat in schril contrast met het geleidelijke opschuiven van het inslaapmoment, dat is gevorderd tot omstreeks 03.00 uur. Het heeft te maken met het schrijfwerk dat sinds 2 januari aan de orde van mijn dagen is. Ben verder gaan werken aan de roman waar ik in augustus vorig jaar twee dagen aan geschreven had: synopsis plus krap drie pagina’s handschrift. Die zijn uitgegroeid tot tweeëndertig pagina’s en dat zijn (overgetypt en verbeterd) zo’n 12.000 woorden in vier dagen tijd. (Het gaat zo snel omdat het verhaal grotendeels in mijn hoofd zit.)

07-01-08. Als het goed is vloeit er vandaag weer bloed. Ik heb een oproep ontvangen om te komen doneren. De vorige keer ging dat niet door omdat ik geveld was door ongezondheid. Om de kans op het vloeien van bloed te maximaliseren heb ik de afgelopen dagen niet gesport en diverse producten geconsumeerd die ijzer bevatten. Ik word soms afgekeurd op een hb-gehalte dat een tiende te laag is en dan heb ik voor niets ijzerhoudend gegeten en niet gesport. Bepaalde soorten sappen bevatten ijzer. Dronk gisteren een sapdrank waarvan ik vermoedde dat daar ijzer in zat. Als ik me vergiste heb ik vergeefs een liter van dat smerige spul gedronken. IJzer zit in vlees maar zit het ook in babi pangang met kerriesaus? Als het er niet in zat mij een zorg want het was zeer lekker.

08-01-08. Sabbatical in Progress indeed. In de brievenbox lag een zending uit Vlaanderen: een exemplaar van het literaire tijdschrift De Brakke Hond (nummer 97) met daarin over twaalf pagina’s een fragment van de roman Sabbatical. Het manuscript was hier en daar geweigerd, ik begon te geloven dat het aan mij lag maar zo’n voorpublicatie brengt je op betere gedachten. Bij de biografische gegevens had ik laten opnemen dat ik in 2001 debuteerde met het ‘onopgemerkte’ Zoute griotten en dat ik momenteel behalve aan Sabbatical werk aan de roman Literaire giller. Dat is inderdaad het geval. Sinds twee januari voltooi ik dagelijks (eerst handschrift, dan pc) voorlopige versies van meestal twee hoofdstukken van zo’n 1500 woorden elk. Gisteren was het slechts één hoofdstuk maar dat telde 2600 woorden. Schrijven is geloof ik wel een verstandige invulling van de vakantie.

09-01-08. Het blijft als de brandweer gaan: ik schreef gisteren het elfde van de beoogde twintig hoofdstukken en de elf hoofdstukken tellen tezamen meer dan 18.000 woorden – het zijn niet al te lange hoofdstukken dus maar het is nog steeds een tempo van 3000 woorden per dag. Schrijf een hoofdstuk eerst met de vulpen in het van iemand cadeau gekregen luxe schrift, tik dat daarna over in (niet lachen) WordPerfect 5.1. Ik doe dat in WP omdat ik dan niet te maken heb met de kuren die Word graag vertoont, omdat er een onderwaterscherm is en omdat de WP-spellingcontrole me beter bevalt. In een later stadium tover ik de teksten om in Word maar dat latere stadium is nog niet in zicht. Eerst vele malen in WP verbeteringen aanbrengen: bij elke herlezing valt me een aantal feilen op.

10-01-08. Mijn bioritme heeft zich gestabiliseerd in de vakantiestand. Sinds het begin van het jaar (ik wou dat ik dat in december kon schrijven) niet voor twee uur naar bed gegaan. In voorgaande januarimaanden gebeurde dat late slapengaan (dat toen naar vier uur opschoof) vanwege het verzonken zijn in een boek. Nu is dat ook het geval maar het gaat niet om het lezen maar om het schrijven van een boek. Dat houdt me tot tegen tweeën aan de pc gekluisterd. Het voorhene nachtbraken combineerde ik met mijn winterslaap: ik kwam pas uit bed als het middag geworden was en ik het eigenlijk de moeite niet meer vond aan de dag te beginnen. Momenteel ga ik er energiek door het schrijven bijtijds uit. (En ook omdat poes Duimpie niet kan hebben dat ik om negen uur nog slaap.)

11-01-08. Is dat lachen. Ik weet niet of het vaker voorkomt, ik weet niet of ik me zorgen moet maken (misschien is het verstandig als het nog een keer gebeurt doktershulp in de buurt te hebben). Maar het gebeurde me nu eenmaal. Ik was de hond van mijn krakkemikkige moeder aan het uitlaten en ik kreeg midden op de openbare weg een hardoppe schaterbui. Het zou allemaal nog tot daar aan toe zijn geweest als ik iemand van zijn fiets had zien vallen of had moeten lachen om een mop die hond Hendrik me vertelde terwijl hij zijn poot optilde. Maar nee, er was geen andere oorzaak aan te wijzen dan ikzelf. Dames en heren, ik, Martin de Jong, schoot op 9 januari 2008 te omstreeks 14.45 in de lach om een schijtlollige romanpassage die ik geschreven had.

12-01-08. Als de patiënt grappen begint te maken is de genezing bijna in zicht. Eergisteren zat ik in de wachtkamer te gapen terwijl mijn krakkemikkige moeder door de fysiotherapeut onder handen genomen werd. Ze was dwars door de deur heen te horen want ze neemt niet alleen nooit een blad voor de mond, ze is ook geen liefhebster van fluisteren. Ik hoorde haar tegen de behandelaar zeggen dat alleen Nederlanders ‘hè hè’ verzuchten, die verzuchting bestaat in geen enkele andere taal. (Ze had daar geen onderzoek naar gedaan maar het ergens gelezen.) Gistermiddag passeerde er een opoe met rollator voor haar raam. Binnenkort is zij zelf ook in het bezit van zo’n helse machine en ze nam zich voor wedstrijden te gaan houden, wie het snelst om het plein is. Ik moest denken aan de wagenrennen in Ben-Hur.

13-01-08. Omdat ik nogal bezig ben met schrijven heb ik niet zo in de gaten wat er momenteel in de wereld gaande is maar soms zet ik Teletekst aan en dan is het prettig om te lezen over de man die wekenlang als psychiater werkzaam was in een zorginstelling en toen ontmaskerd werd als iemand die in een andere zorginstelling als patiënt te boek stond. Hij werd tegenstribbelend naar die andere zorginstelling teruggebracht. Het bericht vermeldde niet of de neppsychiater het goed gedaan had als therapeut. Hij kon zich waarschijnlijk goed inleven in de mentale kwalen van zijn patiënten. Het verhaal deed een beetje denken aan wat je vroeger wel over een ministerie hoorde. Daar kwam men er dan achter dat iemand die vele jaren in een kamertje aan het werk geweest was niet tot het personeel behoorde.

14-01-08. Een vrouw die een fiets aan de hand met zich meevoerde vroeg of ik wist waar woning nummer 3 van de Louis Armstrongkade was. Ik was uit de auto gestapt om het hek van de garage te ontsluiten. In het kinderzitje van de fiets lagen poststukken. We bevonden ons voor nummer 5, daarnaast zat niet nummer 3. ‘Ik geef de post maar weer terug,’ zei de vrouw. Toen ik mijn auto weggezet had trad ik uit de garage. Daar was ze weer. Verrek, het heette hier Louis Armstrongplein en niet Louis Armstrongkade. Ik besloot deze gebeurtenis aan te grijpen om hier te klagen over de privatisering van de postbezorging. Maar op het nieuws van TV West was ’s avonds een bericht over een TNT-postbode die de post in z’n kamer had opgeslagen in plaats van te bezorgen.

15-01-08. Er kwam een gunstig bericht van de internetredacteur van Radio West: hij had op Westonline een hoekje ingericht voor Buisdorp. De complete link derwaarts is een joekel die buiten het kader van deze kolom valt, in trefwoorden opgedeeld komt onze locatie aldaar neer op: Westonline.nl – Thema – Hoorspelen – Buisdorp. Tot de inboedel van deze webplek behoren de scripts van de zeven Hot Talkuitzendingen die we gemaakt hebben plus de links naar de geluidsopnamen daarvan. Van de laatste twee afleveringen moeten op het moment dat ik dit schrijf (maandagnacht 01.30 uur) de teksten en links nog worden toegevoegd en van de eerste vier leiden de links naar de opnames nog nergens naar: er werden indertijd geen podcasts van gemaakt en de geleerden moeten nog zien uit te vinden hoe de betreffende uitzend-cd’s via de site hoorbaar kunnen worden gemaakt.

16-01-08. December was een dure maand, januari is tot nu toe een gure. Ik keek gistermiddag naar buiten en dacht: mooi weer om een erfenis te verdelen. En zie: om 19.09 uur kreeg ik de aankondiging van een erfenis in de bus – in de box (de mailbox.) Een zekere Rosemary Everson, een dame van 59 jaar, is hard op weg dood te gaan. Binnen een uur na het verzenden van de mail zou ze onder het mes gaan – niet om haar hoofd afgezaagd te krijgen maar om chirurgisch opengemaakt te worden. Ze had besloten mij 2 miljoen euro na te laten want anders zou het geld naar haar familie gaan en dat waren zondaars. Die 2 miljoen kan ik goed gebruiken, december was duur. Ik ga nu haar advocaat mailen. (Altijd leuk, kettingbrieven waarin ze je poen beloven.)

17-01-08. Het is kennelijk kettingmailtijd. Behalve de aankondiging van een erfenis van 2 miljoen van een mij onbekende stervende dame die haar geld niet wilde nalaten aan zondige familieleden kwam er nog een ferme viruswaarschuwing: ‘Zwaar computervirus op komst! Direct lezen en doorsturen! Geen geintje!’ Kreeg ’m doorgestuurd van Susanne, bij wie de stress wegens die viruswaarschuwing tot ruim boven de wenkbrauwen gestegen was. Ze had niet uit zichzelf in de gaten dat het kettingmail betrof – en dat terwijl haar meisjesnaam Ketting is. De mail was zogenaamd afkomstig van een ‘Allround Administratief Medewerker’ van KPN, bij uitstek een functionaris dus die zich bezighoudt met het verspreiden van officiële viruswaarschuwingen. (Er was zo’n haast bij dat er diverse tikfouten gemaakt waren.) Ik had nog niet naar CNN gekeken: daar had men al bericht over in New York uitgebroken paniek!

18-01-08. Je bent aan een boek bezig en je geest verkeert in een verheven sfeer. Er komt echter een moment dat je de deur uitgaat en te maken krijgt met dagelijks leven. Gistermiddag was dat een bezoek aan de viskraam. Ik bestelde om te beginnen een makreel en toen voor de terugwandeling een portie kibbeling. Visboer: ‘Welke kruiden wilt u op de kibbeling hebben?’ Ik: ‘Geen.’ Dat was wellicht te compact geformuleerd want terwijl de kibbeling in het vet op temperatuur kwam vroeg de visboer: ‘Wil u er kruiden op?’ ‘Nee, dank u.’ Dat moest afdoende zijn. Maar nadat de kibbeling uit het vet gevist was: ‘Wilt u er kruiden op?’ ‘Nee, hoor. Dat was pas de derde keer dat u het vroeg!’ (Het leek wel of niet ik maar de visboer een boek aan het schrijven was.)

19-01-08. De tweeëntwintig hoofdstukken van Literaire giller zijn geschreven, sinds een aantal dagen is herschrijven aan de orde van mijn dag. (Ik ontdek bij elke herlezing feilen.) De roman kwam zoals meestal bij mij het geval is tot stand met muzikale begeleiding. Omdat Duke Ellington erin voorkomt van hem een tiental cd’s gedraaid en ook alles van Harry Nilsson, symfonieën van Mahler, alle Blue Note Trip– en Supperclubdubbelaars, van The Mamas & The Papas het volledige oeuvre, cd-boxen van The Band en van Scott Walker en daarnaast ook eigentijdsere klanken: Killers, Editors (twee), Kings of Leon, Interpol en The Good, The Bad & The Queen. De tweede soundtrack van de tv-serie Twin Peaks, een verzamelaar van The Peddlers en een van Simon & Garfunkel. Nu maar hopen dat er ook in het boek muziek zal blijken te zitten.

20-01-08. De lijst van gisteren, een opsomming van muziek terwijl ik schreef, was verre van compleet. Ik hoorde ook Billie Holiday, haar Verve-opnamen uit de jaren 1945-1959. Twee recent in verbeterde staat heruitgebrachte Elvistitels: Pot Luck en Girls! Girls! Girls!. Voorts aan het begin van het jaar de geweldige vorig jaar aangeschafte Deluxe Editions van The Who beluisterd (My Generation, Tommy, Live at Leeds, Who’s Next plus gewone edities van At The BBC en At The Royal Albert Hall). Die draaide ik echter niet tijdens het schrijven maar ervoor, erna of tussendoor, dus dat telt waarschijnlijk niet. Gisteren zes uur bezig geweest met het verbeteren van de tekst, wat gepaard ging met luisteren naar DAAU, ofwel Die Anarchistische Abendunterhaltung (de naam is meen ik ontleend aan de roman Het kralenspel van Herman Hesse) en hun landgenote An Pierlé.

21-01-08. Lang geleden was het meer dan gratis: als je geld op een zogenoemde salarisrekening had staan kreeg je maandelijks een beetje rente over het laagste saldo van die maand. Nog niet zo lang geleden (vorige week woensdag) werd er door de Postbank 30,95 euro van mijn girorekening gehaald: de vergoeding voor het voorrecht dat zij een jaar lang mijn geld beheren. En voor de toezending van de nieuwe Postbank Card want die verloopt. Op 5 januari kwam het bericht dat er binnen vier weken een verse in de bus zou vallen, met tevens vermelding van de uiterst geheime vijfcijferige activeringscode. Een paar dagen nadien een envelop met een duidelijk zichtbaar pasje in de brievenbox. Wat minder opzichtig had wel gemogen, zeg. Maar het was loze reclametroep: een weerzinwekkende BankGiroCard met een nummer dat ik moet activeren. Nooit!

22-01-08. Het Journaal meldt dat de koersen kelderen en dat is niet zo gek want het gaat niet geweldig goed met Amerika. Dat het niet geweldig goed gaat met Amerika is evenmin zo gek want het gedonderjaag in Irak kost iedere Amerikaan 20.000 dollar. Tot nu toe heb ik me niet in het debat gemengd maar de weinige lezers van deze rubriek zijn me zo dierbaar dat ik besloten heb een financieel advies te verstrekken. Aandelen? Begin er niet aan! Liggende gelden? Haal ze van de bank of uit de oude sok en pomp ze in de economie! Geld ontwaardt: een euro is momenteel minder waard dan destijds een gulden. Investeer verstandig: koop koffie(pads). Op die van Albert Heijn zitten spaarpunten. Als je 250 punten opgeplakt hebt krijg je gratis koffie(pads). Hoe duur de koffie straks ook is!

23-01-08. Het is geloof ik wel een gunstige tijd voor mijn schrijverij en naburige zaken. Op 8 januari maakte ik hier melding van de ontvangst van nummer 97 van het Vlaamse literaire tijdschrift De Brakke Hond, waarin een fragment uit Sabbatical stond. Een week later had ik het bericht van een vers aangelegd Buisdorponderkomen op Westonline. Er is opnieuw een week verstreken: gisteren werd ik door een bevriende mogendheid erop geattendeerd dat er in Vrij Nederland van 19 januari een bespreking stond van het winternummer van De Brakke Hond: ik zou daar wel trots op zijn. Ging er meteen op af en ontdekte op pagina 63 de bespreking (14,5 regels lang). Er wordt gerept van ‘een paar schrijvers met een sterke toon’, waarna er geciteerd wordt uit twee bijdragen, waaronder die van de bijna trotse Martin de Jong.

24-01-08. Het geld kwam in december binnen en is sindsdien alweer teruggepompt in de economie: het was dan ook slechts 42,80 euro, de uitkering leenrechtvergoeding. De specificatie daarvan kreeg ik gisteren. Zoute griotten was in 2007 door de bibliotheken die gepeild werden 438 keer uitgeleend. Langzaam maar zeker loopt het terug, wat niet zo verwonderlijk is als het gaat om een bijna zeven jaar geleden verschenen boek dat al jaren niet meer in de boekhandel verkrijgbaar is. Las ergens op de pc dat er in 2005 nog 809 uitleningen geturfd waren. Zou boven eens op onderzoek uit moeten gaan en de uitleengegevens sinds 2002 (het eerste jaar dat het boek in de bibliotheek lag) bij elkaar optellen. Van het boek werden zo’n duizend exemplaren verkocht, vermoed dat ik met uitleningen erbij in de buurt van de zesduizend kom.

25-01-08. Het gebeurt wel eens dat je opgelucht ademhaalt wanneer een politicus eindelijk uit de schijnwerpers is getreden. Maar als zo iemand nog niet hoogbejaard is bestaat het gevaar dat hij een rentree maakt in het publieke leven en voor je er erg in hebt wordt hij dan naar voren geschoven als beoogd burgemeester van Den Haag. Het voordeel van Van Aartsen is dat hij te bekakt is voor de plathaagse tongval van zijn voorganger en dat hij ook niet de glunderkop heeft die Deetman in Den Haag bij sommigen bemind maakte. Als hij afscheid neemt hoeven we dus niet bang te zijn dat daar zo’n kermis van gemaakt zal worden als van Deetmans vertrek. TV West zette de platst pratende presentatoren in om diens afzwaaien met gruwelijke grappen en grollen in beeld te brengen. Een stuitende vertoning.

26-01-08. Aangehouden ben ik nog nooit maar je zult zien dat je onmiddellijk aangehouden wordt wanneer je geen legitimatie bij je hebt: dus als ik ga hardlopen zit het rijbewijs in mijn joggingbroekzak. Daarin zit bovendien de sleutelbos, want een bos met zeven sleutels in de hand holt niet lekker. Eergisteren ontdekte ik een gaatje in de broekzak – dat gaatje zou ik met behulp van naald en draad gaan dichten maar dat vergat ik weer. Gisterochtend opnieuw hollen. Na een minuut had de sleutelbos zich door het broekzakgaatje heen gewerkt en zakte in de broek richting enkel. Aan de openbare weg de broek uittrekken en ondersteboven houden leek me niet wenselijk. Daarom handmatig de broekzakscheur groter gemaakt en de sleutelbos opgevist en met sleutels en rijbewijs in de hand verder gehold. ’s Middags met naald en draad doende.

27-01-08. Tien, vijftien jaar geleden was de verwachting dat het papier zou gaan verdwijnen: je kon teksten immers op de computer opslaan. Nadat ik Literaire giller op 15 januari voorlopig voltooid had las ik het bestand (groot meer dan 36.000 woorden) een paar keer van begin tot eind na, turend naar de 12-punts Times New Roman op het scherm. Ik was daar zes uur mee bezig en het viel niet mee om dat ononderbroken (het schenken van koffie en thee daargelaten) te doen. Gisteren las ik voor het eerst de print die ik van het bestand gemaakt had. En dat duurde niet langer dan drie en een half uur, waarbij ik comfortabel half onderuitgezakt op de bank zat. Zo lezend vallen foutjes je eerder op en ik bracht dan ook een aantal verbeteringen aan. Morgen nog een keer.

28-01-08. Mijn inmiddels alweer wat minder krakkemikkige moeder voorziet een gouden toekomst voor de rollator. Zij is sinds enige tijd bezitster van dit steunmobiel en gebruikt dat als ze hond Hendrik uitlaat, die er als een sledehond voor loopt. Mijn moeder had al geprofeteerd dat het plein waaraan zij woont wegens de enorme hausse in rollators mettertijd verkeersbrigadiers te zien zal geven. Gistermiddag bedacht ze dat er in navolging van fietspaden ook rollatorpaden in het verschiet lagen. (Humor is er in familiekring niet uit te slaan: terwijl zij nog zeer hevige rugpijn had en zich gestut door krukken voortbewoog riep ze: ‘Olympische Spelen voor gehandicapten!’) Mijn oma was toen ze naar de negentig liep eveneens instabiel geraakt, van de dokter moest ze met een stok lopen. Dat deed ze: de stok hing als een handtas aan haar arm.

29-01-08. Het is hier niet de begane grond, dat is een meevaller. Je bent daar veel kwetsbaarder, bijvoorbeeld wanneer er ineens een personenauto met explosieven of een uit de bocht gevlogen vrachtwagen voor het vensterraam opduikt. Een woonlaag hoger zal de schade in dat geval minder zijn. Er is rondom dubbel glas. Dat biedt enige bescherming maar ik vertrouwde het niet helemaal en daarom was ik een tijd in de weer met het aanbrengen van een traliewerk waar je niet zo gauw doorheen komt en dat ik bovendien op het lichtnet heb aangesloten. ’s Nachts gaat de boel onder stroom. Helemaal legaal is dat geloof ik niet, maar in tijden dat de politie staakt is het ieder voor zich. De maatregelen die ik kon nemen heb ik genomen, ik ben er klaar voor. Laat die Wildersfilm maar komen!

30-01-08. Vroeger vond je nog wel eens een door iemand verloren liefdesbrief op straat of een woedend weggeworpen brief waarmee de relatie juist beëindigd was. Tegenwoordig gaat dat allemaal per e-mail en sms. Als je nu een briefje vindt handelt het heel ergens anders over. Er zijn in dit woonblok vierendertig woningen (verdeeld over twee woonlagen) waarvan de bewoners in het portiek komen. Een van hen verloor een briefje waarin ik las: ‘werkwijze nu bevalt het niet ik wil nu een week rooster die ik op een vaste dag in de week kan ophalen want jullie zijn de werkgever en niet maevita ik ben bereid om 30 uur per week te werken. Want nu is het zeer wisselvallig. Want ik ben het zat waarom kan ik niet bellen omdat ik torenhoge rekeningen krijg.’ Welke buur zal het zijn?

31-01-08. Verandering van spijs doet eten, verandering van genre doet lezen. (Dat laatste rijmt niet denderend maar het is nu eenmaal gedichtendag en dan doe je wat je kan.) In drie dagen tijd vijf geweldige jeugdromans van Per Nilsson gelezen. Had ook twee andere van hem willen bemachtigen maar ze waren uitgeleend. Geen nood, beslag gelegd op een jeugdbaksteen (782 pagina’s) van Aidan Chambers, Dit is alles : Het hoofdkussenboek van Cordelia Kenn. Het sleepte me mee, ik las het in een middag, een avond en een stukje nacht uit. Zo vlot ging het niet toen ik gisteren overschakelde op De broers Karamazov (Dostojevski). De aandacht mag geen seconde verslappen: de vele personages hebben een achternaam, twee voornamen en vaak meerdere koosnamen en het valt niet mee om continu in de gaten te hebben over wie het gaat.

01-02-08. De ene dag domineert Wilders de media, de andere dag is het Deep Throat: de liefhebbers van film komen de laatste tijd aardig aan hun trekken. Het leukste is op het Journaal zo’n verbeten SGP’er te zien maar ook de voorman van de ChristenUnie mag er zijn. Zulke figuren vinden het al een schandaal dat er fellatio bestaat. Dat gold indertijd ook voor Van Agt: hij wilde de schade beperken door de vertoning van dat soort films alleen te gedogen in zalen met maximaal vijftig stoelen – en over een paar weken komt-ie gewoon op tv. Voordat het malle plan van Van Agt kracht van wet kon krijgen toog ik met een collega-redacteur van de schoolkrant naar Amsterdam om Deep Throat in de bioscoop te zien. In de consternatie vergaten we een verslag voor de schoolkrant te maken.

02-02-08. Omdat er beloofd was dat het flink zou gaan neerslaan besloot ik zo bijtijds mogelijk naar de binnenstad te fietsen: het was vroeg in de ochtend nog volledig droog, de wolken zagen er niet naar uit dat ze op korte termijn regen zouden gaan lekken. Het waaide vrij enorm maar dat deerde me niet omdat ik wind mee had. De terugreis was andere koek: niet alleen bleek ik nu wind tegen te hebben, op een minuut of vijf fietsen van mijn vertrekpunt liep de lucht uit mijn achterband. Leverde de onbruikbare fiets onderweg in bij de fietsenmaker, die verstand van zulke dingen heeft. Heb in mijn jonge jaren menig bandje geplakt maar dat werd vaak een deceptie: plakken lukte, bij het om de velg vouwen van de band gebruikte ik bandenlichters die de band weer lek prikten.

03-02-08. ‘Ik heb de afgelopen tien minuten geen tv gezien, wat is de actuele stand van zaken?’ ‘Hij schijnt gelogen te hebben dat hij gelogen heeft.’ ‘Dus hij sprak de waarheid?’ ‘Mogelijk.’ ‘Leg het nou nog eens uit.’ ‘Ze hadden het op het strand gedaan, zij werd niet goed en ging dood. En toen heeft hij gebeld.’ ‘De dokter.’ ‘Nee, een vriend met een bootje.’ ‘Waarom?’ ‘Om haar lichaam in zee te dumpen.’ ‘Die vriend vond dat meteen een goed idee.’ ‘Kennelijk.’ ‘En toen zijn ze samen met het lijk de zee op gegaan.’ ‘Nee, dat deed die vriend met het bootje in zijn eentje.’ ‘Dat dan moet wel een bijzonder goede vriend zijn, dat hij zijn hand er niet voor omdraait een lijk in zee te dumpen.’ ‘Ja. Maar het kan dus zijn dat er gelogen is.’

04-02-08. Terwijl de rest van Nederland van spektakel naar spektakel zapte, van Boer zoekt vrouw naar Peter R. zoekt dader, bereidde ik me op het ergste voor: de wekker moest voor het eerst sinds eind vorig jaar gezet worden. Om tien over zes vanmorgen liep hij af, in samenwerking met het alarm op mijn horloge. Maar waarschijnlijk werd ik voordien al wakker, zo werkt mijn biologische klok nu eenmaal. Die biologische klok kan het ook niet goed hebben dat ik voorafgaand aan het vroege wakker worden bijtijds in slaap kom, zodat ik deze tekst gisteravond alvast maar schreef – ben bang dat ik vanmorgen om tien over zes te brak was voor zo’n inspanning. (Was vrijdag even op kantoor geweest en zag toen dat er tijdens mijn afwezigheid zo’n 650 mailtjes binnengekomen waren. Ga ik op mijn gemak lezen.)

05-02-08. Het is momenteel gisteravond 22.30 uur en het gaat redelijk. Door het late in slaap komen en het voor zessen opstaan bedroeg de nachtrust na het zien van Peter R. de Vries hooguit vier uur. Maar we zijn er nog niet. Over een halfuur begint Pauw & Witteman met daarin te gast Peter R. de Vries, die ik eerder al op het Journaal zag en die woensdag bij Larry King zit en daarna bij Oprah en wie weet ook nog bij Dr. Phil. Vandaag (dus niet op het moment dat ik dit schreef maar gewoon vandaag) reis ik per trein naar Amsterdam, waar ik met Tieka een lichte lunch zal gebruiken. Ik weet niet in hoeverre zij ontregeld is door de heisa in de media maar ik zal haar geruststellen: ik heb geen vriend met een bootje.

06-02-08. Wakker worden een paar minuten voordat de wekker afloopt is eigenlijk wel prettig. Je hoeft dan niet mee te maken dat de wekker dwars door een droom heen tekeergaat, zoiets is doorgaans geen dikke pret. Bij het vanzelf ontwaken is oplettendheid geboden. Gisterochtend werd ik een kwartier voor het aflopen van de wekker wakker – dacht ik. Het was echter niet vijf voor zes maar vijf voor vijf. Heb het eens meegemaakt dat ik na vanzelf ontwaakt te zijn me voorbereidde op het vertrek naar kantoor en toen ik bijna reisklaar was op de klok keek en zag dat het kwart over vijf was. Een collega vertelde dat ze een keer op zaterdagochtend in de startblokken stond voor een kantoorreis. Tieka had mogen beleven dat haar broertje ’s nachts om vier uur meende dat hij naar school moest.

07-02-08. ‘Vrijdag, 29 juni, is de verjaardag van Z.K.H. Prins Bernhard. Alle jongens en meisjes uit héél Nederland wensen hem een prettige verjaardag toe!’ Aldus de rubriek ‘Hier spreekt Donald Duck’ in Walt Disney’s Donald Duck – een vrolijk weekblad van 30 juni 1956. (Toen was die verjaardag alweer voorbij, realiseer ik me ineens.) Wat krijgen we nou, zit hij de Donald Duck te lezen? Dat komt zo. Ik had genoeg gekregen van Peter R. de Vries en van de deskundigen die ook gisteren weer van het scherm dropen. Ik had bij de bieb een heruitgegeven halve jaargang Donald Duck gehaald, die van 1956. Even weg uit het Nederland van 2008 en onderduiken in Duckstad. Maar wat staat er in de inleiding? ‘1956 was trouwens het geboortejaar van (…) misdaadjournalist en politicus in spé Peter R. de Vries.’ Merde!

08-02-08. Als er door de intercom gevraagd wordt: ‘Politie, wilt u opendoen?’ dan is het prettig als dat verzoek gevolgd wordt door: ‘We moeten niet bij u zijn.’ Ik ontsloot op afstand de portiekdeur en zag even later twee agenten het keukenraam passeren en een paar huizen verderop aanbellen. Er werd geen gehoor gegeven, de agenten vertrokken weer. Hoorde gisteren van een buur dat de betreffende bewoner illegaal onderverhuurde aan Polen. Het was te lang rustig geweest: een paar jaar geleden werd een naburige woning bewoond door een louche figuur die die tevens onderdak bood aan buitenlandse dames van uitzonderlijk lichte zeden die ’s avonds naar hun werk gingen. Later kreeg de louche figuur gezelschap van twee zoons, een dochter en een echtgenote, wat vrij veel volk was voor een eenpersoonshuis. Ze werden er dan ook groepsgewijs uitgezet.

09-02-08. Literaire giller is voltooid (geloof ik, hoop ik) en daarom de tijd genomen om weer eens wat te lezen. En ik las: The Jane Austen Book Club (Karen Joy Fowler), Dit is alles (Aidan Chambers), Koetsier Herfst (Charlotte Mutsaers), De broers Karamazov (Fjodor Dostojevski) en Alleen op de wereld (Hector Malot). Een daarvan leende ik van Tieka, drie van de bibliotheek, dus het aantal te lezen eigen boeken is maar met een afgenomen. De komende tijd moeten aan bod komen: het biebboek De geheime missie van het Benedict Genootschap (Trent Stewart) en wat eigen aanwas betreft de nieuwe Stephen King (Duma Key), de nieuwe John Grisham (The Appeal), The Who and the Making of Tommy (Nigel Cawthorne), Uitzicht (Hella Haasse) en vier van de week bezorgde (bij Amazon.co.uk bestelde) boeken van Aidan Chambers (tezamen 1950 pagina’s). Pfff.

10-02-08. Lang geleden luidde de leus: ‘Twee uur rijden, een kwartier rusten.’ Dat sloeg op het autorijden. Het ging waarschijnlijk om internationale verplaatsingen want in de jaren zeventig was er veel minder filevorming dan tegenwoordig, dus als je een binnenlandse bestemming had was je na twee uur aardig in de buurt en had een kwartier rusten geen zin. Het voorafgaande schoot me gistermiddag te binnen toen ik doende was met slaaplezen. Ik was begonnen in de nieuwe Stephen King, die ik op bed lag te lezen. Na een poosje (misschien wel na twee uur, wie zal het zeggen) kreeg ik slaap, legde het boek naast mijn kussen en sloot de ogen. Een kwartier later werd ik verkwikt wakker en las verder tot ik weer gaperig werd. (In theorie zou je 24 uur per dag slaaplezend bezig kunnen zijn.)

11-02-08. Het lijkt wel lente en dat vinden we allemaal geweldig, dus het gezeik over het weer houdt maar niet op. Vorige week waren het de herfstige stormen waarover men niet uitgekakeld raakte, nu zijn het weer de onverwachte zonneschijn en de dito hoge temperaturen voor de tijd van het jaar. Veel mensen die nog niet eens van hun winterdip bekomen zijn tuimelen rechtstreeks de voorjaarsdepressie binnen, ze halen volop reinigingsmiddelen in huis om aan de grote schoonmaak te beginnen maar voordat het daarvan gekomen is vallen ze van de voorjaarsmoeheid op de bank in slaap. Het blijft nog een paar dagen zonnig, hopelijk is omstreeks woensdag het nieuwe eraf en hoeven we het niet meer over het weer te hebben en gaat het weer over andere interessante zaken, zoals de naderende krokusvakantie (en niet te vergeten Pasen).

12-02-08. Na vier wekkerloze dagen was het geen gigantisch genot om weer kantoorwaarts te gaan en daar gapend de pc aan te zetten. Er waren 55 mailtjes binnengekomen. De eerste die ik bekeek ging vergezeld van een bijlage in Word. Toen ik die aanklikte ging de virusscanner aan de gang en nam daarvoor de tijd: na een kwartier was het scannen nog altijd gaande. Word geprobeerd af te sluiten – er bleek wat loos te zijn, ik kon aangeven dat ik een ‘rapport’ wilde verzenden. Ik bekeek de volgende mail en probeerde die te printen maar dat ging ook al niet. Hoorde anderhalf uur later van een collega dat we van server veranderd waren en dat ik nog aan de oude was verbonden. Omdat ik de vorige avond twee uur Little Britain gekeken had zei ik: ‘Computer says no.’

13-02-08. Dat gebeurt me niet vaak: wakker worden van een aflopende wekker die een droom torpedeert. Als zoiets zich voordoet sta ik wat minder fris op dan wanneer ik uit mezelf bij kennis kom. Had een beetje last van hoofdpijn (ik geloof in mijn hoofd). Maar we laten ons niet kennen, gewoon om zeven uur op het werk de pc aangezet. Monitor kwam tot leven, ik logde in, en daar bleef het zo ongeveer bij. De mail was te openen, de bijlagen in Word waren dat niet, het was niet mogelijk te printen – het was een meevaller dat de automaat cappuccino en choco-de-luxe prijsgaf. Nadat ik van beide de nodige koppen gedronken had ging ik maar weer op huis aan. Voor vrijdag en maandag staan er uithuizige reportages op het programma, wellicht kan er dinsdag weer kantoorgewerkt worden.

14-02-08. Er was gisteren van alles mis met me. De dag ervoor (eergisteren dus) was de lentezon zo prettig dat ik ging hollen met twee T-shirts aan in plaats van met een T-shirt plus afgeschreven trui. Gisterochtend ging ik opnieuw hollen. De zon was wegens de mist niet te zien en een minuut of wat voordat ik de hardloopschoenen aantrok zei de heer van het weer dat het hooguit vijf graden zou worden. Dat was aan mijn dove oren: hup daar ging ik, met slechts twee T-shirts ter bedekking van het bovenlijf. (Onderweg kreeg ik last van kouwe duimen.) Na de training de Bibliotheek Twello gebeld: wist niet meer hoe laat ik daar afgesproken had. Het bleek halftwee te zijn. En ik wist ook niet meer dat ik niet op vrijdag had afgesproken maar op donderdag – vandaag dus.

15-02-08. Valentijnsdag, dan krijg je dat. Ik wilde het portiek op maar moest wachten tot een buur met haar begeleidster was afgedaald. De afdalende buur stelde me twee vragen: 1. ‘Ben jij een klootzak?’ 2. ‘Of ben je lief?’ Ik geloof dat ze begeleid woont, dat ze net niet in aanmerking komt voor permanente opname. Ze behoort tot de categorie Uiterst Eng, zeker wanneer er onvoldoende medicijnen in haar zitten. Toen ze hier pas woonde wist ze door hevig te schelden twee opgetrommelde politieagenten weg te jagen. Ze nodigde een keer een buurvrouw bij zich thuis uit, deed de deur op slot en hield de buurvrouw een dag gevangen. Ze stelde gistermiddag een derde vraag: ‘Ben je getrouwd?’ Ik wees op de begeleidster en zei: ‘Ik ga met haar trouwen.’ De begeleidster kon dit bevestigen – ook weer geregeld.

16-02-08. Het is half februari en het is koud – op zo’n manier heb je ook niet veel aan het broeikaseffect. Ik heb de kachel aan en vul de vrije tijd met het lezen van boeken die ertoe doen. Donderdagavond was het Ik ben geen racist, een prachtig jeugdboek van Per Nilsson, over de Zweedse jongen Svenne die de spil wordt van een politieke beweging die de aanwezigheid van vreemdelingen tot speerpunt heeft. Zeer aanbevolen voor jong en oud. Gisteren en vandaag las en lees ik de nieuwe John Grisham, The Appeal – niet alleen een als vanouds spannend boek, ook een kijkje achter de schermen van de wereld waar politiek en bedrijfsleven samenkomen, waar politici gekocht kunnen worden en waar een groot concern dood en verderf zaait met illegale giflozingen. Beklemmend omdat het ware fictie is. Ook zeer aanbevolen.

17-02-08. Niet te geloven, mijn moeder is vandaag tachtig jaar geworden. Ze viert haar verjaardag in familiekring. Van mijn zus heeft ze van de week al twee paar schoenen gekregen – ze verslijt ze als een gek sinds ze een rollator voortduwt. Van mij krijgt ze een schoenendoos gevuld met: 14,50 euro aan Leonidasbonbons, 200 gram Dove Amicelli, 250 gram Merci, 250 gram gelijksoortige chocoladestaafje van Albert Heijn, 100 gram Zwitserse chocolade met stukjes hazelnoot croquant, 100 gram melkchocolade koffie-praliné, 200 gram Côte d’Or met stukjes hazelnoot en van de Twellose HEMA 200 gram praliné visjes en 200 gram herfstmix – mijn moeder houdt nogal van chocola. Tachtig is een aardige leeftijd maar je haalt er NOVA niet mee, dat duurt nog even, zie Hella Haasse (negentig) en ook Johannes Heesters. (Als mijn moeder zijn honderdvier haalt ben ik vierenzeventig!)

18-02-08. Mijn moeder begon haar tachtigste verjaardag ad rem. Ik was vroeg bij haar om hond Hendrik uit te laten en ontbijt te serveren, waar zij speciaal voor uit bed kwam. Ik zei dat er nog een lange weg te gaan was voordat zij de leeftijd van Johannes Heesters bereikt had. Ze zei: ‘Ik ga zangles nemen, dan word ik ook honderdvier.’ ’s Middags kwam ik nog een keer aan de deur, voor het officiële gedeelte van de viering (hazelnootgebak!). Om haar te inspireren op de ingeslagen weg voort te gaan vertoonde ik een op video vastgelegde recente documentaire over de legendarische Britse komiek Norman Wisdom, die een beduidende voorsprong heeft: hij is tweeënnegentig. Maar hij trekt nog altijd voortreffelijk gekke bekken en krijgt zelfs een huppelpasje voor elkaar. Mijn moeder had het gretig over races met rollators.

19-02-08. Verstandig eten is in de eerste plaats weinig eten. Ik had vorige week zeer licht ontbeten, dus toen ik aan het begin van de middag in Twello was aangekomen was ik wat rammelig geraakt. De stereotiepe reiziger gaat zich in zo’n situatie te buiten aan kroketten en andere gefrituurde vettigheid – nee, dan ik. Bij een supermarkt kocht ik een pak Liga, bedoeld voor de opgroeiende jeugd jonger dan een jaar maar het smaakte me daarom niet minder. Gisteren belandde ik na een bescheiden ontbijt maagrammelend in Coevorden. Ik dacht: weet je wat, ik ga een stapje verder. En dus kocht ik een pak Liga geschikt voor mensen vanaf 12 maanden. De Liga voor de wat rijpere jeugd is gemaakt in de vorm van beertjes. Sluit aan bij de nieuwe C1000-folder, die reclame bevat voor Griezelpasta en Apenkoekjes.

20-02-08. Als halve intellectueel sta je er niet dagelijks bij stil dat er ook mensen bestaan bij wie het IQ is blijven steken in de dubbele cijfers. Van de week zag ik een uitzending over mensen die zichzelf failliet lenen. Ze zien een tv en denken: die moet ik hebben. De afbetaling daarvan kan geregeld worden via de leverancier van de tv, is dat even makkelijk. Het is triest dat mensen geen geld voor een tv hebben maar als er geen geld is waarom zou je dan in godsnaam een plasma-tv gaan kopen? Zo’n ding kost contant 1300 euro, als de aankoop gefinancierd wordt 1800 euro, zo leerde de uitzending. Gisteren was ik in zo’n winkel voor de aanschaf van een voicerecorder: dat ding werd niet gefinancierd maar volledig betaald door de werkgever. Zo kan het dus ook!

21-02-08. Een uitspraak van mijn moeder die het verdient om klassiek te worden is deze: ‘Als de Derde Wereldoorlog uitbreekt dan wordt er op het Journaal gezegd: Zojuist is de Derde Wereldoorlog uitgebroken. Maar nu eerst sport.’ Als het niet over voetbal gaat dan gaat het wel over Ajax. Ook het RTL-Journaal van gisteravond begon ermee: Johan Cruijff (73) gaat bij Ajax orde op zaken stellen en daar had Johan Derksen (84) het een en ander over te zeggen. Ook werden aanwezigen op de Albert Cuyp naar hun mening gevraagd. Wie was ook alweer de Griekse knakker van de uitdrukking ‘Geef het volk brood en spelen’? Tegenwoordig volgen de hypes elkaar snel op. Eerst de aanstaande film van Geert Wilders, toen het circus Joran van der Sloot, straks de wederopstanding van André Hazes in de Arena. Wees erbij!

22-02-08. Biograaf Onno Blom schreef Zo is het genoeg : Het laatste jaar van Jan Wolkers, een voorproefje van de biografie die over een jaar of vijf moet verschijnen. Het is niet onverstandig nu al met dit boekje te komen: hoe groot zal over vijf jaar de belangstelling voor Jan Wolkers nog zijn? In een recente folder van De Bezige Bij staan de vier tot nu toe verschenen delen dagboek van Wolkers afgebeeld. Onder de eerste staat: ruim 15.000 verkocht! Dat is eigenlijk geen reden om te juichen: de eerste druk van De kus (november 1977) was 90.000 exemplaren en in januari 1978 kwam er al een herdruk. In november 1979 verscheen De doodshoofdvlinder: 100.000 exemplaren (die liep minder hard, de derde druk is van 2000). In de folder wordt niet vermeld hoe de andere drie dagboekdelen liepen.

23-02-08. Het stond vroeger op de voorpagina van de krant, een kleine advertentie waarop een boekomslag was afgebeeld met daaronder de attendering: ‘Gisteren op tv, vandaag in de winkel!’ Een tijd van weinig zenders, zodat soms miljoenen de vorige avond de schrijver van het boek op hun scherm hadden gehad. Toen Onno Blom geïnterviewd werd over zijn beschrijving van het laatste jaar van Jan Wolkers zei de presentator dat het boek sinds die dag in de winkel lag. De volgende dag ging ik tevergeefs in twee Haagse boekwinkels kijken. Een fikse promotiemisser. Deed me denken aan het verlate verschijnen van het Dagboek 1976 van Wolkers. Ik kocht het op 7 december vorig jaar, bijna twee maanden na zijn overlijden. Het zou de verkoop enorm gestimuleerd hebben als er geadverteerd was met: ‘Gisteren de uitvaart, vandaag in de winkel!’

24-02-08. Van de pen leven kunnen maar weinig schrijvers en de schrijvers die het kunnen zijn niet altijd gevrijwaard van geldzorgen – zie Agatha Christie. In de gedegen en dikke (485 pagina’s plus 30 pagina’s eindnoten) biografie Agatha Christie : An English Mystery (2007) van Laura Thompson is te lezen over de enorme productiviteit van de schrijfster. In haar toptijd schreef ze in tien jaar zeventien boeken. Op haar naam staan detectives (Miss Marple, Hercule Poirot), stukken voor toneel (zoals The Mousetrap) en romans geschreven onder de naam Mary Westmacott. Haar oeuvre geldt (vergeet J.K. Rowling, vergeet Stephen King) als het best verkochte na de Bijbel en het werk van Shakespeare. Toen ze overleed liet ze 106.000 pond na. Waarom zo weinig? Omdat Amerika besloten had met terugwerkende kracht belasting te gaan heffen op door buitenlandse auteurs ontvangen royalty’s.

25-02-08. The Hour of Power waar hij altijd naar kijkt begint ’s morgens om acht uur al en dus zal er geen sprake zijn geweest van nachtbraken. Een gemiste kans, want toen hij in het Catshuis voor The Hour of Power geïnterviewd werd schijnt hij gezegd te hebben dat de zondag (en die begint al om middernacht) er is voor bezinning. Het had zo knus kunnen zijn: het gezin Balkenende dat naar Deep Throat keek, vader die door naar de tv te wijzen zijn kroost nadere normen en waarden kon bijbrengen: ‘Zie je wel, niet praten met een volle mond!’ En wie weet ook refererend aan oude zegswijzen als ‘met de mond belijden’. De film trok 907.000 kijkers. Benieuwd of het waar is dat kijken naar porno schadelijk is en dat er eind november een geboortegolf zal zijn.

26-02-08. In december had ik al zoveel in de rugzak zitten dat kopen geen doen was, drie weken geleden kwam het er niet van omdat ik een koffieafspraak met Tieka had. Maar gisteren sloeg ik toe: bij de New English Bookstore in de Kalverstraat voor 25 euro een cassette met tien James Bondboeken gekocht. Even later bij Waterstone’s in dezelfde Kalverstraat triomfantelijk geconstateerd dat een enkele identieke Fleming er 15,40 kostte (en wat ik gekocht had dus 154 euro). Geweldig jeugdsentiment: op de lagere school, lang voordat ik de film mocht zien, spaarde ik met een vriendje de zwart-witte kauwgomplaatjes van de film Thunderball. En wat een triomf toen ik, slechts dertien jaar oud, in bioscoop Olympia naar binnen mocht toen de Bondfilm You only live Twice daar in reprise draaide. Want die was voor boven de veertien.

27-02-08. De Thunderballkauwgomplaatjes kochten we bij een sigarenboer die geen Engels sprak en daarom klonk zijn James Bond bijna als damesbont. Wij de slappe lach natuurlijk. Voor een Mod, een Rocker, een Pleiner of een Dijker waren we te jong maar het ging de goede kant op want bij de sigarenboer kochten we zo nu en dan lucifers waarmee we dingen in brand staken. Met een ander vriendje van de lagere school rookte ik sigaretten. We waren bij hem thuis, hij jatte van zijn moeder een peuk die we buiten doormidden braken en oprookten. Even later weer naar binnen voor de volgende door te breken sigaret. Maar ik was niet altijd slecht: van mijn opa kreeg ik een kwartje en daarvan wilde voor mijn vader een pakje sigaretten uit de automaat trekken. (Helaas: er had 1,25 in gemoeten.)

28-02-08. En dan hadden we natuurlijk Batman nog. Hij was dankzij de KRO wekelijks op de tv te zien en kwam ook via de merchandising tot ons. Er konden kleurenfoto’s op het formaat van een ansichtkaart gespaard worden en die kreeg je onder meer bij aanschaf van de zeer vieze zoetigheid die Oké heette en waarvan de reclameleus luidde: ‘Jij hebt een Oké verdiend!’ Voorts kon je voor 1,95 een Groot Batman Album kopen, met maar liefst ‘1.001 geheimen van Batman en Robin. Gevaarlijke ontsnappingen, raadsels, Batman’s uitvindingen, de geheimen van de batarangs!’ Zo’n batarang had mijn vader voor mij uit hardboard gefiguurzaagd. Er zat een soort snoer aan, zodat ik langs de gevel op het dak kon komen. (Maar meestal maakte ik de batarang gewoon aan de trapleuning vast en gebruikte de traptreden om boven te komen.)

29-02-08. Aan het begin van de nacht naar de dag die maar eenmaal in de vier jaar voorkomt zat Jan Wolkers met het gedicht ‘Mijn broer’ in de Dode Dichters Almanak. In het boekje van Onno Blom over het laatste jaar van de schrijver is te lezen dat er in dat jaar veel poëzie zat: steeds vaker welden er dichtregels in Wolkers op, met hem stierf een levende poëzieanthologie. Zijn schrijven was voornamelijk nog het noteren van dichtregels. Het einde naderde hij met grote gebreken. Het hanteren van de pen viel hem zwaar; evenals Marten Toonder leed hij aan het carpaletunnelsyndroom: kromgegroeide vingers, beknelde zenuwen. En dan zijn voeten: wondroos maakte dat hij zich schuifelend voortbewoog. Maar Wolkers gaf niet op: hij trainde met een fysiotherapeut om bij Pauw & Witteman zonder hulp een trap op te kunnen.

01-03-08. We kunnen niet zeggen dat we niet gewaarschuwd zijn: er werd over gesproken in de diverse Journaals, het was gisteren en vandaag op Teletekst te zien. Maar we trekken ons er niets van aan: ze waarschuwen wel vaker en nooit heb ik aan den lijve calamiteiten ondervonden. Nee, we vertrekken omstreeks halfacht. Weer of geen weer, ondanks de waarschuwing voor zware storm. We begeven ons niet naar een gebied waar toorn heerst vanwege Wilders maar naar het Paard, want daar begint om halfnegen het optreden van Hooverphonic. Hopelijk althans: onlangs stond er een verontrustend bericht op de Vlaamse Teletekst, Geike had problemen met haar stem en er waren twee concerten afgelast. Vrijdagavond zouden ze weer op het podium staan en dat zal vanavond dus ook het geval zijn – als ze onderweg niet door de storm weggeblazen werden.

02-03-08. Buurvriendin Esther kwam aan het eind van de ochtend op de thee en liet daarbij de tranen de vrije loop. Ik had haar voor haar verjaardag een kaartje voor Hooverphonic gegeven, daar zouden we gisteravond samen naartoe gaan. Ware het niet dat Esther het kaartje niet meer kon vinden. Ze had vergeefs haar inboedel binnenstebuiten gekeerd. Bij wijze van second opinion ging ik met haar mee voor een tweede inspectie van de woning. Die was al net zo succesvol. Op internet stond bij het concert niet vermeld dat het uitverkocht was, dus als we er vroeg bij waren was er wellicht nog een kaartje te bemachtigen (zo niet dan duwde ik haar naar binnen met mijn kaartje). Een uur na de mislukte inspectie belde ze vrolijk op: kaartje terecht, zat in een cd-doosje van een Hot Talkuitzending.

03-03-08. De vorige keer was 6 oktober 2006 – Hooverphonic kan niet vaak genoeg in het Paard optreden. Ten opzichte van het jongste bezoek waren er kleine veranderingen doorgevoerd: ditmaal twee keyboards in plaats van keyboard plus viool. Op het podium had het muzikale brein (annex bassist) Alex Callier van plaats geruild met ‘de eeuwig jonge’ Raymond Geerts. Tussen hen in de weer subliem zingende Geike Arnaert. Het laatste concert van de Nederlands-Belgische tour, we moesten bedacht zijn op practical jokes van de crew. Maar de grappen kwamen vooral van Alex, waaronder iets onduidelijks (‘Excuses voor mijn Vlaamse accent’) over ‘onreinheid in de koets van de koningin’. Muziek als vanouds prachtig: de melodie van Imagine werd onder Sometimes gezet, hoorde ook de lome baslijn van Walking on the Moon. De reguliere set duurde 66 minuten, daarna bijna driekwartier toegiften.

04-03-08. Omdat ik nog geen last had van voorjaarsmoeheid kon ik het er wel op wagen. Je moet twee keer per jaar je matras omdraaien. Ik had het eerder gedaan, zo was aan gene zijde te zien aan de vlekken van gemorste koffie, wijn en bier. Het matras is niet zozeer zwaar als wel omvangrijk: 160 x 200 cm, een lastig formaat om mee te manoeuvreren, met name als je wilt voorkomen dat je het aan het voeteneinde staande tv-toestel tegen de grond veegt. Ook diende de dvd-stapel verticaal te blijven. Toen het matras tegen de badkamerdeur leunde de twee platen hardboard-met-gaatjes verwijderd en de onderliggende lattenbodem opzij geschoven. Vervolgens met de stofzuiger onder het bed tekeergegaan en ten slotte alles weer in de oude staat teruggebracht. Met uitzondering van het matras: dat werd in omgedraaide toestand neergelegd.

05-03-08. Nee, van wijzer worden van ervaringen is in dit huishouden nog geen sprake. Wanneer vond de vorige grote stroomstoring (nou ja, duurde tien minuten) ook alweer plaats? Iets meer dan drie maanden geleden. De zon ging toen eerder onder dan nu, ditmaal was het nog goeddeels licht toen de Hyvespagina die ik bekeek ineens foetsie was en de tv uitviel en ook de telefoon het niet meer bleek te doen. Gauw naar het keukenkastje, waarin zich een kaars moest bevinden. Die bevond zich er mogelijk ook maar ik had nog altijd de inwendige troep niet opgeruimd. Vond slechts een collectie waxinelichtjes uit het kerstpakket. Weet niet waarom ik er twee van aanstak, ik zat er tamelijk lullig bij: je kunt bij waxinelicht niet lezen. Na een kwartier kon ik de klokken weer gelijk zetten. Vandaag keukenkastje uitmesten!

06-03-08. Het uitmesten van het keukenkastje vond geen doorgang want ik had er geen zin in. In plaats daarvan een kleerkast vanbinnen kritisch bekeken. In de betreffende kleerkast hingen diverse truien. Ik keek die truien zo eens aan en dacht daarbij: wanneer draag ik nou eigenlijk een trui? In huis soms, buitenshuis nooit. Daar is het een T-shirt of een shirt met een T-shirt eronder, of twee T-shirts zonder shirt. Deze winter draag ik een enkele keer de winterjas die ik de vorige winter ongedragen had gelaten – winter kan je het eigenlijk niet noemen. En dus een stuk of acht truien overgeheveld van de kast naar een vuilniszak die tot de volgende ijstijd in een gangkast is ondergebracht. De vrijgekomen kastruimte gebruikt voor het wat ruimer ophangen van broeken, shirts en jasjes. (Vandaag wellicht alsnog het keukenkastje uitmesten.)

07-03-08. Als ik ongevraagd iets in de bus krijg dan neem ik de vrijheid er ongevraagd iets van te zeggen. Bij de post zat het maartnummer van de Zandloper, een blaadje voor mensen die geïnteresseerd zijn in hun overlijden. Een weinig originele naam, de Zandloper. Mogelijke alternatieven: De kuil. De raaf. Helemaal stijf. Ik bekijk zoiets eerst vluchtig en meen dan dat er sprake is van ‘urnen van gene zijde’ maar er staat bij zorgvuldiger lezen ‘urnen van zijde’. Zien er wel kek uit. De coverstory is gewijd aan een dame die een uitvaartdansje kan komen maken: ‘funaire dans’. Een goochelaar zou ook wel leuk zijn, of een boeienkoning. Of een stand-up comedian – er is altijd wel een gevat familielid te vinden, iemand die grapt dat de overledene zich er nooit onder liet krijgen, zich niet liet kisten.

08-03-08. Amazon had twee boeken opgestuurd die ik omstreeks gisteren verwachtte. Toen ik na een ommetje hollen mijn vertrekpunt naderde en een bestelbusje van de post zag staan trok ik dus een sprintje. De koerier bevond zich al op de galerij, waar hij bij derden aan de deur stond. Ik riep van verre of hij iets voor mij bij zich had en dat bleek zo te zijn. Een grote opluchting – soms maakt Amazon gebruik van een alternatieve koeriersdienst en dan kan ik als ik bij het afleveren niet thuis was meteen naar het depot rijden. Bij de post (is dat TNT of TPG?) komen ze de volgende dag, als je eveneens naar je werk bent, nog een keer en pas de dag daarna kan je naar het postkantoor, waar je lang in de rij moet staan. (Nog wel.)

09-03-08. Waar ik wel eens last van heb is dat ik enthousiast een boek koop maar er jarenlang niet toe kom het te lezen. Gebeurde me onder meer met fantasytitels van Margaret Weiss en Tracy Hickman. Hun trilogie Dragonlance Chronicles las ik maar dat gebeurde (nog) niet met de vervolgtrilogie Dragonlance Legends. Daarna kocht ik van dezelfde auteurs ook nog in het Nederlands de cyclus De poort des doods, zeven boeken in cassette, in totaal 2548 pagina’s. Eveneens ongelezen: Moesjasji van Josjikawa, volgens de achteroptekst ‘een grandioos verhaal over zwaardkunst, liefde en avontuur, en een authentieke getuigenis van het Japanse leven in de zeventiende eeuw’ (1280 pagina’s, een dunnetje). Er zijn mensen die zich er zorgen over maken of er leven na de dood is, ik hoop dat er in elk geval lezen na de dood zal zijn.

10-03-08. Het spamfilter van de provider werkt vrijwel feilloos: praktisch alle onzin wordt apart gehouden in een map die Junk heet en dagelijks zie ik in een paar oogopslagen wat daarin zit, waarna ik de boel definitief onschadelijk maak. De laatste tijd glipt er soms spam de inbox binnen. Het spamfilter is op het verkeerde been gezet doordat de afzenders de indruk weten te wekken dat het om e-cards gaat. Zo kwam er gistermiddag een binnen die aldus begon: ‘Hello buddy! Natasha sent you animated card’ – en die kaart zou dan haar ‘nude photos’ bevatten. Een paar uur later kwam er een e-card van een ‘Ethel’, die me met ‘Good evening, dear!’ begroette. Ethel liet weten dat ‘Barbara S.’ in de bijlage haar nude photos gestopt had. Waarom Barbara S. dat zelf niet liet weten weet ik niet.

11-03-08. Laat ik het maar spattingmail noemen: een kruising tussen spam en kettingbrief. Je krijgt wel eens amusante mail van in Afrika verblijvende grappenmakers die je een miljoentje of wat in het vooruitzicht stellen als je ze helpt hun kapitaal het land uit te smokkelen. Tot twee keer toe ontving ik een bedelmail van Ana Henriques. ‘Hello everyone’ begint ze gezellig maar dan komt het leed uit de mouw: er moet geld opgebracht worden voor de vierjarige Beatriz, zodat haar Portugese vader haar voor behandeling naar Cuba kan transporteren. De kleine meid heeft een ernstige ‘desiese’. Niet zomaar een ernstige ‘desiese’ maar een ‘unknown Syndrome’ dat door de vergeefs behandelende artsen is gediagnosticeerd als mogelijk ‘Triple X’ – nou, dan weet je het wel: je reinste Invasion of the Bodysnatchers. Benieuwd wat ze daar op Cuba aan kunnen doen.

12-03-08. Je zou er bijna naar gaan leven, het thema van de Boekenweek: oude mensen, derde leeftijd. Ik trok me daar tot nu toe niets van aan en stond gisteravond dan ook vooraan bij het concert van Wir Sind Helden in het Paard. Zeer vrolijke muziek gemaakt door zeven zeer vrolijke muzikanten: zangeres/gitariste, gitarist/toetsenist, bassist, drummer, drie blazers (ze bliezen op sax, trompet, trombone en dwarsfluit) van wie er een op toetsen bijkluste. Ik moest op en neer springen – dat wil zeggen: dat moesten we allemaal. De muziek was ernaar: dankzij de blazers kon er ska klinken. En wat te denken van een cover van Why can’t I be You van The Cure? (Kende de muziek niet, ging er op goed geluk naartoe. Door het van het podium trekken van de setlist weet ik wat ik gehoord heb.)

13-03-08. Het prettige van zo’n weeralarm is dat de mensen denken: het waait, linke soep, ik ga maar niet de snelweg op. En dus was er geen filevorming toen ik gisterochtend naar Tiel reed en een paar uur later weer terug. (We zijn hard op weg een land van weerwatjes te worden. Omdat het tegenwoordig haast niet meer sneeuwt is het land in rep en roer als het eens een keer gebeurt en doen verslaggevers in het Journaal verslag van vallende vlokken.) Op de snelweg kon je met goed gevolg 120 rijden maar dat deed ik alleen waar het toegestaan was. Nabij Rotterdam mag je bijvoorbeeld maar 80 – behalve natuurlijk als je de Majesteit bent, die passeerde me wat sneller dan 80 op de linkerbaan, voorafgegaan en gevolgd door een motoragent. Ik vermoed dat de Majesteit haast had.

14-03-08. Er worden wettelijke maatregelen voorbereid die raken aan de fundamenten van onze beschaving. Ik las op Teletekst dat er een wetsvoorstel van de PvdA is ingediend waarmee beoogd wordt seks met dieren te verbieden. Ik rijd zo nu en dan het land door op weg naar een interview en dat zijn vaak zeer saaie ritten langs groene landschappen waar geen einde aan lijkt te komen en dan is het altijd een welkome afleiding als je in een weiland een boer op een krukje ziet staan die met de broek op de enkels tegen een koe aan staat te biggen. Ik mag daar in het voorbijgaan graag naar kijken. Het is tegenwoordig boer zoekt vrouw wat de klok slaat – maar lang niet iedere boer vindt ook een vrouw. Gun de alleenstaande boer z’n verzetje met een koe!

15-03-08. Ik ken de dame niet, zij mij ook niet – want ze stuurt me post gericht aan ‘Geachte heer of mevrouw De Jong’. Wat is haar functie? In een bericht van een paar weken geleden ondertekende ze met ‘Managing Director Nationale Postcode Loterij’, in het bericht van gisteren noemt ze zichzelf ‘Directeur Nationale Postcode Loterij’. De eerste keer ging de ondertekening vergezeld van een foto waarop ze blond poseert, met foute oorbellen en foute lippenstift die is afgestemd op haar truttige kleding – gisteren was die foto wijselijk achterwege gelaten. Wat wil deze dame? Ze stuurt me een ‘Postcode-Pas’ die ik kan ‘activeren’ om kans te maken op 17,8 miljoen euro. Die prijs gaat ‘gegarandeerd’ vallen. Je vraagt je af waarom zij dan zelf niet meedoet. Als ze wint kan ze een make-over en ook wat sprankelender kleding kopen.

16-03-08. Als er op tv reclame uitgezonden wordt staat hier standaard het geluid uit maar het beeld krijg ik soms onder ogen. Zo zag ik in een uiting van TNT (‘tie en tie’) Post de leus geschreven staan: ‘Wij bezorgen als enige zes dagen per week.’ Alsof het om te juichen zou zijn dat deze doodnormale dienstverlening nog niet beëindigd is. Vroeger werd er niet alleen zes dagen per week post bezorgd, maar zelfs tweemaal daags. (Zo was het ook normaal dat je wekelijks een afschrift van de giro ontving en niet zoals tegenwoordig tweewekelijks of zoals bij sommige banken eenmaal per maand.) Je had indertijd op elke straathoek een telefooncel. Als je een telefoonnummer moest hebben liep je naar de telefooncel, zocht het in een van de telefoonboeken op en scheurde de pagina met het nummer eruit.

17-03-08. Om 09.58 uur vertrok de trein naar Amsterdam. Ik had een oeroud medium bij me: een walkman met een cassettebandje erin. Op kant A klonk Because of the Times van Kings of Leon, op kant B Aha Shake Heartbreak van Kings of Leon. Toen de conducteur om een kaartje kwam haalde ik net als een dame aan de andere kant van het gangpad De pianoman van Bernlef tevoorschijn. Vind het een prettige manier van reizen: in plaats van een kaartje kopen een boek tonen. Het zou helemaal prettig zijn als er zich naast de NS nog meer sponsoren van de Boekenweek zouden melden. Dan zou je op zo’n zondag niet alleen gratis met de trein kunnen reizen maar bijvoorbeeld ook in het restaurant van je keuze kunnen neerstrijken voor een gratis menu van een gangetje of drie.

18-03-08. Van een supermarkt die vroeger verkondigde dat er op de kleintjes gelet werd zou je zoiets niet verwachten: toen ik gisterochtend 17,94 euro aan boodschappen afrekende las ik op de balie dat de Smurfen op waren. Hoe moet dat nou verder en zal het ooit nog goed komen? Ik moet nog hebben: de Grote Smurf, de Smurfin, de Voetbalsmurf, de Klussmurf, de Muzieksmurf en de Lolsmurf. Het zal ruilen worden om de collectie compleet te krijgen. Dat kan, want ik heb dubbel: de Babysmurf, de Baksmurf, tweemaal de Brilsmurf, tweemaal de Luilaksmurf en driemaal Gargamel. In afwachting van ruilers een anekdote. Omstreeks 1970 was Frank Zappa hier op tournee (met Flo & Eddy in de band). Benzinemaatschappij BP voerde een Smurfenactie, onder het motto: Smurf mee. Zappa en band lazen daarin de dubbelzinnige Engelstalige boodschap: Smurf me.

19-03-08. De aangifte is gedaan – schriftelijk uiteraard, elektronische aangifte is niet vrij van gevaren en kan op vele manieren in de soep lopen. Onlangs mochten 730.000 belastingbetalers hun elektronisch ingediende aangifte nog eens doen want bij de belastingdienst was er iets een beetje misgegaan. Maar ook als indiener van de aangiften sta je aan mogelijke blunders bloot: hoe makkelijk maak je niet een tikfout? Als het in je nadeel is kost het je geld, als het een tikfout in je voordeel was kan je als ze het ontdekken een naheffing en misschien ook nog een boete verwachten. In HP/De Tijd onlangs een verhaal over de belastingdienst. Leuker kunnen ze het daar niet maken maar de vele diepe groeven die er op een foto te zien zijn in het gelaat van hoogste baas Jenny Thunissen ogen allerminst als lachrimpels.

20-03-08. ‘En altijd kwam het gesprek wel op Hugo’ (aldus Remco Campert in de bundel Tot zoens over zijn Antwerpse jaren) ‘en dat was dan Hugo Claus, zoon van Vlaanderen die buiten de grenzen gewiekt was. Had iemand de Hugo de laatste tijd nog gezien?’ Inderdaad wemelde de tv gisteravond van de aangeslagen sprekers die de Claus een week, een dag, een uur voor zijn overlijden gebeld of gezien hadden. Na de dood van Kurt Vonnegut las ik elf van diens boeken, na de dood van Jan Wolkers las ik er van hem twaalf. Er zijn vijf vrije dagen voor de boeg, een uitgelezen kans om het enorme oeuvre van de Hugo te lijf te gaan. (2001: A Space Oddyssey las ik nog niet zo lang geleden, zodat ik de dood van Arthur C. Clarke al verwerkt heb.)

21-03-08. Het is lente en in tijden heeft het niet zo hevig geregend. De wind en de temperatuur doen eerder denken aan een barre herfst dan aan het begin van het zonseizoen. De mensen die zo denken vergeten dat het nog maar kort geleden winter was. De temperatuur zakte onder nul in plaats van daar zoals momenteel ruim boven te blijven. Je kon niet over straat gaan zonder winterjas, in huis loeide de verwarming op volle kracht. En dan de zon – die laat zich momenteel nauwelijks zien maar als hij te zien is, is het langer dan tijdens de winter die achter ons ligt. De zon komt eerder op, gaat later onder. Ik zeg: leve deze lente! (Dit was uiteraard bedoeld als persiflage op de juichkreten van Bush bij het vijfjarig jubileum van de rampzalige inval in Irak.)

22-03-08. Als het kwam door de verandering van het klimaat zal het structureel zijn en kunnen we Goede Vrijdag voortaan wel Gure Vrijdag gaan noemen. Voor een lezer bestaat er geen aangenamer weer: regen die op het dakraam valt terwijl je in een boek verzonken bent. Met de regen zat het wel goed, het duurde een tijd voordat ik een boek gevonden had om in te verzinken. Wat zou het worden? Hugo Claus? Ik was op de dag van zijn overlijden al Clausmoe geraakt (bij Wolkers duurde het een paar dagen): die onophoudelijke huldeblijken, het mateloze prijzen, het tegen elkaar opbieden (‘Ik heb hem gisteren nog gesproken.’ ‘Ik had hem een uur voor zijn dood nog aan de lijn!’). Nee, geen Claus. Het werd ook niet de nieuwe Henning Mankell, het werd het eerste Arabatboek (van Clive Barker).

23-03-08. Zondag en Pasen, dan ligt een eitje voor de hand. Soms bak ik er twee: het wit geheel weggeklutst. Kocht tot voor kort eieren waar vier granen in zitten (hoe ze die erin krijgen weet ik niet) maar daar kwam een einde aan toen ik via de tv was voorgelicht over de diverse soorten eieren. Scharreleieren zijn uit den boze, de kippen die ze leggen leiden een onvrolijk leven. Ze zitten dicht op elkaar en zijn ontdaan van hun snavels, opdat ze elkaar niet zullen pikken. (Het verwijderen van de snavel is geen pretje voor ze.) Op elk ei staat een nummer: hoe lager hoe beter, nul is het best. Op mijn eieren stond een twee, dus kocht ik maar biologische, daar stond een nul op. Ik vond ze echter niet zo lekker, vandaar vandaag geen paasei.

24-03-08. Werd halverwege de nacht wakker en zag dat het dakraam voor de helft bedekt was met sneeuw. Het was gelukkig dus niet waar, dat we te maken hadden met verandering van het klimaat. Hier waren vooroorlogse vaderlandse spreekwoorden aan de orde: ‘maart roert z’n staart’ – en als het zo doorging: ‘aprilletje zoet geeft nog wel eens een witte hoed’ en ‘april doet wat-ie wil’. Sliep gerustgesteld verder en ontwaakte een paar uur later met zin in hardlopen – tocht door een witgesneeuwd park, wat wil je nog meer. Gisteren las ik het geweldige Engleby, van Sebastian Faulks, vandaag wordt het The Shipping News, van Annie Proulx. Dat betekent dat ik geen bezoek zal brengen aan een meubelboulevard en dat ik dus niet in het Journaal te zien zal zijn – want dat heeft vanavond geheid een item over meubelboulevards.

25-03-08. En inderdaad, het stond op Teletekst: vele duizenden hebben gisteren een bezoek gebracht aan een meubelboulevard. Vermoedelijk doen ze dat elk jaar – mensen die geen betere besteding van een vrije dag kunnen bedenken zullen wel moeten. Maar wat doen ze daar? Hebben die mensen nog geen meubelen? Kopen ze elk jaar met Pasen nieuwe? Meubelboulevards zijn in mijn optiek ware oorden van verschrikking. Ik weet waar ik het over heb want ik ben er een keer geweest. Ik vergezelde mijn moeder en mijn zus: mijn moeder ging verhuizen en had behoefte aan enkele nieuwe meubelen – legitiem dus. Het werd een uitputtende rondtocht langs diverse winkels. Mijn moeder bekeek misprijzend een of andere afschuwelijk ogende tafel en zei voor verkopers en overige winkelenden duidelijk hoorbaar: ‘Het lijkt wel of die tafel aids heeft.’ Dat was wel weer leuk.

26-03-08. Een week of drie geleden was ik voornemens het keukenkastje op te ruimen – een wijs besluit omdat ik toen de stroom was uitgevallen in dat kastje de weg niet had kunnen vinden. Pas eergisteren kwam het ervan. Wat een troep kan een mens in een keukenkastje bewaren! Ik vulde een vuilniszak met de overtollige inhoud van het keukenkastje en met in de gangkast aangetroffen overbodigheden. Ben niet vaak verkouden maar als verkoudheid aan de orde is koop ik papieren zakdoekjes waarvan ik het restant in het keukenkastje mik. Vond daar een vrij omvangrijke collectie papieren zakdoekjes, zit wat verkoudheid betreft de rest van het jaar goed. Houd mezelf voor kerngezond maar trof toch vergeten medicamenten aan, zoals ongebruikte pijnstillers overgehouden aan een treffen met de kaakchirurg. Kan de komende maanden weer volop troep in het keukenkastje dumpen!

27-03-08. Volgende week komt er een medewerker van de woningcorporatie over de vloer voor een ‘warme opname’ – observeren hoe in de praktijk mijn keuken en douche functioneren. Ik ga er maar van uit dat ‘warme opname’ niet inhoudt dat ik tijdens de inspectie onder de warme douche moet gaan staan want het is allemaal al erg genoeg. Ze willen keuken en badkamer gaan opknappen maar met name de keuken verkeert in vrij onberispelijke staat. Die is een jaar of acht geleden voorzien van een nieuw keukenblok plus aanrecht en geavanceerde kranen. Ik maak liever niet nog een keer mee dat mijn keukenblok wordt weggehakt om plaats te maken voor een nieuw, laat staan dat ik uitzie naar eventuele werkzaamheden in de badkamer, zoals het rumoerig van de muur en de vloer verwijderen van tegels. Het worden slapeloze dagen.

28-03-08. Het ging gisteravond maar over film. Het filmpje van Wilders was virtueel in roulatie gegaan, de film Joe Speedboot gaat niet door (en zal vermoedelijk zelfs niet op internet te zien zijn). Bij De Wereld Draait Door geen aandacht voor Joe Speedboot, wel voor Wilders, in wiens filmpje schokkende beelden schijnen voor te komen. Een ander item ging over schokkende beelden van lang geleden. Te gast waren daarin Wim T. Schippers en IJf Blokker, vanwege het vandaag uitkomen van een dvd-box met de tv-serie Barend is weer bezig (plus onder meer het fameuze De ondergang van de Onan). Dat waren nog eens schokkende beelden om vrolijk van te worden. Er werd een fragment vertoond van een blote dans uit de jaren zeventig, waar Schippers terecht van zei: ‘Het blijft leuk.’ Toen was uitzonderlijke tv nog heel gewoon.

29-03-08. Binnen vijf minuten tweemaal in aanraking gekomen met de politie, wie doet me dat na? Het gebeurde gistermiddag toen ik de parkeergarage onder kantoor verliet en rechts ging en het voetgangersgebied van de Grote Marktstraat opreed. Waarom deed ik dat? Omdat de alternatieve route, links gaan, me naar de Gedempte Burgwal zou voeren waar ik niet in mocht omdat het eenrichtingsverkeer was. Hoe dat nu weer? Die Gedempte Burgwal wordt voorzien van nieuwe ondergrondse riolering. Dat gebeurt in twee stappen: eerst wordt het gedeelte van de Paviljoensgracht tot aan de Achter Raamstraat geschoren, waardoor ik niet over de Gedempte Burgwal naar de Paviljoensgracht kan rijden. De andere kant op mag dus niet maar over het voetgangersgebied uiteraard evenmin. De wandelende politieagenten die ik tegenkwam hadden begrip voor me, de automobiele die me honderd meter verderop aanhielden eveneens.

30-03-08. Het kwam bekend voor: Robbert Ammerlaan hield een toespraak, Remco Campert las een gedicht voor. Ditmaal lag niet Jan Wolkers in de kist maar Hugo Claus, die bij de vorige gelegenheid in de zaal zat en broos naar de kist van Wolkers staarde. Het was een nogal plechtige plechtigheid, de uitvaart van Claus. Het is al niet leuk dat er iemand dood is, als er niet of nauwelijks gelachen kan worden wordt zoiets helemaal een treurige bedoening. Was dat in de geest van de overledene? Claus had zo te zien veel Nederlandse vrienden (Nooteboom, Palmen, Mulisch, Freek) maar Wolkers had Maarten van Rossem, die vorig jaar oktober voor vele vrolijke noten zorgde die gisteren gemist werden. (De gedichten van Claus die werden voorgedragen waren ook al geen dijenkletsers.) Volgens de Vlaamse Teletekst was de zaal niet uitverkocht.

31-03-08. Bij spam dacht ik een paar jaar geleden nog aan Monty Python en hun spamsketch (in de voorlaatste aflevering van het tweede seizoen, uitgezonden 15 december 1970). De spam die, als het spamfilter even niet oplet, tegenwoordig met de mail binnenkomt is soms ook om te lachen, zoals de greeting card die ik gisteren had kunnen bekijken. (Niet gedaan, open nooit attachments van onbekende herkomst.) Hoe ze het voor elkaar krijgen weet ik niet, maar de mail was gericht aan accounting@buisdorp.com en kwam hoewel mijn imperium geen afdeling accounting heeft toch aan. ‘Good evening, old chap!’ stond er boven het bericht. Moest eerst lachen, toen denken aan Old Shep (van Elvis) en ook nog aan From Russia with Love, waarin Bond argwaan krijgt als een zogenaamde collega-agent hem maar old man blijft noemen. (Gevecht in de trein!)

01-04-08. Op 1 april zijn mensen op hun hoede, dus worden er al op 31 maart aprilgrappen gemaakt. Tenminste, dat denk je, als je op Teletekst ziet staan dat de Deense cartoonist nu ook een cartoon van Wilders gaat maken. Ik heb toch het liefst dat ze gewoon op 1 april tegen je zeggen dat je veter loszit – daar trap ik zelfs in als ik veterloze enkelhoge laarzen draag. Lang geleden leuk: in de tijd dat de tv-programma’s het nog waard waren moest er kijkgeld betaald worden. Je had zogenoemde ‘zwartkijkers’ die dat niet deden maar er waren ambtenaren op pad om hen te betrappen. Het Journaal had vlak voor 1 april een item over aluminiumfolie: dat op de buis gelegd maakte dat zwartkijken niet geconstateerd kon worden. Op 1 april beelden van mensen die koortsig aluminiumfolie insloegen.

02-04-08. Ik had de keuken en de badkamer van boven tot onder, van links naar rechts en overdwars een sopje gegeven, bij daglicht glimt het sindsdien zo dat het pijn aan je ogen doet. Ik dacht dan ook: als ze dat zien gaat de beker aan mij voorbij. Maar de inspecterende medewerker van de woningcorporatie had geen oog voor wat hem tegemoet blonk. Het blinkende keukenblok wordt eruit gesloopt, de tegels worden van de muur gehakt. In de badkamer dito, daar worden bovendien de tegels uit de vloer gehakt. Het stond niet op de inspectielijst maar ik liet toch het toilet zien. Er komt geen water uit het kraantje, de aansluiting van de pot met de rioolbuis lekt soms. Niks aan de hand: er komt een nieuwe pot, nieuwe kraan, en de tegels worden aan alle kanten weggehakt.

03-04-08. Het is momenteel vannacht tien voor vijf, dus ik betwijfel of deze tekst veel soeps zal worden. Zojuist teruggekeerd van een geslaagde missie naar Groningen, samen met Tieka, waarbij wij door omstandigheden en diverse omrijdingen 659 kilometer aflegden. De tentoonstelling van Russische sprookjes in het Groninger Museum gezien, enveloppen en postzegels gekocht, het Stripmuseum bezocht, bij De Drie Gezusters Pub tot aan het verzadigingspunt gedineerd, een uurtje uitgebuikt en om negen uur bij zaal Vera naar binnen, waar om halfelf het geweldige optreden van We Are Scientists begon, dat wij vanaf de eerste rij mochten meemaken. Wat een feest! De aanzienlijke omrijding op de terugweg maakte Tieka niet meer mee want toen had ik haar al thuis afgeleverd. Drink nu een glas wijn leeg en ga dan nestwaarts: moe maar voldaan – nee, zeer moe maar zeer voldaan.

04-04-08. Als er door iemand gesproken wordt dan is het niet altijd zo dat degene tegen wie er gesproken wordt ook verstaat wat er gezegd wordt. Een bekend oud voorbeeld hiervan is dat van de man die verlaat op een verjaardag arriveert en zich tegen de gastheer verontschuldigt met: ‘Ik moest mijn schoonmoeder vermoorden,’ wat niet verstaan wordt door de gastheer, die met een glimlach de aangeboden jas aanneemt en deze niet controleert op bloedsporen. Toen we woensdag in De Drie Gezusters Pub te Groningen zaten te eten kwam een serveerster aan onze tafel om iets te vragen en zonder haar vraag gehoord te hebben antwoordde ik tussen twee happen vriendelijk: ‘Nee, hoor.’ Ik was in de veronderstelling dat ze gevraagd had of ik nog wat wilde drinken maar ze was benieuwd geweest of alles in orde was.

05-04-08. We worden verwend met amusement. Eerst Wilders als een Calimero (zij zijn groot en ik is klein) in de Tweede Kamer. Circus Wilders was nog niet afgereisd of Circus Verdonk zette de tenten op. Politics’ Next Top Model kwam op krukken de catwalk op en maakte met zo’n entree dat het onbegonnen werk is haar te parodiëren. Het Journaal had fragmenten van de ferme taal die ze uitsloeg. Ze klonk als mijn kapper, aan wie ik gisteren een bezoek bracht. Hij had het erover dat er in Nederland zoveel fouten gemaakt worden. ‘Ze’ krijgen hier een taakstraf van 200 uur en na 20 uur laten ‘ze’ zich niet meer zien. Nederland was volgens hem een bananenrepubliek geworden. Hij heeft geen politieke aspiraties en dat is jammer want hij heeft een lollige kop die veel stemmen zou trekken.

06-04-08. Op 5 februari controleerde ik aan de hand van de nieuwe print of de correcties in de vorige print van Literaire giller correct waren uitgevoerd, bracht twee verbeteringen aan en had het idee dat de verste versie naar wens was. Ik stuurde de eerste twee hoofdstukken naar De Brakke Hond en een aantal complete manuscripten naar uitgeverijen. Woensdagnacht reikte Tieka me het exemplaar aan dat ik haar gezonden had en waarin ze een aantal opmerkingen had aangebracht. Toen ik twee dagen later de moed kon opbrengen die te bekijken bleek niet alleen dat ze als redacteur van een uitgeverij grondige kennis van zaken had maar ook dat ik keer op keer mijn eigen fouten niet in de gaten had gehad. ‘Het’ waar het ‘Hij’ had moeten zijn, en zelfs ‘lag’ in plaats van ‘lach’ – wat een blamages!

07-04-08. Zaterdagavond, telefoon. Ik nam op: ‘Hallo?’ Net als van de week toen de ander zei: ‘Spreek ik met de heer De Jong?’ en ik terugzei: ‘Wie wil dat weten?’ Ditmaal vroeg een dame of Mia er was. Het was een Duitsig sprekende dame, ik zag aan de nummerherkenner dat ze vanuit een buitenland belde. Ik zei dat Mia hier niet bekend was. Klopte het nummer dat ze gedraaid had? Ze somde het nummer op, dat klopte. Ze had het van die Mia gekregen. Helaas was ik thuis en stond het antwoordapparaat niet aan: lang geleden werd dat om de paar weken ingesproken door een mij onbekend Engelstalig figuur, die in Afrika teruggebeld wilde worden. Ik had toen als welkomsttekst: ‘Spreek na de piep een blijde boodschap in’, waarop een platte Hagenaar eens insprak: ‘Wat nah, blijde boodschap?’

08-04-08. Soms, vaak, bijna altijd krijg je later spijt als je dingen wegdoet. Maar je kunt niet alles bewaren en daarom nam ik lang geleden afscheid van de vele exemplaren die ik bezat van de stripweekbladen Pep en Eppo (Eppo kwam voort uit het samengaan van Sjors en Pep). In 2001 kocht ik in een stripwinkel in Alkmaar om jeugdsentimentele redenen een jaargang, die van 1971. Daarin veel geweldige strips, maar ook wekelijks aandacht voor popmuziek. (1971, dus iedere popster staat met buitensporige bakkenbaarden op de foto.) Stukken over The Kinks, Zappa en The Who. Geen enkele groep bestond zo lang als zij (wel twaalf jaar!). Ze hadden net een nieuwe plaat gemaakt, Who’s Next. Geïnterviewde Townshend vertelde dat hij een meisje kende dat Barbara O’Riley heette en dat hij over haar het nummer Barbara O’Riley geschreven had.

09-04-08. Verdonk zegt trots op Nederland te zijn. Ik weet niet of ze ook trots is op anderen die trots op Nederland zijn want ze heeft haar wikipagina gesloten omdat vele trots op Nederland zijnden daar alle mogelijke onzin op plaatsten. Als ze allen die trots op Nederland zijn in de Tweede Kamer wil vertegenwoordigen wordt dat nog wat. Op de wikipagina werden als mogelijk thema aambeien opgediend. (‘Ook moet aambeienzalf gratis verstrekt worden aan iedereen.’) Verdonks gelaatsuitdrukking doet vermoeden dat zij een ervaringsdeskundige op dit terrein is maar ik acht de kans klein dat zij aambeien tot speerpunt (Spertipunt?) van haar verkiezingsprogramma zal maken – al weet je het maar nooit. Zo iemand roept dat er naar het volk geluisterd moet worden en dat zal ze ook doen (als ze maar zo vaak mogelijk op tv kan zijn).

10-04-08. De acteur Dennis Weaver overleed twee jaar geleden, er is dus geen speciale aanleiding om hem hier nu ter sprake te brengen. Hij had een kleine maar fantastische rol in de film Touch of Evil, van Orson Welles. Een jonge Steven Spielberg castte hem in Duel, waarin Weaver als automobilist belaagd wordt door een vrachtwagenchauffeur die hem van de weg probeert te rijden: de hele film lang. Het bekendst werd Weaver in de rol van sheriff Sam McCloud uit Taos (New Mexico) die in New York gestationeerd wordt en daar volgens zijn eigen methodes de misdaad bestrijdt. (De serie is afgeleid van de Clint Eastwoodfilm Coogan’s Bluff). Gistermiddag een McCloud op SBS6. Ze houden zich daar strikt aan de begintijden: toen McLeod’s Daughters (geen familie) aan de beurt waren werd McCloud hup midden in een scène weggedrukt.

11-04-08. Een dag die oorspronkelijk gereserveerd was voor klussen gevuld met achterstallig dvd-kijken: BBC-adaptaties van romans van Anne en Charlotte Brontë en Jane Austen. Daar hoeft niemand jaloers op te zijn want ik had er bijna dertien uur werk aan en er belandden drie zakdoeken in de wasmand. Ik zag achtereenvolgens: The Tenant of Wildfell Hall, Jane Eyre, Sense and Sensibility, Persuasion en Northanger Abbey. De tv-series uit de jaren tachtig ogen minder sprankelend dan die uit de jaren negentig maar alom wordt er voortreffelijk geacteerd. Timothy Dalton doet het geweldig in Jane Eyre. Als Mr Rochester krijgt hij het zwaarder te verduren dan een paar jaar later als James Bond: hand eraf, oog eruit, andere oog blind. Gelukkig komt het met het blinde oog weer helemaal goed als hij samen met Jane Eyre een kindje heeft voortgebracht.

12-04-08. Ook de tweede dag achterstallig dvd-kijken was aardig gevuld. Het begon met een dubbele dosis Pride and Prejudice: eerst de BBC-versie, daarna de slechts twee uur durende film uit 2005 (de BBC nam driemaal zo lang de tijd om het verhaal te vertellen). Vergelijken is moeilijk. De BBC had een betere Mrs Bennet en betere slijmerd Mr Collins en het valt niet mee Colin Firth als Mr Darcey voorbij te streven. In de film weet Donald Sutherland niet alleen ironie aan Mr Bennet te geven, hij weet (vooral aan het slot) ook te ontroeren. De zusjes Bennet waren in de film aanmerkelijk jonger dan bij de BBC, dat paste beter bij hun rollen. Na al die pracht had ik nog vijf uur Vanity Fair te gaan: magnifieke productie en muziek en de mooiste markante koppen sinds Fellini.

13-04-08. De derde dvd-dag in successie begon met Mansfield Park. Mooie rol van Angela Pleasance als de vrolijk simpele Lady Bertram en Fanny Price fantastisch vertolkt door Sylvestra Le Trouzel (wat wil je, met zo’n naam). Het was een BBC-productie uit de jaren tachtig, de laatste, Emma, stamde uit 1972 maar de beeldkwaliteit was niet minder. Emma Woodhouse ziet haar plannen om mensen bij elkaar te brengen en uit elkaar te houden mislukken en heeft bij al haar ge- en ontkoppel niet in de gaten dat Mr Knightley haar op het oog heeft. De show wordt gestolen door de manisch panische oude Mr Woodhouse: ‘Emma, lief kind. Je gaat toch niet wandelen in deze tijd van het jaar?’ (Dit alles was nog geen tien uur kijken, daarom aansluitend de film David Copperfield en twee afleveringen van Charmed gezien.)

14-04-08. Het is ophef van een tijdje geleden die alweer vergeten is. Zo gaat het tegenwoordig met ophef. Het land is korte tijd (ophef duurt steeds korter) in alle staten, de mensen hebben weer iets om zich druk over te maken. Het ging ditmaal om een dame die het zwembad uitgestuurd was wegens het dragen van kleding. Een badpak en een badmuts zijn ingeburgerd, lichaamsbedekking die daar stilistisch van afwijkt brengt wenkbrauwen aan het fronsen. De lollig genaamde boerkini haalde het Journaal, geïnterviewde zwembadgasten beschouwden die als het begin van islamitische overheersing en zo. Zag de afgelopen dagen een BBC-verfilming van Northanger Abbey. Daarin gingen dames groepsgewijs in een badhuis te water. Hoeden op en jurken aan en daaronder meerdere lagen ondergoed, er viel geen tepel te ontwaren (ik lette er speciaal op). Kortom: andere tijden, andere zeden.

15-04-08. Je hebt soms pas in de gaten dat je wat bijzonders voor elkaar gekregen hebt als derden paf van je staan. Vroeger liep ik jaarlijks een marathon. Wekelijks legde ik een wat langere afstand hollend af, totdat ik moeiteloos twee uur lang op de been bleef. Als ik dat eenmaal onder de knie had kreeg ik de meer dan drie uur die de 42 kilometer me kostten ook wel voor elkaar. Sommigen die van al dat trainen niet gehoord hadden stonden versteld van mijn prestatie, zelf vond ik die niet zo bijzonder. Als je maar afdoende trainde. Gisterochtend zei ik tegen een verbijsterde collega dat ik met het oog op Jane Austen, William Makepeace Thackeray en Anne en Charlotte Brontë in drie dagen tijd te bed negenendertig uur dvd had liggen kijken. Gewoon een kwestie van trainen.

16-04-08. Vermoedelijk in 2003 (zie het amusante ‘Avonturen met Anthos’) werden de resterende exemplaren van Zoute griotten vernietigd en raakte het boek onverkrijgbaar. Ik was verrast toen ik op een Vlaams weblog een recente recensie (27 maart) ontdekte van André Oyen, die spreekt van een ‘gepekelde liefdeskomedie’: ‘Dit debuut van Martin de Jong heeft me beurtelings ontroerd en doen schaterlachen. Zoute griotten is trouwens ook een zéér doordacht boek, met ijzersterke personages, een goede verhaalstructuur. De auteur verstaat de kunst om slapstick aan ernst te koppelen. Hij doet het niet zo provocerend als Anton Grunberg maar wel op een verfijnde manier die ik best kan appreciëren en die tevens voor mij iets vrij unieks heeft. Het is een boek dat ik al mijn vrienden die zich nog jong “voelen” cadeau zou willen doen!’ Dat zal helaas niet gaan.

17-04-08. Het goede nieuws van gisteren was dat de ANWB automobilisten adviseert om voluit op dieren in te rijden. Overstekend wild is daarmee vogelvrij verklaard en dat werd tijd ook. Sinds jaar en dag zijn dieren de natuurlijke vijand van de weggebruiker. Denk maar aan Lucky Luke: in de aan hem gewijde strip zie je koeien op de rails liggen waar de stoomtrein voor moet stilhouden, een onverteerbare zaak. Ook kan een boswandeling een hel zijn voor de wandelaar die blootstaat aan onophoudelijke vogelgeluiden en die bovendien op zijn hoofd gekakt kan worden. Kortom: nuttig geadviseerd van de ANWB, al handelde ik jaren geleden al zo. Zag een keer een aantal kuikens blindelings de weg oversteken. Abrupt op de rem gaan staan? Leek me niet wenselijk de achterligger wegens een paar kuikens door de voorruit te laten vliegen.

18-04-08. Zeer lang geleden ging ik naar een vertoning van de film 2001: A Space Odyssey. Die voltrok zich in een niet al te grote bioscoop in Zoetermeer. Toen het licht uitgegaan was werd er op het doek een tekst geprojecteerd waarin verzocht werd niet te roken. Het verzoek werd in vier talen gedaan. Hieruit sprak een aandoenlijk optimisme: men hield er rekening mee dat er niet alleen figuren zoals ik vanuit Den Haag naar deze bioscoop trokken maar dat men dat ook vanuit Engeland, Duitsland en Frankrijk deed – om nog maar te zwijgen van andere landen waar respectievelijk Engels, Duits en Frans gesproken werd. Ik moest daaraan denken toen ik gisteren in de Loosduinse Krant las over een Haags informatienummer dat men in den vreemde kon bellen. Zou de Loosduinse Krant ook in den vreemde gelezen worden?

19-04-08. Over acteren gesproken: de Britse acteur Bernard Hepton doet het voortreffelijk als Sir Thomas Bertram in de BBC-verfilming van Mansfield Park (1983). Een paar dagen geleden zag ik hem in Bleak House (1985) en daarin speelt hij even voortreffelijk Krook, iemand uit de onderste laag van de samenleving met een platte tongval. Mijn dvd-kijken betreft momenteel Dickens, ook daar heeft de BBC moois van gemaakt. Een aantal romans van Dickens staat hier nog ongelezen in de kast maar die heb ik inmiddels tot leven zien komen. Bleak House zag ik twee keer: een versie uit 1985 en een uit 2005. In de eerste speelt Diana Rigg de rol van Lady Deadlock, in de tweede doet Gillian Anderson dat. Zij laat zien dat ze meer in haar mars heeft dan in The X-Files ‘Mulder, where are you?’ roepen.

20-04-08. In 1982 maakte de BBC van twee boeken van Anthony Trollope (The Warden en Barchester Towers) een miniserie, The Barchester Chronicles, verkrijgbaar op dvd. Volgens de hoestekst (waar hij ‘Alain’ genoemd wordt) betekende de rol van Obadiah Slope de grote doorbraak voor Alan Rickman. Hij oogt stukken jonger dan de Snape die hij in Harry Potter neerzet maar ook hier is hij verre van een gezellig tiep. In Keeping up Appearances heeft Clive Swift het als Richard niet makkelijk met Hyacinth maar bij Trollope treft hij als Bishop Proudie een wederhelft die pas echt feeksig is. En dan zijn er nog prachtrollen van Nigel Hawthorne (Yes Minister) – beurtelings sympathiek en onsympathiek – en vooral Donald Pleasance, als warden die cello speelt en op momenten van stress met zijn linkerhand denkbeeldige snaren beroert en met zijn rechter strijkbewegingen maakt.

21-04-08. Het leukste aan een nieuw apparaat is de gebruiksaanwijzing. Om de een of andere reden is die altijd meertalig (in dit geval in maar liefst 23 talen) en om dezelfde of een andere een of andere reden krijgen ze het voor elkaar lachwekkende mededelingen te doen. ‘De eerste keren dat u uw strijkijzer gebruikt, kan er een beetje rook en een onschadelijke geur vrijkomen.’ Behoedzaam twee T-shirts en een shirt gestreken en daarbij geen rook gezien of onschadelijke geur geroken. Wat een machine! Ook in het ouderlijk huis behoorde een strijkijzer tot de inventaris. Als je wilde weten of er gestreken kon worden spuugde je erop. Siste het dan was het oké. Maar hier gaat er een lampje branden als je ’m aanzet. Als het lampje uitgaat kan je beginnen met strijken! Het werd een waar strijkfestijn.

22-04-08. Vorig jaar kende ik een apart iemand die via een weblog al haar gemoedstoestanden wereldkundig maakte en zulks onder haar volledige naam. Toen ze melding maakte van een nieuwe betrekking, dacht ik: zo leren haar collega’s haar meteen goed kennen. Een eigen collega voert als weblognaam slechts haar voornaam maar doet er diverse afbeeldingen van zichzelf bij. Ze bericht over een onderhoud met de directeur, die zeer over haar te spreken is. Ook onthult ze de inventaris van haar tas: ze heeft altijd extra ondergoed bij zich, want je weet maar nooit. Tevens worden haar gynaecologische omstandigheden gepresenteerd: ze is permanent voorzien van een maandvoorraad aan Tampax, maandverbanden, inlegkruizen en wat er allemaal nog meer komt kijken bij de hygiënische verzorging van de derde oksel. Je krijgt de indruk dat ze dagelijks een hutkoffer naar kantoor zeult.

23-04-08. In de nacht van maandag op dinsdag werd ik wakker uit een droom die te ver voert om hier samen te vatten en die toen ik weer sliep gevolgd werd door een andere droom die me is bijgebleven. Hij werd vermoedelijk aangewakkerd door de dreigende opknapping van keukens, badkamers en toiletten die de huisbaas in petto heeft voor het woonblok waar ik in resideer. Dat gaat gepaard met waarschijnlijk onbeschrijflijk gehak (er zal sprake zijn van de eliminatie van tegels die tot op heden onlosmakelijk met de muur en de vloer verbonden zijn). In mijn droom kwam daar nog bij dat men besloten had aan de wanden van mijn woonkamer tegels aan te brengen, en in het kader daarvan zouden alle planken met alle boeken even verwijderd moeten worden. Zo’n droom kan toch maar beter bedrog zijn.

24-04-08. Logeerkat Loekie heeft het pand na vijf dagen vrijwillig verlaten. Dat is wel eens anders geweest: enkele vorige keren dat hij hier onderdak had genoten en bazin Esther hem weer kwam ophalen was hij snel de trap op gevlogen en had zich onder het bed verschanst en was zij onverrichter zake weer vertrokken. Hij is bij haar een buitenkat die er dagelijks op uit trekt, bij mij een binnenkat. Hier ligt hij beneden op een stoel of boven op de tv. In eigen huis is hij gewend laat te ontbijten, als logé zit hij als poes Duimpie me om zes uur wekt al klaar bij het voerbakje. Soms zoekt hij toenadering tot poes Gregor, die dan naar hem blaast – niet omdat ze lesbisch is (ze blaast ook naar Duimpie) maar omdat ze zeer aan haar privacy hecht.

25-04-08. Over mij zal niet in de krant geschreven worden dat mijn Porsche in beslag genomen is nadat ik er met 240 kilometer per uur mee over verkeersdrempels ben gevlogen – mede omdat ik niet in het bezit ben van een Porsche. Onderweg van Den Haag naar snelweg rijd ik over een weg waar je tachtig mag en daar houd ik mij aan. Op het laatste stuk van die weg mag je maar vijftig. Ik kreeg er twee keer een bon omdat ik zestig gereden had, sindsdien rijd ik er angstvallig vijftig, voorbij gezoefd door weggebruikers die dat niet doen, met vaak aan de achterbumper een vrachtwagen die door me heen wil. Kies daarom soms een andere route, binnendoor. Maar ook daar is het oppassen geblazen, wat ik op 26 maart niet deed: reed er zestig. Boete 27 euro.

26-04-08. Door de onkunde van de postbezorger moest ik een week geleden à tien cent per minuut bij de VARA om een nieuw exemplaar van het magazine verzoeken. Gisteren arriveerde er uit Vlaanderen een envelop waar ik geen smet aan kon ontdekken. Desondanks was er een plastic zak omheen gedaan waarop stond: ‘Tijdens de verwerking van de briefwisseling gebeurt het soms dat een zending per ongeluk wordt beschadigd. Dit is toevallig het geval geweest met de inhoud van deze omslag. Beste klant, in naam van De Post druk ik mijn spijt uit voor de onaangenaamheden die dit voorval zouden kunnen veroorzaakt hebben. Gelieve ons hiervoor te verontschuldigen, De Postmeester.’ Met daaronder een mogelijkheid tot heradressering: ‘Adres bestemmeling (enkel over te brengen indien onleesbaar op de ingevoegde envelop.’ Is het denkbaar dat TNT Post zich zo hoffelijk zou verontschuldigen?

27-04-08. Camiel Eurlings verschijnt altijd glunderend op tv, alsof hij permanent lol in het leven heeft maar als man met de hamer keek hij in het Journaal op het bezorgde af ernstig. Het ging dan ook om een zaak van leven of dood. We moeten allemaal een hamer bij ons hebben als we in de auto stappen, anders lopen we het risico te verdrinken als we in de plomp belanden. In mijn tijd waren automobilisten die een hamer binnen handbereik hadden afkomstig uit een volkse laag van de samenleving: ze hadden die hamer nodig om een verschil van mening met een andere weggebruiker te beslechten. Tegenwoordig heb je veiligheidshamers die eruitzien alsof je er geen deuk in een pakje boter mee slaat maar je kunt er wel je raam mee inrammen als je onderwater bent geraakt. Zeggen ze.

28-04-08. Volgens de jongste peiling wordt Circus Verdonk de tweede partij van Nederland – daar zal ze trots op zijn. Zolang Wilders de aandacht op zichzelf weet te vestigen zal ook hij het goed doen en zo raakt de weg vrij voor het kabinet Verdonk-Wilders, waarin gevochten zal worden om de portefeuille Vreemdelingenzaken. Maar het is te vroeg voor het schrikbeeld van malloten aan de macht. Er wordt bij zo’n peiling altijd gevraagd op welke partij men zou stemmen ‘als er nu verkiezingen zouden worden gehouden’. Als er nu verkiezingen zouden worden gehouden, zou er campagne gevoerd worden door alle partijen en was er in de media niet alleen wegens de waan van de dag aandacht voor Circus Verdonk of Circus Wilders, dan werden we ook getrakteerd op acts van Circus Balkenende, Circus Bos, Circus Rutte en de rest.

29-04-08. Bij de post zat van de week een krantje dat Politiepost genaamd is. Het is een huis aan huis verspreide uitgave met voorop prominent de tekst ‘Gepakt dankzij uw sms’je’ en daarbij afgebeeld een jongeman die door een lachende agent in de achtergreep genomen is en die door een lachende agente wordt aangezien. Ze zijn met z’n drieën ook op pagina twee te zien, alwaar in kleine letters tussen haakjes: ‘foto’s zijn in scène gezet.’ Als ze toch aan het ensceneren waren hadden ze net zo goed een jongeman van Nederlandse komaf als arrestant kunnen tonen maar kennelijk vindt men dat vooroordelen bevestigd moeten worden. Binnenin heeft Politiepost een overzicht van buurtinitiatieven. Dat van Loosduinen heet ‘Altus Global Alliance’ en heeft als belangrijkste doel: ‘de kloof tussen bevolking en politie te verkleinen’. Iedereen arresteren, zou ik zeggen.

30-04-08. Niet de gehoopte twee briefjes van tien kwamen er uit de geldautomaat maar een briefje van twintig. Dat moest natuurlijk gewisseld worden want met een briefje van twintig kan je op de braderie geen zaken doen. Een feest van herkenning als ik straks over de Loosduinse braderie wandel. Dezelfde troep als vorig jaar, afkomstig van andere aanbieders. (Veel mensen kopen zich wegens de lage prijzen helemaal suf aan wat ze eigenlijk niet nodig hebben. Er zit maar een ding op: het jaar erop zelf een laken op de grond leggen om het allemaal weer kwijt te raken.) Ik dacht er een keer een ontdekking te hebben gedaan. Een paar euro voor de eerste druk van Een roos van vlees, die was voor mij. Thuisgekomen zag ik op internet dat deze Wolkers ook niet veel meer waard was.

01-05-08. Op Koninginnedag raken mensen uit hun doen. Al in het Journaal van halfnegen ging het mis: een naar Friesland afgereisde verslaggeefster had het over een prins die er wel of niet (ik luister maar half naar dat soort non-nieuws) bij zou zijn: ‘De prins is geopereerd aan een buikoperatie.’ Een latere nieuwslezers berichtte over de aankomst van de ‘koonklijke familie’ in Friesland. Hier in Loosduinen viel er veel regen op de braderie. Ik maakte een rondwandeling toen het nog droog was en blikte in een doos die Tarzanstrips bevatte. ‘Alleen Tarzan?’ vroeg ik. ‘Wat zoekt u?’ was de wedervraag van de handelaar. ‘Wie zegt dat ik wat zoek?’ zei ik. Daar had hij niet van terug, behalve hoofdschudden. Waar je ook keek: troep. Als ik zelf dat soort troep uitgestald had zou ik onmiddellijk hard weggerend zijn.

02-05-08. De onophoudelijke afwisseling van zon en neerslag maakt dat de natuur haar kans grijpt. De balkontuin staat sinds een aantal weken volop in bloei en het wachten is op de wespen die op al dat groen af zullen komen en het balkonzitten tot een niet ongevaarlijke bezigheid maken. Wat groeit er zoal in mijn balkontuin? Dat is een vraag die ik met geen mogelijkheid kan beantwoorden maar nog veel lastiger te beantwoorden is de vraag hoe al dat groeisel op het balkon terechtgekomen is. Want geplant heb ik niets, alles is spontaan op komen bloeien, tussen de tegels vandaan. Onder die tegels zit beton, en dat voedt minder goed dan tuinaarde, zou je zeggen. Ergens is er een tak omhoog geschoten, met blaadjes eraan en wie weet straks ook bloemetjes. Vandaag zont het, dat wordt water geven.

03-05-08. Verandering van spijs doet eten, verandering van schrijver doet lezen. De afgelopen dagen was ik ondergedompeld in het oeuvre van Jane Austen: las alle zes romans van de Oxford Illustrated Jane Austen. Had zin om het lezen van negentiende-eeuwse grote Britten te vervolgen, er was nog een aantal delen van de Oxford Illustrated Dickens ongelezen, zoals Bleak House. Het werd een ander boek dat ik recent geadapteerd had gezien: Vanity Fair, van William Makepeace Thackeray. De tweedelige uitgave die ik heb duurt 876 pagina’s. Een geweldig boek, maar na 300 pagina’s wilde ik even weg uit de traag lezende negentiende eeuw en switchte naar Hold Tight, de nieuwe Harlan Coben, een vanoudse pageturner. Had toen ik ging slapen nog maar zo’n twee uur lezen te gaan – en het duurde verdomme twee uur voordat ik in slaap viel.

04-05-08. Het is de bedoeling dat we de dingen die we al hebben nog een keer kopen: wat op lp stond kochten we op cd, de voorbespeelde videobanden werden dvd’s. Vervolgens dienden we de cd’s te vervangen door kwalitatief betere sacd’s en dvd’s door Blu-rays. In dat laatste ben ik tot nu toe niet getrapt, wel heb ik sommige dvd’s die ik al had opnieuw gekocht, omdat er een nieuwe editie op de markt was gekomen die de moeite waard was: James Bondtitels met audiocommentaar van Roger Moore, Stanley Kubrickfilms met een extra schijfje vol documentaires. Een ultieme versie op vele schijfjes van Ben-Hur en Twin Peaks. Dat is allemaal nog enigszins te verdedigen. Maar dit niet: gistermiddag ontdekte ik in een dvd-stapel Wuthering Heights. Die had ik onlangs zonder het te beseffen voor de tweede keer gekocht.

05-05-08. Omdat ik er niet aan dacht heb ik om acht uur de doden niet herdacht. Ik zat geconcentreerd aan de pc en maakte daarbij gelukkig geen oneerbiedige geluiden waarmee ik de gevallenen in plaats van ze te herdenken zou hebben geschoffeerd. (Stil ben je natuurlijk nooit helemaal, gedurende de twee minuten dat je geacht wordt stil te zijn, er ontsnapt je een kuchje of een nies en als het heel erg stil is hoor je jezelf ademhalen.) In sommige onder het christendom ressorterende gemeentes was de dodenherdenking een dag vervroegd omdat men er van mening was dat de twee minuten stilte de zondagsrust zouden verstoren. Vandaag moet er bevrijding gevierd worden en dat doe ik ook al niet: het is een gewone kantoordag – tenzij het door mijn onnozelheid niet tot me doorgedrongen is dat we vrij hebben.

06-05-08. Je bent van huis uit socialist of je bent het niet: J.J. Voskuil koos de Dag van de Arbeid om dood te gaan. Je moet niet te lang wachten als er een schrijver van formaat overlijdt. Was nog niet toegekomen aan Claus en nu moet Voskuil alweer herlezen worden. Heb hem jaren geleden telefonisch geïnterviewd. Belde op goed geluk een Voskuil die in het Amsterdamse telefoonboek stond. Dame nam op, ik zei: ‘Ik wist niet of dit het goede nummer was, maar ik hoor dat u Nicolien bent.’ De schrijver kwam aan het apparaat, een bijzondere man, met rare fobieën: hij durfde bijvoorbeeld een bibliotheek niet in te gaan, zich in zo’n gebouw tussen de mensen te begeven – terwijl hij er geen moeite mee had in het kader van een optreden tegenover een bescheiden menigte te staan.

07-05-08. In een aflevering van een tv-serie van een paar jaar geleden zie je mensen een destijds geavanceerde cell phone uit de binnenzak halen – een kleine koelkast vergeleken met wat er momenteel gangbaar is aan formaten mobiele telefoon. Ze zullen nog eens zo klein worden dat je een kaasprikker moet gebruiken om een nummer in te toetsen. Sms’en is dan niet meer te doen. Het is mogelijk van een mobiele telefoon naar een vaste te sms’en, de boodschap wordt dan voorgedragen. Ze hebben daar een machine voor in dienst die de ingetikte tekst monotoon opzegt, waardoor die soms totaal onbegrijpelijk is. Die van gistermiddag was me volkomen duidelijk. Er kwam een gesproken sms mijn oor binnen van een onbekende die vermoedelijk een verkeerd nummer getoetst had: ik moest hem onmiddellijk op kantoor bellen. Heb dat maar niet gedaan.

08-05-08. Soms hebben mensen hard voor een sportevenement getraind en dan hopen ze dat ze genoeg getraind hebben – ik heb sinds zondag niet meer hardgelopen en hoop dat dat genoeg niet-sporten was. Er moet vandaag weer bloed gedoneerd worden en intensief sporten heeft een ongunstige uitwerking op het hb-gehalte in het bloed. De vorige donatiepoging was vergeefs, ik kwam enige tienden aan hb tekort. Ditmaal ben ik wat rigoureuzer ijzerhoudend gaan consumeren dan een aantal maanden geleden: in een paar dagen tijd bijna een complete pot suikerstroop uitgesmeerd over vele bruine boterhammen die ook flink van ijzer voorzien waren. Ontbijtkoek. Rode wijn. Zilvervliesrijst. Babi pangang. Cornedbeef. Cranberry drink. Handjes amandelen. Nog meer stroop. Mocht blijken dat mijn hb-gehalte toch te laag is dan kan ik me troosten met de gedachte dat ik flink wat kilo’s aangekomen zal zijn.

09-05-08. Onderweg naar de bloedbank reed ik een eindje om, langs Oud Eik en Duinen. Er was niets te zien van de uitvaart van Voskuil. Mijn moeder, die nabij woont, laat zich zo’n buitenkans niet ontgaan en was met rollator en hond Hendrik derwaarts getrokken. Ze arriveerde te vroeg. Er was buiten de poorten geen bankje waar ze op kon gaan zitten en omdat ze verzuimd had haar portemonnee bij zich te steken kon ze ook niet op het terrasje van een nabije frietkraam neerstrijken. Ik bevond me intussen bij de bloedbank, waar je een legitimatie moet tonen. Ik stak mijn rijbewijs richting baliedame. Ze probeerde het uit mijn hand te trekken, wat ik natuurlijk niet toestond. Het prikken in de vinger leverde een hb-gehalte van 8.3 op, het afnemen van een buisje 8.4: er kon gedoneerd worden!

10-05-08. Voor de ware liefhebber van boeken gaat er niets boven een goed geoutilleerde boekhandel – maar bestellen via internet heeft ook wel wat. Ik had de Engelse vestiging van Amazon opdracht gegeven een drietal boeken bij me af te leveren. Omdat niet alles op voorraad was, het verschijnen van twee boeken was vertraagd, zou de verzending in etappes geschieden. Ik kreeg het bericht dat een boek verzonden was, een dag erna waren beide andere in aantocht, geschatte afleverdag respectievelijk 9 en 10 mei. Ik zette gisterochtend een ligstoel op het voorbalkon om lui te gaan liggen lezen en zag de TNT-bestelbus voorrijden: daar was de Jane Austenbiografie van Park Honan. Drie uur later: de koerier van Selekt Vracht reed voor met twee delen P.G. Wodehouse. En zojuist werd een nagekomen bestelling bezorgd: The Host, de nieuwe Stephenie Meyer.

11-05-08. Je krijgt er huidkanker van, rimpels, een zonnesteek, uitdrogingsverschijnselen – jawel, de weerman had het juichend over het zalig zonnige weer dat ons is toegevallen. Het valt onder zulke omstandigheden niet mee om in slaap te komen en je wordt bovendien vroeg wakker, ik maak het al een aantal dagen mee. Gisternacht een paar keer voortijdig wakker geworden, dat kwam er ook nog bij. Eenmaal uit een droom waarin werd vooruitgelopen op de verbouwing van keuken, badkamer en toilet die aanstaande is. In de droom stond ik in de keuken en zag over de galerij een aantal lieden met een raam passeren. Even later liepen ze niet meer over de galerij maar bevonden zich in mijn keuken, waar algauw een gat in de vloer ontstond. De werklieden droegen uiterst smerig schoeisel waarmee ze modder op het gangtapijt aanbrachten.

12-05-08. Hardlopen was gisteren vroeg op de ochtend goed te doen, de zon was nog niet op krachten. Ik ging kalm van start: stoep af, straat overgestoken en woonerf op. Ik keek daar om en niet waar ik liep en struikelde en landde op de stenen – met mijn rechterknie, beide handpalmen en rechterelleboog. Bij zoiets is het handig als je vakkundig kunt valbreken. Ik leerde dat toen ik als zesjarige aan judo deed maar heb het geleerde nadien nimmer in de praktijk gebracht, zodat ik mijn handpalmen en elleboog openhaalde. Omdat ik geen pijn had nog even doorgelopen, toen besloten wat aan het vrijgekomen bloed te gaan doen: onder de douche de wonden gewassen. Er was geen jodium of Betadine in huis, wel iets homeopathisch van de dierenarts. Ik had me het begin van Moederdag heel anders voorgesteld.

13-05-08. Wisselen was spannend, weet ik nog. Een tand, een kies kwam los te zitten en je tong ging tekeer tot het ding losliet – en na een tijdje was je van je melkgebit verlost. Zweedse broodjes zijn lekker maar hard. Harder dan de kies die ’m gemalen probeerde te krijgen. De betreffende kies is rudimentair en bestaat grotendeels uit vulsel, niet van echt te onderscheiden. De jongste vulling raakte ik na een paar weken alweer kwijt. Door de confrontatie met het Zweedse broodje heeft het kiesrestant slagzij gemaakt, kon hem bewegen als een losse melkkies. En op den duur kon ik hem zelfs lostrekken, heerlijk. Er bleef nog wat overeind staan: een schroefje dat het vulsel bijeen moest houden. Maar dat had ik er met een schaartje ook gauw uit. Benieuwd of er een nieuwe kies gaat groeien.

14-05-08. Een bezoek aan Albert Heijn kan je eigenlijk geen sentimental journey noemen, maar ik was in de buurt waar ik opgroeide bij een leverancier van kattenbaksteentjes en ik besloot meteen levensmiddelen in te slaan. (Ik kwam al in het gebouw toen er nog een bioscoop in gevestigd was, het Rembrandt Theater.) Ze stemmen hun assortiment af op de behoeften van de klanten en die hadden kennelijk geen behoefte aan rijstbuiltjes want die waren sinds enige tijd niet meer leverbaar. Met een slechts half afgewerkt boodschappenlijstje naar mijn reguliere Albert Heijn, waar een pinstoring aan de gang was. De bedrijfsleider, die ging glunderen van belangrijkheid, zei dat we alleen op de ‘klassieke’ wijze konden betalen. (Hij bedoelde contant.) De pinautomaat voorbij de kassa’s deed het, dus daar werd de rij lang. Prettig, zulk oponthoud, als het tropisch is.

15-05-08. Het is een lange reis, van middelbare school naar middelbare leeftijd. Leuk van Hyves is dat je maar een naam hoeft in te tikken of je krijgt iemand uit het verleden in beeld. Daar had je haar op een foto. Ze zat op een stoel in de tuin en ik had zicht op haar benen. In onze tijd waren die benen zeer bewonderenswaardig geweest – dat konden wij weten want de mode was mini. Ze fietste in dezelfde richting naar huis als ik, die soms achter haar reed, hopend op een los van het zadel geraakt wapperend rokje. Al die jaren later waren de benen het aanzien veel minder waard en zijzelf zal in haar huidige staat niet gauw in mijn dromen opduiken, zeker niet mijn dagdromen. Ook ontluisterend: ze houdt tegenwoordig van Frans Bauer en Marco Borsato.

16-05-08. Een brief met non-nieuws en nog slecht Nederlands op de koop toe. Casema gaat samen met twee andere instituten en heet voortaan Ziggo. So what? dacht ik dan ook, toen ik de desbetreffende mededeling van algemeen directeur Bernard Dijkhuizen gelezen had. ‘Als abonnee van Casema willen wij u nu alvast persoonlijk informeren’ – daar staat dat een abonnee van Casema mij gaat informeren. Enfin. Vanaf vandaag andere adressen, bla bla bla. Adresgegevens staan op ‘het handige bijgevoegde stickervel’. ‘Plak de stickers op een voor u praktische plek, bijvoorbeeld in uw agenda, op de PC of in de meterkast. Zo weet u altijd hoe en waar u Ziggo kunt vinden.’ Blij toe dat ik elders een telefoonaansluiting heb: bij Ziggo spreken ze niet van ‘Telefonie’ maar van ‘Telefonie Z1’. Ben te oud om zulke aardverschuivende veranderingen aan te kunnen.

17-05-08. Dat was nog eens timing: op de dag dat de Journaals openden met de rare arrestatie van de cartoonist Gregorius Nekschot was een aflevering van Het uur van de wolf gewijd aan diens collega Bernhard Holtrop. Die kon en kan er ook wat van: het VARA TV Magazine vulde een pagina met een portretje van de als Willem tekenende Holtrop. Ter illustratie was er een spotprent uit 1968 van wijlen koningin Juliana, die was afgebeeld als een raamhoer met een prijskaartje van 5.200.000 gulden, zijnde het destijdse jaarinkomen van het staatshoofd. Het Journaal toonde een paar knap getekende cartoons van Nekschot waar ik me niet gekwetst door voelde. Zeer bedenkelijk, iemand oppakken wegens kwetsing. Hoe meet je gekwetstheid? Er voelt zich altijd wel iemand ergens gekwetst door en dus zou op elke artistieke uiting arrestatie kunnen volgen.

18-05-08. Het kan nooit kwaad om een tijdje niet naar een tekst te kijken: als je er dan weer naar kijkt sta je er fris tegenover en vallen je feilen op die je eerder niet opgevallen waren. Ik had het manuscript van Literaire giller begin februari voltooid en er pas twee maanden later weer een beetje naar gekeken – een beetje, want het ernaar kijken betrof het in de eigen print overnemen van de correcties en opmerkingen die Tieka in haar exemplaar had aangebracht. Dat waren er maar liefst tegen de dertig. Gisteren bestudeerde ik het hele manuscript nog een keer kritisch en bracht daarbij ongeveer honderdtien verbeteringen aan: allemaal stilistische, de tikfouten waren door Tieka al opgespoord. Belangrijker dan het aanbrengen van die bijna honderdveertig verbeteringen in het bestand was dat het manuscript als zodanig me nog beviel.

19-05-08. Was er in maanden niet op geattendeerd dat er een uitvaart op komst is – zeker als het zulk zomers weer is denk je er niet dagelijks aan dat alles wat je doet je naar de ondergang voert. Maar daar bevatte de brievenbox ineens weer een brochure met informatie over de CUVO-uitvaartpolis. ‘Leef met een zorg minder’ staat er voorop en of die ene zorg minder nog niet genoeg reden tot vreugde is wordt er ook nog een dolgelukkig gezinnetje afgebeeld: lachende jonge moeder, lachende jonge vader, drie lachende jonge kinderen. Ze gaan op den duur allemaal dood, maar dankzij de CUVO-uitvaartpolis wordt hun pret niet gedrukt. ‘We worden allemaal het liefst 100 jaar,’ gaat het op pagina 2 verder. Wie dat wil weet niets van het leven van een honderdjarige. Dan nog liever meteen de kist in.

20-05-08. Gaap. Gisteren weer aangehouden door de politie, het wordt saai. De enige variatie zit ’m in het soort agent. Was al eens tot stilstand gesommeerd door een wandelend duo en door een zich per surveillancewagen verplaatsend tweetal, ditmaal was het bereden politie. Een ruiter tuurde omlaag terwijl ik via het neergedraaide raam tegen hem opzag. Wat deed ik in de Grote Marktstraat? Ik kwam uit de garage gereden, legde ik uit. En met inwendig dolle pret toonde ik het geprinte schrijven van de gemeente. Een brief die ik desgevraagd aan de politie moet laten zien, het bewijs dat ik gerechtigd ben mij met mijn automobiel in de Grote Marktstraat te bevinden: omdat de Wagenstraat en de Gedempte Burgwal in zandbakken zijn veranderd is er geen andere mogelijkheid om in/uit de parkeergarage van de Achter Raamstraat te komen.

21-05-08. Voor het naar de ondergang leiden van je huisraad hoef je geen sterke jongens langs te laten komen: met katten kom je ook een heel eind. Wijlen kat Paling had bij leven en welzijn de gewoonte zijn nagels in het behang te zetten. Poes Duimpie is minder destructief aangelegd, zij scherpt haar nagels keurig aan de deurmat, waar dan ook niet veel van over is. Poes Gregor leeft zich graag uit op de vloerbedekking die de binnentrap bedekt: die was tot voor kort onverslijtbaar. In een eerder stadium richtte Gregor zich op de bank, die zij ietwat vilde en vervolgens van de vulling begon te ontdoen – dit alles uiteraard als ik uit de buurt was. Gisterochtend zelf de huisraadafbraak een boost gegeven door een kop Senseo om te stoten en geheel in de bank te laten lopen.

22-05-08. Als kinderen hielden we van variatie, dus volgde op de knikkertijd een toltijd en daarna was het tijd om te gaan touwtjespringen. Dat laatste kon ik niet goed, zodat ik het niet tot bokser schopte. Momenteel is het uitvaarttijd: alweer een attendering op de sterfelijkheid in de brievenbox. ‘Je staat er niet altijd bij stil’ staat erboven – prettig, zo’n aansporing er weer eens bij stil te staan. Een firma biedt voor 3495 euro een compleet verzorgde uitvaart aan. Ik ben nog nooit begraven of gecremeerd en weet dus niet of dat een gunstige prijs is. Dinsdagavond kwam buurvriendin Esther vertellen dat ze voor 5000 euro een vier jaar oude Suzuki Alto gekocht had. Dat is beduidend meer dan zo’n uitvaart kost maar als het goed is heb je van een vier jaar oude Suzuki Alto langer plezier.

23-05-08. De kogel is door de kerk en gaat vervolgens door mijn huis – als met die kogel tenminste een sloperskogel bedoeld wordt. (Mijn huis raakt niet ten prooi aan een sloperskogel, ik bedoel het figuurlijk gesproken – spreken in beeldspraak geeft vaak spraakverwarring.) Er lag een bericht van de verhuurder in de brievenbox: vanaf 30 juni wordt er werk gemaakt van de renovatie: keukenblok eruit, keukentegels eruit, badkamertegels (inclusief vloertegels) eruit, wc-tegels eruit, wc-pot eruit. Twee weken voordat de brekerij van start gaat krijg ik te horen wanneer ik aan de beurt ben, zodat ik maatregelen kan nemen: alles uit de keuken halen (koelkast! gasfornuis!), alles uit de badkamer halen (wasmachine! wasdroger!), alles uit de wc halen (wc-borstel!) Ze gaan gedurende acht werkdagen tekeer, vanaf ’s ochtends zeven uur. Als alles opgeknapt is ben ik zelf waarschijnlijk helemaal afgeknapt.

24-05-08. Omroepen hadden vroeger de onbegrijpelijke gewoonte om uitgezonden programma’s te wissen. Tegenwoordig gaat men zorgvuldiger om met wat er opgenomen is en dat geldt ook voor bewaarde oude opnames. De afgelopen dagen zeer genoten van The Prisoner (1967-1968) die dankzij de digitale oplapping oogt of er gisteren gefilmd is. Een uitzonderlijke serie, bedacht door hoofdrolspeler Patrick McGoohan, die haar tijd zo ver vooruit was dat ze vandaag de concurrentie met bijvoorbeeld Lost zou aankunnen. De dvd-box (hier niet verkrijgbaar, uit Engeland laten overkomen) bevat een boek van 288 pagina’s en bij de vele extra’s een documentaire van anderhalf uur. Zag daarin Peter Wyngarde terug, 74 jaar oud. Had indertijd als Jason King een uitbundig kapsel, een snor van jewelste en bakkenbaarden die zijn hoofd twee keer zo breed maakten. Nu: een grijs ringbaardje en verder volledig kaal.

25-05-08. Het is al kwalijk genoeg dat er in het Journaal buitensporig veel aandacht is voor sport, nu beginnen ook nog de randverschijnselen aan bod te komen. Philip Freriks is zeer bedreven in het zich verspreken, hij weet bovendien grollen in zijn teksten te verwerken. Zo ging het gisteravond over de Oranjekoorts die nog niet veel voorstelt en die hij dan ook ‘een lichte verhoging’ noemde. Ondanks dat er nog geen sprake was van een epidemie slaagde men erin een Oranje gekleurde straat in beeld te krijgen alsook enkele malloten die hun woningen die kleur hadden gegeven. Balkenende hoeft zich er geen zorgen over te maken dat de mensen negatief tegen de dingen aankijken: laat alle mesjokkenen hun huis en zichzelf oranje schilderen, geef ze een toeter om op te blazen en ze kunnen hun geluk niet op.

26-05-08. Over burengerucht gesproken. Sinds vorige week bekend werd dat de renovatie van het huizenblok aanstaande is, is er een geruchtenstroom op gang gekomen. Ik sprak een buurvrouw en die hoorde van een andere buurvrouw, die iemand kent die bij de verhuurder werkt, dat het pimpen van de huizen bedoeld is om ze in waarde te laten stijgen, zodat ze over tien jaar meer opbrengen als ze verkocht worden aan de gemeente, die ze vervolgens zal slopen. Dat is een grote opluchting: als dat waar is kan ik mijn huis helemaal uitwonen, het is niet meer nodig het in de oorspronkelijke staat op te leveren als ik verhuis. Voor de rest niets dan mogelijk leed: stel je voor dat het water gedurende meerdere dagen wordt afgesloten, dat je dagenlang niet onder de douche of naar de wc kunt.

27-05-08. Het valt niet mee om van je geld af te komen. Oké, de 963 euro’s die de fiscus van me wil hebben waren snel op een overschrijvingskaart ingevuld. Maar waar laat ik de munten? Groot en klein vielen bij de euro snel af: haast nergens worden biljetten van 100 of 250 euro geaccepteerd, bijna geen winkel heeft munten van 1 en 2 cent in de kassa. Ik heb nog twee rollen met elk 50 maal 2 cent. Die van 1 cent raakte ik kwijt bij toiletbezoek in Vroom en Dreesmann, waar de juffrouw van de retirade uit haar vel sprong toen ik 25 muntjes op haar schoteltje deponeerde. De rollen van 2 cent wilde ik inzetten bij het verzenden van een manuscript, maar de man van het postagentschap zei afwerend dat hij niet van het postkantoor was.

28-05-08. Mijn opa was geen liefhebber van televisie: wat had je daar nou aan, bewegende poppetjes? Toen de kleuren-tv in opkomst was en reclamemakers de aandacht vestigden op de verhoging van het kijkgenot die deze apparaten bij het volgen van voetbalwedstrijden bewerkstelligden, vond mijn vader dat het veel te druk was, voetbal in kleur. Maar het zwart-wittoestel begaf het en er kwam een kleuren-tv en de voetbalwedstrijden leidden in huiselijke kring niet tot overbelasting van het gezichtsvermogen. Nog altijd wordt er een verband gelegd tussen voortgeschreden techniek en het plezier dat er te beleven zou zijn aan het zien van voetbal. Teletekst meldde dat mensen een maandinkomen in een plasma-tv steken, om zo optimaal mogelijk van de wedstrijden te kunnen genieten. (Dat gaat gepaard met de aanschaf van een bierpomp, die al de kijkvoordelen weer teniet zal doen.)

29-05-08. Een scooter zou misschien uitkomst brengen: het wordt met de dag ingewikkelder en ondoenlijker om in Den Haag van A naar B te komen, laat staan van C naar D. Tot maandag ben ik gerechtigd met mijn auto over de Grote Marktstraat te scheuren, een gebied dat normaliter is gereserveerd voor hulpdiensten, voetgangers, fietsers en ik geloof ook scooters, maar dat tijdelijk tevens toegankelijk is voor particuliere motorvoertuigen met meer dan twee wielen (mijn Peugeot heeft er vier). De zijstratige zandmassa’s zijn nog lang niet met asfalt bedekt, benieuwd hoe de situatie maandag is. Intussen is de Oude Haagweg deels afgesloten wegens het aanleggen van kuilen. Moest gisterochtend omrijden via de Laan van Meerdervoort en dacht te kunnen sluipen over de Mient, maar kwam daar voor een wegversperring te staan. (De Oude Haagweg blijft zes weken onbegaanbaar.)

30-05-08. Tegenwoordig gooi ik reclame van dealers ongelezen weg. Dat is wel eens anders geweest. Ik was een jaar of twaalf en vulde bonnen in die ik naar een antwoordnummer stuurde, waarna er een dikke envelop arriveerde vol bijvoorbeeld folders van duurdere types Mercedes Benz. Mijn vader werd een keer gebeld door een dealer, die informeerde of hij zin had in een proefrit met zo’n dure Mercedes. Mijn vader had al een oude Wartburg (1964). Dat was er een met stuurschakeling die reed op mengsmering (olie bij de benzine) omdat de motor tweetakt was. Als je harder dan tachtig reed kon je vanwege de herrie geen gesprek voeren. Het was met die auto mogelijk terug te schakelen zonder te ontkoppelen: toen we hem naar de sloop reden probeerde m’n vader of opschakelen ook zonder ontkoppelen ging. Het ging.

31-05-08. Meer dan tien uur bezig geweest met het turen op de tekst van de Gids Boek en Jeugd 4-12, die over een paar maanden zal verschijnen. Had al snel in de gaten dat het een aardige klus zou worden: deed een uur over de eerste zeventien pagina’s. Het was monnikenwerk en dat is iets waar ik op den duur lol in krijg. Ooit kreeg ik een Engelstalige tekst te corrigeren die gescand was. De gescande tekst had ik niet op papier ontvangen maar stond op het scherm. Het scannen stelde in die tijd kwalitatief niet veel voor. De letter l kon erdoor in het cijfer 1 veranderen, een m was soms een n, en stond daar nou een e of was het een c? Een normaal mens zou wanhopig worden, ik genoot van het speuren naar fouten.

01-06-08. Zag de afgelopen dagen een aantal afleveringen van The Saint, uit 1962. Daarin paffen Roger Moore en zijn mede- en tegenspelers er flink op los. Om niet te detoneren stak ik af en toe een sigaar op. Ik onderbrak het kijken en het roken om kennis te nemen van het RTL Nieuws. Daarin een item waaruit bleek hoeveel er in 46 jaar veranderd is: op 1 juli gaat het rookverbod in de horeca in en velen die een drankschenkerij drijven zijn daar niet op voorbereid. Als mensen niet kunnen roken, drinken ze meer. Let op, dat zal op termijn leiden tot een drankverbod in de horeca. Wat het rookverbod aangaat werd er alvast gewaarschuwd voor de overlast van rokers die dan maar buiten de kroeg zullen gaan roken. Zouden ze daarbij meer rook uitstoten dan passerende auto’s?

02-06-08. Ik liet een keer in de sigarenwinkel het net gekochte doosje Hajenius Panatella uit mijn handen vallen. Ik wist dat de vijf sigaren verloren waren en ook dat de verkoper daar achter mijn rug pret om moest hebben. Een sigaar moet ongeschonden zijn, een gaatje erin en hij is onrookbaar. Haalde een tijdje terug bij een benzinestation een doosje Oud Kampen Amadeus. Thuis ontdekte ik dat drie van de vijf lek waren. Ben niet iemand die dan terugkeert en met zijn vuist of iets anders op de balie slaat (zeker niet met iets anders). Kocht er zaterdagavond Amadeus en Delicatesse, die bij inspectie ongeschonden waren. De kassabon gaf slechts de 4,80 van de Amadeus aan – maar na aanvankelijk inwendig juichen (ha, de miskoop van de vorige keer goedgemaakt!) zag ik eronder het gepinde bedrag van 12,80 staan.

03-06-08. In een aflevering van The Saint uit 1962 loopt Roger Moore in een zwembroek die tot boven de navel reikt – het modebeeld wat badkleding aangaat is sindsdien zeer veranderd. Het lijkt me niet waarschijnlijk dat de navelbedekkende zwembroek binnenkort een rentree zal maken, andere soorten kleding kennen een kringloop. Zo mailde dierbare vriendin Tieka dat ze een mooie nieuwe broek met wijde pijpen had gekocht. In mijn jonge jaren waren zulke flairs ook aan de orde van de dag. Ik bezat onder meer een wit exemplaar dat tot aan de knie zeer strak zat en daaronder uitwaaierde tot 27,5 cm, waardoor mijn schoenen aan het zicht onttrokken werden. Ik droeg als zestienjarige ook glimmende shirts, zodat mijn zevenjarige zusje een popster in me zag. Ben benieuwd of na de wijde pijpen ook de glimmende shirts zullen terugkomen.

04-06-08. Vorig jaar vergaarde ik zoveel mogelijk exemplaren van het erbarmelijk belabberde geschenkboekje omdat daarin een kortingsbon van de NS zat. Deze Maand van het Spannende Boek is het anders geregeld: je krijgt zo’n kortingsbon in de bibliotheek, bij lening van een spannend boek. Dat ging maandag zomaar niet. Op de romanafdeling van de Bibliotheek Den Haag met een spannend boek naar de balie. Dame aldaar wist van niets. Bij de benedense uitbalie waren ze beter geïnformeerd: de eerste kortingsbon. Op naar vestiging Loosduinen en de informatiebalie voor een kortingsbon. ‘Leent u een boek?’ ‘Een spannend boek!’ ‘O, dat maakt niet uit.’ Tweede kortingsbon! Gisteren weer naar de Centrale. Dame aan de uitleenbalie gaf me twee kortingsbonnen! ‘U bent te aardig.’ ‘In je eentje op reis is niet leuk.’ ‘O, u wilt mee!’ En toen weer naar Loosduinen.

05-06-08. Soms heb je zin in amusement en dan lees je een brief van de Postbank. Gisteren kwam er weer een van drs. V.P. van den Boogert MBA, een oude bekende voor regelmatige lezers van deze rubriek. Hij is nog altijd doctorandus, zeker geen tijd om aan zijn dissertatie te werken. Moet de hele dag brieven schrijven! Hij herinnerde eraan dat mijn overschrijvingskaarten bijna op zijn. ‘In het verleden ontving u dan automatisch een nieuw boekje.’ Dat zal dan wel niet meer zo zijn. V.P. wil weten of ik een nieuw boekje wil ontvangen: dat kost namelijk 5 euro. Behalve voor wie zoals ik een Betaal- of Royaalpakket heeft. Dan is het gratis. Als ik een nieuw boekje met overschrijvingskaarten wil ontvangen, dan hoef ik niets te doen. Dat ontvang ik dus automatisch. Net als in het verleden.

06-06-08. Voetbal is niet alleen oorlog, het is ook handel. We moeten naar de supermarkt om bij de kassa oranjekleurige hebbedingetjes te ontvangen. Bij Blokker en andere winkelketens kunnen we terecht voor oranjekleurige lakens en oranje toeters om op te blazen. Het macaberste tot nu toe kreeg ik gisteren in de bus: een wedstrijdschema van alle deelnemende landen. Erboven staat: ‘Volg het EK met NIVO’ – en NIVO is van de uitvaartverzekering, zoals achterop uitgelegd wordt. Ik zie voor me hoe dat zal gaan. Man krijgt na gemiste penalty hartstilstand. Vrouw: ‘Gauw, gauw, de kalender! Daar staat het nummer van NIVO op!’ Commotie in huis. Vrouw belt NIVO. Medeweker NIVO: ‘Mevrouw, kijkt u eens op onze kalender. Wat dacht u van vrijdag de crematie?’ Vrouw: ‘Nee, cremeren op vrijdag komt niet goed uit, dan is er ’s avonds Nederland-Frankrijk.’

07-06-08. Balkenende bij Bush – hij deed me denken aan de boerenknecht die aan de burgemeester het eerste kievitsei mag aanbieden. Boerenknecht praat onverstaanbaar in voornamelijk medeklinkers, burgemeester hoort hem minzaam glimlachend aan. Balkenende praat al niet prettig Nederlands, zijn Engels is helemaal rampzalig. Bush kent Balkenende nauwelijks. Bij een vorige gelegenheid verwelkomde hij de hoge gast uit Nederland met: ‘Hello, friend,’ ditmaal zei hij na diens dankwoorden: ‘Thank you, sir.’ Om een goed beeld van de verhoudingen te krijgen moet je eens op een wereldbol de afmetingen van Nederland en de Verenigde Staten vergelijken. De premier had de president geadviseerd de gevangenis op Cuba te sluiten. Het was een ‘openhartig’ gesprek geweest. (Een ‘frank discussion’, zou Bush het genoemd hebben.) Teletekst maakte geen melding van de sluiting van de gevangenis. Misschien is Bush het openhartige gesprek alweer vergeten.

08-06-08. Over Oranjegevoel gesproken – hoe zouden de Oranjeklanten zich voelen? 30 april was als elk jaar een mogelijkheid om hossend de verbondenheid met het Koningshuis te kanaliseren, vijf weken later twee slagen in het gezicht. Eerst HP/De Tijd met een aardig verhaal over Juliana, die op geheel eigen wijze uiting gaf aan haar excentriciteit door geen spier te vertrekken als haar hondje in bijzijn van ministers op het tapijt kakte. Daags nadien de onthulling in NOVA over haar mindere helft, die een erfenis van minder dan een ton wist op te krikken tot een miljoen. Daar zou ik graag van meepraten: familie van vaderskant behoort tot de erfgenamen van rederes Neeltje Pater, over wier erfenis al honderden jaren gebakkeleid wordt. Het schijnt om enige miljarden te gaan, vele families maken aanspraak. Ik zal de regering maar eens inschakelen.

09-06-08. Een paar dagen geleden landde er een bericht van Vera in mijn mailbox, dat aldus begon: ‘Rot toch op man! Jij weet echt geen ene zak van mij!’ Wat ze me voor de voeten wierp was zeker waar: ik wist inderdaad geen ene zak van haar. Ik had zelfs nog nooit van haar gehoord. Verder lezende zag ik dat ze zich niet tot mij richtte maar tot een ander die geen ene zak van haar wist: het betrof een maandenlange correspondentie tussen hen, beginnend met een bericht waarin ze hem verzocht haar mail te checken en om dat makkelijker te maken haar wachtwoord noemde. Ik mailde terug dat ze dat wachtwoord moest wijzigen, stel je voor dat ook anderen het ontvangen hadden. Dat was inderdaad het geval: de via Hyves verstuurde mail was naar 600 mailboxen gegaan.

10-06-08. De telefoon gaat vooral als ik boven ben (de telefoon staat beneden). Een paar dagen geleden nam ik op en hoorde een man zeggen: ‘Met … van Nuon.’ Colportage! Ik verbrak zonder enig woord de verbinding. De volgende dag, ik was boven aan het werk, ’s ochtends de telefoon. Een dame: ‘Met … van Nuon’ – opnieuw onmiddellijk opgehangen. Ze probeerde het seconden later nog een keer, met hetzelfde resultaat. Ik was ’s middags op pad en zag bij terugkeer aan de nummerherkenner dat er iemand gebeld had, een onbekend nummer, ‘out of area’. Hm, waarschijnlijk weer Nuon. ’s Avonds moest ik de binnentrap opnieuw afdalen. ‘Hallo?’ ‘Met …. van Nuon.’ Vroeger kon je de hoorn op de haak gooien, bij moderne telefoons alleen een knopje indrukken. Dat bevredigt niet, dus ik riep: ‘Sodeflikker op met dat Nuon!’

11-06-08. Beter kan je het als schrijver niet hebben: een aanbeveling van een collega op je boek. Zo zegt Michael Palin over A Liar’s Autobiography van mede-Python Graham Chapman: ‘It wil be so staggeringly popular that Graham may very likely be made Pope.’ Soms maakt de hoffelijkheid een roekeloze indruk: op de pocket Pig Island van Mo Hayder staat een enthousiasmerende quote van Karin Slaughter: ‘The most terrifying thriller you’ll read all year’ – niet zo snugger opgemerkt van iemand die zelf elk jaar een thriller op de markt brengt. Bij de bieb leende ik de dvd Dark Water, door de Volkskrant een ‘nagelbijter’ genoemd. Ik wachtte tot het donker was om de engheid te maximaliseren maar ik zat tijdens het kijken geen moment in angst. Vrouw loopt continu over verlaten galerijen maar ze komt er geen chainsawzwaaier tegen.

12-06-08. Er kwamen bij de Consumentenbond in een dag tijd 2500 klachten binnen over Ziggo. Nog veel meer mensen moeten klachten hebben want niet iedereen zal weten dat de Consumentenbond een oproep heeft gedaan om klachten in te dienen. Het leuke van zoiets is dat er enorme bedragen worden uitgetrokken om dat bedrijf op een positieve manier onder de aandacht te brengen en dat al die moeite met een enkel persbericht van de Consumentenbond teniet is gedaan. Ik heb hun juichende reclame hier nog liggen – Casema wordt Ziggo! staat erboven. Dat is niet zomaar een aankondiging, dat is vanwege het uitroepteken een juichkreet die misplaatst gebleken is. Net zo misplaatst als: ‘Doen zich toch problemen voor, dan vertrouwen we op uw begrip. Wij doen er in dat geval alles aan om het zo snel mogelijk op te lossen.’

13-06-08. Koken is een lastig karwei waar veel mensen op den duur aan bezwijken. Omdat de medische wetenschap voortschrijdt en meer en meer voorheen dodelijke kwalen weet te genezen, zou het me niet verbazen als op den duur ‘geen zin in koken’ doodsoorzaak nummer een wordt. Soms valt er aan koken niet te ontkomen en dan doe ik aldus: een builtje zilvervliesrijst plus een blikje goulash of gehaktballetjes in satésaus plus een hoeveelheid ijsbergsla extra. Het bereiden duurt tien minuten maar dan heb je ook wat. Gistermiddag vulde ik een pan met water en haalde de ijsbergsla uit de koelkast – en ontdekte dat ik geen goulash of gehaktballetjes in satésaus had. Het werd daarom de magnetron: een maaltijd Hollandse hachee met rode kool en aardappelpuree. En daaroverheen de ijsbergsla. Vanavond een maaltijd bladspinazie uit de magnetron. Met ijsbergsla.

14-06-08. Het zijn 493 pagina’s maar het zijn grote letters en het verhaal heeft vaart, dus ik had Pig Island van Mo Hayder snel uit: ’s morgens begonnen, aan het begin van de avond klaar. Het werd tijd ook, de Maand van het Spannende Boek is al een halve maand aan de gang en ik was tot nu toe vooral bezig met het lenen van spannende boeken bij de bieb om zoveel mogelijk NS-kortingskaarten te vergaren – geleende boeken bracht ik de volgende dag ongelezen terug. Is het inderdaad ‘the most terrifying thriller you’ll read all year,’ zoals Karin Slaughter aanprijst? Dat kan ik pas zeggen als ik Dark Horse en The Alibi Man (Tami Hoag) gelezen heb, The Poe Shadow en The Dante Club (Matthew Pearl) en De Chinees (Henning Mankell). De maand duurt nog maar twee weken!

15-06-08. Gewoon een zondagskind was kennelijk niet ongewoon genoeg: ik werd bovendien op Vaderdag geboren. Ook mijn vijftigste valt op vaderdag. Ik herinner me dat mijn elfde verjaardag op die dag viel en dat ik dacht dat het een elfjarige cyclus was maar dat was niet zo. Hoe zou het voor mijn vader geweest zijn om op Vaderdag vader te worden? Ik kan het hem niet meer vragen, mijn vijfentwintigste verjaardag was de laatste die hij levend meemaakte, vijf maanden later stokte zijn hart en hield hij op met leven, zesenvijftig jaar oud. Ouderdom komt met gebreken maar ik werd vanmorgen fitter wakker dan op mijn veertigste verjaardag het geval was. De dag voor die dag had ik in Leiden een marathon gelopen. Zo meteen ga ik hardlopen – maar geen marathon, dat soort uitsloverij is voor de jeugd.

16-06-08. Het komt bijna zo zelden voor als het voorbijkomen van de komeet van Halley. Ik was op Vaderdag geboren en vierde ook mijn elfde verjaardag op die dag. Dacht toen dat het een elfjaarlijkse cyclus was maar dat was als gemeld niet zo. Ontving gisteren van Esther een schoenendoos ten geschenke die geen schoenen bevatte maar behalve een luxueus brok chocola acht blikjes bier van acht verschillende merken, bedoeld om door het vergelijken van de bieren mijn smaak te verfijnen. Dat was lief maar ook een onmogelijke opgaaf: als je vijftig geworden bent stellen reuk- en smaakvermogen niets meer voor. (Hoge tonen dito: luidsprekers die de 20.000 hertz halen zijn aan mij niet meer besteed.) Ik kan rode wijn nog wel van witte onderscheiden (niet alleen door de kleur), tussen soorten rode wijn proef ik nauwelijks verschil.

17-06-08. Als je te horen krijgt dat je twee jaar langer te leven hebt is dat goed nieuws, als je hoort dat je twee jaar langer moet werken is dat even slikken. Ik heb collega’s uitgezwaaid die op hun zevenenvijftigste vervroegd uittraden en dus toen al op hun luie reet konden gaan zitten, als ik voordien niet bezwijk zal ik tot mijn zevenenzestigste in het harnas moeten blijven. Er is iets voor te zeggen. Vroeger waren mensen op hun vijfenzestigste stokoud, morgen wordt Paul McCartney zesenzestig, ik zag hem onlangs nog uiterst vitaal op het podium staan. Maar niet in alle beroepen blijf je kwiek: mensen van boven de vijfenzestig moet je geen straten laten maken. Op kantoor kun je als vijfenzestigplusser waarschijnlijk wel blijven rondsloffen – maar of er veel werk uit je handen komt valt te betwijfelen.

18-06-08. Al aan de hand van een vingerafdruk bij Albert Heijn betaald? Ik heb te veel historisch besef om aan zoiets te beginnen. In de film Diamonds are Forever (1971) bezoekt James Bond een Amsterdams grachtenpand en doet zich bij de daar wonende Tiffany Case als diamantsmokkelaar voor. Zij vertrouwt hem niet onmiddellijk en controleert de vingerafdruk die Bond op een glas heeft achtergelaten. Dat ziet er zorgwekkend uit voor Bond, ware het niet dat Q Bond heeft voorzien van een afneembare valse vingerafdruk, zodat hij Tiffany’s vertrouwen wint en later in de film bij haar in bed belandt (Bond, niet Q). Het is dus niet alleen mogelijk om met een gefingeerde vingerafdruk bij Albert Heijn levensmiddelen af te rekenen, je moet er ook op bedacht zijn dat onverlaten zich meester maken van de vingerafdrukken die je achterlaat.

19-06-08. Tegen de natuur leg je het af, dus als er tussen de tegels op mijn voorbalkon spontaan dingen ontspruiten bemoei ik me er maar niet mee. Er ontstonden bloemen en ook iets takkigs waar groene bladeren uit kwamen en dat oprees tot boven de balkonrand. Mijn zus was van mening dat het een esdoorn in wording was en sprak een waarschuwing uit. De wortels hadden de tegels al opzij geschoven en zouden het beton kunnen doen rotten – zelf zag ik het balkon al van mijn huis lazeren. En dus de verwoester met wortel en tak losgetrokken. Ik wachtte tot het donker was, zeulde de boom door woonkamer en gang, opende de voordeur en zeilde ’m de donkere diepte in richting het groen op de begane grond. Als de esdoorn er wortel schiet gaan de benedenburen wat beleven!

20-06-08. Het leed is een paar weken uitgesteld en dus nog lang niet geleden. De vernietigende renovatie die ik ga meemaken (keuken, badkamer en toilet worden ontmanteld) gaat eerst in een ander woonblok gebeuren. Ik vernam dat van een voorlichtingsdame die wekelijks in een modelwoning spreekuur houdt. Ze kondigde meteen ook aan dat er in september schilderwerk gaat plaatsvinden: een uitstekende manier om van mijn resterende vakantiedagen verlost te worden. Volgend jaar gaat dan nog alles in de steigers en wordt de gevel gezandstraald. Een rumoerige bedoening, zodat ze er ongetwijfeld om zeven uur ’s morgens mee beginnen. Een paniekerige buurvrouw kwam ook op het spreekuur en verliet dat volkomen overstuur. In de modelwoning was nog geen modelkeuken te bezichtigen! Nu wist ze nog steeds niet hoe de kleuren die ze besteld had in het echt oogden! Prozac!

21-06-08. Had De Chinees van Henning Mankell uit en ging donderdag verder met Dark Horse van Tami Hoag. Meende dat ik door het boek (557 pagina’s) heen zou racen maar er waren onderbrekingen en om middernacht had ik nog een lange leesweg te gaan. Ik was fit, het verhaal was spannend, ik hoefde er niet vroeg uit: ik las door. Zo tegen halfdrie de trap af voor een kop koffie en tevreden uit het raam gezien dat heel Loosduinen sliep. Om halfvier had ik de thriller uit en kon ik me bij de rest van Loosduinen aansluiten. Maar dan. Uur later wakker geworden uit droom, uur later nog een keer en ook nog door de zich roerende natuur (zingende vogels) gewekt. Stond gisteren te laat op, zodat het met The Alibi Man van Tami Hoag weer nachtwerk werd.

22-06-08. En het bleef nog lang rustig op straat (afgezien van het halve minuutje vuurwerk dat uit frustratie afgestoken werd). Had me ingesteld op een avond van lezen met hindernissen: de concentratie om de zoveel tijd kwijtraken door het rumoer dat zou volgen op een Nederlandse treffer. Dat rumoer klonk maar een keer. Er was in de buurt geen openbare uitzending van de wedstrijd, een raadsel hoe ze het klaarspeelden seconden na een doelpunt met toeters op straat te staan. Misschien was het een kwestie van het raam openschuiven en naar buiten blazen. Hoe moet het verder met al die in oranje gehulde figuren die zich voorgenomen hadden tot na de finale op een toeter te blazen en op en neer te springen? Het is een eind rijden, terug naar Nederland. Zeker als je de pest in hebt.

23-06-08. Het is als de bejaarde schaatser Ard Schenk die na veertig jaar besluit nog een keer mee te doen met de Olympische Spelen. De kritiek op Ik Jan Cremer : Derde Boek was niet mals en het zal niet meevallen daar nog een bestseller van te maken, laat staan een onverbiddelijke. Er was ook waardering, bijvoorbeeld voor de inderdaad fraaie eerste zin: ‘Ik schreef een boek, en zou met dat boek wereldberoemd worden.’ Herlas gisteren het stuk over Cremer dat Willem Frederik Hermans opnam in Klaas kwam niet. Hij bespreekt Cremers Logboek en heeft waardering voor de schrijfstijl van Jan: ‘Cremer is een heel opmerkelijk stilist, hij vergist zich nooit in zijn beeldspraak.’ Hermans citeert het essay De Jan Cremer Mythe (1972), waarvan de eerste zin luidt: ‘Ik schreef een boek, en werd met dat boek wereldberoemd.’

24-06-08. Seks is een heel gedoe maar een makkie vergeleken bij schrijven erover. Als je de puberteit ontwassen bent lees je een beschrijving van gekrik niet meer met rode oren en soms schiet je erbij de lach, wat de bedoeling van de auteur niet geweest kan zijn. In zijn derde Ik schrijft Jan Cremer: ‘Kreunend en gillend zocht ze haar hoogtepunt.’ De dame was kennelijk buiten zinnen geraakt omdat ze dat hoogtepunt nergens kon vinden. En even verderop: ‘Ze vlijde zich achterover op mijn rode bank en tastte voorzichtig met de namaakpik haar robuuste schaamlippen af op zoek naar de opening. Toen ze het gat eenmaal gevonden had was er geen houden meer aan.’ In de eerste zin is dat ‘voorzichtig’ potsierlijk, in de tweede prikkelt het ‘eenmaal gevonden’ de lachspieren: alsof er een enorme zoektocht ondernomen werd.

25-06-08. Achilles had zijn hiel, ik heb mijn grote teen (de linker) en de nagel die erop groeit. Mijn eerste halve marathon liep ik op kort tevoren aanschafte Nikes die in de winkel als gegoten zaten. Maar tijdens het rennen van een grote afstand zet de voet uit: bij het bereiken van de finish voelden mijn voeten niet meer zo prettig aan. De nagel van de grote teen (de linker) werd blauw en toen bruin en viel er toen af. Er zat gelukkig een reservenagel onder. Zaterdag ontsealde ik een zespak bier en legde de blikjes in de koelkast. Bij vijf daarvan lukte dat, het zesde liet ik uit mijn hand vallen, het viel op de al zo geplaagde ongesokte teen (de linker). Een blikje Dommelsch. Drommelsch! Ik was te verbouwereerd om te vloeken of au te roepen.

26-06-08. In Dr. No treft James Bond in bed een ongunstige spin aan. Het zweet gutst terwijl hij uit bed weet te komen en het dier onschadelijk maakt. Zoiets had ik gisternacht ook. Je ligt te lezen, het is donker, het raam staat open en al wat vliegt wordt aangetrokken door het licht van de bedrandspot. Zo ook die mot (als het dat was). Heb lang geleden in de badkamer een hagedis aangetroffen, ontsnapt bij een benedenbuur, dus je zou denken: ach, een mot. Maar ik schoot panisch overeind en voelde de hartslag pas afnemen toen ik hem doodgemept had. In Dr. No hakt Bond met een schoen in op de al dode spin, ik deed hetzelfde met een krant ten opzichte van de uiteengevallen mot. Bond ging aansluitend in de badkamer braken, ik gewoon verder met lezen.

27-06-08. Het zal je werk maar zijn, lukraak mensen opbellen op een tijdstip dat het ze niet schikt over een onderwerp dat ze niet interesseert. Je kunt ze herkennen aan de nummerherkenner, die het nummer van de beller niet herkent. Ik neem op met ‘Hallo?’, de beller noemt zijn/haar naam plus het bedrijf en dan druk ik op de knop die de verbinding verbreekt. Woensdagavond trof ik een hardleerse jongedame. Ik zei ‘Hallo?’, zij noemde haar naam en firma en ik verbrak de verbinding. Twee seconden later was ze er weer. ‘Waarom hing je op?’ Ze had het nog niet gezegd of ik had alweer opgehangen. Seconden nadien probeerde ze het opnieuw: ‘Waarom hing je op?’ Ik zei niet waarom maar deed het opnieuw. Toen gaf ze het op. (Vraag me af of het wel een colportrice was.)

28-06-08. Er wordt veel energie verspild aan zinloos geklets. Het ergst van Nelson Mandela’s verjaardagsfeest waren de sprekers die elkaar in hun loftuitingen probeerden te overtreffen. (Hij was onder meer de grootste man die ooit op aarde heeft rondgelopen.) En dan de Nederlandse commentatoren, die onnutte informatie verstrekten en als het zo uitkwam gewoon door het begin van een act heen lulden. Schakelde na afloop van de spetterende set van Queen (en Paul Rodgers) over naar de BBC voor drie uur Glastonbury – en daar had je alweer twee van die commentaar leverende types die niks zinnigs te melden hadden! En dan ook nog van The Fratellis niet meer dan het feestnummer Chelsey Dagger in beeld brengen! Momenteel zijn de Kings of Leon al twintig minuten aan de gang, dus als het zo doorgaat wordt het een geweldige kijknacht.

29-06-08. Vroeger hoorde je er niet over als een bekend persoon zichzelf aan het ondermijnen was met drank en middelen. Als het onverhoopt uitlekte was het gebruikelijk om zulk gedrag als tragisch en treurig te beschouwen. Er kwam een periode dat overmatig gebruikers het de pers zelf maar lieten weten als ze voor een ontgifting een kliniek bezochten. Tegenwoordig is dat geen nieuws meer en wordt er uitgezien naar het moment waarop het bekende persoon ten onder gaat. De afgelopen dagen kreeg Amy Winehouse dat te verduren: voordat ze achtereenvolgens op het feestje van Nelson Mandela en op Glastonbury het toneel betrad hoorde je de commentatoren kwijlend speculeren: zou ze komen opdagen? Op tijd? Of toch een overdosis? Amy kwam en zong. Haar mededelingen tussen de nummers door waren niet altijd coherent – maar ze was er en zong.

30-06-08. Er komen in oktober pas werkers om onder meer de keuken te lijf te gaan, maar ik ben alvast begonnen. De luxaflex hing daar al veertien jaar, ik dacht: weg ermee. Kon de schroeven waarmee destijds bevestigd was niet onmiddellijk vinden, maar dat was bij met geweld lostrekken niet van belang. Het houtwerk rond de ramen geschuurd, geplamuurd en gegrond – dat kan ik dan nog wel. Ik had een jaar of vijf geleden een nieuwe voordeur gekregen (niet voor mijn verjaardag) en daarvan moest de binnenzijde nog geschilderd worden – kon in een moeite door. Weet je wat: de keukendeur aan de voor- en achterkant ook maar doen. En de deur van de meterkast. En die van de gangkast. Gistermiddag zat er overal olijfgroene zijdeglans op. Vandaag ga ik vermoedelijk dingen met de gangmuur en het plafond doen.

01-07-08. Op de kleuterschool beleefde ik veel plezier aan postkantoortje spelen, dus toen ik hoorde dat de postkantoren gesloten gaan worden, vond ik dat erg zielig voor al die mensen die hun brood verdienen met postkantoortje spelen. En dan de dienstverlening waaraan een einde kwam! Maar dat viel mee: ik kan post aanbieden bij een Brunafiliaal en daar sta ik minder lang in de rij dan soms in een postkantoor. Gisteren kocht ik bij zo’n postkantoor een kaartje voor het North Sea Jazz Festival, ook bood ik een envelop ter verzending aan. De balieman zei dat er twee postzegels van 44 op moesten: ik kon een postzegelsetje kopen. Ik zei dat er bij het postagentschap voor me gefrankeerd werd. ‘Wij zijn geen postagentschap.’ Dienstverlening? Op zaterdag kan ik op het postkantoor tot halftwee terecht, bij Bruna tot halfzes.

02-07-08. Gaat er wel eens wat mis als je aan het schilderen bent? Ja, hoor. Maandagavond was ik met het gangplafond bezig en liet de kwast vallen, die vol op mijn linkerwang terechtkwam. Gisteravond waren de ongedekte gangplekken aan de beurt, zoals het gebied om de lamp, die ietsje van het plafond hangt. Kon er met een dunne kwast net onder, maar niet helemaal. Besloot de lamp los te schroeven. Dat moest mogelijk zijn, want er zat een schroefje in. Na twee wentelingen viel de schroef eruit en bungelde de lamp aan draden. Vijf minuten zoeken naar gevallen schroef, kwartier peinzen over het opnieuw bevestigen. (Eigenlijk had de stroom uit gemoeten, maar er stond een cd op.) Kreeg de schroef er na veel vloeken en puffen in – het was bijna dertig graden maar de gevoelstemperatuur lag stukken hoger.

03-07-08. Bij boekhandel Selexyz Verwijs rekende ik twee boeken af (nieuwe Karin Slaughter, nieuwe Mo Hayder). Op die van Slaughter zat een sticker: 5 euro korting. De knaap aan de kassa, vermoedelijk een vakantiekracht, had die sticker niet in de gaten en sloeg de volle mep aan, zodat ik hem op de sticker attendeerde. Hm, 5 euro in mindering brengen: daar had de knaap veel tijd en zelfs een collega voor nodig. (Het verwerken van de boekenbon ging snel.) Met mijn aankopen wilde ik de winkel verlaten maar er ging een alarm af: de beveiliging zat er nog op. Terug naar de knaap. ‘Er gaat niet veel goed, vandaag,’ zei ik en moest dat twee keer herhalen voordat hij het verstond. En toen begon hij luide weerwoord te geven, zelfs toen ik weer bij de uitgang beland was!

04-07-08. In je eigen huis vind je blindelings de weg maar door het geklus van de laatste dagen word ik soms op het verkeerde been gezet. Zo staat er boven aan de binnentrap tijdelijk een rek met acht paar schoenen: daar moet ik overheen stappen. Toen ik met het trapleer afdaalde raakte ik in levensgevaarlijke aanraking met de strijkplank die beneden geparkeerd stond. Voorts de gebruikelijke blamages, zoals met een blote voet op het deksel van een pot verf gaan staan (de kant met verf eraan). Het oogt overigens apart: het bubbelgumrood aan gangmuren en -plafond, het appelgroen aan keukenmuren en -plafond. En niet te geloven maar waar: mijn gezonde verstand blijft vooralsnog de overhand houden: toen ik gisteravond met een blikje verf en een blikje bier de trap opging nam ik een slok uit het blikje bier.

05-07-08. Het klussen viel gisteren tussen wal en schip omdat mijn energie een andere richting had gekozen. Had in de BBC-uitzendingen over Glastonbury een paar bands gezien waarvan de muziek me zeer beviel en dus naar Delft gefietst, waar een paar cd-zaken zitten die het belabberde aanbod van ketens als Free Record Shop en Van Leest verre overtreffen. The Raconteurs, The Zutons, The Fratellis ingeslagen en weer naar Den Haag gefietst. Had in een stevig tempo gereden, zodat ik maar een rustmoment inlaste. Het werd kortom pas avond voordat ik een blik verf opentrok (had eerder met veel meer animo een blikje bier opengetrokken) en er wat in rondroerde. Nadat ik de deur van de koelkast een tweede laag paars (grape) had gegeven was de puf op: de zon op het raam maakte van de keuken een broeikas.

06-07-08. Wat begon als het schilderen van de keuken en de binnenkant van de voordeur dreigt te ontaarden in een totale verkleuring van het huisinwendige. Op keuken en voordeur volgden gangdeuren, -muren en plafond, daarna werd er verf aangebracht op de deuren boven, en gisteren kwamen daar in twee etappes de deuren van de kasten in de slaapkamer bij. Had eerder al besloten dat de wc lichtblauw (blue loo) wordt en dat gebeurt straks. Maar als ik eenmaal denkend ben blijven ook de gekste ideeën niet uit. Het jongste op dat gebied behelst het blauw schilderen van het gehele slaapvertrek, wat een gigantisch verschuiven van meubilair ten gevolge zal hebben. Daar komt nog bij dat ik vanavond weer naar school moet: in mijn voormalige schoolgebouw is nu een restaurant gevestigd waar mijn zus haar verjaardag en afstuderen viert.

07-07-08. Deze plek zou gevuld kunnen worden met een verslag van de verjaarsbijeenkomst bij mijn gisteren jarige zus, die ontaardde in een etentje voor zeven volwassenen, vier kinderen en een hond in het restaurant dat gevestigd is in de school die ik dertig jaar geleden na het bemachtigen van een diploma verliet. (Ik vertelde de disgenoten dat ik destijds als redacteur van de schoolkrant wc-papier langs de gevel uitrolde.) Of dit zou een impressie kunnen zijn van de schilderwerkzaamheden, die vandaag een kritieke fase ingaan: de schildering van het slaapvertrek, inclusief de gedeeltelijke ontruiming daarvan. Maar niets van dit al want ik typ dit provisorisch in de bibliotheek omdat mijn pc er geen zin meer in had en zich heeft laten overbrengen naar de reparateur. Hoop de dienstverlening en berichtgeving binnenkort op de oude voet voort te zetten!

08-07-08. Voordat je een computer kunt transporteren moet je een groot aantal snoeren uitpluggen. (Ik heb op die snoeren nummertjes geplakt om te weten waar ze weer in moeten.) Sjouwde het zware apparaat om tien uur het huis uit, de trap af en de auto in. De vriendelijke dame aan de balie vroeg bij het invullen van de reparatiebon mijn adres en postcode en onderbrak me na vijf cijfers omdat ik mijn telefoonnummer aan het opzeggen was: dat kwam pas na mijn postcode aan bod. Was het druk? Er waren vijf apparaten voor me. O jee, ik had mijn pc hard nodig. Ze zou ‘spoed’ op de bon zetten. Om vier uur was hij gerepareerd: de aan- en uitknop was door mijn keiharde middelvinger inwendig afgebroken. Vaak weet je niet eens dat je je eigen kracht niet kent.

09-07-08. Soms moet je rigoureus dingen wegmieteren, ook als ze nog werkzaam zijn. Tijdens het witten (als je iets blauw verven tenminste witten kunt noemen) van het slaapvertrek zag ik op een kast de 386-pc met toebehoren liggen, die daar al jaren overbodig verbleef. Want ik had zo’n elf jaar geleden de pc gekocht waarop deze tekst tot stand komt, het apparaat op de kast stamde uit 1990. Had ’m een paar jaar geleden ontstoft toen de huidige pc naar de dokter was en ik verwerkte er een dag of wat teksten via WP 4.1 op. Het toestel herbergt een primitieve versie van Windows, zeg maar Windows met glas in lood. Voordat ik de configuratie over drie vuilniszakken verdeelde de harde schijf geformatteerd: heb ik altijd al eens willen doen. (De eveneens aangetroffen platenspeler uit 1972 bewaar ik.)

10-07-08. Een kassameisje in de supermarkt geeft soms te veel geld terug en dan geef ik het te vele terug – zij wordt er tenslotte op afgerekend als de kas(sa) niet klopt. Het is wat anders als je te maken hebt met een landelijke multinational en bovendien de onjuiste transactie geen kwestie is van een kasverschil maar een verkeerde aanslag: dan klopt de kas(sa) namelijk. Bij de HEMA, waar verf in de aanbieding is, vroeg ik of de 15% korting die gold verrekend was. Dat kon het kassameisje niet zien, na raadpleging van een collega paste ze achteraf korting toe en daar maakte ze 50% van. Gisteren betaalde ik veel te weinig voor een cd die 15 euro kostte en me na verwerking van 10% korting op 6,75 kwam te staan: er was niet 15 euro maar 7,50 aangeslagen.

11-07-08. Het einde van het schilderen komt in zicht en het zal tijd worden ook. Veertien jaar geleden was het schilderen van het slaapvertrek ook al een vrij heidens karwei omdat een schuine bruine kurkwand wit moest worden (daar gingen vele lagen muurverf overheen). Ditmaal moest ik de inboedel grotendeels opzijschuiven, wat nogal een gedoe was. De zware en onhandelbare matras (160 x 200 cm) rechtop tegen een deur gezet en het bed verder ontmanteld tot het op z’n kant gezet kon worden. En toen maar schilderen, waarbij ik vrij snel in een vlaag van gecombineerde onoplettendheid en nonchalance de verfemmer omstootte: geweldige poel van azuurblauwe verf op het tapijt (gelukkig onder het bed). Toen ik me op weg haastte naar reinigingsmiddelen moest ik me langs de matras wringen, waar poes Duimpie (21) net verticaal tegenop geklommen was.

12-07-08. Er zijn boeken die je niet leest maar zo nu en dan genietend doorbladert. Zo’n boek is 1001 films : de meest spraakmakende films aller tijden, wat een minder geslaagde titel is dan de oorspronkelijke: 1001 Movies you must See before you Die. Er zijn meer rare dingen aan de hand met de vertaling. Tijdens het genietend doorbladeren kwam ik hier en daar bedenkelijke vertaalblunders tegen. Zo wordt in het stuk over Dr. Strangelove gesproken over de ‘dementerende dr. Strangelove’ – oorspronkelijk zal er ‘demented’ gestaan hebben, wat heel wat anders is en beter vertaald had kunnen worden met ‘waanzinnige’. Een andere topfilm: Touch of Evil (1958). Daarvan verscheen in 1998 een gerestaureerde versie: ‘de aftiteling loopt nu niet meer over de beroemde openingsscène heen’ – weet de vertaler niet dat de aftiteling per definitie aan het eind zit?

13-07-08. Het klussen is geklaard – nou ja, dat denk je dan. De laatste ongedekte plekjes muur gedekt met azuur, waarvan dan een druppeltje lekt op een deur die grape is, waarna je als het azuur opgedroogd is wat extra grape over het gelekte azuur moet aanbrengen. En dan de keuken, waar ik een druppeltje azuur gelekt had op de koelkastdeur die ook grape geworden was. Dat kon ik wel wegpoetsen, het azuur was nog nat. Maar het gaf een vlek en die probeerde ik te maskeren met een vleugje grape en toen dat opgedroogd was zag je duidelijk kleurverschil, zodat de hele koelkastdeur straks over moet. Voor de rest is het een verademing: alle tijdelijk verplaatste spullen teruggeplaatst, niet meer je nek breken over verplaatste spullen waarvan je in het donker vergeten was dat je ze verplaatst had.

14-07-08. Voor zover ik voor eigen parochie preek is het vloeken in de kerk maar ik moet zeggen: Ahoy heeft wel wat, als locatie voor het North Sea Jazz Festival. Neem alleen de toiletten al: voor een euro mag je daar onbeperkt gebruik van maken, je krijgt een stempeltje op je hand. Zag tussen kwart over vier en middernacht complete sets van: Zappa plays Zappa, C-Mon & Kipsky, The Mars Volta en Mark Ronson and the Version Players – een feestelijke afsluiter waarbij er op en neer gesprongen mocht worden. Voorts stukjes set gezien van Joe Jackson, STriCat en Maceo Parker. Bijna overal kon ik vrijwel vooraan staan, de zalen waren duidelijk aangegeven, de meeste acts begonnen keurig op tijd – kortom: het is niet zo rampzalig als gedacht wordt dat het North Sea Jazz Festival in Rotterdam is ondergebracht.

15-07-08. Dan de minpunten. Voordat Zappa plays Zappa van start ging kwam er een malloot het podium op die wilde weten of we happy waren. Make some noise! (Want het moet in het Engels). De malloot zou in struif gedrenkt het podium verlaten hebben als de bezoekers eieren bij zich gehad hadden. Een vraag. Stel, je spreekt niet goed Engels, je hebt geen kaas gegeten van interviewen, wat doe je dan? Als je Rick de Leeuw bent mag je op North Sea Jazz voor de camera’s van Bol.com artiesten interviewen. Ik zag hem aan het stuntelen met Mark Ronson, die (Engelse opvoeding) bewonderenswaardig kalm bleef. Er werd een vraag gehakkeld, er kwam een antwoord. Rick wachtte op meer, dat niet kwam, zodat ze elkaar secondenlang aanstaarden. Vreemd: gisteren had het interview de site van Bol.com nog niet gehaald.

16-07-08. Wetenschappers beweren dat mens en dier voor tachtig procent uit water bestaan. Dat is natuurlijk onzin maar momenteel heb ik te maken met mens en dier die door vocht in de versukkeling zijn geraakt. Mijn moeder ligt al bijna een week in het ziekenhuis, waar vocht achter haar longen vandaan gehaald wordt en men haar hart ongestoord probeert te laten slaan. Gistermiddag was ik met poes Gregor bij de dierenarts omdat zij al een paar dagen (voor zover ik het in de gaten kon hebben) het eten en drinken liet staan. Dat had geresulteerd in enige uitdroging en daarom kreeg zij per infuus onderhuids een vochtige fysiologische zoutoplossing toegediend. Ook nam de dierenarts wat bloed af (dat kostte maar
20 euro). Onderzoeking daarvan bracht aan het licht dat haar nieren het niet goed doen. Verder nauwelijks klachten.

17-07-08. Het bezoek aan mijn ziekenhuizende moeder begint routine te worden maar je mag natuurlijk nooit blind op je routine varen. Ik kwam gistermiddag haar kamer binnen en trof daar een gezellig gezelschap van buitenlandse komaf aan. Ze zaten om het bed van mijn moeder, waar iemand anders in lag. ‘Waar is mijn moeder?’ vroeg ik bezorgd. Mijn moeder was naar huis. Gisteren al? Wat raar. Toen begon er een vermoeden bij me op te komen. Was dit wel kamer 49? Nee, dat was het niet. In verderoppe kamer 49 lag nog steeds mijn moeder. Er zou vandaag door de medische staf beraadslaagd worden over haar ontslag, het ziet ernaar uit dat dat morgen aan de orde zal zijn. Mijn moeder zette het niet onmiddellijk op een juichen. Hier wordt elke dag het beddengoed verschoond, luidde haar tegenargument.

18-07-08. Ben zelf inmiddels ook toegetreden tot de ziekenboeg: een stevige verkoudheid in combinatie met koorts. Dat is natuurlijk verwaarloosbaar bij de toestand van poes Gregor. Haar nieren functioneren nog maar voor dertig procent, zo bleek. Dat komt niet meer goed, mogelijk kan voorkomen worden dat de functies verder uitvallen. Er kunnen diverse stadia van aftakeling aan de orde komen maar wie weet loopt het los. Mijn moeder loopt sinds vandaag ook weer los: het ziekenhuis heeft haar niet meer nodig. Zij deelde de kamer met een oude dame die bedreven was in het laten van luide scheten. ‘Het lijkt wel een vulkaan,’ merkte mijn moeder op. Ondanks de grieperigheid bij IKEA een ladenblokje gekocht, het monteren leverde me slechts een enkele pleister op, Esther slaagde erin bij de montage een blikje bier over het tapijt te stoten.

19-07-08. Het weerbeeld sluit aardig aan op mijn gezondheidstoestand, het lijkt in niets op zomer. Ik had een jasje aan, een paar dagen geleden. Op de fiets in twee T-shirts, wat eigenlijk te fris was, in de auto met een jasje aan, wat dan weer te warm was. Voor je er erg in hebt heeft de grieperigheid je te pakken gekregen. Gelukkig gebeurde dat vorige week niet: het North Sea Jazz Festival was topsport waarbij ik in topconditie moest zijn. Dit is mijn derde dag van gammelheid. Gisteren ondanks die gammelheid naar IKEA gereden en het bankje gekocht dat de door poes Gregor aan flarden gekrabde bank moet vervangen. Met haar zag ik het somber in: ze leek de eet- en drinklust weer kwijtgeraakt te zijn maar ze begon gisteravond weer te drinken en deed dat zojuist opnieuw.

20-07-08. Als koper van de eerste druk van Verscheur deze brief! Ik vertel veel te veel – de verzamelde correspondentie tussen Willem Frederik Hermans en Gerard Reve – was ik benieuwd naar wat het Hermans Magazine over deze uitgave te melden had. Dit omdat ik in de NRC had gelezen dat uitgever De Bezige Bij weer eens flodderwerk had afgeleverd. De publicatie bleek een haastklus te zijn, het boek moest en zou voor de Boekenweek verschijnen. En wat dat ‘verzamelde’ betreft: het verzamelen ging door tot vlak voor verschijning. Een week voordien kwamen er vijftien Hermansbrieven boven water die erin moesten. Enfin, altijd leuk om gekanker op een uitgever te lezen. Elders in het magazine wordt opgemerkt dat Hermans in Au pair niet handvaten schrijft maar handvatten. Natuurlijk deed hij dat, het meervoud van handvat is handvatten en niet handvaten.

21-07-08. Als je wilt meedoen met ontwikkelingen ben je duurder uit dan degenen die een afwachtende houding aannemen. Toen ik in 2002 de op dvd verschenen James Bondfilms kocht kostten die meer dan dertig euro per stuk. Tegenwoordig koop je voor dat bedrag zes films. In eigen land zijn volop voordelige dvd’s te krijgen maar het loont de moeite te kijken op bijvoorbeeld de site van Amazon in Engeland (waar ze net als hier regio 2 voeren). Soms verschijnen er luxueuze uitgaven waar geen stormloop op komt en die daarom verramsjt worden. Zo vond ik bij Amazon een honderd pond afgeprijsde box met 21 films van Cary Grant, waar ik maar 51 euro voor hoefde te betalen (inclusief de bezorgkosten). En ook de eveneens honderd pond afgeprijsde Ultimate Hammer Collection: 21 films voor 44 euro. Hartverwarmende Hammer horror!

22-07-08. Er is een tweezitsbank in aantocht. Dat betekent dat de huidige bank ruim baan moet maken en daarom dienen er lieden die in het grofvuil emplooi hebben ontboden te worden. Van de gemeente Den Haag heb ik een huisvuilkalender ontvangen met daarop desbetreffende informatie. Ik kan via het internet een afspraak maken (leek me een methode waarbij er geheid van alles misgaat) of de Grofvuiltelefoon bellen. (‘Wat doet je vader?’ ‘Hij werkt bij de Grofvuiltelefoon.’) Kreeg een dame die zich onverstaanbaar voorstelde. Vrijdag wordt er opgehaald, dat kan vanaf 07.00 uur zijn. ‘Ik dacht dat je tot 07.45 uur spullen buiten kon zetten.’ ‘Dat geldt voor huisvuil.’ ‘Er staat in de Huisvuilkalender toch echt: voor 07.45 uur.’ Ik lees de passage geduldig voor aan de dame. ‘Meneer, dat proberen we er al zo lang uit te krijgen.’

23-07-08. Je las vroeger in de krant wel over een oud vrouwtje dat haar messen had toevertrouwd aan de scharensliep en daarvoor een rekening van 1200 gulden of zo’n astronomisch bedrag gepresenteerd kreeg. In de moderne tijd zijn er nog altijd boeven van het kaliber Snuf en Snuitje onder ons, bijvoorbeeld op het gebied van e-mailoplichting. Zo kreeg ik gisteren mail van de Postbank die zo overduidelijk niet van de Postbank afkomstig was dat ik het spel uit plaatsvervangende schaamte bijna meespeelde. Dit schreef de ‘Postbank’: ‘Sinds 20 07 2009 Postbank internet bankieren dienst is verplicht voor alle klanten. De nieuwe login-procedure zal uw creditcardnummer en de pin en het is verplicht voor alle Postbank-klanten.’ Dat was al tamelijk aandoenlijk en daar kwam nog deze vertederende ondertekening achteraan: ‘Dank u voor het gebruik van Postbank.nl! Het team Postbank.nl!’

24-07-08. Een gruwelijk begin van de dag, juist nu er het uiterste van mijn krachten en zelfbeheersing gevraagd gaat worden. Ik was druk aan het dromen en toen klonk daar een helse zoem doorheen: de bel. Dan moet je de droom van je afschudden en zonder slaperig neer de storten de binnentrap af om een pakje in ontvangst te nemen. Het pakje opgeborgen en volledig bij bewustzijn gekomen. Koffiegedronken en me gaan instellen op alles wat er vanmiddag gevraagd zou worden van mijn krachten en zelfbeheersing. Op het gebied van krachten heb ik het dan over het vanavond na tien uur solo het huis en het portiek afdragen van een afgeschreven bank, de zelfbeheersing betreft het monteren van de nieuwe bank, die vanmiddag tussen 12.43 en 15.43 uur wordt afgeleverd door minimaal twee sjouwers van Transport Service Nederland.

25-07-08. Een tweezitsbank waar je met z’n drieën comfortabel op kunt zitten is een gevaarte. Tilde ’m op z’n zij en manoeuvreerde er toen schuifsgewijs mee door de kamer. De deuropening gaf wat gezucht, maar eenmaal in de gang was het een makkie: voordeur open, galerij op en boven aan het portiek geparkeerd tot de afdaling na tien uur ’s avonds. ’s Middags kwam het nieuwe spul, een bank en drie dvd-rekken. Die laatste eerst maar gaan monteren en dat lukte me nog ook, zelfs bij het ontbreken van een schroef in een van de pakketten. Had de rekken overeind staan en ging ze vullen. Maar ik werkte daarbij van boven naar beneden en toen ik halverwege was tuimelde het gevaarte naar voren: dvd’s en tussenschotten op mijn hoofd gekregen. En dat dan even later nog een keer.

26-07-08. Er bestaat een verband tussen het weer en de activiteiten die ik op het gebied van klussen ontplooi. Ga maar na: ik stond op een trap, kwastte het plafond en het was bloedheet. Na het schilderen begon er een frisse periode, waar pas een einde aan kwam op de dag dat ik een IKEA-bankje in elkaar ging zetten. Ik had daarbij gerekend op assistentie van buurvriendin Esther maar die reageerde niet op mijn aan- of opbellen. Zou ik het wagen solo aan de gang te gaan? Ik verwijderde de verpakking en bekeek de onderdelen: dat waren er maar vier. De pootjes eronder geschroefd, zijkanten verbonden met achterkant. Op de getekende gebruiksaanwijzing werd het werk gedaan door twee mannetjes. Ik was maar een mannetje alleen maar ik stond mijn mannetje. Binnen een uur zat ik op het bankje.

27-07-08. Het Engels heeft er een uitdrukking voor: Things that go bump in the night. Vannacht ging het bij mij met groot geraas tekeer. Had een aantal Hammerfilms gezien, misschien had dat ermee te maken. Ik had van de week eigenhandig een drietal dvd-rekken gemonteerd en die stonden naast het nachtkastje in het gelid. Ze waren gemonteerd – op een facetje na: ik had ze niet aan de muur bevestigd. Als je er recht voor staat valt je niets op maar als je in bed ligt ogen de dvd-rekken als torentjes van Pisa. Ze hellen voorover, zolang je er maar niet aan morrelt blijven ze wel staan. Dacht ik. Vannacht om kwart over twee ging het bump in the night en tuimelde een van de rekken voorover, daarbij de inhoud van dvd’s en houten schotjes over de vloer strooiend.

28-07-08. Toen zaterdagnacht in mijn slaapkamer omstreeks 01.45 uur het 2 meter 10 hoge dvd-rek als vanzelf omlazerde had ik niet onmiddellijk zin om de boel op te ruimen: dat kwam er zondagochtend pas van. Het viel mee, er was slechts een enkele dvd-doos gekwetst geraakt en hoewel de neerstorting zeer nabij de voer- en drinkbakjes plaatsvond, raakte geen der katten geblesseerd. De stellage die ommieterde bevatte onder meer films uit de Hammer Studios en dat zette me aan het denken. Want ik had zaterdag drie Dracula’s gezien: Taste the Blood of Dracula, Dracula has risen from the Grave en Scars of Dracula. Aan het begin van elk was Dracula vanuit zijn dode poedervorm via de tussenfase skelet weer vlees en vooral bloed geworden. Kon het zijn dat er ook in mijn dvd-rek vampierleven aan het ontstaan was?

29-07-08. Op 14 september staat Hot Talk (Radio West, 21.00 – 23.00 uur) voor de achtste keer geheel in het teken van Buisdorp. Dat duurt nog even maar ik begin er vast over omdat de eerste versie van het script klaar is. Het telt op dit moment 9987 woorden en als het alleen om gesproken woord zou gaan zou ik weten of dat precies genoeg, te weinig of te veel tekst is. Maar de sketches en voordrachten worden afgewisseld met muziek en tezamen moeten die tweemaal een uur vullen. De muziek is al getimed, de teksten zijn dat nog niet. Wat de muziek betreft is er veel eigentijds fraais: Beirut, Kings of Leon, The Zutons, Editors en Mark Ronson. Er zullen ook oudgedienden te horen zijn (zoals Pearl Jam, Kate Bush, Duke Ellington en Frank Zappa). Nadere informatie volgt.

30-07-08. Er zijn mensen die dol zijn op het huidige weerbeeld. Die hebben dan zeker airco in de slaapkamer en vallen in slaap zonder uren puffend wakker te liggen. Je kunt de ramen wagenwijd openzetten maar met de eventuele verkoelende wind komen ook kuddes muggen en wespen op bezoek. Had eergisteren een autoreis naar de gemeente Olst, die op dat moment in de buurt van Deventer lag. Onderweg zelf niet zo’n last gehad van de hitte, The Zutons en The Raconteurs konden er niet tegen. Had hun muzikale werken op geluidscassettes opgenomen en die draaide ik op een fors volume. Na een kwartier of drie legden The Raconteurs verhit het loodje en verviel in het produceren van vervormde geluiden: het bandje was zeer heet geworden. Misschien wordt het tijd voor een cd-speler of zo’n iPodding in de auto.

31-07-08. Op den duur worden in het leven de rollen omgedraaid en nemen kinderen ten opzichte van de ouders een opvoedende taak op zich. Na een week ziekenhuis waarin er vocht achter haar longen vandaan gedreven werd en mijn moeder zo nu en dan beademd werd, was het duidelijk dat er een einde moest komen aan een tijdperk van vijfenzestig jaar roken. En dus nam ik voor ze thuiskwam de resterende pakjes sigaretten in beslag om aan iemand te geven die er beter tegen kan. Maar mijn moeder kocht nieuwe voorraad en mijn zus sprak haar daarover uiterst streng toe. Toen ik haar onlangs opzocht lag er een peuk in de asbak. ‘Die is van gisteren,’ luidde de uitvlucht. Het zoutarme dieet moet ook nog doordringen want ze kocht kroepoek, kaaskoekjes en dineerde met patat en een kroket.

01-08-08. Het timen van de sketches in de eerste versie van het script werd wat gehinderd door de hoestbuien die optraden maar ik kreeg toch een globaal beeld. Voor de komende aan Buisdorp gewijde uitzending van Hot Talk was er bijna genoeg materiaal. In het tweede uur kon ik op lengte komen door wat dialoog toe te voegen en enkele inleidende teksten op te rekken. In het eerste uur was ruimte voor een extra sketch, dus ik schreef er een waarin met promotor Jaap Hik het komende festivalseizoen besproken wordt, met onder meer aandacht voor de Week van de Hysterie. En er was in dat eerste uur nog plek voor meer muziek, en dat werd een kort nummer van The Kooks. In de loop van de dag ga ik de tweede versie van het script timen, hopelijk hoestvrij.

02-08-08. Het hoesten was nog niet helemaal van de baan toen ik gisterochtend de teksten van Hot Talk 8 hardop voordroeg maar het was minder hinderlijk dan de dag ervoor en bovendien was dit de tweede versie van het script, waaruit een aantal slordigheden uit de eerste niet meer voorkwam. Er zijn verhalen, de rest bestaat uit inleidingen en dialogen en die laatste zijn wat eigenaardig om in je eentje te doen. Ik gebruik voor de diverse personages maar gewoon mijn eigen stem, Hans maakt er op 14 september virtuoos verschillende stemmen van. Bij sommige figuren kan ik het niet laten een andere stem uit te proberen, bijvoorbeeld in het geval van Eppie, die niet goed bij zijn hoofd is: dat praat lekker. En bij professor Bomba, het grote Afrikaanse medium. Maar zoals Hans kan ik het niet.

03-08-08. Deze tekst is net als die van gisteren een soort flessenpost. Er is weer pc-malleur aan de orde. Ik kan internetten maar als ik de pagina van Web-log.nl oproep die ik nodig heb om teksten online te krijgen verschijnt er een waarschuwing in beeld en als ik die wegklik nog een en dan wordt de internetverbinding verbroken. Bij herstarten gebeurt hetzelfde – en alleen als ik Web-log.nl opzoek. Dat is een reden om de pc weer eens te laten opnemen maar daar heb ik momenteel geen tijd voor: ik ben bezig aan een (korte) puberroman waar ik al een tijdje aantekeningen voor maak en ideeën voor laat opkomen. Schreef op 19 juni een beginnetje van ruim 564 woorden, ging op 1 augustus verder en het zijn nu 11.922 woorden. Daar moet het bloggen dan maar even onder lijden.

04-08-08. Als ik eenmaal bezig ben kan het als de brandweer gaan maar ik stond er gisteravond toch wel van te kijken hoe snel het gegaan was. Op 19 juni had ik een beginnetje van 564 woorden geschreven, daarna was het een kwestie van ideeën laten opkomen en af en toe een inval noteren. Afgelopen vrijdag waren er voldoende ideeën opgekomen en invallen genoteerd en ging ik aan de gang. Niet zoals meestal eerst met de vulpen maar meteen op de pc. Het schrijven aan de kleine puberroman ging zo vlot dat ik er na een uur en tien minuten de rem maar op gooide – kalm aan een beetje. Maar het begin was symptomatisch: steeds als ik ervoor ging zitten vlotte het schrijven razendsnel en gisteravond kwart voor elf had ik een voorlopige eerste versie af, 20.639 woorden.

05-08-08. Ik weet niet of er op dat gebied een spreekwoord bestaat maar als het schrijven van een eerste versie zeer vlot gaat, kan je er donder op zeggen dat er veel tijd in het verbeteren gaat zitten. Tot nu toe (vandaag komt daar verandering in) zag ik de tekst nergens anders dan op het beeldscherm en dan heb je niet het overzicht dat je hebt wanneer de tekst zich op papier bevindt. Bovendien was ik kriskras gegaan: niet de hoofdstukken geschreven in de volgorde waarin ze in het boek horen maar lukraak dan weer dit hoofdstuk en dan weer dat. Gisteren voor het eerst het hele tekstbestand gelezen en gaandeweg verbeteringen aangebracht, geschrapt en aangevuld. De teller staat nu op 21.504 woorden. Ben benieuwd hoe ze me bevallen als ik ze vandaag of morgen van papier lees.

06-08-08. Het schrijven van de tekst voor deze rubriek is de laatste dagen een zenuwslopende aangelegenheid. Woorden kom ik gelukkig niet tekort, het is een kwestie van hardware (of de software van de hardware of hoe noem je dat) die een barricade opwerpt. Ik ga naar de pagina van Web-log.nl waar ik de tekst kan onlinen maar voordat ik heb kunnen inloggen verschijnt er een waarschuwing in beeld, ik heb iets ongeldigs gedaan (of de pc heeft uit mijn naam iets ongeldigs gedaan) en als ik die waarschuwing wegklik komt er een tweede waarschuwing en daarmee verdwijnt heel de internetverbinding. Alleen bij de Web-log.nl-pagina. Na een dag of twee begon ik me er bijna bij neer te leggen maar maandagochtend kwam er geen waarschuwing. Gisteren weer wel. Een dergelijke gang van zaken sloopt de zenuwen. Vooral de mijne.

07-08-08. De hoop van zegen begint te vervliegen. Ik dacht even: hij doet het weer, de pc heeft zichzelf gerepareerd. Maar de Web-log.nl-portal liet me zojuist weer niet toe. Dit was vanuit huis niet online te krijgen en ik moest het dan ook via een omweg voor elkaar brengen. Intussen werd het gisteravond weer twee en een half uur naar de print turen en twee uur bezig zijn met het in het bestand verwerken van de vele verbeteringen. Ik doe zoiets altijd maar meteen want ik weet uit ervaring dat ik na verloop van tijd mijn handschrift minder goed kan lezen – zeg maar gewoon als het op handschrift aankomt is er aan mij een dokter verloren gegaan. Hoe dan ook, de derde versie van de korte puberroman is geprint en wordt vandaag aan een zeer kritische bestudering onderworpen.

08-08-08. Je zit te turen op een tekst en haalt er vele fouten uit, dat is prettig. Vandaag wordt de vijfde versie van het manuscript geprint en alle vorige wemelen van de verbeteringen. Je vraagt je af waarom er in de eerste versie zoveel fouten zaten – de tekst zou onleesbaar zijn als je aan de correcties daarin de correcties die je in latere versies aanbracht toevoegde. En dan ga je slapen en dan word je wakker en bij het wakker worden weet je dat er in het manuscript iets niet klopt. Lianne (hoofdpersoon, vertelster) is verliefd op Frank en ze zitten bij elkaar in de klas en ze zijn zestien. Maar Lianne en Tirra zijn een paar jaar geleden blijven zitten. Hoe kan Frank dan even oud zijn? Ik heb hem maar in een eerdere klas laten zitten.

09-08-08. Bij de Postbank worden er ongetwijfeld vermogens aan uitgegeven: communicatie met de klant. Dus post van de Postbank moet je drie keer lezen voordat de onduidelijkheden helder geworden zijn. Kreeg begin juni een brief: mijn overschrijvingskaarten waren bijna op. Vroeger kreeg je automatische nieuwe, nu niet meer. Ze kosten geld. Behalve als je een Betaalpakket hebt. Of voor 1941 geboren bent (echt waar). Of afschriften in braille krijgt. Of et cetera. Als ik geen overschrijvingskaarten wilde moest ik de bijgevoegde bon invullen. Als ik ze wel wilde hoefde ik niets te doen. Wat een omslachtige manier om me te laten weten dat ik niets hoef te doen! Maar die kaarten waren er twee maanden later nog steeds niet. Opgebeld. ‘We sturen automatisch nieuwe als u er nog maar vier heeft.’ Had dat niet in die brief gekund?

10-08-08. En je blijft maar pietepeuteren: het lezen van het manuscript gaat niet zonder het onderweg aanbrengen van correcties. De onderhavige print is de zesde versie en die heb ik eergisteren en gisteren gelezen en beide keren liep dat uit op verbeteren. Omdat ik de verbeteringen meteen na het lezen aanbracht, gebruikte ik bij de tweede lezing een rode fineliner in plaats van een blauwe. En vanmorgen kwamen daar nog een paar door een zwarte fineliner veroorzaakte verbeteringen bij want ik had gisteravond weer eens wat ideeën gekregen. Morgen zal ik voor een zevende print zorgen omdat de zesde door de veelkleurige verbeteringen niet prettig leesbaar meer is. Het is mijn bedoeling dat Tieka donderdag ter gelegenheid van haar vijfentwintigste verjaardag een exemplaar van het manuscript in de bus krijgt: dat zal zo ongeveer de achtste versie zijn.

11-08-08. De club is weer compleet: logeerkat Loekie is hier voor een paar dagen onder de pannen. Wonderlijk hoe zo’n beest zich in een kennelijk allerminst vreemd huis meteen op z’n gemakt voelt en met Duimpie een begroetende herenigingssnuffel uitwisselt. Ze zijn de oude bedelstrategie nog niet vergeten en zitten naast elkaar in de houding bij de voerbakjes, zo van: we zijn er klaar voor, er kan opgediend worden. En vlug een beetje. Zaterdagavond begon Duimpie de bakkes van Loekie te likken en hield toen haar koppetje voor het zijne want nu was hij aan de beurt voor een tegenprestatie maar hij hield het bij een pesterige pets met zijn linkervoorpoot. Poes Gregor, de nierpatiënte met zeventig procent nieruitval, moet van Loekie al even weinig hebben als van Duimpie maar wandelt toch onverstoorbaar langs hem naar de kattenbak.

12-08-08. Ze had in het ziekenhuis een tijdje zuurstof toegediend gekregen en een verstandig mens besluit dan na vijfenzestig jaar paffen met roken te stoppen. Zo niet mijn moeder, die stiekem doorgaat: mijn zus ging zondag haar woonkamer stofzuigen, mijn moeder ging wel even naar de keuken – een asbakje achter haar rug verborgen. Haar ongehoorzaamheid beperkt zich niet tot het binnengebeuren: bij haar voor de deur is een voetbalveldje, eromheen staan bankjes. Maar er staan ook borden ‘verboden voor honden’. Ze zat van de week op zo’n bankje, hond Hendrik en rollator nabij. Langskomende agent zei dat hij haar kon bekeuren, maar deed het gelukkig niet. We overwegen de pers in te schakelen: schande dat mensen als mijn moeder die hun leven lang hard gerookt hebben, ik bedoel gewerkt, niet met hun hond op een bankje kunnen zitten!

13-08-08. Heb gisteren de achtste print twee keer gelezen en beide keren bracht ik verbeteringen aan. Ook van fouten die ik de zeven voorafgaande keren niet in de gaten had gehad. Zoals ‘nonachlant’ wat ‘nonchalant’ had moeten zijn en ‘als je eermee klaar ben’ in plaats van ‘als je ermee klaar bent’. Het is erger als zulke fouten in een boek belanden. Wat dat betreft was het hoofdschudden bij het doorbladeren van een boekje over Jan Cremer dat ik ter bespreking had ontvangen. Joost Zwagerman weet niet dat het ‘handvatten’ is en niet ‘handvaten’ en bij Ex Ex Uitgevers werkt niemand die het wel weet, dus er staat ‘handvaten’. Tot twee keer toe zag ik Gabriel Garcia Marquez staan en niet Gabriel García Márquez – als het doorbladeren dat aan het licht brengt wordt het lezen helemaal een foutenfeest!

14-08-08. ‘Ik wil niet!’ zei mijn moeder tegen mijn zus toen ze gisteren in de wachtkamer van de oorarts zaten. Mooi zo, dacht mijn zus want net als ik was zij in haar vroege jeugd meegesleept naar zo’n wachtkamer omdat wij allebei mankementen aan onze oren hadden. Dat is niet prettig als je pril bent maar voor een bejaarde was het dus kennelijk ook geen feest. Mijn moeder was aan een gehoorapparaat toe, we hadden haar eindelijk (door hard tegen haar te schreeuwen) ervan weten te overtuigen dat ze dat was. De arts was het met ons eens: doordat het gehoor achteruitgegaan was hoorde mijn moeder het suizen. ‘Ik moet suiker hebben,’ zei ze dan ook. Nee, hij zei suizen, riep mijn zus. Mijn moeder wilde er niet aan, ze moest suiker hebben. ‘Suizen!’ herhaalde mijn zus orkanisch.

15-08-08. Soms kun je je gevoel voor humor niet voor je houden, dus toen de beambte van het koeriersdepot voordat hij het pakje afstond vroeg: ‘Heeft u een ID?’ zei ik: ‘Ik heb de hele dag ideeën!’ Het moedergedoe van woensdag bleef niet beperkt tot spraakverwarring rond het gehoor: mijn zus bracht haar thuis en mijn moeder nam daar haar hartpilletjes in. ‘Dat hoor je ’s morgens toch te doen?’ zei mijn zus. Toen pas raadpleegde mijn moeder het schrift waarin ze het slikken van medicijnen administreerde. Verdomd, ze had het ’s morgens al gedaan. Die pilletjes dienden om de frequentie van de hartslag omlaag te brengen. Kon zo’n dubbele dosis geen kwaad? De apotheker raadde mijn zus aan de cardioloog te bellen. Die adviseerde om het uur de hartslag te meten. Zo werd het een lange dag.

16-08-08. Had gisteren last van dagverdwazing: een groot deel van de dag had ik het idee dat het zaterdag was. Misschien kwam het doordat er geen verplichtingen op mijn programma stonden. Het huis verlaten om in de bibliotheek de dagelijkse tekst online te zetten (want in de thuissituatie lukt het nog steeds niet om toegang te krijgen tot de portal van Web-log.nl) en voor de rest alleen gelezen: eerst Breaking Dawn van Stephenie Meyer, waar ik donderdagavond in begonnen was, aansluitend The Treatment van Mo Hayder, waarin ik tot pagina 200 vorderde. En daarbij had ik dus het idee dat het zaterdag was. Mailde daarover aan een bevriende vriendin en je zou denken dat de zaterdag daarmee wel uit mijn hoofd was, maar ’s avonds uitte ik inwendig mijn bevreemding over binnengekomen zakelijke mail. Zakelijke mail op zaterdag?

17-08-08. Als je een groot deel van de vrijdag hebt doorgebracht in de waan dat het zaterdag was, is het een opluchting om op zaterdag tot de ontdekking te komen dat er vaker vergissingen gemaakt worden in dat genre. Ik had The Treatment uitgelezen en ging verder in Ritual van Mo Hayder. Achterop stond: ‘Just after lunch on a Tuesday in April, nine feet underwater, police diver Flea Marley closes her gloved fingers around a human hand.’ De eerste zin van hoofdstuk 1: ‘Just after lunch on a Tuesday in May…’ Beide Hayders waren spannende verstrooiing maar ook niet meer dan dat. Achter op het boek juichkreten van collega’s: ‘Terrifying’ (Karin Slaughter), ‘Stunning’ (Tess Gerritsen), ‘Haunting’ (Michael Connelly), ‘Disturbing’ (Harlan Coben). Dat betekent dat Mo Hayder bij het volgende boek van die schrijvers iets aardigs terug moet zeggen.

18-08-08. Het ziet ernaar uit dat het beroep van leraar aan status gaat winnen. Een paar dagen geleden berichtte Teletekst over een gunstige ontwikkeling in het Amerikaanse onderwijswezen: in een stad (of staat) mogen leerkrachten voortaan gewapend voor de klas staan. Dat zal ze leren, de scholieren die gewapend met een pompgeweer de school binnengaan om een verbroken verkering van zich af te schieten. Ze denken ongestoord om zich heen te kunnen maaien maar worden opgewacht door een team van gewapende leraren: het wilde westen zoals het wilde westen ooit bedoeld was. Leerlingen krijgen weer ontzag voor de leerkracht als deze voorzien is van een vuurwapen. Het is het perfecte middel om de orde te handhaven en de kinderen bij de les te houden. Zit een leerling te slapen in plaats van op te letten? Een waarschuwingsschot volstaat.

19-08-08. Afgelopen donderdag reisde ik in het diepste geheim naar Amsterdam om bij een jarige bevriende vriendin stiekem de tiende versie van de puberroman in de bus te doen – en natuurlijk een echt cadeautje. Na terugkeer in de bewoonde Haagse wereld las ik die tiende versie nog een keer, om te lezen wat zij binnenkort zou lezen. Stom, er zaten nog een paar slordigheden in en bovendien bracht ik hier en daar een verbetering aan. De volgende dag las ik het manuscript nog een keer en jawel, nieuwe verbeteringen, die ik aanbracht in een andere kleur. Zaterdagavond had de bevriende vriendin, die niet de eerste de beste is, de tiende versie gelezen en was gelukkig niet alleen complimenteus maar had ook een paar bedenkingen waar ik zelf nog niet aan gedacht had. Ging meteen de tekst te lijf.

20-08-08. Nederlandstalige liederen staan in sommige kringen (waar ik me niet in begeef) in hoog aanzien. In de puberroman waarvan ik gisteren de twaalfde versie tot stand kreeg figureert de smartlappenzanger Buisdorspe Bennie. Voor de aardigheid wat liedteksten gemaakt, zoals Vader zit weer in de bak (‘Vader zit weer in de ba-hak, hij is weer opgepa-hakt, zo dronken als een la-hap, de achtste keer is da-hat, het is ook altijd wa-hat, hij slaat ons elke da-hag, zo dronken als een la-hap’) en Wat ben je toch een pokkenwijf (‘Wat heb jij mij aangedaan, mijn hele leven naar de maan, hoe kan ik nou nog verder gaan, had ik jou toen maar niet zien staan. Je was mijn wilde tijdverdrijf, de polonaise aan mijn lijf, maar het werd daarna gekijf, wat ben je toch een pokkenwijf’). Een makkie, Nederlandstalig.

21-08-08. Ze maakten spraak, lang geleden. Willem Frederik Hermans kwam voor de rechter omdat hij met een passage in Ik heb altijd gelijk het katholieke volksdeel beledigd zou hebben. Remco Campert waagde het in een gedicht het woord ‘naaien’ te verwerken en dat was niet geschikt voor voordracht voor de televisie. Jan Wolkers schreef over seks toen er nog nauwelijks aan gedaan werd. De tijden zijn veranderd, merk je tot je schrik als je op Literatuurplein speurt naar uitgaven die er op komst zijn. Volgende week verschijnt van Jan Wolkers de postume uitgave Het was wel een heel lief varkentje. Voor 12 februari 2009 staat op het programma een postume Willem Frederik Hermans: De geur van pasgestoomde dekens : de poezenverhalen. Diezelfde dag komt er ook van Remco Campert een ogenschijnlijk onschadelijk boek uit: Dagboek van een poes.

22-08-08. Voor de aardigheid reken ik soms om: 9,95 euro is 21,93 gulden. Een heel bedrag, maar daar krijg je dan ook wat voor: In de koffer met Jan Cremer. Het boekje verscheen ter gelegenheid van het verschijnen van Ik Jan 3. Ik hoefde er geen 9.95 euro voor te betalen: ik kreeg het ter bespreking. Je vraagt je wel eens af of het beroep van corrector nog bestaat – ik vroeg het me bij het lezen van dit boekje af. Guus Bauer schrijft: ‘Daarna verteld hij’ – als het aan mij gelegen had zou de d door een t vervangen zijn. Ook elders doet men maar wat. Eerder memoreerde ik Joost Zwagersmans ‘handvaten’ al en het accentloze ‘Gabriel Garcia Marquez’. In de ene bijdrage seks, in de andere sex. Titels van televisieprogramma’s dan weer cursief dan weer niet. Schande!

23-08-08. Hoefde er vanmorgen niet vroeg uit en dat was prettig. Want als je de nieuwe Paul Auster gekocht hebt wil je die meteen uitlezen ook en dat was om halfeen voor elkaar, waarna er volop uitgeslapen kon worden. Maar terwijl de zon in opkomst was (wel achter de wolken, het goot) werd ik door rumoer gewekt. Een beetje rumoer kan ik wel hebben maar dit rumoer was wat aan de gortige kant. Uit het dakraam gekeken: een ladderwagen van de brandweer, een politiewagen en daar kwam nog een politiewagen voorrijden en even later met sirene een tweede ladderwagen. Had zeven jaar geleden mogen meemaken dat er in het huis schuin onder het mijne brand woedde, zou er weer zoiets loos zijn? Na verloop van tijd gingen politie en brandweer heen, nog geen idee wat er gaande was.

24-08-08. Toen ik de deur uitging om te gaan hardlopen rook ik de rooklucht, die vooral in het portiek heerste. Bij mijn vertrek naderde een belendende buurvrouw, die door alle sirenes en zwaailichten heen geslapen had. Zo niet een andere buurvrouw: zij had tijdens de operatie een brandweerman gesproken. Er was een melding van rooklucht geweest en nu waren ze op het dak aan het snuffelen aan alle dingen (weet niet hoe die dingen heten) waar het ventilatiekanaal op uitkomt. Toen ik ’s middags de deur uitging zat de belendende buurvrouw voor de deur in de zon met naast zich haar vriend. Die vriend was voor dag en dauw naar zijn werk gegaan en had rook geroken en 1-1-2 gebeld, waarna er massaal uitgerukt werd. Het was kortsluiting of iets dergelijks in de meterkast van het portiek geweest.

25-08-08. Wanneer hoor je nog iemand beknopt zijn of haar mening ergens over geven? Daarvoor moet je bij mijn moeder zijn. ‘Godverjume, dat is niks voor mij,’ zei ze toen ik informeerde hoe het eerste bezoek van de thuishulp haar bevallen was. Er was iemand over haar vloer geweest om te stofzuigen en andere huishoudelijke arbeid te verrichten. Mijn moeder vond het geen feest om een vreemde over de vloer te hebben, hopelijk went het. Toen ik opbelde vroeg ik of de schoonmaakploeg geweest was maar de toestand van haar oren is dusdanig dat een dergelijke grol in het water valt. Binnenkort wordt er een gehoorapparaat bij haar aangelegd en dat lucht ons nabestaanden op, dan maken we hopelijk niet meer mee dat ze door de telefoon schreeuwt: ‘De telefoon doet het niet!’ (Terugschreeuwen heeft dan geen zin.)

26-08-08. In de puberroman (waarvan ik gisteren de vijftiende versie printte) heb ik de ouders van Lianne een Volvo gegeven: een voor haar dodelijk saaie auto waarin niet harder dan honderd gereden wordt en die honderd jaar meegaat. Een Volvo is voor oudere mensen. Maar zondag bereikte ik per fiets een benzinestation en daar was net een Volvo 1800 afgemeerd om met benzine gevuld te worden. (Dat het een 1800 was weet ik doordat ik het op internet opzocht: ik ben geen kenner van autotypes en vertel wel eens dat ik in een Peugeot 106 rijd omdat ik dan vergeten ben dat het een Peugeot 103 is – of andersom, daar kan ik nu niet opkomen.) Een glimmend grijsblauwe Volvo waar Simon Templar (the Saint) in reed. ‘Ik dacht dat Roger Moore zou uitstappen!’ zei ik tegen de eigenaar.

27-08-08. De oorarts adviseerde een gehoorapparaat te nemen en over zo’n advies hoef je niet lang na te denken. De cardioloog vond dat een nieuwe hartklep een goed idee was en mijn moeder, die hem ondanks dat ze nog geen gehoorapparaat heeft goed verstond, zette het niet op een juichen. Voorlopig duwt ze bij het uitlaten van hond Hendrik nog met flinke vaart de rollator voor zich uit en van kortademigheid is geen sprake. Ze heeft last van broze botten en je zou zeggen dat de schaar daar als door boter doorheen gaat maar is het openkippen van de borstkas wel verstandig? Daar komt langdurig revalideren bij kijken. Om nog maar te zwijgen van de narcose, waar Gerard Reve en Juliana indertijd niet zonder schade uit ontwaakten. Daar moeten we nog maar eens over denken. Eerst een gehoorapparaat!

28-08-08. Vanaf zondag nog twee weken slapen en dan zitten we weer in de ether: twee uur lang rechtstreeks gesproken woord en gedraaide muziek op Radio West. De afgelopen tijd hield ik me daar niet zo mee bezig, de derde versie van het draaiboek/script is klaar, ik zal er hooguit een schoonheidsfoutje uit moeten verwijderen, een enkele nagekomen inval moeten toevoegen. Kompaan Hannesz, die alle stemmen behalve de mijne voor zijn rekening neemt (en bovendien zal gaan zingen, ondersteund door zijn eigen gitaarspel en de klanken van bassist Jannesz), stelde voor volgende week vrijdag een eerste repetitie te houden. Kortom: het is de achtste keer en routine geworden, het voorbereiden van zo’n uitzending. Maar vannacht had ik een gezellige droom waarin het script onleesbaar vol met aantekeningen was geraakt en ik er geloof ik nog alleen voorstond ook.

29-08-08. De wekker hoefde vanmorgen niet af te lopen maar toen ik ging slapen kon ik me niet voorstellen dat ik veel later dan halfacht wakker zou worden. In de nabijheid zijn er werkers aan de gang: keukens, badkamers en toiletten worden gerenoveerd. Daarbij inbegrepen is het weghakken van de tegels die er aan de wanden vastzitten alsook de tegels op de badkamervloer. De werkers waren gisterochtend in een van de lager gelegen panden aan de gang en dat ging gepaard met een hoop lawaai. Omdat zij het werk ’s middags om vier uur al neerleggen beginnen ze ’s morgens om zeven uur. Ik heb het vermoeden dat de gang van zaken aldus is: om zeven uur maken ze om te beginnen zoveel mogelijk herrie, als heel Loosduinen dan rechtop in bed zit gaan ze anderhalf uur koffiedrinken.

30-08-08. Het lezen van een deel in de reeks Agatha Christie Facsimile Edition is om drie redenen leuk: de gebonden uitgaven hebben een prettig formaat (19 x 12 cm), het omslag en de tekst zijn scans van de eerste druk (dus je leest het boek zoals het op de markt gebracht werd) en het zijn spannende boeken. Van gisteravond tot een eind in de nacht las ik The Secret Adversary, uit 1922: haar tweede detective na The Mysterious Affair at Styles, de eerste met het speurdersduo Tommy en Tuppence. Goede dialogen, dito plotwendingen. Achterin en op het stofomslag worden thrillers van collega’s aangeprezen, zoals The Hand in the Dark van Arthur J. Reeves. Literair zal deze thriller niet zijn maar hij wordt wel aangeprezen met een quote uit het Times Literary Supplement: ‘another of his first-class mystery yarns.’

31-08-08. Omdat ik de smaak te pakken gekregen had las ik gisteren opnieuw een Agatha Christie, The Murder on the Links, haar derde. Karin Slaughter, Harlan Coben en Mo Hayder zijn bedreven in verrassende plotwendingen, Agatha Christie was dat in 1923 ook al. Zo’n Facsimile Edition maakt dat je kunt controleren of er in vijfentachtig jaar veel veranderd is aan het Engels. Een zo oude Nederlandse roman bevat niet het Nederlands zoals we het tegenwoordig lezen en schrijven, het Engels van destijds is het Engels zoals het nog steeds is. Slechts een enkele keer kom je een eigenaardigheid tegen: cinema werd geschreven als kinema. Opvallend is de veranderde manier van zetten – niet alleen de techniek, ook de manier waarop met vraag-, uitroep- en aanhalingstekens omgegaan werd. Die stonden niet tegen het woord aan, er zat een spatie tussen.

01-09-08. De Postbank is altijd een bron van pret. Kreeg laatst een afschrift van mijn uitgaven via de creditcard. Daarbij de post: rente 0,45. Wat hadden die 45 cent te betekenen? Een hartelijke dame aan de lijn. Dat is de rente die u na een aankoop betaalt. Dat heb ik nog nooit gedaan. Even zien – inderdaad, omdat u altijd voor de negende aflost, wordt er geen rente in rekening gebracht. Ditmaal had ik dat de veertiende pas gedaan. Maar met reden: ik had geen afschrift ontvangen en belde op en kreeg een voorgeprogrammeerde boodschap: verzending afschriften week vertraagd. Postbank blijft in gebreke en ik moet 45 cent betalen? U kunt ook op internet kijken. Ik heb geen internet! U kunt een klacht indienen. Geweldig: Postbankmedewerker buigt zich straks à 50 euro per uur over kwestie van 45 cent.

02-09-08. Er wordt me vaak gevraagd: ‘Martin, waarom ga jij de politiek niet in? Het land heeft je nodig!’ Dat is ook zo. Maar als ik een politieke functie zou aanvaarden zou ik mijn hele hebben en houden openbaar moeten maken en allerlei beschamende dingen over mijn verleden moeten vertellen – zouden er dan nog mensen zijn die een stem op mij uitbrengen? Ik was een jaar of tien en kocht met de even oude T.R. een doosje lucifers. Met die lucifers staken we dingen in brand. Omstreeks die tijd ook samen met H.B. sigaretten van zijn moeder gejat en gerookt. Drie jaar voordien was er gedoe over de partnerkeuze van Beatrix: een Duitser, twintig jaar na de oorlog. Bij ons in de straat waren er oudere jongens die verbeten ‘Weg met Claus!’ zongen. En ik (zeven) zong mee!

03-09-08. Chu Chan komt uit Noord Korea maar verblijft momenteel in Vietnam. Hij (of zij) is het geboorteland ontvlucht en wordt dan ook door Noord Korea als een veiligheidsrisico beschouwd. Chan heeft aardig wat van de wereld gezien en wil er nog veel meer van zien en daarom kreeg ik een mail met het verzoek of ik eens wilde kijken of er hier mogelijkheden zijn om geld te investeren. Want Chan heeft op diverse plekken wat middelen ondergebracht. Als ik wat interessants gevonden heb kan ik het laten weten. Dat is voor mij erg lucratief want ik mag dan namens Chan gaan investeren. Ik volg de beurs niet nauwgezet maar ik weet toevallig dat er in Buisdorp voor investeerders volop kansen liggen. Op 14 september komt dat toevallig ter sprake in Hot Talk. Benieuwd of Chu Chan luistert.

04-09-08. Als ik ’s morgens de parkeergarage verlaat moet ik om te beginnen achteruit het vak uit, dan vooruit voorbij het hek: achtereenvolgens achteruit en eerste versnelling. Toen ik na heksluiting weer instapte merkte ik dat de eerste versnelling niet toegankelijk was. Geen nood, in z’n twee kan je ook wegrijden. Na een eindje wilde ik doorstoten naar de derde, ook die deed het niet. Daarom van twee naar vier en bij snelheid minderen van vier naar twee. Een kilometer of wat verderop hield versnelling nummer vier er eveneens mee op. Bij een stoplicht controleerde ik hoe het met de achteruit zat: slecht. Ik kon alleen vooruit en alleen in de tweede versnelling. Op kantoor de parkeergarage in – maar hoe kwam ik achteruit in het vak? Een auto in de versnelling duwt lastig. Medewerker beveiliging maar laten duwen.

05-09-08. Had in de tweede versnelling de garage van kantoor weten te bereiken – was er ook een weg terug? De beveiliger had de auto terwijl ik me om het sturen bekommerde achteruit een parkeervak ingeduwd. Eruit, in z’n twee, was in theorie een makkie, ware het niet dat er in de praktijk een helling genomen moest worden. Een flinke dot gas kan wonderen doen en daar ging ik de helling op en de garage uit. Alsof ik in een automaat reed: niet schakelen maar gewoon in de tweede versnelling. Bij de dealer vertelde ik over de uitval van versnellingen een, drie, vier en achteruit, ik zou erover gebeld worden. Het viel mee: er diende een onderdeeltje vervangen te worden van minder dan twintig euro. Een meevaller – ware het niet dat er nog arbeidsloon bijkwam. Totale grap: 187,53 euro.

06-09-08. De eerste repetitie verliep naar wens. Het team is een duo: Esther en bassist Jan zijn ditmaal niet van de partij, Hans en ik nemen volgende week zondag de uitzending samen voor onze rekening. Dat is voor mij makkelijker dan voor hem: ik hoef alleen mijn presentatorstem in te zetten, Hans heeft vele rollen en dat vergt dus vele verschillende stemmen. Bovendien is voordracht voor mij makkelijker omdat ik de teksten geschreven heb. Bij de eerste doorloop ging het vooral om het timen van de sketches. Maakte daarbij een optelfout waardoor ik dacht dat er in het tweede uur extra tekst nodig was maar dat is niet het geval. In twee gevallen, als Hans het Afrikaanse medium professor Bomba en als hij Eppie doet, schoot ik enorm in de lach. Dat mag op de radio niet gebeuren.

07-09-08. Gisteravond twee uur op het draaiboek/script getuurd en een paar toevoegingen gedaan alsook hier en daar een paar regels geschrapt. Had de teksten twee keer solo hardop voorgedragen en getimed, toen zat het snor. Tijdens de repetitie met Hans, afgelopen vrijdag, kon er nauwkeuriger getimed worden. Ik ontdekte daardoor dat we in het tweede uur mogelijk een minuutje tijd over hadden, dus ik overwoog de dialogen hier en daar wat op te rekken. Maar toen ik nog eens naar mijn optelling keek bleek dat ik een telfout gemaakt had en zo werd het een kwestie van hier en daar inkorten. We besluiten met een prachtige zeven minuten durende kamermuziekcompositie van Frank Zappa waar ik zoveel mogelijk van wil laten horen, daarom het nummer van Editors maar voortijdig laten wegdraaien door de technicus. Nog een week te gaan!

08-09-08. Vrijdag bij de repetitie speelde Hans het klaar me in de lach te laten schieten, als het Afrikaanse medium Professor Bomba en als Eppie, die niet goed bij zijn hoofd is. Moet zien dat ik de lachspieren zondag tijdens de uitzending in bedwang heb – hoewel, het is misschien wel aardig om verschrikkelijk in de lach te schieten. Zolang het maar niet gemaakt is. Herinner me een documentaire waarin Frans van Dusschoten vertelde dat André van Duin hem aan het lachen bracht. Vervolgens een fragment van een sketch waarbij Van Dusschoten op het gênante af deed of hij zijn lachen niet kon inhouden. Herinner me ook een zwart-witte registratie van een Toon Hermans One Man Show waarbij Toons drummer het te kwaad kreeg. Wat zat die man krampachtig te doen of hij niet meer bijkwam van het lachen!

09-09-08. Door naar Radio West te luisteren kon ik voorkomen dat ik daar zondag als mosterd na de maaltijd kom. Had supervisor Paul Waayers aan de telefoon gehad, die wilde weten of het volgende week doorgaat. Het gesprek kwam op een jingle van Radio West, waarin een dameskoortje zingt dat deze zender ‘altijd dichterbij’ is. Ik zei tegen Paul dat zoiets taalkundig omstreden was: je bent hetzij ‘altijd dicht bij’ iets of iemand, het zij kom je ‘steeds dichterbij’. Wat is nou ‘altijd dichterbij’? Ha, zei Paul, daar had hij nog niet aan gedacht, dat was ik natuurlijk weer. Moest ik in de uitzending maar een grap over maken! ’s Avonds luisterde ik naar Hot Talk, aan het begin van het tweede uur, na de jingle, zei Paul dat die taalkundig niet juist was, ‘bedenk ik me nu’.

10-09-08. Ik laat altijd alles maar doen, dan ben ik per saldo voordeliger uit dan wanneer ik het zelf doe. Goed, je betaalt arbeidsloon maar als het een beetje misgaat hoef je dat zelf niet te betalen. Reed ooit ergens tegenaan, waardoor het glas van een koplamp een barst opliep. Glas van de koplamp moest vervangen worden, ik reed naar de dealer voor een nieuw koplampglas. Het werd geleverd in een doos. Thuisgekomen wilde ik controleren of ik wel het goede glas gekocht had en opende de doos. Maar de doos was al open, aan de andere kant: het koplampglas viel aan scherven. Gisteren begaf een lampje het. Reed naar de dealer en vroeg of men er een nieuw in wilde zetten. Ze rekenden 75 euro per uur, wat als dat de minimumrijs was? Het viel mee: 9,50.

11-09-08. Het is verfrissend als een grote dode van zijn voetstuk wordt geduwd. Al is het alleen maar om de blinde bewonderaars de ogen te openen voor diens menselijke proporties. In Vrij Nederland doet Dick Matena via mondelinge toelichting op zijn correspondentie met Marten Toonder een boekje open over wijlen de meesterstripmaker. In zijn laatste jaren verscheen deze nogal eens in treurige toestand op de buis – wat voor een deel komedie spelen was waarmee hij de aandacht trok van bewonderende vrouwen en die aandacht liet hij zich graag aanleunen. Een minder vrolijke anekdote: Toonder zou bevreesd geraakt zijn dat men hem wilde vergiftigen. Toen ik hem in het Rosa Spier Huis opzocht had ik hazelnootgebakjes van Maison Kelder bij me (niet de minste) maar die werden niet gegeten. Misschien had hij het idee dat ik hem wilde vergiftigen.

12-09-08. Er is niet zozeer sprake van zenuwen voor de rechtstreekse uitzending (zondagavond vanaf 21.00 uur op Radio West) als wel van ongeduld – ook geen prettig gevoel. Nog twee hele dagen en een groot deel van de derde dag wachten tot het zover is. Het draaiboek/script is klaar (zesde versie) en de tweede repetitie was gistermiddag een geslaagde. Voor mij was het een makkie, ik hoefde alleen maar de teksten die ik zelf geschreven had voor te dragen en had daarbij genoeg aan mijn eigen stem. Handlanger in de radio-onderneming Hans stond voor een zwaardere taak: ik had voor hem tien rollen geschreven en dat zijn dan tien verschillende stemmen, plus nog de stem van Koos Speenhoff als hij die zingend vertolkt. Het geheel is nu wel naar mijn zin: luister zelf eventueel maar via de website Westonline.

13-09-08. De voorbereiding voor de uitzending van morgenavond is in volle gang. Gisteren een groot deel van de tijd gedood met achterstallig dvd-kijken. Planet Terror was me bij lening bij de bibliotheek zo goed bevallen dat ik de film kocht, samen met Death Proof, eveneens een ode aan het Grindhousegenre. Kurt Russell is daarin als Stuntman Mike een geweldige Enge Man en Rose McGowan is altijd een feest om te zien: als heks in Charmed, met een houten been in Planet Terror en hier met een blonde pruik. Tegen het eind van Death Proof probeert Stuntman Mike met zijn death proof auto een auto van de weg te duwen waarop een stuntvrouw voor de kick op de motorkap ligt. Dat gaat kilometers vol spanning door. Ik dacht: als ze gewoon op de rem trappen is het gevaar geweken.

14-09-08. Het is momenteel nog vroeg in de ochtend, de zon schijnt al magnifiek. Ik stel me zo voor dat men de dag buiten doorbrengt met zonnig nazomeren en dan na zonsondergang afstemt op Radio West om van 21.00 tot 23.00 naar Hot Talk te luisteren. Ik geloof dat we de luisteraars gaan verwennen. De muziek alleen al: Beirut, Kings of Leon, The Kooks, Igor Stravinsky, Duke Ellington, The Who, The Zutons, Editors, Mark Ronson, Frank Zappa en nog meer moois. En dan de gasten: Piet Kip, Jaap Hik, Roeland Middelie, Cornelius Zwartgal, Koos Speenhoff, mr. Wijnand Dommes de Gil, professor Bomba, dokter Mentaal, Ben Rauwpens, Eppie en burgemeester Noten. We gaan het onder meer hebben over de Week van de Hysterie, het Homo Home voor bejaarde homo’s, de Buisdorpse Zoogdierenbescherming en postume lichaamsverzorging – luisteren kan via www.westonline.nl.

15-09-08. Veel warmer kan een bad niet zijn: je staat in de studio van Radio West te praten met de technicus, aan wie je uitlegt wat je twee uur lang gaat doen. Dan komt er een andere technicus langs en die kent je nog van een uitzending die je bijna twee jaar geleden met hem aan de knoppen maakte en vraagt of je nu weer zoiets gaat doen en zegt dan dat hij thuis zal gaan luisteren want hij had het de vorige keer zo geweldig leuk gevonden. De twee uur rechtstreekse radio vlogen helaas weer om. Hans was zoals altijd in vorm, ik sprak naar vermogen mijn teksten uit (inclusief het geknor van een biggetje) en de technicus startte op het juiste moment de juiste muziek. Het was, kortom, weer een feestje dat te snel voorbij was.

16-09-08. Ik had nog een paar kortingsbonnen liggen en besloot de reis naar Rotterdam per trein te ondernemen: met de auto naar station Moerwijk en vervolgens voor 4,20 heen en weer over het spoor. Bij boekhandel Donner kocht ik A Darker Domain, de nieuwe Val McDermid, bij Clockhouse een gavig shirt. En toen weer terug. Er stond op het perronbord dat de intercity naar Amsterdam vertraagd was. De trein die afmeerde ging zonder dat het op een bord aangegeven stond naar Moerwijk, uiterst verwarrend. Er werd een blinde naar binnen geholpen. (Zo iemand heet tegenwoordig geloof ik ‘visueel gehandicapte’, of, nog eufemistischer, ‘visueel beperkte’.) De blinde vroeg of de trein ook te Den Haag NOI stopte. ‘Nee,’ zei een jongedame. De blinde op de tast de trein weer uit. Maar de trein stopte wel op Den Haag NOI!

17-09-08. Omdat ik wel wat beters te doen had heb ik de troonrede niet gevolgd. Ik ben dan ook onkundig van de afzichtelijke hoofdbedekking die er gedragen werd en ook van wat me te wachten staat. Ga ik er volgend jaar op vooruit of achteruit? En zal het een procent zijn of twee? Het zijn zulke onbeduidende percentages dat ik me er op voorhand maar niet druk om maak: veertig procent erbij of eraf, dat hakt erin. Volgend jaar geen no-claimkorting van de zorgverzekeraar, dat is minus 255 euro. Maar daar staat mogelijk een meevaller tegenover. Een paar dagen geleden voldeed ik een boete van 180 euro die ik gekregen had omdat een wetsdienaar zich niet kon vinden in mijn rijgedrag. Als ik volgend jaar geen boete van 180 euro krijg ga ik er 180 euro op vooruit!

18-09-08. Ik was met een blikje bier aan het afbouwen van een welbestede dag waarop ik zo weinig mogelijk had uitgevoerd, dat kan je aan mij wel overlaten, en toen belde mijn zus op met het verzoek onze moeder naar de EHBO te vergezellen wegens een oorbloeding die niet wilde ophouden – zelf moest ze naar haar les hocus pocus pilates. Wachten, wachten, bij de EHBO. Er was een dame op pad die koffie verstrekte, daar was ik omdat het wachten nog lang zou kunnen duren wel aan toe. Ze schonk een plastic bekertje vol en zette dat omdat het zo heet was in een tweede bekertje en reikte mij de koffie aan, waarbij er wat van die hete koffie op mijn hand lekte. Theatraal riep ik: ‘Au! Help! EHBO! Een brandwond!’ Wat een uitbundige pret had de koffiedame.

19-09-08. Het avondbezoek aan de EHBO was natuurlijk nog maar het begin. (De arts was een erg leuke jongedame, van wie ik ’s nachts meteen al droomde.) Gisterochtend diende mijn moeder door de KNO-arts het oorverband te laten verwijderen. Die KNO-arts was ook een leuke jongedame maar ze zal me waarschijnlijk niet tot in droomland door het hoofd gaan. Ze haalde een enorm lint van gaas uit het oor, het leek wel een goochelaar die aan elkaar geknoopte sjaals tevoorschijn trok. Mijn moeder is al doof en daar komt bij dat ze niet altijd aandachtig luistert, dus er was zo goed als geen verband tussen de vragen die de arts stelde en de antwoorden die ze kreeg. Ze stelde de vragen toen maar aan mij, mijn moeder ging intussen onverminderd door met het geven van haar eigen antwoorden.

20-09-08. De verbouwing nadert: een paar dagen geleden was er een bijeenkomst voor de pluk buren die binnenkort aan de beurt is. De verbouwers gaan de tegels uit de vloer van de badkamer beuken en verwijderen daarna een deel van de vloer eronder. Het kabaal van dien moet ook in de belendende percelen en het onderliggende perceel goed hoorbaar zijn. We kregen bij de voorlichting een domper te verduren: Haag Wonen kondigt in de brochure aan dat van de muur verwijderde zaken weer bevestigd zullen worden maar dat doen ze bij nader inzien toch maar niet: te veel werk. Toen ik de volgende dag een buurvrouw sprak bij wie al gerenoveerd is kwam de aap uit de mouw. De verbouwers hadden bij het boren van een gaatje een tegel beschadigd: ze hebben liever dat wij die zelf beschadigen.

21-09-08. Wachtkamers heten niet voor niets wachtkamers. Van de week zat ik in zo’n wachtkamer te wachten totdat er een dokter opdook om zich te ontfermen over de oorbloeding die bij mijn moeder aan de orde was. Ik doodde het wachten met het inzien van tijdschriften die er lagen. In een ervan stond een boeiend artikel over het vrouwelijk lichaam, waarbij vrouwen aan het woord kwamen die aan de hand van een afbeelding van hun naakte lichaam een oordeel over dat naakte lichaam gaven. Ook werd vermeld de uitkomst van een onderzoek naar borsten en daaruit kwam naar voren dat in de provincie Overijssel de grootste borsten van ons land kunnen worden aangetroffen. Nog onbegrijpelijker was een artikel in National Geographic over de zoektocht naar de higgs boson, die licht kan werpen op de omstandigheden van de oerknal.

22-09-08. Er klonk bonk. Ik keek om: er lag een piepjong vogeltje op het balkon, door gebrek aan vliegervaring in volle vaart tegen het raam geknald. Er zou toch niet iets gebroken zijn, of inwendig letsel aan de hand? Toen ik naderde was er wat paniekfladdering van de vleugels, die het gelukkig dus deden. Ik aaide voorzichtig, dat mocht. Snel schoteltje water gehaald, hoewel ik niet wist of het vogeltje daar behoefte aan had. Hem/haar opgetild en op schoot genomen, wat ook al mocht. En zo zat ik met een vogeltje op schoot, geen idee wat het was. Zou ik hem/haar adopteren? Door de kamer laten vliegen? Vogeltje zat vriendelijk naar me te kijken en hipte na een tijdje op mijn schouder en bleef daar ook naar me zitten te kijken en vloog toen de nabije boom in.

23-09-08. Binnenkort verschijnt er eindelijk weer een cd van hem (in Amerika in oktober, in Europa in november) en let maar op, dan is Tom Jones (68) weer hot. De afgelopen weken genoot ik van twee drie-dvd-sets met afleveringen van de ABC-tv-serie This is Tom Jones (1969-1971). Voor liefhebbers van (pop)muziek om van te watertanden. Tom zingt duetten met Janis Joplin (Raise your hand), een jonge Joe Cocker (Delta Lady), Little Richard, Jerry Lee Lewis, Johnny Cash en Blood, Sweat & Tears, hij ontvangt voorts gasten als Burt Bacharach, Tony Bennett, The Who, Mary Hopkin, The Moody Blues, Stevie Wonder, Bob Hope, Richard Pryor en Sammy Davis Jr (wiens Mr. Bojangles Tom voortreffelijk zingt terwijl Sammy danst). YouTube heeft een prachtige clip van het ingetogen, melancholieke 24 hours, van de nieuwe cd: bijna veertig jaar na de tv-shows.

24-09-08. Als ’s avonds de telefoon gaat en de nummerherkenner herkent het nummer niet dan is het meestal iemand van een callcenter. Vergeefs, want voordat de beller zich goed en wel voorgesteld heeft heb ik de verbinding al verbroken. Gisteravond was het niet een callcenter maar een bejaarde buurman. Hij bevond zich in zijn slaapvertrek, ingeklemd tussen bed en stoel: hij was omgevallen en kon niet meer overeind komen. Hij had een hulpdienst gebeld, wilde ik het in de gaten houden? Ha, daar had je ze al. Ik opende de voordeur en zag maar liefst vier agenten in de regen staan. De omgevallen buurman had voorgesteld dat ze het keukenraam zouden intikken maar er gaat niets boven het inbeuken van de voordeur. Een miskleun die de deurpost verpulverde, toen een rake uithaal en wham, de voordeur vloog open.

25-09-08. De voordeur van de omgevallen buurman was ingebeukt, de agenten gingen het pand in en ik weer aan het werk. Maar niet voor lang: er werd aangebeld, ik deed open en trof twee agenten aan. Ze hadden de omgevallen buurman overeind getild en een verpleger van een ambulance had zich over hem ontfermd. Ik kon ook nog wat uitrichten want ze hadden een reservesleutel voor me. Het slot was tijdens het inbeuken intact gebleven en de sleutel bruikbaar. Het zou een uitkomst zijn als ik de deur kon openen wanneer de buurman weer omviel, dan hoefde de deur niet ingebeukt te worden. Daar zat wat in. Ik pakte de sleutel aan maar dat ging zomaar niet. Een van de agenten wilde van alles van me weten: mijn naam, mijn huisnummer, mijn postcode, mijn telefoonnummer en mijn geboortedatum.

26-09-08. 2006 telde 365 dagen, 2007 ook, het schrikkeljaar 2008 is gevorderd tot dag 270. 365 + 365 + 270 = 1000, dus dit is het duizendste dagelijkse stukje tekst dat onder het motto Sabbatical in Progress geschreven wordt. Die benaming was aanvankelijk op z’n plaats omdat ik de bedoeling had dagelijks 150 woorden te wijden aan de vorderingen bij het schrijven van een manuscript dat Sabbatical heette. Ik schreef niet dagelijks aan Sabbatical, maar wilde toch dagelijks die 150 woorden online zetten, en zo kregen ook andere onderwerpen dan het schrijven soms ruimte. Elk stukje begon met: ‘Een dagelijkse Real Life Blog over het schrijven van de roman Sabbatical’, ik voegde daar dus (inclusief datum) 138 woorden aan toe. Sinds de introzin er niet meer boven staat telt elk stukje exact 138 woorden. Hulde aan de jubilaris!

27-09-08. Soms denk je alles gunstig gepland te hebben maar dan krijg je een ingeving die alles weer aan duigen gooit. Morgenavond ga ik met een bevriende vriendin naar de film. Dat gebeurt in Amsterdam, de voorstelling begint om kwart over negen. Duurt dus tot zo halftwaalf, inclusief aansluitend wat drinken wordt het ondoenlijk een terugtrein te nemen en in Den Haag op een tramloos station aan te komen. Het wordt dus de auto: de garage is de hele nacht toegankelijk. Ook iets om rekening mee te houden: laat slapen en vroeg opstaan is geen gelukkige combinatie en daarom werk ik maandag maar thuis. Een planning waar geen speld tussen te krijgen is. Maar toen bedacht ik ineens: bij de buren begint maandag de verbouwing. Vanaf zeven uur gehak in de badkamervloer waar niet doorheen te slapen valt!

28-09-08. Vanavond gaan we Brideshead Revisited zien. Ik ben een wat ouder gediende dan Tieka en heb de tv-serie nog meegemaakt, met een geweldige Jeremy Irons en nog veel meer geweldige geweldenaars. Die duurt tien uur – benieuwd of ze het verhaal in een film van twee uur hebben kunnen proppen. Heb de tv-serie op dvd en merkte bij het zien daarvan hoe traag het soms was. Als mijn toenmalige dvd-speler op dubbele snelheid afspeelde bleef de ondertiteling zichtbaar en trage passages bleven zelfs dan traag. Had tegen Tieka gezegd dat ik om in het verhaal te komen die tv-serie nog even ging zien maar daar kwam natuurlijk niets van terecht. Evenmin als van het herlezen van het boek, wat helemaal geen herlezen zou zijn geweest maar voor de eerste keer lezen. Aan sommige boeken kom je nooit toe.

29-09-08. Schuin tegenover Tuschinski zit een Italiaan en daar zaten we: bevriende vriendin Tieka die verkoudheidsverschijnselen probeerde te onderdrukken en ik. Het voedsel dat we voorgeschoteld kregen was warm, het bord buitengemeen heet – er zit momenteel dan ook een blaar op mijn linkerwijsvinger. Een eigenaardig eethuis. De ober passeerde enige keren ons tafeltje zonder te vragen of het smaakte, een afruimer nam de borden in zonder te vragen of het gesmaakt had en toen ik koffie wilde bestellen zei de afruimer dat ik een collega moest hebben. Dat was de oorspronkelijke ober, die niet reageerde op wenken. Bevriende vriendin wilde espresso, Martin cappuccino. Ik riep tegen passerende ober dat ik koffie wilde bestellen. Serveerde hij twee gewone koffie! (Als je tegen die ober zegt dat je ijs wilt bestellen heb je kans dat hij je willekeurig ijs voorzet.)

30-09-08. Als schrijver heb je soms geen idee van de kwaliteit van je werk. Daarom is het prettig om feedback te krijgen. Die kreeg ik afgelopen zaterdag van een volslagen onbekende. Dat maakte het helemaal mooi: vrienden en bekenden kunnen weinig anders dan een schrijver bejubelen. Maar een vreemde! Ene Vicky Schaffer mailde me: ‘Hello there Friend, Your new book has brought a lot of excitement to our editorial staff. It’s certainly this year’s best in its genre. You seem to never going to quit surprising us. We have made a contract with you and guarantee that the first edition will total at least 10 million copies. Enclosed is the approved and edited copy of your amazing book. Thank you for this paragon of beauty. Please get in touch with us at your earliest convenience. Good-bye for now.’

01-10-08. Broer Adriaan zei gisteravond vanuit Spanje in de uitzending van Shownieuws dat er geen DNA-test gedaan moet worden maar een B&A-test. Lezers van ongeveer mijn intellectuele kaliber zullen zich afvragen waar dit over gaat, de verstandelijk minder ontwikkelden wisten onmiddellijk dat hier de gevatte broer van clown Bassie aan het woord was. Ik bezocht een keer in Diligentia een voorstelling van een matig cabaretduo (in de pauze vertrokken) en de lolbroeken zongen een variant op het bekende clownslied: ‘Adriaan is acrobaat, Bassie spuit ze vol met zaad.’ Het is aardig om te zien hoezeer zoiets de gemoederen bezighoudt terwijl de wereldeconomie op instorten staat. Een man van 73 die zich voortplant is eerder vertoond: Pablo Picasso, Charlie Chaplin – waarmee ik niet wil beweren dat de clown Bassie in dit rijtje thuishoort. Nee, Bassie is een autonoom verschijnsel.

02-10-08. De veerboot vertrok om halfeen van Harlingen en ik ging krankzinnig vroeg van huis: vijf over negen. Nou ja, dan kon ik voor de afvaart naar Terschelling nog een uurtje Harlingen gaan bekijken. Ha! In de buurt van Schiphol belandde ik in een file die neerkwam op gedurende twaalf kilometer stapvoets rijden. Het duurde meer dan een uur voordat ik enigszins op gang kwam en dat ging gepaard met verschrikkelijke visioenen. Ik zou de boot missen. De volgende moeten nemen. Die ging om halfdrie. En kwam om halfvijf aan. En dan zou de vergeefs in de bibliotheek op mij wachtende teamleider de boot van halfvijf naar het vasteland genomen hebben zonder dat ik haar had kunnen interviewen. Maar voorbij Amsterdam kon ik tot aan Harlingen 120 rijden, en tien minuten voor vertrek was ik op de boot.

03-10-08. Soms doen mensen werk waar ze helemaal niet geschikt voor zijn. Op 10 maart 1998 overleed de acteur Lloyd Bridges, vader van Jeff en Beau Bridges. Het middagjournaal was in handen van Marga van Praag, die zei dat Lloyd ‘Bridge’ overleden was. Er kwam een filmpje: Lloyd Bridges dit, Lloyd Bridges dat. Toen Marga van Praag weer om te zeggen hoe oud Lloyd ‘Bridge’ geworden was. Je hebt ook onkundige vertalers, zag ik weer eens bij de ondertiteling van een dvd van The League of Gentlemen. In een van de extra’s voerde iemand het woord die Donald Pleasance, Edgar Allan Poe, Battle with a Severed Hand en Jack Palance noemde. De vertaler, iemand met even weinig algemene ontwikkeling als Marga van Praag, maakte daarvan: Donald Pleasant, Edgar Allen Poe, Battle with a Sabbat Hand en Jack Polans.

04-10-08. Het is vandaag geloof ik dierendag en dat kan kloppen want sinds gisteren is kat Loekie te gast. Poes Gregor vindt dat niet iets om opgewonden van te raken, poes Duimpie is zeer ingenomen met het weerzien. Na het openen van de tralies van de draagbak rende Loekie meteen de binnentrap op. Duimpie is min of meer volkomen doof en lag bij de aankomst van haar makker op bed te slapen en had hem niet in de gaten. Maar toen ik haar optilde en voor Loekie neerplantte trad het herkenningsritueel in werking: aan elkaar snuffelen en elkaars snuit likken. Loekie was meer dan een halfjaar niet in huis geweest maar meteen weer ingeburgerd. Als hij het idee heeft dat ik naar boven ga vliegt hij de trap op en gaat bij het voerbakje in de houding zitten.

05-10-08. Als de omstandigheden er niet naar waren zou het zorgwekkend zijn dat ik momenteel in mijn eigen huis de weg wat kwijt ben. Het houdt verband met de aanstaande renovatie (over vier dagen) en de voorbereidingen die daarmee gepaard gaan. Zo was mijn zus gisteren overgekomen om te assisteren bij een viertal verplaatsingen. De koelkast, het gasfornuis, de wasmachine en de wasdroger dienden verwijderd te worden uit respectievelijk de keuken, de keuken, de badkamer en de badkamer en gestationeerd in respectievelijk de woonkamer, de woonkamer, de slaapkamer en de slaapkamer. En dus liep ik gisteravond vergeefs naar de keuken om een blikje bier uit de koelkast te halen. Mijn zus hield zich naast het sjouwen ook bezig met het onderdeel elektriciteit: er dienden snoeren losgekoppeld te worden. Zoiets vind ik zelfs eng als de stroom uitgeschakeld is.

06-10-08. Er was de nodige afleiding maar ik kwam ook gisteren toe aan opruiming. In de keuken de kastjes even van de muur gehaald. Dat wil zeggen: het was niet bepaald een makkie. Het waren drie kastjes die je opwaarts moest duwen en het eerste kastje gaf niet mee. Ik zette flink wat kracht en dan legt zo’n kastje het natuurlijk af. Vervolgens kastje twee en dat bleek onlosmakelijk verbonden te zijn met kastje drie, tezamen hadden ze een breedte van een meter twintig. Als je zelf een meter eenenzeventig lang bent kom je een paar decimeter tekort om comfortabel beide uiteinden van de dubbele kast omhoog te duwen. Maar ik ken mijn kracht en de kast nu ook want die delfde het onderspit: gezucht en gesteun mijnerzijds was afdoende om via een krachtsexplosie het karwei te klaren.

07-10-08. Begin het idee te krijgen dat ik het voor elkaar krijg: voor donderdag alles wat ingepakt moet worden in te pakken. Eergisteren had ik boven op planken uitgestalde cd’s naar beneden gedragen, dat was meer dan twintig keer binnentrap op en af. Vervolgens de planken in de wc boekenvrij gemaakt en gisteren de boven uitgestalde boeken, videobanden en dvd’s laten schuilgaan achter verknipte vuilniszakken. In een later stadium ondergaan de tv, het stereotorentje, de dvd-speler en de videorecorder hetzelfde lot. Op de vloer heb ik kranten gelegd, eroverheen afdekzeil en daar komt dan nog de afdekking van de werkers op te liggen. En dan kan donderdag het breekspektakel beginnen, volgende week vrijdag moet het klaar zijn. Komend jaar volgt de vervanging van de ramen en kozijnen voor en achter – ik kan alles net zo goed ingepakt laten.

08-10-08. Er komen hier figuren over de vloer die respect hebben voor het boekenbezit dat de muren aan het zicht onttrekt. Er zijn er ook (en die komen er niet meer in) die zich afvragen of ik wel goed wijs ben, al die boeken. Tegen de laatste categorie trok ik achter hun rug al een lange neus, binnenkort trek ik recht in hun gezicht een lange neus. Zij hebben niet geïnvesteerd in een huisbibliotheek maar hebben hun geld op de bank gezet of (nog erger) belegd. En zij zullen na de aanstaande instorting van de economie lelijk op hun neus kijken. Erg, hè? Al dat opgepotte geld ineens foetsie. Nee, dan ik, met mijn boeken. Een enorm gevoel van triomf mijnerzijds maar nu nog niet want ik ben momenteel wegens de verbouwing met stapels boeken aan het sjouwen.

09-10-08. Mijn liggende gelden heb ik op drie rekeningen staan: een girorekening van de Postbank, een plusrekening aldaar en een dingesrekening bij Roparco. Veel is het niet maar het gaat erom dat het drie rekeningen zijn. Mochten Postbank en Roparco omvallen, dan krijg ik van Bos per rekening 100.000 euro uitgekeerd. Aanzienlijk meer dan er momenteel op die rekeningen staat, dat is mooi meegenomen. Alleen: hoe gaat het als alle banken omvallen? Hoe krijg ik die drie ton dan in handen? Bos kan het niet overmaken naar een rekening, want als alle banken omgevallen zijn, zijn er ook geen rekeningen meer. Moet ik dan mijn drie ton in contanten laten uitbetalen? Met zoveel geld ga ik liever niet over straat. Enfin, ik lul maar een eind raak omdat ik uit mijn doen ben omdat de verbouwing vandaag begint.

10-10-08. Nog wat meegemaakt? Om zes uur de binnentrap afgedaald en de deur van de woonkamer geopend en daar drie vredig slapende huisdieren aangetroffen: logeerkat Loekie en eigen poezen Gregor en Duimpie, op een plek waar zij nooit eerder in deze samenstelling de nacht hadden doorgebracht. Om tien over zeven een drietal werkers binnengelaten die zonder plichtplegingen keuken, toilet en badkamer te lijf gingen en in een moordend tempo alles wat zij daar aantroffen het huis uit werkten: kastjes, wc-pot, muurtegels, vloertegels. Toen dat gedaan was gingen ze met luidruchtige boormachines aan de gang, de katten wisten niet wat ze hoorden. Om de zinnen te verzetten een halfuurtje op de fiets gezeten en een aardig tempo ontwikkeld. Dat ging goed totdat een voorligger die ik wilde inhalen naar links zwenkte: geremd, onderuitgegaan, elleboog ontveld. Verder bijna niets meegemaakt.

11-10-08. Het is goed te doen: leven tussen het puin. Je hoeft je bezittingen niet over je huis te verdelen, je kunt ook alles in de woonkamer onderbrengen. De cabine buiten die ik kan gebruiken is voorzien van toilet en douche en je kunt er zelfs een was draaien. Nou ja, de bijbehorende droger staat nog ingepakt naast de wasmachine en die wasmachine is nog niet aangesloten maar verder maakt het een uiterst luxueuze indruk, de cabine. Ging er gisteravond voor het eerst douchen. Omdat meerdere personen ervan gebruikmaken moet je uitkijken voor voetschimmel, waarschuwde mijn zus. Toen ik de cabine wilde binnengaan kwam buur Mylène uit de hare. Ik bracht de voetschimmel ter sprake. ‘Heb je geen slippers?’ vroeg ze. En ze gaf me haar nog nalekkende slippers in bruikleen. Als zij nu maar geen voetschimmel heeft.

12-10-08. Wat kamperen is heb ik nooit aan den lijve ondervonden maar het moet zoiets zijn als ik nu meemaak. Ik slaap nog gewoon in een bed maar mijn bezittingen zijn geconcentreerd in een enkele ruimte: de woonkamer. Die is aanmerkelijk groter dan een tent, dus de vergelijking met kamperen slaat waarschijnlijk nergens op. Het is misschien zoiets als de vakantie doorbrengen in een ‘huisje’ – dat heb ik op jeugdige leeftijd, toen ik nog onder ouderlijk gezag stond, wel eens moeten doen. Het huisje was niet veel groter dan de woonkamer, douchen diende je ergens buiten het huisje in een keet te doen. Precies wat ik nu doe. De keet die ik daarvoor gebruik is vele malen luxueuzer dan de destijdse douchekeet. En als je de keet verlaat sta je midden in een woonwijk, dat heeft wel wat.

13-10-08. De kredietcrisis interesseert me niet alleen niet omdat zij mij niet interesseert maar vooral ook omdat ik iets aan mijn hoofd heb waar mijn hoofd van omloopt: de verbouwing. Wat er bij een verbouwing allemaal mis kan gaan, het is beangstigend gewoon. Ik raak dingen kwijt en kan ze dan ook nog eens niet vinden. Wat wil je, als er aan je woonkamer een gasfornuis en een koelkast zijn toegevoegd alsook vele dozen met spullen die voorheen in keukenkasten waren ondergebracht. Ging zaterdag hardlopen en koos de waskeet daarbij als vertrekpunt. Die betreden hebbend ontdekte ik dat beide New Balance N77 schoenen nog thuis lagen. In de overvolle woonkamer staat het Senseoapparaat wankel op de vensterbank. Eerder al eens een gebruikte pad gebruikt, gisteren vergeten er een kopje onder te zetten. De verbouwing duurt nog vijf dagen.

14-10-08. ‘Waar gewerkt wordt vallen spaanders,’ aldus de legger van de vloer in de badkamer – bij een renovatie krijg je er gratis wijsheden bij. Ik heb inmiddels drie dagen werkers over de vloer gehad en het valt me alleszins mee: ik heb nog geen ruwe taal hoeven uit te slaan om bij hen de smaak te vallen en er hebben zich nog geen calamiteiten of andere ongunstigheden voorgedaan. Vrijdag was er een piefje in de keuken bezig en hij had in de vensterbank een radio gezet waar bonkmuziek uit kwam. Gisteren hadden de leggers van de badkamervloer een radio bij zich die was afgestemd op een zender die de Kaiser Chiefs liet horen. Dat was dik in orde – maar toen ik ’s middags weer eens ging kijken werd het verschrikkelijke UB40 aangekondigd. Dat was nou zo’n gevallen spaander.

15-10-08. Waar gewerkt wordt vallen niet alleen spaanders, er vallen ook gewonden. Al vroeg in de ochtend moest ik twee pleisters uitreiken aan een werker die een vinger had opengehaald aan de tegels waar hij mee bezig was. Later op de dag kwam het bericht door dat de in een ander pand werkzame Maurice tijdens zijn bezigheden twee vingers gebroken had. ‘Ik hoor dat Maurice twee vingers gebroken heeft,’ zei ik tegen de werker die ik aan twee pleisters geholpen had. ‘Misschien wel drie,’ zei deze. Nog weer later keerde Maurice terug, twee vingers die nog ongebroken waren in het verband. In het ziekenhuis had men hem een tetanusinjectie aangeboden maar die had hij dapper afgeslagen. Als hij vandaag in hondsdolle toestand op het werk komt heb je kans dat er behalve spaanders en gewonden ook doden vallen.

16-10-08. Wat iets oplevert interesseert me nooit zo maar vanmiddag wordt mijn huis opgeleverd en dat is natuurlijk wel iets. Keuken, toilet en badkamer hebben een extreme make-over ondergaan. Zoiets als bij iemands gerimpelde kop niet gewoon de plooien gladstrijken maar hup rigoureus een geheel nieuwe kop op de schouders plaatsen. Omstreeks acht uur vanmorgen gaat boormeester Lima in de badkamer een aantal zaken aan de muur bevestigen en gaat Tattoo Boy aldaar de tegels nog een keer behoedzaam te lijf en dan moet het karwei vanmiddag geklaard zijn. Wat vervolgens volgt is voor zover ik het kan overzien nog niet te overzien want dan gaat het opruimen van start en dat neem ik persoonlijk voor mijn rekening. Het afdekken van de inboedel was een vrij hels karwei, het verwijderen van de afdekking wordt een nog helser aangelegenheid.

17-10-08. Heb vele dagen van stofruiming voor de boeg en dat is prettig: zo blijft de renovatie van keuken, badkamer en toilet in mijn gedachten. Het waren zes dagen van om zeven uur ’s morgens klaarstaan om de werkers binnen te laten en hen tot vier uur hun gang laten gaan. Ze hebben de aftocht geblazen: de loodgietgiganten Jan en Dave, de soulmen van de loodgieterij. Maurice met zijn twee in verband geraakte vingers omdat hij zich overgaf aan werkzaamheden die zijn capaciteiten te boven gingen. Dikke Dennis, die net zo makkelijk een vloer met tegels vult als gaten in de muur boort. Lima, de grootmeester van het timmerwerk, onvermoeibaar en onophoudelijk gaten borend en dan nog twee uur in de file staan omdat hij in Rotterdam woont. Gelukkig blijven ze nog weken in de buurt herrie maken.

18-10-08. Het opruimen van het gerenoveerde huis wordt een hele operatie. Ik denk daarbij eerder in termen van dagen dan van uren. Dat komt doordat het vooral een kwestie van hersenwerk zal worden. Alle kwetsbare zaken zijn afgedekt met verknipte vuilniszakken die aan elkaar geplakt zitten. Een leek zou zeggen: dan trek je die vuilniszakken los en gooit ze weg. Maar die vuilniszakken zijn overdekt met neergedwarreld gruis dat bij het minste of geringste weer gaat stuiven en wanneer ze van hun afdekkende missie ontheven zijn, raakt wat ze afdekten alsnog met stof overdekt. Om diezelfde reden heeft stofzuigen voorlopig nog geen zin en het afnemen van ondergestofte deuren en kozijnen evenmin. Het zal vermoedelijk uitdraaien op een dag of wat diep nadenken, aantekeningen maken, Wikipedia raadplegen, bij de buren gaan vragen en in de troep blijven zitten.

19-10-08. Van het opruimen is natuurlijk nog niet veel terechtgekomen. Wat kranten opgeraapt en wasmachine en wasdroger teruggeplaatst in de badkamer. Mijn zus, die hielp ze naar de slaapkamer te dragen, zit nog op IJsland en daarom een buur te hulp geroepen. Had hem geassisteerd bij het terugplaatsen van zijn wasmachine, zoiets schept een band en verplichtingen. We zijn beiden wel bij machte zelfstandig een wasmachine te verplaatsen maar de renovateurs hebben een drempel opgeworpen in de vorm van een dorpel, vanwege de opgehoogde badkamervloer. De buur is behalve sjouwer ook een volleerd geleerde: hij heeft ambachtsschool en hts gevolgd en ik kon het aansluiten van de machines dus wel aan hem toevertrouwen. Hij had een gouden tip: draai de kraan dicht als je de wasmachine niet gebruikt. Als daarin wat kapotgaat kan de boel onstuitbaar gaan overstromen.

20-10-08. Verbouwen verbroedert – dat geldt niet alleen voor de buren, ook voor de huisdieren. Had sinds het begin van de verbouwing, vandaag elf dagen geleden, de poezen Gregor en Duimpie in de wanordelijk geworden woonkamer ondergebracht, waar dan nog logeerkat Loekie aan toegevoegd werd. Loekie en Duimpie zijn hartsvrienden, Gregor is niemands vriendin: ze kan het zelfs niet goed met Duimpie vinden. Geen der katten vond het bezwaarlijk in een kamer opgesloten te zitten. Ielige Duimpie (21 jaar) dronk op de salontafel water, dikke Loekie speelde vanaf de grond met haar staart. Duimpie draaide zich om, er werd wat geschijnbokst en toen sprong Duimpie boven op hem. Terwijl ik dit schrijf ligt Gregor in een hoek van de bank, Loekie er recht boven op de leuning. De eveneens slapende Duimpie bevindt zich op de monitor van de pc.

21-10-08. Er liep volop volk in de Spuistraat en dat was niet ongebruikelijk. Wel ongebruikelijk was het daar rondlopen van een kat. Hij was zo te zien de weg kwijt en ik ben dan iemand die zich ermee gaat bemoeien. De kat betrad een schoenwinkel (nee, het was niet de gelaarsde kat), waar hij zich liet optillen. Kon men hem opsluiten en de dierenambulance bellen? Nee, dat kon niet. Ik ben dan iemand die de kat op de arm neemt en naar zijn nabije kantoor draagt. Bij de dierenambulance kwam de kat bekend voor. Blauw halsbandje? Dan hoorde hij bij een restaurant in de Passage. Ik bij het restaurant informeren, eigenares dolblij: het was haar kat. Terug naar kantoor, kat opgehaald en naar restaurant gedragen. Dolblije eigenares: ‘De volgende keer krijg je een kop koffie of wat lekkers!’

22-10-08. De verbouwing is voorbij maar de overlast nog niet: ze zijn momenteel een etage lager aan de gang en als er geboord wordt is daar geen ontkomen aan. Had gistermiddag mijn uit IJsland weergekeerde zus aan de lijn en na een minuut of wat werd er beneden een boormachine in werking gesteld. Ik ging met de telefoon naar boven maar daar was het net zo’n herrie. Momenteel (tegen halfnegen) zijn ze flink aan het hameren. Ben overigens eindelijk verdergegaan met opruimen. Had in het weekend al een stuk of acht vuilniszakken gevuld met op de grond gelegen hebbende kranten en met het afdekplastic dat daar weer overheen had gelegen. Gisteravond de vuilniszakken die de tv bedekten voorzichtig verwijderd, waarbij enige stofstuiving niet te voorkomen was. Vandaag worden koelkast en gasfornuis geretourneerd naar waar ze thuishoren: de keuken.

23-10-08. Het ziet ernaar uit dat het opruimen meer tijd in beslag zal nemen dan het renoveren. Doe op dat gebied niet veel meer dan incidentele dingen, zoals het met een natte doek afnemen van deuren die onder een bedenkelijke laag stof zijn geraakt. De keukendeur die tijdelijk in de woonkamer in de scharnieren hing uit de scharnieren getild en in de keuken weer in de scharnieren gehangen. Als het gaat om pure kracht ben ik overal inzetbaar. Zo hoefde mijn zus maar een beetje te helpen toen koelkast en gasfornuis naar de keuken gedragen moesten worden. Daarna was er een karweitje aan de orde waarbij ik me maar afzijdig hield: het aanbrengen van afdeksel op de ramen in de keuken, opdat over de galerij passerenden geen zicht meer hebben op wat ik eventueel aan het koken ben.

24-10-08. Hoe speelde hij het toch klaar, dag in, dag uit rare figuren tegen te komen en die in een Kronkel te vereeuwigen? Carmiggelt liep dag in, dag uit door Amsterdam, dat hielp natuurlijk. Gistermiddag trof ik bij thuiskomst een briefje van de koerier aan: hij was vergeefs aan de deur geweest. Ik reed naar het depot om het pakje op te halen. In het depot stond een bureau, aan weerszijden ervan zat een man. De ene, Carmiggelt zou hem als ‘morsig’ kenschetsen, was aan het foeteren op een pastoor. ‘De preek begint om zeven uur en om halfacht sta je weer op straat. Hij slaat hele stukken over!’ Was er na afloop geen gelegenheid tot het stellen van vragen? vroeg ik. ‘Nee. Die andere pastoor preekt van zeven tot kwart voor acht, acht uur. Zoals het hoort.’

25-10-08. Mijn moeder was bedreven in stenografie maar zoiets is niet erfelijk en omdat ik me er niet in bekwaamde beheers ik geen steno. Jarenlang trachtte ik bij korte telefonische interviews het door de geïnterviewde gesprokene op te schrijven en dat leidde er vaak toe dat ik nadat ik opgehangen had mijn handschrift niet kon lezen. Later zette ik een recordertje naast de speaker van de telefoon: wat was dat een verademing. Bij reportages ging het dito, hoefde na thuiskomst de microcassette maar af te luisteren en de tekst te typen (wat trouwens een hels karwei was). Toen het recordertje het begaf kocht ik een digitale voicerecorder, een wonder van techniek, vond ik. Totdat ik gistermiddag een telefonisch interviewtje wilde opnemen en per abuis de deleteknop ingedrukt hield en veertig minuten onuitgewerkt interview van de vorige dag wiste.

26-10-08. Het zou zaterdag zeer zonnig worden en dat werd het ook. De dag begon mijnerzijds bewegend met een fietsreis naar Delft. Aanvankelijk tegen de frisheid handschoenen aan, die konden na een paar kilometer uit. Prijsvergelijkend rondkijken loont: vond in Delft een winkel waar de twee-cd-editie van Dylans nieuwste Tell Tale Signs vijf euro goedkoper was dan elders en die vijf euro winst besteedde ik meteen aan de cd Final Straw van Snow Patrol. Na de anderhalf uur fietsen een pauze afgekondigd en daarna op bezoek gegaan bij buurvriendin Esther, die ook radiokompaan Hannesz op de koffie kreeg. Het was nog altijd zeer zonnig, een strandwandeling een goed idee. Vanwege de nadering van de wintertijd werden de laatste strandtenten ontmanteld. Maar het weer was er niet naar, je kon zonder jas strandwandelen. Geen moment aan de kredietcrisis gedacht.

27-10-08. De klok op zondag een uur vooruit is geen dikke pret als op maandag de wekker afloopt, de klok een uur achteruit is ook ongunstig. In theorie kan je op zondagochtend een uur langer slapen maar als er geen werk aan je winkel is ga je eruit als je uitgeslapen bent, niet als de klok een bepaalde tijd toont. De hele dag had ik het idee dat het een uur later was. ’s Avonds kreeg ik slaap maar het was te vroeg om te gaan slapen: dat mocht over een uur pas. Het was in theorie prettig dat de wekker vanmorgen een uur later afliep dan een week geleden het geval was, maar de katten hadden geen benul van de wintertijd dus die kwamen me wekken op het moment dat ik nog een uur slaap tegoed had.

28-10-08. Het team dat de renovatie verzorgt mag zich niet te veel bemoeien met de combiketel. Ze laten de radiator die vervangen wordt leeglopen, ze vullen de nieuwe radiator, voor de rest ligt het beheer van de combiketel bij een andere firma. Die moet bij elke gerenoveerde woning opdraven omdat er wat misgegaan is. Bij mij zou er gisteren na drieën iemand komen. De monteur was er om kwart voor vijf, hij ging eerst bij een buur binnen, waar hij een uur werk had. Bij mij was hij in tien minuten klaar – het deugde niet, wat de renovateurs gedaan hadden. Ik wilde me niet in dat debat mengen: het ging mij erom dat ik onder de douche warm water had. Vannacht gedroomd dat er meerdere monteurs aan te pas moesten komen, waarbij ook nog diverse kasten bijna omvielen.

29-10-08. Wat een moedergedoe. Eergisteren kwam mijn moeder tijdens het uitlaten van hond Hendrik op straat ten val en raakte daarbij vermoedelijk met haar gezicht de rollator. Ze speelde het klaar niet alleen een hand en haar mond te verwonden, maar ook beide ogen en het gebied eromheen. Dat zag er een uur na het incident niet prettig uit en een uur of vijf nadien zelfs angstaanjagend. Toen ik haar gisteren naar de huisarts vergezelde trok zij naast mij in de auto zittend veel bekijks. Wat wil je: een geheel dicht oog, dat net als het andere oog zwart omlijst was als een Zorromasker. De assistente verving het verband. Mijn moeder wilde de dokter spreken en ging resoluut op diens spreekkamer af. Ze had haar gehoorapparaat niet in, dus de ontzette assistente moest schreeuwen: ‘Betty, dat mag niet!’

30-10-08. Morgen is het Halloween, mijn moeder is er klaar voor. Iemand verkleed als Sarah Palin tegenkomen lijkt me geen lolletje maar het is niets vergeleken bij de aanblik die mijn onverklede moeder momenteel biedt. Ze heeft weer zicht uit het oog dat gisteren nog achter een lugubere zwelling verborgen zat, de bloeduitstorting heeft zich echter verder over het hoofd verspreid. Ter verlichting van de oogzwelling had de huisarts zalf voorgeschreven. Mijn moeder had begrepen dat ze druppels zou krijgen. Toen mijn zus de zalf wilde toedienen kreeg ze te maken met een heftig protest. Ze gelastte mijn moeder haar gehoorapparaat in te doen, anders zou het een heilloze wederzijdse schreeuwpartij worden. Het aardige van die zalf is dat de patiënt na aanbrenging een minuut het oog gesloten moet houden – dat zou ook voor de mond moeten gelden.

31-10-08. Halloween – ik verwacht geen kinderen met trick or treat, maar een cv-monteur voor trick or treatment. Inderdaad, nog altijd problematiek op het gebied van warm water. Sinds de cv-monteur hier afgelopen maandag werkzaam was is de situatie verslechterd. Eerst was het zo dat het warme water als ik onder de douche stond na een minuut koud werd, sinds dinsdag komt er geen warm water meer uit de douchekop. En ook niet uit de kraan van de wastafel. Of die in de keuken. Het water wordt pas warm als ik de thermostaat van de verwarming hoog zet. Buurmeisje Chantal is zelfs van die buitenkans verstoken: bij haar doet de verwarming het niet. Een oudere buurvrouw onthulde dat haar douchewater koud werd toen zij zich helemaal ingezeept had. Maar daar denk ik liever niet aan. Zelfs niet met Halloween.

01-11-08. De monteur zou na twaalven komen en hij was er al om kwart over vier. Het eerste wat zo iemand doet is afgeven op voorgangers die zich met de combiketel bemoeid hebben. Die konden er niets van. Aanvankelijk dacht ook hij dat de nieuwe douchekop ongeschikt was voor de oude combiketel, toch installeerde hij een nieuwe ‘driewegklep’ – wat dat ook mag zijn. Toen op naar de bejaarde buurman die de trap niet af kan en de monteur boven opwachtte. (We konden bij hem naar binnen omdat ik een sleutel heb.) Daar was het nog gortiger want als de monteur de kraan warmer draaide werd het water kouder en het omgekeerde bleek zich ook voor te doen. Zonder iets te hebben kunnen uitrichten vertrok hij, de buurman moest wel een handtekening zetten. ‘Wie zegt dat ik dat kan?’

02-11-08. De hele maand oktober geen boek gelezen, zo bar was het in juli ook al geweest. Weet niet meer wat toen het excuus was, voor wat oktober betreft hou ik het maar op de verbouwing. Die is inmiddels alweer twee weken achter de rug maar ik kom nauwelijks tot iets. Zo is een deel van de slaapkamer nog ingepakt met stukgeknipte en aan elkaar geplakte vuilniszakken. Dit vanwege de dorpel die er bij de badkamer moet worden aangebracht en die in bestelling is. Ze gaan die dorpel op maat zagen en als ze dat in mijn slaapkamer doen raakt alles weer onder het stof, vandaar die nog altijd aanwezige afdekkende vuilniszakken. Dvd-kijken lukt me aardig, zag in drie dagen tijd tien films. Heb nog vijf onbeluisterde nieuwe cd’s liggen – maar daar is het vandaag te zonnig voor.

03-11-08. Op 13 november 1959, toen Elvis in Duitsland zijn dienstplicht vervulde, verscheen zijn elpee Elvis’ Gold Records Vol. 2, met als fraaie ondertitel: ‘50,000,000 Elvis Fans Can’t Be Wrong’. Een halve eeuw later en ik krijg reclame in de mailbox van een firma die trots meldt: ‘Met meer dan 15 miljoen klanten kan het niet mis zijn!’ Op de een of andere manier is dat een aanbeveling die het minder goed doet. Het is sowieso een rare reclame: ‘Gefeliciteerd! Martin, u bent geselecteerd om 1 gratis wandkalender te ontvangen.’ Zo’n ding krijg ik bij de afhaalchinees ook (die van dit jaar hangt nog steeds niet aan de wand). Maar er is meer, ik ontvang tevens ‘1 gratis bureau kalender’ – daar trappen we niet in, want er komen blijkens de kleine letters nog btw, verwerkings- en verzendkosten bij.

04-11-08. Zelf weet ik als bijna geen ander dat ik tot alles in staat ben, gisteren ontdekte ik dat ik dat helaas overal kan zijn, niet alleen in huiselijke kring. Ik was bij buurvriendin Esther over de vloer. Ze vertelde dat ze over chocomel beschikte. Ik dacht: ha, daar doe ik een mok van in de magnetron! Haar magnetron was een nieuwe, het snoer was iets te kort om de stekker in het stopcontact te kunnen steken. Geen probleem, ik zette de magnetron wel even op het aanrecht, dan lukte het. Of het zou lukken deed niet meer ter zake want bij het op het aanrecht zetten viel in de magnetron de mok chocomel om. Terwijl Esther in de woonkamer was en het niet merkte als een bezetene bezig geweest om alle chocomel uit de magnetron te deppen.

05-11-08. ‘Amerika staat op de drempel van misschien wel een zwarte president,’ aldus een taalkundig verwarde commentator gisteravond in het Journaal van acht uur. Het is of de kredietcrisis er niet meer toe doet. Het presidentschap is in Amerika vooral een pr-functie en uit dat oogpunt is het jammer dat het McCain niet werd – vanwege zijn running (en hunting) mate Sarah Palin. Zij deed in haar domheid sterk denken aan een eerdere republikeinse kandidaat: Dan Quayle. Die voerde campagne op een basisschool waar een studentje het woord ‘potato’ op het bord schreef. Quale zette daar in zijn onkunde een ‘e’ achter. Maar niemand zal ooit George Walker Bush evenaren. Met zijn mallotige uitspraken en verbijsterende versprekingen (‘Bushisms’) werd jarenlang een scheurkalender gevuld. Bij Obama heb je in elk geval het idee dat hij zelf weet wat hij zegt.

06-11-08. De renovatie werd hier een paar weken geleden beëindigd en met de nazorg is het (als er geen rare dingen gebeuren) vandaag gedaan. Wat nog ontbrak was een dorpel bij de ingang van de douche: in de douche was een nieuwe vloer gelegd en die was aanmerkelijk hoger dan de vorige. Er diende daarom een elf centimeter hoge dorpel te worden aangebracht en die was niet op voorraad: kwam gisteren pas aan en werd toen meteen door Tattoo Boy geplaatst. Hij had er niet enorm veel werk aan en gaf mij zowaar inspraak om niet te zeggen medezeggenschap. Er moest tussen dorpel en tapijt een randje kit aangebracht worden. Waar gaf ik de voorkeur aan, aan zwart of wit? ‘Zwart is troep. Dan wordt het een klerezooi.’ Ik dacht even na en zei: ‘Doe dan maar grijs.’

07-11-08. Het via de televisie volgen van een serie is geen genoegen: je hebt het vignet van de uitzender in beeld, plus soms ook nog eens allerlei teksten, de aflevering wordt onderbroken voor reclame en je moet een week op het vervolg wachten. (Om nog maar te zwijgen van het kwijtraken van de draad.) Nee, dan dvd. Keek eergisteren van ’s middags tot ’s nachts naar het vierde seizoen Lost, veertien afleveringen achter elkaar. Gisteren lag de dvd-box nog nabij de tv. Toen Tattoo Boy bij de dorpel een nagekomen laagje zwarte kit had aangebracht zag hij de box liggen. Ook hij bleek een Lostliefhebber te zijn en had het vierde seizoen een halfjaar geleden al gezien op (uiteraard) illegale dvd. Hij was benieuwd wat die zwarte rook op het eiland betekende. Ik waar het eiland gebleven was.

08-11-08. De tegelzetter heeft zijn werk gedaan, de ophanger van de keukenkastjes ook, de heren van het aanbrengen van de douchekop en -slang eveneens en dat geldt tevens voor alle anderen die in welke hoedanigheid dan ook betrokken waren bij het renoveren van keuken, badkamer en toilet. Gisteren kwam er een meteropnemer aan de deur. ‘Ik neem de meter toch altijd op?’ zei ik. ‘Een keer in de drie jaar doen we het zelf,’ zei de meteropnemer. De buur naast me deed ook open. In het blok waar verbouwd wordt hebben de mensen het niet over het weer maar over het warme water. ‘Heb je warm water?’ vroeg ik. ‘Alleen als ik de verwarming aanzet,’ zei de buur. De bejaarde buurman sprak ons toe door het open bovenraam. ‘Er komt bij mij geen warm water uit de douche.’

09-11-08. Als het weer zou gebeuren zou ik erop voorbereid zijn, had ik me voorgenomen. Maar het gebeurde weer en weer tastte ik in het duister. De vorige keer was ik vruchteloos op zoek geweest naar kaarsen die zich in een keukenkast moesten bevinden maar die ik er op de tast met geen mogelijkheid kon vinden. De recente renovatie was een goede aanleiding om orde op zaken te stellen: nieuwe keukenkastjes, een nieuwe indeling. De kaarsen zette ik in het onderste kastje op de bovenste plank. Of was het de onderste? Toen ik gisteren de stekker in het stopcontact stak viel de stroom uit en nadat ik een paar minuten vergeefs in het duister in het kastje getast had stak ik maar weer een lucifer aan en zette bij het licht daarvan in de meterkast de aardlekschakelaar om.

10-11-08. Voor poezen die het niet goed met elkaar kunnen vinden gaan Duimpie en Gregor erg goed met elkaar om. Toen ik Gregor uit het asiel verloste was niet duidelijk hoe ze zich tot andere katten verhield. Het duurde zowat een jaar voordat ze enigszins ingeburgerd was en in die tijd vond er geen verbroedering met Duimpie plaats. Ze zijn niet dol op elkaar geworden maar geen van beide is agressief. Sinds een tijdje kiest Gregor het dekbed van mijn bed als haar slaapplaats. Duimpie pleegt eronder te verblijven. Gisteren zag ik hoe zoiets zich voltrekt. Gregor sliep op het dekbed, Duimpie kroop een eindje verderop eronder en ging daarbij als een mol te werk. Toen zij ter hoogte van Gregor was gekomen duwde ze die omhoog. Gregor keek verbaasd naar het onder haar in beweging zijnde dekbed.

11-11-08. Uit oogpunt van de in ons land gewaarborgde scheiding van kerk en staat zou zo’n figuur helemaal niet in de regering horen te zitten, laat staan de gelegenheid mogen krijgen zijn malle opvattingen te ventileren. Daar staat tegenover dat André Rouvoet enorme amusementswaarde heeft. Hij ziet een documentaire en weet niet wat hij ziet. Hier is sprake van onthutsende ontucht, losbandigheid en zedenloosheid. Zomaar even seks in nota bene een schuurtje waarbij er geen enkel respect voor het meisje is, dat is toch ongehoord – al doet het een beetje denken aan Lot die voor iets dergelijks zijn eigen dochters uitleende. Je krijgt soms het idee dat Rouvoet en zijn geestverwanten seks het liefst helemaal zouden verbieden maar het vreemde is dat velen van hen gezinnen hebben met vijf of meer kinderen, dus zelf krikken ze zich wezenloos.

12-11-08. Soms lees ik een lang geleden geschreven en gepubliceerde tekst waar ik nauwelijks een herinnering aan heb. Heb ik dat geschreven? Kennelijk. Op 15 oktober stuurde Stichting Lira me een envelop die ik van de week maar eens van binnen bekeek. Ging over vergoeding van leenrecht met betrekking tot multimediale producten. Ik zou het multimediale product Help, mijn kind leert lezen! voor een deel op mijn naam hebben. Het zei me niets. Zouden ze me verward hebben met de fotograaf Martin de Jong? Keek voor de zekerheid op de aan mij gewijde pagina op Literatuurplein, en verdomd: ik bleek te maken te hebben met die multimediale productie, die in 1999 bij Zwijsen verschenen is. Vond nergens op internet nadere informatie over het product, zelfs niet op de website van Zwijsen. De leenrechtvergoeding zal waarschijnlijk niet enorm zijn.

13-11-08. Een mindervalide bejaarde buur is afkerig van lawaai. Toen de renovatie van keuken et cetera aan de orde begon te komen besloot hij uit te wijken naar een bejaardenhuis: niet voor de duur van de renovatie (die een dag of acht was) maar voor zes weken. Hij schuifelde bij vertrek over de galerij. ‘Straks heeft u een nieuwe keuken!’ zei ik opbeurend. ‘Ik heb liever een nieuw been.’ Na zes weken keerde hij weer en werd thuis de trap op geholpen. Zijn huis was gerenoveerd maar binnen gehoorsafstand ging het renoveren elders verder. Hij probeerde zich daarvoor af te sluiten door oordoppen in te doen en zijn hoofd met meerdere sjaals te omwikkelen. ‘Ik lijk wel een kannibaal.’ Het bejaardenhuis was hem niet bevallen, getuige zijn raad: ‘Zorg maar dat je dood bent voordat je oud bent.’

14-11-08. Nadat het binnen een week drie keer gebeurd was dat in het hele huis de stroom uitviel op het moment dat ik de stekker in het stopcontact stopte, begon ik te beseffen dat er mogelijk wat mankeerde aan het koffiezetapparaat. Het werd tijd het malafide geworden ding weg te gooien en een nieuw te kopen. Met dat soort apparaten is het als met waspoeder en tandpasta: de goedkoopste zijn net zo goed. En dus werd het er een van 14,95 euro. Het leukste aan een nieuw apparaat is de gebruiksaanwijzing, vanwege het inventief vertaalde onderdeel Nederlands. ‘Giet geen water in de tanks eenmaal het toestel is ingeschakeld.’ ‘Zorg ervoor dat u zich niet verbrand aan de stoom.’ ‘[u dient] altijd een basis aan voorzorgsmaatregelen te volgen om het risico op brand, elektrocutie en/of persoonlijke letsels te verminderen.’

15-11-08. Het is tamelijk verademend dat het vandaag zaterdag is. Niet omdat het zaterdag is maar omdat het een dag is waarop de werkers niet werken. Het maakte niet gek veel uit of ze in mijn huis aan het boren en hakken waren of in een naburige woning: herrie is herrie en beton is een magnifieke geleider van herrie. Het was misschien niet zo snugger om vrij te nemen in een week dat er werkers actief waren maar ik had nu eenmaal vrij genomen. Werd op de ochtend van elke vrije dag om kwart over acht wakker van het geluid dat werd veroorzaakt door een in werking gestelde boormachine. Behalve gisteren. Toen waren het een paar ferme hamerslagen die het werk deden. Maar vandaag niets van dit alles: zonder ongewenste wekkingen kunnen uitslapen. (Sodemieters, halfelf, nog niets gedaan!)

16-11-08. In de politiek gaat het erom dat je de pers haalt en Wouter Bos beleefde de afgelopen maanden een Gouden Eeuw. Enkele duizenden miljoenen euro’s zette hij in om de kredietcrisis te bestrijden. Dat is voor collega’s in de coalitie natuurlijk niet leuk. Waar bleef de ChristenUnie? De normen en waarden vallen onder Balkenende, daarom trok een getergde André Rouvoet van leer tegen de bedorven zeden van jongeren, een onderwerp dat al een jaar of vijftig actueel is. Momenteel is Bos weer volop in beeld maar hij moet concurreren met de heengezonden Ella Vogelaar. In de oppositie ging Bos gekleed zonder das, sinds hij minister is draagt hij die zelfs in bed. En zijn haar wordt steeds korter en grijzer. Dan Ella. Bij NOVA zat ze er kleurrijk bij, met haar rode haar en haar rode laarsjes.

17-11-08. Het is niet alleen leuk en (soms) spannend, het is ook een ode aan de Britse excentriciteit. Sinds kort zijn hier eindelijk het derde en vierde seizoen van De wrekers (The Avengers) op dvd verkrijgbaar. Het derde is het laatste waarin Honor Blackman (als Catherine Gale) meedoet. Zij wordt opgevolgd door Diana Rigg (als Emma Peel) en daarmee komt de serie goed op stoom. In een aflevering uit het vierde seizoen (Too many Christmas Trees) krijgt John Steed een kerstkaart van Cathy Gale. Hij vraagt zich af wat ze in Fort Knox doet. Daar zit ze omdat Honor Blackman in Goldfinger een Bond girl speelt: Pussy Galore. Vervolgens wordt Diana Rigg in On Her Majesty’s Secret Service niet alleen een Bond girl, Tracy, maar ook een Bond wife. (Bond getrouwd kan natuurlijk niet, zodat Blofeld haar doodschiet.)

18-11-08. Ik heb de tijd nog meegemaakt dat men aardappels schilde (liefst dun). Aansluitend werden die aardappels ‘opgezet’ – niet zoals overleden huisdieren maar in een pan water. Dat soort primitiviteit bestaat niet meer, dankzij de magnetron. Daarin kun je allerlei voorgeprogrammeerde maaltijden consumabel maken, van boerenkool tot en met zogenoemde ‘stoommaaltijden’. Het is toch nog aardig wat werk want soms duurt het wel zeven minuten voordat je je bord kunt vullen. Onlangs werd ik door het lezen van een test in de Consumentengids op het spoor gezet van ‘maaltijdsalades’. Ik had die wel eens in het schap zien liggen maar was er niet toe gekomen ze te kopen. Van de week kwam het ervan en het is een verademing: geen wachttijd, meteen eten. Ben wel een halfuur bezig met het verorberen, daar moet nog wat op gevonden worden.

19-11-08. Ziekte verbroedert, lijkt het wel. Het is vier maanden geleden dat de dierenarts liet weten dat de nieren van poes Gregor voor zeventig procent niet meer functioneerden. Hij schreef pillen en voer voor, de pillen kreeg ik er niet in, het voer lustte ze niet. Merk niet gek veel aan haar kwaal – die uitval is natuurlijk niet van het ene op het andere moment opgetreden. De laatste tijd ligt ze graag op bed, liefst op het dekbed. Poes Duimpie is daar eveneens een liefhebster van en als ze tijdens mijn lezen of dvd-kijken op schoot ligt is dat bij Gregor in de buurt. Nog niet zo lang geleden haalde Gregor flink naar Duimpie uit. Maar toen ik Duimpie van de week naast haar legde bleef ze daar liggen – gisteren lagen ze zelfs tegen elkaar aan te slapen.

20-11-08. Waar ben ik aan begonnen. De bejaarde buurman meldde een tijdje geleden dat hij in contact was getreden met een zorgverlenend instituut. Ze zouden hem een apparaat om zijn nek hangen waar een knop aan zat en als hij dan in geval van nood op die knop drukte trad er een machinerie in werking die ervoor zou zorgen dat zijn nood gelenigd werd. Mocht hij mij als contactpersoon opgeven? Wel ja. En dus kreeg ik gisteren een brief in de bus waarin stond dat ik was opgegeven als ‘mantelzorger’. ‘In een noodsituatie stemt u er mee in, om opgeroepen te worden door de alarmcentrale van Meavita Thuiszorg Den Haag om naar de woning van de abonnee te gaan en daar hulp te bieden.’ En als ik dan slaap? Of slaperig de trap aflazer en een poot breek?

21-11-08. Er kwam gisteren een kaart van de dierenarts, die schreef: ‘Oproep voor Gregor, Duimpie. Wij nodigen u uit voor de halfjaarlijkse gezondheidscontrole en indien nodig de vaccinatie. Omstreeks: 23-dec-2008.’ Voor Gregor zal dat te laat zijn, omdat het ernaar uitziet dat ze de dood nabij is. Vier maanden geleden bedroeg de uitval van haar nieren zeventig procent. Die uitval is niet te repareren en het zal er sindsdien niet beter op geworden zijn. Momenteel is haar activiteit aan het afnemen. Ze ligt opgerold op mijn bed te slapen, staat af en toe op en gaat dan de trap af en gammelt de woonkamer in, waar ze op tafel springt en water drinkt. Plasjes worden bij de voordeur gedaan, tot voor kort op een krant: eergisteren plaste ze tot twee keer toe in bed. Er zullen tranen komen.

22-11-08. Gregor en Duimpie mochten elkaar niet maar verdroegen elkaar, zolang ze elkaar niet te na kwamen: dan gingen de tanden bloot en werd er geblazen. Duimpie was niet agressief, Gregor is het niet meer. Dat was een van de dingen die opvielen: ze lag op bed en Duimpie liep zomaar langs haar heen, een keer zelfs over haar heen. En ik trof ze van de week tegen elkaar liggend aan. Het was gisteren een somber stemmend gedoe met Gregor – wanneer weet je dat het moment gekomen is om haar te laten inslapen? Als ik er niet was plaste ze in bed maar toen ik er wel was, was ze zo uitgekiend dat ze onder het bed kroop en het op een daar liggende krant deed. Toen ik vanmorgen wakker werd lag ze opgerold naast me te slapen.

23-11-08. De kaars is aan het uitgaan maar neemt daar wel de tijd voor. Sinds gisteravond komt poes Gregor niet meer van haar plaats, ze ligt op bed en slaapt diep. Ze was de nacht ervoor nog onder het bed verdwenen om daar stiekem een plasje te doen en deed er gistermiddag stiekem een in bed, toen ik even de deur uit was. Aan het begin van de avond was ik beneden aan het werk en hoorde het vertrouwde geluid van haar pootjes die in aanraking kwamen met een kartonnen doos in de kast, waar ze vaak op klauterde. Maar nu lukte het klauteren niet meer en lag ze teruggevallen op de grond. Ik tilde haar op en hield haar tegen me aan, daar hield ze vroeger niet van maar nu legde ze haar hoofd in mijn nek.

24-11-08. Het was zaterdagavond een vertrouwd geluid: poes Gregor die in de gangkast op dozen klauterde om op de combiketel te gaan liggen. Maar de sprong mislukte, ze viel terug. Ik tilde haar op, ze legde haar hoofd op mijn schouder – en dat voor een poes die er niet van hield opgetild te worden. ’s Nachts hoorde ik haar klagerig miauwen – nee, dat was niet goed. Toen het gistermiddag weer gebeurde terwijl ze vergeefs probeerde overeind te komen moest ik haar doodvonnis tekenen. Ik maakte een afspraak met de dierenarts, kon haar nog anderhalf uur knuffelen. Ze lag als een vaatdoek op mijn borst, haar vacht vochtig van mijn tranen. De dierenarts gaf een prik die haar dieper in slaap bracht, toen de dodelijke prik, in haar hart. De ademhaling ging sneller, stokte. En dat was dan dat.

25-11-08. Ik reed met Gregor naar de fabriekswijk waar het crematorium gevestigd was. Het werd er een mal gedoe. Ik belandde in een rouwkamer waar ik haar in een enorme mand mocht leggen en afscheid kon nemen. Maar ik had al afscheid genomen toen ze nog leefde. Ik kuste haar vaarwel en begaf me naar een dame die de indruk wekte dat ze totaal maar dan ook totaal mesjokke was. Ze wilde weten of Gregor al lang dood was. ‘Wat denkt u?’ ‘Er zijn mensen die hun dode dier een dag in huis houden. Dat kan toch? Ja, toch?’ Wanneer moest Gregor gecremeerd worden? Wat kon mij dat nou schelen. ‘Sommige mensen willen dat weten, ja toch?’ En toen ik vertrok: ‘Ga nog maar even afscheid nemen.’ ‘Dat heb ik al gedaan.’ ‘Joh, ga nog even gedag zeggen!’

26-11-08. Had maandagavond nog een beduidende huilbui wegens de zondag ingeslapen poes Gregor – dat ze er niet meer is verteert moeilijk. Ik dacht gisteren: laat ik mezelf vermannen en vluchten in een creatieve uitlaatklep: op 28 december kunnen we op Radio West weer twee uur lang onze gang gaan met sketches (en muziek uit eigen cd-kast). Hannesz zal weer vele stemmen voor zijn rekening nemen, ik ga de muziek uitkiezen en de teksten schrijven. Zo gedacht, zo van plan te gaan doen. Maar toen belde Paul Waayers op. Per 1 januari komt er wegens de ondermaatse luisterdichtheid een einde aan Hot Talk. De laatste uitzending is op 28 december en die wil hij uiteraard zelf vullen en dus gaan de twee uur Buisdorp niet door en blijven we steken bij acht rechtstreekse uitzendingen, zestien uur tamelijk ongehoorde radiogekkigheid.

27-11-08. Zo’n telefoontje over het ten onder gaan van Hot Talk en daarmee onze geplande uitzending op 28 december komt natuurlijk op het moment dat je van plan bent er eens goed voor te gaan zitten. Al enige tijd zijn er ideeën voor sketches in opkomst en het is verleidelijk om gewoon maar een script te gaan schrijven. Had al wat muziek geselecteerd: Dance to the Drummer Again van Cassandra Wilson, het waanzinnige Bim Bam Baby van Frank Sinatra, iets van Kings of Leon, The White Stripes, The Millionaire Waltz van Queen, een nummer van de nieuwe Tom Jones. En ook een mooi nummer van Hooverphonic, omdat daags na de uitzending zangeres Geike Arnaert de band verlaat. Maar omdat Hot Talk Radio West verlaat gaat dat allemaal niet door. (Ik ga dat script denk ik toch maar schrijven.)

28-11-08. Thanksgiving doorbrengen in de nabijheid van een dierbare bevriende vriendin, wat wil je nog meer. We spraken af in Fame, waar ik voortijdig arriveerde om het aanbod te kunnen bekijken. Informeerde of ze weer een muntjesactie hadden. Die hadden ze, ik kreeg drie muntjes aangereikt. Met Tieka naar Stevens voor cappuccino, bij het Compagnietheater de kaartjes voor Freek de Jonge opgehaald, bij Kantjil een tafel gereserveerd en toen naar het American Book Center. Twintig procent korting en ook nog een voucher van vijf euro, dat betekende dat ik maar veertien euro hoefde te betalen voor een gebonden biografie van Graham Chapman plus twee titels van Kelley Armstrong (waaronder Industrial Magic). Bij Waterstone’s twee titels van Lynsay Sands gekocht (waaronder The Accidental Vampire), toen waren we wel toe aan een stevig maal, dus streken we neer bij Kantjil.

29-11-08. Er kwam een brief van het crematorium, gericht aan ‘Fam. De Jong’ – ze denken zeker dat mijn hele familie bij me inwoont. (De mesjokke dame die ik er trof had het raar gevonden dat Gregor een vrouwtje was en geen mannetje.) Enfin. ‘Hiermee bevestigen wij U de ontvangst van Uw overleden Kat “GREGOR”, welke U bij ons heeft gebracht.” Let maar op, mensen die niet kunnen schrijven en plechtig willen doen schrijven in plaats van gewoon ‘die’ altijd ‘welke’. ‘Wij hebben voor de crematie van “GREGOR” zorg gedragen. De as van “GREGOR” wordt door ons verstrooid over zee.’ Dat zal nog een hele uitzoekerij geweest zijn: Gregor ging in groepsverband de oven in, probeer de as van al die gecremeerde dieren maar eens te scheiden. En hoe zou die uitstrooiing boven zee te werk gaan? Per helikopter?

30-11-08. De bedoeling was dat ik dit weekend flink werk zou gaan maken van het maken van een uitzending, die van 28 december. Muziek uitzoeken (gedeeltelijk al gedaan), ideeën voor sketches uitwerken. Maar omdat Hot Talk per 1 januari van de zender gaat zal de laatste aflevering niet twee uur lang in het teken staan van Buisdorp. Moest daarom andere bezigheden zien te bedenken. Vrijdag was dat geen probleem, ik zag van ’s middags tot in de nacht twaalf afleveringen van het vierde seizoen Desperate Housewives en gisterochtend de laatste vijf. Vervolgens twee afleveringen van De lachende scheerkwast bekeken, waarna ik het op een lezen zette. Het werd boekhoppen: na een paar pagina’s opgehouden in The Dark Volume (G.W. Dahlquist), waarna zo’n veertig pagina’s A Quick Bite (Lynsay Sands) en toen de biografie van Graham Chapman helemaal gelezen.

01-12-08. Blijkens een opgave van Lira is Zoute griotten het afgelopen jaar door de bibliotheken 481 keer uitgeleend, en daarmee is het totale aantal sinds het verschijnen in 2001 gekomen op zo’n 5000. Dat is natuurlijk kassa: er wordt binnenkort dan ook 39 euro uitgekeerd, wat overeenkomt met het bedrag dat ik afgelopen donderdag in Amsterdam bij Kantjil mocht afrekenen. En daar komt misschien nog wat bij: ik kreeg ook een opgaaf van ‘multimediale producten’, ik zou betrokkenheid hebben bij het multimediale product Help, mijn kind leert lezen!. Op de pagina van Literatuurplein die gewijd is aan mijn uitingen is dat product inderdaad met mij in verband gebracht. Als het terecht was zou ik nog eens 56 euro tegemoet kunnen zien maar waarschijnlijk is er een andere Martin de Jong in omloop die dat niet prettig zou vinden.

02-12-08. Ziezo, met slechts drie mailtjes mijn naam gezuiverd. Ik ontdekte dat het multimediale product Help, mijn kind leert lezen! ooit bij Zwijsen was verschenen. Mail 1 ging dus derwaarts. Kon men nagaan of ik er iets mee te maken had gehad? Ik kreeg antwoord van de ‘adviseur rechten’. Er bleek bij Zwijsen een Martin de Jong werkzaam geweest te zijn, die het op zijn geweten had. Mail 2 was voor Stichting Lira. Ik liet weten dat ze hun geld maar moesten overmaken naar iemand anders die Martin de Jong heette. Mail 3 richtte ik aan de beheerder van Literatuurplein, daar stond op mijn auteurspagina dat ik verantwoordelijk was voor de cd-rom. Binnen een halfuur antwoord: er was een nieuwe Martin de Jong aangemaakt, er waren er nu drie. Want er is ook een fotograaf die zo heet.

03-12-08. Paul Waayers probeert hemel en aarde (en Pauw & Witteman) te bewegen om zijn programma van de ondergang te redden en ook de beide andere programma’s van Radio West die op de nominatie staan om per 1 januari opgeheven te worden: Stork on Air en Jazz op West. Hij stuurde daartoe een mail naar onder meer genoemde Pauw & Witteman, EénVandaag, diverse dagbladen en personen en instellingen om voor elkaar te krijgen dat die in actie komen. Het zou inderdaad zeer te betreuren zijn als deze de programma’s zouden verdwijnen, vooral als ze vervangen werden door non-stop muziek. Hotel California kennen we nou wel. De kwestie kwam vannacht in een droom aan bod. Ik was in de laatste uitzending present en zat daar een sketch te schrijven op een defecte schrijfmachine, wat het allemaal nog erger maakte.

04-12-08. Soms is het een bevriende vriendin die iets aanraadt en word je een van de gretige lezers van de boeken van Stephenie Meyer: Twilight, New Moon, Eclipse en Breaking Dawn. Soms ook kom je zelf een serie tegen, zoals die van Kim Harrison, die de titels van de boeken over Rachel Morgan (de Hollowsreeks) ontleent aan films van Clint Eastwood (For a Few Demons More – The Good, the Bad and the Undead). Kwam onlangs een andere serie op het spoor van iemand die leuke dingen doet met filmtitels, Lynsay Sands (Single White Vampire, Bite me if you Can): de Argeneau Vampirereeks. Momenteel hebben de boeken van Kelley Armstrong mijn aandacht. Verslond eergisteren The Summoning en nader momenteel de ontknoping van Bitten, deel een van de Otherworldreeks waarvan er al negen verschenen zijn. Dus geen tijd voor Sinterklaas.

05-12-08. De sneeuw was nat en mijn kleding werd het ook, vooral broek en schoenen. Ik zat op de fiets en dacht aan mijn fietsen van weleer. Het was de tijd dat fietsen roestten en dat je tegen heug en meug met een in Brasso gedoopte oude sok de velgen aan het poetsen was, een hels karwei, vooral tussen de spaken. De fiets die ik misschien al tien jaar heb, heb ik nog nooit gereinigd. Vroeger vulde ik twee emmers met water als ik de auto ging wassen, tegenwoordig kan ik ’m na vijf keer tanken gratis de wasstraat in rijden en nog altijd vertoont de bijna twaalf jaar oude Peugeot geen roest. We krijgen het steeds beter, waar moet je nog over klagen? Het nieuws van Omroep West had een minutenlang item over twee uur stroomuitval. Rampzalig!

06-12-08. Het ziet ernaar uit dat het twee met lezen gevulde dagen worden en dat komt me geweldig uit. Had op Thanksgiving in Amsterdam op goed geluk twee titels van Kelley Armstrong gekocht, Dime Store Magic en Industrial Magic, deel drie en vier van de Otherworldcyclus, waarvan er al negen verschenen zijn. Deel een en twee hadden Waterstone’s en American Book Center niet, het Haagse ABC-filiaal bezat ze evenmin. Daarom bij Amazon.co.uk die delen besteld, alsook vijf en zes, ze arriveerden afgelopen woensdag. En zo lagen er zes stevige pockets opgstapeld, tezamen 2861 pagina’s. Voordat ik me in de Otherworld begaf las ik van Kelley Armstrong The Summoning, inmiddels heb ik de eerste twee delen en 980 pagina’s gelezen. Deel zeven en acht zijn onderweg. (Ik wilde alleen maar zeggen dat het boeken betreft die ik nogal verslind.)

07-12-08. Het is prettig om in korte tijd allerlei soorten weer mee te maken en er niets mee te maken te hebben. Gisteren momenten van droogte afgewisseld met fikse neerslag, momenteel zonnigheid alom. Bij het te bed liggen lezen van spannende boeken heb ik het liefst onweer, voor de rest maakt het me niet uit. Ben aardig aan het vorderen in de reeks Women of the Otherworld van Kelley Armstrong: Bitten, Stolen en Dime Store Magic gelezen, plus de eerste veertien pagina’s van Industrial Magic, dat ik vandaag wel uit krijg. Daarna volgen Haunted, Broken, No Humans Involved en Personal Demon en als ik dat allemaal gehad heb zal er wel weer een volgend deel naderen. Kortom: als ze me wegens de kredietcrisis met behoud van boeken van mijn functie ontheffen zal ik me wel weten te redden.

08-12-08. Had gedacht dat het sinterklaasfeest dit jaar beperkt zou blijven tot het op tv zien van een luguber ogende 98-jarige die nog altijd voor zwarte Piet speelt maar mijn zus bleek Sinterklaas tegengekomen te zijn en die had haar iets voor me aangereikt. De dvd Frost Nixon Watergate, interviews die David Frost gewezen president Richard Milhous Nixon afnam. Dat was destijds watertand-tv, net als de Watergateverhoren: sindsdien wordt elke affaire een ‘gate’ genoemd. De dvd herinnerde me aan enkele ongelezen boeken in de kast: Abuse of Power (636 pagina’s getranscribeerde Nixon Tapes), One of Us (686 pagina’s Nixonbiografie) en The Haldeman Diaries (826 pagina’s bijna dagelijkse aantekeningen van Nixons stafchef). De namen kwamen weer boven: John Ehrlichman, Henry Kissinger, Spiro Agnew, John Mitchell, Bebe Rebozo, Carl Bernstein, Bob Woodward. Dat wordt gretig kijken, dat wordt gretig lezen.

09-12-08. Er zijn mensen die eind november al kerstkaarten verzenden. Dat is om degenen aan wie ze de kaarten sturen de gelegenheid te geven bijtijds een kaart terug te zenden. Als ik zo gek zou zijn daaraan te beginnen zou ik bij het Kaartenhuis de meest oubollige e-card kiezen. Het kan ook op de traditionele manier, zo begreep ik uit een onlangse TNT-brochure. Die heeft een voorwoord van postbode Gerard uit Oldenzaal, die het eind van het jaar voor hem en zijn collega’s als een ‘spannende tijd’ omschrijft. Vanwege al die extra post die verwerkt en rondgebracht moet worden. ‘Maar we doen dat elk jaar weer met plezier, want met kerstkaarten laten mensen elkaar weten dat ze aan elkaar denken.’ Wat een gelul. Het volstaat toch aan iemand te denken? Dat hoef je toch niet te laten weten!

10-12-08. Krijg nou wat – ik bedoel dat ik het kreeg, een mail die aldus begon: ‘Voor Martin is dit een verrassing, anderen weten ervan.’ Afzender was Hans, een klasgenoot van de lagere school die doende is een reünie op poten te zetten. De verrassing was dat ik deel uitmaak van het organisatiecomité. Het bijgevoegde document doet suggesties voor de opzet van de reünie en noemt drie klasgenoten die er niet bij zullen zijn: Yvonne, Frans en Loes, zij zijn niet meer in leven. Zocht een klassenfoto van de zesde klas op: Yvonne schoot me toen pas te binnen, Frans herinnerde ik me meteen al, met Loes doorliep ik ook de middelbare school. Op de foto stond het schoolhoofd, een oom van Loes, die dat jaar zou overlijden. Het zijn geen zaken die je naar een reünie doen uitzien.

11-12-08. In de Tweede Kamer werd gedebatteerd over de kredietcrisis. Dat is natuurlijk erg interessant voor wie daarin geïnteresseerd is – persoonlijk had ik het te druk met genieten van een triomfje. Ik had een tekst geredigeerd, de opdrachtgeefster was nadat ik die had ingediend gaan twijfelen. Er stond ergens ‘0,12 seconde’, moest dat niet ‘seconden’ zijn? Bij de uitgeverij konden ze er niet uit komen. Ik mailde terug dat het inderdaad ‘seconden’ hoorde te zijn – met excuses voor het over het hoofd zien van de fout. De opdrachtgeefster liet het er niet bij zitten: ze won advies in bij een Henri die wel eens een taalcursus had gegeven en er verstand van had. Henri vond dat het ‘seconde’ moest zijn. Ik schakelde Onze Taal in en kreeg gelijk. De ontmaskerde ‘deskundige’ Henri putte zich uit in terechte verontschuldigingen.

12-12-08. Soms lees je een bericht in de krant en dan heb je geen idee wat er bedoeld wordt. Ik las ergens over een wetsvoorstel om het bezoeken van illegale hoeren strafbaar te stellen. Dat is uiteraard iets wat toegejuicht moet worden – al zet ik een vraagteken bij de pakkans want het lijkt me dat overtreders van zo’n wet alleen op heterdaad betrapt kunnen worden en dat zal niet meevallen. Maar dan die illegale hoer. Wordt er bedoeld een hoer die illegaal in ons land verblijft? Of iemand die ongediplomeerd de hoer speelt? Wanneer de politie erin slaagt een overtreder in de boeien te slaan (als die al niet uit hoofde van zijn seksuele voorkeur in de boeien geslagen is) dan betekent dat twee vliegen in een klap want dan wordt die illegale hoer natuurlijk ook meteen gearresteerd.

13-12-08. Het succes van de euro is wijd en zijd bekend. Aanvankelijk leek alles goedkoper te zijn geworden: de guldenprijs werd gedeeld door 2,20371 maar tegenwoordig kost een cappuccino die 2 gulden 30 kostte 2 euro 30. En dan al die nieuwe munten en biljetten. Daar werd iedereen zo snel zo gek van dat de muntjes van 1 en 2 cent van het toneel verdwenen en de winkels weer op 5 cent afrondden. Biljetten van 500 en 250 euro worden door veel winkeliers niet geaccepteerd, wegens angst voor vervalsing. Als je met 50 euro betaalt dan wordt vaak gecontroleerd of het biljet wel echt is. Gelukkig wordt het pinnen aangemoedigd en kun je in de supermarkt zelfs een rol drop met je pinpas betalen. Geweldig, zo’n laag bedrag kunnen pinnen – als tenminste je pas dan niet geskimd wordt.

14-12-08. Het begint een decembertraditie te worden: Fame, Waterstone’s, American Book Center, Kantjil en dan Freek in het Compagnietheater. En bij Freek op de tweede rij zitten. Hij bracht voor de pauze een sportconference vol slapstick (want wie Freek en sport zegt komt vanzelf bij Erica Terpstra terecht). Wegens het totaal negeren van sport op tv had ik meestentijds geen benul over wie het ging maar slapstick is slapstick dus dat maakte niet uit. In de pauze was er een changement en toen we weer in de zaal zaten verschenen er op den duur zeven muzikanten op het podium: gitaar, bas, drums, keyboards, cello en tweemaal viool, plus een zangeres. Het ging van start met Freek op gitaar: hij heeft sinds een halfjaar les en kan Apache van The Shadows spelen als Hank B. Marvin. Min of meer.

15-12-08. Het salaris dat deze maand op mijn rekening wordt bijgeschreven is hetzelfde salaris dat een halfjaar geleden werd overgemaakt en in de winkels liggen dezelfde producten als er toen lagen dus het raadselt dat mensen van slag raken wegens de kredietcrisis. Toch schijnen ze het te doen want een geleerde verklaarde op tv dat de middenstand goede kerstzaken tegemoet kan zien omdat de mensen tijdens de kerstdagen de zorgen over de kredietcrisis willen vergeten. Dat zijn dan waarschijnlijk mensen die een heel jaar naar die kerstdagen toeleven en die sowieso niet helemaal lekker zijn: ze denken zeker dat het maar twee dagen per jaar toegestaan is om met familieleden een zware maaltijd te verorberen. (Er is trouwens ook een niet te verwaarlozen groep mensen die niet alleen de kredietcrisis probeert te vergeten, maar ook kerstmis an sich.)

16-12-08. Het gebeurt de laatste tijd dat de telefoon twee keer overgaat, dan stilte. Daarom KPN gebeld. Ik kreeg verbinding met een man die naar mijn postcode en huisnummer vroeg, waarna ik uitleg gaf, waarna hij vroeg naar mijn postcode en huisnummer. ‘Dat heb ik net gegeven!’ Hij zou doorverbinden naar de klantenservice en verbrak de verbinding. Nog een keer gebeld, nu kreeg ik via de klantenservice een dame. ‘U bent al eerder doorverbonden met de klantenservice,’ zei ze toen ik me voorgesteld had. ‘Daarbij werd de verbinding verbroken.’ ‘Dan ga ik u nog een keer doorverbinden met de klantenservice.’ ‘Daar kom ik net vandaan.’ ‘Voor een klachtenformulier moet u bij de klantenservice zijn. Ik ga doorverbinden, het duurt ongeveer drie minuten.’ ‘Het doorverbinden?’ ‘Nee, voordat u daar geholpen wordt.’ ‘Dan bel ik een andere keer wel terug.’

17-12-08. Mijn doorrookte trui moest in de was en mijn keel was branderig maar het had veel erger gekund. Het was een ‘daar gaan we weer’-belevenis. Ditmaal was er niet zoals in 2001 een ontploffing van de woning schuin beneden me aan de orde, evenmin als langs het voorbalkon ophoog reikende vlammen maar het gebeurde wel weer dat ik rook rook. Het betrof de woning aan de andere kant schuin beneden me. Daar had Chantal een pannetje olie op het vuur gezet en daar was de vlam in geslagen. Blussen met water hielp niet. Buur Elmo had de brandhaard ijlings met natte handdoeken afgedekt en moest toen wegens de rookontwikkeling wijken. Toen gooide ik er maar een tijdje water op, zodat de grootscheeps uitgerukte brandweer de uitgerolde brandslangen weer kon oprollen. Aansluitend een sketch voor Hot Talk geschreven.

18-12-08. Ik had een paar maanden geleden Paul Waayers gemeld dat we graag op 28 december Hot Talk zouden vullen met twee uur Buisdorp. Dat vond Paul een geweldig idee, het stond genoteerd. Maar op 25 november belde hij op en zei dat de hoogste heren van Omroep West besloten hadden per 1 januari zijn programma te staken, evenals Stork on Air en Jazz op West. En omdat op 28 december de laatste uitzending zou zijn, wilde hij die niet afstaan aan Buisdorp. Hannesz en ik waren zeer welkom om dan aanwezig te zijn en geïnterviewd te worden. We konden ook een sketch doen en die voltooide ik maandagavond. Belde Paul gisteren op en zijn nieuws was ditmaal dat Hot Talk verhuist naar Den Haag FM – en dus kunnen we volgend jaar gewoon weer uitzendingen vullen met Buisdorp.

19-12-08. Dat mensen speelfilms op dvd zien heeft een groot nadeel: als ze naar de bioscoop gaan gedragen ze zich daar of ze thuis zijn. Ik zag onlangs bij Pathé de nieuwe Woody Allen gevolgd door de nieuwe Clint Eastwood. Het kijkplezier werd bij Changeling ondermijnd door twee dikkerds achter me die niet tot na de voorstelling konden wachten met zich dikker eten. Er verdween van alles in de broodmolen en dat ging gepaard met krakend opengetrokken plastic zakken en gegraai in op de vloer staande tassen. En dan de dames schuin voor me. Die kletsten door het begin van de film want daarin zat geen dialoog dus het kon niet interessant zijn. Gedurende de film bleef er incidentele uitwisseling van woorden, zodat ik na afloop wilde vragen: ‘Hadden jullie tijdens het praten geen last van de film?’

20-12-08. Alweer was men erin geslaagd nog waardelozer troep in het kerstpakket te stoppen dan het jaar ervoor. Ditmaal was er ingekocht bij Fair Trade en dat betekende dat er uitheemse gerechten geleverd waren die je nog zelf moet klaarmaken ook. Het enige wat ik kon gebruiken was een zakje cashewnoten. En dan waren er vier rijstkommetjes die van pas komen want poes Duimpie is aan een nieuw voerbakje toe. Al snel begon de ruilhandel, een interne variant op fair trade. Devika en Mariëtte zaten te azen op mijn placemats. En wat kreeg ik daar dan voor terug? ‘Cashewnoten,’ zeiden beiden. Devika wilde de rijstbakjes ook wel hebben maar ze had niets om te ruilen. (Zelfs het niet onaardige been dat ze onder haar rok vandaan haalde bracht me niet op andere gedachten: de rijstkommetjes zijn voor Duimpie.)

21-12-08. Het inlopen van de leesachterstand wordt een verloren race. Las de afgelopen weken zo’n 3800 pagina’s in de reeks Women of the Otherworld van Kelley Armstrong, de acht boeken had ik snel na aanschaf gelezen. Deze maand kwamen er ook twee titels bij in de Argeneaureeks van Lynsay Sands en Gentse lente van A.F.TH. van der Heijden, plus de eerste twee delen van het verzameld werk van Karel van het Reve. Die zijn nog niet aan de beurt, want rond kerst moet de Millennium Trilogie van Stieg Larsson even gelezen worden. Daarna misschien Mrs Dalloway van Virginia Woolf, naar aanleiding van het zien van de film The Hours. Momenteel zijn het bij de bibliotheek geleende boeken die er verslonden worden: de geweldige jeugdserie CHERUB, van Robert Muchamore. Een bof dat het nieuwe deel Hermans weer uitgesteld werd.

22-12-08. Om te lezen is Dickens al geen lichte kost. Lang geleden zag ik in een boekwinkel in de Papestraat een doos liggen die The Oxford Illustrated Dickens bevatte: 22 gebonden delen. De doos moest meen ik omstreeks 360 gulden kosten. Een hoop geld maar ik was nog jong. Ik ging naar huis om de auto op te halen, die ik nabij de Papestraat, in de Prinsestraat, parkeerde. Wat was het sjouwen met die complete Dickens een puffende onderneming! Terwijl het verzameld werk van geleerde broer Karel in fraaie delen begint te verschijnen, is dat van volksschrijver Gerard Reve bij De Slegte beland. Een editie in paperback van zijn verzameld werk kost er 14,99 euro. Dat is iets voor een bevriende vriendin die studerende is, dacht ik. En dus draag ik volgende week vier kilo Reve naar Amsterdam.

23-12-08. Zou het lonen om biljetten van tien euro te vervalsen? Ik herinner me een sketch van de Mounties waarin Piet Bambergen voor valsemunter speelde. Het namaken van een biljet van tien gulden kostte bij hem iets van twaalf gulden, ook de andere valse biljetten waren duurder dan echte – behalve een biljet van dertig gulden. Ging gistermiddag voor Duimpie en logeerkat Loekie voedsel inslaan. Loekie vreet zich helemaal klem als hij de kans krijgt, Duimpie moet aansterken: je voelt haar skelet als je haar aait. De schade bedroeg vier euro en vijf cent. Ik betaalde met een biljet van tien euro, dat niet zomaar geaccepteerd werd: de verkoopster stopte het in een apparaat om de echtheid te controleren. Ze gaf me onder meer een biljet van vijf euro terug. Ik zei: ‘Controleert u alleen het geld dat binnenkomt?’

24-12-08. De vreetdagen staan voor de deur en dan zit er voor de meeste mensen niets anders op: naar de supermarkt en het winkelwagentje tot aan de rand vullen met goederen die gegarandeerd het cholesterolgehalte tot levensbedreigende hoogte opjagen. Ik was gistermiddag in zo’n supermarkt, op een tijdstip dat vele anderen er ook waren. Er was een pad waar twee wagentjes in theorie langs elkaar heen kunnen maar in de praktijk gebeurde dat niet omdat mensen halt hielden en overmand door het vetmakende aanbod een schap inspecteerden. Als de boel in beweging kwam ging het sjoksgewijs. Aan de kassa: ‘Wilt u zegels?’ ‘Nee.’ ‘Mag ik ze dan?’ zei een begerige totebel achter me. Ik kreeg de bon en de zegels aangereikt, stopte beide in m’n broekzak, de totebel probeerde wanhopig roepend de zegels van me los te krijgen.

25-12-08. Op tv werd er een uitzending van Netwerk aangekondigd en die bevatte een item over mensen die het zo verschrikkelijk vinden om de kerst solo door te brengen. Dat moeten mensen zijn die niet van lezen houden want wat mij betreft mag kerst een wekelijks evenement zijn. Ik begon dinsdagavond in Mannen die niet van vrouwen houden, het eerste deel van de Millennium Trilogie van Stieg Larsson, die overleed voordat de boeken verschenen. Hij doet niet onder voor Maj Sjöwall & Per Wahlöö en Henning Mankell, het is meer dan alleen maar spannend. De boeken zijn van het formaat baksteen en respectievelijk 560, 568 en 651 pagina’s. Toen ik gistermiddag het eerste deel uit had ging ik verder in De vrouw die met vuur speelde. Hoop dat ik het uit krijg voordat ik naar een kerstdiner moet.

26-12-08. Een aanbeveling die waarschijnlijk aan dovemansoren zal zijn: vanavond op Nederland 2: De laatste lach, de voorstelling die Freek vorig jaar speelde. Niet de slapstick van de sporconference De limiet die vorige week te zien was maar tragikomisch solotoneel. De massa kijkt natuurlijk liever naar Youp, die zich tot Freek verhoudt als Lee Towers tot Frank Sinatra. Geen wonder dat Youp een grotere aanhang heeft: in Nederland is Lee Towers populairder dan Frank Sinatra. Ik zag Sinatra plus Liza Minnelli en Sammy Davis jr optreden in de RAI, een extra concert na een optreden in Ahoy. Ahoy was uitverkocht geweest, de RAI niet – en dat terwijl Lee Towers de ene na de andere avond Ahoy vulde. Zo vult Youp met gemak Carré avond aan avond, en staat Freek in het Compagnietheater. Kwantiteit zegt gelukkig niets over kwaliteit.

27-12-08. Het zijn van die dagen dat je bijna niet meer weet welke dag het is. Gisteren schijnt het vrijdag geweest te zijn, dus is het vandaag de dag voor zondag: de dag van de laatste Hot Talk op Radio West. En daar hebben wij een aandeeltje in. Rond het middaguur (van deze zaterdag) komt kompaan Hannesz langs voor de repetitie van een afscheidssketch die ik geschreven heb. Als we twee uur de tijd hebben smeer ik de vele stemmen die hij in zich heeft over meerdere sketches uit, nu heb ik er een aantal samengebald: vader Balthazar (de Bisschop van Buisdorp), de amuseur Arie Wietzen, het Afrikaanse medium professor Bomba, Eppie en burgemeester Onno Noten, dit alles ingeleid met een nummer van Howlin’ Wolf (Goin’ down Slow) vertolkt door Tom Jones en Jeff Beck, dus me dunkt.

28-12-08. Een bijdrage leveren aan een radioprogramma is topsport. Zoals het er nu naar uitziet doen we vanavond bij Radio West niet meer dan een sketch van een minuut of dertien (Hans zal daarnaast een aantal liederen vertolken) maar we kwamen gisteren toch bijeen voor een repetitie die meteen een generale was. Daar moet niet te licht over gedacht worden: het was een samenscholing die van 15.00 tot 17.00 uur duurde. Van die twee uur werden zo’n dertien minuten gebruikt voor het oplezen van de tekst, de rest werd gevuld met slap geouwehoer, het beluisteren van muziek die ik gedraaid probeer te krijgen (Tom Jones & Jeff Beck, Queen, Kings of Leon, Dizzy Man’s Band en Slade) en het bezichtigen van de sportconference van Freek, die Hans nog moest zien. Luister vanavond zelf van 21.00-23.00 uur via Westonline.

29-12-08. De laatste keer Hot Talk op Radio West was voor ons ook een first. Voor het eerst hadden we bij de sketches die we deden levend publiek. Er zaten zo’n dertig toehoorders in de studio bijeen, onder wie de gerenommeerde Cees Grimbergen en een overlevende van de Livin’ Blues, die fraai een stukje In A Sentimental Mood saxofoneerde. Onze bijdrage behelsde twee sketches, de eerste was een reprise van een dialoog via de telefoon uit een eerdere Hot Talk die we vulden. Daarbij zat Hans in een andere studio via de telefoon tegen me te schreeuwen. Ik had een koptelefoon op en kon geen reacties van het publiek horen. Dat gebeurde ook niet bij sketch twee in het tweede uur, waarin Hans een vijftal stemmen uit zijn stembanden toverde. Maar het applaus na afloop was duidelijk hoorbaar!

30-12-08. Kan je terugkijken op een goed jaar als een van je katten is overleden en de andere (bijna 22 jaar) gammel is? Per saldo was 2008 geen ongunstig jaar: aan het begin ervan de roman Literaire giller geschreven, in de zomer de puberroman De mooiste dag tot nu toe, weer twee uur Hot Talk kunnen maken – helaas was het voor wat Radio West betreft de laatste keer en moet er nog op gestudeerd worden of we bij Den Haag FM terechtkunnen. Zeer veel boeken gelezen, zeer veel dvd’s gezien, meer dan 500 mailtjes uitgewisseld met bevriende vriendin Tieka, het ook dit jaar voor elkaar gekregen elke dag voor deze plek een tekstje van exact 138 woorden (inclusief de datum aan het begin) te schrijven en ook nog eens zeer vaak hardgelopen. Maar ja, poes Gregor ging dood.

31-12-08. Het is om meerdere redenen verstandig om geen vuurwerk te kopen: het kost geld, bij het onzorgvuldig afsteken kan er oogletsel optreden of kunnen er lichaamsdelen loslaten en je hebt net zoveel lol van de ontploffingen die anderen voor elkaar krijgen als van ontploffingen waar je zelf de veroorzaker van bent. En bovendien: elk jaar opnieuw dat vuurwerk, we weten het nou zo langzamerhand wel, hè? Je steekt het lontje aan en na verloop van tijd hoor je een knal, gaap gaap, je steekt een ander lontje aan en er schiet een vuurpijl de lucht in die daar allerlei kleurige verschijnselen bewerkstelligt, gaap gaap en nog een keer gaap. Op de middelbare school zat een jongen die een oog en een stuk hand kwijtraakte door vuurwerk. Later ging hij helemaal dood. (Niet door vuurwerk, door de onderwereld.)

© Copyright Martin de Jong, Den Haag. Alle rechten voorbehouden.