Frank Boeijen – Het Buisdorpse boek

Je moet blijven veranderen

[MP 317/318] Een drieklapper van de Frank Boeijen Groep: Zwart wit een hit, de videoclip bejubeld, en een tekst die diepzinniger is dan het geijkte ‘Ik hou van jou / ik pak je gauw’ dat helaas nog door het merendeel van de Nederpopbands bezongen wordt. Een ontmoeting met de populaire naamgever van de band, in het hoofdkwartier van platenmaatschappij EMI: MP bij FB.
Als ik arriveer wordt Frank nog ondervraagd door een collega-journalist. Het wachten is echter te dragen omdat Telstar’s Miriam spontaan begint te dansen als de carnavalshit van de Leidse Sleutelgaten gedraaid wordt.
Dan kan ik bij Frank terecht, die snel een broodje kaas verorbert en de foto voor bij het interview goedkeurt. Dan komen we ter zaken.

Het filmpje bij Zwart wit deed me denken aan Beat it van Michael Jackson: gangs die uit het donker opdoemen.
‘Ik vind het een compliment dat het op Beat it lijkt, want dat vond ik een prachtig filmpje. Het nummer gaat over discriminatie, en we wilden dat heel duidelijk weergeven, door die mensen er heel gevaarlijk uit te laten zien.’
Een ‘zwart-wit’-weergave van de realiteit.
‘Ja, om aan te geven dat het niet met huidskleur te maken heeft, was ik zelf de gediscrimineerde persoon die achternagezeten werd. Vandaar die opzet.’
Je zei in Countdown dat de moord op die buitenlandse jongen indruk op je maakte.
‘Het was de aanleiding om dat nummer te schrijven.’
Hoe is wat dat betreft de situatie in je woonplaats Nijmegen? Meestal wordt aandacht besteed aan misstanden in de Amsterdamse of Rotterdamse wijken.
‘Ik ben er eigenlijk voornamelijk ‘s nachts, dus… Ik denk dat het wel meevalt in Nijmegen.’
Denk je dat de boodschap begrepen wordt?
‘Ik hoop het. Naar ja, het hoeft ook niet, natuurlijk. Boodschappen doe je in je boodschappentas.’
Het is meegenomen als de boodschap begrepen wordt.
‘Ja, want je kunt het nummer ook zien als een verhaal. Ik wil niet belerend zijn of iemand zeggen hoe hij of zij moet doen of leven. Ik wil alleen maar zeggen wat ik ervan vind. We wilden een filmpje maken om te laten zien wat we bedoelen, dat dat goed begrepen wordt. Wat ik heel goed vind: je luistert naar muziek en je verzint er beelden bij. En nou heb je die beelden er al bij, en als je dan de muziek weer hoort, dan hoop ik dat de mensen de beelden erbij blijven zien.’
In een persbiografie staat dat jullie succes begon via de damestoiletten van Nijmeegse cafés.
‘Die biografie is ooit geschreven door een journalist, als een soort grap. Daar staat alleen onzin in.’
Vorig jaar was er de Doe maar-rage, met daardoor enorme belangstelling voor Nederpop. Hebben jullie daar ook je populariteit aan te danken?
‘Misschien wel, maar het kan ook andersom. Het kan ook zijn dat als Doe maar niet zo’n enorme vlucht genomen had, wij eerder bekend waren geworden. Het is maar hoe je het bekijkt. Wat ons betreft: wij zijn met iets bezig dat steeds groeit, een bepaald proces, een ontwikkeling. We beginnen eigenlijk pas.’
Wat zijn de plannen voor 1984?
‘De nieuwe elpee opnemen, een nieuwe single. Verder gaan met filmpjes. Ik wil ook nummers voor anderen schrijven. Ik wil op reis…’
Waarheen?
‘Ik heb als ideaal gehad een halve wereldreis te maken. dat zal nog wel een paar jaar duren. Maar ieder jaar zeg ik het weer als goed voornemen.’
Wat de muzikale ontwikkeling betreft: kunnen we meer maatschappelijk relevante teksten verwachten?
‘Je blijft iedere keer wat anders doen. Eerst hebben we Linda gehad, daarna Iets van tederheid. Nu Zwart wit, en de volgende keer weer wat anders. Je moet blijven veranderen.’
Volgende keer iets over heroïnegebruik?
‘Het kan ook zijn: de wereld gezien door een jongetje van één jaar, ik noem maar wat.’
Ik hoorde dat je beïnvloed bent door de muziek van de groep Japan. Dat je er gedeprimeerd van raakte.
‘Vooral de laatste elpee, dan, Tin drum. Die muziek vond ik heel mooi, en het inspireerde me om muziek te maken. Maar niet die muziek.’
In hoeverre inspireert Japan? De sfeer?
‘Nee, hoor, het was maar een korte periode; zo heb ik altijd van die periodes. Wat er om je heen gebeurt inspireert, wat er in je gevoelsleven gebeurt.’
Zoals Zwart wit.
‘Ja, maar ook verliefdheid, liefdesverdriet. Door van alles en nog wat.’
Het schrijven van songs, ga je daar speciaal voor zitten?
‘Nee, daar ben ik altijd mee bezig. Ik neem het ‘s nachts met een cassetterecorder op, en de volgende ochtend hoor ik wat het was.’
Midden in de nacht wakker worden en de pen pakken.
‘Vooral ’s nachts. Zo half slapend, half wakker. Dat is een bepaalde toestand waarbij je tot ideeën komt die je normaal ontschieten.’
Vroeger experimenteerden artiesten met drugs om in een sluimertoestand te komen om songs te schrijven, jij doet het gewoon half slapend.
‘Maar ik doe het ook met beide ogen volledig open. Het verschilt. Maar je krijgt een idee, en dat werk je uit. Als je het goed blijft vinden leg je het aan de groep voor, want die heeft een enorme invloed op de muziek.’
Hoe productief ben je? Gaat het in golven, bijvoorbeeld soms in eens vijf songs achter elkaar schrijven en dan een tijd niets?
‘Ja. Maar ik wil iedere week een nummer hebben. Dat is meestal dus waardeloos, want ik ben heel kritisch. Maar er zijn ook weken dat ik er drie schrijf en dat ze alle drie op de plaat komen.’
Zijn er dichter die je in je teksten beïnvloed hebben?
‘Ja, vooral de Vijftigers, vroeger. Maar daarna ging ik vrij snel mijn eigen weg.’
De Vijftigers, die zijn voor je tijd. Is er geen beïnvloeding door tijdgenoten als Bart Chabot?
‘Nee, dat is eigenlijk aan me voorbij gegaan. Ik vind het wel leuk dat dichters nu weer naar voren komen. Mensen die hun poëzie naar buiten brengen, dicht naar het publiek toe, dat vind ik leuk.’
Schrijf je zelf gedichten?
‘Stiekem, ja.’
Ga je daar wat mee doen?
(Lachend) ‘Nee, nee, die mag niemand lezen.’
Zijn ze niet goed genoeg? Te privé?
‘Te privé.’
Je ziet jezelf niet op een poëziefestival.
‘Nee, nee: schoenmaker, blijf bij je leest. Ik ben zanger en muzikant.’
En tekstschrijver.
‘Ja, maar dat is toch wat anders. Een goede tekst moet op muziek goed klinken, dat is het belangrijkste.’
Over boeken gesproken: wat raad je lezers die voor hun examen zitten aan?
‘Een schrijver die ik altijd heel leuk vond is Remco Campert. Er zit ook humor in die boeken: goed te lezen. En Kees van Kooten, wat de lichtere lectuur betreft heel leuk. En Wolkers natuurlijk.’
Gerard Reve?
‘Reve heb ik altijd gemist, heel vreemd. De Avonden heb ik wel gelezen. Maar ik zat meer in de hoek van Wolkers, Mulisch.’
Lees je veel, momenteel?
‘Nee, helemaal geen tijd meer voor. Kranten en tijdschriften, maar aan boeken kom ik nauwelijks toe.’
Wel tijd om naar andere muzikanten te luisteren?
‘Naar platen. Ik ben een enorme muziekliefhebber.’
Voorkeuren?
‘Te veel om op te noemen. Springsteen. Bowie. Roxy Music. Maar ook Piaf, Brel, de Sex Pistols en Sinatra.’
Jazz?
‘Ja, Miles Davis.’
Klassiek?
‘Nee, ik kom uit een arbeidersgezin, daar werd geen klassieke muziek gedraaid.’
Elke twee maanden houden we een poll waarin lezers hun favoriete Nederpopband noemen. Hoe hoog denk je dit keer te eindigen?
‘Ik weet het niet; ik vind het altijd heel verrassend, dat soort dingen. Ik heb geen flauw idee.’
Doe eens een gok tussen een en tien.
(Lachend) ‘Ik weet het niet, ik zou het niet weten.’

Aldus de drukbezette Frank Boeijen. Bezigheden elders wachten hem, en het interview wordt beëindigd. Hoe hoog hij zal eindigen in de poll hangt van jullie af. Als het succes van Zwart wit een graadmeter is, zal de Frank Boeijen Groep zeker kans maken op een toppositie.