2011

[Hier begon het mis te gaan. Web-log.nl migreerde in 2011 en Buisdorp.web-log.nl migreerde mee, een operatie die maanden in beslag nam en vele bloggers nabij de wanhoop bracht. Want al die tijd kon er geen (dagelijkse) tekst geplaatst worden of zelfs maar naar het weblog gekeken worden. Ik schreef de teksten wel (soms achteraf) maar in november vielen er een paar gaten en december werd zelfs een groot gapend gat. Er konden inmiddels weer berichten geplaatst worden maar de kolom waar Sabbatical in Progress in ondergebracht was geweest had de migratie niet doorstaan en ik had het idee dat het erg ingewikkeld zou zijn een dergelijke kolom toe te voegen, zodat ik daar maar niet aan begon.]

01-01-11. Er klonken continu knallen zo hevig dat het alarm van een auto keer op keer afging. Het was voor de katten Aagje en Huig de eerste Loosduinse jaarwisseling. Ze waren aardig tegen de herrie bestand, kropen niet onder het bed. Het was niet alleen de herrie die slapen onmogelijk maakte: vuurpijlen kleurden de lucht. Maar daar wist ik wat op. Bij een HP/De Tijd had ooit een maskertje gezeten zoals ik slapers in Amerikaanse films wel had zien dragen. Ik deed het voor, sloot erachter de ogen en zag werkelijk niets meer. Langer dan tien minuten hield ik het dragen niet vol: het elastiek zat zo strak dat ik vreesde met een pinhead te zullen ontwaken. Tussen de nog smeulende resten van het vreugdevuur aan de overkant ligt een fiets. Hopelijk heeft de eigenaar bijtijds kunnen afstappen.

02-01-11. In Buisdorp is de jaarwisseling voor het eerst sinds 1921 tamelijk rustig verlopen. Dat wordt toegeschreven aan de falderappesverordening die burgemeester Onno Noten tijdens het kersreces door het college heeft weten te loodsen. Hij kwam tot de verordening omdat bij de voorgaande jaarwisseling diverse politiebusjes en ambulances op vreugdevuren getild waren, evenals rollators van weerloze oudere Buisdorpenaren, een manier van doen die Noten in zijn nieuwjaarstoespraak omschreef als zijnde ‘totaal van de gekke’. Vandaar dat het ambulancepersoneel ditmaal kogelwerend uitgemonsterd werd en toestemming had in bedreigende situaties gericht te schieten. Op die manier konden de vele vuurwerkslachtoffers veilig getransporteerd worden. Slechts een enkele keer werd daarbij over een uit voorzorg neergeschoten raddraaier heen gereden. ‘De mensen en de raddraaiers weten nu dat het beleid in Buisdorp geen zero tolerance maar minus twenty tolerance is,’ aldus de burgemeester.

03-01-11. Het was geen nieuws dat vrolijk stemde: Coen Moulijn (73) beleefde een hersenbloeding. Toen ik het las was ik weer terug in hotel Vogelzang in Valkenburg, waar we Feyenoord Europees kampioen zagen worden door met 2-1 te winnen van Celtic, het team van Jimmy Johnstone (alias de vlo). Feyenoord trad aan met onder anderen Willem van Hanegem, ‘IJzeren’ Rinus Israël, Theo ‘de tank’ Laseroms, Ove Kindvall, Wimpie Jansen, Franz Hasil, de stokoude (36 jaar!) Eddy P.G. verrassend als keeper – en Coen Moulijn, de onnavolgbare dribbelaar. Ik herinner me op zondagmiddag luisteren naar Langs de lijn, er werd overgeschakeld naar de verslaggever in Rotterdam die meldde dat Feyenoord gescoord had. Een doelpunt van Moulijn. Een kopbal! Naar het stadion gaan, waar in de rust een imitator op het veld verscheen die langs de lijn Coen Moulijn perfect nadeed.

04-01-11. Een komkommeritem in het Journaal had betrekking op het geboortehuis van Ringo Starr in Liverpool, dat op de nominatie staat gesloopt te worden, een gang van zaken waartegen Brits minister van Wonen Grant Shapps bezwaar aantekent. Je zag de betreffende buurt: een bom erop gooien is nog te goed. Waarom moet een geboortehuis bewaard blijven? Dan kan je ook wel het portiek gaan bewaren waar de verwekking plaatsvond. Mijn eigen geboortehuis is een ziekenhuis, omdat ik zoals dat destijds heette een ‘medisch geval’ was, een stuitligging (dus een geboren dwarsligger). Sindsdien zijn beangstigend veel panden waarin ik verbleven heb met de grond gelijkgemaakt: het huis van mijn grootouders, de kleuterschool, de lagere school, een middelbare school, een wijkbibliotheek alsook het pand van Sijthoff waar ik mijn eerste kantoorbaan had. (Het bijbehorende prachtige Zeiss Planetarium sneuvelde helaas ook.)

05-01-11. Je ziet op tv beelden uit de eerste helft van de vorige eeuw en denkt: dat is de preshistorie. Het wordt bedenkelijk als je beelden ziet uit een tijd die je bewust meegemaakt hebt en ook dat idee hebt. Het fragment kon gisteren niet vaak genoeg vertoond worden. Feyenoord thuis tegen Real Madrid, 1965. Coen passeert (allicht) zijn tegenstander, die dat niet hebben kan en hem vloert. Coen rent ziedend achter de opponent aan. Het commentaar is van Bob Spaak: ‘Coen, Coen, beheers je alsjeblieft, dat kan toch niet.’ Coens ploeggenoten storten zich op de vijand. Spaak: ‘Wat een afschuwelijke vertoning is dit. Dit is werkelijk onwaardig, dit is heel erg lelijk.’ Het overlijden van Coen Moulijn kreeg de contouren van nationale rouw en dat past weer helemaal bij deze tijd. Het wordt zaterdag een onvergetelijke uitvaart.

06-01-11. Vanaf 1951 werd de Amerikaanse bevolking voorgelicht (dat wil zeggen: voorgelogen) over de gevaren van straling ten gevolge van een kernexplosie. Mocht er een paar straten verderop een atoombom afgaan, dan moest je als je je thuis bevond onder een tafel kruipen: duck and cover. Daar moest ik aan denken toen er met betrekking tot de brand bij Chemie-Pack gesproken werd over het sluiten van deuren en ramen. Als er giftige neerslag is, ben je dan veilig als de deuren en ramen gesloten zijn? Mijn voordeur laat wind door als die erop staat, dat lijkt me geen goed teken. Ik hoef in geval van noodtoestanden niet onmiddellijk de deur uit: er is nog voor vijf dagen Vifit, Alpro en soep en voor een maand of drie koffie. (Als het kattenvoer op is begin ik aan de katten.)

07-01-11. Hoe droevig, Mick Karn, 52 pas, is dood. Japan was voor fijnproevers, niet iedereen kon ermee uit de voeten. De eerste platen werden opgenomen voor het label Hansa, waar men in David Sylvian c.s. een nieuwe Boney M. meende te zien, ik bedoel maar. (Nou ja, Mick Karn schoor in die tijd zijn wenkbrauwen.) Zag Japan eenmaal optreden, LVC in Leiden, een tour die resulteerde in de live-dubbelaar Oil on Canvas. De muziek had zich tot iets bijzonders ontwikkeld: Nightporter geënt op Satie, bijvoorbeeld. Mick speelde magnifiek bas maar tevens klarinet en kon ook op andere instrumenten (zoals viool) uit de voeten. Na Japan maakte hij prachtige, hoofdzakelijk instrumentale soloplaten waarop de composities als sculpturen zijn. En dan vorig jaar het trieste bericht van kanker – en het nog triestere bericht dat er gecollecteerd werd voor de behandeling.

08-01-11. De ramen en deuren mogen weer open maar in de sloot vallen wordt de omwonenden voorlopig nog ontraden. Teletekst gisteren: ‘Met bluswater vervuilde sloten rond Chemie-Pack in Moerdijk bevatten kankerverwekkende stoffen.’ Plus dan nog de troep die met het regenwater uit de lucht is komen vallen. Wie van de zomer gaat vissen moet rekening houden met het vangen van gemuteerde vissen waarbij de aaibaarheidsfactor lager ligt dan bij piranha’s. Koeien eten momenteel het vergiftigde gras, maken daar de komende dagen vergiftigde melk van, dus wie in navolging van Joris Driepinter drie glazen per dag drinkt mag blij zijn als hij volgende week de ochtend haalt. Overal in de wereld vallen dode vogels uit de lucht, let maar eens op wat er straks allemaal tot leven komt. Volgend jaar worden er in Moerdijk baby’s met drie hoofden geboren.

09-01-11. Woordvoerders van de overheid moet je nooit op hun woord geloven. Eerst waren er geruststellende berichten over de gezondheidsrisico’s, vervolgens kwam de melding van kankerverwekkend bluswater in sloten, inmiddels zijn er gezondheidsklachten bij tientallen hulpverleners. Je moet uitzonderlijk naïef zijn om te denken dat het niet zo’n vaart zal lopen als een chemiebedrijf in vlammen opgaat. Schroef maar eens de dop van de ammoniak en probeer je neus er langer dan een seconde boven te houden. Verbijsterend, die aanvankelijke geruststellende mededelingen. In de jaren zestig blonk Amerika daar in uit. Om aan te tonen dat DDT geen kwaad kon werden er propagandafilmpjes gemaakt waarin weerloze zwemmende kinderen een lading van dat spul over zich heen gespoten kregen. (Indertijd zette je de theepot op een onderzettertje van asbest, tegenwoordig verschijnen er bij vrijgekomen asbest mannen in luchtdichte pakken.)

10-01-11. Buurvriendin Esther heeft er sinds vorig jaar een kat bij en ik beheer er twee, dus een gezamenlijke logeerpartij hier is me te veel heksenketel. Zo nu en dan word ik aangezocht om haar katten eten te geven en dat is ook wel gezellig. Poemba kent me van gedag zeggen op de galerij – dat is genoeg om harerzijds genegenheid aan de dag te leggen als ik binnenkom. Ik heb de sleutel nog maar een slag in het slot gedraaid of daar hoor ik Poemba miauwen. Ik serveer water en brokjes en ze miauwt. Ik til haar op en zet haar neer en ze miauwt. Esther vertelde desgevraagd dat Poemba constant miauwt. Aagje en Huig heb ik nog nooit horen miauwen. Ze gaan ook niet op mijn hoofd zitten als ik slaap, zoals Poemba op dat van Esther.

11-01-11. Jammer dat ik maar eenmaal per jaar naar de tandarts ga, met hem kun je een goed gesprek hebben. Ik ging liggen en deed een greep in mijn mond, waar zich ter vervanging van twee gesneuvelde zijtanden een stukje namaak bevindt. ‘Mijn kroonjuweel,’ zei ik en reikte het aan. Hij: ‘Heb je het nog steeds niet ingeslikt?’ Terwijl ik behaaglijk onderuit lag vroeg hij: ‘Is het druk op de redactie?’ Op 3 december 2009 was ik voor het laatst langs geweest, ik kon me niet herinneren mijn werkzaamheden toen besproken te hebben – hij kennelijk wel. Ik zei dat ik deze maand vrij was en dat het dus rustig was. Of nee: druk juist, omdat ik er niet was. ‘Wat ga je doen?’ ‘Schrijven.’ ‘Je autobiografie?’ ‘Nee, een roman.’ ‘Een misdaadroman?’ ‘Een komische.’ En ik had geen gaatjes!

12-01-11. ‘Onlangs leverde ik op het overeengekomen tijdstip (12.30 uur) mijn auto bij u af. De onderhoudsbeurt zou een uur vergen, ik zou dus omstreeks 13.30 uur weer over de auto kunnen beschikken. De man achter de balie (met wie ik vorige maand de afspraak gemaakt had) wees dit echter van de hand: een haastklus ging voor, ik zou gebeld worden. Pas om 17.00 uur was het zover! De man achter de balie is een nors persoon en daarom niet geschikt voor een functie waarin hij interactie met klanten heeft. Dit in tegenstelling tot de andere medewerkers, die altijd ongemeend naar de klanten lachen.’ Enfin, deze brief maar niet verstuurd. De man aan de balie wordt ontslagen en de overige medewerkers ter verantwoording geroepen maar ze kennen mijn naam en mijn auto wordt dan helemaal niet meer onderhouden.

13-01-11. Had ik al verteld dat ik Douwe Draaisma’s Vergeten uitgelezen heb? In de vroege jaren van de fotografie was een foto van een overledene een mooi aandenken. Het boek bevat er een van een opgebaarde baby. En een van een knaapje dat naast een stoel staat en in de lens kijkt. De ouders waren met het dode kind naar de fotograaf gegaan, die hem met een ingenieuze, praktisch onzichtbare beugel overeind liet staan, de hand op de stoel liet rusten en de ogen geopend kreeg. Een dode man zit vriendelijk voor zich uit kijkend in een stoel, een sigaret losjes tussen de vingers. Stel je voor dat ik op kantoor in mijn slaap overlijd en dat ze dat na een week merken en me dan via kunstgrepen lachend met mijn katten op de foto proberen te krijgen.

14-01-11. Als ik me niet vergis heb ik al verteld dat ik het boeiende Vergeten, van Douwe Draaisma, heb gelezen. Ik las ook Dick Swaabs Wij zijn ons brein : van baarmoeder tot Alzheimer. (Intimi zullen zeggen: als je zoveel over het brein weet, ga het dan eens gebruiken.) Het is fascinerende materie: wat je bent wordt grotendeels in de baarmoeder bepaald. Dat zal voor mijn schrijven ook wel gelden: ik denk dat ik me in de baarmoeder verveelde. Eenmaal verlaat Swaab de wetenschappelijke aanpak, als hij blijk geeft van zijn afkeer van sport. Die hijgende joggers in het park. Ik jog niet maar loop hard en hijg er niet bij. Bovendien krijgt je stemming van hardlopen een boost – en zijn je botten erdoor beter toegerust voor de oude dag. (Swaabs wetenschappelijke bewaren tegen het boksen deel ik.)

15-01-11. Het kan soms snel gaan. Woensdagochtend had ik nog niet van Big Love gehoord, vrijdagmiddag had ik via bibliotheek-dvd’s de eerste twee seizoenen gezien. Een topper, deze HBO-serie. Een apart gegeven: Bill Henrickson leidt een polygaam leven met zijn drie echtgenotes Barbara, Nicolette en Margene en hun kinderen, voor het gemak in drie aanpalende woningen. Drie gezinnen onderhouden is al een heel gedoe, Bill heeft ook nog een gevuld zakenleven plus conflicten met familieleden op de compound waar hij vandaan komt. In de hoofdrollen geweldige acteurs, in de bijrollen drie veterane sterren die zichzelf van de hemel spelen: Grace Zabriskie (moeder van Laura Palmer in Twin Peaks), Bruce Dern (Family Plot) en Harry Dean Stanton (Paris, Texas). Morgen gaat in Amerika het vijfde en laatste seizoen van start. Gauw zien een dvd van het derde te bemachtigen.

16-10-11. In een tijd dat er moord en brand geschreeuwd wordt wanneer de pensioenleeftijd verhoogd wordt, is het verfrissend om te zien hoe geweldig er geacteerd wordt door acteurs die zelfs die opgehoogde pensioenleeftijd ver achter zich gelaten hebben. Bruce Dern (1936) zet in Big Love een magnifieke halfdwaze baas neer en Harry Dean Stanton (1926), eveneens in Big Love – nou ja, alleen die prachtige kop in beeld hebben is al een genot. Met deze tegenspelers vergeleken is Grace Zabriskie (1941) in Big Love een jonge blom. Het is niet vreemd dat Eli Wallach in The Ghost Writer een naamloze Old Man speelt, hij werd in het jaar dat de film uitkwam 95. (Zag gisteren het prachtige Villa Amalia, waarin de nog lang niet pensioengerechtigde Isabelle Huppert (1953) tot mijn niet geringe kijkplezier vrijwel constant in beeld is.)

17-01-11. Ik had er eerder aan moeten denken: als je vakantie hebt moet je niet iets bij Amazon bestellen. Maar ja, ik had behoefte aan de roman Dark Matter (van Michelle Paver) en voegde daar vier seizoenen South Park aan toe. Dark Matter had in de brievenbox gepast, South Park maakte dat het een pakje werd waarvoor aangebeld zou worden. Dat gebeurde vrijdagochtend. Om vijf voor halfnegen! Ik schoot overeind en uit bed, draafde de binnentrap af, ontgrendelde de portiekdeur, draafde de binnentrap op, trok enige kleding aan, draafde de binnentrap af, opende de voordeur, nam het pakje in ontvangst, draafde de binnentrap op, trok de aangetrokken kleding uit en sliep tot halftien verder. Sindsdien slaap ik tot ongeveer halfelf, blij dat er geen pakjes onderweg zijn – ook omdat wegens een kuitspierblessure trapdraven tijdelijk buiten mijn mogelijkheden ligt.

18-01-11. Krijg nou het leplazarus: zaterdag twee blauwe enveloppen in de brievenbox. Geen voorlopige aanslagen erin maar brieven, in beide dezelfde, dat viel mee. Hoewel: ‘U kreeg vorig jaar van ons een papieren aangifteformulier. Voortaan sturen we u geen papieren aangifteformulier meer toe. Binnenkort ontvangt u een aangiftebrief waarin we u vragen digitaal (via internet) aangifte te doen over 2010.’ Bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla bla. En dan komt het: ‘U kunt een papieren formulier aanvragen via de BelastingTelefoon of via internet.’

19-01-11. Let’s face it, Facebook is een tijdverslindende liefhebberij. Je kunt bij het onderdeel zelfinformatie opgeven wat je voorkeuren zijn op het gebied van film, tv, muziek, boeken en noem maar op en ik heb nu eenmaal veel voorkeuren, altijd al gehad. Dat komt bij meer mensen voor, er is onderzoek naar gedaan (niet bij mij maar in het algemeen). En dus ben ik een hele avond bezig geweest met het opgeven van 171 muzikale voorkeuren, 30 favoriete schrijvers, 76 dito tv-programma’s en 244 speelfilms. (Heb het gevoel dat ik er nog lang niet ben.) In mijn enthousiasme heb ik voorkeuren opgegeven waarmee ik mijn reputatie kan schaden zo niet de grondslag leg voor een geheel nieuwe reputatie. Maar ja, je denkt aan wat je vroeger zag en dan schiet Benny Hill je te binnen en Mary Poppins.

20-01-11. Toen ik gisteren voor de post ging kijken zat poes Poemba op de vensterbank voor het geopende keukenraam. Ze zei: ‘Miauw.’ Ik zei: ‘Kom dan maar even mee.’ Ze sprong van de vensterbank en liep achter me aan. Ik deed de voordeur open en ze ging naar binnen. Dat vonden Aagje en Huig een interessante gang van zaken. Poemba liep nieuwsgierig door het huis, Huig niet minder nieuwsgierig achter haar aan en Aagje volgde na een aanvankelijke aarzeling zijn voorbeeld. Van vijandigheid viel niets te bespeuren, dus wellicht dat Poemba eens kan komen logeren – met Loekie natuurlijk. Vier katten in huis zal wat zijn – onwillekeurig komt dan je sterfelijkheid in je gedachten. Dagenlang dood in huis, katten die bij gebrek aan brokjes hun tanden in je zetten en je veranderen in een vleesvrij skelet, no questions asked.

21-01-11. Gezond leven is helemaal niet zo moeilijk. Neem de kuitspierblessure die ik een week geleden al hardlopend verwierf: die heb ik alweer zo goed als achter me gelaten. Hoe flikt-ie dat? Lui op bed lezen of dvd kijken en daarbij de kuitspier ontzien, meer stelt het niet voor. Lui op bed liggen lezen of dvd kijken zit nog niet in het ziekenfondspakket maar er gaat zo’n genezende werking van uit dat dat slechts een kwestie van tijd is. Als mensen die om wat voor reden dan ook lui op bed liggen te lezen of dvd liggen te kijken zich mobiliseren, zullen de zorgverzekeraars overstag gaan. Er komt trouwens wel de nodige oefening bij kijken: ik heb het mezelf aangeleerd om gedurende de vakantie om halfelf op te staan en er een kwartier later weer in te liggen.

22-01-11. Een klus van jewelste, het op Facebook aangeven van je voorkeuren op cultureel gebied. Ik had een massa schrijvers toegevoegd, een fractie daarvan kwam bij het onderdeel Books terecht omdat schrijvers geen boeken zijn. Daarom een begin gemaakt met van de schrijvers boeken toe te voegen. Bij Movies gaat het minder stroef, daar heb ik dan ook al 408 favorieten een plek gegeven (leuk dat er filmposters bij worden afgebeeld). Het is echter oppassen geblazen: met Cape Fear bedoel ik de oorspronkelijke, met Robert Mitchum en Gregory Peck, niet de remake met Robert De Niro en Nick Nolte – ach laat ik die ook maar doen, is eveneens goed. Dat geldt ook voor Cat People van Jacques Tourneur en de remake van Paul Schrader, met Nastassja Kinski (maar die werd een Album genoemd en belandde bij Music, grrr).

23-01-11. In voorgaande vrije januarimaanden wilde het nachtelijke lezen wel eens aanhouden tot een uur of halfvier, vier uur. Momenteel maak ik het niet gekker dan hooguit drie uur en dat is maar goed ook. Ik was vrijdag begonnen in To kill a Mockingbird, dat ik tot mijn grote schande alleen van de voortreffelijke verfilming kende. Het werd kwart voor twee, ik had nog vijftig pagina’s te gaan, ik besloot ze voor de volgende dag te bewaren. Maar intussen! Een belezen vriendin had enthousiasme voor drie boeken van Libba Bray aan de dag gelegd, een andere belezen vriendin prees Room (van Emma Donoghue) aan. Bestelde ze donderdagmiddag bij Amazon, donderdagavond gingen ze op weg, gisterochtend kwamen ze aan. Uit bed gebeld, pakje aangenomen, weer richting bed en op de klok gekeken: vijf voor acht! Vijf voor bloody acht!

24-01-11. The Big Lebowski heb ik een keer of zeven gezien, daar klampte ik me maar aan vast: na zeker dertig jaar van onthouding zou er van mijn vaardigheid in het bowlen niet veel meer resteren, temeer daar er destijds nauwelijks sprake was van vaardigheid. Esther vierde haar verjaardag en een bevriende meute trok naar de bowlingbaan. Bij mijn eerste vier worpen bleven alle kegels fier overeind staan maar ik was in goed gezelschap. Sylvia, die van een gebroken heup herstelde, viel plof op haar kont. Iemand anders speelde het eenmaal klaar de bal achterwaarts op weg te zenden en Wietske kwam niet verder dan een omgeworpen kegels in twee uur tijd. Aanvankelijk, wat mogelijk verband hield met mijn prestaties, vond ik er geen reet aan. Maar toen raakte ik in vorm. Driemaal een strike op mijn naam!

25-01-11. Iemand vertelde of schreef eens dat iemand zich door wat ze in de krant las grote zorgen maakte. Het advies van de eerste iemand: ‘Dan moet u een andere krant lezen.’ Beter nog is je verre te houden van het nieuws, dat scheelt de nodige onnodige stress. Hoevelen zullen er niet in de diepste put geraakt zijn toen op een waarlijk maniakale wijze bericht werd over de Mexicaanse griep, die wel eens op een vernietigende pandemie zou kunnen uitlopen, terwijl het niet erger bleek te zijn dan koorts bij een loopneus. En dan de kredietcrisis, die ons zwaarder zou treffen dan de Wall Street crash van 1929. Een dag of wat geleden werd er in RTL Nieuws gejuicht dat de crisis voorbij was. Stel je voor dat ik me er al die jaren druk om gemaakt had!

26-01-11. Zal je altijd zien: vanaf volgende maand kan er in Den Haag niet meer met de strippenkaart gereisd worden, ik was tot het besluit gekomen onder protest dan maar een ov-chipkaart te gaan kopen, was gisteren het hete nieuws dat die ov-chipkaart ‘volledig gekraakt’ is (Nu.nl) en het manipuleren ervan ‘kinderlijk eenvoudig’ (NOS.nl). Er schijnt software te zijn die het mogelijk maakt om het saldo op de ov-chipkaart op te krikken. Of dat kinderlijk eenvoudig is moet ik in mijn geval nog zien want ik ben bang dat het al een hele studie zal zijn om het legaal opladen onder de knie te krijgen. Leuk om in het Journaal een journalist te zien die met dikke pret frauderend reist, nog leuker de reactie van het chipkaartbedrijf: de fraudeur zou bekend zijn. Als het een anonieme chipkaart was?

27-01-11. A door closes, another one opens. Vaarwel strippenkaart, welkom ov-chipkaart! Bij de sigarenboer was er iemand voor me die een anonieme ov-chipkaart kocht. Dat had ik ook kunnen doen maar ik wilde deze belangrijke stap in het HTM-hoofdkwartier aan de Wagenstraat zetten. Daar ging ik op weg, met de tram – en mijn laatste strippenkaart, waar precies genoeg ongestempelde strippen op zaten voor de heen- en de terugreis, zelfs als ik tussentijds urenlang door de stad banjerde. Ik was niet de enige die op het idee gekomen was: het HTM-hoofdkwartier was afgeladen. Als iedereen net zoals ik geïnformeerd wilde worden over de mogelijkheden tot fraude kon het wel eens lang duren voor ik aan de beurt was. Ik reisde ov-chipkaartloos terug. De kaart blijkt blijkens het Journaal inmiddels zo kraakbaar te zijn dat de strippenkaart voorlopig gered lijkt.

28-01-11. Je kunt het je haast niet voorstellen maar vroeger waren politici nog grotere onbenullen dan tegenwoordig. Klassiek is de ontmoeting van een Nederlandse minister met zijn Britse ambtsgenoot. De laatste merkte met betrekking tot het weer op: ‘Spring is in the air.’ De ander: ‘Why should I?’ En dan was er een minister (misschien wel dezelfde) die ik meen Churchill begroette met een joviaal: ‘Goodbye!’, waarop Churchill gevat antwoordde: ‘Are you leaving already?’ Tegenwoordig heb je van politici soms de indruk dat ze de Engelse taal enigszins machtig zijn maar meestal blijkt dan dat die indruk niet juist is. Van de week werd minister van Buitenlandse Zaken Uli Rosenthal geciteerd, die scheen gezegd te hebben: ‘Er is geen plan of whatsoever.’ Als er onder zijn bewind onoorbare dingen gebeuren zal WikiLeaks er geen chocola van kunnen maken.

29-01-11. In de brievenbox post voor iemand met een andere naam dan de mijne, een andere straat, een ander huisnummer en een andere postcode, kortom: via internet een klacht ingediend bij TNT. ‘Wat is uw gewenste oplossing?’ ‘Helaas zal er geen sprake zijn van een oplossing. Net als in voorgaande gevallen zal ik een bericht van u ontvangen waarin u uw excuses aanbiedt voor de onjuiste bezorging en maatregelen aankondigt om de dienstverlening te verbeteren en een paar dagen later ontvang ik dan “namens de postbode” een kaart met excuses (als die tenminste goed bezorgd wordt), en na een tijdje wordt er dan opnieuw verkeerd bezorgd of komt post niet aan.’ Twee uur en zeventien minuten later een reactie van een figuur van de Klantenservice, die over de misbezorging schrijft: ‘Ik bied u hiervoor mijn oprechte excuses aan.’

30-01-11. Het is algemeen bekend: bel je een klantenservice, dan hoor je: ‘Toets 1 voor zus, toets 2 voor zo.’ Minder bekend is dat het omgekeerde ook voorkomt. Dien je bij TNT via internet een klacht in, dan wordt die gelezen door iemand die hetzij op toets 1, hetzij toets 2 drukt. Toets 1 is voor een eerste klacht en zorgt ervoor dat de klager een mail ontvangt waarin excuses worden aangeboden voor inferieure bezorging. Toets 2 wordt ingedrukt als het een herhaalde klacht betreft: ‘In uw e-mail geeft u aan dat u, ondanks uw eerdere melding, tot mijn spijt geen verbetering heeft opgemerkt in de kwaliteit van de postbezorging.’ Dat is om de klager de indruk te geven dat zijn klachten nauwgezet behandeld worden. Bedenkelijker is nog dat ‘tot mijn spijt’. Alsof de afzender persoonlijk betrokken is.

31-01-11. In de voorbije veertien vrije dagen acht boeken gelezen. Dat lijkt weinig maar er zaten een paar vette bij. Twee van Ann-Marie MacDonald: The way the Crow flies (712 p.) en Fall on your Knees (566 p.). Een trilogie van Libba Bray: A great and terrible Beauty, Rebel Angels en The sweet far Thing (tezamen 1771 p.). En van Ken Follett The Pillars of the Earth (1075 p.). Gaandeweg vervolmaakte ik mijn techniek: als ik in de nacht voor het laatst afdaalde en een glas whisky inschonk voegde ik in een moeite door koffie en water aan het koffiezetapparaat toe. Als ik dan ’s morgens opstond hoefde ik het apparaat alleen aan te zetten. Heb nog drie vrije dagen voor de boeg, die zullen grotendeels in het teken staan van Ken Folletts World without End (1237 p.)

01-02-11. Vroeger was het niet beter, wel minder ingewikkeld. Er arriveert een nieuwe creditcard, daags nadat er een brief gearriveerd is met de activeringscode. Een simpel telefoontje volstaat om de card te activeren. Een damesstem verzoekt om het intoetsen van de zestien cijfers van de card en leest het ingetikte op. Is dit juist? Toets een 1. Dan de activeringscode. En mijn geboortedatum. Gisterochtend wilde ik via internet geleende boeken verlengen en ging naar Mijn gegevens bij de Bibliotheek Den Haag. Vul uw klantnummer en PINcode in. Mijn klantnummer heeft elf cijfers, mijn PINcode heeft er vier. Ik tik ze in en druk op enter. De door u ingevulde gegevens zijn niet juist. Probeert u het a.u.b. nog een keer. Ik probeerde het wel zes keer – en vernam later in de wijkbibliotheek dat het systeem plat had gelegen.

02-02-11. Facebook biedt je de mogelijkheid om anderen je muzieksmaak in te wrijven. Niet alleen door bij het onderdeel Info favoriete bands op te sommen, ook door filmpjes van YouTube te delen. Daar gaat nog een hoop werk in zitten: er schiet je een nummer te binnen dat je op YouTube bekijkt en dat nummer brengt weer een ander nummer in herinnering dat je aansluitend bekijkt, vervolgens ga je van de betreffende band of artiest meer nummers opzoeken en voor je het weet zijn er vele uren verstreken. Van The B-52s zag ik de promoclip van Rock Lobster en ook een versie live in Dortmund, 1983. Die was nog leuker, vanwege het manische dansen van Fred Schneider. Zag de band in 1980 in het voorprogramma van Talking Heads. David Byrne kon ook apart dansen. Gauw Talking Heads opgezocht.

03-02-11. Vroeger zei ik nooit waar ik woonde want dan zouden ze me weten te vinden. (Je zal ze de kost moeten geven die argeloos hun adresgegevens verstrekken en dan op een dag een dreigende stem te horen krijgen: ‘We weten je te vinden!’) Sinds gisteren maak ik me er geen zorgen meer over of ze me al dan niet weten te vinden want in de brievenbox lag een Certificaat veilige woning, afkomstig van maar liefst de directeur van een of ander Centrum voor Beveiliging & Veiligheid, Inspectie & Certificatie. Mijn woning was onderdeel ‘van een project waarbinnen een steekproef is genomen. De woningen in de steekproef zijn beoordeeld tegen de eisen zoals geformuleerd in het CCV-inspectieschema PKVW: 2008 hoofdstuk 2 versie 2. De resultaten zijn vastgelegd in het inspectierapport nummer: 10440.H d.d. 23.-12-2010.’ Laat ze maar komen!

04-02-11. In Buisdorp is de Dag van de Woede gisteren gezellig gevierd. Hoewel er minder woedende Buisdorpenaren op de been waren dan vorig jaar waren zij over het algemeen woedender, zodat de organisatie van een geslaagd evenement spreekt. Als vanouds wordt de woede in Buisdorp verbaal geuit. Voor antropologen is het interessant te weten dat er door de diverse generaties verschillend met verbale woede omgesprongen wordt. Waar het jargon van jongeren gekenmerkt wordt door ‘motherfucking cocksuckers!’ en meer van dat soort verwensingen, moeten de ouderen het hebben van ‘schobbejak!’ en ‘Johnson molenaar!’ Hoewel de woede op de Dag van de Woede van oudsher verbaal geventileerd wordt, lieten sommigen zich ditmaal door de wereldpolitiek inspireren: naar verluidt reed er iemand op een kameel rond, terwijl hij niet alleen briesend het aftreden van de burgemeester eiste maar ook diens bloed.

05-02-11. Mij wordt bijna nooit wat verteld en als ik niet toevallig op internet een bericht erover gezien had zou ik niet geweten hebben dat het gisteren Warme Truiendag was. Er zijn onderwerpen waar lastig satire op los te laten is omdat ze al als grap bedoeld lijken te zijn. Dat is ook bij Warme Truiendag het geval. Een verslag op NOS.nl: ‘Honderden scholen, bedrijven en gemeenten hebben vandaag meegedaan aan Warme Truiendag. Volgens de organisatie was de nationale energiebesparingsdag een groot succes. In Eindhoven en Nijmegen gingen wethouders de stad in om winkeliers te wijzen op warmteverlies door openstaande deuren.’ Om de stookkosten op het gemeentehuis te drukken bleef in Buisdorp de voltallige gemeenteraad gisteren thuis. De bevolking werd aangeraden ’s avonds de kachel niet aan te doen en om warm te blijven de liefde te bedrijven.

06-02-11. Het is zondagochtend in de vroegte en ik heb nog dertien pannenkoeken te gaan. Om verzekerd te zijn van een hb-gehalte dat ermee door kan als ik morgen bloed ga doneren, ben ik stevig ijzer aan het stapelen. Pannenkoeken bevatten volgens Voedingswaardetabel.nl slechts 0,60 mg ijzer maar de stroop die ik erover uitsmeer maar liefst 11,50 mg. Een mg is natuurlijk maar een klein beetje (niet veel meer dan een bacterie), zodat je heel wat stroop over de pannenkoeken moet uitsmeren wil je bloed er wat van merken. In het verleden opgedane ervaring leert dat ik er op de dag voor de bloeddonatie minimaal driekwart pot stroop doorheen jaag. Als me tijdens het voorgesprek met de medische medewerker van de bloedbank gevraagd wordt of ik klachten heb over de laatste donatie betreffen die dan ook de stroopinname.

07-02-11. Er komt soms een bericht van het pensioenfonds. De ene keer gooi ik zo’n bericht ongeopend weg, de andere keer geopend maar ongelezen. Het zal allemaal wel. Zaterdag kwam er een Nieuwsbrief – vooruit dan maar. ‘Helaas kan er in 2011 geen volledige toeslag worden gegeven, want daartoe is de financiële positie nog niet goed genoeg. Dat is ook de reden van de verhoging van de pensioenpremie van 21,5% naar 22,5%.’ Nou ja. Ik moet twee jaar langer werken dan mensen die momenteel op hun vijfenzestigste met pensioen gaan, wat betekent dat ze meer inkomsten hebben, en omdat ik later met pensioen ga hoeven ze ook pas later uit te keren, wat betekent dat ze minder uitgaven hebben. Er zal niets anders opzitten dan voor mijn zevenenzestigste dood te gaan, dan hoeven ze helemaal niet uit te keren.

08-02-11. De medische medewerkster van de Bloedbank was te spreken over mijn hb-gehalte, dat de recordhoogte van 9,9 gehaald had. Minder te spreken was ze over een ander hoogterecord: dat van mijn bloeddruk. Die was zo hoog dat ik geen bloed mocht geven. Hoe kon dat, ik had geen klachten! Nee, dat hoefde ook niet. Thuis keek ik het op internet na. Iemand die zo sportte als ik en zo vrij was van overgewicht hoorde helemaal geen hoge bloeddruk te hebben. Het kon van stress komen. Maar ik heb nooit stress. Ja, nu, maar dat kwam doordat ik gehoord had dat ik hoge bloeddruk heb. Een bevriende hartpatiënt wist te vertellen dat hoge bloeddruk bestreden zou kunnen worden met bètablokkers en plaspillen. Als we op die toer gaan kan ik me meteen wel laten inschrijven bij een verzorgingstehuis.

09-02-11. Een goede daad kan een hoop gedoe geven. Ik kwam thuis en zag buurkat Loekie voor zijn gesloten deur zitten. Ik nodigde hem uit zolang bij mij te verblijven. Hij merkte bij binnenkomst de katten Aagje en Huig op en verdween onder de bank. Esther was thuis, ze had poes Poemba op de arm. Ze liep mee en zette Poemba in mijn gang op de grond. Poemba begon belangstellend door het huis te banjeren. Zit Loekie onder de bank? zei Esther verbaasd toen ik gezegd had dat Loekie onder de bank zat. Ze kreeg hem er niet onder vandaan en ging met Poemba huiswaarts. Een uur of vier later belde ze aan. Loekie zat nog altijd onder de bank. Bij wijze van paardenmiddel tilde ik de bank op. Loekie vloog naar boven en verdween onder het bed.

10-02-11. Moest even wennen aan het idee dat mijn bloeddruk te hoog was, inmiddels vind ik het wel wat hebben. Ik bedoel, ik heb nooit wat, nu heb ik eindelijk ook eens iets. Hoewel je niets merkt van hoge bloeddruk zal ik mijn levensstijl moeten herzien. Ik mag me bijvoorbeeld niet meer kwaad maken – iets wat ik gewend was de hele dag te doen, vanaf het moment dat ik opstond tot het moment dat ik ging slapen en vaak maakte ik me in mijn dromen ook ontzaglijk kwaad. Dat zal er niet meer bij zijn. Vakantie neem ik voortaan niet meer op, ik meld me wel ziek. Als ze aan de deur komen met een collectebus dan geef ik niet meer: ik ben nu zelf iemand voor wie gecollecteerd wordt. (Ik had veel eerder hoge bloeddruk moeten hebben.)

11-02-11. Kan het zijn dat er binnenkort verkiezingen gehouden worden? Ja hoor, als ik het niet dacht. De PVV zoekt de laatste tijd weer de publiciteit met voorstellen die geen kans maken om uitgevoerd te worden maar daar gaat het ook niet om. Het gaat erom kiezers duidelijk te maken dat ze voor drastische maatregelen bij de PVV moeten zijn. Bij Pauw & Witteman pleitte een PVV’er ervoor vrouwen die een hoofddoek dragen uit het openbaar vervoer te weren. (Het was geloof ik een ex-politieagent: opmerkelijk hoeveel ex-politieagenten hoog in de hiërarchie van dat soort partijen zitten.) En dan de tuigdorpen van Wilders, daar wil hij veelplegers naartoe verbannen. En als het minderjarigen zijn hun familie ook. (‘Zet al het schorremorrie bij elkaar.’) Dat zou tot opmerkelijke rechtspraak leiden: niet alleen de dader wordt veroordeeld, ook zijn familie.

12-02-11. Soms komt er post waar je eens goed voor gaat zitten en voor je het weet zit je dan rechtop in je stoel. Ditmaal was het een bericht van kabelbedrijf Ziggo, maar liefst gericht aan Geachte heer, mevrouw De Jong. ‘De leukste programma’s beginnen vaak tussen zes en acht ’s avonds. Helaas is dit thuis ook vaak de drukste periode en moet je je haasten om maar niks te missen van je favoriete programma’s. Laat je niet meer opjagen door je tv en kies voor Interactieve Televisie van Ziggo. Want met de Interactieve HD recorder neem je voortaan met één druk op de knop je favoriete programma op en bepaal je zelf het ritme van je avond.’ Dat dat allemaal kan, wat zijn ze tegenwoordig toch knap. Wacht eens… kocht ik niet al in 1982 een videorecorder?

13-02-11. Op een niet zo goede dag kwam mijn zus thuis en ontdekte dat het slot van haar brievenbox gemold was, het deurtje kon niet meer dicht. Ze belde Haag Wonen en kreeg te horen dat de wachttijd meer dan vijf minuten bedroeg. Omdat ze bezigheden had vroeg ze of ik het wilde proberen. Toen ik dat deed bedroeg de wachttijd meer dan tien minuten. De volgende dag bereikte ze iemand. Ze zou teruggebeld worden door een opzichter of zo’n soort figuur. Die deed dat daags nadien en zou opdracht geven voor reparatie. Omdat ze maar niets hoorde belde mijn zus Haag Wonen nog maar een keer. Ze zou teruggebeld worden door de opzichter die als ik het goed heb kunnen volgen nogmaals toezegde opdracht te zullen geven voor reparatie. Inmiddels is de geschiedenis haar derde week ingegaan.

14-02-11. Marten Toonder, een heer vertelt bevat gesprekken die Robin Lutz met de kunstenaar hield in de jaren 1993-1994 en in 2003-2005, toen Toonder in het Rosa Spier Huis verbleef. Wat citaten uit die gespreken: Lutz attendeert Toonder op diens wiebelende voortand. Toonder voelt aan de tand en trekt hem los, bekijkt hem en zegt droog: ‘We gaan gewoon verder met een tand minder.’ Het valt niet mee om tussen hoogbejaarden te wonen als je een vitaal denkende negentiger bent. Toonder maakt met iemand een praatje, de ander vertelt onbenulligheden: ‘enfin, dat leutert dan een half uur of zo door. Dan zeg ik: “Sorry, ik moet een eindje verder.”’ Speelt erotiek nog een rol? ‘Ik zie nog wel graag een mooie vrouw. Dat blijft bestaan, maar het effect ervan is anders op een 92-jarige dan op een 52-jarige.’

15-02-11. Zo’n beginnende huisarts weet natuurlijk ook niet wat haar overkomt als ik haar voor het eerst bezoek. De huisarts die mij vanaf mijn geboorte een aantal decennia medisch begeleidde ging met pensioen, zijn praktijk werd overgenomen door een collega. Ik woonde niet in diens omgeving maar was te lamlendig om op zoek te gaan naar een vervanger. Die vond ik van de week op 450 meter van mijn woonomstandigheden. Gisteren maakte ik kennis met haar en bracht meteen mijn zorgwekkende bloeddruk in het geding. Was er wellicht een correlatie tussen hb-gehalte en bloeddruk? Ze meende van niet. Beïnvloedde drop de bloeddruk? ‘Eet u veel drop?’ ‘Integendeel.’ Had het innemen van veel stroop voorafgaande aan een bloeddonatie dan mogelijk invloed? De huisarts meende van niet maar ging toen twijfelen en adviseerde me voorlopig de stroop te laten staan.

16-02-11. In de wachtruimte van de huisartsenpraktijk las ik een magazine over Den Haag, waarin buurtbioscopen van weleer belicht werden. Daar zat het Rembrandt Theater bij, dat gevestigd was aan het Lorentzplein. Hoe vaak zal ik in de zaal hebben gezeten? Voor mijn gevoel ging ik elke zondagmiddag. Eenmaal vierden we met een jongen of vijf de verjaardag van een van de jongens. Diens vader had voor kaartjes gezorgd. Vaste plaatsen waren het (de keuzemogelijkheden waren Balkon, Loge, Stalles en Parket). We zaten halverwege de zaal. Toen het licht uitging fluisterde de jarige: ‘Kom’ en we volgden hem naar vooraan, niet beseffende dat je daar niet beter zat. Altijd geschreeuw in de zaal, vooral als de ondertiteling uit beeld zakte. Ik las dat de bioscoop in 1966 omgevormd werd tot een Albert Heijn – dat jaar werd ik acht.

17-02-11. Het was maar de mavo, maar bij het mondeling examen Engels behaalde ik een negen. Engels leerde ik spelenderwijs. Ik begreep voor mijn tiende wat er op het flesje 7 Up stond: You like it, it likes you. En dan waren er de boeken over de Nachthavik, waar nogal eens een Engelstalige cowboyterm in voorkwam. Engels lees ik net zo makkelijk als Nederlands, wat prettig is als je je waagt aan The Pillars of the Earth en World without End van Ken Follett, die tezamen 2313 pagina’s tellen. Het valt niet altijd mee om aan te moeten horen hoe er op tv door Nederlanders Engels gesproken wordt. Dutchbat uitgesproken als dutsjbet, terwijl Dutch moet klinken als datsj. Vanmorgen kort na het ontwaken hoorde ik Job Cohen het hebben over een ‘recipe for disaster’, recipe uitgesproken als reciep.

18-02-11. Wat een voorrecht om al om tien voor elf in de ochtend naar de film te gaan: Pathé is dan nog geen popcornparadijs en vrij van jeugdig volk dat uit is op het maken van herrie. Wel was er een meute bejaardachtigen – gelukkig waren zij gekomen voor The King’s Speech, terwijl ik het op True Grit voorzien had. Een geweldige western van de gebroeders Coen, met Jeff Bridges (met een ooglap) in de rol die John Wayne voorheen speelde. Tegenwoordig heb je bij Pathé een vaste plaats, zodat je niet vroeg hoeft te komen om een gunstige stoel te veroveren. Kon voordat ik de zaal in ging de Media Markt in, waar ik dinsdag vergeefs geïnformeerd had naar vier heruitgebrachte Hitchcock-dvd’s. Van verre riep een medewerker: ‘De Hitchcocks zijn er!’ En ook nog: ‘Kan je vanavond griezelen!’

19-02-11. ‘Ik las geen krant of weekblad omdat de actualiteit mij niet interesseerde. Wanneer ik af en toe een krant of weekblad kocht, dan was dat alleen vanwege de pagina’s die aan boekbesprekingen waren gewijd. Politiek, economie, sport – het liet mij allemaal onverschillig omdat ik vond dat de informatie die ik daaruit kon opdoen geen praktisch nut voor mij had.’ Ik had mezelf hier kunnen citeren, maar ik citeerde Theo Kars in diens Memoires van een slecht mens : Deel 1 1940-1965, dat ik donderdagnacht uit had. Zijn bewonderenswaardige non-conformisme is herkenbaar en werkt aanstekelijk, zodat ik mij moest beheersen toen ik gisterochtend op kantoor gebeld werd door oud-collega B. Die hield een aanhoudend betoog waar ik zo min mogelijk naar luisterde, terwijl ik dacht en wilde zeggen: Man, lazer toch op met dat wezenloze geouwehoer van je.

20-02-11. Het had zo mooi kunnen zijn. Om de zoveel tijd (twee, drie keer per jaar) moet het boekenbezit ontstoft worden. Dat is een hels karwei. In mijn situatie betekent het op een trapje klimmen, van de bovenste plank een handje boeken nemen, de stofdoek eroverheen halen, nog een handje boeken pakken, het trapje een stukje verplaatsen, enzovoort – en daarmee heb ik pas de bovenste plank van de eerste wand gehad en er zijn vier wanden vol boeken. Ik dacht: zouden er nog kruimeldieven bestaan? Als er afdoende tussenruimte was tussen boeken en de plank erboven kon die wellicht ingezet worden. Ik kocht zo’n machine bij Blokker, van een gerenommeerd merk, en laadde die wel een half etmaal op. Ik zette de kruimeldief aan en hield hem boven de boeken: na een minuut hield het zuigen alweer op.

21-02-11. Er moest heel wat gebeuren wilde de hele klas tijdens een les ineens overeind zitten en het kwam dan ook niet doordat de docent iets boeiends verteld had. Er was een logge leerling die de indruk wekte dat hij zich boven anderen verheven voelde, een ongelukkige combinatie met de domheid die hij ook uitstraalde. Hij hield de keer dat we overeind schoten in het Engels een spreekbeurt. Daartoe had hij een tekst in het lesboek bestudeerd die handelde over fabrieken in Engeland waar het niet goed mee ging. Nadat hij op de stoel van de docent gezeten zijn voordracht gehouden had, vroeg de docent in het Engels wat er gedaan zou kunnen worden om de situatie van de fabrieken te verbeteren. ‘Ze meer water geven,’ zei de domme jongen: hij wist niet dat plant ook fabriek betekende.

22-02-11. Toen ik vorige week donderdag het die dag verschenen 1q84 Boek drie afrekende, vroeg de kassaknaap of ik Boek een en Boek twee al gelezen had. Nee, natuurlijk niet, wat een zotte vraag. Maar het kon nog gekker: toen ik thuisgekomen de binnenflap van het slot van Haruki Murakami’s trilogie bekeek zag ik daar een citaat uit de bespreking van de eerste twee delen in Het Parool, toch een keurige krant. ‘Wachten met lezen van 1q84 tot deel 3 verschijnt wordt ten strengste afgeraden en zal leiden tot grote spijt.’ Nou ja! Boek een en twee had ik juli vorig jaar gekocht. Stel dat ik ze meteen gelezen had, dan had ik zeven maanden moeten wachten op het vervolg. Over grote spijt gesproken! Ik begon vrijdagavond en had maandagmiddag alle 1323 pagina’s gelezen: zo doen we dat.

23-02-11. Het gevaar bestaat dat nooit volledig duidelijk zal worden hoe ziek ik was. Vorige week meldde ik me aan bij een huisartsenpraktijk waar een assistente zei dat ik me voor ik aan boord kon komen moest laten uitschrijven bij de huidige huisarts en diens dossier opvragen. Die huidige huisarts printte dat dossier gisteren uit. Ik kon erop wachten, want het behelsde niet meer dan een half A4’tje tekst. Waar was het voor mijn gevoel duimendikke dossier dat mijn oorspronkelijke huisarts sinds mijn geboorte tot aan zijn pensionering opgebouwd had? De huidige huisarts wist het niet. Waar is het feitenmateriaal over mijn rode hond gebleven, de amandelpellingen, de ooroperatie die op 10 januari 1968 in het ziekenhuis van De Volharding aan de Gedempte Burgwal werd uitgevoerd? (Van die operatie resten nog slechts de verplicht geschreven beterschapsbrieven van klasgenoten.)

24-02-11. Toen er nog geen Boer zoekt vrouw bestond en de persoonlijke omstandigheden van mensen nog niet indringend in beeld werden gebracht, werd televisie een venster op de wereld genoemd. De laatste tijd komt er veel Afrika tot ons en dat is reuze leerzaam. Vroeger had je daar dictators die men niet te zien kreeg. Die zeiden dan bijvoorbeeld tegen hun ondergeschikten: hak de oproerkraaiers in de pan, een soort dienstopdracht was dat. Kadhafi is vaak op de televisie verschenen en moet gedacht hebben dat het in de pan hakken van oproerkraaiers effectiever geregeld zou kunnen worden als hij het volk er rechtstreeks bij betrok. En dus zie je een man die overduidelijk een malloot is, die in zijn opgewonden toestand de meest knettergekke kreten slaakt en na anderhalf uur dol geraas door zijn ondergeschikten geschouderklopt wordt. Heerlijk.

25-02-11. Vroeger kwam er soms een blinde man aan de deur, vanwege een collecte voor het goede doel. Als mijn moeder haar portemonnee haalde aaide ik de bijgaande geleidehond en keek naar de blinde, die ik eng vond omdat hij blind was en groot en ik relatief klein. Hier in de buurt woont een blinde voor wie ik niet bang ben: gewoon buiten het bereik van zijn stok blijven. Hij stond dinsdag doelloos rond te draaien. Ik zei: ‘Verdwaald?’ Hij zei: ‘Ik schrik me rot.’ Dat is je kwaaie geweten, zei ik bijna. Hij moest bij de brievenbus zijn, waar was die? Ik zei: ‘180 graden draaien, dan tien meter rechtuit.’ Hij vroeg me waar zijn brief naartoe ging. Den Haag, las ik voor, en hij postte de brief. Een vrij surrealistische gang van zaken, besefte ik achteraf.

26-02-11. Het wemelt in Afrika van de dictators en als er land voor land pogingen ondernomen worden ze van het toneel te laten verdwijnen, zijn we de rest van het jaar verzekerd van onderhoudende televisie. Momenteel trekt Kadhafi, de Gids van de Revolutie, veel aandacht. Hij moet erg zijn best doen om zich te onderscheiden want de mate van mallotigheid waaraan hij van nature ten prooi is verschilt niet wezenlijk van die van zijn aanhangers en zijn tegenstanders. Zijn verhitte toespraken mogen er zijn, ik ving iets op over een ‘bol van bloed’ die de lucht van Libië weldra zal kleuren. Maar we moeten ons niet laten afleiden door wat hij zegt en hoe hij het zegt: let vooral op zijn uitmonstering. De ijsmuts die hij gisteren voerde, bijvoorbeeld (zie ook Vanityfair.com: Colonel Qaddafi – A Life in Fashion).

27-02-11. Als ik om zes uur opsta ben ik altijd meteen op volle toeren: scherp, alert. Daar staat tegenover dat ik gaande de dag geleidelijk aan inzak. Vrijdag was ik omstreeks kwart voor drie bij de C1000. Ik manoeuvreerde het karretje behendig tussen de schappen door maar had minder aandacht voor de rugtas. Ter hoogte van het schap met Reinisches Schwarzbrot van ambachtelijke Limburgse bakkers (‘gekroonde kwaliteit’) was ik volledig gefocust op dat Reinisches Schwarzbrot van ambachtelijke Limburgse bakkers en minder (of zeg maar helemaal niet) op de uitstalling van voordelige wasverzachters, die ik met de rugtas raakte: een massa flacons omver gemaaid. Ze hadden er met al die frisse kleuren voor verschillende geuren feestelijk bij gestaan maar ik zette de gevallen flacons lukraak terug. En maaide ze tijdens het terugzetten nog een keer omver met de rugtas.

28-02-11. Omdat ik een rein geweten heb en niets op mijn kerfstok schrik ik niet als er wordt aangebeld en ik via de videofoon een agent voor de portiekdeur zie staan. Ik verleende toegang en zag toen ik mijn hoofd uit het raam en in de regen gestoken had wel drie agenten de galerij bereiken. Ze begaven zich naar de woning van een jongere die zo nu en dan psychisch wat uit balans is en dan zo luid muziek draait dat omwonenden eveneens psychisch uit balans raken. Het kan zijn dat hij het door de muziek niet hoorde, het kan zijn dat hij psychisch te zeer uit balans was, hoe dan ook: de knaap reageerde niet op het aankloppen door het driekoppige politieteam. Wat doe je dan als driekoppig politieteam? Dan stap je maar weer in je politiebusje.

01-03-11. Een leien dakje is er niets bij. Toen Esther om halfzes aanbelde om de logeerkatten Loekie en Poemba af te leveren lag ik op bed te lezen, poes Aagje uitgestrekt op mijn benen. Een halfuur nadat Esther vertrokken was lag ik op bed te lezen, poes Poemba uitgestrekt op mijn benen. Loekie kende de gang van zaken: hij kroop na het uitwisselen van snuitgesnuffel met kat Huig onder de bank en hield zich daar tot halftien schuil. Aanvankelijk was er tussen Aagje en Poemba wat verkennend geblaas maar daar was de volgende ochtend niets meer van te merken. Het is een gevuld huishouden geworden, door de verdubbeling van het poezenbestand. De voedselvoorziening is enigszins een gedoe omdat Loekie medicijnen krijgt en Poemba andere brokjes gewend is dan Aagje en Huig. Maar daar komen we gezamenlijk wel uit.

02-03-11. Na twee nachten was het of het nooit anders geweest was, vier katten in huis. Ze bevonden zich probleemloos in elkaars nabijheid, het was dus tijd geworden om het fototoestel in gereedheid te brengen. Loekie, Huig en Aagje hadden het vaker meegemaakt, voor Poemba was mijn gefotografeer nieuw. Ik trof haar in de keuken naar buiten kijkend aan en zag daar een fraaie foto in maar toen ik het toestel gepakt had was ze alweer van de vensterbank verdwenen. Poemba is geen makkelijke brokjeseter: er zijn vier soorten brokjes om uit te kiezen, geen bekoort haar. Daarom trok ik een zakje voer voor haar open waar de andere katten ook interesse in toonden. Poemba at op het aanrecht gezeten van het voer, Aagje (die aanvankelijk nog enigszins naar haar geblazen had) at er gelijktijdig van mee. Foto!

03-03-11. Een goede daad komt nooit alleen. Nadat ik vorige week een buurtblinde de weg naar de brievenbus had gewezen ontfermde ik me gisteren over een oud vrouwtje. (Het was in feite mijn tweede goede daad van de dag: tien minuten eerder had ik een stem uitgebracht om het kabinet mee dwars te zitten.) Ik betrad de bibliotheek waar een of ander feestelijk evenement gaande was, bezoekers kregen desgewenst een bekertje koffie aangereikt. Bij de innamebalie informeerde een oud vrouwtje, voorzien van rollator, naar de belendend gehuisveste gemeentelijke instantie. ‘Die zit op de derde etage,’ wist de innamedame. ‘Ik durf niet in de lift,’ zei het oudje. ‘En als er iemand meegaat?’ zei ik. En zo vergezelde ik haar, met mijn koffie. Boven zat een man achter de balie. De oude dame zei groetend tegen hem: ‘Dag mevrouw.’

04-03-11. Mijn ouders gingen op een zaterdagavond naar een verjaardag en toen ze daar in de nacht van terugkeerden was ik nog wakker, verdiept in partijprogramma’s waaraan ik citaten onttrok voor een verkiezingsbijlage van de schoolkrant, ik leek wel gek. Ik bracht woensdag een stem uit maar daar bleef het bij: ik volgde geen enkel nieuwsbericht of praatprogramma, geen enkele actualiteitenrubriek gewijd aan de verkiezingen. In een Journaal de dag erna zag ik beelden waarvan ik een week voordien al wist dat die zouden komen: winnaars en verliezers in gelijke mate tevreden over de uitslag, bla bla bla. Besteedde mijn de tijd nuttiger door het lezen van de omvangrijke biografie Who Are You : The Life Of Pete Townshend – en door het begeleiden van het reilen en zeilen van de vier inpandige katten (die politiek volkomen ongeïnteresseerd zijn).

05-03-11. Zelfs al heb ik niets te doen, sms’en lijkt me een dubieuze verspilling van tijd en energie en ik ben dan ook blij dat ik geen mobiele telefoon bezit. De techniek staat helaas voor niets, dus men kan mij ongestraft een sms-bericht sturen: dat wordt dan door een figuur van KPN voorgedragen. Esther, over wier katten Loekie en Poemba ik waak, zond me een sms. Een uur nadat een KPN-stem het had gedeclameerd ging de telefoon en herhaalde het spektakel zich – en binnen vierentwintig uur nog een keer of tien. De helpdeskdame van KPN die ik erop aansprak zei dat er een storing aan de orde was. Ze trok zich verbaal terug om met een collega te confereren en meldde toen dat het probleem niet opgelost kon worden, zodat ze niet wist wanneer het opgelost zou zijn.

06-03-11. Opeens, na talrijke logeerpartijen, wist ik waarom kat Loekie bij aflevering altijd onder de bank duikt: om te voorkomen dat hij het pand weer moet verlaten. Dat zit er diep in. Van de week kwam er een buur aan de deur om een bij mij afgegeven pakje in ontvangst te nemen, het maken van een praatje maakte dat Loekie haar stem hoorde en onder de bank kroop. Vrijdagavond was eigenares Esther weergekeerd van een reisje naar Duitsland en haar aankloppen zorgde er al voor dat Loekie een goed heenkomen zocht en dat boven onder het bed vond. Poes Poemba doet niet zo moeilijk: zij hoeft niet eens opgepakt te worden, ze liep huppekee met Esther mee naar huis. Pas de volgende dag kon ik nietsvermoedend slapende Loekie van de bank tillen en door Esthers geopende keukenraam duwen.

07-03-11. Ik hou veel te laks bij wat ik allemaal heb. Donderdag leende ik bij de bibliotheek Sense & Sensibility & Zeemonsters, vrijdag bracht ik het boek terug: niet gelezen maar me gerealiseerd hebbend dat ik de Engelse editie ervan al bezat. Ik zette koers naar Blokker, daar kocht ik in een impuls de Martin Scorcese Collection. Wacht eens… Had ik GoodFellas niet liggen? Jawel, maar niet in een 2-dvd-versie. En het was ook overigens geen miskoop want de set bevatte tevens After Hours, Alice Doesn’t Live Here Anymore en Who’s That Knocking At My Door – en dat alles voor 7,50. Ik grapte tegen mezelf dat je op den duur bij twee pakken koffie een dvd ontvangt en dat was geen sciencefiction want de volgende dag kreeg ik bij aanschaf van de Volkskrant de dvd The American cadeau.

08-03-11. De BBC vertoonde zondagavond het eerste deel van Wonders of the Universe, van de jongensachtige astronoom Brian Cox. Het ging daarin onder meer over de Tweede wet van de thermodynamica (de lezer weet wat die behelst, dus ik zal me onthouden van toelichting). Het is een geruststellende gedachte dat over zoveel miljard jaar de zon ermee kapt en dat het dan ook met de aarde en de eventuele bevolking daarvan gedaan zal zijn. Als je dat beseft heb je de neiging je wat minder druk te maken over de dagelijkse dingen. Op YouTube kwam ik een interview tegen met Woody Allen, die de zaak van wat minder wetenschappelijke wijze bekijkt: elke honderd jaar wordt er een wc doorgetrokken en weg zijn de wereldleiders en de druktemakers. Het heelal verdwijnt en daarmee de werken van Tolstoj en dergelijken.

09-03-11. Aan bijna alles is te merken dat het bijna lente is. Onlangs kreeg ik drie bloembollen ten geschenke, Hyacintus Pink Pearl geheten (‘Hya cintus!’). De bloemen zijn inmiddels tevoorschijn gekomen. ‘In het voorjaar geschikt als tuinplant,’ aldus de gebruiksaanwijzing. (Ik denk niet dat het me op korte termijn zal lukken een tuin te verwerven.) Voor mensen die de oorlog hebben meegemaakt staat er: ‘Bestemd voor decoratie en niet voor consumptie.’ Bezocht gistermiddag de HEMA, waar een goedlachse Chineesachtige oude man, voorzien van blindenstok, foto’s ophaalde. Een van de drie sets was niet van hem: ‘Ik ken Sinterklaas niet,’ zei hij, doelend op de afgebeelde goedheiligman. ‘Ik geloof niet in Sinterklaas.’ Het duurde een tijd voordat de kwestie opgelost was. De rij wachtenden bij de kassa groeide aan maar niemand verloor zijn zelfbeheersing – het was tenslotte bijna lente.

10-03-11. Omdat ik rood haar had was ik behept met een lichte huid die het zonlicht nauwelijks verdragen kon. (Het was niet zo erg als bij een neef, die leed aan een huidziekte die slechts bij een tiental families in Nederland voorkwam en die maakte dat hij niet in de zon mocht komen – zeg maar een vampier, maar dan anders.) Zonnebaden betekende me goed insmeren maar desondanks altijd verbrande schouders en daardoor niet kunnen slapen en op den duur het huidpellen bij het vervellen. Waarom kom ik daar nu mee? Welnu. Ik lag tot tegen middernacht te lezen, wat mogelijk was doordat er op de rand van mijn bed een lampje geknepen zit. Toen ik ging slapen was ik in gevecht met onwillige kussens en daardoor raakte mijn blote rug de nog altijd brandende lamp. Ik vervelde meteen.

11-03-11. Mooi, de opzichter van Haag Wonen liep over de galerij: ik moest hem net hebben. Toen de galerij gerenoveerd werd bracht men een coating op de vloer aan die maakte dat je onderuit ging als het geregend had, zo glad was het dan. (Als het wekenlang aanhoudend regende kon je tientallen benen breken.) Maanden, misschien wel meer dan een jaar nadat erover geklaagd was werd er onlangs een nieuwe coating aangebracht. Met welgevallen zag ik dat werkers daarmee aan de slag waren. Ze waren bezig met het stuk galerij ter linkerzijde van het portiek. Ik woon ter rechterzijde en vroeg wanneer ik aan de beurt was. We doen alleen deze kant, luidde het antwoord. Nou ja! Ik zei er wat van tegen de op de galerij aangetroffen opzichter, die vond dat ik er wat van moest zeggen.

12-03-11. Het was goed dat zich elders in de wereld een tsunami had voorgedaan, anders was elke minuut Journaal aan de bevrijde militairen gewijd geweest. De verontwaardiging over hun gevangenneming was vreemd: in een ander land dan het jouwe met een helikopter neerstrijken, gewapend en in uniform, mag nu eenmaal niet, wij zouden het ook niet leuk vinden als Libiërs dat hier deden. Zag een Telegraaf liggen die het met de grootst mogelijke letters over ‘onze helden’ had, terwijl voor soldaten die zich door de vijand hebben laten verschalken de term ‘schlemielen’ meer op z’n plaats lijkt. Onze helden moesten medisch gekeurd worden – het zou me niet verbazen als ze een of andere vorm van slachtofferhulp aangeboden kregen. Vroeger marcheerden soldaten de Colonel Bogey March fluitend naar het front en sneuvelden daar, ze zouden niet anders gewild hebben.

13-03-11. Toen ik een praatje maakte met Esther maakten Loekie en Poemba van die gelegenheid gebruik naar buiten te glippen. Ze mochten wel even buiten spelen, meende Esther, die nadat ze de voordeur gesloten had het keukenraam opende, opdat ze na het speelkwartier op eigen gelegenheid naar binnen zouden kunnen. Poemba liep desgevraagd met mij mee. Ik opende mijn voordeur en Aagje en Huig traden tevoorschijn. Ze snuffelden even aan Poemba, die onlangs nog een week bij hen gelogeerd had. Poemba doorstond de begroeting en begaf zich toen naar binnen, waar ze het bekende huis aan een inspectieronde onderwierp. Na het korte verblijf begeleidde ik haar naar huis, ze sprong geoefend op de vensterbank en de keuken in, langs Loekie. Toen ik omkeek zag ik Aagje en Huig in de deuropening staan, hun kopjes mijn kant op gewend.

14-03-11. Het brievenboxdeurtje van mijn zus was gemold, een misstand waar zij de verhuurder over informeerde. Een reparatieverzoek verloopt nog niet zo gemakkelijk. Het werd een lijdensweg van wachten tot je iemand te spreken krijgt, doorverbonden worden waarbij de verbinding verbroken wordt, tot miscommunicatie – drie weken lang. Toen ik donderdag een opzichter op de galerij trof deed ik een goed woordje voor haar. De volgende avond belde ze me op: een deskundige had via de brievengleuf het deurtje uitgedeukt, en daardoor ging het slot, dat eerst met moeite openging, helemaal niet meer open. Met gevoelens van grote woede ging ze het weekend in, na een op de brievenbox geplakt verzoek om post bij een buur af te geven. De buur kwam zaterdag post brengen – en de sleutels die de deskundige zonder bericht daarover in de buurbus had gedaan.

15-03-11. Laat ik eens een indruk geven van een werkdag. Om halfelf ging ik op weg naar de oude vestingstad Purmerend, met in de cd-speler The Who. Na iets meer dan een uur bereikte ik Purmerend en de bibliotheek, waar ik de directeur ging interviewen. Maar die was er niet: een dame vertelde dat hij door zijn rug gegaan was. Ik zette met The Who weer koers naar Den Haag, waar ik een mail van de eindredacteur aantrof, hij had om kwart voor twaalf van de dame het bericht gekregen dat de directeur ziek was (‘door haar rug gegaan’). Altijd in voor een grol mailde ik terug dat er tegenstrijdige verklaringen afgegeven werden: mij had de dame gemeld dat de directeur door zijn rug gegaan was, de einderedacteur liet ze weten dat hij door haar rug gegaan was.

16-03-11. De jongedame aan de balie van de bibliotheek die me een domper had geleverd met de mededeling dat de directeur die ik kwam interviewen ziek was, monterde me op toen ze zei dat ze een dame zou laten komen die me ook zou kunnen helpen: iemand anders met kennis van zaken kon ik net zo goed ondervragen. ‘Is ze de adjunct-directeur?’ vroeg ik. ‘Nee, de office manager,’ zei ze. ‘O, de secretaresse,’ zei ik. ‘Zo kunt u het ook noemen,’ lachte ze, hoewel het erg genoeg was. Want het is erg, dat bedenken dan dure name voor eenvoudige functies. Dat begon grapsgewijs met schoonmaakster opwaarderen tot interieurverzorgster maar in alle ernst gebeurt het ook: de vertegenwoordiger die voordien handelsreiziger was is tegenwoordig accountmanager en de directeur is een CEO, wat staat voor het lachwekkende Chief Executive Officer.

17-03-11. De Boekenweek is weer bezig en mijn betrokkenheid erbij heeft er vooral toe geleid dat ik door het kijken naar de televisie werd afgehouden van het lezen. Zondagavond bracht Brandpunt Joop Schafthuizen in beeld, die de afgelopen jaren niet naar de kapper was geweest en deed denken aan Wim de Bie als Walter de Rochebrune: langs de vlezige kop tot over de schouders hangend grijs haar. Matroos Vosch lichtte nog eens toe dat de literaire inboedel van Gerard Reve in drie etappes geveild wordt om het lot van blinde kinderen te verbeteren. Als Matroos Vosch die stumperds ook tot zijn erfgenamen benoemt komen de rechten op het werk van Reve bij hen terecht. Je kunt er donder op zeggen dat ze het oeuvre in braille gaan heruitgeven, wat raar zal uitpakken bij De Avonden: ‘Het is gezien’.

18-03-11. En dan De avond van het boek. Literatuur moet wel leuk blijven en daarom was er een kwisje. Nadat ik een paar keer halverwege de vraag het antwoord al wist zette ik bij dat onderdeel het geluid uit. Aan het slot ging het over de naoorlogse Grote Vier. Drie bezige biografen die zich verdiepen in leven en werk van Hermans, Mulisch en Reve en een ‘deskundige’ die Mulisch onder zich had. De Grote Vraag werd niet gesteld: hoe stond het met deel drie van de Revebiografie? Het zweet begon me uit te breken maar niet door die ongestelde vraag. Je moet er als schrijver toch niet aan denken dat iemand gaat wroeten in je nalatenschap en dan denkt als deskundige over je te kunnen spreken. (Als dat mijn voorland is ga ik net zo lief niet dood.)

19-03-11. Het nieuws komt snel tot ons maar het is even snel weer op de achtergrond gedrongen. Avond aan avond zaten we aan het Journaal gekluisterd, betrokken bij de beelden die ons uit Egypte bereikten – je hoort er niets meer over. (Het leger heeft het er geloof ik voor het zeggen, dat is wel een fijn gevoel.) Een week lang was het Japan voor en Japan na en de deskundigen hadden het maar over het grote gevaar van een ontploffende kerncentrale, zodat je op den duur dacht: schiet eens een beetje op met die meltdown. Toen ik gisterochtend de tv aanzette was Japan nauwelijks nog van belang: we trekken ten strijde tegen Libië. Vroeger werd er nog wel eens gezegd: nou nou, moet dat nou, maar dat gebeurt niet meer: gauw een bommentapijt en dan weer nieuw nieuws.

20-03-11. Geld speelt geen rol van betekenis maar soms moet je je dagelijkse beslommeringen opschorten om de aandacht te richten op financiële aangelegenheden. Om een voorbeeld te geven: binnen afzienbare tijd overlijdt mijn Sister in Lord (Zuster in de Heer) Mrs. Ann Bridges (63) die mij per e-mail (‘Hi Dear’) heeft geattendeerd op haar aanstaande overlijden en laat weten dat de Heer haar opgedragen heeft het geld dat zij van haar echtgenoot geërfd heeft aan mij na te laten, opdat ik er goed werk voor de Heer mee zal doen. Om dat werk groots aan te kunnen pakken komt er een bedrag van 9,8 miljoen dollar mijn kant op. Ann Bridges kan helaas niet aan de telefoon komen omdat ze door kwaadwillende familieleden omgeven is, maar als ik een mailtje stuur zal een advocaat over de overboeking zorgdragen.

21-03-11. Omdat het als treinkaartje fungeerde begon ik onderweg naar Amsterdam het Boekenweekgeschenk van Kader Abdolah te lezen, daarbij gehinderd door het geluid van kwekkende medereizigers dat zelfs door Kind of Blue in de iPod heen tetterde. Kortom: het lezen lukte niet erg. Dat kwam ook door Abdolah. De verteller is een makelaar in koffie die overdag in koffie doet en ’s nachts schrijft. Slaapt hij dan niet? ‘Tot ongenoegen van mijn vrouw blijf ik dan de hele nacht in mijn kamer op zolder’, las ik op de eerste pagina – dus nog een ongezellige echtgenoot ook. En dan, twee pagina’s verder: ‘De rest van het verhaal zal ik morgenavond vertellen’ – alsof de lezer aan Abdolahs voeten zit te luisteren. In Amsterdam kocht ik lichtere kost: The hidden Reality : Parallel Universes and the deep Laws of the Cosmos.

22-03-11. Het is lente en menigeen maakt zich op om de winterdepressie van zich af te schudden en zich over te geven aan de voorjaarsmoeheid en dat is misschien een goed moment om weer eens een financiële kwestie aan de orde te stellen. Zoals bekend is het onverstandig om al je geld bij een enkele bank onder te brengen. Voor het geval ING omvalt heb ik een paar munten bij Roparco ondergebracht en om bij ING het risico te spreiden heb ik daar behalve een Betaalrekening een Plusrekening. Die levert rente op en rentepunten. Van de week kreeg ik er een overzicht van: ‘Let op: maandelijks vervallen de niet bestede Rentepunten die u langer dan 3 jaar geleden ontvangen hebt.’ Ik had er 436, heb er door het niet-besteden nog maar 93. De winterdepressie weet van geen wijken.

23-03-11. Ik was vermoedelijk veertien toen ik in de bibliotheek Lijmen / Het been zag liggen en zo Elsschot ontdekte. ‘Het been’ klonk lekker luguber, ik was verzot op Bruna’s Fantasy & Horror reeks, vooral De kolos van Ylourgne van Clark Ashton Smith. Op het omslag was een gebochelde dwerg met een puntkin te zien die iets doende was met een enorm van vel ontdaan been dat aan die kolos toebehoorde. Maar Elsschot was heel andere koek. Gisteravond moest ik denken aan Frans Laarmans, die in Kaas colporteurs werft: er kwam van de mij onbekende Wilma Sears een mail binnen: ‘This is a superb career chance. The company is seeking for energetic agent in the Netherlands. Easy study is available. Brilliant earning potential. (…) Any person living in the Netherlands can become our representative.’ Dat moest kaas betreffen!

24-03-11. Een jaar of wat geleden vergaderde de redactie. Welke auteurs zouden er besproken gaan worden? Ik stelde Elsschot voor – een redacteur reageerde daar honend op: Elsschot was niet meer van deze tijd. Maar nog altijd kan Elsschot rekenen op grote belangstelling. Zondag passeerde ik de etalage van boekhandel Athenaeum, vanwege de biografie van Vic van de Reijt gevuld met bijzondere uitgaven uit diens collectie. Zag Van de Reijt bij Boeken, waar hij van mening was dat Elsschot geen oplichter geweest was maar een slim zakenman. En hoe zat het dan met die enorme massa tijdschriften waarmee hij argeloze nonnen opzadelde, een gang van zaken die de lezer van Lijmen bekend voorkomt? Ach, vond Vic, die kloosters waren rijk. Zo kun je ook het beroven van een bank wel goedpraten: banken hebben immers miljarden op de bank staan.

25-03-11. De middagvertoning van Hereafter, de recentste Clint Eastwood, begon om twee uur en het zag ernaar uit dat ik en de man twee rijen achter me de enige toeschouwers waren. Maar vlak voor de film begon, en toen die net aan de gang was, betrad een contingent jeugd de zaal. Schuin voor me kauwden twee meisjes popcorn, achter me klonk bij sommige niet lollig bedoelde scènes gegiechel – de puberteit die weet wat. De man achter me verzocht vriendelijk om stilte maar de overlast viel alleszins mee. In de jaren zeventig werd een Haagse bioscoop gesloten omdat er een flesje cola of bier door het doek was geworpen en in het Journaal zei een kleurenpsychoog destijds dat de stoelen in rustgevende kleuren zouden moeten uitgevoerd, niet beseffend dat je als het donker is geen kleuren meer kunt onderscheiden.

26-03-11. Ik had in de folder van het Prijzencircus gelezen dat een kostuum uit de LIV Collection slechts 49 euro kostte, minder dan een kistje sigaren, dus waarom niet. De maten liepen op van 48 naar 58, omdat ik geen beul van een vent ben probeerde ik maat 48, waarvan de mouwen de helft van mijn handen bedekten en de broek wel wat strakker had gemogen. Een verkoopster attendeerde me op de variant Slim fit en wilde me het jasje daarvan in maat 48 zien passen. ‘De knopen moeten dicht.’ ‘Die doe ik niet dicht.’ ‘Dat moet,’ zei ze streng en ik moest tot twintig tellen omdat ik bij tien nog steeds de neiging had haar op haar bek te timmeren omdat ik me mentaal gereduceerd voelde tot een achtjarige die met zijn moeder kleren is gaan kopen.

27-03-11. Omdat de katten vorig jaar pas tot het huishouden toetraden maken ze vandaag hun eerste overgang naar de zomertijd mee, dat wordt wat. Aangezien ik een mens van de klok ben ga ik slapen als ik de klok aangeeft dat het daarvoor tijd geworden is, vandaag een uur eerder dan gebruikelijk. Dat zal het in slaap komen niet vergemakkelijken en ik beschouw het dan ook als een groot goed dat ik morgen thuis werk en niet om kwart voor zeven de auto neem, temeer daar de klok in de auto dan kwart voor zes aangeeft. Voor het verzetten van de autoklok moet ik de gebruiksaanwijzing raadplegen; van de vorige auto bezat ik die niet, dus liet ik de klok permanent wintertijd aangeven, wat meerijders ’s zomers het misplaatste gevoel gaf dat we een zee van tijd hadden.

28-03-11. Nog niet zo lang geleden genoot ik leedvermaak omdat diverse buren kampten met een niet of onvoldoende functionerende videofoon. Dat is een intercom met een beeldschermpje, zodat je als je bekomen bent van het gegalm van de bel kunt zien wie er binnengelaten wil worden. Het nadeel van een wel goed functionerende videofoon is dat mensen bij jou aanbellen als ze bij anderen geen gehoor krijgen en omdat op mijn naamplaatje mijn vertrouwenwekkende voornaam staat ben ik vaak de lul, zoals laatst toen de politie naar binnen wilde. Zaterdag galmde de bel door het huis: ha, daar was de bezorger met een pakje van Amazon. Maar het schermpje gaf geen beeld en ik kon de portiekdeur niet opendrukken. Nog een keer de belgalm, toen een panische spurt naar beneden, waar de bezorger gelukkig nog stond te wachten.

29-03-11. Tussen vrijdagavond en zondagavond was ik dertig uur bezig met het corrigeren van drukproeven, dus maandagochtend was ik wel toe aan een gezellig telefoongesprek met een verzekeraar. Ongeveer anderhalve week geleden ontving ik een bericht waarin stond dat de acceptgiro’s zouden volgen maar de vervaldatum van de polissen was 1 april en die acceptgiro’s waren er nog niet. Een dame legde uit dat er vertraging was en dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Toen legde ik een brief van Haag Wonen uit 2009 voor, waarin stond dat huurders 15% genoten op verzekeringen bij OHRA. De dame die ik aan de lijn had liet weten dat OHRA van niets wist. Ik zou Haag Wonen moeten bellen en vragen naar het contractnummer van hun overeenkomst met OHRA maar ik had geen zin in een tweede gezellig gesprek.

30-03-11. We reisden gescheiden naar de Rijswijkse Schouwburg en daarom had ik mijn zus alvast haar kaartje gegeven: als mij wat overkwam zou ze dan toch een gezellige avond hebben. Maar mij overkwam niets, dus ik had zelf ook een gezellige avond. Omdat ik de eerste was nam ik vast een punt chocoladecake die zo machtig was dat ik toen mijn zus er was de tweede punt minder snel at. Weer eens wat anders: niet helemaal naar Amsterdam om Freek te zien. Hij was in vorm, het eerste halfuur inspelen op de actualiteit: de Rijswijkse, wel te verstaan. Daarna zo’n anderhalf uur het verhaal dat de titel van de voorstelling was, Neven, waarbij Freek de aanwezigheid van Cesar Zuiderwijk in de zaal verwerkte in een anekdote over de Golden Earring in Zeeland (‘toen nog met een andere drummer’).

31-03-11. Maandag zag ik The Adjustment Bureau, waarin een hoofdrol gespeeld wordt door John Slattery, in Mad Men Roger Sterling. En laat nou de volgende dag het vierde seizoen Mad Men bezorgd worden! Trouwens, The Adjustment Bureau is naar een kort verhaal van Philip K. Dick, die al zoveel materiaal voor films heeft geleverd dat ik gisterochtend, nieuwsgierig naar zijn schrijven, bij Amazon The Philip K. Dick Collection bestelde, een driedelige uitgave van The Library of America. En een paar uur later kocht ik bij V&D een kostuum waar ik zo mee in Mad Men zou kunnen als ik sigaretten rookte en een bril droeg. (Je snapt niet hoe ze het kunnen doen, ter gelegenheid van het Prijzencircus was het kostuum afgeprijsd van 79 naar 49 euro en dankzij een kortingssticker kreeg ik het voor 39 euro mee.)

01-04-11. Teletekst: ‘Omroep West gaat een talentenjacht voor porno-acteurs uitzenden. (…) Kandidaten kunnen zich opgeven bij de omroep.’ Als je de mensen op 1 april gekke dingen wilt laten doen is dit een wel erg doorzichtige grap. Beter is het iets uit te halen wanneer het geen 1 april is. Zeer lang geleden deed een neef eindexamen. Hij belde na afloop zijn moeder (mijn tante) op en juichte dat hij geslaagd was. Toen hij later in mineur thuiskwam vroeg tante waarom hij aan de telefoon gezegd had dat hij geslaagd was. Dat had hij niet gedaan: dat was haar man (mijn oom) geweest, die zich had voorgedaan als zijn zoon (mijn neef). De verleiding is groot om vandaag op kantoor een kolossale grap uit te halen – maar in deze harde tijd is men niet zeker van zijn baan.

02-04-11. TV West maakte melding van zes aanmeldingen naar aanleiding van de aprilgrap waarbij men zich kon opgeven voor een talentenjacht op het gebied van porno. Dat verbaast niet – het wemelt op de commerciële zenders van programma’s in het ranzige genre. Zo keek ik gisteravond naar Canvas, dat een Britse Horizon-documentaire uitzond waarin professor Brian Cox de zwaartekracht geleerd uitlegde. Voorafgaand zapte ik wat rond en belandde bij Echte meisjes in de jungle, waarin die echte meisjes in teamverband tegen elkaar streden. In bikini. Ze waren niet allemaal even slank, de stulpingen van sommigen boden een akelige aanblik: een bikini luistert nu eenmaal nauw. Maar ik had het over 1 april: grappen hoeven echt niet ranzig te zijn. Ik ging traditioneel te werk door een collega te attenderen op een loszittende veter. Hij trapte erin. Tot tweemaal toe!

03-04-11. Er zijn mensen die blij zouden zijn als ze 1600 euro per maand hadden om van rond te komen, zo niet de beoogde adviseur van Jorritsma, een afgevaardigde van Twynstra-Gudde die (dubbele namen zijn duur) dat bedrag dagelijks ontvangt. Adviseren is geen zwaar werk. Stel dat er twee manieren zijn om iets te doen, Een en Twee, en het bedrijf is gewend het op manier Een te doen. Dan zegt de adviseur: Manier Twee is beter. (En, inderdaad, doet het bedrijf het op manier Twee, dan wordt manier Een aanbevolen.) En na ontvangst van de Zak Geld gaat de adviseur op weg om een volgend slachtoffer te adviseren. Er zijn abjecte figuren die het tienvoudige vangen, die zeggen ter verontschuldiging: ‘Ik heb mijn leven lang hard gewerkt.’ Maar niet zo hard als een stratenmaker, denk ik dan.

04-04-11. In 2000, ter gelegenheid van zijn 25ste sterfdag, begon Everyman’s Library met de heruitgave van het werk van P.G. Wodehouse in fraaie gebonden deeltjes met een dito illustratie op het stofomslag. Het gaat opschieten: vorige maand verschenen deel 73 en 74, volgende maand verschijnen er opnieuw twee, de reeks zal uiteindelijk zo’n negentig titels tellen want Wodehouse was productief en hij stierf op zijn 93ste met een manuscript waar hij aan werkte binnen handbereik. Las zaterdag Ice in the Bedroom, waarin de tachtigjarige auteur op dreef is. Freddie Widgeon weet het hart van Sally Foster te winnen maar wordt door haar herhaaldelijk in omstandigheden aangetroffen die haar doen twijfelen aan zijn monogamiteit. Freddie verweert zich tegen de onterechte aantijgingen, onbestaanbaar dat hij wat met een ander zou hebben: ‘I wouldn’t kiss her with a ten foot pole.’

05-04-11. Het zal wel bedoeld zijn om de consument een plezier te doen maar ik begin me af te vragen of het de bijkomende stress wel waard is. Vroeger kreeg je van Amazon de mailmelding dat een zending dispatched was. Tegenwoordig zit er een tracking number bij, aan de hand waarvan je op de website van TNT Post de voortgang van het pakje kunt volgen. Het opmerkelijke is dat de afzender zich niet in Engeland bevindt, maar in Amsterdam, aan de Gyroscoopweg. Dat is mooi, daarmee ben je gevrijwaard van invoerrechten. Maar dan. Het begint met ‘Bij TNT aangemeld’ en gaat dan van ‘Bij TNT gesorteerd’ via ‘Bij TNT distributie’ naar ‘Afgeleverd.’ Op 31 maart was de zending bij TNT aangemeld, pas op 4 april was die gesorteerd. In de tussentijd raakte ik met de dag meer verzenuwd.

06-04-11. Omdat De Telegraaf zich toelegt op schandpaaljournalistiek leest een fatsoenlijk mens die krant niet maar er zijn er velen die dat wel doen en die gretig reageren als er op de website van het dagblad een smakelijk bericht verschijnt. Een twintigjarige Belgische vrouw vindt dat ze door de HEMA onterecht ontslagen is en wil daarom schadevergoeding. Niets bijzonders, regelmatig stappen ontslagen werknemers naar de rechter. Maar de vrouw is ‘moslima’ en de ontslagreden was haar hoofddoekje. Omdat ik niet aan schandpaaljournalistiek doe zal ik hier niet citeren uit de reacties op de Telegraafsite, laat ik volstaan met constateren dat de arbeidsrechtelijke aspecten van de zaak nauwelijks aan bod kwamen. Wel volop hysterisch gebral over draagsters van hoofddoekjes – moest denken aan de Verenigde Staten, waar tot in de jaren zestig binnen de wet op niet-blanken gescholden kon worden.

07-04-11. Een maand of wat geleden kwamen vier films van Hitchcock opnieuw op dvd uit: Psycho, The Birds, Virtigo en Rear Window. Ik had ze al, maar ja, nieuwe extra’s erop, dus daar ging ik weer. Het opnieuw zien van die films bracht me in de stemming om over Hitchcock te lezen, ik koos daarvoor Alfred Hitchcock Interviews (geredigeerd door Sidney Gottlieb), interviews uit de jaren 1929-1974. Het laatste is een ontmoeting van Andy Warhol met Hitchcock, waarin deze een mop vertelt die aan de pikante kant is maar daarom niet minder leuk: Een naakte vrouw rent een hotel uit en springt achter in een taxi. De chauffeur ziet de naakte vrouw en vraagt of ze geld bij zich heeft. Ze tilt een been op en toont waar het geld zit. Zegt de chauffeur: ‘Heb je niet kleiner?’

08-04-11. Uit mijn rijke familiegeschiedenis schoot mij gisteren tante Jopie te binnen, een nicht van mijn moeder. Die kwam eens te laat op haar werk en verontschuldigde zich bij de werkgever met de smoes dat haar moeder op sterven lag. Dat is een grap die je niet te vaak kunt uithalen. Zelf pakte ik het leper aan toen ik op de middelbare school mijn te late verschijning verklaarde uit de omstandigheid dat ik mijn oma naar het ziekenhuis had moeten begeleiden: enige tijd later kon ik te laat komen omdat mijn oma uit het ziekenhuis ontslagen was. De adjunct-directeur vroeg mij eens of ik bij een bepaalde les aanwezig was geweest. Welzeker, bezwoer ik, niet bevroedende dat hij dit via het klassenboek zou nagaan. Het bedrog kwam aan het licht en ik werd voor twee dagen geschorst. Yes!

09-04-11. Dan was er wat memorabel schoolgedoe betreft nog de geslaagde poging om tentamenopgaven te jatten, een expeditie die ik uitvoerde met een collega-redacteur van de schoolkrant. We stencilden in het stencilhok ons krantje, zoals ik vermoedde bevonden zich kort voor de tentamenperiode in de prullenbak van dat stencilhok gestencilde tentamenopgaven die de stencillaar wegens te weinig inkt verworpen had maar die voor ons misdadige doel voldeden. Het misdrijf is ruimschoots verjaard maar knaagt soms nog aan mijn geweten – nou ja, niet dat ik er spijt van heb, het is meer de beklemmende gedachte dat het uitkomt en dat mijn diploma ongeldig verklaard wordt en mijn sollicitatiebrieven met terugwerkende kracht afgewezen worden wegens het bevatten van onjuiste informatie over de genoten opleiding en dat mijn werkgever geen termen aanwezig ziet om mij nog langer in dienst te houden.

10-04-11. Een Engelstalige buurvrouw die een baby van minder dan een jaar bezit loopt soms met die baby over de galerij als een van mijn katten vanuit de vensterbank het buitengebeuren beziet. De baby vindt een kat bezienswaardig, zodat de moeder vroeg of baby (kan een zij zijn, maar ook een hij) en katten met elkaar in contact zouden kunnen worden gebracht. Dat zal niet meevallen: Aagje en Huig zijn geen buitenspelers. Vrijdag zat Esther toen ik thuiskwam voor haar deur en liep Loekie vrij over de galerij, zodat ik mijn voordeur opende en Aagje en Huig aanspoorde zich bij hem te voegen. Maar ze bleven talmen op de drempel, liepen schurkend om elkaar heen en kwamen niet op het idee aan de wandel te gaan. Op een gegeven moment gaf Huig Aagje een poottik: naar binnen, jij!

11-04-11. Vorige week kreeg ik het verzoek om ergens aan mee te doen of bij aanwezig te zijn (ik houd het opzettelijk vaag, al weet ik eigenlijk niet waarom) en ik onttrok me eraan door te zeggen dat ik wegens ‘familieverplichtingen’ verhinderd was. Al zeg ik het zelf, ik ben altijd wel vindingrijk geweest in het me onttrekken aan dingen. Op school was dat bijvoorbeeld het vak gymnastiek. Ik simuleerde een knieblessure die werkelijk een uitkomst was. Niet alleen hoefde ik nooit meer te gymmen, er waren ook gefingeerde behandelingen. Ik kwam een keer te laat op school met de smoes dat ik naar de huisarts was geweest en vertrok meteen weer om de knie in het ziekenhuis te laten bestralen. Nou ja, meteen: eerst een pak schrijfmachinepapier voor het schoolkrantwerk bemachtigd. (Nee wacht, het was een schrijfmachine.)

12-04-11. Vorige week woensdag, zo werd gisteren bekendgemaakt, overleed de illustrator Gerard van Straaten, bijna 87 jaar oud. De oudere broer van tekenaar Peter van Straaten is vooral bekend vanwege zijn illustraties voor de Kameleonboeken maar wie in de jaren zestig rond de tien jaar was en gretig las kent zijn werk ook van immens populaire pocketreeksen als De Nachthavik, Commissaris Achterberg, Inspecteur Arglistig en De Discus. Ik heb er zojuist een naast het toetsenbord gelegd: Onrust in de ratelslangvallei, een deeltje Nachthavik, een prachtig omslag waarop de held (‘Steve Smith – zijn werkelijke naam was Steve Saunders en z’n vrienden kenden ’m ook als de Nachthavik!’) te paard in de aanval gaat. ‘Gérard’, signeerde de illustrator de omslagillustratie. Welke pocket het ook was: als er voorin stond ‘Geïllustreerd door G. van Straaten’, wist je dat het goed was.

13-04-11. Wat weet je van de wereld als je twaalf bent. Voor mijn gevoel was de legendarische Gerard van Straaten zeer oud. Krijg nou wat, dacht ik toen ik eind jaren negentig hoorde dat hij nog leefde – en yes! toen ik de kans kreeg hem te interviewen. Hij was pas 74. Van zo’n held stel je je voor dat hij een broederschap vormde met de auteurs wier werk hij illustreerde, maar nee. Had hij er veel contact mee? ‘Helemaal niet. Het was keiharde business bij Kluitman. Heel nuchter. Ze gaven je een opdracht, je maakte het en je kreeg je centen. Ik herinner me nog, met de vijftigste Kameleon, dat ik tegen Wim Gerla zei: moeten we niet een feestje bouwen? Hij zei: nou, neu, dat is voor hier niet nodig. En voor H. de Roos helemáál niet.’

14-04-11. Toen ik maandag naar de kapper ging dacht ik niet aan Alphen – nou ja, ik dacht wel aan Alphen maar niet in combinatie met de kapper. Ik nam in de stoel plaats en zette me schrap, hij beperkte zich gelukkig tot wijsheid: al die aandacht voor de tragedie was niet goed, dan werden de mensen die ermee te maken hadden gehad er steeds opnieuw mee geconfronteerd. Ik bracht het gesprek op de kat die tweemaal daags in de kapperstuin opduikt om een maaltijd geserveerd te krijgen en kwam daarna over het weer te spreken maar toen ik bijna geknipt was had hij me toch nog te pakken. ‘Spannend, momenteel, hè, de competitie?’ Voetbal, voetbal. ‘Nou,’ zei ik, hem daarmee de indruk gevend dat ik erover mee kon praten – wat goddank niet meer hoefde, het knipwerk was gedaan.

15-04-11. Grote talenten gaan gewoon door. Bob Dylan wordt zeventig, Tom Jones is het al, en van William ‘Star Trek’ Shatner (80) verschijnt dit jaar de cd Searching for Major Tom. Als je zo’n groot zangtalent bent als Shatner, heb je de gastmuzikanten voor het uitzoeken, zeker als die zich kunnen uitleven op repertoire dat er mag zijn. Op Space Truckin’ doen Ian Paice en Johnny Winter mee, op Space Oddity Ritchie Blackmore en Alan Parsons, op Bohemian Rhapsody John Wetton, op Mr. Spaceman Dave Davies, op Walking on the Moon Toots (van Toots and the Maytals), op Planet Earth Steve Howe, op Spirit in the Sky Peter Frampton en op She blinded me with Science Bootsy Collins en Patrick Moraz – en dan ook nog een cover van Twilight Zone van onze eigen Golden Earring. Phasers on stun!

16-04-11. Als je op weg gaat om scheermesjes te kopen heb je er geen idee van dat je in een klucht zult belanden. Ik keek wat ze bij het Kruidvat kostten, zette vervolgens koers naar de drogisterij annex parfumerie waarvan ik een kortingspas heb. De mesjes waren er even duur als bij het Kruidvat – maar er ging 10% af. De kassadame scande de pas, van korting was geen sprake: dat was alleen bij parfum en dergelijke. Waarom had ze dan de pas gescand? Voor de punten. Hoeveel punten had ik? Momenteel nul, had ik de pas pas pas? Nee, iets van tien jaar al. Ze keek het na: sinds 2004. En dan nog altijd nul punten? Ja, want ik had in 2004, 2006 en twee keer in 2010 alleen aankopen gedaan op het gebied van parfumerie en dergelijke.

17-04-11. Als ik een traditionele paasvierder was zou ik het wel weten, op het gevaar af na de paasdagen op de maagbewaking te belanden. ‘Gezellig Pasen’ aldus de voorpagina van de folder van C1000. Een zespersoons ‘paas slagroomtaart’ kost daar 4,99 euro. Alle varianten Lay’s XL chips voor maar 1 euro. Paaseieren met Bruynzeel kleurstiften: 2,99 euro. Alle varianten Hertog ijs: tweede bak halve prijs. En dan moet er ook nog werk gemaakt worden van de paasboodschappen van Albert Heijn, die er eveneens mogen zijn. Excellent Ambachtelijke volkoren-notenstol 450 gram: 4,19 euro. AH Paasvlaai: 5,99 euro. Alle AH Quiches: tweede halve prijs. AH Excellent ovenklare kalkoenfilet: 4,99 euro. AH Excellent Ovenklare lenterollade: 11,98 euro. En als de hele reut (behalve de kleurstiften) naar binnen gewerkt is op tweede paasdag naar een willekeurige meubelboulevard rijden en het allemaal uitkotsen.

18-04-11. Vorige week overleed Trevor Bannister (dat kan iedereen overkomen maar daar gaat het nu niet om). Hoewel de 76 jaar geworden Bannister meer in zijn mars had was hij toch vooral Mr Lucas in Are You Being Served?. Hij moest daarin lachen om zijn eigen grappen en dat ging hem niet best af, het oogde altijd zeer gemaakt. Dat pleit voor hem want lachen om je eigen grappen is bijzonder ergerlijk. Het is me niet duidelijk waarom mensen dat doen: ze zeggen iets lolligs en moeten daar onbedaarlijk om lachen – misschien willen ze ermee benadrukken dat ze iets leuks hebben gezegd. Ook erg is mensen die doen alsof ze moeten lachen, de drummer van Toon Hermans deed dat avond aan avond om de grappen van Toon die hij avond aan avond hoorde. Niet om aan te zien.

19-04-11. Als ik zoals vorige week dinsdag een dienstreisje naar Roermond kan maken ben ik de koning te rijk en onderweg voel ik me luisterend naar muziek God in Frankrijk. Mijn zus is op het gebied van dienstreizen internationaler georiënteerd. Vanmiddag vliegt ze voor Buitenlandse Zaken business class naar Washington, ze heeft er een overleg op de Nederlandse ambassade. Morgen arriveert de rest van de delegatie, die geleid wordt door minister Rosenthal. Op het programma staan onder meer een persconferentie, de opening van een tentoonstelling en een ontmoeting met Hillary Clinton. (Mijn zus weet nog niet of ze ook een bijeenkomst op het Witte Huis kan meemaken.) Vrijdag vliegt het gezelschap terug, mijn zus interviewt in het vliegtuig minister Rosenthal – zoals ik in Roermond de directeur van de bibliotheek interviewde, maar dan op hoger niveau. Letterlijk en figuurlijk.

20-04-11. Er wordt nauwelijks over geklaagd dat het weer van slag is. Maandag ging het nog, gisteren was het op het balkon haast niet uit te houden. Ik was er neergestreken om, terwijl ik zelf rood uit begon te slaan, Pale Demon te lezen, van Kim Harrison. Vanaf het tweede deel zijn de titels van haar Hollows-reeks gebaseerd op films van Clint Eastwood, zoals For a few Demons more en The Outlaw Demon wails. De afgelopen dagen las ik drie delen achter elkaar. Pale Demon is net uit maar in het vorige deel, Black Magic Sanction, was ik vorig jaar op pagina 300 blijven steken, zodat ik daarin opnieuw begon, nadat ik eerst, om er weer in te komen, het deel daarvoor, White Witch, Black Curse, herlas. (Omdat ik tegen een zonnesteek aanzit wil ik het hierbij laten.)

21-04-11. Het voordeel van min of meer algemeen min of meer beschaafd min of meer Nederlands is dat je malkander vrijwel woordelijk kunt verstaan. Heb eens in zweet uitbrekend via de telefoon iemand in de provincie proberen te interviewen. Je kunt een keer ‘pardon?’ zeggen en nog wel een keer ook en het de derde keer op de slechte verbinding gooien maar dan heb je het wel gehad en heb je nog niets verstaan. In Roermond kon ik toen ik vorige week tegenover hem zat mijn gespreksgenoot, hoewel hij in de buurt van Chriet Titulaer kwam (hij zat een octaafje lager), aardig volgen maar de opname van de rondleiding die volgde luisterde ik gisteren maar half af. De rondleider kreeg een collega in het vizier die vermoedelijk Cor heette en riep van verre groetend tegen deze Cor: ‘Kowg!’

22-04-11. Een van mijn buren, gelukkig geen al te naaste, heeft zich in de strijd met de fles al jaren geleden gewonnen gegeven. Hij is in het bezit van een kunstgebit maar dat wil niet zeggen dat zijn mond er altijd in bezit van is. In het portiek sprak hij me aan, ik meen dat hij me verzocht te assisteren bij het sjouwen van een spiegel of stuk glas, ik kon er geen wijs uit. Een uur later had ik voor mijn buitenlands verkerende zus de post uit de brievenbox gehaald en belandde in de lift bij een buur van haar, een ruw type zoals je wel eens geportretteerd ziet in real life soap over een campingterrein. Hij bracht een scooter in de lift, ik zei maar dat ik het een mooie scooter vond. ‘Dank je wel, buurman!’

23-04-11. Ongeveer een uur voordat ik deze tekst begon te schrijven moest ik een raam sluiten omdat een wolkbreuk regen in mijn huishouden bracht. Stel je toch eens voor dat die neerslag een weersomslag inluidde en we van de misplaatste hitte verlost waren! Gisteren in de vroegte was het behaaglijk naar de auto lopen, na het werk in de auto stappen was als een brandende oven binnengaan. En dan te bedenken dat er mensen zijn die de zon en de buitensporige temperaturen omhelzen. Die op het strand gaan liggen braden, niet beseffend dat blootstelling aan zonlicht huidkanker en rimpelvorming in de hand werkt. En over blootstelling gesproken: in een nabij winkelcentrum liep een man met open shirt, zijn elf maanden zwangere buik presenterend aan omstanders die in veel gevallen nog aan tafel moesten. Over twee maanden pas zomer!

24-04-11. Soms breek je met de traditie. De eerste tien delen van Charlaine Harris’ Sookie Stackhouse reeks kocht ik als pocket, het elfde als hardback. Elf dagen geleden kocht en las ik de net verschenen pocket Dead in the Family, donderdag had het American Book Center het nieuwe Dead Reckoning liggen – een jaar op de pocket daarvan wachten kon ik niet opbrengen. De boeken waar de serie True Blood op gebaseerd is spelen in een tijd waarin vampiers uit de kast gekomen zijn. Er is een beroemde bij: Elvis, die vlak voor zijn overlijden tot vampier gemaakt werd maar door de medicamenten in zijn lichaam wat verward is en zichzelf Bubba noemt en katten eet. In het jongste deel is hij bij de les genoeg om op te treden en Kentucky Rain en In the Ghetto te zingen.

25-04-11. Muziek maar weer eens en een mooie anekdote: in een interview met de NOS vertelt Brian May dat hij er niet over uit kan dat bij de uitreiking van de Eddy Christiani Award een van zijn helden aanwezig zal zijn en dat hij daar nerveus over is: Jan Akkerman, ‘a role model’, en dat hij in zijn jonge jaren probeerde Hocus Pocus (van Focus) te spelen. Intussen is Tom Jones (bijna 71) weer op pad. Een korte tour door Amerika gevolgd door een stuk of twintig optredens in Europa, vooral op festivals, waaronder Suikerrock en Isle of White Festival. Centraal staat de cd Praise & Blame, met rootsy blues, gospel en rock. De setlist is verrijkt met verrassingen: Let’s have a Ball van Ry Cooder, Hey pocky Way van The Meters en Dixie Chicken van Little Feat.

26-04-11. Het is jammer dat ik er geen weddenschap op afgesloten had, want zoals elk jaar berichtte RTL Nieuws over het paasbezoek aan meubelboulevards. Zelf ben ik eenmaal in zo’n horroroord geweest – niet op tweede paasdag, maar ik meen in de herfst, toen mijn moeder wegens haar aanstaande verhuizing nieuwe inboedel behoefde. Afgrijzend naar een lelijk tafelblad wijzend zei ze op een volume dat ieders aandacht trok: ‘Het lijkt wel of die tafel aids heeft.’ Het was gisteren wegens de hitte minder druk dan in andere jaren, toch werd er onder de bezoekers van meubelboulevards een domheidsonderzoek gehouden, waaruit bleek dat 97% van de ondervraagden niet wist dat ze vorig jaar ook op tweede paasdag een meubelboulevard bezocht hadden en maar liefst 98% niet besefte dat ze volgend jaar opnieuw zullen gaan. (En RTL Nieuws zal erover berichten.)

27-04-11. Met die hitte van de laatste dagen stond mijn hoofd niet naar handel drijven maar het zakenleven gaat gewoon door, dus ik besloot een dag uit te trekken voor beslommeringen op dat gebied. Een paar weken geleden was er via de mail een advertentie binnengekomen voor ‘Preisgünstige Stromaggregate für professionelle Ansprüche’, met maar liefst ‘5 Euro Rabatt bei Angabe des Gutscheinscodes tz5yr’. Ik heb zo’n machine niet direct nodig, maar tegen 5 euro rabat zeg ik natuurlijk geen nee. Dan kwam er gisteren een mail die aanhief met ‘Hi Martin’ en dus van een bekende moest zijn: ‘Would you be interested in selling us a simple text based advertisement on your website Buisdorp.com?’ Ach, waarom niet. Maar eerst mijn internetbankieren veiligstellen: ‘Voor uw online veiligheid is uw online account is geblokkeerd vanwege een aantal onjuiste ingelogd.’ Oei.

28-04-11. Het kwam extra goed uit dat de temperatuur weer normaal voor de tijd van het jaar was want als ik ook nog hitte had moeten meemaken was de stress helemaal de spuigaten uitgelopen. Via Track & Trace van TNT kwam ik te weten dat de chauffeur onderweg was, de chauffeur die een pakje van Amazon voor me bij zich had. Ik snelde op huis aan – en trof in de brievenbox een bericht van vergeefse aflevering aan. Ging met hangende schouders boodschappen doen, keerde twintig minuten later terug en zag de TNT-bus over een naburig woonerf rijden. Met twee volle boodschappentassen erachteraan gehold, pakje alsnog bemachtigd. Maar toen. De sigarenboer. Verkoopteam ten einde raad: kassa kapot, pinmachine kapot. Moest geld uit de muur gaan halen, rekende contant af – bij hitte had ik die zenuwslopende reeks gebeurtenissen niet naverteld.

29-04-11. Een collega werd uitgeluid en daarvoor werd een bijeenkomst belegd waarop collega’s te bezichtigen waren die ik op de dagelijkse werkvloer ook al tegenkom en tevens oud-collega’s van wie ik niet had kunnen denken (en zeker niet gehoopt) dat ik ze ooit nog zou tegenkomen. Maar het grootste pijnpunt was wel de locatie: Sociëteit De Witte, waarover ik op de website had gelezen: ‘Bij bezoek aan de Sociëteit behoort men bepaalde kledingvoorschriften in acht te nemen: tenue de ville. (…) Jeans, leggings, trainingspakken, gymschoenen en dergelijke zijn in dit verband niet “passend”.’ In gedachten zag ik gesmokingde leden van de Sociëteit zitten, zemelend over de goede oude tijd toen er nog plantages waren en slaven. Ik trok dan ook mijn paarse Converse gympen aan en betrad zo ongeschoren mogelijk de Sociëteit. (Jammer dat ik niet plat praat.)

30-04-11. Kinderen tot acht jaar die hysterisch doen omdat Sinterklaas in aantocht is, nou ja. Maar volwassen mensen die in een staat van opwinding raken omdat er een Royal Wedding op touw gezet wordt? Mijn zus had vorige week in Washington opgemerkt dat de Amerikanen volledig in de ban van het Britse huwelijk waren en zich afgevraagd of ze wel goed bij hun hoofd waren. Zo’n soort vertoning wordt een ‘sprookjeshuwelijk’ genoemd – inderdaad, talrijke mensen zijn niet goed bij hun hoofd. De heisa bleef beperkt tot de tv, zodat hier het straatbeeld er niet onder gebukt ging maar vandaag is het een ander verhaal, dan gaan de zonen van de koningin (die van middelbare leeftijd zijn) weer uit koekhappen en klompendansen en moeten we via de tv vernemen hoe spontaan dat soort streng geregisseerde vertoningen wel niet zijn.

01-05-11. Omdat ik tot zes uur bezig was met het lezen van de nieuwe Harlan Coben schoot een bezoek aan de braderie er dit jaar bij in maar zo’n expeditie kun je gerust een keer aan je voorbij laten gaan. Ook tv-kijken schoot erbij in maar dat is elk jaar het geval. Je kunt volstaan met het Journaal dat de hoogtepunten samenvat, zoals Pieter van Vollenhoven in de bak van een bakfiets. Voor de rest de gebruikelijke folklore: het happen van koek en het dansen van volk. Ons land is rijk aan dergelijke folklore, ook in Urk weten ze er weg mee. Het is daar gebruikelijk dat jongeren in de nacht voor Koninginnedag op scooters zonder uitlaat dood en verderf zaaiend optrekken naar het huis van de burgemeester om dat Leve de koningin! roepend met stenen te bekogelen.

02-05-11. Zeer terecht dat Mart Smeets in zijn rubriek in de VARAgids aandacht vraagt voor de cd Elvis is Back! die, gekoppeld aan Something for Everybody, opnieuw is uitgebracht. ‘Het doet een beetje gek aan de markt van 2011 te bestormen met materiaal dat een halve eeuw oud is, maar nog helemaal vers is. Goh, wat was die man goed.’ Ware woorden. Maar ook heeft Smeets het over ‘twaalf nieuwe nummers, ergens opgeduikeld in een oude kast waarschijnlijk’. Huh? Die twaalf nummers zijn, zoals een kind kan weten, de singles (A- en B-kant) die ten tijde van de elpees uitgebracht werden: Are you lonesome Tonight?, Little Sister, Stuck on you. Opgeduikeld in een oude kast? Smeets schrijft maar wat. Of luistert niet naar de muziek die hij bespreekt en vindt het bekijken van de tracklisting te veel moeite.

03-05-11. Je zet ’s morgens het Journaal aan en je ziet een schreeuwende meute die leuzen roept en foto’s in brand steekt – ja, dat weten we nou wel, dat doen Arabieren en dezulken graag. Wacht eens even en krijg nou wat: het zijn Amerikanen die dat gedrag vertonen omdat Osama (oude grap: ik wist niet dat hij ziek was) dood is. Hij kreeg een zeemansgraf maar vermoedelijk bleef het beperkt tot een plons en werd het ‘Een, twee, drie in godsnaam’ achterwege gelaten. Het speculeren over zijn opvolger leek me voorbarig want er moeten natuurlijk eerst verkiezingen gehouden worden. In een overzicht van Osama’s levensloop kwam een handlanger in beeld, die het had over rivieren van bloed die vergolden zouden worden met vulkanen van bloed. Een mooie beeldspraak, zij het een rare: wat is een vulkaan van bloed?

04-05-11. De laatste tijd is er vaak geen wolkje aan de lucht en kan er van zo tien tot kwart voor een op het voorbalkon in de zon gezeten worden. Zoals je van meiregen groter wordt, zo kan je van meizon lelijk verbanden. Daarom smeer ik voordat ik neerstrijk mijn bakkes flink in. Ik lees nog zonder bril maar gebruik voor de balkonzon een zonnebril. Ik had gedacht dat die het zonlicht wel tegen zou houden maar op de een of andere manier raakte ik rond de ogen verbrand, waarna een paar dagen later het grote vervellen begon. Ik had al heel wat velletjes verwijderd, toen ik op het idee kwam voor het slapengaan Dove Cream Oil aan te brengen, die echter de boel in vuur en vlam bracht, zodat mijn gezicht de volgende dag geen gezicht was.

05-05-11. Het begrip ‘buren’ heeft mogelijk ook betrekking op degenen die aan de overkant wonen en dus is het rare mannetje dat ik van de week sprak een buur. Hij is deler van de parkeergarage waarin mijn bolide is ondergebracht. De garage is afgesloten met een rollend hek dat je met een sleutel kunt openen en sluiten. Het mannetje reed een keer zijn auto uit de garage toen ik me er nog in bevond en sloot het hek. Bij de eerstvolgende gelegenheid dat de rollen omgedraaid waren betaalde ik hem met gelijke munt terug. Van de week werd de garage ons onderwerp van gesprek. Het mannetje meende dat er zich soms onbevoegden in bevonden. Hij was vaak al om vijf uur ’s morgens in de garage, wat als hij dan een onbevoegde aantrof? ‘Dan steek ik ’m neer!’

06-05-11. Het zijn vooral liefhebbers van snufjes die juichen over het e-book, figuren die geen gretige lezers zijn en onbekend zijn met het verschijnsel gevulde boekenplank. Bij het prijzen van het apparaat vergeten ze één voordeel ervan te noemen: een e-reader is makkelijker af te stoffen dan een collectie boeken. Het is een karwei waar ik tegen opzie als een berg maar het moet, het moet, een paar keer per jaar. Trap plaatsen, op trap klimmen, boeken van de bovenste plank (Russische Bibliotheek, verzamelde Multatuli) tillen, afstoffen, terugplaatsen enzovoort enzovoort. Als je het boek voor boek doet schiet het niet op, als je per keer een handje vol neemt word je de volgende dag met spierpijn wakker. Van de Hereneditie van de Volledige Werken van Heer Bommel stofte ik drie delen tegelijk af, het zijn er veertig. Au!

07-05-11. Het is de tijd voor voorjaarsmoeheid en daarom wellicht ben ik op het idee gekomen moeheid in de hand te werken. De boeken zijn afgestoft, moet alleen nog enorm stofzuigen om het van de boeken geveegde stof van de grond te krijgen. Als dat gedaan is wacht de volgende bezigheid: het opnieuw schilderen van de deuren boven. ‘Het ziet er artistiek uit,’ zei een opzichter van de woningcorporatie erover toen hij de gerenoveerde badkamer, douche en keuken kwam inspecteren en voegde eraan toe dat ik er last mee zou krijgen als ik ging verhuizen, want zo was het niet te verhuren. De artistieke indruk was een onbedoeld effect van het gebruik van verf op waterbasis, die slecht bestand is tegen aanraking met scherpe voorwerpen, zoals het rek waaraan de was te drogen hangt. (Komt helemaal in orde!)

08-05-11. Op tv worden regelmatig programma’s vertoond waarin beelden te zien zijn van kluswerkzaamheden en van mensen die daar behendig in zijn. Ik kijk nooit naar dat soort programma’s maar weet ongezien dat mijn manier van klussen nooit op tv te zien is geweest. Wat mijn ogen zien maken mijn handen kapot maar schilderen kan ik dan nog wel. Ik weet bijvoorbeeld dat je voor het gronden de boel moet schuren. Maar eerst de te schuren deuren reinigen! Ik wist niet meer waarmee en daarom zette ik een allesreiniger in. De doek waarmee ik te werk ging werd nauwelijks vuil, zodat ik dit onderdeel na een enkele deurkant liet varen. Schuren! Omdat ik verf op waterbasis had gebruikt begon de deur ervan te vervellen. Ik dacht: ik neem gewoon een plamuurmes. En het was alsof ik behang verwijderde.

09-05-11. Om halfelf was het in de balkonzon te heet om te lezen, waar was ik met mijn schilderplannen aan begonnen, want na een uurtje lezen zou ik weer aan de gang gaan. De laatste keer dat ik me aan zo’n karwei waagde was het volop zomer en even warm als gisteren en ik zou dus beter moeten weten. Maar ja, ik bedenk wat en dan zal het gebeuren ook, weer of geen weer. Hardnekkige lezers zullen zich herinneren dat ik in de vorige aflevering het met een plamuurmes verwijderen van verf vergeleek met het verwijderen van behang. Welnu, die vergelijking gaat mank want het verwijderen van behang is een makkie. Mijn opbellende zus adviseerde me een schuurmachine te huren. Toen ik aan de stofstuif van dien dacht besloot ik me toch maar tot het plamuurmes te beperken.

10-05-11. Dat het verstrijken van de tijd sneller lijkt te gaan naarmate je ouder wordt is geen fabel. De serie Lost hield zes seizoenen aan. (Ik volgde Lost niet via de tv maar via dvd, dat komt op hetzelfde neer, want de dvd’s van de seizoenen verschenen met een jaar tussenpauze.) Dat is net zo lang als de tijd die ik op de lagere school doorbracht. Aan die tijd leek geen einde te komen, terwijl het met Lost zoef zoef ging. Vorige week trok ik twee dagen uit om het zesde seizoen voor de tweede keer te zien. Toen dat voor elkaar was dacht ik: nou kan ik net zo goed voor de derde keer het eerste seizoen en de volgende gaan zien, zodat ik momenteel halverwege het tweede ben en zes jaar minder dan twee weken duurt.

11-05-11. Als een kabelbedrijf je ongevraagd laat weten dat er verbeteringen op komst zijn wordt het tijd te controleren of de batterijen van je pacemaker nog wel op peil zijn. ‘Ziggo blijft mee verbeteren’, aldus de directeur klantenservice van dit bedrijf, die er niet voor terugdeinst om een alinea verderop aan te kondigen dat de zenders BBC 2, ARD, Euronews, BBC World News en Ziggo TV uit het analoge zenderpakket zullen verdwijnen. Dat Ziggo TV verdwijnt raakt me niet – ik heb daar nog nooit naar gekeken – maar BBC 2 en BBC World News! Het komt doordat Ziggo maar mee blijft verbeteren: uitbreiding van het digitale tv-aanbod maakt dat er in het analoge geschrapt wordt. Ze willen natuurlijk dat analoge kijkers naar digitaal overstappen maar liever nog plaats ik twee antennes op dak (voor Nederland 1 en Nederland 2).

12-05-11. Ik geloof dat er momenteel door vakbonden onderling strijd gevoerd wordt over de strategie met betrekking tot de pensioenen of iets dergelijks. Je hoort soms ook dat mensen zich enorm opwinden over de hoogte van het pensioen waar zij op den duur aanspraak op zullen maken. Een merkwaardig verschijnsel: je bent vijfenzestig (of zevenenzestig) en je maakt je druk over geld, terwijl je een leeftijd bereikt heb waarop de dood binnen handbereik komt. Wat kan geld je dan nog verrotten? Acties voor loonsverhoging heb ik ook nooit begrepen. Er wordt gestreden om twee procent meer loon en als die loonsverhoging in de wacht gesleept wordt zet men een polonaise in. Maar als je tramconducteur bent en twee procent loonsverhoging krijgt (of desnoods tien procent) dan ben je nog steeds tramconducteur: er verandert niets wezenlijks aan je leven.

13-05-11. Een geintje kan ik meestal wel hebben maar als ik doelbewust in de maling genomen word moeten ze me in bedwang houden. Ik ging voor de post kijken en trof in de brievenbox een kaartje van TNT Post aan, er was vergeefs geprobeerd iets af te leveren. Een TNT-busje stond aan de overkant, kennelijk had ik de bel niet gehoord. Ik spurtte op de chauffeur af en hield hem het kaartje voor, waarop hij schamper glimlachte en mij op het bedrog wees. Het was helemaal geen attendering van TNT Post maar reclame van GAMMA, zoals de achterkant te zien gaf – ze hadden doodleuk de huisstijl van TNT Post overgenomen en de ‘aflevering’ had betrekking op 20% korting, ‘op te halen bij uw dichtstbijzijnde GAMMA bouwmarkt’. Mooi, kan ik meteen een hamer uitzoeken om erop los te slaan.

14-05-11. Het zijn gouden tijden voor wie aanleg heeft voor achtervolgingswaan. Toen het rekeningrijden een hot item was werd er gewezen op de gevaren van dien: er zou dan worden vastgelegd waar je gereden had. Onlangs kwam aan het licht dat de politie dat al weet, dankzij het eerlijke zakendoen van de makers van TomTom. Deze week bleek dat providers het internetgedrag van houders van mobiele telefoons bijhouden, het zou me niet verbazen als ze ook luisterden naar het oeverloze gelul dat via dergelijke telefoons uitgewisseld wordt. En dan is er nog het pinnen in winkels, dat maakt dat banken bekend zijn met het koopgedrag van hun cliënten, zoals bijvoorbeeld ook Albert Heijn dat is vanwege de Bonuskaart. (Persoonlijk zou ik het wel toejuichen als deze via internet gepubliceerde tekst bij een immens groot aantal mensen bekend raakte.)

15-05-11. Hannesz ontving gisteren aan huis, als Parel van Kortenbos vertolkte hij liederen. Ik hoorde er een paar met instemming aan, waarna ik de buitenlucht opzocht. Daar naderde mijn zus, vergezeld van de honden, over wie ik me ontfermde terwijl zij ging horen. De honden lieten zich buiten horen, zodat ze weer naar buiten trad, in gezelschap van Lucienne, de geliefde van Hannesz. Hij gaat volgende week verhuizen, was het team compleet? Lucienne kon melden dat Bob had afgezegd en Jan mogelijk verhinderd was. Maar ze had Stella gevraagd en een zware zoon van Norma. En waren de voorbereidingen al in gang gezet? Dat had een reisje naar Spanje verhinderd. Was ik behendig in het witten van een keukenplafond? Ik stond op het punt eigen deuren te gaan schilderen, dan kon extern klussen er ook nog wel bij.

16-05-11. Een verdubbeling van het aantal katten in huis hakt erin. Logerende Loekie en Poemba hebben in no time hun draai gevonden, had daar zelf wat meer tijd voor nodig. Loekie bevindt zich voornamelijk onder het bed, Poemba zich voornamelijk op mij. De eerste nacht begon Loekie in de slaapkamer aan een kastdeur te morrelen, ik maakte daar korte metten mee door de kattenbak ervoor te plaatsen. Zondagnacht trachtte Huig in te breken in de zak met brokjes voor Loekie. Ik zette die zak daarom in de badkamer en sloot de deur. Huig trachtte door de deurkier te glippen die ontstaan was doordat ik vanwege schilderwerk het rooster verwijderd had. Rooster teruggeplaatst. Wie wel eens een vulpen heeft meegemaakt weet dat je die moet opendraaien om bij het inktpatroon te komen. Een van de katten weet dat ook.

17-05-11. Esther zou langskomen om onder meer haar katten te begroeten, dus ik zorgde ervoor dat Loekie zich buiten de slaapkamer bevond. Esther kwam binnen, hij stoof langs haar heen onder de bank. Na een tijdje kwam hij eronder vandaan en vloog naar boven, waar de slaapkamerdeur niet goed gesloten was, zodat hij onterugvorderbaar onder het bed verdween. Esther kon wel Poemba in haar armen sluiten: Poemba wil niets liever. Ze mag ook graag op je hoofd gaan zitten als je ligt te slapen en snuffelt een paar keer per dag aan je. Dat gaat gepaard met een vreemd geluid dat ik aanvankelijk niet kon plaatsen: het bleek dat ze niet snuift maar door haar neus blaast. Het bewijs dat ze dat doet werd geleverd toen ze het boven het asbakje deed, de as over het bed verstuivend.

18-05-11. Als ik kom klussen bestaat het gevaar dat degenen die mij daartoe ontboden hebben zich dat tot in lengte van jaren zullen herinneren. Er moest een wandje rood geschilderd worden, iets wat ik dan nog wel in me heb. De verf leek op bloed, ik dacht: even een geintje en kwastte het woord BLOED op de witte muur. Er werd door Hannesz ijlings een foto van gemaakt want zo’n dijenkletser aan de wand mag niet verloren gaan. Vervolgens de roller gepakt en heel de wand rood gemaakt – het woord BLOED bleef leesbaar. Het nieuwe hofje van Hannesz is voor 55-plus (en ouder), met gangen als in een bejaardengesticht. Bij aankomst stapten we in de lift, die verlaten werd door een besje. Ze vroeg: ‘Gaan jullie werken?’ Ik zei: ‘Ja, schilderen.’ Ze zei: ‘Wat leuk.’ O, wat erg.

19-05-11. Ze denken: als de kijker niet constant gebombardeerd wordt met beelden en geluiden raakt hij de aandacht kwijt en zapt weg. Dat moge bij tv-programma’s uit onderzoek gebleken zijn, de overkill is misplaatst als het om een documentaire op dvd gaat. Ik zag een aantal afleveringen van het tweede seizoen van The Universe: constant maar dan ook constant gedreun van een synthesizer door het gesproken woord heen. Als er geen talking head te zien is, zie je een manische opeenvolging van nagebootste beelden uit het heelal. Gewoon iemand die wat vertelt, met dia’s ter ondersteuning, bestaat niet meer. Wel leuk om snaartheoriedeskundige Michio Kaku weer te zien, die altijd vrolijkheid uitstraalt, ook als hij de enige opties noemt: we gaan ten onder aan vuur of aan ijs, en van niets blijft iets over, zelfs van niets niets.

20-05-11. Loe van de bewonerscommissie attendeerde me op de komst, vandaag, van een heuse wethouder, die de wijk gaat bekijken en bewonersklachten zal aanhoren. Hoe maak je zo iemand duidelijk wat voor chaos het bij Haag Wonen is? Ontving onlangs een brief plus antwoordformulier waarop ik kon aangeven of ik wenste dat Haag Wonen voortaan het portiek zou schoonmaken. Het portiek werd al toen ik hier in 1994 kwam wonen in opdracht van Haag Wonen gereinigd. Belde Haag Wonen erover op, kreeg een dame die dat niet bleek te weten. Zij had in maart (twee maanden geleden) een briefje aan de portiekdeur gehangen: komende week zou de galerijvloer ‘opgeruwd’ worden. Wanneer ging dat gebeuren? vroeg ik. Het was al gebeurd, zei ze. Probeerde haar duidelijk te maken dat ik het wel gemerkt zou hebben als het gebeurd was.

21-05-11. Vandaag gaan we Hannesz van zijn huidige hofje naar zijn nieuwe hofje verhuizen, minder dan een jaar nadat we hem van zijn vorige hofje naar zijn huidige hofje verhuisden. Je vraagt je af waar je het voor doet, temeer daar welingelichte bronnen (ze beweren althans de ondoorgrondelijke wegen van de Schepper te kunnen duiden) van mening zijn dat vandaag ook de Dag des Oordeels gehouden wordt. Dat kan betekenen dat wij met een meubelstuk lopen te sjouwen en pardoes zwavel over ons heen krijgen, terwijl Hannesz ongedeerd ten hemel opgenomen wordt. Mooie beelden, donderdag, van zwaar mallotige Amerikanen die hun hebben en houwen weggedaan hebben, in de zekerheid dat er over hen geoordeeld zal worden en dat de dag van morgen niet zal komen. Als individuen dat hebben is het een psychose, als het massaal voorkomt geloofsovertuiging.

22-05-11. De verhuizing was een herhalingsoefening, maar dat maakt de huidige spierpijn in vooral de armen er niet minder om. Die wijt ik aan de drie Billy kasten die van zolder naar beneden moesten. Hannesz, Lucienne en Marcel waren met het volgeladen busje onderweg naar het nieuwe hofje, ik ontfermde me met Stella over de Billy kasten. Ze waren met schroeven aan elkaar verbonden, het lukte me de schroeven losgedraaid te krijgen, wat nogal verbazingwekkend was omdat ik meer van hakken en breken ben. We kregen de Billy kasten de trappen af, waarbij een belangrijke rol was weggelegd voor de zwaartekracht. (We lieten het niet op stuiteren aankomen maar in andermans huis ga je met andermans spullen nu eenmaal wat nonachalanter om.) En toen maar op het hofjesgazon op een bankje gaan zitten zonnen, wachtend op nadere instructies.

23-05-11. Het had erger gekund maar niet veel. Stond gisteren op met spierpijn in beide benen, beide armen, beide schouders en de nek (waarvan ik er slechts een heb). Verhuizen is topsport waarvoor je verzuimt te trainen. Bovendien zaten er dames in het sjouwteam en dan doe je er onwillekeurig een schepje bovenop en tors je in je eentje meubilair dat beter door meer handen gedragen had kunnen worden. Volop hilariteit over het hofje waar Hannesz terechtgekomen is en dat niet te onderscheiden is van een verzorgingstehuis, inclusief een stang in de gang om je aan vast te houden. De bewoner aan gene zijde van de gang had over de gesloten voordeur een pyjamabroek gehangen, Hannesz wist te melden dat er elke dag een andere pyjamabroek vertoond wordt. Dat soort omstandigheden maken dat ik om die spierpijn lach.

24-05-11. De naweeën van de verhuizing zijn de derde dag ingegaan. De spierpijn is het vermelden momenteel niet meer waard – gisteren had ik er nog een beetje last van als ik bepaalde dingen deed (zoals bewegen). Ik was benieuwd hoe verhuisde Hannesz eraan toe was en omdat ik toch in de buurt was fietste ik naar het nieuwe hofje, waar niet opengedaan werd. Was hij wellicht het oude hofje aan het schoonmaken? Ook daar geen gehoor. Wel de buurvrouw gesproken die zaterdag had meegeholpen. ‘Wat kan jij rennen,’ zei ze. En ook stond ze er paf van dat ik loodzware meubelstukken solo had getorst. Hannesz kreeg ik via de telefoon te pakken: hij bevond zich niet in een hofje maar in het huis van zijn geliefde. Hij klonk moe en mat, alsof de laatste levenslust hem verlaten had.

25-05-11. Ook in eigen huis wordt er geklust. Het behelst niet meer dan het schilderen van een vijftal deuren maar het zag er aanvankelijk naar uit dat het een project van maanden zou worden. De verf die ik in een eerder stadium had aangebracht was op waterbasis en er was niet veel voor nodig om die te beschadigen. De verf was met een plamuurmes te verwijderen maar dat was zo’n arbeidsintensieve onderneming dat ik er per dag niet meer dan een minuut of tien aan besteedde. Eergisteren dacht ik: krijg de zenuwen maar en schuurde de deuren lichtjes, waarna ik gisteren vier uur en een kwartier bezig was met het aanbrengen van grondverf. Een heel gedoe dus, zeker als je op de trap staand tot tweemaal toe gestoord wordt door de telefoon en meermaals door de vier katten.

26-05-11. Een vermakelijk item in Knevel & Van den Brink: over de hoogbejaarde malloot die door het krampachtig bestuderen van de Bijbel de Dag des Oordeels op de dag af uitgerekend had maar die ging desondanks niet door. Max Westerman vertelde over Amerikanen die hun baan, huur en verzekering hadden opgezegd. Knevel en Van den Brink noemden de dominee die dat voor elkaar gekregen had meen ik een charlatan (waarom niet valse profeet?). Westerman vroeg of Knevel en Van den Brink in de Dag des Oordeels geloofden. Nou en of! Die zijn dus net zo gek. Ik herinner me een interview met Nina Hagen, lang geleden, die geloofde destijds (misschien nog steeds) dat de wereld ging vergaan en dat de mensheid door vliegende schotels gered zou worden. Maar goed, op 21 oktober schijnt er een herkansing te komen.

27-05-11. ‘Ik wist niet dat Kate Bush vroeger zo mooi was,’ zei de man van Bevico toen hij haar foto op een trapje staand van dichtbij zag. Hij had toevallig onlangs nog een elpee van haar gedraaid. De man van Bevico was op het trapje geklommen om de mechanische ventilatie een onderhoudsbeurt te geven. In de brief waarin dit project uit de doeken gedaan werd stond dat het werk ongeveer veertig minuten in beslag zou nemen, het werden er niet meer dan tien. De man van Bevico vond het grote onzin, zijn karwei: de mechanische ventilatie was dik in orde en werd er niet veel beter op door er de slang van een stofzuiger in te steken. Was ik een fan van Kate Bush? Ik toonde het omslag van de nieuwe Mojo: ze is nog steeds zo mooi.

28-05-11. Katten kunnen ondoorgrondelijk zijn, als je er vier tegelijk in beheer hebt is dat goed waar te nemen. Omdat Hannesz op visite zou komen bracht ik Loekie toen die even onder het bed vandaan was naar beneden, waar hij zich onder de bank verschanste. Hannesz kwam de kamer in en Loekie onder de bank vandaan om hem te begroeten: ze kennen elkaar van toen Hannesz met Esther was. Als zij, zijn eigenares, hem komt ophalen kruipt hij juist onder de bank. (Ik bedoel dat Loekie dan onder de bank kruipt, niet Hannesz.) Toen Hannesz na het beleefdheidsbezoek naar zijn nieuwe hofje vertrokken was moest Loekie weer naar boven. Bracht eerst Aagje en Huig daar onder, rookte een sigaar en ging toen onder de bank vandaan gekomen Loekie ophalen: zoals in het raadsel van wolf, geit en kool.

29-05-11. Nadat ik meer dan vier uur met Marjolein bezig was geweest vond ik het wel welletjes, maar toen bedacht ik dat de achterkant nog niet gedekt was, zodat ik die alsnog een beurt gaf. Dat soort grappen zijn er te maken als verf niet gewoon groen genoemd wordt maar Marjolein. Het lakken van de deuren hield me van kwart voor tien tot kwart voor drie non-stop bezig, wat in combinatie met niet eten tamelijk funest was voor mijn concentratie, want in het zicht van de haven opende ik een te schilderen kastdeur en stiet daarmee de verf om, die zich over het tapijt verspreidde. Het lukte me na panisch deppen de verf goeddeels aan het tapijt te onttrekken door het te besprenkelen met terpentine, een gevaarlijk goedje dat je uit de buurt van brandende kinderen moet houden.

30-05-11. Om bij te komen van het schilderen lag ik dvd te kijken, logeerpoes Poemba languit op mijn uitgestrekte benen, haar voorpoten gestrekt voor zich, wat ik een kat nog nooit had zien doen. Logeerkat Loekie begaf zich naar de badkamer en liet daar geklaag klinken. Zou hij weer plasproblemen hebben? Dan moest hij snel naar de dokter. Ik belde zijn bazin Esther en zei dat ik Loekie in haar badkamer zou stoppen dan kon ze hem zo oppakken. Ik sloot de deur van mijn eigen badkamer, met Loekie erin, en bracht Loekies kattenbak naar Esthers badkamer, waarna ik terugkeerde. Ik opende de deur van mijn badkamer, die geheel leeg was. Was hij opgelost in het niets? Nee: ik had wegens het schilderen het ventilatierooster verwijderd, hij was door het gat gekropen dat slechts 5,5 cm hoog was.

31-05-11. De bezwaren van de schilder werden ongegrond verklaard – dat is zo’n woordspeling die je te binnen schiet als je vijf uur bezig bent met het schilderen van deuren. Ik meende de schade van het omstoten van de verfpot beperkt te hebben door er terpentine op te sprenkelen: het ging er hoopgevend van borrelen en ik kon de meeste gemorste verf met diverse doeken wegdeppen. ’s Anderendaags viel de verfvlek relatief mee maar de vloerbedekking, die sinds 1994 strak op de grond ligt, vertoont nu bobbels waar ik nog op moet studeren. Terpentine was ook voor het reinigen van de kwasten, herinnerde ik me. Maar zou ik het milieu niet belasten door terpentine aangelengd met verf in de gootsteen te gieten? Trouwens, zo’n kwast kostte twee euro, weg ermee. (Kwasten reinigen is net zo archaïsch als sokken stoppen.)

01-06-11. Heb via dvd in vrij korte tijd de eerste vier seizoenen van 30 Rock gezien. In Amerika werd op 5 mei de laatste aflevering van het vijfde seizoen uitgezonden, de dvd daarvan zal nog wel even op zich laten wachten. Het is een verbijsterend leuke serie, met een topcast aangevoerd door bedenkster Tina Fey, Alec Baldwin, Tracy Morgan, Jack McBrayer, Judah Friedlander en Jane Krakowski, die in Ally McBeal ook al geweldig was. En dan de gastrollen: Al Gore, die rennend een scène verlaat om een walvis te gaan redden. Jon Hamm die behalve Mad Man ook een Funny Man is en in een aflevering in plaats van twee handen voorzien is van twee haken: de eerste hand verloor hij toen hij tijdens een helikoptervlucht naar iemand zwaaide, de andere toen zijn thuiskomst met vuurwerk gevierd werd.

02-06-11. Het was zondag heksentoeren om Loekie over te brengen naar de badkamer van zijn eigenares, die bij haar vriend verkeerde. Ze kwam ’s avonds thuis en zou Loekie de volgende dag meenemen naar de dierenarts, die de eventuele plasklachten ging onderzoeken. Maar Esther meldde ’s avonds dat Loekie tierig was en geen klachten leek te hebben. Ze zou drie dagen later in Groningen vakantie gaan houden, tot die tijd hield ze Loekie bij zich, terwijl ik het beheer over Poemba hield. Dinsdagavond kwam ze Loekie afleveren, en trok daarbij een gezicht van ‘ik heb er eens over nagedacht’. Het geval wilde namelijk dat Loekie zonder Poemba in de buurt veel aanhankelijker was en het meer naar zijn zin leek te hebben. Kortom: wilde ik Poemba niet houden? Vier katten in huis is wel wat veel, maar drie…

03-06-11. Dromen is tijdens het slapen een aardig tijdverdrijf. Woensdagnacht kwam Remco Campert aan de deur om uit eigen werk voor te lezen. Ik toonde hem mijn boekenkast (hoewel ik die niet heb, er zitten boekenplanken aan de muren) en zijn werk dat daarin stond, waarop hij aanstalten maakte de boekenkast omver te trekken. Ik riep: ‘Boerenlul!’ want van mijn boeken moeten ze afblijven. Ook nog het balkon gestofzuigd maar dat gebeurde toen ik wakker was. Nabij het balkon bevindt zich een boom en de afgelopen twee jaar waren daar diverse bladeren van op het balkon terechtgekomen. Die waaiden niet weg maar hoopten zich op. In de goten tussen tegels en muur konden bezem en stoffer niets uitrichten, daarom werd het de stofzuiger. (Vroeger liet ik het rotten, waardoor er uit een geland zaadje een heuse balkonboom groeide.)

04-06-11. Vier vrije dagen op rij, daarvan komt een mens heerlijk tot rust. Nou ja, ik allerminst. Na twee vrije dagen ben ik vrijwel volkomen op en vrees het ergste voor de twee resterende. Het komt door de katten. De vorige keer dat logeerkatten Loekie en Poemba bij Aagje en Huig gevoegd werden verliep hun verblijf zonder al te veel problemen en kreeg ik ze zelfs gevieren op de foto. Deze keer is er wat onmin gaande tussen vooral Aagje en de tweemaal zo omvangrijke Loekie, waarbij het opmerkelijke is dat Aagje jacht maakt op Loekie, die zich dan haastig onder het bed verschanst en dat zelfs doet als Huig hem te na komt. Dat betekent dat de slaapkamerdeur ’s nachts gesloten blijft en Aagje, Huig en Poemba zich uitwendig bevinden – en dan aan de deur gaan morrelen.

05-06-11. Ouderen onder ons kennen het begrip ‘komkommertijd’ nog wel. Dat is een tijd waarin er helemaal niets gebeurt. Maar het Journaal moet gevuld worden en daarom zijn er in de komkommertijd items die nergens over gaan (eeneiige achtling geboren, man bijt hond dood). Momenteel is het ook komkommertijd, toch zitten we ademloos aan het Journaal gekluisterd. Zelf mag ik van de dokter geen vitamines hebben en als ik diarree heb maak ik geen eten klaar omdat ik als ik diarree heb niet eet, dus ik loop geen gevaar besmet te raken met EHEC. Een groot deel van de mensheid heeft echter kans via de komkommer aan zijn einde te komen. Niet alleen door het eten van komkommers met EHEC erin, ook door met een komkommer op zijn hoofd geslagen te worden – in wat voor wereld leven we.

06-06-11. Toen de katten me gisterochtend om kwart voor zeven via gemor aan de dichte slaapkamerdeur gewekt hadden zag ik Loekie ter hoogte van het voeteneind op de grond liggen, zodat ik hem even later kon grijpen en naar zijn thuishuis dragen want bazin Esther zou later op de dag weerkeren van het Gronings kamperen. Poemba is toegetreden tot het huishouden en geeft daar geen problemen, ik moet haar alleen nog zien af te leren zacht voer te eten. Voor brokjes toont ze geen belangstelling, hoewel die net zo gezond zijn en de tanden minder belasten met etensresten. Een geweldige meevaller is dat Poemba altijd onmiddellijk verorbert wat ze voorgezet krijgt: eerdere katten hadden de gewoonte een paar happen te nemen en de rest voor later te bewaren – en die raakte dan verdroogd en smaakte ze niet meer.

07-06-11. Voorafgaand aan een bloeddonatie moet je een vragenlijst invullen en een als verpleegster uitgedoste dame spreken. Bij eerdere bezoeken aan de bloedbank maakte ik me er zorgen over of mijn hb-gehalte niet te laag zou zijn, gisteren kwamen daar nog de zorgen om de bloeddruk bij, die was de vorige keer te hoog. Maar voordat daar onderzoek naar gedaan werd zei de dame: ‘Uw oog is ontstoken.’ Ik wist van niets. ‘Ik zal de dokter er even bij halen.’ De dokter was een oriëntaalse met heel erg mooie ogen, zag ik toen ze in de mijne blikte. Hm, ja, ik kon wel bloed geven, vond ze. Mijn hb-gehalte had de recordwaarde 10.1 behaald, mijn bloeddruk was aan de hoge kant maar ik mocht doneren. Na afloop bezag ik het ontstoken oog in de spiegel. Niets te zien.

08-06-11. Wij Laakkwartierders sidderden niet toen wij in de film The Spy Who Loved Me Richard Kiel als Jaws zagen – er was niet meer dan een schok van herkenning want wij hadden onze eigen Ton Hoogduin, het Monster van Laakkwartier. Hij zat op een lagere school in de buurt van de mijne, bij een gezamenlijke sportdag vertelde hij dat het litteken op zijn buik het gevolg was van een pan kokend water die van het fornuis was gevallen. Hij raakte buiten Laakkwartier bekend, zozeer zelfs dat Simon Carmiggelt hem noemde in een bijdrage aan de Juinensche Courant die zogenaamd door Gerard Reve geschreven was. Niet altijd een beste, onze Ton: Glimmerveen, Janmaat – maar ook iemand met een baan als begeleider van meervoudig gehandicapten. Hofstijl.nl citeert: ‘Zodra Ton Hoogduin over zijn dochter begon, werd hij steeds zachtaardiger en kleiner.’

09-06-11. Op de werkvloer attendeerde een collega me op een ongunstige manier van doen: wie na 1955 geboren is zal een jaar langer moeten werken dan wie in 1955 of voordien geboren is. Welnu, die soep wordt niet zo heet gegeten als hij wordt opgediend: het staat wat mij betreft nog te bezien of die soep überhaupt wordt opgediend. Als je de zestig ruimschoots gepasseerd bent zijn er legio manieren om je aan het arbeidsproces te onttrekken – bovendien hebben we het over een generatie die vindingrijk was in het ontlopen van de militaire dienstplicht. Je kunt je bijvoorbeeld laten vallen nadat je ‘niet goed’ geworden bent. Je kunt tot ze er gek van worden ‘hè?’ zeggen als ze wat tegen je zeggen. Simuleren dat je het werk niet meer aankunt. Of gewoon thuis blijven en de telefoon negeren.

10-06-11. Er waren twee rechercheurs bij Esther aan de deur, ze vroegen me of ik het telefoonnummer van haar moeder kon verstrekken maar wilden niet zeggen wat er aan de hand was. Het bracht mijn benen aan het trillen, toen een paar uur later het bericht kwam dat Esther, lieve lieve lieve, Esther (ik huil nu weer) zichzelf van het leven beroofd had waren er alleen nog maar tranen. Ik belde Hans en kon niet uit mijn woorden komen. Hij, Ron, Sander en mijn zus kwamen naar mijn huis, toen Esthers moeder er was waren er nieuwe tranen. We hoorden poes Loekie boven kermen. Ik snelde naar hem toe, hij was door zijn poten gezakt. De dierenarts stelde vast dat de hartkwaal hem fataal aan het worden was. Met een spuitje werd ook het leven van Loekie beëindigd.

11-06-11. Om halftwaalf ging ik eindelijk uitgeput naar bed, om halfvijf sliep ik nog steeds niet, denkend aan dode Esther. Tegen achten opgestaan en naar de flat gefietst waarvan ik vermoedde dat die het was. Er stond een wijnfles met bloemen erin, ik zag spatjes bloed op de grond en kreeg omgekeerde hoogtevrees toen ik opkeek naar de wentelende brandtrap. Hier sprong ze, landde ze op haar hoofd. Esthers moeder vond sleutels van een vriendin van Esther die opgenomen was: Esther gaf haar kat eten. Maar Esther was dood, dus ik haastte me om de kat eten te gaan geven. De vriendin woonde in de flat waar Esther af gesprongen was, op de achtste etage, een hoogte die me op zichzelf al duizelig maakte. Op de galerij zag je de brandtrap waar ze de fatale stap gezet had.

12-06-11. De dame die de uitvaart verzorgde meldde dat poes Loekie bij Esther in de kist mocht. Haar moeder, een tante en vrienden Hans en Sander reden naar het uitvaartcentrum, ik haalde bij de dierenkliniek Loekie op, hij had de nacht in de vriezer doorgebracht, in een plastic zak. Ik arriveerde gelijktijdig met de anderen bij de rouwkamer. Ik haalde Loekie uit de plastic zak, ging de rouwkamer binnen en legde Loekie op Esther, tegen haar gevouwen handen aan. Veel meer dan haar gevouwen handen kregen we niet van haar te zien: ze was van een flat gesprongen en op haar hoofd neergekomen en niet toonbaar meer. Tranen met tuiten waren bij niemand te stuiten. ’s Avonds met wat vrienden naar de flat, er lagen bloemen. Het was er koud, het waaide, het regende – ja, wat wil je.

13-06-11. Kan iemand me vertellen welke dag het is? Sinds Esthers dood weet ik dat soort dingen niet meer. De dag van de begrafenis nadert, de voorbereidingen blijven in volle gang. Muziek uitgezocht die erin zal hakken: Vonda Shepard die een weergaloze cover zingt van Alone Again, Naturally, Hooverphonic met Out Of Sight. Drie weken nadat ik Esther had leren kennen zagen we Vonda Shepard in Vredenburg optreden, later Hooverphonic in het Paard. Via Facebook lukte me het Jasper te bereiken, die in Zuid-Afrika woont en me terugmailde dat hij Esther in 1995 had leren kennen. In januari, op haar laatste verjaardag, had hij Esther nog opgebeld. Als hij geen contact heeft met vrienden van Esther, zou hij niet geweten hebben waarom hij niet meer van haar hoorde. (Moet nog een mannetje zien te vinden dat Ismaël heet.)

14-06-11. Het is sommige mensen in de buurt bekend dat Esther geruime tijd als overblijfjuf op een basisschool werkte en dat vonden ze al heel wat. Ze moesten eens weten. In 2000 schreef Esther in een sollicitatiebrief: ‘Ik studeer aan het eind van deze maand af aan de Hogere Europese Beroepen Opleiding (HEBO) in Den Haag.’ Daarvoor zat ze op het Centrum Informatica Opleidingen Kennemerland, richting Medewerker Logistiek Management. Op de HEBO waren er vakken als Financial Accounting en International Marketing en Strategisch Management. Ze liep gedurende een halfjaar stage bij de Kamer van Koophandel – in New York. Ze volgde the entire Intensive Preparation Course of the Greek Language (Beginner’s Course) at the University of Crete, behaalde een certificaat aan het Technological Education Institution of Athens. En daar dan door ziekte niets aan hebben en als overblijfjuf eindigen.

15-06-11. We waren naar concerten van Vonda Shepard en Hooverphonic geweest, dus ik was blij dat ik van Esthers moeder hun muziek mocht laten horen. Van Vonda Shepard koos ik zonder erbij na te denken Alone Again, Naturally, een prachtige cover van het nummer van Gilbert O’Sullivan. Ik ken het, maar had nooit op de tekst gelet, die macaber over Esther gaat: ‘In a little while from now / If I’m not feeling any less sour / I promise myself to treat myself / And visit a nearby tower / And climbing to the top will throw myself off / In an effort to make it clear to who / ever what it’s like when your shattered.’ Vanmiddag om halftwee zit ik in de aula en hoor daar dat lied en moet die lieve meid dan gaan toespreken.

16-06-11. Achteraf bleek dat de routeplanning van de ANWB aangaf dat ik de afslag Beverwijk moest hebben, richting Beverwijk-Oost. Bij het overschrijven van de routeplanning maakte ik ervan dat ik de afslag Beverwijk-Oost moest hebben. Die bestond niet, begonnen we te beseffen toen we Heemskerk naderden. We waren vroeg van huis gegaan maar met minder dan een halfuur tot de uitvaart te gaan stonden we op de snelweg in de file, in de verkeerde richting. Driemaal door de Velsertunnel gaan doet je bloeddruk geen goed. We slaagden erin Beverwijk te bereiken, reden er voetgangers klem om aan hen richtingaanwijzingen te ontfutselen. In de buurt van de begraafplaats mocht je dertig rijden, zestig leek me verstandiger. Toen we weer eens achteruit reden omdat we een verkeerde kant op waren gegaan, zei Hans: ‘Esther is ons boven aan het plagen.’

17-06-11.We brachten aan het graf een laatste groet, kusten de foto van Esther en Loekie, gingen op weg naar koffie en cake. Voor me liepen twee van Esthers ex-geliefden, Hans en Ron, de hele weg met de armen om elkaars schouders geslagen. Moest denken aan het lied Twee ouwe vrienden. ’s Avonds gingen we op Kijkduin eten, Sylvia, Wietske, Sander, Hans en ik. De vermoeidheid was niet gering. We hadden weinig meer gegeten dan ontbijt en flink honger. We spraken over Esther. Ik had een moment waarop ik stilviel en in mezelf wegzakte. Ik keek naar het strand waar ik met Esther zo vaak gelopen had – ja hoor, weer tranen. Hans dronk bij mij thuis nog een koffie. Ik belde mijn zus en hoorde de telefoon overgaan. Hans nam de zijne uit zijn binnenzak en nam op. ‘Hallo?’

18-06-11. Toen Esther hier in 2002 kwam wonen hadden de vertrokken verslaafden die voordien in het huis zaten op de muur een boodschap achtergelaten: Fuck de woningcorporatie. Gisterochtend ging ik met Ans, de moeder van Esther, de huur opzeggen. Bij Haag Wonen zat een Enorme Hork aan de balie die het niet nodig vond Ans te condoleren met het verlies van haar dochter. Een zeer onaangenaam figuur, wilde hem vragen hoe hij klanten bejegende als hij slecht gehumeurd was. Het volgende reisdoel was de rechtbank, waar Ans verklaarde de nalatenschap te ‘aanvaarden onder het voorrecht van boedelbeschrijving (beneficiaire aanvaarding)’. Dat betekent dat zij eventuele schulden niet hoeft te voldoen en dus ook niet zal opdraaien voor wat er in Esthers huis eventueel gerepareerd moet worden. We kunnen volstaan met stofzuigen en Fuck Haag Wonen op de muur schrijven.

19-06-11. Poes Poemba was een tijdje geleden al aan mijn kattenbestand toegevoegd, na haar dood kwam Esthers tijger er nog bij. Een vrij enorm gevaarte dat niet van een echte tijger te onderscheiden is, als je een kat bent. Ik legde de neptijger in de woonkamer op de grond, kat Huig sloop naderbij, met een dik wordende staart. Dat is weer zoiets wat Esther zou moeten weten. Ze was verzot op knuffels, haar moeder had er een vuilniszak mee gevuld want wat moet je ermee. Maar er zijn er nog volop. Afgelopen donderdag kwam Wietske langs om een schilderij van Esther uit te zoeken, ik was met Sander aan het opruimen. Ik vroeg aan Wietske: ‘Wil je ook een knuffel van Esther?’ Die wilde ze niet. ‘Wil je dan een knuffel van Sander?’ Er wordt voorzichtig weer gelachen.

20-06-11 Gisteren een gezellige avond gehad met Esthers vriendin Sylvia, die langskwam om een schilderij van Esther uit te zoeken en eventueel wat kleding. Zelf ging ik ook door de kledingkast: zelfs al past het niet, mij staat alles. Ik trok een jas van Esther aan en zei tegen Sylvia: ‘Let op.’ Ik greep in een zijzak en haalde, jawel, een tampon tevoorschijn. Ik zei nog een keer: ‘Let op’, en diepte uit de binnenzak een handvol tampons op. In een meegenomen rugzak had zich eveneens een massa tampons bevonden. ’s Middags waren twee andere vriendinnen van Esther kleding komen uitzoeken. Een van hen lukte het niet om een keuze te malen. ‘Dat komt doordat ik meerdere persoonlijkheden heb.’ Kalm blijven, Martin, kalm blijven. Ik haalde diep adem en zei: ‘Dan laat je elke persoonlijkheid toch wat uitkiezen.’

21-06-11. In films over Indiana Jones gebeurt het zo nu en dan dat deze op tegenstanders stuit. De ene keer zijn het slangen of spinnen, de andere keer dwergen met pijl en boog. Gisteren had ik dat zelf toen ik bij het uitruimen van Esthers huis twee kleerkasten tegenover me vond. Van IKEA. Ik had ze destijds in elkaar helpen zetten, daar bestaat een verschrikkelijke foto van. Ik was tijdens de montage aan het einde van mijn Latijn geraakt en dat is op die foto goed te zien. Nu kwam het aan op demontage want toen ik een van de kasten de binnentrap af droeg kwam ik niet voorbij een bocht. Kasten van IKEA zijn niet berekend op demontage maar ik kan goed vloeken. Toen moest ook nog het bed uit elkaar, het was geloof ik van IKEA.

22-06-11. Ans, de moeder van Esther, heeft aanleg om onbedoeld op je zenuwen te werken. Ik was maandag van negen tot vijf vrijwel onafgebroken in het huis van Esther bezig geweest en Ans vond dat ik de volgende dag rust moest houden en dan niets in het huis mocht doen. Maar ja, ik ben opgegroeid met Ed en Willem Bever. Ans wilde dat ik het grofvuil voor volgende week maandag bestelde dan kwam ze vijf man sterk uit Heemskerk om spullen buiten te zetten. Ook moest het bed ‘doorgezaagd’ worden. Ik bestelde het grofvuil voor vandaag, schroefde twee schroeven los, kreeg daardoor het hoofdeinde los en ontmantelde met een beetje kracht de rest van het bed. Belde Ans op en zei dat het grofvuil aanstaande maandag komt en dat ze dan een Hele Grote Zaag mee moet nemen.

23-06-11. Esthers matras (200 x 160 cm) droeg ik uit sentimentele overwegingen zelf naar buiten. Esther had een matras gekocht en oordeelde na een nacht slapen dat die matras niet goed was voor haar rug. En dus kocht ik haar matras en schonk Esther de mijne, die dinsdagavond bij het grofvuil belandde. In de fietsenberging stond een radiator die we vergeten waren aan de Kringloop te schenken. Loe, die samen met Mylène hielp sjouwen, zei dat de radiator voor middernacht weggehaald zou zijn. En verdomd: er reed een busje voor en daaruit stapte een jongedame uit Oost-Europa, die het postuur van een kogelstootster had. Behalve de radiator wilde ze de wasmachine hebben, hoewel die door mijn toedoen volledig ontmanteld was. De kogelstootster hielp de machine nog naar beneden sjouwen ook, zodat ik mijn inbreng beperkte tot aanwijzingen geven.

24-06-11. Ook als het leven niet langer doorgaat kun je te maken krijgen met TNT Post, of zoals die club nu weer heet: PostNL. Gisterochtend ontving ik een mail van PostNL die bedoeld was om Esthers moeder eraan te herinneren dat het doorsturen van Esthers post van start was gegaan. ‘Vanaf 21-06-2011 zal de door PostNL bezorgde post, gericht aan de overledene, mevrouw Lammers, worden doorgestuurd.’ Ik mailde terug dat niet Esthers moeder aan het doorsturen van post herinnerd moest worden maar PostNL zelf want kort na het ontvangen van de mail (op deze 23ste juni) had ik post uit Esthers brievenbox gehaald die allerminst doorgestuurd was. Dat was een mooie boel, dus ik liet PostNL mede namens Esthers moeder weten: ‘Op die manier neemt het toch al geringe vertrouwen dat wij in u hebben nog verder af.’

25-06-11. Een omineus bericht van de System Administrator, gisterochtend: KPN heeft geconstateerd dat uw mailbox vol is. Dat was goed gezien van KPN want de capaciteit van 30MB was met maar liefst 7MB overschreden. Dat had Hans op zijn geweten, die aan het begin van de nacht een massa foto’s van Esther gemaild had, in vier zendingen. Bij het zien van de laatste foto van de laatste zending dacht ik: wie is die snaak die zijn arm om Esther geslagen heeft en zijn grijnzende hoofd tegen het hare laat rusten? Toen herkende ik het interieur als het mijne en in de snaak mezelf, hoewel ik me het T-shirt dat ik droeg niet kon herinneren – ook niet dat die foto gemaakt werd. Volgens Hans was het april 2005 geweest. De enige foto waar ik samen met Esther op sta.

26-06-11. We leven in een kille wereld en daarom is het hartverwarmend om warme woorden te lezen, ook al staan ze in een automatisch gegenereerde brief, niet voorzien van een handtekening. Vodafone schrijft ‘met leedwezen kennis genomen’ te hebben van het overlijden van Esther. ‘Vodafone Libertel B.V. wenst u en de uwen veel sterkte in deze moeilijke tijd. In verband met het overlijden hebben wij de mobiele aansluiting(en) inmiddels van het Vodafone Netwerk afgesloten. U kunt het dossier als afgehandeld beschouwen.’ Als je TNT Post a.k.a. PostNL belt voor informatie over het doorsturen van post gericht aan de overledene wordt er eveneens medeleven betuigd maar vervolgens wekken ze woede op wanneer post vier dagen na het van start gaan van de doorzending nog altijd op het adres van de overledene bezorgd wordt. (Ik heb een dagtaak aan klagen.)

27-06-11. Vandaag wordt er afgesloten, althans het huis: Ans gaat de sleutels van haar dochters woning bij Haag Wonen inleveren. Men wilde op 4 juli komen inspecteren maar Ans redeneert dat zij daar niets mee te maken heeft omdat zij de huurder niet is en getekend heeft voor beneficiaire aanvaarding van de nalatenschap en dus niet opdraait voor kosten als reparaties aan het huis. Daarmee is het nog niet rond want er zijn twee andere erfgenamen: Esthers vader en zus, die niet op de begrafenis verschenen en geen reactie gaven toen ze geïnformeerd werden over de dood van respectievelijk hun dochter en zus. Daar liggen tragische familieomstandigheden aan ten grondslag: vader is manisch-depressief en gaf dat door aan zijn dochters. Esther, die dol op haar vader was, moest ook nog meemaken dat de liefde van een kant kwam.

28-06-11. PostNL ging diep door het stof: met betrekking tot de nog niet doorgezonden post: ‘Tot mijn spijt moet ik u mededelen dat wij een fout hebben gemaakt in de startdatum, deze is niet 21 juni maar 29 juni.’ Daar begon de dag van gisteren goed mee, al was het wel erg warm. Misschien dat ik daardoor in de garage met mijn rugtas de zijspiegel van de auto naast me raakte: kletter, het glas ervan viel op de vloer. Briefje onder de ruitenwisser en snel boodschappen gaan doen want Esthers moeder en twee tantes kwamen langs voor een laatste schoonmaak. Tante Marijke zei: ‘Morgen lig ik bloot in de zon.’ Daar kon Ron (62) over meepraten. Hij ligt graag bloot in de tuin, zei hij. Dan ziet God op hem neer en zegt: ‘Zo heb ik het bedoeld.’

29-06-11. In de voorbije bijna drie weken werd mijn antwoordapparaat vanwege het overlijden van Esther met grote regelmaat ingesproken. Tot nu toe is me bespaard gebleven dat ik bij het ontwaken boodschappen van Joop Schafthuizen op het antwoordapparaat vond, zoals Nop Maas heeft moeten meemaken. Die kreeg er verbaal stevig van langs van de matroos, inclusief de toezegging dat hij het vuur op Maas zou openen. Maas had de indruk dat Joop de nodige limonade gedronken had toen hij zijn bedreigingen uitte maar ’s anderendaags verklaarde deze in alle nuchterheid aan de Volkskrant dat het geen loze dreigementen geweest waren – waarbij je je kunt afvragen in hoeverre nuchterheid paciferend werkt op de weduwnaar van Gerard Reve. Ik vermoed dat Joop door het proces van Geert Wilders verder is gaan radicaliseren: schelden mag, dat heb de rechter zelf gezegd.

30-06-11. Je maakt soms wat mee, met de oudere medemens. Ik werd opgebeld door de eigenaar van de auto waarvan de buitenspiegel in aanraking was gekomen met mijn rugtas, zodat het glas ervan nadat het op de grond beland was niet meer te redden was. De man vertelde dat de spiegel al kapot geweest was. Het was een oude automobiel, de nieuwe spiegel moest helemaal uit Frankrijk komen. Een bevriende glassnijder had er provisorisch een stukje glas in geplakt, waar ik dus korte metten mee gemaakt had. De vrouw van de man wilde me ook even spreken en vertelde me hetzelfde verhaal: nee, hoor, ik hoefde echt niets te betalen. De volgende ochtend een andere oude op mijn pad, een bejaarde man die me staande hield en vroeg: ‘Ga je vandaag zingen?’ Ik zei geen plannen te hebben.

01-07-11. Ik bestelde een groot aantal foto’s na, aan de hand van een houten kist die inmiddels naar Esthers moeder is gegaan en die gevuld was met mapjes met negatieven en foto’s. Aan de negatieven was niet altijd te zien of Esther erop stond. Twee foto’s waren een jaar of twintig geleden gemaakt, ze staat erop met een favoriet knuffelbeest – en dat knuffelbeest koos ik toevallig uit de enorme massa die ze naliet. Hans vertelde dat zijn geliefde bleef logeren en ’s nachts een paniekaanval kreeg: ze had occulte strijd gevoerd met Esther. Dat was raar, Hans woonde maar kort in dat huis. Ik zei: ‘Esther weet toch niet waar je woont?’ De geliefde wilde niet meer in Hans’ huis komen, hij moest voortaan naar het hare. ‘Als Esther je dan volgt gaat de occulte strijd gewoon door.’

02-07-11. Vermoedelijk in 1984 kocht ik mijn eerste cd-speler. Ter gedeeltelijke financiering (het apparaat kostte zo’n duizend gulden) verkocht ik een deel van mijn platencollectie, kreeg er een aardig bedrag voor. Later kreeg je niets meer voor grammofoonplaten, tegenwoordig blijkt er weer vraag naar te zijn. Ik trek me niets aan van verhalen over het verdwijnen van de cd, ik sla mijn slag. Bij Sounds in Delft bakken vol cd’s die 4,99 euro per stuk kosten. Kocht dubbelaars van Sonny Rollins, Louis Armstrong en Charles Mingus, schijfjes met extra tracks van (niet schrikken) Uriah Heep, Sparks en Fairport Convention. De jongste Brian Wilson en ook nog Bill Withers, Edie Brickell en Cannonball Adderley. (In The Office zegt Michael Scott dat hij in cd’s investeerde: hij kocht ook muziek waar hij niet van hield. Zelf ben ik een omnihoor.)

03-07-11. In Leiden kwam er een meisje tegenover me zitten dat had moeten hollen om de trein te halen, waardoor ze zweet uitwasemde die niet prettig rook – maar als het een leuk meisje is kan je dat wel hebben. Ze heette Maria en kwam uit Rusland maar woonde sinds twee jaar in Frankrijk. Omdat ik algemeen ontwikkeld ben kon ik haar vertellen dat Amsterdam in de vorm van de Hermitage een stukje Rusland herbergt. Op Amsterdam CS wachtte ze op een vriendin, ik ging op weg naar onder meer Fame, waar ik beslag legde op Horror Classics, een dvd-boxje met honderd films op 24 tweezijdig gevulde schijfjes, totale speelduur meer dan 126 uur: slechts 31,49 euro. Heerlijk weggriezelen bij The Atomic Brain, The Brain Machine, Bride of the Gorilla, The Amazing Transparant Man, Curse of the Headless Horseman.

04-07-11. Ans belde zaterdag op. Zou ik haar huis in Heemskerk wel weten te vinden? Ze woonde namelijk op een woonerf. Inwendig lachend stelde ik haar gerust: ik had de routeplanning klaarliggen. Om tien voor tien ging ik op weg, de routeplanning binnen handbereik. Het was rustig op de weg, het was een makkie: al om kwart voor elf was ik bij Ans in de buurt. Na 800 meter linksaf haar straat in en daar was ik. Op het kerkhof in Beverwijk. Zonder mobiele telefoon. Doolde over het kerkhof tot ik een man en een vrouw zag lopen die met bloemen op weg waren naar een graf. Met het mobieltje van de vrouw, die zag dat ik dom was, belde ik Ans. Ze was er binnen een kwartier. Esther en Loekie lagen ongetwijfeld te lachen in hun kist.

05-07-11. Cultuur is van ons allemaal, maar het moet toch te denken geven dat er meer belangstelling is voor zoiets verschrikkelijks als TROS Muziekfeest op het plein dan voor een demonstratie tegen de bezuinigingen op cultuur. HP/De Tijd bracht vorige week op haar site een bericht over de zaak Schafthuizen-Maas, waarin de eerste de tweede wilde gaan doodschieten. Op het bericht volgen enkele reacties van lezers. Iemand schrijft: ‘stuiptrekkingen van de babyboom-generatie die nog altijd denkt dat Reve “relevant” is.’ Een ander: ‘Reve kon een aardig stukje schrijven, maar hoe hij zich ooit tussen de Grote Twee heeft kunnen wurmen is mij een raadsel.’ Een derde vindt ook Hermans niks, die heeft hooguit ‘drie behoorlijke boeken’ geschreven. Het zegt toch wel iets over het cultureel besef van mensen, als er zo laatdunkend gedaan wordt over monumentale literaire oeuvres.

06-07-11. Vroeger kon het gebeuren dat ik in de vakantie uitsliep – niet dat ik dan langer sliep dan anders, het was meer een verschuiving. Ik lag tot diep in de nacht te lezen en stond diep in de ochtend op. Nu er drie katten in huis zijn begin ik daar niet aan: het bioritme van katten gehoorzaamt aan wetten waar geen mazen in zitten. Poes Poemba weet dat ze me wakker kan krijgen door mijn hoofd als zitplaats te gebruiken, kat Huig veroorzaakt wekkend kabaal door aan een kast te gaan morrelen. Mijn zus wordt weer door haar honden gewekt, al om een uur of halfzes, en laat ze dan uit, waarna ze haar slaap vervolgt. Zoiets krijg ik niet voor elkaar: als ik de katten ontbijt geserveerd heb kom ik niet meer in slaap. De katten wel.

07-07-11. De afgelopen dagen las ik in mijn dagboek uit 2002, het jaar waarin ik Esther ontmoette. We beleefden een Summer of Fun, Esther, buurmeisje Claudia en ik. Hele middagen en avonden zaten we bij elkaar voor de deur of in een van de huizen te kletsen. Toen het heel warm was sliepen Esther en Claudia op de galerij. Je had destijds nog saamhorigheid: ik was grieperig en Esther en Claudia brachten me eten. Zelf liet ik me ook van mijn beste kant zien wanneer het met de anderen wat minder ging. Op 7 augustus, las ik, omhelsde ik Claudia ten afscheid en zei: ‘Als Martin van je houdt komt alles goed.’ Dat was kennelijk in goede aarde gevallen, want de volgende dag nam ik gelijksoortig afscheid van Esther: ‘Als Martin van je houdt komt alles in orde.’

08-07-11. Gisterochtend was ik op bezoek bij gewezen buurman Van der Vet, om hem te vertellen over het overlijden van Esther en te zien hoe hij het maakte. Hij huist in een bejaardengesticht, op de elfde etage. Ik stapte in de kleine lift, samen met twee oude dames met rollator. De gewezen buurman (81) zat in een rolstoel omdat zijn knieën het niet meer deden. Ook zijn longen speelden hem parten, het praten viel hem moeilijk, ik kon hem aanvankelijk slecht verstaan – toen ik vroeg hoe het hem hier beviel drong slechts een enkel woord van zijn antwoord tot me door: pokkenzooi. Hij vroeg wel eens iemand om boodschappen te doen en dan moest je maar afwachten of je nog wat hoorde. Het leven na de dood kan nooit zo erg zijn als het leven voor de dood.

09-07-11. Bij de One Show van de BBC was gisteravond Brian May te gast. Vroeger had hij een enkel baantje (bij Queen) tegenwoordig beheert hij Queens muzikale nalatenschap, doet als astronoom van zich spreken en voert bezield campagne voor bedreigde dieren. Een van de presentatoren van de One Show stak een Queen-lp uit 1977 in de hoogte, News of the World, en dat was dubbel toepasselijk omdat onlangs een geremasterde versie van de cd (en van vier andere) met extra tracks is verschenen en omdat het gelijknamige schandaalblad zondag voor het laatst verschijnt. Vond Brian dat laatste erg? Good riddance, was hij van mening en bracht in herinnering dat ratten van die krant destijds geprobeerd hadden via een wc-raam foto’s te maken van de aan aids bezwijkende Freddie Mercury – dat zo’n krant ophoudt te bestaan is geen ramp.

10-07-11. De Maastunnel is afgesloten dus ik moet buitenom rijden maar als dat lukt en ik Ahoy weet te vinden ben ik tot middernacht onder de pannen. Heb de afgelopen dagen gestudeerd op het programma en mijn keuze bepaald. De optredens van Kyteman en Jan Akkerman zullen geweldig zijn maar je kunt hen ook elders in het land aan het werk zien – ik ga liever naar artiesten bij wie dat niet het geval is. Zoals om halfvier Anouar Brahem, Dave Holland en John Surman met een mengeling van Arabische muziek en jazz. En dan om kwart voor zes Dr John & The Lower 911. De avond wordt besloten in de zaal Nile, waar ik van kwart over zeven tot kwart voor twaalf (met een kwartiertje pauze tussen de sets) achtereenvolgens Tom Jones, Snoop Dogg en Bootsy Collins onderga.

11-07-11. Wat was het hoogtepunt? Op de eerste rij bij Dr John was een belevenis van de eerste orde. Eveneens op de eerste rij staan bij Tom Jones was af en toe kippenvel: rauwe blues, slechts door gitaar en drums begeleid, of het magnifieke dampende en stampende St. James Infirmary Blues, waarin de drie blazers geweldig tekeergingen. Snoop Dogg was leuk, ook van achter in de zaal. En tot besluit nog Bootsy Collins, die bij James Brown het vak leerde. Op zeker moment vroeg hij het publiek een gangpad te maken, dan kon hij zich tussen ‘my people’ begeven. Security had het hem afgeraden, maar: ‘Rotterdam is my security!’ Daar kwam-ie, ik dacht: ik geef ’m een hand. Maar ik kreeg een hug en een arm om mijn schouder en stond ineens wild te hossen met Bootsy Collins!

12-07-11. Misschien kwam het door de voodoo, de hoodoo, de juju of de gris gris: Dr John maakte af en toe een dansje dat vrij raar oogde. Hij is inmiddels zeventig en lijkt wat op Dr Jacobi uit Twin Peaks. De muziek stoomde als vanouds: Right Place Wrong Time, om maar wat te noemen. Hij sprak geen stom woord tot het publiek, behoudens God bless, toen zijn werk erop zat. Nee, dan Snoop Dogg, die wat dovig lijkt, omdat hij nogal eens I can’t hear you! riep. Ik betaal een artiest om me te vermaken en moet er niets van hebben als een artiest dingen van mij gedaan probeert te krijgen, zoals dansen en het in de lucht steken van mijn handen. ‘Let me see your motherfucking hands!’ Ik dacht: commandeer je hondje en blaf zelf, Snoop Dogg!

13-07-11. Sommige mensen weten niet hoe het hoort, je komt ze ook op North Sea Jazz tegen. Daar was bijvoorbeeld een jongedame die om halfdrie op naaldhakken Ahoy betrad en tot na middernacht op dat mensonwaardige schoeisel moest rondstappen. Dan zijn er figuren die niet in de gaten hebben dat ze het risico lopen door mij helemaal in elkaar geslagen te worden, zoals het trio dat naast me vooraan stond bij Tom Jones en mijn aandacht van het optreden afleidde door onderling hinderlijk in gesprek te gaan. Ik hield mijn handen thuis maar stond op het punt te roepen: ‘Hebben jullie tijdens het ouwehoeren geen last van de muziek?’ De grootste ergernis gold zoals meestal in veel zalen de mc, bij Tom Jones een uiterst onbeschofte kloot die de legendarische zanger aan- en afkondigde als ‘die ouwe pappie’.

14-07-11. In Europa zijn geluidsopnamen vijftig jaar na het uitbrengen (dus niet na het opnemen!) rechtenvrij. Het nadeel daarvan is dat iedereen cd’s van Elvis uit de jaren vijftig mag uitbrengen en zeer velen dat ook doen, de markt overvoerend met gekopieerd materiaal. Een voordeel is dat ook ander rechtenvrij repertoire te vinden is, dat minder massaal gekopieerd wordt dan het werk van Elvis. Ik kocht voor 5 euro een goed klinkende dubbelaar van Louis Armstrong – hij zingt zowaar een cover van Blueberry Hill. Helemaal bijzonder is de (eveneens vijf euro kostende) dubbelaar The Definite Lead Belly, verrassend fantastisch klinkende opnames uit de jaren dertig en veertig. Vijftig nummers maar liefst, bijna alle geschreven door Huddie ‘Lead Belly’ Leadbetter (plus door hem gearrangeerde traditionals). Goodnight Irene, Black Betty, Cotton Fields, Midnight Special, Worried Blues, C.C. Rider, Alabama Bound.

15-07-11. Vijf minuten na middernacht bestelde ik onder meer The Adjustment Bureau. Een half etmaal later arriveerde er een zending met daarin het fraai uitgevoerde Vonnegut – Novels & Stories 1963-1973 (Library of America), plus de dvd’s Shaun Of The Dead en de eerste twee seizoenen Spiral (zoals de Engelse titel luidt van het Franse Engrenages). En krijg nou wat, wat een service: The Adjustment Bureau zat er ook bij, dat ze die er zo snel bij hadden kunnen stoppen! Ik liet me eerder al lovend uit over de bezorgsnelheid van Amazon, maar dit sloeg werkelijk alles. Na middernacht bestellen, de volgende dag al in huis – nee. Nee, nee. Nee, nee, nee. Dinsdagnacht was het bericht van verzending gekomen, de verzending van een bestelling die ik zaterdag geplaatst had. Inderdaad: toen had ik The Adjustment Bureau ook al besteld.

16-07-11. Wat een weeromstuit! Eergisteren raakte ik doorregend toen ik een giro-overschrijving ging posten, gisteren was het te zonnig om oningesmeerd op het balkon te zitten. Het zijn gouden tijden voor kappers en andere praatgragen. Gisteravond maakten drie vliegen van het openstaande dakraam gebruik door naar binnen te komen vliegen. Wespen en bromvliegen weet ik altijd wel te bewegen de omgekeerde weg te bewandelen, maar ditmaal ware het rare apparaten, een beetje langwerpig, zodat ik ze met een krant te lijf ging. Ze lieten zich niet makkelijk vangen en eenmaal bleken twee rake meppen niet afdoende om ze het leven uit te jagen. Ik ben niet dol op vliegend gedierte (krokodillen ook niet, trouwens), vooral niet als ze van een onduidelijke soort zijn. (Ik zie soms ook vliegen vliegen die groen zijn, helemaal om bang van te worden.)

17-07-11. Het korte metten maken met de drie vreemde vliegen was een makkie, ik heb wel zwaardere gevechten geleverd met dat soort gespuis. In mijn dagboek uit 2003 las ik gisteren over de epidemie van vliegen die destijds vooral de keuken teisterde. Het waren een soort bromvliegen die niet bromden en ook niet vlogen. Ze zaten soms half onder het keukenblok en ik leidde ze in goede banen door ze te confronteren met de stofzuigerslang, waar ze niet van terug hadden. Nog altijd weet ik niet wat het voor vliegen waren en waar ze vandaan kwamen (en met welke bedoelingen). Suzana, die schuin beneden woonde, was van mening dat er wellicht in een belendend huis een lijk verbleef maar als dat zo was zouden de vliegen zich wel op dat lijk geconcentreerd hebben en niet op mijn keuken.

18-07-11. Via een brief vroeg Haag Wonen aan mijn zus of zij klachten had over een buurman en zo ja die kenbaar te maken dan kon buurman uit huis gezet worden. Zo’n verzoek krijg je niet elke dag, mijn zus ging bij buren informeren. De betreffende buurman had vorige week de inzittenden van vijftien politieauto’s aan de deur gekregen omdat hij wat over zijn toeren was (en omdat zijn huis gevuld was met wapentuig). De buurman zit sindsdien in Parnassia. Schuin onder Esther woonde een figuur die als hij zijn medicijnen niet slikte luide muziek draaide en anderszins overlast veroorzaakte; Haag Wonen gaf hem een etage hoger een groter huis (waar meer herrie te maken is). Naast hem woont een vrouw die ook zo is: in haar agressieve periode wist zij opgetrommelde agenten met geschreeuw weg te jagen.

19-07-11. De vakantie is ten einde, het was door het overlijden van Esther geen vakantie in de gebruikelijke betekenis van het begrip. Drie weken lang non-stop in de weer geweest met de nasleep, korte tijd tijd voor mezelf gehad. Hoe dan ook, de vakantie zat er gisteren op, er kon weer gewerkt worden, die eerste dag thuis. Ik ben iemand die dan onmiddellijk voluit wil gaan, als een paard dat de stal ruikt of hoe heet dat als je niet te houden bent. Via het internet gekeken welke nieuwsberichten er op de site geplaatst waren, opdat ik niet dezelfde zou plaatsen. Ik maakte een bericht dat nog niet geplaatst was – en kreeg geen toegang tot de beheerpagina want mijn wachtwoord was ongeldig. Alsof je thuiskomt nadat je aanstaande ex een ander slot op de deur heeft laten zetten.

20-07-11. Als ik deze tekst voor halfzeven online heb gebracht is de wekker afgelopen. Op het moment dat ik dit schrijf is dat nog afwachten want de wekker is op 8 juni voor het laatst afgelopen, best mogelijk dat het inwendige door ongebruik is gaan roesten. Meestal word ik wakker voordat de wekker afloopt, dat heeft geloof ik een bioritmische oorzaak Het is wel eens voorgekomen dat ik voor het aflopen wakker werd en onder de douche vloog en haastig een kop koffie dronk en aanstalten maakte om naar kantoor te vertrekken – en toen was het niet halfzeven maar halfzes en ging ik maar een uurtje dom voor me uit zitten kijken. Ook is het gebeurd dat ik zag dat het 06.00 uur was en kat Duimpie ontbijt serveerde, waarmee het niet 06.01 uur werd maar 00.01 uur.

21-07-11. Er was dinsdagavond een toestand aan de hand. Er kwam mail van mijn zus, die vroeg of mijn telefoon mogelijk kapot was want ik was gedurig in gesprek, net als de dag ervoor. Ik probeerde het toestel en kreeg in plaats van de kiestoon een holle galm. Inwendig en uitwendig vloekend de twee telefoons uit de gangkast gehaald die ik van Esther geleend had en van haar mocht houden toen de vorige keer de telefoon het niet deed. Net als toen die andere toestellen successievelijk aangesloten: holle galm. Je kunt bij storing KPN bellen, behalve natuurlijk als je telefoon het niet doet. De telefoon van Loe geleend, een KPN-dame vroeg waar de splitter zat. (Aan de muur, waar anders.) Ze keek het na: er was in de buurt algehele storing wegens een defecte kabel. (Wordt uiteraard vervolgd.)

22-07-11. Al na drie dagen deed de telefoon het weer, een compliment aan KPN is op zijn plaats. Loe, wiens telefoon ik leende om de storing door te geven, vroeg zich hardop verbaasd af hoe ik zonder mobieltje kon leven. Dat gaat heel goed, ik rijd ook auto zonder TomTom (ben bang dat ik met de stem die de richting aangeeft ruzie krijg en daardoor een gevaar op de weg word). Het ergst aan mobiele telefonie is het ongebreidelde slappe ouwehoeren van mensen die sowieso niets te melden hebben maar dat dan de hele dag door door een telefoon doen. Ze zijn verslaafd aan ouwehoeren en een slaaf van het apparaat, dat ze om de haverklap tevoorschijn halen om het te controleren op binnengekomen sms’jes, zelfs in de bioscoop. (Over infantiel ge-sms wil ik het verder niet hebben.)

23-07-11. Ik had in mijn dagboek 2005 gelezen over de uitzendingen die ik destijds voor Radio West maakte. En dus droomde ik ’s nachts dat ik gevraagd werd om weer eens wat te doen, een sketchje brengen van een minuut of vijf. De sketch schreef ik meteen. Kompaan in radiozaken Hans loopt op een sneeuwpop af, zo’n authentiek geval waar bij wijze van neus een enorme winterpeen in gestoken is. Hans struikelt, valt en die enorme winterpeen schiet hem in een neusgat (ik geloof zelfs bijna helemaal erin, dus ga maar na). De medicus die erbij betrokken wordt vindt het het beste als die winterpeen maar gewoon in de neus van Hans blijft zitten. Het is een sketch zonder clou (en bovendien meer geschikt voor tv dan radio) maar bedenk wel dat ik ’m in een droom schreef.

24-07-11. Ik viel in een van de extra uitzendingen van het Journaal. Een man met een akelig rechteroog was aan het woord. Dat bleek koning Harald van Noorwegen te zijn. Ik had nog nooit van hem gehoord en ging hem daarom op Wikipedia na. Harald blijkt dat werk al sinds 1991 te doen. Hij is Harald V en de zoon van Olaf V. Heel lang geleden had je Haldan de Zwarte, dat was de vader van Harald I. In de tijd van Haldan de Zwarte werd er door de onderdanen voor de koning gesidderd, vanwege diens koninklijke uitdossing en soldaten, aan Harald V is niet eens te zien dat hij koning is, zelfs niet aan dat akelige rechteroog. Het koningschap kan maar beter voorbehouden blijven aan koninginnen, die baljurken kunnen dragen en hermelijnen mantels en enorm rare hoeden.

25-07-11. Op de site van de Daily Mail staan smakeloze lezerscommentaren als: ‘Who cares?’ Haar stem deed denken aan die van Billie Holiday en ook aan die van Erykah Badu. Amy Winehouse had plaat na prachtige plaat met standards kunnen volzingen. Op de bundeling van haar beide cd’s Frank en Back to Black zingt ze op een van de bonus discs Someone To Watch Over Me en ’Round Midnight, ik bedoel maar. Tragisch dat ze zichzelf met drank en middelen om zeep hielp, maar het is niet voor niets dat zovelen op of rond hun zevenentwintigste ten onder gaan. Het moet onwerkelijk zijn om als puber een anoniem bestaan te leiden en als jongvolwassene door mensenmassa’s toegejuicht te worden en door persmuskieten achtervolgd, elke scheet die je laat haalt de voorpagina, niet alleen als het een natte is.

26-07-11. Vorige week ontving ik een mailtje van maar liefst de Directeur KPN Klantencontacten. Wat leuk, dacht ik, als ik hem terugmail heb ik er een mailpal bij en kan ik KPN regelmatig rechtstreeks adviseren op het gebied van bedrijfsvoering en zo. Maar nee: ‘Deze mail is automatisch gegenereerd. Reacties hierop – anders dan via onderstaande link – kunnen helaas niet in behandeling genomen worden.’ (Had moeten terugmailen dat ik automatisch gegenereerde mail niet in behandeling neem.) De onderstaande link had betrekking op het beantwoorden van vragen wegens een ingediende klacht (‘vraag’, noemt KPN dat). Zoiets doe ik natuurlijk niet. Het is dat ik niet kan terugmailen, anders had ik geschreven: ‘Waarom wel automatisch een mail genereren als ik geklaagd heb maar niet vooraf, om mij en andere gedupeerden te laten weten dat er in de buurt telefoonstoring gaande is?’

27-07-11. Ik keek uit nieuwsgierigheid naar de KPN-enquête. Eerste vraag: hoe waarschijnlijk is het dat ik op basis van het contact KPN zou aanbevelen bij ‘familie, vrienden en/of collega’s’. Wat een waanzinvraag. Je beveelt een bedrijf aan omdat er geen klachten zijn, niet omdat het er prettig klagen is. Mijn zus had haar abonnementsvorm gewijzigd, dat zou in orde komen. Maar het kwam niet in orde. Klantenservice gebeld: als de factuur komt kunt u het veranderen, mevrouw. De factuur kwam maar mijn zus kon het via de klantenservice niet veranderd krijgen. Omdat ze geklaagd had kreeg ze eveneens het verzoek de enquête in te vullen, wat ze nog deed ook. Aan het eind voegde ze de opmerking toe dat een enquête onzin was, ze wilde gebeld worden om het probleem opgelost te krijgen. Niets meer gehoord van KPN.

28-07-11. Het lezen van je dagboek kan confronterend zijn. Zo las ik van de week over de keer dat ik een gevulde kop Senseo voor de dvd-speler neerzette en toen op de knop drukte die de lade naar buiten zou doen schuiven, om er een schijfje in te doen – toen de lade naar buiten schoof werd de kop weggeduwd en verdween de volledige Senseo in de matras. Destijds had ik nog geen dagboek maar uit mijn hoofd herinnerde ik me toen ik over de Senseoblamage gelezen had dat ik eens bij mijn moeder macaroni was gaan bereiden en de gekookte macaroni wilde afgieten en een theedoek pakte om de pan van het aanrecht te tillen, waarbij de theedoek bleef haken en de pan met kokend water en macaroni op de keukenvloer belandde – mijn moeder had daar tapijttegels liggen.

29-07-11. Het is niet voor niets dat fan een afkorting is van fanaticus. Veertig jaar geleden werd Queen opgericht, dat was de aanleiding voor het opnieuw uitbrengen van het oeuvre, in verbeterde geluidskwaliteit. In plukjes van vijf verschijnen dit jaar de vijftien studio-cd’s. Van elke cd ook een editie met extra schijfje. Daarop zijn bijvoorbeeld vijf demo’s van de eerste plaat te horen. In september verschijnen de laatste vijf cd’s, woensdag werd bekendgemaakt welke tracks er op de extra schijfjes staan. Dat heeft op de Queenwebsite geleid tot een geweldige hoeveelheid boze reacties. Niet geheel verwonderlijk want de nummers die als bonus op de oorspronkelijke uitgave staan van The Miracle staan nu op het extra schijfje. Waar blijven de vele onuitgebrachte nummers? De blijken van woede van de fans op de site zijn een genot om te lezen.

30-07-11. Goed nieuws is geen nieuws, slecht nieuws wil niet altijd gehoord worden. Vandaar dat het aantal commentaren op de Queenwebsite gisterochtend ten opzichte van de avond ervoor drastisch was afgenomen. Van de zeker zes pagina’s vol boze reacties waren er nog twee over, dat wil zeggen: twee pagina’s zonder boze reacties want die had men verwijderd. Dat gaf weer nieuwe reacties: ‘Why do you delete negative comments?’ Iemand die vermoedelijk niet Engelstalig is formuleerde het scherp: ‘Kiss the ass.’ Intussen blijven er reacties geplaatst worden, natuurlijk overwegend negatieve. En men kan op de Queenpagina op Facebook klagen: Een fan: ‘The bonus tracks are absolute fucking shit and a huge disappointment and “Queen” can fuck off and die for all I care, you greedy, grasping cunts are not getting your grubby paws on any more of my money.’

31-07-11. Als de een na de ander erover klaagt dat zijn negatieve commentaar verwijderd is, kan je als webmaster de negatieve commentaren net zo goed weer terugzetten en ze waren er gisteren dan ook weer: negen pagina’s met volop getier ‘Queen = tight arse gits’ en: ‘They fool us again and again.’ Als het om een muzikale nalatenschap gaat is er altijd gelazer. In de maanden voor zijn dood in 1993 voltooide Frank Zappa een aantal platen waarvan er minimaal twee nog altijd niet uitgebracht zijn, tot groot ongenoegen van de fans. Elvis is een verhaal apart: in de jaren zeventig werden honderden van zijn concerten via het mengpaneel op cassette opgenomen. De bedoeling is van elke tour een concert uit te brengen maar dat gaat veel fans niet ver genoeg: ze willen al die honderden concerten horen.

01-08-11. Morgen weer een uitvaart. Toen ik terugkwam van een rondje hardlopen trof ik in de brievenbox een rouwkaart aan. De buurman die ik op 7 juli in het bejaardenhuis opgezocht had was drie weken later overleden. Op de rouwkaart staat: ‘Wanneer het leven lijden is, brengt sterven verlossing.’ En ook: ‘Verlangend naar het einde is zacht en kalm overleden Wijnand Wouter van der Vet.’ Zo lang als ik hem als buurman meemaakte (dat was vanaf 1994) was hij over alles pessimistisch. Als je dan ook nog een beroerte en een hartaanval meemaakt dan blijft er van de levenslust niet veel over. Kankeren op het verpleeghuis deed hij toen ik hem laatst opzocht als vanouds, niets en niemand deugde er. ‘We zijn dankbaar voor de verzorging door het personeel van het Coornhertcentrum,’ aldus de nabestaanden op de rouwkaart.

02-08-11. Die doorstart van de zomer is goed en wel maar je moet niet hebben dat bij rigoureus toegenomen temperatuur je pc zich onbegrijpelijk gedraagt. Als het fris is, is machteloos vloeken al geen lol. Ik was typende in Word en zag dat er bij het aanbrengen van een harde return een akelig symbool op het scherm verscheen. Dat symbool liet zich niet deleten en trad bij het uit- en weer aanzetten van Word opnieuw aan het licht als ik een harde return aanbracht. De bovenste balk van Word herbergt achtereenvolgens Bestand, Bewerken, Beeld, Invoegen, Opmaak, Extra, Tabel, Venster en Help. En zelf klikken op Help hielp niet. De tweede balk gaf ook geen oplossing maar op de derde balk zag ik dat vermaledijde symbool. Ik klikte erop en kreeg het daarmee van het scherm. Halfuur bezig geweest.

03-08-11 Het was op verzoek van de overledene supersober, een uitvaart met de klemtoon op de laatste lettergreep. Ik sprak Kitty, het hulpie van de bejaarde buurman, die ik drie weken voor zijn dood nog had opgezocht. Ze zei dat hij haar na mijn vertrek meteen opgebeld had. ‘Weet je wie hier was? Martin!’ Zoiets verwarmt het hart. Er waren achttien belangstellenden, dat viel me mee: hij had weinig contact met mensen. Was soms zo depressief dat als je opbelde en zei dat je langs zou komen, hij het niet wilde. Maar als je onaangekondigd verscheen was hij blij verrast. Nog tien jaar geleefd met de naweëen van een beroerte, al veel langer lijdend aan een depressie. Geen koffie, alleen een toespraakje van de uitvaartleider. Muziek: My Way, vertolkt door Richard Clayderman. Kitty was de enige die huilde.

04-08-11. Mensen willen vaak van alles weten, bijvoorbeeld: hoe ziet jouw dag er doorgaans uit? Gisteren was het een heksenketel. Ik werkte thuis, wat goed uitkwam omdat er vorige week voor mijn zus schoenen bezorgd waren die de verkeerde kleur hadden, zodat de koerier ze bij mij weer zou ophalen: tussen negen en vijf. Op zeker moment rook ik rook. Er politieauto met sirene reed langs, gevolgd door brandweerauto’s. Even verderop, in de Duke Ellingtonstraat, stond een huis in brand, er werd een dode man aangetroffen. Tegen zessen was er nog geen koerier geweest. Kat Huig betrad om de haverklap de kattenbak, geen goed teken, naar de dierenarts ermee: vermoedelijk een blaasontsteking. Kort na terugkeer (18.55 uur) werd het pakje opgehaald. Had hij er niet voor vijven zullen zijn? Daar weet ik niets van, meneer. Zomaar een dag.

05-08-11. Bij de het overzicht van onderwerpen in het nieuws van Omroep West stond als eerste: ‘Buurt geschokt na brand in Haagse woonwijk Waldeck.’ (De presentator sprak Duke Ellingtonstraat uit als Djoek Ellingtonstraat in plaats van Doek, je kunt wel blijven klagen.) Een buurvrouw van de man die bij de brand om het leven kwam vertelde dat ze hem op de rookontwikkeling geattendeerd had, waarna hij poolshoogte ging nemen en dat niet overleefde. Gistermiddag deed de politie buurtonderzoek – die buurvrouw in het nieuws had de toedracht toch duidelijk verwoord? Er werd woensdag bericht dat de brandweer snel in actie kwam: buurman Loe wees er in een reactie op de site van Omroep West op dat dit allerminst het geval was: bluswagens moesten wegens de doorgang blokkerende paaltjes het woonerf achterwaarts weer verlaten en via een omweg opnieuw aanrijden.

06-08-11. Aan de deur wordt niet gekocht maar wel geklopt. De bel doet het niet en ik heb er daarom een briefje onder geplakt met daarop het verzoek aan potentiële bellers om te kloppen. Dat gebeurde gisteravond toen ik me boven net met een boek geïnstalleerd had, zal je altijd zien. Esther was niet meer in leven (en ze heeft zich nog niet ontpopt tot klopgeest), wellicht was het een nog levende buur. Ik opende het raam en keek neerwaarts: daar stond een niet onaantrekkelijke jongedame en dat was geen toeval want ze colporteerde voor een energieleverancier, Oxio of Okidoki of zo’n soort naam die ik niet verstond. Ze vroeg of ik de hoofdbewoner was en barstte toen los over energie van Oxio (of Okidoki of iets dergelijks). Ik zei: ‘Ik heb al energie’ en sloot het raam.

07-08-11. Toen ik Spaarnwoude genaderd was werd ik via borden geattendeerd op het parkeerterrein van het festijn Dance Valley maar daar hoefde ik niet te zijn: ik was op weg naar een Death Valley in Beverwijk, de begraafplaats waar Esther verblijft. Haar moeder was bij mijn arriveren al in de weer met het verzorgen van de bloemen en planten. Sinds Esther er bijna twee maanden geleden ter aarde besteld werd is er nog geen graf bijgekomen en alleen rechts naast haar ligt iemand. Het is er zeer mooi: een goed geschoren gazon, getooid met bomen en ander groeisel, zo groot als een voetbalveld. Ik legde een geluksteentje met een lieveheersbeestje erop op het graf. Zo’n steentje had ik Esther lang geleden geven, ze had het doorgegeven aan vriendin Sylvia. Dat zie ik haar ditmaal niet voor elkaar krijgen.

08-08-11. Van haar moeder kreeg ik het mobieltje van Esther. Het is mijn derde sinds 2001. Het eerste kreeg ik van de Postbank cadeau, als dank voor het storten van geld op een spaarreking. Ik voegde 25 gulden beltegoed toe maar ik gebruikte het apparaat zo zelden dat het beltegoed verbeurd verklaard werd. Een paar jaar geleden liet ik me verleiden tot de aankoop van een mobieltje waarbij het bedrijf Orange de provider was. Er zat bij aanschaf meen ik vijftien euro beltegoed op, dat was mooi meegenomen. Maar ook dat apparaat gebruikte ik zo goed als nooit en dat leidde ertoe dat ze bij Orange dachten: we gaan jou je nummer ontnemen, mannetje! Ik probeerde telefonisch te klagen over mijn geannuleerde nummer maar als ik opbelde moest ik mijn mobiele nummer intoetsen en dat bestond niet meer.

09-08-11. Het was gisteren op de beurzen zwarte maandag, las ik op Teletekst. In Loosduinen viel het wel mee: toen ik ’s ochtends ging hardlopen was het grijs maar later brak de zon door en kon ik zonder jas naar de stad fietsen. ‘De AEX-index sloot 4,4 procent lager op 283,36,’ aldus de geheimtaal op Teletekst. Ik kan uren naar de berichtgeving over de crisis kijken en snap er dan nog niets van maar dat komt vooral doordat het me niet interesseert. Uit antropologisch oogpunt is het tamelijk boeiend om werkers op de beurs bezig te zien. Hevig gesticulerend, met aan elk oor een telefoon, de blik gericht op monitoren die cijfers vertonen. Ik vermoed dat die mensen stapel mesjokke zijn: je opwinden over cijfers, juichen als ze stijgen, wanhopen als ze dalen. Ga toch een boek lezen.

10-08-11. Gistermiddag reed ik achter een aardgasbus. Achterop stond een leus, als ik me niet vergis was het: ‘Kies bewust, kies de aardgasbus.’ Ik betwijfel of velen dat zullen doen. Je staat bij de halte te wachten, bus stopt, deur open, je vraagt aan de chauffeur: ‘Is dit een aardgasbus? Nee? Dan wacht ik wel op de volgende.’ Trouwens, je kunt dan wel voor een aardgasbus kiezen, je kunt niet voor een chauffeur kiezen en de pech hebben dat je er een treft die niet met aardgas maar met dynamiet gevuld is. Dat overkwam een vrouw op een fiets, die meende dat de chauffeur verzuimd had voorrang te verlenen. De chauffeur kwam uit de al dan niet op aardgas rijdende bus, trok de vrouw aan haar haar en sloeg haar twee keer met haar hoofd tegen de grond.

11-08-11. In The Fatal Shore van Robert Hughes is te lezen dat ze in Engeland vroeger wel raad wisten met raddraaiers. Een kind dat werd betrapt op zakkenrollen werd zonder pardon op een schip naar Australië gezet, om daar met andere zware criminelen een nieuw bestaan op te bouwen. Camaron kondigde gisteren aan dat geen middel onbeproefd gelaten zal worden om het tuig een halt toe te roepen: er worden zelfs waterkanons ingezet. ‘What’s all this then?’ volstaat kennelijk niet meer. Albert Heijn heeft een gunstige aanbieding: een achtpak Amstelbier voor maar 1,49 euro. Kocht maandag twee achtpaks en reed dinsdag drie keer op en neer om in totaal twintig achtpaks in te slaan. Het zou minder gesjouw zijn geweest als er net als in Engeland rellen waren geweest en ik boefjes voor het karwei had kunnen inschakelen.

12-08-11. In de eerste drie weken na Esthers dood was er zoveel te regelen dat het verdriet nauwelijks kans kreeg door te dringen. Nadien trad er stilte in en volgde er een wekenlange periode waarin ik zo nu en dan zeer neerslachtig kon zijn. Maar ik begin langzaam maar zeker weer mijn oude zelf te worden. Ik opende zaterdag een flesje Mexicaans bier en stootte het meteen om, na razendsnelle overeindzetting werd het een spuiter. De volgende dag zeeg ik op bed neer, tegen een op een sigarenkistje staand glas, bodempje whisky in de matras. Gisteren bij de C1000 de winkelwagen tegen een opstapeling van bierblikjes gereden (wat dan valt moet je eigenlijk kopen maar ik kwam ermee weg). En bij de kassa de gedeeltelijk geopende portemonnee ondersteboven gehouden, zodat er een massa muntjes op de grond viel.

13-08-11. Nice work if you can get it, zo luidt de titel van een klassieker uit het Great American Songbook en die titel is geloof ik wel van toepassing op het werk dat ik de laatste tijd onder handen heb. Het betreft het corrigeren van drukproeven van grootletterboeken. Kort samengevat is dat het drinken van dan weer een mok koffie, dan weer een mok thee, dan weer een biertje (en een whisky gaat er tot besluit van de werkzame dag ook altijd wel in) en behalve het drinken van dat alles een drukproef lezen en zo nodig corrigerend optreden. En daar dan nog voor betaald worden ook. Niet elk boek dat ik te lezen krijg is mijn smaak, maar gisteravond begon ik in Vals spel (Deal Breaker) van Harlan Coben en volgende week krijg ik meer van hem.

14-08-11. In het American Book Center kocht ik laatst de nieuwe George R.R. Martin, A Dance With Dragons, deel vijf uit de cyclus A Song Of Fire And Ice. Een paar maanden geleden was ik via een artikel in de New Yorker op het spoor gekomen van auteur en veelgeprezen cyclus, die een grote, fanatieke schare lezers kent. Zij moesten zes jaar wachten op het vijfde deel, ik hoefde dat niet omdat ik na het lezen van het artikel pas instapte en de eerste vier delen kocht, die tezamen (inclusief bijlagen) 4081 pagina’s tellen, zodat het wel even zal duren voordat ik toe ben aan dat nieuwe deel (1016 pagina’s, waarvan meer dan vijftig pagina’s bijlagen). Las tot pagina 264 in het eerste deel, toen ging Esther dood – als ik eindelijk weer verderga zal ik maar opnieuw beginnen.

15-08-11. Het is komkommertijd, dus je weet niet wat je overkomt als het Journaal opent met een onderwerp dat potentieel dynamiet is en een tijdbom onder het kabinet. Onze jongens die zes weken geleden naar Kunduz vertrokken om daar politieagenten op te leiden hebben daar tot nu toe nog niets gedaan. Dat komt doordat er maar twee van de twintig tolken zijn gearriveerd, wat het communiceren bemoeilijkt. (‘Wat zeggie?’) Ook zijn er incomplete voertuigen aangekomen. (‘Luit, er zitten maar drie wielen onder de Jeep!’) Onze jongens hebben nog geen goed werk kunnen doen en doden daarom de tijd met het maken van een ommetje, een hapje eten en internetten – zoals vroeger toen er nog dienstplicht was dienstplichtige soldaten de dag doorkwamen, zeg maar. Het ministerie van Buitenlandse Zaken over deze misstanden: ‘Alles verloopt volgens plan.’ Kamervragen! Parlementaire enquête!

16-08-11. Sinds begin juni is poes Poemba hier metterwoon gevestigd. Ik geloof dat dat wel een succes is: van de week lag ze samen met poezen Aagje en Huig vredig op bed. Huig heeft soms belangstelling voor Poemba die onwelkom is en dan maakt ze zich uit de pootjes. Soms als hij haar nabij gekomen is legt hij een voorpoot op haar en vervolgens zichzelf (hij is twee keer zo groot en zwaar). Dat resulteerde eergisteren in een potje worstelen, waarbij ze een tijdje over elkaar heen rolden, gelukkig zonder te blazen of krabben. Aagje en Huig zitten wel eens spelenderwijs achter Poemba aan, die dan luid klagend de trap op rent en zich onder het bed verstopt. Huig en Aagje miauwen niet, als hij me wil wekken doet Huig dat met gebarentaal: hij morrelt aan een kast.

17-08-11. Tien jaar geleden was het leven simpel. Internetten en mailen ging via een inbelverbinding. Verbinding krijgen met een website en het binnenhalen van mail verliep traag, maar wie had er toen haast? Het aanleggen van ADSL werd een helse, maanden durende aangelegenheid: vele monteurs over de vloer, de een nog onbekwamer dan de ander. Ik zat bij Planet, dat werd overgenomen door KPN, waar men het hosten van mijn website onlangs overdroeg aan XS4ALL – mailen blijft via KPN gebeuren (met @planet.nl als e-mailadres). Aan mijn website gerichte e-mail (info@buisdorp.com) kwam altijd keurig in mijn inbox. Toen ik laatst testmailtjes verstuurde kwamen die niet aan; gisteren wel, in de vorm van de boodschap dat de mailbox vol was. Welke mailbox? Niet op de twee webmails van KPN, niet op de webmail van XS4ALL. Waar moet ik gaan klagen?

18-08-11. Het bellen van een klantenservice kost tien cent per minuut en als je een halfuur kwijt bent aan vooral wachten kost dat niet meer dan drie euro – met andere woorden: het geld is het niet. Nee, het is het minutenlange wachten en als je eindelijk iemand te spreken krijgt nog niet geholpen worden. Om het leed niet tweemaal zo groot te laten zijn wilde ik weten bij welke provider ik moest klagen over het niet aankomen van mail die mij via mijn website gezonden wordt. Had, dacht ik, een goed idee: ik zou het vragen aan een collega die werkzaamheden verricht op het gebied van automatisering, zo iemand is vaak een pikeur. Ik had een printje gemaakt waarop de reden van onbezorgbaarheid stond, en onder meer: ‘kpnxchange.com’. De pikeur meende dat het met wisselkoersen te maken had.

19-08-11. Met een provider heb ik nog geen contact gezocht: ik zie het nog even aan om te zien of het probleem zichzelf oplost, zonder tussenkomst van geleerden. Dat gebeurt soms met haperende apparaten die op mijn pad gekomen zijn. Een videorecorder wilde pas gaan opnemen of afspelen als je er een paar meppen op gaf. Dan klonk er een klik, waarna het opnemen of afspelen een aanvang nam. Ik heb een cd-speler met een wisselaar voor tien cd’s (old school). De cd verschuift bij het afspelen van de houder naar een plek onder de laser – maar soms gebeurt dat niet en klinkt er een klagerig gezoem. Na een tijdje gaat de cd alsnog onderweg, geen peil op te trekken. En mijn pc bevriest geregeld en moet dan gewelddadig herstart worden en doet het dan weer een tijdje.

20-08-11. Je zou denken dat afbouwen met een sigaar en een whisky een routineklusje is maar zoiets luistert nauw. Het gebeurde donderdagavond dat ik met whisky en sigaar een Grisham voor de jeugd las en ongemerkt de laatste slok whisky nam. Ik dacht: laat ik er nog maar een nemen en dan meteen weer een sigaar opsteken. In de fles zat wat nog maar een bodempje leek maar in het glas een beduidende bel bleek te zijn. Op den duur was ook die bel verwerkt en het tegen tweeën geworden, ik ging slapen. En toen begon de maag raar te doen, ik dacht: krijg nou wat, ik geloof dat ik moet kotsen. Enfin, ik kotsen. (Ik vroeg me af of ik misschien iets verkeerds gegeten had maar dat kon het niet zijn omdat ik bijna niets gegeten had.)

21-08-11. Langzaam en onzeker probeer ik met mijn tijd mee te gaan en ben al blij als ik een stukje van de achterstand weet in te lopen. Pas zo’n driekwart jaar na het ten geschenke krijgen van een iPod bracht ik een stuk of 840 cd’s over naar iTunes en enkele tientallen daarvan weer naar de iPod. Van de week wilde ik voor iemand een cd’tje branden en dat gaat ook via iTunes en wel zo gemakkelijk dat ik er grote lol in heb. Je brandt de muziek die in een afspeellijst staat, en nummers sleep je daar simpel naartoe. En omdat je willekeurige nummers van willekeurige cd’s naar zo’n afspeellijst kunt slepen, lijkt het wel op het vullen van cassettebandjes (alleen gaat het veel sneller), zodat ik me weer de scholier voel die voor klasgenoten cassettebandjes opnam.

22-08-11. Ha, weer kunnen klagen – of eigenlijk meer uiting geven aan bevreemding. Amazon had een dvd-setje dat vorige week nog 20 euro kostte maar toen ik het een paar dagen later wilde bestellen 43 euro moest opbrengen. Ik gaf via de website uiting aan mijn bevreemding en verzocht Amazon me te laten weten wanneer de prijs weer gezakt was. ‘As you were one of our honourable custumers since 07/04/2000, the way you updated us was very appreciable.’ Maar ook: ‘As soon as the price get drops, we will display the information and for your convenience, you can place the order.’ As the price get drops? En dat terwijl men mij een vorige keer via een mail had laten weten dat men mij niet had willen opbellen naar aanleiding van een klacht omdat Engels niet mijn eerste taal was.

23-08-11. En maar klagen, en maar klagen – gisteren bij de Volkskrant. Via de webwinkel had ik een zestienvoudige dvd-box besteld met vertoningen van het werk van Shakespeare. (Voor kijken naar koningsdrama’s was ik in de stemming geraakt door het lezen van A Game Of Thrones van George R.R. Martin.) De site gaf aan dat bestellen voor 21.00 uur zou leiden tot aflevering de volgende dag, zodat ik bestelde op een dag voorafgaand aan een vrije. Vrijdag om 12.04 kwam er een bestellingsbevestiging, ruim voor 21.00 uur dus. Maar maandagmiddag nog steeds geen Shakespeare, vandaar de klantenservice gemaild. Antwoord: Shakespeare was niet leverbaar. Op site gekeken, daar was te lezen: ‘Levering: 22 augustus.’ Dus nog een keer gemaild, waarop ik als reactie kreeg dat de voorraad wegens overweldigend succes tijdelijk op was, aldus ‘Sanne’. Get thee to a nunnery!

24-08-11. Als er van een Siamese tweeling eentje doodgaat sterft de ander meestal ook snel en dat is maar goed ook: de overledene gaat rotten. Ook eeneiige tweelingen schijnen vaak kort na elkaar te sterven. Daar moest ik aan denken toen ik hoorde dat Jerry Leiber dood was. Hoe lang zou Mike Stoller hem overleven? Legendarisch componistenduo, van immens belang voor Elvis geweest. Hij zong hun Hound Dog, de oorspronkelijke versie van Big Mama Thornton vonden ze beter maar ze raakten onder de indruk van Elvis’ zangkwaliteiten. Voor het kerstalbum was nog een nummer nodig, hup, ter plekke schreven ze de blues Santa Claus Is Back In Town. Jailhouse Rock was ook in een paar minuten geschreven. Toen begingen ze de fout Elvis een nummer aan te bieden: het kwam Colonel Parker ter ore en ze lagen eruit.

25-08-11. Het aantal bezoekers van dit weblog is niet enorm en het aantal lezers van deze rubriek dus ook niet en ik ben bang dat het vandaag helemaal flessenpost is want er vindt een zogenoemde ‘migratie’ plaats, dat wil zeggen die zou dinsdagnacht plaatsvinden maar bleek gisteren pas op gang te komen, met als bijverschijnsel dat het weblog ontoegankelijk werd – en in dat soort situaties kan zo’n toestand lang aanhouden. Om een voorbeeld te geven, de helpdesk laat in een bericht weten: ‘Typepad exporteert alle gewijzigde weblogs en plaatst deze na een controle in onze FTP, W3EDGE zet dit om naar WXR formaat en importeert het naar het nieuwe systeem’ (en zo gaat het nog even door). Ik heb zoveel mogelijk informatie over de nieuwe situatie geprint maar zal die mezelf kennende nauwelijks bestuderen, dus vrees het ergste.

26-08-11. Het verbaast dat mensen zich erover verbazen dat de migratie van Web-log hortend en stotend verloopt: zulke operaties verlopen nooit soepel. Gistermiddag waren de migrerende weblogs nog altijd niet online. Wel was er een pagina van de helpdesk in beeld waarop de helpdeskers meelevend reageerden op reacties van overspannen bloggers, wier leed in veel gevallen dan ook niet te overzien was. Meer dan een dag al hadden ze niet kunnen bloggen! Als je die reacties leest kan je je niet voorstellen dat dat voor de lezers van de betreffende blogs erg rampzalig is: ‘ik wordt’ – ‘wordpress vergoed een hoop’ – ‘Er mag wel wat meer positieve reacties komen’ – ‘Sanoma, dat geld verdiend’. Raadselachtig dat mensen die niet weten hoe het zit met de d en de t het altijd fout doen en nooit eens per ongeluk goed.

27-08-11. Op het moment dat ik dit schrijf is het nog gisteravond en is Web-log (of zoals het voortaan zal heten: Weblog) nog altijd aan het migreren en kan deze tekst dus niet online gebracht worden en bijgevolg zal geen mens er kennis van nemen, zodat ik in het wilde weg maar wat schrijf. Niemand die er aanstoot aan kan nemen: laat ik die kans grijpen en een dwarse kijk op het weer geven. Heerlijk, die vroeg gearriveerde herfst! Mijn zus keerde terug van een weekje met de honden in de Ardennen wandelen en toen ze door Maastricht reed regende het zo hevig dat de ruitenwissers het niet konden bolwerken, geweldig. Het zijn barre tijden voor de houders van strandtenten maar gouden tijden voor kappers – of zouden die op den duur genoeg krijgen van praten over het weer?

28-08-11. De migratie van Weblog ging gisteren de derde dag in (kan ook de vierde zijn) en het was nog altijd niet gelukt alle 389.957 weblogs weer online te krijgen, zelfs het mijne niet. De wel zichtbare informatiepagina meldt dat de eerste twee stappen gezet zijn: het exporteren van de weblogs en ze in de FTP van de beheerders zetten, wat dat ook mag betekenen. En ook het omzetten van W3EDGE naar WXR formaat en importeren naar het nieuwe systeem, wat ook dat ook mag betekenen, is volbracht. Stap drie is nog niet gezet, een ‘laatste controle van inlog, registratie en betalingen’. Daarna volgt nog het ‘Omzetten van de domeinen, live zetten van de 301 redirect en ontkurken van de champagne’. (Het is niet zo dat ik bij deze operatie betrokken ben, ik typ de berichtgeving slechts over.)

29-08-11. Toen er een jaar of wat geleden een weerswaarschuwing afgegeven werd wist ik niet hoe snel ik mijn jas aan moest trekken. Er was gewaarschuwd voor omvallende bomen, ik kwam alleen bomen tegen die al omgevallen waren en waar ik soepel overheen wist te stappen. Op Kijkduin was de storm zo hevig dat ik achterover kon leunen zonder te vallen. Het wordt altijd erger voorgesteld dan het is. Een half miljoen New Yorkers die hun huis moesten verlaten voor wat niet meer dan een stormpje bleek te zijn. Dagenlang was het groot nieuws, toen bleek dat het reuze meeviel was dat weer groot nieuws. Soms ook wordt er gezegd dat er geen problemen zijn en dan zijn die er wel, zoals bij Weblog, waar ze wel even in een nachtje, terwijl de loggers sliepen, zouden migreren. Ha!

30-08-11. Gekker en dommer dan Sarah Palin kun je het niet hebben, zou je denken maar plotseling is daar Republikeins presidentskandidate Michele Bachmann. Twee weken geleden feliciteerde ze Elvis op diens sterfdag met zijn verjaardag (terwijl het al mesjokke is iemand 34 jaar na zijn dood met zijn verjaardag te feliciteren). Gisteren voerde RTL4 Teletekst de kop ‘Orkaan Irene waarschuwing van God’ – ik vermoedde dat Amerikaanse godsdienstwaanzinnigen die mening toegedaan waren, maar het was Michele Bachmann (nou ja, dat is ook een godsdienstwaanzinnige). Ze meende dat God via die orkaan had laten liet weten dat er een nieuwe regering moet komen. Eerder was er een aardbeving gezonden om de noodzaak van een regeringswisseling te onderstrepen. Als democraat kun je niet simpel verklaren dat die tante een malloot is want godsdienstwaanzinnigen kunnen bij Amerikaanse verkiezingen een doorslaggevende stem hebben.

31-08-11. Tot gisteren had ik me niets van de crisis aangetrokken, daar kwam wreed een einde aan toen ik met de neus op het feit gedrukt werd: Fame gaat dicht. Fame! Alweer lang geleden had Den Haag een heuse megastore, de Virgin Megastore, waar uit Engeland gekomen voorbespeelde videobanden te krijgen waren. Maar de Virgin Megastore verdween en toen was alleen Fame over: een enorme winkel met een enorm assortiment beeld en geluid in alle mogelijke genres, met medewerkers die verstand van zaken hebben, iets waar je bij de Free Record Shop niet om hoeft te komen (om over het assortiment maar te zwijgen). Als je een klantenpas hebt krijg je bij Fame ook op de aanbiedingen 10% korting, menigmaal heb ik de treinkosten er zo uitgehaald. Dat wordt vanaf februari volgend jaar nog meer bij Amazon bestellen.

01-09-11. Omdat ik het niet vertrouwde maakte ik aanvankelijk geen gebruik van de optie Free Super Saver Delivery bij bestellingen vanaf 25 pond waar Amazon me geregeld op attendeerde. Want ja, als ik geen porto betaalde zou dat waarschijnlijk invloed hebben op de wijze van bezorging. Daar werd dan TNT niet voor ingeschakeld maar een louche onbeëdigd koeriersbedrijf of een gepensioneerde met een bakfiets. Maar toen ik op hoop van zegen die Free Super Saver Delivery koos, werd de zending gewoon door TNT bezorgd en het duurde vanaf het moment van verzenden niet langer dan anders voordat ik het pakje in huis had. Voorheen dacht ik soms: ja, dat is een voordelig boek dat Amazon daar aanbiedt maar het is een kolos van heb ik jou daar en wat gaat me dat niet aan verzendkosten kosten? Niets dus!

02-09-11. Maandag verschijnt de laatste set heruitgaven van Queen-cd’s. Voor de luxe uitvoering ervan (met twee schijfjes) betaalde ik de vorige keer bij Sounds in Delft 19 euro per cd, ofwel 95 euro in totaal. Ik ging gisteren eens kijken wat Amazon ervoor rekende, en dat bleek 11,93 pond per stuk te zijn. Soms is een pakje zo klein dat het in de brievenbox past en het is me twee keer overkomen dat zo’n pakje mijn brievenbus niet bereikte. Stel je voor dat ik met die Queen-cd’s weer zulk gelazer meemaakte. Weet je wat, ik ging het pakje groter maken. Met de Ultimate Collection (2 cd’s) van de Small Faces, Ghost Stories Of M.R. James en Terror By Night: Classic Ghost And Horror Stories. De prijs voor dit alles (inclusief 12,34 euro VAT): 81,67 euro – en gratis thuisbezorging.

03-09-11. Het is wel comfortabel dat Weblog nog altijd niet in de lucht is. Voorheen was het vaak haasten om de dagelijkse tekst voor elkaar te krijgen. Als het laat op de avond was zette ik die alvast online, anders werd het (soms zeer) vroeg in de ochtend. Dat maakte dat de eventuele besproken actualiteit die van de vorige dag betrof en het woord ‘gisteren’ werd dus veelvuldig gebruikt. Omdat dit vandaag toch niet gelezen kan worden hoefde ik het gisteren niet te schrijven, en dus zou ik het nu over de actualiteit van deze dag kunnen hebben, ware het niet dat die als dit eindelijk gelezen kan worden alweer tot geschiedenis is gereduceerd. Het is momenteel trouwens aardig zonnig, je zou in de verleiding komen te twitteren: ‘De zon schijnt!’ (Sommige dwazen schijnen dat echt te doen.)

04-09-11. Wat ik natuurlijk ook kan doen, zolang deze teksten niet op het Buisdorpweblog kunnen worden ondergebracht, is achteraf een actualiteit beschrijven en dan net doen of ik dat heet van de naald doe. Maar helaas is niet alleen mijn belangstelling voor de actualiteit uiterst gering, ook kan ik er soms geen touw aan vastknopen. Zo opende gisteren een Journaaluitzending met het bericht dat ministers ‘tot diep in de nacht’ in vergadering bijeen waren geweest en aansluitend de pers te woord stonden – en dat gebeurde om kwart over een. Voor een gereformeerd figuur als Donner zal dat ‘diep in de nacht’ zijn, objectieve journalistiek mag daar niet van spreken. Enfin, het ging erover dat Iraniërs in opdracht van Iran Nederlandse overheidssites hadden gehackt om Iraanse burgers in de gaten houden. Knoop daar maar eens een touw aan vast.

05-09-11. Vandaag wordt de vijfenzestigste verjaardag van Freddie Mercury gevierd, een festiviteit die samenvalt met de viering van veertig jaar Queen – hoewel Freddie al twintig jaar dood is en Queen dus eigenlijk ook. Een rare gewoonte, de verjaardag vieren van iemand die niet meer in leven is. Raar ook is het idee dat Freddie bij leven en welzijn vijfenzestig zou zijn geworden. Tijdens de laatste tournee van Queen, in 1986, was hij kaalkruinig aan het worden en het ontblote bovenlijf was buikiger dan dat van Mick Jagger. Wat ook raar is: alleen van doden is het moeilijk je voor te stellen hoe ze eruit zouden zien als ze nog zouden leven (een bejaarde Freddie!), terwijl niemand opkijkt van artiesten die zeventig zijn (Bob Dylan) of het bijna zijn (Paul McCartney) of het vorig jaar al werden (Tom Jones).

06-09-11. De noodzaak van het sluiten van Fame werd onder meer verklaard uit omzetverlies door het illegale downloaden van muziek. Aan muziek die niet wederrechtelijk van internet gehaald wordt zal ook niet veel verdiend worden. Voor een bij Amazon bestelde uitgave van het oeuvre van de Hollies tot aan het vertrek van Graham Nash (op zes cd’s) betaalde ik omgerekend ongeveer dertien euro, en dat is niet te danken aan een gunstige wisselkoers. Ook bij de webshop van de Volkskrant kon ik voordelig terecht: een box (op elpeeformaat) met zestig cd’s gevuld met symfonieën gedirigeerd door Leonard Bernstein en uitgevoerd door het New York Philharmonic: inclusief verzendkosten 100,95 euro. The Symphony Edition bevat alle symfonieën van Beethoven, Brahms, Mahler, Tchaikovsky en Sibelius, plus symfonieën van vogels als Stravinksy, Copland, Liszt, Bizet, Ives en Vaughn Williams – en Bernstein zelf.

07-09-11. Het is prettig om ’s avonds te bed te liggen lezen als tegen het dakraam de regen klettert. Dinsdagavond kwam er het geluid van sirenes bij: twee politieauto’s. Zouden ze bij mij aanbellen? Dat is voorgekomen en dan werd er slechts via de intercom gevraagd of ik de portiekdeur wilde ontsluiten. Maar er kan een dag komen dat ze wel degelijk bij mij moeten zijn en zal kan het net zich snel sluiten. ‘U heeft veel boeken.’ ‘Die heb ik gekocht.’ ‘Hm. En leest u die boeken?’ ‘Welzekers, die boeken lees ik.’ ‘Zo zo, meneer is een professor. Maar vertelt u eens: als u die boeken leest, wanneer werkt u dan? Want als u niet werkt kunt u die boeken niet kopen en moet er wederrechtelijke toe-eigening in het geding zijn.’ En had ik wel een alibi?

08-09-11. De politiemacht moest niet bij mij zijn maar een galerij lager, waar een voordeur lange tijd open bleef staan. Omdat het donker was bedienden de agenten zich van zaklantaarns – op de regen die viel waren ze minder goed voorbereid. Ik wilde het natuurlijk zo goed en van zo dichtbij mogelijk zien. De keuken was een uitgekiende kijklocatie, ware het niet dat daar geen vitrage voor het raam hangt en ik er in het zicht van de politiemacht zou staan. Daarom koos ik voor de badkamer als uitkijkpost: op een trapje geklommen en via het bovenlicht riant zicht gekregen op de ontwikkelingen. Dat was trouwens nogal linke soep want stel dat ze op de muren gingen schijnen met hun zaklantaarns en daarmee mijn koekeloerende kop (of erger nog: wegduikende kop) vingen. ‘Stop maar met zoeken, we hebben hem!’

09-09-11. Gelukkig was ik niet in de stemming om te klagen, anders had ik de hele week kunnen klagen. Het begon met een afwijzingsbrief van een uitgeverij, die de envelop niet gefrankeerd had en me met 92 cent strafport opzadelde. Op de dag dat ik het bedrag aan PostNL voldeed, moest ik de VARA bellen omdat de gids niet bezorgd was door PostNL. Gisteravond ging toen ik boven lag te lezen de telefoon, zodat ik naar beneden moest draven. ‘U spreekt met [vergeten naam] van ING’ – en ik verbrak onmiddellijk de verbinding, terwijl ik had moeten zeggen: ‘Ik krijg geregeld mail van oplichters die zich van de naam ING bedienen, hoe weet ik dat u van ING bent?’ (Sowieso is dat een goeie als er door een callcenter opgebeld wordt: ‘Iedereen kan wel zeggen dat-ie van … is.)

10-09-11. Ik weet niet of er sprake is van een kwestie die zich voor klagen leent – ik ben althans niet de eerst aangewezene voor het indienen van een klacht. Er lag een aan de bewoner van een huis in een andere straat gericht kaartje in de brievenbox, van woningcorporatie Staedion. Een medewerker was vergeefs aan de deur geweest voor het ‘Opmeten van het raam (Gaat niet met de ladder)’. De oetlul was naar een verkeerd adres gereden om een raam op te meten! Ik was gistermiddag te laat met bellen (de tent was al gesloten) maar ik verheug me nu al op maandag, als ik Staedion opbel en zeg dat ik een kaartje in de bus had gevonden en mijn adres noem. ‘Maar u heeft geen woning van Staedion.’ ‘Dat moet u die oetlul aan zijn verstand brengen.’

11-09-11. Vooral als er twintig procent korting gegeven wordt kan het erg voordelig zijn om bij Fame in te slaan. Dat betekent een trein- of autoreis naar Amsterdam en de kosten van dien maken het voordeel deels weer ongedaan. Ik zou eigenlijk op de fiets naar Fame moeten gaan, zo heb ik me vaak voorgenomen – en zaterdag kwam het ervan. Ik nam het besluit nadat er een mail van Fame was binnengekomen over twintig procent korting, vanwege de opening van Fames in De Bijenkorf. En zo bereikte ik Fame na een halfuurtje fietsen en een paar minuten roltrappen. De ruimte ontbreekt hier om de aankopen uitputtend op te sommen, maar ik bemachtigde onder meer voor acht euro Fanny & Alexander (2 dvd’s) en voor dezelfde prijs de Thin Man Collection (7 dvd’s) en kreeg een cadeautje: een dvd!

12-09-11. Gisteren was het 11 september (nou ja, dat was het twee dagen geleden want ik schrijf dit op 13 september – zolang Weblog nog niet online is kan geen mens me wat verwijten). Heel de dag hield ik me afzijdig van de berichtgeving in Journaals, om ergernis over het opgefokte gedoe te voorkomen. Niet dat het niet verschrikkelijk was wat zich tien jaar geleden op 11 september voordeed maar omdat het helemaal niets wil zeggen dat het precies tien jaar geleden is dat het gebeurde. Zag wel dankzij een bericht op Teletekst dat er nog altijd gepoogd wordt om mensen in angst te houden: altijd weer die terreurdreiging die loos alarm blijkt te zijn en dus geen terreurdreiging was, nu weer F16’s die in actie kwamen omdat reizigers in een vliegtuig te lang op de pot bleven zitten.

13-09-11. In een van zijn krakkemikkige toespraken na de aanslagen zei Bush dat de terroristen met hun acties geprobeerd hadden de Amerikanen hun vrijheid te ontnemen maar dat zou ze niet glad zitten (‘We’ll smoke ’em out!’). Als het de terroristen er inderdaad om te doen was Amerikanen hun vrijheid te ontnemen dan is die opzet geslaagd want in de afgelopen tien jaar zijn er heel wat vrijheids- en privacybeperkende maatregelen van kracht geworden. Je moet tegenwoordig geloof ik een dag van tevoren inchecken als je het vliegtuig neemt en kunt als moeder beter de borst geven dan een flesje want dat komt niet door de douane. Je moet je op straat kunnen legitimeren, zonder dat dat ergens goed voor is. In trams komt apparatuur die je gezicht registreert: om figuren met een ov-verbod eruit te pikken. Ha!

14-09-11. Als ik de ongepubliceerde afleveringen van Sabbatical in Progress straks integraal op Weblog zet, zal het om een aardige hoeveelheid tekst gaan. Ik hoop dat het past, ik heb wel eens moeten meemaken dat een blog te lang was en in tweeën gehakt moest worden. Er wordt, schijnt het, achter de schermen zeer hard gewerkt om de migratie van Weblog tot een goed einde te brengen. Zo nu en dan wordt er een berichtje over de voortgang geplaatst. Op de aan Weblog gewijde pagina van Facebook reageren vele bloggers grommend op dergelijke voortgangsberichten: hun leven is niet meer wat het was omdat ze geen berichten online kunnen brengen. Ze vergeten eraan te denken dat er een moment komt dat er aan hun leven een einde is gekomen en dat ze dan helemaal niet meer kunnen bloggen. Wee!

15-09-11. Ruim drie maanden na Esthers dood kwamen potentiële huurders haar huis bezichtigen. Ik vroeg de aanwezige dame van Haag Wonen of ik de brievenbox mocht legen, ze vond het attent dat ik dat wilde doen. Er was aardig wat niet-doorgestuurde post: een envelop van de belasting, een van het waterschap en een bericht van Lunchen op School dat me droevig stemde: ‘Beste Esther, Zoals je weet heb je spaarpunten opgebouwd door je hulp tijdens de tussenschoolse opvang (tso) en je aanwezigheid bij de intervisies. Hierbij ontvang je het door jou opgebouwde spaarbedrag t/m juni 2011 in de vorm van een cadeaubon (VVV irischeque). Ik wens je er veel plezier mee! Tevens wil ik je nogmaals hartelijk bedanken voor je inzet.’ Aldus de directeur, met onder haar handtekening in gedrukt handschrift: ‘Ik wens je een hele fijne vakantie!’

16-09-11. Er was ook post bezorgd die niet gericht was aan Esther of haar nabestaanden maar PostNL kon daar niet op aangesproken worden: het adres was dat van Esther. Het betroffen berichten aan twee knakkers die mogelijk op het adres gewoond hadden maar dat moet voor 2002 geweest zijn. In beide gevallen ging het om een verzoek van Intrum Justitia om geld over te maken. De ene knakker moest voor 15 augustus (dat zal niet meer lukken) 291,80 euro overmaken, anders zou er een deurwaarder langskomen met een dagvaarding. Knakker twee kreeg het voorstel maandelijks 407,72 over te maken, in verband met een schuldje van 3261,81. Voor die tweede knakker kwam bovendien post van de R.K. Parochie van Maria van Eik en Duinen met een uitnodiging voor de parochiedag op 25 september. Een oplichter en nog katholiek ook!

17-09-11. Geld speelde al geen rol van betekenis in mijn leven, en straks helemaal niet, voor wat betreft de bedragen die ik over de balk blief te smijten. De advocaat Frank Stamps, die ik niet ken maar die het in zich heeft een vriend voor het leven te worden, berichtte mij per e-mail: ‘Due to our earlier letter to you [niet aangekomen] on behalf of the Trustees and Executors to the Will of our late client, I wish to re-notify you that you were listed as the beneficiary to the total sum of 26,5000,000.00 GBP. You can receive these funds as you are qualified by your name identity. Kindly forward your address to enable us file necessary documents at The High Court Probate Division for the release of this sum of money to you. Regards, Attorney Frank Stamps.’

18-09-11. En dan zijn er nog de vele miljoenen die binnenkomen dankzij Mr Peter Wong Tung Shun van de Hang Seng Bank Limited in Hong Kong (vooral dat ‘Peter’ voorafgaand aan Wong, Tung, Shun, Hang, Seng, Hong en Kong is sterk). Mijn aanstaande vriend voor het leven uit Hong Kong is zo attent geweest zijn e-mail door de computer in het Nederlands te laten vertalen, en behalve dat ik kan uitkijken naar 22,5 miljoen dollar heb ik er dan ook geen touw aan kunnen vastknopen. ‘Ik heb de link op de zoektocht naar iemand die voldoet aan stel ik een zakelijke relatie.’ En: ‘Ik zal u verdere details over de manier waarop we kunnen gaan over dit hele proces, zoals wij hoger personeel in de bank, dus we hebben alle modaliteiten in de plaats.’ Zal maar eens bellen.

19-09-11. Nog altijd is Buisdorp.weblog.nl niet ‘live’ (zoals dat met een vakterm heet) en er is een beetje klad gekomen in het dagelijks schrijven van deze teksten, zodat het momenteel al 21 september is. Ik schrijf dit dus achteraf en kan eigenlijk net zo goed schrijven over 20 september. Al om tien uur in de ochtend naar de bioscoop gefietst om Midnight in Paris te gaan zien. (Zeer genoten: de eerste keer dat Hemingway, F. Scott Fitzgerald en Cole Porter samen in een film te zien waren!) Een hoop drukte in de buurt van Pathé Buitenhof vanwege Prinsjesdag: hoge figuren die om beter tegen de troonrede bestand te zijn vooraf een kerkdienst ging bijwonen, om eventuele werpers van houders van waxinelichtjes in de houdgreep te kunnen nemen was er bij de kerk een beduidende politiemacht op de been.

20-09-11. Voordat ik vandaag, zoals ik ‘gisteren’ schreef, de nieuwe Woody Allen ging zien, bij Verwijs Kijk! Dat is Freek gekocht: een vijf kilo wegende monumentale uitgave over het leven en onvoorstelbaar omvangrijke werk van Freek. Het is tragisch dat hij tegenwoordig door velen als een zure Opa Knorrepot wordt weggezet. Dat komt deels door ontbrekend historisch besef, deels door de onbarmhartige tijdgeest. En ook omdat Neerlands Hoop een eind maakte aan de traditie dat de amuseur (zoals Toon Hermans) het publiek behaagde (‘Dag lieve mensen!’) en je niet opeens in een behager van het publiek kunt veranderen. Een angry young man wordt op handen gedragen, een angry old man moet zijn mond houden. Maar ik weet wel beter en ga de voorstelling Neven nog een keer zien, op 22 november in Diligentia, waar de kaartverkoop hard gaat.

21-09-11. De tijdgeest is momenteel: een bericht op de website van De Telegraaf waar tientallen waanzinnigen een hysterische reactie onder zetten waarin zij alles behalve de regenval wijten aan linkse politici. (Vroeger gebeurde het dat mensen in hun jeugd links waren en op latere leeftijd rechts werden, tegenwoordig zijn veel middelbare scholieren al rechts.) Zag in het Journaal een stukje van het circus (de Algemene Beschouwingen) waarin de clown nog voor het begonnen was al tegen Cohen begon te grollen. Van Cohen kan je veel zeggen, niet dat hij ad rem is. Hij gaf Wilders weerwoord – maar dat las hij op van een briefje, waar Wilders weer een gevatte grol op teruggaf. (Over geprepareerde tekstjes waar Cohen de hele zomer voor de spiegel op geoefend had.) Onder zo’n droogkloot wordt het met links natuurlijk helemaal nooit meer wat.

22-09-11. De vader van Godfried Bomans was politicus. Hij zei eens over een opponent dat deze het wel koud zou hebben, nu hij in zijn hemd stond. Dat is gevatter dan dat ‘bedrijfspoedel’ waar Wilders Cohen voor hield. Deze en dergelijke typeringen leidden tot commotie waar Wilders niets van begreep. Kok had Balkenende wel eens een schoothondje genoemd en daar had niemand wat van gezegd. (Hij vergat Wim Kan, ook zoon van een politicus, te noemen, die in Norbert Schmelzer een teckel zag.) Wilders lijkt eerder geïnspireerd te worden door Jacobse en Van Es (‘Gelul van een dronken aardbei!) dan door Bomans senior. ‘Doe eens normaal, man!’ sprak hij tot de leider van het kabinet dat hij desondanks gedoogt. Morgen is het: ‘Voorzitter, de leider van de grootste gedoogpartij is een puddinglul die gigantisch uit zijn muil meurt.’

23-09-11. Ik had er eentje uitgepakt om te zien waar al die drukte nou eigenlijk over ging. Over niets, bleek. Een GoGo is een plastic poppetje, een figuurtje dat voor tachtig procent uit een hoofd bestaat. Kinderen worden door die GoGo’s in een staat van hysterie gebracht. Zakjes met GoGo’s erin worden door C1000 verstrekt aan klanten die er een krijgen voor elke tien euro die ze besteden. Als ze na het afrekenen de winkel verlaten worden ze belaagd door op GoGo’s belust grut. Dat overkwam mij vandaag ook. In mijn tas zaten drie zakjes GoGo’s overgehouden aan eerdere bezoeken, daar waren er twee bij gekomen. ‘Meneer! Hebt u GoGo’s?’ ‘Kogels?’ Een stuk of acht kinderen onder de tien. ‘Meneer! Ik!’ Ik zei: ‘Kinderen die vragen worden overgeslagen’ – en gaf ze aan een bedeesd meisje dat gezwegen had.

24-09-11. ‘Ik kies ervoor om u te bereiken via dit medium, want het is de snelste medium van communicatie, ongeacht het feit dat het sterk is misbruikt,’ aldus ‘De heer Jackie Gallop’ in een e-mail. Hij vervolgt: ‘Houd er rekening met me. (…) Met het nodige respect en aanzien, ik schrijf u vanuit mijn kantoor, dat zal van enorm voordeel voor ons beiden.’ De heer Jackie Gallop kwam toevallig een ‘verlaten bedrag’ van 18,5 miljoen pond tegen, ‘in een account die behoort tot een van onze buitenlandse klanten Late Dr. Erin Jacobson, een Amerikaanse burger die helaas zijn leven en zijn familie in Montana vliegtuigongeluk verloor op 23 maart 2009, op weg naar agroup ski-vakantie. (…) Na gegaan door middel van een methodische zoeken, heb ik besloten om contact met u hopen dat u vindt dit voorstel interessant.’

25-09-11. Het is een zomerse herfst, op een vrije zondag als deze is de verleiding groot eropuit te gaan. Dat deed ik om te beginnen door na de ontbijtkoffie 26 minuten te gaan hardlopen en vervolgens door naar het Filmhuis te fietsen, waar om 13.00 een vertoning van Eraserhead was, de eerste speelfilm van David Lynch: een belevenis om die op het witte doek in plaats van een televisiescherm te zien. En nog was het niet gedaan met de bezigheden want toen ik weer thuis was wachtte er een balkonkarweitje. Er was een massa herfstbladeren neergedaald en ook was er een wildgroei aan spinnenwebben: ik laat altijd alles maar rotten en spinnen hun gang gaan. De stofzuiger op de webben gericht, een vluchtende spin laten ontsnappen – kon het niet over mijn hart verkrijgen die ook op te zuigen.

26-09-11. Momenteel is het een tijd waarin alle zekerheden verloren dreigen te gaan. Vandaag (maar het kan ook morgen geweest zijn want ik schrijf dit op de voorlaatste septemberdag en weet niet meer wanneer het was) zag ik op Omroep West een nieuwsitem over de pont over de Vliet: die werd met opheffing bedreigd. Ik schrok niet zozeer van die dreigende opheffing als wel van de pont: dat was een motorvaartuig! In mijn tijd (nou ja, het is nog steeds mijn tijd, ik bedoel: lang geleden) werd er heen en weer geroeid, door Teun, een oude baas. Ik bezorgde in de vroegte ook langs de Vliet de krant, Teun roeide me naar de overkant. Ik gaf hem een Trouw, hij mij soms een krop sla, die hij zelf verbouwd had. Dat soort dorps gedoe komt nooit meer terug.

27-09-11. In het laatste jaar van zijn leven hield Frank Zappa wekelijks een soiree waar muzikale vrienden hem opzochten, zoals The Chieftains. Hij stond in die tijd niet bekend als iemand die met collega’s omging, in de jaren zestig was dat anders. De Britse Pauline Butcher was als secretaresse voor hem werkzaam en schreef daar een boek over: Freak Out! My Life with Frank Zappa. De Log Cabin in Laurel Canyon waar Zappa woonde trok popsterren aan als stroop vliegen. Rod Stewart, Jeff Beck, leden van Pink Floyd, Graham Nash, Stephen Stills. Ze kwamen op de bonnefooi langs, zo ook Marianne Faithfull en Mick Jagger (die het samen met Captain Beefheart op een zingen zette). En Zappa maakte een opnamesessie van de Stones mee, nummers voor Baggers Banquet – hij nam plaats naast producer Jimmy Miller en gaf adviezen.

28-09-11. Weblog werkt nog steeds niet, geen mens dus die dit leest, laat ik daarom eens wat persoonlijks over mezelf vertellen, zoals een goed bewaard slaapkamergeheim. Boven wordt er onder meer dvd gekeken, er worden boeken gelezen en als dat gaande is houden de drie katten me gezelschap. Bij het dvd-kijken rust mijn hoofd op twee kussens, bij het lezen rust het op een kussen (vanwege het leeslampje dat aan de bedrand zit). Lang geleden had ik een wekker die zo luid tikte dat ik er niet van in slaap kwam, zodat het een gewoonte werd met mijn hoofd tussen twee kussen te gaan slapen – en dat doe ik nog steeds. Als ik lees slaapt kat Poemba op het ongebruikte kussen, als ik ga slapen leg ik het kussen met haar er nog op boven op mijn hoofd.

29-09-11. De eerste Dwaze Dag is soepel verlopen. Ik brak geen dagrecord: vorig jaar, toen ik voor 25 euro een box met 52 cd’s van Maria Callas kocht, was ik vijfenvijftig minuten na vertrek weer thuis, ditmaal zette ik een uur na vertrek de fiets in de berging. Het verschil zit ’m waarschijnlijk in de tijd die ik op de cd-afdeling doorbracht: de vorige keer was het Maria Callas onder de arm nemen en afrekenen, vanmorgen doorzocht ik op mijn gemak het aanbod van cd’s uit de reeks Original Album Classics – doosjes met vijf albums van een groep of artiest. Dat werden in willekeurige volgorde: Jeff Beck (twee setjes), Rory Gallagher, Poco, The Stranglers, Todd Rundgren, Nina Simone, James Taylor, Rickie Lee Jones, Bonnie Raitt, Lou Reed en The Alan Parsons Project. (Plus nog twee cd’s van Adele.)

30-09-11. De Drie Dwaze Dagen van De Bijenkorf zijn wat de audiovisuele afdeling betreft tegenwoordig ook Dwaze Dagen van Fame. Ik legde Adele en de Original Album Classics naast de kassa neer en de jeugdige verkoopster zei: ‘U hebt een Fame-pas, hè?’ Mijn verbijstering laat zich raden want ik had eenmaal een aankoop gedaan bij Fame in De Bijenkorf, dat was op 11 september geweest. ‘Komen er zo weinig klanten?’ vroeg ik. Ze zei dat ze gezichten goed kon onthouden (maar het kan natuurlijk ook aan mijn kop gelegen hebben). Twee doosjes Original Album Classics voor de prijs van een (twintig euro), dat betekende een doosje aanslaan als gratis en bij het andere 10% paskorting in mindering brengen op de twintig euro. Van het totaal ging nog tachtig euro cadeaubonnen af: ik betaalde 41,50 euro voor tweeënzestig cd’s.

01-10-11. De tweede Dwaze Dag had ik aan me voorbij laten gaan, op deze derde Dwaze Dag gooide ik nog één keer alles uit de kast, zodat ik na stevig doorfietsen al een minuut voordat de draaideuren in werking traden bij De Bijenkorf was. Eerst de collectie Original Album Classics weer gaan bekijken en zodoende beslag gelegd op setjes met vijf cd’s van het Mahavishnu Orchestra, The Paul Butterfield Blues Band, Chicago, Edgar Winter, Soft Machine en Jeff Buckly, plus een zeven-cd-boxje van Bruce Springsteen, alsook de acht-dvd-set The Universe Collection – voor tezamen dankzij de Fame-pas 90 euro. Ik wilde al gaan, zag toen Discovery, het geremasterde studio-oeuvre van Pink Floyd voor 150 euro (maar met Fame-pas 135). Thuisgekomen becijferde ik dat ik (met inbegrip van de box met 60 Bernstein-cd’s) 170 nieuwe schijfjes had om te beluisteren.

02-10-11. Mooi zo: een zomer van niks maar een lente en herfst die zomers zijn. Ik zat vanmorgen op het balkon in de zon en moest uitkijken dat ik er niet verbrandde. Om kwart voor drie in de auto gestapt en naar Amsterdam gereden. In de hoofdstad was het al evenzeer zomers. Het is niet algemeen bekend dat je op zondag in de Albert Cuypstraat gratis kunt parkeren: dat deed ik bij vriendin Tieka voor de deur, die helemaal naar beneden moest komen omdat ik na het klinken van de zoem de deur niet opengeduwd kreeg. ‘Er gebeuren altijd rare dingen als ik met jou uit eten ga,’ zei ze toen we ’s avonds aan de overkant in de Bazar aan tafel zaten. En inderdaad: haar mintthee en bitter lemon werden in rekening gebracht, mijn beide tonics niet.

03-10-11. Er zaten eergisteren nog maar een paar sigaren in het kistje, ik besloot met roken te stoppen als ik ze verwerkt had: het is toch elke keer weer 53 euro, zo’n kistje sigaren en ik had de laatste tijd wat last van hoesting die mogelijk verband hield met het roken, dus misschien was het wel een goed moment om ermee op te houden. Voor sigarettenrokers schijnt het anders te zijn maar als je sigaren rookt is stoppen geen probleem, ik heb althans nooit last gehad van ontwenningsverschijnselen. Dat ik gisteren de hele dag niet rookte was niet iets waar ik hinder van ondervond, totdat ik de geslaagde Amsterdamdag besloot met een glas whisky. Wat smaak whisky smerig zonder sigaar! En dus kocht ik vanmorgen maar weer een kistje sigaren: ik blijf roken totdat de whisky op is.

04-10-11. Tijd voor een tegenspoedtrilogie, te beginnen op de markt. In het voorjaar van 2009 werd de website Literatuurplein verrijkt met een Marktplein, waarvan een van de onderdelen een kraam voor aspirant-schrijvers was. Een aspirant-schrijver was ik toen allang niet meer maar de beheerder van Literatuurplein, die een collega was, wilde bij de presentatie goed voor de dag komen en vroeg mij materiaal te leveren voor het vullen van een kraam: teksten, beelden, geluiden. In de meer dan twee jaar sindsdien is er ondanks alle tamtam slechts een enkele kraam van een aspirant-schrijver bijgekomen, terwijl van die van mij vele links niet meer werken. Ik heb geen toegang tot het CMS, ken de YouTube- en ISSUU-gebruikersnamen en wachtwoorden van mijn eigen werk niet. Vorige week mailde ik de beheerder daarover: heb tot op heden geen reactie mogen ontvangen.

05-10-11. Weblog is sinds 24 augustus offline (dat is een tegenspoed die hier al eerder gememoreerd is), ik ontdekte dat er bovendien iets mis is met mijn website Buisdorp.com. Een site die een collega tegen betaling voor me bouwde en waar ik wegens gebrek aan een CMS geen veranderingen in kan aanbrengen. Een naar info@buisdorp.com gestuurde mail kwam bij mij binnen – totdat de hosting van de site door XS4ALL was overgenomen van KPN. Een mail gestuurd naar de helpdesk van XS4ALL, snel antwoord: ik moest maar eens bellen, dan kwam het snel in orde. Toen ik dat vandaag deed kreeg ik een norse figuur aan de lijn, die schoorvoetend instructies gaf die ertoe zouden moeten leiden dat mail gericht aan info@buisdorp.com bij me binnenkwam. Maar toen ik de instructies had opgevolgd bleek dat niet het geval te zijn.

06-10-11. Deze tekst wordt geschreven op een dertien jaar oude computer die het maar goed blijft doen, in tegenstelling tot de eveneens in gebruik zijnde computer die ik in januari 2010 kocht want die ‘bevriest’, soms meerdere keren per dag. Dan moet ik de aanknop ingedrukt houden, waarna er herstart wordt en ik op Facebook opnieuw mijn wachtwoord moet invoeren. Nadat ik gisteren een goed gesprek had gehad met de norse helpdeskman van XS4ALL reed ik naar de leverancier van de bevriezende pc. Als ik het apparaat bracht zou ik het een dag of twee, drie kwijt zijn, wat lastig is als je de pc voor thuiswerken nodig hebt. Gelukkig had ik nog garantie. Maar die bleek niet te gelden voor ‘onderzoek’ (20 euro) en ook niet voor een eventueel aangetroffen softwareprobleem. Waar heb ik dan garantie op!

07-10-11. Gericht plassen in een hevig schuddende rijdende trein is voor mannen geen gemakkelijke opgaaf, daarom lijkt het me een uitkomst dat de dienstverlening wordt uitgebreid met een plaszak waar je ’m gewoon in kunt hangen. (In de trein zou een kakzak ook wel wat zijn.) Wat mij betreft hoef je er je zitplek niet voor te verlaten: een krant over de schoot, rits open, plaszak vullen en uit het raam gooien. Ik ben enigszins een ervaringsdeskundige: lang geleden reisde ik ’s morgens vroeg van Londen naar Southend, om daarvandaan naar Rotterdam te vliegen. Ik moest zeer nodig maar dan ook zeer. Het was een trein zonder gangpad, ik zat alleen in de coupé, het was donker. Terwijl de trein door het landschap raasde ging ik op de bank staan, duwde het raam omlaag en ging mijn gang.

08-10-11. De jeugd van tegenwoordig heeft geen idee over wie het gaat, nog altijd gaat het bij het overlijden van een vooraanstaand schrijver in de media over de Grote Drie. Toen Harry Mulisch het begaf werd hij vrij algemeen gezien als de grootste van de Grote Drie. De overleden Hella Haasse werd (zoals uit een vertoond interview van een paar jaar geleden bleek tegen haar zin) ook ingelijfd bij de groten (daarvoor opgerekt tot de Grote Vier). Dat ging ten koste van Jan Wolkers, die dankzij zijn overlijden tot de Grote Vier was toegetreden. Triest is dat die grootheid niet resulteert in enorme hedendaagse belangstelling voor het werk. Er is geen stormloop op de boekhandel als er weer een deel van de Volledige Werken van Hermans verschijnt, het Verzameld werk van Reve werd al bij zijn leven verramsjt.

09-10-11. Momenteel herlees ik The Stand in een gebonden editie van 1153 pagina’s (de pocket heeft er 1439). Stel je voor dat je zo’n omvangrijk boek moet overtypen, een hels karwei. Hoe hels is het karwei dan niet als je zo’n boek schrijft, van het noteren van invallen tot het herschrijven van het voltooide manuscript? Stephen King is genetisch bepaald een schrijver: voordat hij in boekvorm debuteerde met Carrie woonde hij met zijn vrouw in een trailer, werkte hij in een wasserette (maar was ook een tijdje leraar, wat even weinig verdiende) en besteedde al zijn vrije tijd aan schrijven. Tegenwoordig heeft hij meer geld dan hij op kan maken – volgende maand verschijnt een omvangrijke roman (11.22.63, 752 pagina’s), komend voorjaar een nieuw deel Dark Tower en momenteel werkt hij aan Dr Sleep, een vervolg op The Shining.

10-10-11. Handig van een (tamelijk) nieuw medium als Facebook is dat je geattendeerd wordt op jubilea en dergelijke. Zo kwam ik te weten dat het vandaag veertig jaar geleden is dat Atom Heart Mother verscheen. In 1971 had ik nog geen platenspeler (die kreeg ik in 1972 pas), het zal omstreeks 1977 geweest zijn dat ik de elpee kocht. Ik herinner me dat ik ernaar luisterde tijdens het maken van huiswerk – en heb meer herinnering aan de muziek dan aan dat huiswerk. Toepasselijk dat ik vandaag naar de cd luisterde, die in de Discovery box met het geremasterde oeuvre van Pink Floyd zit. Het was de tijd dat er een koe op de hoes werd afgebeeld als de artiesten dat wilden en dat die elke muzikale richting konden inslaan die ze maar wilden. Dat kan tegenwoordig niet meer.

11-10-11. Schrijven over Esther is een opgaaf. Niet zozeer emotioneel – het is een hoop werk. Ik ben om te beginnen al een tijdje bezig met het overtypen van dagboekpassages waar ze in voorkomt en daartoe lees ik mijn dagboeken uit de jaren 2002-2011 en noteer op welke dagen ik het over haar heb en typ de betreffende passages dan over op de computer (in een later stadium wordt er geschreven over de gebeurtenissen rond haar dood). Bij het overtypen bied ik geen weerstand aan de verleiding ook passages mee te pikken die niet over Esther gaan. Er vond hier in de loop van de jaren beangstigend veel malligheid plaats, zoals een benedenbuur die ’s nachts met een hamer op de muur sloeg wegens een andere buur die vergeten was dat hij oordopjes droeg en de radio liet galmen.

12-10-11. Je kunt tegenwoordig nergens meer terecht met je woede. Mijn zus zit op IJsland, dankzij het wonder van het internet heeft zij kunnen regelen dat NRC Handelsblad gedurende haar verblijf bij mij bezorgd wordt. Dat werd door services.nrc.nl per mail bevestigd, ik heb het bewijs daarvan in mijn computer. Afgelopen vrijdag en zaterdag werd de krant bij mij bezorgd, maar maandag niet en dinsdag ook niet. Dankzij het internet kun je zonder te hoeven opbellen een klacht indienen. Ik vulde mijn gegevens in en kreeg als reactie dat ik niet in de administratie voorkwam. Kon ik de juiste adresgegevens mailen? Ik stuurde de pief van de klantenservice de vakantieservicemail door maar nabezorgen ho maar. Daarom de telefoon geprobeerd, in de hoop een levend wezen te spreken te krijgen maar ik kreeg een computer, wat lastig schelden is.

13-10-11. Geen wonder (en gelukkig maar) dat het slecht gaat met de dagbladen: fatsoenlijk een krant laten bezorgen is er niet meer bij. Als ik de tijd die ik bezig was met het klagen over niet-bezorgde kranten in geld zou uitdrukken zou ik waarschijnlijk concluderen dat ik die kranten beter had kunnen gaan kopen. Vroeger was het een nobel beroep: ik begon het bezorgen van Trouw in 1973, toen ik het werk (zeer tegen de zin van de werkgever) per 1 januari 1979 beëindigde, had ik carrière gemaakt. Ik begon met een enkel krantenwijk, kreeg er na een tijdje een tweede bij en nam toen de agent ermee ophield het agentschap over en kreeg behalve het bezorgen van kranten in twee wijken ook de nabezorging op mijn bord. (Mijn moeder noteerde de klachten als ik op school zat.)

14-10-11. Ook woensdag en gisteren werd er geen krant bezorgd, ik ging stoïcijns (maar inwendig kokend) door met het via internet indienen van klachten. Vanmorgen nam ik maar eens telefonisch contact op. De dame die ik aan de lijn kreeg zou onmiddellijk de bezorger een bericht sturen en dat zou in bezorging moeten resulteren. Eveneens vanmorgen kwam er een excuusmail van een figuur van de klantenservice. ‘Inmiddels is uw klacht via onze afdeling ernstige klachten doorgegeven aan het distributiebedrijf.’ Hoe kwaad je ook bent, als je leest dat er bij NRC Handelsblad een afdeling ‘ernstige klachten’ bestaat valt er aan schuddebuiken niet te ontkomen. (O ja: vandaag werd ondanks het ochtendlijke opbellen de krant niet bezorgd, daarom vanavond nogmaals opgebeld. Er zou opdracht gegeven worden voor nabezorging, zo beloofde de dame die ik ditmaal aan de lijn kreeg.)

15-10-11. Toen ik vanmorgen terugkeerde van 26 minuten hardlopen trof ik in de brievenbox geen nabezorgde krant aan (een paar uur later zowaar wel de krant van vandaag). Weet je wat, laat ik nog eens opbellen. Je moet als je in verbinding wilt komen met een levend wezen eerst een 1 toetsen als het om NRC Handelsblad gaat en nogmaals een 1 als het om bezorgklachten gaat. En ook nog je postcode en huisnummer inspreken, iets wat door de stemcomputer soms pas de tweede keer verstaan wordt. Toen ik dat allemaal gedaan had kreeg ik een dame te spreken die vroeg wat ze voor me kon doen en me tevens verzocht mijn postcode en huisnummer te noemen. Die had ik toch net ingesproken – kreeg ze dat niet in beeld? Nee. Dus dat inspreken had ik voor lul gedaan!

16-10-11. Ik geloof (maar weet niet zeker) dat ik op zaterdag gratis telefoneer, dus het bellen met de dame van de NRC kostte me alleen maar mijn kostbare tijd. Het nabezorgen van de vrijdagkrant was niet gelukt en dat was bijzonder tragisch want zo liep ik de boekenbijlage mis, die ik anders altijd van mijn zus krijg en die ik ditmaal niet in zou kunnen zien omdat de krant behalve bij mij ook bij haar niet bezorgd was. Gelukkig was het leed te overzien want de krant van gisteren kon per post worden verstuurd, dan had ik ’m dinsdag in de bus. Gisteren had ik de beschikking gekregen over de bezorgde krant van die dag en het duurde lang voordat ik die uit had. Moet er niet aan denken dat ik elke dag de krant zou moeten lezen.

17-10-11. Het doneren van bloed is bij mij altijd omgeven met stress. Is mijn hb-gehalte niet te laag? Is mijn bloeddruk niet te hoog? Aan het hb-gehalte kun je wat doen door het sporten voor een paar dagen te staken en in die paar dagen ijzerhoudende waren te eten. Van alleen het denken aan hoge bloeddruk kan mijn bloeddruk al toenemen en waar moet ik anders aan denken als ik op weg ga naar de bloedbank? De dame die bloed prikte constateerde dat het hb-gehalte voortreffelijk was (9.7) maar de bloeddruk hoog 159/105. Ze mat de druk in de andere arm, die 147/94 was en ging het toen met de arts bespreken. Die wilde over tien minuten nog eens meten. En hoewel zij buitengewoon aantrekkelijk oogde was mijn bloeddruk bij haar gedaald naar links 140/88 en rechts 138/86.

18-10-11. Timing is alles, zeker bij een grap. Geen beter moment om een blaadje van PostNL in de brievenbox te vinden dan vandaag, terwijl het op de website van Omroep West klachten regent over PostNL. Het is dus schateren als je in Er is post! een flauwekulcolumn leest van een ‘marketingmanager e-commerce’ die enthousiast vertelt over online shoppen. Ja, met dat online shoppen is niets mis – maar hoe zit het met het bezorgen van de shopsels? Dan is er het verhaal van postbezorger Jan (63!): ‘Als er bijvoorbeeld een brief in mijn kar is verdwaald die in een andere wijk hoort, rijd ik daar na mijn postronde nog even langs.’ Er zijn vele edities van Er is post! te vullen met verhalen van mensen die post herhaaldelijk niet ontvangen en die geen gehoor krijgen als ze daarover klagen.

19-10-11. Erg gelachen om de reactie van een PostNL-knurft over de vele klachten: er zou sprake zijn van een hetze. De post wordt te laat of helemaal niet bezorgd, daar dient men een klacht over in – hoe kan dat een hetze zijn? Je weet niet wat je leest als je leest over de ervaringen van mensen die bij PostNL werk(t)en. Zelf leef ik momenteel in permanente stress omdat een in Engeland bestelde cd, die ginds op 14 oktober verstuurd werd, nog altijd niet aangekomen is (en overmorgen ook niet want dan schrijf ik dit). PostNL neemt overbetaalde managers in dienst en schakelt adviesbureaus in, waardoor er geen geld meer is voor de core business: het bezorgen van post. En wie zijn er weer de dupe? Hard gewerkt hebbende mensen die de oorlog hebben meegemaakt en geen e-mail hebben.

20-10-11. En dan was er nog de toestand met NRC Handelsblad. Samengevat: mijn zus zat vanwege Iceland Airwaves op IJsland, van 7 tot en met 18 oktober zou haar krant bij mij bezorgd worden. Dat gebeurde op 7, 8, 15 en 18 oktober en dat gebeurde niet op 10, 11, 12, 13, 14 en 17 oktober. Het via internet indienen van meerdere klachten resulteerde niet in nabezorging, wel tot een dwaze excuusmail waarin beloofd werd dat de afdeling ‘ernstige klachten’ er werk van zou maken. Ook zou er contact met mij opgenomen worden – dat is nog niet gebeurd. De vrijdagkrant bevat een boekenbijlage, dus die wilde ik graag hebben. Telefonisch op nabezorging aangedrongen, daar kwam niets van terecht. Daarom nog een keer gebeld en verzocht om verzending per post. En zowaar werd de krant bezorgd. Bij mijn zus

21-10-11. Korte tijd nadat ik per mail een klacht had ingediend bij NRC Handelsblad over de niet bezorgde krant, kreeg ik een verontschuldiging teruggemaild waarin werd toegezegd dat er nader contact zou worden opgenomen als de zaak tot onder de bodem was uitgezocht of een toezegging van overeenkomstige strekking. Daar kwam al even weinig van terecht als van de nabezorging. Moet ik daarover weer aan de bel trekken? Ik moest denken aan de vele reacties op de website van Omroep West van mensen die vergeefs geklaagd hadden over de postbezorging. Op een ingediende klacht komt een reactie die niets oplost: er wordt toegezegd dat de klacht met de bezorger zal worden opgenomen maar van verbetering in de bezorging is geen sprake. Degene die vergeefs geklaagd heeft geeft het uiteindelijk maar op – en dat was misschien ook de bedoeling.

22-10-11. Nee, dan vroeger. PTT, dat was Post, Telegraaf, Telefoon: een bedrijf dat stond als een huis. Wie als postbode werkzaam was had een functie die vergelijkbaar is met tegenwoordig topambtenaar. Alleen de screening al: als je lid was van de CPN kwam je voor de baan niet in aanmerking. Je droeg een uniform, moest (nee, mocht!) een pet dragen. De brievenbus werd driemaal daags geleegd, post werd tweemaal daags bezorgd. De Marathon van Rotterdam werd tussen 1946 en 1978 elk jaar gewonnen door een postbode. Onvergetelijk zijn de vele successen behaald door het Olympisch postbodeteam dat op het onderdeel hink-stap-sprong de rest van de wereld het nakijken gaf. Jammer dat er maar zo zelden een Elfstedentocht gehouden wordt want die werd altijd gewonnen door een postbode die ook nog eens in alle elf steden de post bezorgde.

23-10-11. Het zou best eens zo kunnen zijn dat de wereld straks aan domheid ten onder gaat. Het is al aan de gang in het onderwijs: leerkrachten zijn zelf niet bekwaam in de vakken taal en rekenen die ze moeten onderwijzen. Op de middelbare school lezen leerlingen boeken in de vorm van een van het internet gehaald uittreksel. Ze communiceren via BlackBerry en iPad en doen dat zo beknopt en onbenullig mogelijk, het liefst in de vorm van een tweet (een tweet is een baby die een boertje laat). Met de gedrukte kranten gaat het steeds slechter (geen wonder, als er overal zo slecht bezorgd wordt als bij mij), het nieuws wordt via internet verspreid maar zo beknopt dat straks niemand meer het geduld heeft om bijvoorbeeld een artikel van twintig pagina’s in de New Yorker te lezen.

24-10-11. Toen ik er nog praktisch belendend werkte was ik bij de Media Markt kind aan huis, dus toen ik vanmorgen na lange tijd mijn opwachting weer maakte, verwachtte ik als de verloren zoon binnengehaald te worden. Maar ik werd bij binnenkomst meteen aangehouden door een veiligheidsfiguur met een IQ dat vermoedelijk slechts uit decimalen bestond. Hij wilde dat ik mijn rugtas in de locker borg. Waarom was dat? Daarover wilde of kon hij niet in discussie treden en toen ik aangaf niets te voelen voor het in de locker stoppen van mijn tas, zei hij: ‘Dan wens ik u nog een prettige dag.’ Vroeger kon je de chef erbij roepen, tegenwoordig bestaat die functie niet meer. De tas toch maar opgeborgen. Verkoper op de dvd-afdeling zei troostend: ‘Volgende week loop je gewoon weer met je tas binnen.’

25-10-11. Het in huis halen van boeken dat mijn lust en mijn leven is wordt door sommigen gezien als gekkenwerk maar wat is er mooier dan welgevulde boekenplanken? (Daar hoor je de aanhangers van e-books nooit over: dat boeken aan de muur mooier kunnen zijn dan schilderijen). En er is nog iets: straks valt Griekenland om en op den duur dominogewijs ook ons land. Dan gebeurt er dit: er wordt momenteel naar gestreefd om chartaal geld uit de roulatie te nemen. Muntjes van 1 en 2 cent zie je niet meer, bankbiljetten van 100 euro en meer worden in winkels niet geaccepteerd. Als een bank failliet gaat en de bankpas dus waardeloos geworden is, kun je nergens meer betalen. Ik verkeer dan in de gelukkig omstandigheid dat ik tot in lengte van jaren boeken tegen levensmiddelen kan ruilen.

26-10-11. Het vermaledijde Weblog.nl is twee maanden na de start van de migratie nog altijd niet functionerend en dat heeft ertoe geleid dat ik meer dan laks ben geworden daar waar het gaat om het dagelijkse schrijven van deze rubriek. Vandaag is het namelijk al 5 november en ik ben zojuist (09.50 uur) begonnen aan achterstallig onderhoud. Met de kennis van 5 november valt het niet mee te doen of het momenteel 26 oktober is. Ik lees in mijn dagboek dat het een weinig enerverende woensdag was. Er kwam weliswaar een hoogzwanger buurmeisje aan de deur maar dat was omdat ik een pakje voor haar in ontvangst had genomen Ik lees de laatste tijd veelvuldig in mijn dagboek: met het oog op een boek over Esther typ ik aan haar gewijde passages over, wat een hele klus is.

27-10-11. De katten hebben een nieuw spel ontwikkeld. In de keuken staat een afvalbak, met name Huig legt zich erop toe die omver te trekken en zich over de inhoud te ontfermen. Zo zal ik volgende week dinsdag lekkerbekkies gaan halen. Ik bestel er altijd drie, omdat die voor zes euro aangeboden worden (ik weet niet wat ze per stuk kosten, misschien twee euro). Omdat de lekkerbekkies koud zijn doet de visvrouw er een vierde gratis bij. Na anderhalve minuut in de magnetron zijn de lekkerbekkies consumabel maar de vierde is me te machtig, zodat die in de afvalbak gaat. Als ik een uur later beneden kom tref ik in de keuken Poemba aan, gebogen over een uit de omgetrokken afvalbak gevist stuk lekkerbek. Sindsdien berg ik de afvalbak voor ik de deur uitga in de badkamer op.

28-10-11. Het is me niet altijd duidelijk wat er in de katten omgaat. Er zijn momenten dat kat Huig op oorlogspad is en op de poezen Aagje en Poemba jaagt, die beide de gewoonte hebben luide kreten te slaken en naar boven te vluchten, waar voor Poemba op de tv en voor Aagje onder het bed een schuilplek wacht. Soms heeft Huig er een te pakken en gaat er dan op liggen, wat de ander niet leuk vindt. Maar op andere momenten heerst er harmonie, zoals ’s morgens als ze me tot opstaan bewogen hebben en ik een zakje zacht voer over hun voerbakjes verdeel: dan lopen ze zonder elkaar de stuipen op het lijf te jagen gedrieën over het aanrecht, in afwachting van de voedering. Ook liggen ze soms dicht in elkaars buurt op bed te slapen.

29-10-11. Het is maandag Halloween en daarom besloot ik vandaag er een Halloweenweekend van te maken. Ik ging vanmiddag van start met het zien van de film Poltergeist, die een tijdje geleden een van de drie dvd’s was die ik bij Blokker voor tien euro kocht. ’s Avonds, toen het donker geworden was, keek ik weer eens naar The Exorcist. Dat deed ik twee keer achter elkaar, de tweede keer met audiocommentaar van regisseur Friedkin dat ik nog niet gehoord had. Het is raar met die film: de eerste keer dat ik ’m zag (dat was lang geleden in de bioscoop) vond ik ’m hier en daar aan de enge kant maar tegenwoordig beschouw ik het als een komedie. Linda Blair die haar hoofd in de rondte kan laten draaien en erwtensoep braakt – is dat lachen of niet?

30-10-11. Omdat de wintertijd ingetreden was kon ik voor vertrek nog gaan hardlopen: ik zou om kwart voor tien vertrekken, dan was ik tegen elven in Beverwijk. Het was rustig op de weg, ik geloof dat ik het de volgende keer wel zonder routeplanning zal weten te vinden. De herfst had de natuur verkleurd, op de begraafplaats oogde het prachtig. Ans was er nog niet toen ik aan het graf van haar dochter stond, zodat ik even met Esther alleen kon zijn en me zoals gewoonlijk afvroeg wat het eigenlijk voor zin heeft daar te staan, boven een kist waar de skeletten van Esther en kat Loekie in liggen. Ans kwam tien minuten later. Ze ontstak een waxinelichtje, schikte de bloemen en toen reed ik achter haar aan om in Heemskerk bij haar thuis koffie te gaan drinken.

31-10-11. Gistermiddag per dvd The Changeling gezien en ’s avonds The Omen, die ik destijds allebei in de bioscoop zag – de jaren zeventig waren goed voor het genre. Vandaag trok ik in het kader van Halloween naar de bioscoop om daar Paranormal Activity 3 te gaan zien. Het is niet zo moeilijk om de kijker te laten schrikken. Iemand betreedt een donkere zolder of kelder, doe niet zo stom, blijf uit de buurt van die donkere zolder of kelder! Of er duikt in het donker uit het niets iemand op die aanstalten maakt de held(in) kwaad te doen met een mes of een kettingzaag, dan wil je als kijker ook wel schrikken. Bij Paranormal Activity 3 gaan de schrikscènes gepaard met oorverdovende geluidseffecten, die in de bioscoop beter tot hun recht komen dan wanneer je thuis dvd kijkt.

01-11-11. Het is al een paar dagen wintertijd, ik ben er nog steeds niet aan gewend. Er wordt de dag voorafgaand aan het terugdraaien van de klok gezegd dat ons een dag wacht waarop we een uur langer kunnen slapen maar je slaapt op zo’n vrije zondag totdat je uitgeslapen bent en knoopt er niet nog een uur aan vast. In plaats van voluit te genieten van het extra uur, krijg je als je de klok teruggezet hebt ’s avonds een uur eerder slaap dan anders. Ik heb tot nu toe de wekker nog niet hoeven te zetten en dat betekende dat ik ’s morgens voor mijn gevoel om halfnegen wakker werd, terwijl de wekker aangaf dat het halfacht was. ’s Avonds moet het licht een uur eerder aan, dus het milieu wordt er ook niet wijzer van.

02-11-11. Nederland leest Het leven is vurrukkulluk. Het boek is een halve eeuw oud en nog altijd hebben mensen moeite met de titel, waar de ene keer een E in sluipt en de andere keer een L aan ontbreekt. Ik las een persbericht van een bibliotheek waar men zich niet had kunnen beheersen en er vurrukkullukk van gemaakt had. In mijn eigen bibliotheekje was het al niet beter gesteld. Er was een vitrine ingericht met dingetjes uit en over de jaren zestig, ook stond er een draagbare schrijfmachine waaruit een vel papier stak. Iemand had de regel Het leven is vurrukkulluk een paar keer getypt – nou ja: vurrukkuluk. Ik riep een medewerkster erbij en zei er wat van, ze zou er werk van maken, maar deed dat niet onmiddulluk: twee dagen later was de fout nog niet hersteld.

03-11-11. Ik wil geen massamens zijn en laat Het leven is vurrukkulluk daarom onherlezen. (Het in een leeskring bespreken lijkt me helemaal vurschrikkulluk.) Wel las ik het bij de bibliotheek geleende Mijn eenmanszaak, een columnsbundeling die me zeer vermaakte. Achter op het boek is een citaat uit De Groene Amsterdammer afgedrukt: ‘Campert is een scherpslijper: ieder woord is gewikt en gewogen, en iedere zin is er één.’ Een rare zin, waarin niet elk woord me gewogen lijkt. Wat zou iedere zin anders kunnen zijn dan er één? Twee? Eenmaal in Mijn eenmanszaak verliest Campert tijdens het wikken en wegen van woorden de zin waar ze in staan uit het oog: ‘Terugkerend van vakantie, mijn gezicht nog warm van de genoten zomerzon, begon vaak halverwege België de lucht te betrekken.’ Daar staat dus dat de lucht van vakantie terugkeerde.

04-11-11. Voor gisteren had ik allerlei plannen die niet doorgingen omdat eergisteren het zevende seizoen Desperate Housewives bezorgd werd. Ik ging aan het einde van de middag kijken en had toen ik ging slapen acht afleveringen gezien. Gisterochtend om acht uur begon ik aan de resterende dertien afleveringen en moest meemaken dat om tien over acht de tv op zwart ging. Het is een ouderwets gevaarte met een beelddiameter van 61 cm. Toen het tien jaar geleden twee man sterk bezorgd werd liet ik de doos in de gang zetten: ik zou die zelf wel naar boven torsen. Dat bleek ik alleen voor elkaar te krijgen door de doos de trap op te duwen. Nu tilde ik het toestel naar beneden en bracht het toestelletje (beelddiameter 42 cm) dat beneden stond naar boven. En zo het kijken vervolgd.

05-11-11. De gang van zaken is zo dat ik als ik dvd wil kijken het tv’tje van beneden naar boven draag en als ik tv wil kijken het tv’tje van boven naar beneden draag. Daar heb ik aan moeten wennen, zodat het is gebeurd dat ik het tv’tje naar beneden gedragen had om tv te gaan kijken maar bij nader inzien besloot dvd te gaan kijken, zodat het toestelletje weer naar boven ging. Dat was minder sjouwen dan in het geval van het toestel dat het begeven had: dat droeg ik het huis uit, de galerij over, de trappen van het portiek af, de straat op, de garage in en ook de auto (zodat ik dit met spierpijn aan het typen ben). De reparateur fronste toen ik vertelde dat de katten de tv als rustplaats en uitkijkpost gebruiken.

06-11-11. En over de katten gesproken. Onlangs (kan ook binnenkort zijn, het is momenteel 14 november) trof ik in de keuken Aagje op de vloer zittend aan, Poemba op het aanrecht. Waar was Huig? Huig zat in de afvalbak, die ik de vorige avond geleegd had. (Dus speelt dit op een maandag, mogelijk morgen.) Het was vroeger de gewoonte dat buren een gevulde vuilniszak op de galerij zetten, waar die wachtte op de dag dat de vuilnisman zich erover zou ontfermen. Maar meeuwen kregen daar lucht van en niet zelden trof men ’s zomers als men de deur uitging een uiteengereten en leeggeroofde vuilniszak voor de deur aan. (’s Winters trekken ze geloof ik naar het zuiden of houden een winterslaap.) Toen ik de binnen staande vuilniszak buiten wilde zetten zag ik dat de katten identiek gehandeld hadden.

07-11-11. Het geld van de vorige keren is nog niet op (niet ontvangen ook, trouwens) en daar heeft men mij alweer gevonden, ik ben toch wel een erg fortuinlijk mens (binnenkort ook in letterlijke zin). ‘Dr Christopher Johnson Hoofd van de Boekhouding Auditdienst van een bank Credit, One Cabot Square, London E14 4QJ Londen, hier in Engeland’ (ik las eerst dat hij Christopher Johnson Hoofd genaamd was) liet mij per mail weten dat hij een bedrag van 16,5 miljoen pond had aangetroffen ‘in een account die behoort tot een van onze buitenlandse klanten Late Business-Mogul heer Moises Saba Masri Billionaire, een jood uit Mexico, dat was een slachtoffer van een helikopter crash 10 januari 2010, het doden van hem en zijn familieleden.’ (Mooie achternaam, Billionaire.) Doctor Johnson wil 60% van de 16,5 miljoen, ik krijg 40%. Vermoed ik.

08-11-11. Toen ik laatst bij Ans op visite was bleek zij voor Esther bestemde post ontvangen te hebben, een aanbieding om voordelig een voorstelling van de musical Wicked te gaan zien. Ze vroeg of ze mij daar een plezier mee kon doen, ik zei dat ze dat niet kon. Twee dagen later zag ik bij Pathé Spuimarkt de fenomenale film The Adventures of Tin Tin. Vooraf werd er reclame gemaakt voor Wicked. Met geen tien paarden krijgt men mij naar die musical. Wat een weerzinwekkend gekrijs werd er door een van de zangeressen voortgebracht – en men bedenke dat specifiek dit gekrijs was uitgekozen om bezoekers te lokken, ga maar na hoe er gekrijst wordt in de scènes die geen hoogtepunt vormen. Het schijnt dat het wemelt van dat soort musicals, er worden (niet lachen) awards (prijzen) voor uitgereikt.

09-11-11. Vroeger kwam ik er in brede kring voor uit dat ik in Londen musicals had bezocht, want het waren musicals die je kon gaan zien zonder je de hoon van weldenkenden op de hals te halen. Jesus Christ Superstar, bijvoorbeeld. Maar vooral de Rocky Horror Show, die ik eveneens een keer of drie zag. En, in een van de laatste seizoenen, maar liefst Hair. Dat eindigde ermee dat de acteurs wilden hebben dat het publiek op het toneel kwam om te dansen en erger nog: ze kwamen de zaal in om je op te halen. Ik bleef maar strak voor me uit kijken, dat deed ik ook toen in weer een andere musical een zangeres het middenpad koos en bij degene die naast me zat een verenkraag in het gezicht duwde. ‘How do you like my feathers?’

10-11-11. Met mijn zus was ik een paar dagen in Londen (ik weet niet meer waarom, lang geleden). Na de middagse aankomst bekeken we een uitagenda en kozen voor het toneelstuk Popcorn, dat geschreven was door Ben Elton (Blackadder en veel meer) en al een tijd draaide. We bemachtigden twee plaatsen, hoog op het balkon. Ik keek voor het begon om me heen – achter me zat Ben Elton! Ik stootte mijn zus aan, die het eerst niet wilde geloven. Ik begon in mijn tas naar een pen te zoeken. Je laat die man met rust! zei mijn zus. Maar na de voorstelling stapte ik over de rugleuning, zette hem klem en dwong een handtekening af. De volgende dag Popcorn gekocht – het is gek maar je leest een boek toch met andere ogen als je de schrijver persoonlijk kent.

11-11-11. Het kwam goed uit dat ik gisteren de honden van mijn zus moest uitlaten: ik kwam onderweg langs de tv-reparateur. Ik vroeg of er al wat te melden was over de vorige week afgeleverde tv. Die stond aan, ze wilden ’m nog een paar uur in bedrijf houden, om te zien of hij het bleef doen. Ze waren wat verbaasd geweest omdat het toestel het eigenlijk gewoon deed, terwijl ik de tv niet in werking had weten te krijgen. Toen ik ’m een paar uur later ophaalde bleek men slechts wat onderdelen vastgezet te hebben en een kleinigheid vervangen te hebben. Ik mag nooit te vroeg treuren als er iets kapotgaat want niet zelden treedt er vanzelf herstel in. Zo bevriest de computer niet meer, en de cd-wisselaar die cd’s soms niet wisselt, wisselt ze soms wel.

12-11-11. Het is altijd lachen wanneer mensen zich ergens kwaad over maken en niet in de gaten hebben dat ze dat zonder kennis van zaken doen. Zo was eens prins Bernhard op tv, die in zijn nadagen wat met zijn kop trok. Iemand zag hem met zijn kop schudden en schreef een boze brief aan de krant: ‘Je kon zien dat de prins het er niet mee eens was.’ Ik lees af en toe in C’est la vie, waarin e-mails van Deborah Campert en Barbara van Kooten staan afgedrukt. Barbara mailt dat Kees en Jan zich er boos over maken ‘dat Het leven is vurrukkuluk weer eens “Verrukkuluk” heette in de Volkskrant,’ Deborah antwoordt dat Remco nog niet gezien had dat ‘vurrukkuluk’ verkeerd gespeld was. Vurrukkuluk? Vurrukkulluk! (In de bibliotheek komt er nog steeds vurrukkuluk uit de schrijfmachine.)

13-11-11. Vrijdagavond, gisteren en vandaag de nieuwe Stephen King gelezen, 11.22.63, een omvangrijke roman (mijn Engelse editie telt 740 pagina’s, de ruimer gezette Amerikaanse heeft er zo’n honderd meer) waarin de held Jake teruggaat in de tijd om de moord op John F. Kennedy te voorkomen. Dat kan alleen via 9 september 1958, hij moet dus vijf jaar in het verleden leven om 22 november 1963 te bereiken. De constant reader wordt goed bediend: in het Amerika van de jaren vijftig stuit Jake op twee personages uit de roman It – zo ‘speelt’ King vaker met zijn oeuvre: The Dark Tower raakt aan maar liefst zestien andere boeken. Die zevendelig cyclus wordt volgend jaar trouwens een achtdelige. Tijdens het afronden van 11.22.63 kwam King op het idee voor een Dark Tower-tussendeel en schreef dat meteen maar. (Slechts 400 pagina’s.)

14-11-11. Nog anderhalve maand, dan kunnen we elkaar en onszelf weer oog- en ander letsel toebrengen. (Op school raakte een jongen een oog kwijt aan vuurwerk, later werd hij ook nog door de onderwereld omgebracht.) Kreeg een kleurrijke brochure in de bus van de firma 10-tonner, een bedrijf dat zich in de Haagse regio toelegt op de verkoop van vuurwerk en om de naam eer aan te doen staat er op het omslag van de brochure een omvangrijke jongeman afgebeeld die een doos met vuurwerk vasthoudt. Je kunt een hoop geld aan vuurwerk kwijt, er is ook een aardig aanbod van ‘euro knallers’: voor slechts een euro verwerf je heuse Crush Wondertollen maar de ware maniak legt natuurlijk 52,50 euro neer voor een doos gevuld met Aftershock Thunder, waarmee je desgewenst hele huizenblokken van hun plaats kunt krijgen.

15-11-11. Heb soms zoveel aan mijn hoofd (soms ook zo weinig) dat ik vergeet te vertellen dat er weer eens een beduidend bedrag aan mijn vermogen is toegevoegd. Een week of drie geleden werd ik ervan op de hoogte gebracht dat ik 935.470 euro had gewonnen ten gevolge van het Interlotto Europa / Euromillion Bono Lotto Program, ‘dat op 8 februari 2011 met samenwerking met de Wereld toerisme Organisatie en het Spaanse Ministerie van Toerisme’ (hoe de rest van die zin zou moeten luiden, geen idee ervan). Maar waar het om gaat: ‘Uw winnende geldbedrag is bewaard bij een beveiligde bedrijf en is verzekerd en op uw naam. (…) Wij hopen dat wij u goed op de hoogte heb gebracht en geinformeert.’ En dan ga ik nu bellen met mijn contactpersoon, de heer Don Raul Johnson in Madrid.

16-11-11. Vanavond zag ik voor de derde keer Hooverphonic in het Paard. Dat gaf wat weemoed: de vorige keer stond Esther naast me in de zaal en Geike op het podium. Esther is onvervangbaar, Geike werd vervangen door de prille Noémie Wolfs, wier stem griezelig dicht in de buurt van die van Geike komt. Daardoor kan ze niet alleen uit de voeten met nieuwe nummers als Anger Never Dies (wat de theme song van een Bondfilm zou kunnen zijn) maar ook met het eerdere repertoire. Als altijd vermaakte Alex Callier de zaal met anekdotes, ditmaal werden er ook muzikale grappen uitgehaald – zoals een onverwachte uitvoering van My Way gezongen in het originele Frans. (Als altijd was ik gefocust op wat er te zien en te horen was, naast me twee meisjes die vooral wederzijds aan het tortelen waren.)

17-11-11. Er kwam een e-mail binnen verzonden door de afdeling Veiligheid van ABN Amro, een bank die mij niet tot haar klanten rekent maar toch besloot aan te heffen met ‘Geachte klant’ – en vervolgens: ‘vanwege zorgen, voor de veiligheid en integriteit van de ABN AMRO rekening hebben we uitgegeven dit waarschuwing. Het is onder onze aandacht gekomen dat uw ABN AMRO-account informatie moet worden geactualiseerd als onderdeel van onze voortdurende inzet om uw account te beschermen en om in het geval van fraude te verminderen op onze website. Als je zou kunnen neem 5-10 minuten uit uw online ervaring en uw persoonlijke gegevens zul je niet tegenkomen eventuele toekomstige problemen met de online service te werken. (…) Opmerking: Om veiligheidsredenen, zullen wij uw ip-adres, de datum en tijd te nemen. Opzettelijke fout ingangen zijn strafrechtelijk nagestreefd en ingegeven.’

18-11-11. En het blijft me maar toevallen, nu weer een ‘IPAD 2’. Ik was een van de gelukkige winnaars van de ‘Micro list Email Award held on the 14th of November 2011’. Blij dat ik onkundig was van dit evenement, ik zou danig in de zenuwen gezeten hebben. Maar hoe waren ze aan mijn e-mailadres gekomen? Aha: ‘Your email address emerged as one of the 10 lucky winners selected electronically by our Elctronic iPad Tabled Wheel.’ Nou nou. Maar wacht eens, ik krijg niet alleen zo’n iPad (wel leuk maar wat moet ik ermee) ook een aardig bedrag: ‘The total sum of 2,0000.00 (Two Million Euro) has been accredited to your email address file number, an one 1pad 2.’ Wacht eens, is dat wel zuivere koffie? iPad telkens anders geschreven, twee nullen te weinig bij het miljoenenbedrag… Hm.

22-11-11. Het was in maart al behaaglijk om in de auto te stappen en binnen een halfuur te parkeren bij de Rijswijkse Schouwburg om daar Freek te gaan zien, ditmaal ben ik ongeveer evenveel reistijd kwijt om per fiets Diligentia te bereiken, alweer vanwege Freek. Een biertje aan de bar en dan de zaal in, dat wil zeggen het balkon op. (Nou ja, balkon, het is een balkon van niks, vergeleken met de balkons die ik me van bioscopen herinner.) De Zeeuwse neef komt in deze editie van Neven niet aan bod en ditmaal speelt het drama van de vrouw die uit een rijdende auto geduwd is zich niet in Voorburg af maar aan de Pletterijstraat, wat enigszins afbreuk doet aan de gewekte indruk dat de lokale actualiteit in de show aan bod komt. Desondanks weer zeer genoten.

30-12-11. En hoe gaat het intussen met de postbezorging? Ik dien maar geen klachten meer in. Op 24 december kreeg ik een envelop in de bus bestemd voor iemand met een andere naam dan de mijne, wonend in een andere straat dan de mijne – slechts het huisnummer verbond ons. Vanmiddag kwam er een kerstkaart aan die ruim voor kerst verstuurd was en dus meer dan een week onderweg was geweest. Behalve de kerstkaart was er een kaart bezorgd waarmee PostNL probeerde bezorgers te werven. ‘Je brengt de post rond in je eigen woonplaats. Lekker zelfstandig, op de momenten dat het jou uitkomt.’ Dan mag ik nog blij zijn dat die kerstkaart nog dit jaar bezorgd werd. ‘Postbezorger. Deel van je leven’, aldus de wervende tekst op de kaart. Postbezorging. Oorzaak van mijn hoge bloeddruk, zou ik zelf zeggen.

31-12-11. Op oudejaarsdag werd ik gewekt door tumult, dat beloofde niet veel goeds. Het was nog voor negen uur. Een buurvrouw voerde de vele ganzen die nabij de sloot wonen. De ganzen sloegen tevreden aan het gakken (zo heet dat toch?), waarop een buurman het raam opende en scheldend liet weten dat het afgelopen moest zijn met dag voederen. Het is Den Haag, dus die voederende vrouw kreeg in plaats van een zalig uiteinde de tyfus en andere ziektes toegewenst. Later op de dag Teletekst: twee knapen uit Drachten hadden een muis op een vuurpijl gebonden, een weerzinwekkende gang van zaken. Ze bleken nog meer muizen te hebben, aangeschaft bij Pets Place. Daar hadden ze gezegd dat de muizen voer voor een slang waren. Muizen die levend en wel aan een slang gevoerd worden is niet minder weerzinwekkend.

© Copyright Martin de Jong, Den Haag. Alle rechten voorbehouden.